; // ʜᴇʀᴇ ᴡᴇ ᴀʀᴇ ᴀɢᴀɪɴ \\

Ongeïnteresseerd staarde ze uit het raam van haar kamer. Hoe lang was het nou geleden? Één jaar? Misschien wel langer, dat ze hier voor het eerst haar koffers uitgepakt had. Haar eerste weken op Starshine waren snel voorbij gegaan. Niemand die haar ooit echt opgemerkt had. Wat wilde je ook als je je kleedde zoals zij zich altijd had gekleed. Altijd een zwarte of bloedrode bril op het puntje van haar neus. Ravenzwart haar dat bijna altijd gedragen werd in twee dikke vlechten en daarnaast droeg ze een braaf uniform dat haar vrouwelijke rondingen niets goeds deed. Maar wat wilde je dan? Ze was ook nog maar een jong meisje met haar vijftien lentes. Zo anders van wie ze nu was, een jongvolwassene. Vrouwelijker. En zich veel bewuster van haar lichaam. Afwezig streelde ze met haar hand over haar pas opgemaakte bed. Zo veel herinneringen. Want er waren zeker namen die ze had onthouden. Zelfs nadat ze door haar vader van school gehaald was en weer terug naar huis had moeten komen. Automatisch hadden haar helblauwe ogen naar die ene bekende figuur gezocht. Zij het dat het onbewust gebeurde. Niemand was ooit zo gewaagd aan haarzelf dan deze jongeman. Die nu ook zeker ouder geworden was. Tenzij hij zeer spijtig aan een einde gekomen was. Nooit had ze zijn naam uitgesproken, maar hij had haar gedachten zeker wel meer dan eens gekruist. Dominic.. Geïrriteerd schudde ze haar hoofd. Ze had nog zeker iets met deze jongeman af te handelen. Vandaar dat ze hoopte hem hier nogmaals tegen het lijf te lopen.

Een zucht verliet haar keel toen ze zich omdraaide en een dikke, sneeuwwitte shawl rond haar nek wikkelde. Eentje die hevig contrasterende met haar eigen ravenzwarte haar, dat ze moment los droeg. Op haar tenen danste ze naar haar kast om haar dikke, zwarte jas tevoorschijn te halen. Liet haar slanke vingers over de stof glijden voordat ze het kledingstuk aan trok. ”Hmm-“. Was het enigste geluid dat haar keel verliet terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek. Het was koud buiten. Het was niet zozeer de kou die ze zo verachtte. Het was dat witte goed waarmee de gehele wereld bedekt leek te zijn. Een teken dat de winter overduidelijk zijn intrede had gedaan en daardoor ook de feestdagen die op de loer lagen. Iets waar ze echt een gruwelijke hekel aan had. Met name kerst. Alleen de gedachte aan het ‘heerlijk samenzijn’ bezorgde haar rillingen. Toch had ze geen zin om nog langer binnen te blijven. Het maakte haar nu al gek. Dan kon ze nog maar van geluk spreken dat ze een kamer voor zichzelf had want heel zeker of ze haar kamergenootje heel had gelaten wist ze nou ook weer niet. Nee. Yazuki was hier niet om vrienden te maken. Dat zeer zeker niet. Ze was hier voor zichzelf en dat zou ze ook heel snel duidelijk maken. Na een laatste blik op haarzelf in de spiegel knikte ze en verliet haar kamer. Liep met een verheven tred door de gangen, haar medeleerlingen geen blik waardig keurend. Natuurlijk voelde ze het wanneer er naar haar gekeken werd. Niet langer was ze meer het ‘meisje’. Langzaam maar zeker begon ze een echte vrouw te worden. Iets dat bij het mannelijk geslacht zeker niet onopgemerkt bleef.

Eenmaal buiten begroette de koude wind haar. Zijn kille adem streelde haar huid alsof hij een oude geliefde gedag zei en heel even sloot ze haar ogen om diep adem te halen. Wanneer ze uit ademde opende ze haar ogen weer, liet haar blik rond glijden voordat ze haar bestemming koos. Ergens deed haar dit denken aan een ontmoeting met een persoon ook zo rond deze tijd. Had ze toen ook niet voor haar eigen rust het immense kasteel verlaten? Een minzame grijns krulde haar volle lippen terwijl ze er aan terug dacht. Was dat niet de beste manier om je schooljaar te beginnen? Langzaam schudde ze haar hoofd bij die gedachte, haar voeten al snel een pad kiezend zonder dat ze daar al te lang over na dacht. Onwillekeurig brachten haar voeten haar precies naar diezelfde plek waar ze meer dan een jaar geleden die ene jongen in de sneeuw had gevonden. Zonder enige twijfel liep ze naar de kleine open plek, richting de steen waar ze destijds ook op gezeten had om hem te bestuderen. Liet haar vingers over het koele steen glijden voordat ze er op plaats nam, haar linkerbeen sloeg ze over haar rechter met een zucht. Waarom in hemelsnaam deze plek? Lang wilde ze er echter niet over nadenken toen ze haar pakje sigaretten uit haar jaszak viste en één sigaret aan stak. Juist op het moment dat ze een hijs nam dacht ze beweging in de verte te zien. ”Wat krijgen we nu-“.

-& allerliefste Dominic

Kerst kwam eraan. Spannend zeg! Alle leerlingen- tot de bovenbouw aan toe- werden mentaal spontaan weer vijfjarigen. Niet dat ze normaal gesproken een hoger inteligentieniveau tentoon spreidden, maar dan werd er in elk geval niet overal gegilt en gejuigd, werden er geen kerstliedjes afgespeeld terwijl het nog helemaal niet die prachtige, prachtige dag was.De voorpret was al weken geleden gestart, toen er kransen en bomen neergeplempt werden door een stelletje Grenaanse aannemers. Dat bleef hij maar vreemd vinden, bomenknuffelaars die vrijwillig hun eigen lievelingetjes om zeep hielpen. Tja, alles voor de kerstsfeer van vreugde en vrede. Waar Kerstmis oorspronkelijk was gegaan om het vieren van het midden van de winter, het aanbidden van Heidense goden en het smeken om een nieuw vruchtbaar jaar, was het later langzaamaan een christelijk feestje geworden. En nu? Nu zat hij opgescheept met kamergenoten die voor de grap zijn sokken aan de haard in de leerlingenkamer vastmaakten. En daarvoor dan moesten boeten met hun waardigheid. De jochies hadden hun plan om met hem te sollen wellicht iets beter moeten overwegen. Maar wie zijn billen brand moet op de blaren zitten. Dus werd er kalm, maar grondig wraak genomen. Als de idioten een vriendin hadden werd die gemakkelijk verleid en na het vreemdgaan halfnaakt zijn bed uit gegooid, zuigzoenen over haar hele lichaam en Dominic’s naam als synoniem voor een hemelse avond in haar domme hoofdje. Merry Christmas, enjoy your presents. And don’t ever dare to mess with me again.

Je zou dus kunnen zeggen dat hij geen gevoel voor humor had, dat hij een serieuze zak was, dat hij eens wat meer moest lachen. Dan had je ook deels gelijk, daar niet van. Maar Dominic had wel degelijk humor in zijn ijskoude hart. Het was alleen een ziek soort humor, een twisted iets wat weinig mensen begrepen. Daar moesten ze maar blij mee zijn. Hem begrijpen betekende dat je zelf ook ziek en gestoord was, dat je geen ruimte meer had voor geruststellend naieve gedachten zoals vriendschap en liefde. eeuwige trouw, ook al zo’n mooie. Eeuwig? Niets was eeuwig. Na 99 jaar was je echtgenoot heus wel dood, als hij niet voor die tijd vreemd gegaan was met een jonger en mooier exemplaar van de populatie. I know what I’m talking about. Trust me. Or don’t. You’d probably be better off that way.

Dominic zette zichzelf af van de muur waar hij tegenaan geleund had gestaan, enkel om een paar meter verder zijn passen te moeten onderbreken omdat een drietal meiden voor hem gegroepeerd waren. ‘Is er iets wat ik voor jullie kan doen.. Dames?’ klonk het afstandelijk, afwachtend. Zijn ogem, zo licht en blauw, hadden een duistere ondertoon gevangen en met die donkere blik nam hij de drie giechelschaapjes in zich op. In plaats van zijn vraag te beantwoorden schraapte de middelste hoorbaar haar keel. Nu pas merkte hij op hoe de drie gekleed waren: Rood en wit. Rood, de kleur van passie en bloed. Wit, de maagdelijke sneeuwvelden. Verenigd in strakke stof om hun lijfjes. Kerstoutfits. Gezang klonk, oh zo mierzoet. Suiker, geconcentreerd tot 1000 maal zijn orginele, allesoverheersende zoetheid, Hier waren Dominics zoetgevooisde opmerkingen niets bij.

I don't want a lot for Christmas
There is just one thing I need
I don't care about the presents
Underneath the Christmas tree
I just want you for my own
More than you could ever know
Make my wish come true oh
All I want for Christmas is you

Misselijkmakend, dat was het. Met een dansje erbij, allemaal in harmonie. Al was de linker wel een beetje sloom, die hupste er wat achteraan, fluisterde de tekst enkel mee. Een kerstkoortje. Great. Moest dit nou? Halverwege het tweede couplet kreeg hij een kribbige uitdrukking op zijn marmeren gezicht. ‘Genoeg.’ siste hij. Verschrikt verstijfden de dames. Die waren het duidelijk niet gewend onderbroken te worden, de engeltjes. Ze waren mooi, schattig, plagerig sexy. Populair bij de normale jochies van zijn leeftijd, dat stond vast, geen twijfel over mogelijk. Maar wat wilde je ook met etterige pubers, die al opgewonden raakten van een glimlachje. ‘Genoeg, ik heb genoeg gehoord.’ sprak hij dan met een minzaam lachje. ‘Het was werkelijk prachtig, maar ik moet dringend gaan. Fijne feestdagen.’ Feestdagen- if only there was any actual joy in them. Verbijsterd liet hij de dames achter, richting de uitgang van het kasteel benend alsof hij een trein moest halen. Hurry, hurry. Hurry up.

Eenmaal buiten sloeg Dominic zijn gitzwarte kraag omhoog, trok die recht en liep kordaat de kou in. Met zijn gezicht loodrecht in de wind doorkruiste hij het lange pad leidend naar het bos. Daar, zo beredeneerde de jongen, zou de wind minder ergerlijk zijn en zou hij zichzelf ervan verzekeren niet opgescheept te raken met het gezelschap van een of ander kerstengeltje. Misschien kwam hij zelfs een marretak tegen om mee naar huis te nemen. Algauw liep hij tussen de dichte takken, waar het suizen van de wind verminderde tot een licht fluisteren. Tell me your secrets, wind, whisper them into my ear. It’s only you and me.

Die privacy duurde echter niet lang. Algauw vingen zijn zintuigen tekenen op van leven. Hij zag het, hij rook het. En, al was dat iets wat hij niet gauw zou toegeven, de jongen voelde het. Een soort gekriebel in zijn vingers, wat zich door zijn hele lichaam verspreidde terwijl hij naderbij kwam. Een rokende jongedame zat als een standbeeld gracieus op een steen. Hij grijnsde lichtjes. ‘Smoking is bad for you, darling, it kills.’ klonk zijn stem duister, met een zeker genoegen op het laatste woord. Haar gezicht was zo bekend, de naam die bij de pure zwarte haren en smetteloze huid hoorden echoode in zijn hoofd. Yazuki. ‘Wouldn’t want you to die, precious pretty little girl.’ Ondertussen kwam hij dichterbij, de open plek op. Memories. ‘Deja-vu, huh?’ mompelde Dominic dan met een fronsje, al was zijn stem uiterst geamuseerd.