It was Just a act~

Break kwam alweer aan via een shuttle… het was toch echt een tijd geleden dat hij hier nu zo stond. “Emily… What changed..?” Het popje begon te bewegen wat een hakkelig geluid maakte. Alsof het aan mannequin popje was dat uit zichzelf kon bewegen. ‘There is no actual change. Many left and a lot came back.’ Sprak het popje. Het had een vrouwenstem. Weliswaar een houterige maar het was er wel een. Break hield het popje Emily op zijn schouder en grijnsde even. “Let’s make it fun~” echter zei Emily niet wie er wel en niet weg waren gegaan en dacht dat zijn toenmalige mentor er ook tussenuit geknepen was. Hij liep vrolijk door de school heen, zijn schoen zolen tikte als enige door de gangen heen. Blijkbaar hadden ze allemaal al les of waren vakantie vieren. Dat zou ook nog kunnen natuurlijk. In de grote zaal zag hij een kerstboom staan, tafels die sierlijk waren verkleed. Alsof er een kerst diner was. “Hmmm…? Emily… Upload.” Zei hij met wat vernauwende ogen. Emily begon wat te mompelen en zo doende liep Break gewoon verder. In zijn kamer op de Shadra afdeling was alles toch rustig en zoals vanouds. Het was donker en de slangen van Savador hingen nog steeds rond. Nu zou het waarschijnlijk wel de rondte in gaan. De slag zag er, zoals altijd, erg gemeen uit. Break moest erdoor echter even een geïrriteerde ‘Tsk’ laten. Snel liep hij weer door naar de leraren depo. Er waren waarschijnlijk zoveel mensen niet, misschien kon hij er nu eens normaal binnen komen… Ach,wat kon je verstaan onder normaal?

“Hup…hup…” Hij duwde het tafelkleed omhoog en keek daarna pas. “oelala, if it isn’t
Norwood Rosa Vermella Vavendyor…” Hij moest toch grijnzen en zodra hij onder de tafel kwam, zag hij in een enkele blik dat de tafel verder leeg was. Hij ging erop zitten met een kleine hop en zat. Op de tafel en keek hem vervolgens aan. “Hmmmm?” Het popje maakte een klakkende beweging en de stem kwam naar voren toe. ‘Norwood Rosa Vermelle Vavendyor. 28 years, Grens. Teacher Wood magic, mentor of students. Breaky, he’s alive I think ur in trouble.’ Break had al door dat hij waarschijnlijk in de problemen zou komen... Maar ach, wat zou de erg erin zijn? Het werd misschien zelfs leuk~ “How is ur wolf? I believe his name was. Eyolf~” Break glimlachte en sloeg zijn benen rustig over elkaar en liet zijn zogenaamde wandelstok tegen de tafel leunen. Ook wist hij dingen die vaak een ander niet wisten, maar veel informatie kreeg hij dan ook van Emily, andere wist hij gewoon zelf te plukken.

Norwood zijn ogen gingen rustig over de ingevulde lijnen. Het was een simpele toets en hij vroeg zich af hoe sommige leerlingen deze toets zo makkelijk fout konden doen. Zwijgzaam ging zijn ganzenveer met rode correctie inkt over de perkamenten die de leerlinge hadden ingeleverd. Zwijgzaam rekte hij zich uit en keek even naar buiten waar de zon al onder aan het gaan was. Sinds de vakantie voor de deur stond moest hij nog veel nakijk werk afronden. Nog een paar uurtjes konden er wel bij. Aageth had zichzelf toch in het bed gelegd gezien hij ziek was dus de extra uur maakte niet uit gezien Aageth vrij diep sliep. Zwijgzaam keek Norwood even opzij naar de lege plek waar normaal een witte wolf lag. Het was akelig leeg en hij kreeg even een trieste blik en zwijgzaam keek hij weer naar het perkament. Hij keek er nog vijf na en legde toen de stapel recht neer op de hoek van zijn bureau. Hij zweeg even en schoof de stoel naar achteren. Hij pakte de colbert-achtig jas die over de rugleuning hing en deed hem aan. Hij knoopte zijn overhemd wat goed en liep toen zwijgzaam zijn lokaal uit en met een simpele zucht gingen de fakkels in de ruimte uit en met kalme pas terwijl hij zijn handen in zijn zakken hadden liep hij kalm de trappen op naar de vertrekken van de docenten. Zijn ogen gleden langs de verschillende schilderijen en hij liep toen met een kalme pas de hoek om. De gang dat golvend door het gebouw ging liep hij kalm af en stopte voor de deur van zijn vertrek. Hij zette zijn sleutel in het slot en wilde het open maken maar besefte dat hij hem was vergeten op slot te doen. Hij deed de deur open en het licht in de gang die door de fakkels naar binnen werd geworpen schoot naar binnen maar onthulde nog niet de brutale leerling die hier binnen was gekomen. Norwood knipte in zijn vingers en de kandelaren en lampen gingen kalm aan. Zwijgzaam deed hij de deur dicht nog steeds niet het vreemde figuur echt opgevallen. Hij had zijn ogen gericht op de krant van vandaag en bestudeerd het. Hij wierp de sleutelbos op de fruitschaal waar nog meer dingen lagen zoals pennen en andere frutsels. Het hield de tafel schoon als het in een schaal lag en Norwood vond het snel terug. Hij keek even op. ‘Ook hallo, Break..’ sprak hij met een verzuchtende stem en liep een paar stappen verder. Ineens bevroor iedere beweging in zijn lichaam en keek hij over zijn schouder terwijl hij even zijn ogen dicht kneep en weer open deed. Zag hij dit nu goed? Hij wreef er even in. ‘Break?’ sprak hij met een vragende stem. Norwood zijn blik was nu wat verstrakt en liep er even heen om vervolgens zijn hand tegen de schouder te leggen. Het was warm en hij kon hem vastpakken. De magie die er uit straalde was nog tamelijk levend. ‘Dus je leeft nog..’ sprak hij met een zucht en trok zijn hand weer terug om vervolgens zijn jas af te knopen en deze op de stoel te werpen. ‘Kan ik je wat…’ hij brak zijn zin af toen Break een gevoelig punt aankaartte en zijn ogen werden leeg maar het werd al snel weer een normale blik. ‘Je moet beter weten dan persoonlijke vragen stellen aan een docent. Je bent hier vast niet zonder reden..’ sprak hij met een zakelijke toon. ‘Vertel, waarom ben je hier langs gekomen?’ sprak hij met een kalme stem en keek Break kalm aan.

Norwood zei al dat Break een probleem zou krijgen, maar hij zag het toch niet. “Hmm~? Ohaio~ Still half asleep Norwood?” vroeg hij gewoon met zijn voornaam. Hij moest grijnzen toen Norwood deed alsof hij een geest was. Hij moest geheimzinnig grijnzen toen Norwood hem zijn naam weer noemde. “Yes, that is still me name~” Sprak hij rustig terug. Zijn ene oog volgde hem en de grijns verdween wat lichtjes toen hij de hand tegen zijn schouder voelde. “I am alive yes, I know that. “ Hij keek hem kort kill aan, alsof hij het alsnog anders had gewild. “How is ur wolf? I believe his name was.Eyolf~” Hij was het zat om de middelpunt te zijn. Nu al. De blik in norwoods zijn ogen vertelde hem al genoeg. Hij glimlachte rustig en ging even verzitten. “He was a good wolf~? “ Hij toverde een potje snoep uit zijn mouw en bekeek de inhoud hiervan. Het waren zuurtjes met allemaal soorten papiertjes eromheen. De ene rood, de andere blauw, geruit gestipt het kon zo gek nog niet. Break vouwde er eentje uit zijn papiertje en keek naar het licht waar hij het zuurtje naar hield. Hij bracht het zuurtje naar zijn mond en keek Norwood erbij aan. Het zuurtje wist hij in een klap kapot te bijten waarna hij de pot naast hem zetten. “As you have seen… Im not dead. I want a list, few people. They... Will die.” Zei hij zakenlijk terug. “ A few people have tried to get close to ojousama while I was still rehabilitating. Now, they almost killed me. And I know on which planet.” Hij hield een pauze, met een sireuze blik. “Or I wont tell about Aageth” Zijn ogen vernauwde zich wat. Hij speelde nu geen spelletje. Maar hij wist dat Aageth lag te slapen. Maar niet meer in het bed waar norwood hem had gelegd. Nee, Break had hem veilig gelegd in zijn kamer. Het kind was toch rustig mee gegaan nadat Break hem snoep had beloofd okay.. en misschien een nieuw speelgoed. “I want a list of the Tekkorclan. Before midnight. Norwood Rosa Vermelle Vavendyor” Hij stond op, liep naar Norwood toe. Het maakte niet uit dat Norwood groter was, ouder… Maar break wist meer, kon meer. “So~ How about it? “ Hij grijnsde naar hem en draaide zich weer om een hand gebaar zo van kies maar. En liep al naar de deur toe. Puur als een beeld, hij zou het niet eerlijk doen. Daar was de reactie te leuk voor.

// sorry van Aageth… >m<”

Norwood vond de brutale toon normaal niet zo’n bijzondere zaak als het ging om zijn voornaam maar ergens had Break zijn emoties weten te raken. Hij begon gelijk over de wolf die hem zo dierbaar was die zomaar verdwenen waren. Norwood zijn ogen keken naar hem en wist nu zeker dat hij in leven was. Zijn ogen werden serieus toen hij nog de nadruk legde op dat Eyolf er niet was. ‘Je moet beter weten dan met de gevoelens te spelen van een persoon die je denkt te kennen…’ sprak zijn toon serieus. Wees voorzichtig, Norwood. Break lijkt iets in zijn schild te voeren’ sprak een fluisterende toon in zijn hoofd. Norwood zijn grijns werd wat groter en keek naar Break. ‘Je wilt een lijst…’ mompelde hij nadenkend. ‘Je moet beter weten dan doden, Break…’ sprak hij verzuchtend. Hij keek even opzij en keek hem even aan. ‘Wat heeft dat met mij te maken, Break?’ sprak hij toen. De reactie van Break deed hem even met verwijdde pupillen aankijken en zijn kaken beten zich op elkaar. ‘What is er over Aageth?’ sprak hij terwijl hij vrijwel direct naar zijn zoontjes slaapkamer liep en de deur open gooide. De fakkels in zijn woonkamer lieten een bundel licht in de slaapkamer stralen maar het bed was tamelijk leeg. Norwood zijn kaken beten zich op elkaar. Zijn woede werd hem even te baas. Norwood! Houd je zelf in toom! Woede brengt Aageth niet terug… sprak een stem tegen hem. Norwood haalde diep adem. ‘So…’ mompelde hij met een kalme stem en keek Break over zijn schouder giftig aan. ‘Je chanteert een docent, ontvoert zijn zoon en verwacht dat hij daardoor direct mee gaat werken…’ sprak hij kalm en keek hem met een serieuze blik aan. Een lijst van de Tekkorclan? Zijn ogen sloten zich direct weer en hij beet zijn kaken op elkaar. De clan waar een aantal goede kennissen in zaten. Het waren of de clanleden of Aageth. Norwood keek Break recht in de ogen, geen grijnsje angst. ‘Je lijkt zelfverzekerd voor een leerling, Break.’ Sprak hij kalm. Norwood legde zijn hand op de schouder van Break. ‘Je weet alleen niet wat voor pion je in de handen probeert te spelen.’ Sprak hij met een dreigende toon terwijl hij zijn hoofd naast die van Break hield en grijnsde. ‘Je overschat jezelf, kerel.’ Sprak hij met een fluistertoon en liet hem toen los. ‘Je wilt een lijst van de actieve leden van de Tekkorclan…’ sprak hij met een sinistere toon. Norwood richtte zijn hand op een stapel perkament en pakte een boek die hij van Jareth had geleend. Zwijgzaam schreef hij de namen over die nu nog lid waren van de Tekkorclan en die een mogelijke link hadden met de aanval op Break. Zwijgzaam rolde hij het papiertje op en verzegelde het. Hij klapte het boek dicht waarna een stel oude boomwortels het direct verzegelden en niet te open maakte voor de bevoegde mensen. Norwood legde het boek weer terug. ‘Jij wilde een lijst met van de actieve Tekkorclan.’ Sprak hij kalm. ‘In ruil daarvoor wil ik eerst mijn zoon terug, Break.’ Sprak hij kalm. ‘Geen zoon, is geen lijst.’ Sprak hij met een serieuze toon. Norwood, je bent niet in de positie om eisen te stellen. sprak dezelfde fluistertoon in hem. Norwood grijnsde eenmaal krachtig. Wie met vuur speelt zal op de blaren zitten. sprak Norwood in gedachten terug. Je bent hem een stap voor? Hoe? sprak de fluistering. Norwood zijn ogen werden serieus terwijl hij het papier in een paar bladeren liet verdwijnen. ‘Je mag dan misschien een hoop weten, Break. Zonder de juiste informatie ben je niets, toch?’ sprak hij met een sinistere ondertoon. ‘Ik geef je de lijst, wanneer je mijn zoon geeft.’ Sprak hij kalm. ‘Echter, mocht je nog meer van me verlangen na dat ik je de lijst heb gegeven zal ik toch even te raden gaan of je het houten vriendinnetje van je nog hard nodig zult hebben bij het achterhalen van de nodige informatie van je slachtoffers.’ Sprak hij met een kille ondertoon. ‘Spijtig, dat je ruzie zoekt met een docent die toevallig over de juiste informatie en magie bezig om de touwtjes evenredig te verdelen..’ sprak hij met een kalme toon. Norwood had zijn handen bijeen geslagen en zijn ogen keken recht naar Break. Op het moment dat hij de handen los maakte vormde zich in zijn handen dezelfde Emily die Break zojuist nog bij zich had. ‘Ben je iets kwijt, Break?’ sprak hij toen net zo geniepig. ‘Je had met je vertrek ook je dossiers in moeten trekken, Break. Het huist meer informatie over je dan je zelf weet.’ Sprak hij toen kalm en tevens verdween Emily in een hoop bladeren. ‘Geen zorgen, ze is veilig. Zolang Aageth veilig bij mij terug komt…’ sprak hij met een kille ondertoon. Norwood wist dat Break zijn slachtoffer onderschatte. Hij had sinds zijn vertrek een training gehad met Jareth, en niet alleen dat zijn tweede vorm was tevens meer gaan ontwikkelen. Het was niet voor niets dat Break dat niet wist, noch wist Emily dat te vertellen aan Break waardoor hij nog voldoende troeven achter de hand had om Break een hak voor te zetten.

PROFILE MAGICIAN