Winterdagen vlogen sneller voorbij als je minder gevat was voor de lagere temperaturen. Helaas was hij één van de personen die niet helemaal onder dat kadertje viel, en niet eens omdat hij te gevoelig was voor kou, zoals soms wel deed lijken - of elke andere reden waardoor mensen vaak het beeld van hem kregen dat hij een snobistische egoïst was, die zichzelf te belangrijk vond om voor anderen door dit weer te ploegen. Hij stond iets voorovergebogen met een hand leunend tegen de muur, in de hoop de stokkende lucht in zijn keel er beter met horten en stoten eruit te kunnen laten komen. Zijn andere hand bevond zich vlak onder zijn middenrif. Hij was opgestaan met een zware druk op zijn borst en wist dat hij vanavond ook naar bed ging met een zware druk op zijn borst. Het waren niet eens meer de simpele symptomen van de ziekte die hij had. Het waren kleine duivels die aan hem vraten: aspecten die hij niet meer vreemd vond omdat hij er gewend aan was, maar die altijd aanwezig waren en hun kleine weerhaakjes in hem sloegen op momenten dat hij het het minst kon gebruiken.  Was hij er wel klaar voor? Langs de twee vingers die hij om zijn neusbrug klemde wist hij ondanks zijn plotseling wazig geworden zicht zijn weg te vinden. Hij hervond zijn steun aan weerszijden van de wasbak, waar hij even hijgend boven bleef hangen. Een hand reikte trillend naar het medicijndoosje naast de kraan met het bekende etiket van de Oak's Fieldse apotheek erop. Datum, naam arts, naam medicijn, Dhr. S. Sathandiai, 2x per dag 1 capsule, een halfuur voor de maaltijd innemen, bij maagklachten kort na het eten zonder kauwen doorslikken, Omeprazol aangeraden - voorkom maagbloedingen(!), herhaalnummer 1401.04542.1, 30 ST MSR 50MG. Eén zo'n capsule sloeg hij achterover en spoelde hij weg met een glas water. Traag richtte hij zich vervolgens op naar de spiegel. Ja. Hij was er klaar voor. Waarom niet? Hij stond al een kwart van zijn leven voor de klas, als het al niet langer was. En bovendien had hij er de animo voor, nietwaar? Een diepe intimiderende stem als een schurende woestijnwind. Een uiterlijk dat altijd sinister aandeed, hoe hij zijn haar ook deed, of hoe hij zich ook gedroeg, perfect geknipt voor de rollen als slechterik. De donkerharige man in de spiegel staarde nors terug, zijn goudgele ogen wat doffer dan normaal, de lichte tint van zijn huid olijfkleuriger dan gewoonlijk. Zijn ziekte begon op te spelen zoals het altijd onverwachts deed - zichtbaar, ook - maar dat mocht niet baten. Als er een gouden gelegenheid was om te schitteren dan was hij erbij. Wanneer hij een kans kreeg om erkend te worden, dan nam hij die met beide gretige klauwen aan.

Waarschijnlijk was hij één van de laatsten die binnendruppelde, maar dat kon hem niks schelen. De lange zwarte mantel van zijn overkleed golfde om zijn benen toen hij voor de deur van het lokaal abrupt even tot stilstand kwam om de notitie erop te lezen. ‘WHAT’S IN A NAME; AUDITIES. STILTE A.U.B.’ - Och, wat sjofel. In dit stoffige stinkhok? Uiteraard, het waren slechts nog de audities, net zo op kwantiteit gericht als de generale repetities, waarbij het nog niet zo'n ramp was als je kostuum scheef zat of je je pruik even afhield. Maar als het erop aankwam wilde hij in al zijn grootsheid op stabiele planken staan, spotlights op hem gericht en koppen van een duizend man in een grote luxueuze zaal zijn richting in gedraaid. Als hij het voor die tijd nog meer op zijn adem kreeg klaagde hij Nannete aan voor poging tot verstikking, het gekke mens.
Als een schaduw gleed hij de ruimte in, bijna gecamoufleerd tegen de donkere wanden. Zijn aanwezigheid werd pas onthuld toen de deur achter hem dichtklapte en hij met stevige stugge passen de ruimte in beende, de zoom van zijn mantel als een grote vleermuisvleugel achter hem aan zwierend. Hij leek nauwelijks op of om te kijken, zijn borst iets vooruit en zijn kin laatdunkend opgericht als altijd, maar hij zag vanuit zijn ooghoeken toch al enkel gezelschap. Gezichten van enthousiaste leerlingen gleden voorbij. Onbelangrijk, luidruchtig, stom, klein, de een te dik naar zijn smaak, de ander te blond, maar allen zo gruwelijk tienerlijk. Dat was in zijn woordenboek een officieel woord. Toch wist hij zijn strontchagrijnige gezicht in een vriendelijk plooitje te dwingen toen zijn ogen de toneelleidster vonden, zijn smalle lippen omkrullend tot een zuinig, enigszins nog zuur glimlachje. 'Nannete,' glimlachte hij de oudere vrouw zoetjes toe voor hij zich weer van haar afdraaide en zijn mond weer vertrok naar zijn huidige staat. Zitten tussen die bengels zou hij niet. Als hij nu een stoel uitkoos en zich tussen die kinderen propte, zou hij zijn mantel vanavond twee keer in een wasje mee moeten laten draaien bij de plaatselijke wasserette, en bij Medusa, daar had hij geen zin in. In plaats daarvan bleef Savador langs de zijkant van de zaal leunend tegen een muur staan, zijn armen over elkaar geslagen en een vinger draaiend om zijn sikje.

De jongen zat in de vensterbank van zijn slaapkamer, zijn bijna oranje ogen turend naar het school terrein. De zwarte lokken vielen over zijn ogen en kriebelde aan zijn spitse neus, zijn hand streek losjes over zijn voorhoofd waardoor hij meer zicht had. Dat terwijl de zwarte haren niet zijn zicht belemmerde. Het was een van zijn kenmerken, altijd verscholen achter de zwarte lokken haar, ogen die je konden lezen en villen zonder zich af te wenden. Hij had enkel een joggingbroek aan en at van een stuk brood dat hij had mee genomen uit de grote zaal vandaan. Zijn hoofd steunde op zijn hand terwijl de ogen dromerig uit keken over de velden, hij was half in een eigen wereld. Een wereld die niemand kende en waar hij alleen wist wat er gebeurde. Gruwelijke hersenspinsels en gedachten tot herinneringen van vroeger. Hij zag Mushu buiten tussen de bomen van het verboden bos spelen, hij was er de laatste tijd steeds vaker. Het beestje scheerde vrolijk door de lucht, tussen de boom toppen door. Drake glimlachte even, vond het mooi om te zien. Zijn blik gleed nu naar zijn bed, waar wat schetsen lagen voor zijn idee en een soort pak wat op de schetsen leek. Hij ging vandaag auditie doen... Drake had het nooit van zichzelf verwacht en vroeg zich af hoe hij ooit op het idee had kunnen komen. Normaal hield hij zich meer op de achtergrond en hield hij niet van dit soort dingen. Alleen deze keer, Drake had het verhaal gelezen en het was hem gaan interesseren en wie weet, nooit geschoten is altijd mis right? Hij stond op en liep naar zijn bed waar een bruine spijkerbroek lag en een gewaad met mooie stiksels en patronen. Later als de kleding afdeling zich er mee ging bemoeien en de profs aan de slag gingen, zou hij een prachtige outfit krijgen, áls Drake de rol mocht hebben tenminste. Hij trok het aan en deed zijn haar goed, Hij trok de capuchon over zijn hoofd en de handschoenen die hij er bij had deed hij om zijn handen. Ook een paar mooie grove laarzen hoorde er bij. Tevreden keek hij in de spiegel, het zag er best overtuigend uit, eerlijk gezegd. In zijn hand speelde hij met vuur, het pak was er niet vatbaar voor.

De jongen nam een pepermuntje en verliet zijn slaapkamer, klaar voor zijn auditie. Hij had geen tekst hoeven leren en mocht improviseren, heerlijk vrij vond Drake dat. Nu liep hij rechtstreeks naar de zaal en zag de deur met het briefje er op. Het was een grote zaal en Drake keek er geïnteresseerd naar toen hij binnen stapte. Hij zag dat er nog niemand was, prachtig. Hij was expres te vroeg gekomen en glipte tussen de gangen door als een slepende schaduw. Even verderop stapte hij het podium op via een trappetje. Hij bekeek de donkere zaal en de verscholen schaduwen. Een sluw glimlachje verscheen op zijn gezicht, hij spreidde zijn armen en sloot zijn ogen. Hij snoof diep die theater lucht op en zuchtte tevreden, deze rol was van hem. Hij liep over het toneel en bespeelde in zijn hoofd al alle mensen die straks in volle smacht het toneel spel zouden aanschouwen. Hij kuchte en sloeg op zijn borst, zingen? Drake kon het niet goed, maar goed genoeg. Hij keek nog even door de zaal en toen hoorde hij het geluid van de deur, hij verdween in de schaduwen naar boven. De plekken waarvan de boven het toneelspel kon zien en er bezichtigings-plekken waren. hij ging er rustig zitten en keek hoe elke leerling binnen kwam druppelen. Miss Eres bleek er al wel te zijn geweest, kwam achter de coulisse vandaan en liep naar haar tafeltje, verwelkomde de leerlingen.  Drake legde zijn armen op de rand van het balkon en observeerde met genietende ogen de leerlingen die binnen kwamen stromen. Een meisje met rood haar die hij wel schattig vond. Ook een meisje met lange blonde haren, hij glimlachte en zag ook een jongen binnen komen met lang zwart haar. Hij kon ze niet, had ze alleen af en toe door de gangen zien lopen. Alle andere kende hij eigenlijk ook niet, zijn nieuwsgierigheid sterkte zich elke keer aan en hij tuurde over alle stoelen die zich langzaam begonnen te vullen. Opeens verscheen er een figuur beneden dat hij wel zeker kon, hij onderdrukte een lach, dus grinnikte zacht. Savador op het toneel, schijnend door de schijnwerpers? Te mooi om waard te zijn. Hij zag de volwassen man in al zijn sinistere sierlijkheid door het pad lopen, in de gaten gehouden door Drake's nieuwsgierige ogen. Zou hij er zijn om te helpen? Bij het idee alleen al schoot Drake bijna in de lach. Savador was niet een persoon dat zich lieflijk aan bood om te gaan helpen met dit stuk. Als Drake de man zo een beetje had leren kennen, wilde hij de titel waar iedereen een aanzien voor had. Waarscheinlijk de slechte koning, of iets in die richting. Drake bewoog sierlijk met zijn vingers en zette ze onder zijn kin. Even later zag hij de man tegen de muur gaan staan. Drake keek uit over de zaal en zag de laatste mensen binnen druppelen, ze zouden zo wel beginnen. Hij stond op en zijn gewaad liet het geluid horen van een slaand doek, hij keerde zich om naar de trap die zich zich naar beneden begeleidde. Het was er donker in de deur opening, hij was niet te zien in deze schaduwen, wat hij zo wilde houden. Hij vroeg zich af of de man tegenover hem in de zaal het wel in de gaten had, beide zou Drake vermaken. Hij wist ook even de blik te onderscheppen van Miss Nannete, zo wist ze dat hij er was. Drake zou auditeren voor de wijze uit het stuk. Misschien was dit niet de rol die van hem zou verwachten en eigenlijk had hij inderdaad ook graag de slechterik gespeeld. Alleen deze rol leek hem meer te interesseren, omdat het zo leuk geheimzinnig was. Drake droeg genoeg geheimen met zich mee en had zelf een geheimzinnige uitstraling. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en leunde tegen de deurpost terwijl hij naar sommige leerlingen keek. Waren er meer leerlingen die voor deze rol gingen? Hij had eigenlijk geen idee, zou wel afwachten.

Leunend tegen de wand aan de zijkant van de zaal sloeg Savador in een langzame beweging zijn armen over elkaar heen, zijn blik overschaduwd. De goudgele roofdierachtige ogen als ambers die in het hart van een laaiend vuur waren geworpen gleden met typerende onheilspellende emanatie door de zaal, alsof hij iedere aanwezige ziel hier absoluut niet kon luchten of zien. Te min voor zijn aanwezigheid, maar desalniettemin genoeg van belang om ze met een enkele felle blik op het hart te drukken er geen vrolijke hop-zwier-tuimelrol-basisschoolmusical van te maken: onverstaanbare dialogen, rap uit een duim gezogen liedjes, slechte kinderacteurtjes, verscholen leraren in de coulissen die al liplezend hun teksten moesten voorzeggen, zelf gemaakte achtergronddecortjes van papier-maché, foeilelijk en half afgeraffeld en zo simplistisch als hun gehele script. Niet met hem als één van de rollen. Hij stond er immers niet bepaald om te popelen dáár een icoon van te worden. Het moest zo professioneel mogelijk worden, en hij hoopte dat Nanette wist wat het woord professioneel inhield als het op toneelstukken aankwam. Zo niet, had hij er geen goed aan gedaan de inspanning op te brengen zijn belangrijke arm op te heven en zijn naam onder aan de lijst te zetten. Puur, puur afwachten: dat was het en niets meer. En bij Medusa, laat het lot hem de uitkomst bieden dat hij hier niet zijn tijd stond te verdoen.
Statig als een rassenhengst stond hij daar maar bewegingloos, wetend dat hij herkend of erkend werd, maar de verachting gleed niet van zijn gezicht af. Zoals het zelden deed. Zelfs toen de zaal overvol leek en de lichten werden gedimd en zijn gestalte meteen erna opging in de schaduwen dompelde hij zijn vlijmende aanwezigheid over de zaal. Gepraat en gelach verstomden, de stilte die volgde enkel nog verbroken door een kuch hier of schuifelende voeten daar. Met weinig admiratie hield hij Nanette in het oog, die het podium opkwam en haar leerlingen met een wijds gebaar verwelkomde, alsof ze allemaal in een heus paradijs waren beland en zij er de trotse vertegenwoordigster van was. Jammer maar helaas werd de geweldigheid ervan ontwricht door het nodige zakelijke. Uitleg, motiverende woordjes, gezwets.
Zijn blik was alweer afwezig van het podium afgedwaald naar de overkant van de zaal, tot er een hand de hoogte in schoot en de eerste vraag door de zaal galmde. Traag gleden zijn ogen weer terug naar het gezicht van de oude vrouw op afwachting van haar antwoord, enigszins met verborgen nieuwsgierigheid. God, blind me, niet eens een oefentekst voor de auditie? Geen één of twee simpele zinnetjes voor zijn superieure splendide imposante imposanterigheid? Hij was Savador. Hij regelde geen dingen; dingen werden voor hem geregeld. Wat een zonde dat Nanette daar niet van op de hoogte was. Ah well, we gaan allemaal op een dag dementeren, nietwaar?
Improviseren, dus. Niet iets wat hij niet kon. Juist iets waar hij redelijk goed in bleek te zijn, vooral als het op plotselinge situaties aankwam waar hij zijn maskertje aan diende te passen. Zoals het behouden van zijn faux vriendelijkheid wanneer hem dat uitkwam. Het zou ongetwijfeld geen complex gedoe worden. Eigenlijk hoefde hij alleen maar het podium op en zichzelf te zijn voor de rol waar hij zich voor in had geschreven. De huid tussen zijn wenkbrauwen viel weg in een kleine ondiepe frons en zijn strenge ogen schoten naar het toneel toen er enkele namen werden afgeroepen. Wat een jubel, mocht hij als één van de eerste. Duister en bedaard, als een hongerige spin die langzaam zijn poten na elkander uitstrekte en zich over zijn web sluipend een weg naar zijn prooi werkte, rechtte hij zijn rug en beende richting podium. De zoom en een kleine windvlaag van zijn mantel streek langs enkele gezichten in het voorbijgaan van de rijen en rijen leerlingen, en zelfs toen hij het smalle trappetje opklom en het glimmende domein van alle definities tot figuratie betrad, overbelicht werd door de felle schijnwerpers en voor het oog stond van een menigte deinsde hij er niet voor terug om een streep te zetten onder zijn gezag. Nogal laconiek beende hij over het ruime podium, zijn kin opgeheven en zijn blik laatdunkend tot de zaal gericht. Eén lange ongenegeerde oogopslag en meer vond hij ze niet waardig. Zijn aandacht richtte zich tot Nanette om haar een veelbetekenend glimlachje te schenken. Of op z'n minst; een kleine snelle optrekking van zijn ene mondhoek dat als glimlachje door moest gaan. Daarna liep hij in één rechte lijn meteen door naar het achterkamertje om de nodige voorbereidingen te treffen.

- Günther -
_________________________________________

De dimmende spots waren voor hem het seintje om tussen de coulissen vandaan te komen en met rappe benende passen het podium op te lopen. De zwarte kledij die hij al aanhad bij binnenkomst, een lange zwarte mantel, was voor nu onveranderd gebleven. De enige toevoegingen waren een staf met een zwarte glazen bol op het uiteinde die hij in zijn hand hield - een klein aspect waaraan je kon herkennen dat de man in wiens huid hij nu kroop uit het Glaskoninkrijk afkomstig was - en een verfomfaaide roek die achter hem aan flapte, een schaduwwezen gecreëerd uit zijn magie. Zijn kin stak iets naar voren, zijn blik bij het oplopen vooruit. Het publiek was er niet. Geen enkel ander individu leek in de zaal aanwezig te zijn, behalve hij en iemand die leunend aan een lange stok naast zich, die een wachtersspeer moest figureren, half in slaap dommelde. 'Aaaah, Alfur,' glimlachte hij het groentje onder de wachters toe, zijn armen in een warm onthaal gespreid terwijl hij op de slungelige jongeman af kwam gelopen. De persoon die Alfur de wachter verdienste besloot op te schrikken met een zichtbare mengeling van afgunst en schuwheid op zijn gezicht. Met een lieftallig glimlachje dat zekere gal en walging achterhield kwam Savador als Günther bij de jongen tot stilstand. Zijn mantel zwierde nog even sierlijk na voor deze zich roerloos over zijn achterzijde drapeerde. 'Het moet vast zwaar voor je zijn, de last om je te moeten mengen in de stelligheid van het beleid. Compleet nieuw en.. alleen. Niemand die je kent. Maar je kent mij en dat is al een pak van je hart,' voegde hij eraan toe op een toon die geen tegenspraak bood, alsof het zo was en ook niet anders kon. Alfur had zijn mond al open, maar voor hij iets kon zeggen besloot Günther van onderwerp te veranderen. 'Treedt de gewenning al op?'
'Euh.. ja. Het is inderdaad wel even wennen, ik bedoel -'    
'Prachtig. Mijn bezoldiging is onlangs verlaagd.'
'Oh?'
'Vreemd, nietwaar?' vroeg hij zoetjes tussen neus en lippen door, zijn ogen kalm gesloten en zijn lippen iets getuit. Hij wisselde de staf met de zwarte glazen bol naar zijn andere hand en vervolgde: 'Van nature mag ik dan wel geen volleerd glasmagiër zijn, met mijn nuttige advies ben ik een pilaar voor het Glaskoninkrijk, het eeuwige duwtje in de rug van Zijne Majesteit - en al wat ik terugkrijg voor jaren trouwe dienst is een.. een aftrek van mijn loon.' Bij de jammerlijke zelfmedelijdende toon die zijn stem aannam verplaatste een gehandschoende hand zich spijtig naar de plek van zijn hart. 'Dat is.. erbarmelijk, ja.' De wachter schoorvoette nerveus heen en weer.  
'Ik denk dat een deel ervan uit is gegaan naar jou.' Die uitspraak was te onverwachts en te direct voor jonge Alfur.
'Eh.. nou - oja? Ooh. Ik-' Günther kapte zijn zin af door zijn staf met een dreun naast zich te plaatsen en de schriele wacht in zijn magere nek te grijpen, hem in een ruk naar zich toetrekkend.
'Weet je wat ik acht te doen met overtollige klaplopers zoals jij?' siste hij in zijn oor. 'Zijne Majesteit mag zijn troepen hebben, maar ik ben zijn Adviseur en heb daarbij een deel onder mijn commando staan als de nood roept, Alfur, begrijp je dat? Dat houdt in dat je onder me staat en je gehoorzaamheid bewijst, zwijgt, marcheert, orders opvolgt en opnieuw zwijgt - indien nodig werp je je als een schild voor me en geef je je leven voor míjn leven!' Alfur werd hardhandig tegen de grond gesmeten, en Günthers mantel drapeerde zich als een lijkendoek over hem heen toen de royale adviseur zich iets over hem heen boog. 'Want jij bent maar een klein onderdeel van de infanterie. Voetvolk. Een onbelangrijk wachtertje. Je bespottelijke beduvelen jegens mij door dukaten aan te nemen die aan mij toebehoren is hetzelfde als je tegen de Koning en heel zijn koninkrijk keren. Wellicht gewoon een suggestie -,' begon er een sprankje van glundering en dubieus vermaak door zijn stem te malen. Hij plaatste een voet tegen Alfurs schouder om hem tegen de grond te drukken en hem als steunpaaltje te gebruiken. '- maar misschien moeten we de rollen maar weer eens omdraaien, denk je ook niet? Mijn advies is om de hoge raad hierover te benaderen die direct onder Zijne Majesteit staat. Maak ze duidelijk dat het wel zo evenwichtig is als je loon zakt tot een dukaatje of twee en de rest aan mij wordt afgestaan. Maak vort nu!' Een trap tegen het achterste van de doodsbange wachter maakte hem ertoe dat hij jammerend wegkroop. 'O, en Alfur.' Günther was weer overeind gekomen, een wijzende vinger met gestrekte arm in zijn richting priemend. 'Vertel niet dat het van mij afkwam, graag.' Hij wierp Alfur die zich al heftig knikkend van het podium verwijderde een zoet glimlachje toe dat alles behalve aansloot op zijn valse benijd. Günther slaakte een diepe lach, strekte zijn arm uit om zijn roek erop te laten landen, sloeg zijn mantel achter zijn benen en verdween met stugge passen uit het zicht.
Een tweede hint had de wachter niet nodig.

_________________________________________