Old and forgottten.

De ramen waren beslagen, buiten was de kou van de winter, binnen was de warmte van de ziekenboeg. Break keek via z’n oog naar buiten toe. Dit was een lange tijd geleden dat hij hier had gezeten nog. Sinds die tij was hij hier nooit meer geweest. Hij kon er niet eens aan terug denken zonder een grijns te geven. Het was precies dezelfde dag, precies dezelfde tijd dat hij hier zat. Toen waren de ramen ook beslagen.

In de raam kozijn zat een man met witte lange haren, hij keek naar buiten met enkel zijn rechteroog. Hij had een hekel gekregen aan het leven… Hij hoorde dood te zijn, waarom was hij niet dood.. Zijn linkeroog zat in het verband, verband dat rond zijn hoofd zat. Kevin was een wrekend mannetje, hij haatte alles en iedereen en alles mocht de pot op als het waren. Verbitterd bleef hij zitten en begon te krabbel op zijn oog. Een van de personeel kwam al naar hem toe. “HEY! Doe dat niet! Straks bloed je nog echt dood!” het boeide hem niet. Hij wilde niet meer leven. De mensen waarvoor hij eerst ooit vocht waren dood, de familie die hij diende had hij dood laten gaan. Grotere schande was er niet. Dus ging hij door met krabben, hij bleef krabben tot het bloed op de grond aan het druppen was. De andere man had er genoeg van en pakte zijn hand, weer gaf hij een preek maar hij reageerde vel terug. Toch was alles aardig en lief… hij bleef er voor hem.

“Without you… I would not be here…” Sprak Break en keek erna omhoog. Hij merkte op dat iemand binnenkwam, het was de dokter. Break wist zich met een paar woorden neer te zetten dat hij niks had, gewoon even rusten waar niemand snel kwam. Want wie zou Break nu daar zoeken? Niemand, maar hij moest voorzichtig zijn met waar hij heenging. Niet iedereen wist nog dat hij terug was… Het popje op zijn schouder begon te kraken en te schudden terwijl het ding sprak. 'Nishan Kiran Yann. 18 years. puffoon.' "Arigatou~ emily." Hij grijnsde en keek naar de deur waar hij Nishan zag staan.

Nieuwe school, nieuwe kansen, nieuwe mensen. Vooral dat laatste baarde hem zorgen. Nieuwe mensen betekende ook dat je nieuwe vrienden maakte en tevens nieuwe vijanden. Hij was goed in het maken van vrienden, maar net zo goed – dan wel beter – in het maken van vijanden. Zijn vader had hem er wel eens op gewezen dat hij zelf heel goed kon bedenken hoe dat kwam, maar Nishan begreep het werkelijk niet. Zijn moeder had hem er nooit echt een antwoord op gegeven. Cain had hem wel eens uitgelachen toen hij nog klein was. Zijn kleine broertje had altijd plezier gehad in de verbazing van zijn grote broer.
Elke gang zag er hetzelfde uit en alle leerlingen leken ook al op elkaar. Het was iets wat hij altijd had gehad. Als hij ergens nieuw was, leek het of hij rondjes draaide, alsof alles hetzelfde was, ook al was dat niet het geval. Amos vloog voor hem uit en ging zo nu en dan weer op zijn schouder zitten. De kwikstaart leek al net zo te moeten wennen aan de nieuwe omgeving als Nishan. De witharige jongen stopte toen hij een deur zag. Hij keek Amos even twijfelend aan. ‘Zullen we, chico?’ Amos tjilpte kort en vloog van de schouder van Nishan af.
Nishan liep naar de deur en liep de kamer binnen. Hij beet op de binnenkant van zijn wang toen hij zag wat het was. Een ziekenzaal. Super! De laatste keer dat hij in een ziekenhuis was geweest, was zijn zusje van de trap gevallen en had ze haar been gebroken gehad. Ze had geschreeuwd en gegild. Hij was alleen met haar en Cain thuis geweest en hij was zich doodgeschrokken. Toen zijn vader thuis was gekomen en zijn dochter op de bank had zien liggen, had hij Nishan aangestaard en aan zijn ogen was te zien geweest dat hij Nishan er de schuld van gaf.
Nishans ogen gleden naar de jongen die in het raamkozijn zat. Amos ging op de grond zitten en bleef rustig zitten. Nishan liep langs de vogel, iets verder de kamer in. Hij knikte kort naar de jongen als een begroeting. Hij glimlachte even en hield zijn hoofd iets scheef, waardoor zijn witte haren over de rode band op zijn voorhoofd vielen. Zijn gele ogen namen de ziekenzaal goed in zich op. Hij hield niet van dit soort plekken. Te wit.. Te wit en te donker waren twee dingen waar hij echte rillingen van kreeg.
‘Hallo.’ Sprak hij toen zijn ogen die van de jongen weer kruiste. Hij liep een stukje naar de jongen toe. Hij droeg een bruine broek, die amper te zien was door de cape die hij droeg in de zelfde kleur bruin. Onder de cape droeg hij een witte blouse. Door de donkere kleuren leek zijn getinte huidskleur donkerder dan het daadwerkelijk was. Nishan fronste zijn wenkbrauwen bij het zien van het poppetje op de schouder van de jongen. ‘Het is best vreemd, die pop van je.’ Had hij door dat hij een ander kon kwetsen met zijn woorden? Nee. Dacht hij dat het de normaalste zaak van de wereld was om andere te laten weten wat hij dacht? Ja. Het was hem geleerd de waarheid en de waarheid alleen te spreken. Dat was wat hij deed en hij was zich van geen kwaad bewust.

Chico = jongen

Niemand zou Break zoeken in een ziekenzaal omdat hij toch nooit wat had. Had hij een griepje dan deed hij er niet heel moeilijk over, dan ging hij gewoon door tot iemand hem buiten westen sloeg en dan misschien daarna nog in zijn bed vast zette. Maar anders zou hij gewoon doorgaan, maar echt ziek werd hij ook nooit. Ziek worden was niets voor Break, net zoals zich even terug trekken. Maar deze plek gaf hem toch wat herinneringen. Hier was hij nog als levende beschouwd. Toch was het erger en erger dan hij zelf wist, dan dat hij zelf wilde.
Break luisterde naar het popje op zijn schouder, het was basic informatie wat hij zonet kreeg. Als hij detailleert wilde hebben zou hij dat ook zo krijgen. Geen problemen mee, of hij ging het opzoeken in het school archief, of hij zou het makkelijker vinden om het Emily gewoon te vragen. Hij kreeg een hallo van de andere persoon maar break zei nog niets erop terug, hij bekeek hem rustig. Het witte haar voor zijn linker oog en het rechteroog was gewoon duidelijk zichtbaar. Hij bekeek hem, het leek net een prins van de sahara die hier was aan komen spoelen. Hij kon nooit goed tegen dat soort types… Daar kon hij gewoon slecht tegen. Emily bleef verder stil en Break sloeg zijn benen over elkaar terwijl hij hem weer rustig aankeek. “Hmmm? Oh Emily~ She aint that strange, what does a prince look alike come to Starshine?” Vroeg hij maar terug, zelfs Emily had geen details over hem. Dan moest hij het zelf maar uit hem plukken toch?

Van alle plekken waar de deur heen had kunnen leiden, was he de ziekenzaal geweest. Zijn dag kon niet meer stuk. Hij had een hekel aan zalen als deze, kon misschien zelfs bijna zeggen dat hij er bang voor was. Zelf was hij er enkel geweest voor zijn zusje en broertje. Hijzelf had er nooit heen gehoeven, voor zover hij het zich kon herinneren althans. Cain had nooit veel in het ziekenhuis rond gespookt, maar zijn zusje was er veel te vaak geweest. En elke keer had hij zich er schuldig voor gevoeld. Waarom kon hij niet met haar ruilen? Kon hij er elke keer heen in plaats van het onschuldige kind?
Nishan begroette de jongen en keek naar het poppetje op diens schouder. Hij kon zijn mond niet houden en vroeg het eerste wat in hem opkwam. Je kon het beter vragen dan het je de hele tijd afvragen, niet? Het kwam er echter niet uit als een vraag, maar als een opmerking. Een opmerking die in zijn ogen doodnormaal had geklonken.
De jongen sloeg zijn benen over elkaar en keek hem weer aan. “Hmmm? Oh Emily~ She aint that strange, what does a prince look alike come to Starshine?” Nishan lachte zacht om de vraag. Hij keek naar zijn eigen kleding en knikte toen instemmend. De jongen had wel een punt. Hij besloot eerst maar eens in te gaan op het antwoord wat de jongen gegeven had. ‘Normaal zou ik haar ook niet noemen. Ik heb nog niet eerder iemand met een pop op zijn schouder gezien.’ Zijn gele ogen gleden naar de pop en hij glimlachte even. Nee, hij had eigenlijk nog nooit iemand gezien met z’n poppetje. Hij vond het ding eigenlijk wel grappig. Het was en bleef een pop.
Hij richtte zijn blik weer op de jongen. ‘Ik denk, en ik zeg denk, dat ik hier om de zelfde reden als jij ben.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin en de oorbellen die hij droeg glinsterde even bij die beweging. ‘Leskrijgen, iets leren.’ Was dat de enige reden dat hij hier zat? Nee. Was het de voornaamste reden? Volgens zijn grootvader wel, maar hij geloofde er weinig van. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat de oude man tegen hem gelogen had en toen hij zijn ouders ernaar gevraagd had, hadden die elkaar kort aangekeken en hem daarna gevraagd waarom hij zijn grootvader niet wilde geloven. Hij was er niet meer verder op in gegaan, wetend dat ze toch niks zouden zeggen. Zijn grootvader leek meer macht te hebben over het hele gezin dat de individuen apart. Als hij iets zei, gebeurde het en je deed het zonder verdere vragen te stellen. Nishan hield van de man, maar had vaak genoeg tegen zijn vader gezegd dat de man eens een eigen huis moest zoeken. Hij zou het nooit tegen zijn grootvader zeggen, wetend wat de gevolgen ervan waren. Die man, de man waarvan hij eigenlijk nooit helemaal snapte hoe hij hem überhaupt nog als familie kon zien, was de reden geweest dat hij was gaan drinken, de reden dat zijn moeder amper iets uit vrije wil zei en zijn vader hem meer had geleerd dat zijn moeder ook maar had geprobeerd. Niet alleen hij, maar ook Cain en Noëlla hadden leren praten en leren lopen met de hulp van hun vader. Hun moeder was rots geweest, elke keer weer, dat had hij aan haar kunnen zien, maar ze had er nooit iets van gezegd. Hij had ooit eens een gesprek tussen zijn ouders opgevangen over zijn grootvader, maar was toen gestruikeld en had zichzelf verraden. Zijn vader was zo kwaad geworden dat hij het hele gesprek zo snel mogelijk had willen vergeten. Zijn grootvader was een halve Shadraan en dat liet de man ook dolgraag weten. Hij was er trots op, maar hij was ook de enige.
‘En misschien ook wel omdat het hier beter is dan thuis..’ Mompelde hij zachtjes, nog net hoorbaar voor de jongen. Eerlijkheid, altijd eerlijk zijn.

PROFILE MAGICIAN