Na een hele dag had Shou er eigenlijk wel wat genoeg van. Na een dag saai op de lessen te zitten, in slaap vallen zonder gesnapt te worden vond hij het toch nog wel knap gedaan van zichzelf. Ook risky lessen bij Savador.. Na die ene akkevietje was hij toch wel erg voorzichtig geworden met het benaderen van hem alleen al. Langzaam keek hij weer omhoog naar de vrolijke buitenlucht dat iedereen als het waren tegemoet scheen. Na een windvlaag… ging de blonde jongen wel al snel naar binnen. Mooi niet dat hij nog langer buiten bleef… Het was koud buiten en hij zag de donkere wolken al hangen. Na zijn spullen in zijn eigen kamer gegooid te hebben sloot hij deze ruimte weer. Het was een goed verlichte etage, dat was waar. Maar toch was het niet de jongen waar hij zich thuis voelde. Het was misschien nu wel al een klein tijdje na Eragon’s tijd… Maar hij was blij die dag dat Liam dat gedaan had… “Perhaps he’s at his room… I might suprice him.” En met een grote grijns liep hij naar de vuur etage. Hij was zelf half raziaan en vond het dan ook maar alleen maar geweldig die warmte die daar rond zat. Hij genoot vaak helemaal van de warmte en kon er makkelijk zich in thuis voelen.
“that… was this way… right?” Vroeg hij in het algemeen sinds hij voor de erd’se etages stond. “I think… I walked wrong again..” En maakte haast direct een links omkeerd. “Hnnng.. I swear it was here somewhere…” Mopperde hij tegen zichzelf en had eenhand voor zijn rechter gezichthelft gedaan. Niet veel later voelde hij een gewicht tegen zich aan komen en stond even geschrokken. “Who says I need to look out!?” Riep hij al snel en aangestoken terug. “Tsk! ‘ Elders and ancients’ need to play the role model no?” Hij vond hem nu al niks maar zijn gedachten zaten allang niet meer bij zijn vriendje. “Tsk… I thought firetowers could look so great!” Ging hij als trap na nog even door. Jeez… als hij ergens een hekel aan had, was het dat wel. Okay… nu hij er nog een keer over na dacht, was het niet het slimste wat hij kon zeggen en bedacht zich eigenlijk nu wel dat hij beter op een rennen kon gaan zetten. “Uhm… seeya..” probeerde hij zo cool mogenlijk te zeggen en liep met al een paar passen weg.

Hij had dingen gezegd, die hij misschien niet had moeten zeggen. Hij zat er nu pas mee, het was niet slim. Hij had het beter niet kunnen doen. “Uhm…. Seeya..”  Zei hij zo cool mogelijk. Hij liep erna alweer weg, hij had er nu wel genoeg van. Shou hoorde hem, met de pauze een woord herhalen en met zijn stomme kop ging hij er nog op in ook. “Hai hai… The big red tower everyone looks out for… what else?” Mompelde hij, dit moest echt een Idioot zijn naar zijn idee. Maar voordat hij het zelfs in de gaten had werd hij tegen de muur aan gezet. Hij was flink tegen de muur aan geklapt en hield even kort z’n adem in. Toen Miles zijn schouder zo vast had dat hij niets kon deed het zeer. Miles zat met z’n vingers op een goeie drukpunt in z’n schouder. Het zorgde ervoor dat Shou niets meer kon en had enkel met zijn andere hand naar die pols gepakt maar zelfs dat leek nu niet te werken. “Hn-!”  Liet hij een klein pijn kreuntje terwijl hij hem aankeek. Hij hoorde het woord kleintje, en tijdens de woorden van Miles sprak hij er doorheen. “Oi oi… starting this already?!” Mompelde hij flink pissig. Er was een ding waar hij absoluut niet tegen kon en dat was klein genoemd worden… Dat verafschuwde hij en kon er zo gigantisch boos over worden. Maar zoals hij nu hier tegen de muur stond kon hij niks en dat maakte de irritatie binnen in hem alleen maar erger en erger. Hij hoorde de woorden; Kleintje, kereltje, kleine. Het maakte hem zo gigantisch boos. Zelfs toen hij los was, half op de grond zat ondertussen, deed hij eerst niks. Hij probeerde, zoals Liam hem vaak verteld had, kalm te blijven. Maar de ogen die hij liet, die ogen die giftig keken waren de druppel voor Shou die de emmer deed overlopen. Zonder een tweede gedachte, zonder enig helder idee. Viel hij Miles al aan en doordat hij wel wat wist, pakte hij hem bij het shirt vast, duwde met zijn elleboog onder het borstbeen en haakte hem achter zn voet om hem plat te leggen. “IM NOT FUCKING LITTLE!” Schreeuwde hij al gewoon en maakte met vuur magie een vuurvuist waar hij Miles mee probeerde te raken. Koste wat het koste hij zou deze mannetje een poepje laten ruiken, maar dan niet letterlijk.

Shou was klaar met hem, hij vond het eigenlijk wel leuk geweest met de dingen hoe en wat. Hij zou Miles het laten weten. Nu lag hij voor hem op de grond en zad zijn kansen eigenlijk al schoon. Eerst kwam er een rode gloed over zijn hand en deels van zijn arm. Deze werd warmer en warmer tot het een vlam vatten. Shou moest toch al diep grijzen en haale daarna toch flink uit. Met een dreun kwam hij met zijn met zijn vuist op de grond. Zijn ogen gingen naar Miles, hij lag er net nog, nnu lag hij ineens weg. Net lag hij gwoon nog zo hulpeloos maar nu moest shou flink oppassen. Zijn ogen verweide zich toen hij zijn hand zag, verder keek hij alweer naar hem. Hij zagt het net telaat gebeuren en voelde een scerpe pijn door zijn schouder heen gaan. Het was een stekende pijn en kneep zijn ogen toch kort dicht. “it-t-t-t-“ klonk hij half mopperend. Met kleine traantjes in zn ogen van de pijn beet hij door. Hij deed zn ogen open en zag miles weglopen. Mooi niet dat hij weg zou gaan! Hij zou het hem laten bezuren!
Ongeacht de pijn die hij ini z’n schouder voelde, ongeacht dat hij nu op de grond zat door de pijn. Hij keek naar zijn voeten en kreeg toch ergens een idee. Door deze houding kon hij gemakkelijk uithalen en door met liams vrienden soms te vechten had hij wel wat gemene trucjes overgenomen. Hij haalde uit met zijn hiel tegen Miles zijn bovenbeen aan, precies op een spier. “FROSTLEG!”  Riep Shou al en precies nadat hij die ijsbeentje had gegeven zorgde hij dat hij snel omhoog kwam. Hij moest zorgen dat er iets van ruimte tussen hun in kwam. Dat had hij geleerd bij die vrienden van Liam, het hielp wel. “haha” Lachte hij nog kort. “Cat got your tongue?” Grapte hij en zijn hand vatte vlam.

Syo had met Miles zitten vechten en vond het ergens wel leuk. Even wat stoom kunnen uitblazen, maar deze jongen leek het ergens ook erger te maken.
Het vuur van zijn magie werd als het waren opgezogen. Hij had het daarbovenop ook nog eens telaat door waardoor Miles hem vast wist te pakken. Zijn voeten stonden nog maar net op de grond of werd alweer naar voren getrokken. Hij wist dat dit verkeerd ging lopen, dat dit niet goed zou gaan. En hij moest naar adem happen toen hij de klap tegen zijn borstkas kreeg, die daarna nog even flink pijn deed. Hij voelde nog eens een klap tegen zijn rug en moest flink proesten en hoesten. Dat deed verdomde pijn! Kleine tranen stonden in zijn ogen terwijl hij naar Miles keek, boos en ergens naar adem te snakken. Vervolgens moest hij paar stappen doen om zijn balans te vinden en voelde zich naar achter vallen, Miles was hem aan het pootje haken maar nog voordat hij het doorhad wist miles hem om te draaien waardoor hij met zijn gezicht eerst naar voren viel. “It-t-t-t” Zat hij daar en hoestte nogmaals om op adem te komen. Zijn borst was aan het prikken, dit voelde niet fijn en toch beurs.
Er was een bal uit zijn zakken gerold, kort werden zn ogen groter terwijl hij richting Miles rolde. ‘tsk..’ kwam er uit zijn mond vandaan. Hij wilde niet dat hij erop ging staan of wat dan ook.. met die bal mocht niets gebeuren! Hij stond op ook al prikte het even toch. Hij rende naar miles toe, trok hij via zijn haar naar achteren toe tot een brug positie, kroop snel onder hem vandaan en liet hem op zijn rug vallen. Toen had hij wel de bal vast gelukkig, en het was nog niet van kleur veranderd zag hij al. Een opgeluchte zucht kwam van hem af en keek nog een keer naar Miles. “Hehe… child play huh..? “ Smirkde hij en liep zelf nu maar eens weg. “ Lets see who is the child now!” Zei hij plagerig en stak zijn tong uit naar miles. Enkele in de kamer begonnen te lachen zoals ze miles nu zagen.