Hij was, zoals ze noemden, 'gestoord'. In ieder geval volgens de jeugd hier. Het werd geëxpliciteerd in zinnen die ooit uit schorre kelen waren gekomen, kaatsend tegen de vochtige kerkerwanden en nog steeds ergens rondzwevend in de duisternis, als een verre onsterfelijke echo uit vervlogen tijden. Dat hij gek was. Dat hij kinderen maltraiteerde. Dat wat hij deed onmenselijk was. Precies, luidde dan zijn vaak gegeven antwoord, onmenselijk - het is dat je het zelf aangeeft'. Want ze waren voor hem net zo min mensen als dat hij dat voor hen was, mits ze zijn respect verdienden. En zo niet, dan was hij in ernstige gevallen wel genoodzaakt het grote zware luik met een dreun neer te laten komen, de opstandige schobbejak bij zijn oorlel te grijpen en hem mee de trap af te sleuren die richting de kerkers leidde. En terwijl hij de voorheen nog zo flinke knul mee loodste zou hij de paniek in ogen zien die in het licht van flakkerende toortsen koortsachtig rondschoten, en hem de angst des te dieper laten inboezemen bij de koude wind die tussen de tochtige stenen wanden altijd door de holle gangen woei. De nieuwsgierige kraaloogjes van flinke ratten die elke verdwaalde einzelgänger vanuit de diepste schaduwen begluurden - de roestige ketens aan de muren - een verborgen ruimte, bomvol met martelwerktuigen die vroeger volop werden gebruikt. Hij hield van de kerkers. Vooral nu het kerst was trok hij zich liever terug in de ondergrondse, daar waar de stilte enkel verbroken werd door een ritmisch gedruppel en getrippel en gekrabbel van ongedierte.
Donkerte, obscuriteit. Hij ging op in de nuances en de sferen ervan dankzij zijn kleding in de gebruikelijke macabere kleuren. Zijn rijkelijk versierde khussas met de naar binnen gekrulde punt voldeden aan de camouflage door hem haast geruisloos voort te laten bewegen. Vandaag even geen herenschoenen: voor hem was het een rustdag, en een rustdag betekende geen haast, geen plicht. Wel zijn lange zwarte mantel, maar de rest van de kledij die hij eronder droeg deed weer Arabisch aan. De zoom golfde om zijn benen bij iedere pas en leek hem te volgen als een tastbare schaduw. Op een zeker punt bleef hij even stilstaan, enkel om kalm te luisteren naar het knappende geluid achter hem, samensmeltend met een dierlijke kreet van leven dat uit een klein lichaampje werd geperst. Het zag ernaar uit dat Izdihar zich feestelijk tegoed deed aan de kerkerratten hier. 'تَعَال,' fluisterde hij de slang toe, zijn hoofd iets gedraaid om het dier over zijn schouder een blik toe te werpen. Met een ring tikte hij een paar keer zacht tegen de muur. Meteen snelde Izdihar vooruit, zodat hij verdween in het duister en zijn meester een paar enkele meters achter zich liet. Toen de slang weer in zijn gezichtsveld kwam - zijn ogen waren inmiddels al wel zodanig gewend aan het weinige licht hier - had Izdihar zich half opgericht, zijn kop in de hoogte en zijn gevorkte tong flitsend in- en uit zijn bek. Hij had iets geroken. Geproefd, zoals slangen in de wildernis zo hun prooi konden detecteren. Zoals een komodovaraan een mens kon ruiken op kilometers afstand. In een oogopslag zag hij wat de slang met zijn tongkwispelen had opgepikt. Hij liep wat verder en knielde neer bij stukken papier waar Izdihar hem op wees even verderop, streek het langzaam glad met een hand. Inkt onder inkt werd zichtbaar in de schemering, het ene in een strak, zakelijker handschrift, de zinnen vrijwel altijd eindigend op een vraagteken, en het ander losser, kinderlijker, maar netjes op de schrijflijn. Een proefwerk. Een slecht gemaakt proefwerk dat door de eigenaar in vier stukken was gescheurd. Het was een tijdje terug gemaakt, maar het feit dat enkele snippers nog niet waren meegenomen op een kille windstroom en verderop waren neergedwarreld duidden aan dat het recentelijk geleden nog moest zijn gebeurd. Hij bracht de vier stukken samen en las de naam, herkende die. Zonder grote veranderingen op zijn gelaat, maar ondanks dat krulden zijn mondhoeken toch om tot een kleine glimlach. Zijn wijsvinger streek traag, misschien wel koesterend over de vijf bekende letters. O zeker, hij herkende die naam.
Zorgvuldig raapte Savador de papierstukken op voor hij zich overeind werkte, zijn blik gefixeerd op de gang die verder nog gehuld ging in duisternis. Maar hij wist dat ze daar ergens was, ergens, alleen, verloren in de griezelige ondergrondse kerkers. Wie weet wel verdwaald, wachtend op haar grote sprookjesboekredder. Hij was daarom niet verrast om haar tegen de muur te zien zitten, haar knieën opgetrokken en haar terneergeslagen gezicht verborgen tussen haar borst en bovenbenen. Huilend, als hij niet snel was. Moyra. Zijn arme hopeloze Moyra met haar magere cijfertje.
'Oooh,' spleet zijn zachte warme stem de stilte uiteen terwijl hij zijn armen in een jammerlijk gebaar wat spreidde, vol medelijden, deernis, erbarmen. Zo'n reactie die je vertelde dat diegene er voor je was, je uitnodigde om je hoofd in zijn nek te begraven en eens flink uit te huilen. Och, meisje toch! - Alle ellende er in één keer uit. Zoetjes en daarom gespeeld, maar dat wist zij niet. 'Helemaal alleen. Verloren. Koud en wanhopig.' Met totale beheersing over iedere kleine expressie en handeling zakte hij voor haar door zijn knieën, en sloeg in diezelfde beweging vaderlijk zijn mantel om haar schouders. 'Maar het is niet erg, liefje.' Een vinger duwde zacht haar kin omhoog, dwong haar om hem in zijn gezicht te kijken. Daar was een geruststellende kleine glimlach op verschenen, en zijn vingers ritselden met de gekreukte en gescheurde stukjes toets om haar te laten weten waar hij op doelde, en dat hij er inmiddels ook van wist. Hoe ze had gefaald en nu het isolement opzocht. Laat je traantjes maar stilletjes, lieve Moyra, zielige Moyra. Het is goed, want Savador is nu hier.

Een koude kerker, een jong verloren prinsesje - en simsalabim, daar was de magische tovenaar om het allemaal weer beter te maken. De tovenaar wiens grote schaduw op de muur die van een uitgehongerde wolf was, compleet met scherpe klauwen en een grijnzende bek vol scherpe tanden. Gereed om het keurig verpakte vlees uit haar rieten picknickmandje te snaaien, en de wijn voor zieke grootmoeder, en daarna háár. Maar die schaduw was onzichtbaar voor onschuldige kinderogen, en Medusa, kwam hem dat eens even goed uit. Te snel aangedaan door ditjes en datjes, zo klein en minuscuul dat elk ander het als ronduit belachelijk af zou stempelen. Maar Moyra was net een feetje; en zoals de trivia luidde over feeën was hun lichaam zó klein en fragiel dat ze voor maar één emotie tegelijkertijd plaats konden maken. Blijdschap, vreugde en jolijt - of verdriet, drift en schaamte. Hij wist dat meisjes van haar leeftijd eenvoudig te breken waren - ze vielen je lastig, je noemde ze dom, irritant of ronduit vreemd en tada, ze sloten zich al jankend op in de dichtstbijzijnde toiletten. Maar een miezerige onvoldoende? O, lieve Heer, hélp me! Het drama, het catastrofale einde van de wereld!
Het zou hem de perfecte gelegenheid weg hebben genomen als hij nu tegen haar had gesnauwd dat ze zich bij Medusa niet zo aan moest stellen, head high, tranen weg, en hup, die resolute vingerknip laten luiden bij het manipulerende idee waar je het allemaal weer mee oploste. Maar dat was de slinkse Savador-manier, en voor hem zat niet iemand die ook zijn naam droeg. Niet altijd zielige Moyra, die hij met zachte handschoentjes aanpakte, of ze nu wilde of niet. En dus streek zich nog altijd een lieve aangename glimlach over zijn gezicht en knikte hij begrijpelijk zijn hoofd, al was dat nauwelijks zichtbaar. Als hij niet overkwam alsof hij je ieder moment op kon schrokken had hij ieders vader kunnen zijn, want hij had er de geruststellende stem voor wanneer hij rustig sprak, en de glimlachjes die hij op zijn gezicht kon toveren lieten hem meteen tien jaar jonger lijken. En ze glimlachte jofel terug bij het zien van zijn kleine trucje. Was dat ook niet precies wat zijn geheime wapen voor elkaar kon brengen?

Of het nu zo was of niet, dat effect mocht niet lang duren. Het comfort en vertrouwen dat hij had opgebouwd met zorgvuldig gekozen woorden werd meteen weer tot gruis geslagen door een paar íets te fout gekozen zinnetjes, en dat liet hem koken van binnen. Hoeveel geduld hij op moest brengen om in de binnenste ring van personal space van dit kind door te dringen. De valse glimlach stond nog op zijn gezicht, oh jawel, maar de vuist die op zijn bovenbeen leunde was zo erg gebald dat de aangespannen huid erover heen wit was, zo witheet als zijn eigen verbloemde razernij. Misschien kon ze voelen hoe aangespannen zijn arm was nu ze zich als een doodsbange koala om zijn bovenarm had geklingd, smekend, bijna weer op het punt om in huilen uit te barsten. En dat maakte hém misselijk. Hij schudde jammerlijk zijn hoofd, de blik in zijn ogen teleurgesteld en bijtend op de binnenkant van zijn wang. 'Ik kan je niet eeuwig blijven helpen, lieve Moyra,' verklaarde hij hoofdschuddend met de nodige pijn in zijn stem, alsof het hem daadwerkelijk ook pijn deed haar dit te zeggen. Ondanks dat bleef zijn stem de zachte, begripvolle toon behouden. 'Een hoog punt halen waar je trots op kunt zijn is iets wat ik niet voor je kan doen. Dat moet je toch echt zelf voor elkaar krijgen. Je zit in mijn mentorklas en ik doe mijn uiterste best voor je. Waarom lukt het je toch niet om je uiterste best ook voor mij te doen en me trots te maken?' Zijn gehele lichaamshouding sprak de taal die ze op dit moment juist níet zou willen horen. Ja, je hebt je best gedaan. Maar je hebt niet genoeg je best gedaan, en daardoor heb je mij pijn gedaan, prinses. Wat eeuwig zonde. Door de duisternis tastte zijn hand als een klauw naar haar gezicht, legde zich tegen haar achterhoofd en duwde haar hoofd voorzichtig tussen zijn benen tegen zijn borst, waar ze uit kon huilen om haar eigen domme, domme fout. De vreselijke zonde die ze had begaan en weer recht moest zetten.

Hij proefde de langzaam maar zeker samenpakkende en uiteindelijk, vroeg of laat, exploderende verbittering nog in zijn mond. Wrok waarmee hij haar nog veel kleiner kon maken dan hij nu al deed, wat hem kon laten huiveren van genot, als ware het dat hij zijn zinnelijke behoefte greep uit dezelfde emoties van een willekeurige vrouw in bed. Maar dan zou het verloren zijn, allemaal voor niets. En dat was het niet waard. Was het angst dat dit meisje voor hem zou ontwikkelen, dan kon hij zijn diepe vretende wensen wel vergeten. En dus zou hij zijn walging verbloemen, koste wat het kost. Zelfs de allerkleinste handelingen waren onderdeel van de voorbereiding, aspecten van de noodzakelijke beproeving van de geest.
Grote vermiljoen-kleurige ogen richtten zich vochtig naar hem op, duidelijk verloren geraakt in het bos van volwassen rededelen. Ze vertelden haar indirect om op te groeien en zelfstandig te worden, en ze begreep het niet. Snapte niet dat ze niet voor eeuwig vast kon blijven klingen aan de armen van grote mensen, huilend om hulp. Wat ironisch nu: was ze uiteindelijk toch daadwerkelijk dom. En ach, wat jammer, wat eeuwig zonde: hij was niet bereid zijn kennis aan haar te verschaffen.
Drie eenzame tranen reisden van haar ooghoek omlaag, naar het puntje van haar kin. Een hele verwondering dat ze nog geen minuut erna begon te grienen, werkelijk. De arme reddeloze prinses kneep haar ogen dicht en begroef zich tussen zijn armen, tegen zijn borst. In het halfduister gloeiden zijn neerkijkende ogen op als verraderlijke hete kolen. Een zachte 'ooo' uit medelijden kwam vanuit het diepste uit zijn borst op als de klankkast voor een mannenstem, een hand schudde zich uit zijn mouw en zijn kin laagde zich met halfdichte ogen neer tot zijn borst, vlak boven haar kruin. Als een hongerige slang op zichzelf glipte zijn arm om haar kleine tengere lichaampje heen. Temend streelde zijn hand over haar achterhoofd, streek daar in zachtaardige geroutineerde halen het lichte haar glad, en terwijl hij dat deed suste hij haar fluisterend toe. Avance, helemaal voor haar alleen. Dat mocht ze best koesteren, want hij bewoog de sterren niet gauw voor iemand. Niet zonder prijs.
De kerkers waren als herboren in het ach en wee geklaag dat al honderden, misschien al duizenden jaren niet meer zo lekker op vol volume door de holle gangen had geklonken. En in de verdere stilte op de achtergrond, waar het ongedierte zich in de duisternis schuilhield, gunde hij haar de tijd om zich bewust te worden van de kleinste aspecten die bijdroegen aan zijn steun. Hij liet haar bewust worden van zijn lichaamswarmte die zich om haar vergreep als likkende vlammen. Hij liet haar bewust worden van de geur die hem eigen was, aroma's van Arabische essences en harems van rijkdom en geheimzinnige 1001 nachten. Hij liet haar zelfs bewust worden van de textuur van zijn kleding waartegen ze haar druilerige gezicht had gedrukt, vooraleer hij haar voorzichtig weer van hem af duwde. Zijn smalle lippen werden gesierd met een glimlachje terwijl hij met de gebruikelijke vaderlijke blik op haar neerkeek. Zijn ogen gleden naar het ranke vingertje, haar wapen om nu een belofte aan zowel hem als haarzelf af te leggen. Langzaam vouwden zijn overige vier vingers zich naar zijn handpalm toe zodat alleen zijn pink was opgericht, en haakte deze om de hare. Pinky promise. De humor. 'Ik vraag me af of je je eraan houden zal,' zei Savador met zorgvuldig gewogen terughoudenheid terwijl hij overeind kwam. Zijn ene mondhoek trok zich zelfs een beetje in een pijnlijke, fletse uitdrukking wat op. Loutere beloftes zijn immers geen reële beloftes, lieve Moyra, weet je dat dan niet?
Peinzend zette hij een hand in zijn zij, draaide zich even half om naar de gang achter hem en zijn slang naast hem. Warm glimlachend gaf hij vervolgens een knikje met zijn hoofd in de richting van de cel verderop en zocht de onschuldige blik van Moyra weer. 'Ik heb een verrassing voor je,' deelde hij met enige glundering mee. Een hand uitreikend hing hij half boven haar om haar overeind te trekken en haar mee te loodsen naar Sprookjesland. Of in dit geval: een koude kerkercel nog geen drie meter verder. 'Laat die toets maar zitten, liefje. Zet het uit je hoofd. Ban al je zorgen uit, al doe je het voor mij.' Voor mij en voor mij alleen. Grote benende stappen brachten hem de cel binnen naar een ouderwetse kist tegen de vochtige wand, alsof hij precies wist dat het er was. Het hout kraakte van ouderdom en zijn armspieren spanden zich aan en het stof waaide weelderig op alsof het rook was toen de deksel tegen de stenen muur klapte, maar het was het allemaal waard. Het ritselen van weefsel verbrak de stilte toen hij een kledingstuk voorhield, dat zo lang was dat het zich over de koude vloer drapeerde. Een jurk. Een gedateerde, muffige, wijnrode maar prachtige baljurk, compleet met pofmouwtjes, sluierachtige witte onderjurk, een vetercorset aan de achterzijde van het lijfje en een mooie grote strik. 'Denk je niet dat dit je de nodige afleiding zal schenken?' vroeg Savador zacht, onmerkbaar aandringend terwijl hij haar het royaal ogende prinsessenkleed overhandigde. Raak verloren in je eigen kleurige hersenschimmen, kleine naïeve koningsdochter - daar zal ik je bij helpen.

Savador was niet van het sentimentele. Kinderen die naar hem opkeken en lachten uit puur geluk, vrijheid, blijheid - dat soort dingen. Toch had hij zo'n gevoel dat Moyra's jubel een kacheltje was voor ieder koud hart, vooral nu ze met de typische opgetogenheid van een jong meisje de jurk in zijn handen bewonderde. Het was een officieuze vlag voor zijn victorie, dat hij haar had weten te troosten en de uitbundigheid in haar lieflijke karakter een terugkeer had laten maken. Als een delicaat penseelstreepje dat haar automatisch weer liet stralen. Het was voor ieder klein meisje immers toch een open sprookjesboek waar je regelrecht instapte: jurken en balzalen, en draken en kastelen en ridders en toernooien. Alles natuurlijk zo roze en zoetjes mogelijk, waar prinsesjes feeënpuntmutsen droegen en hun pimpelpaarse rokken omhoog tilden tijdens het schrijden, ondertussen in duet met meefluitende vogeltjes en dansend met reetjes - zodat het helemaal niet meer overeenkwam met de duistere feiten op de achtergrond. Galgen en boetedoeningen, hoofden die van rompen werden getikt en vrouwen die op de brandstapel werden gegooid. Gegevens die door ouders werden weggelaten om hun kleine meid een goede nachtrust te bezorgen. Zo stak het hele leven in elkaar. Zo stak híj in elkaar, maar wie was hij om dat op dit moment bekend te maken? Bovendien zou ze het toch niet begrijpen; naïviteit zou haar metgezel blijven tot volwassen verstand ervoor in de plaats kwam. Tot die tijd maakte hij daar graag gebruik van.
Zwijgend hield Savador de imposante jurk voor haar op, en terwijl hij haar de appelrode stof liet voelen en betasten en haar vingers langs de stof liet glijden, plooide zich er een klein zoet glimlachje op zijn gelaat. Voldaan verbreedde deze zich bij Moyra's reactie, die duidelijk een grote waardering voor het kledingstuk koesterde. Het moest ongetwijfeld als een droom voor haar zijn die werkelijkheid werd.
'Vezels uit de verste uithoeken van Kovomaka,' droeg hij zacht aan de gewaarwording bij. 'Linnen zo fijn en delicaat dat ze enkel door jonge vrouwenhanden geweven mochten worden. Weefsels, kundig gesponnen door oude wijze toekomstvoorspellende vrouwen in hoge torens. Manifacturen die met alle zorgvuldigheid zijn doordrenkt met geweldige, onhaalbare dromen. En you know, dearest, even tussen jou en mij - ' Voorzichtig knielde hij voor haar neer, de jurk met alle zorg over een bovenbeen gedrapeerd. Zijn gelaat werd gesierd door een glunderend glimlachje terwijl hij zijn gezicht iets dichter tot dat van Moyra bracht, onheilspellend als de situatie moest zijn. '- Wie weet worden die dromen wel werkelijkheid bij het dragen ervan,' voegde hij er zacht aan toe, zelfs met de nodige pretlichtjes die in zijn anders zo koude ogen dansten. De glimlach verbreedde zich even iets met een kleine snuif. Kinderlijke bezieling; natuurlijk dat ze die vraag moest stellen.
'Dat doet er niet toe,' luidde zijn geheimzinnige antwoord. 'Maar denk je dat iedere dienstmeid hier zomaar in mocht rondlopen?' Demonstratief hield hij de jurk weer voor haar op en bekeek het bij zijn vraag met enige afgunst, alsof hij niet eens aan het idee wilde denken. Nee, wat een belachelijk idee. Zo'n jurk was enkel en alleen voor een dame in de hogere kringen gemaakt. Hoofdschuddend ontmoette zijn blik de hare weer en verscheen opnieuw het kleine glimlachje. 'Ik denk het niet,' vulde hij zacht aan. Langzaam richtte hij zich weer in zijn volledige lengte op toen hij overeind kwam, waarbij hij de jurk als een pakketje in haar armen drukte. In de korte stilte die toen volgde bleef Savador even roerloos op haar neerkijken.
'Well?' vroeg hij uiteindelijk. Zijn smalle wenkbrauwen kropen vragend omhoog, al bleef de glimlach nog aanwezig op zijn gelaat. 'Zou je het niet eens passen?'
Want een prinses kon immers niet huppelen en zingen en dansen zonder prinsessenjurk.