The Nighthawk.

Lias Falken

<< I dreamed a dream that life was a song, and that song was exciting. But there are dreams that cannot be.>>

Stilletjes schrijdt Lias door de enkel-hoge sneeuw, zijn lichaam sidderend onder elke aanraking met de koude substantie. Als het aan Lias lag had hij het door sneeuw omsingelde kasteel nooit verlaten in eerste instantie. Geval was dat enkel in deze barre omstandigheden de kruiden groeien die hij nodig heeft voor een van zijn krachtig helende smeersels. En om die kans voorbij te hebben laten gaan zou een doodzonde zijn. Bovendien zou het zijn 'trots' beschadigen om gebeterd te worden door wat bevroren regenwater. Lias tripje naar het verboden bos was kort maar vruchtbaar geweest, wat betreft de kruiden. En het is enkel daarom dat de vuurmagiër niet in een volledige pis bui is. Lias propt zijn vernikkelde vingers diep in zijn stoffen zakken, ze verhullend van de winterse omstandigheden.

Inmiddels kuiert de zwartharige jongen alweer rond in de schooltuinen die alle tekenen van winter schijnen te bevatten. Van het laagje sneeuw wat op het gras ligt tot het water wat een vast geheel is geworden in de afgelopen dagen. Zelfs de paden glimmen vervaarlijk als kristallen, naar je lonkend om je zover te krijgen om op ze te gaan staan en sierlijk uit te glijden. De sneeuw is overigens nauwelijks meer onaangetast zoals deze was enkele dagen geleden. Overal zijn sporen van mensen en andere organismen te detecteren. Sporen van achtergebleven vogels en vossen op zoek naar voedsel zijn sporadisch verdeelt over de laag sneeuw. Veel duidelijker zijn de achtergebleven sporen van de mens, zoals gewoonlijk. Voetafdrukken en sneeuwengelen maar nog veel meer de enorme sneeuwpop die de leerlingen diezelfde morgen gerold hebben. Van zijn hoed tot aan zijn 'armen' en 'neus', niet ontbreekt. Lias had niet deelgenomen aan het 'avontuur' van wie de grootste en beste sneeuwman kan maken zónder magie. In dat soort kinderlijke spelletjes heeft Lias geen interesse, daar staat hij boven. Dat hij vanachter de beslagen glas-in-lood ramen jaloers heeft zitten observeren ontkent hij dan ook stevig.

School kan niet op die manier leuk zijn, school betekend voor Lias hard werken en niet betaald worden en tevens hard werken en verantwoordelijkheden. Hij heeft op school meer taken als anderen, meer verantwoordelijkheden en slapeloze nachten. Net zoals die betreffende avond dat hij door de schooltuinen heen kuiert, kruiden op zak. Die nacht zou hij net zoals de meeste andere nachten weer wacht houden voor de prinses haar vertrek. Hij had er geen problemen mee, had zelfs een brief gekregen waarin stond dat hij toestemming had om de nachten buiten zijn slaapkamer te vertoeven, wat veel ongewenste vragen van leraren scheelde. Diep in gedachten verzonken merkt Lias een specifiek glad plekje vlak voor de zij ingang van school niet op en zwiepen zijn benen zonder pardon onder hem vandaan. Gevloek volgt waarna hij met een gezicht als donder overeind komt. Met een kreun van frustratie verbrand hij in zijn woede alles om zich heen binnen een radius van 20 meter. Heet kolkend vuur verspreid voor een aantal seconden als water langs het landschap. De sneeuw smelt onder de hoge temperaturen en voor een klein moment likken de vlammen de contouren van het kasteel vervaarlijk. Uiteindelijk dooft Lias het vuur, die met zijn handen gebald naar binnen stormt. Achter hem laat hij een nu verbrand landschap achter, de contouren van de hoed van waar Frosty de sneeuwman eerst stond nog nauwelijks zichtbaar.

Lias passeert zijn kamer voordat hij in de richting van de licht etage past. Zijn handen vallen geleidelijk weer uit elkaar en ook de pulserende ader in zijn hals verdwijnt naarmate hij de trappen beklimt. Vlak voor de kamer van Merurulince schraapt hij zijn keel en strijkt hij de sneeuw uit zijn effen zwarte haren. In zijn achterhoofd wist hij al wat Meruru zou zeggen had ze geweten wat voor een schade hij vandaag had aangericht. Wat niet weet wat niet deert besluit Lias voor hij zachtjes op de deur klopt. ''Meruru? Lias hier.'' zegt hij neutraal, zijn lichaam zijdelings tegen de deurpost aanhangend.

[Closed] Merurulince

Het was na het dineren in de grote zaal als ik besluit me te verschuilen in de bibliotheek van de school. Het kost me maar erg weinig moeite om te ontkomen aan Eirlys, hier al aardig wat oefening in hebbend. Lias’ ogen zijn behoorlijk wat waakzamer en oplettend echter, hetgeen me lichtjes aan Nanners deed denken als hij bijna voedsel kreeg. Toch weet ik na enige tijd aan zijn waakzame blik te ontkomen en baan ik mij een weg, een lichte skip in mijn passen, naar de bibliotheek, boekentas zwaar tegen mijn zij en haren achter me aan dwarrelend. Ik weet zeker, overigens, dat Lias me niet per ongeluk uit het oog is verloren. Ik ben er bijna honderd procent van overtuigd dat hij precies weet waar ik heen ga en wat ik daar ga doen. Okay, misschien wat overdreven, maar hij leek in ieder geval een gave te hebben om mij elke keer weer terug te vinden. Daar was ik zeker van.

Niet heel anders als verwacht is de stof en het huiswerk lastig voor mij. Ik was geen domme meid, geen simpel prinsesje wat alleen van haar Papa afleefde, zo ver was ik overtuigd. Echter het studeren viel mij zwaar en de stof was vaak lastig te begrijpen. Voorheen, vóór Starshine Academy, hadden mijn lessen voornamelijk bestaan uit etiquette en geschiedenis, taal en cultuur. Deze waren allen nu een gegeven voor mij, geen moeilijkheden. Maar dit… Magie en spreuken, waarzeggerij en voorspellend rekenen. Zelfs na drie jaar op deze school, voelde alles nog als nieuw. Toch was er geen enkel moment, geen enkele seconde geweest waarop ik überhaupt ook maar gedacht had aan stoppen. Dat woord bestond simpelweg niet in mijn woordenboek. In plaats stond het woord ‘doorzetten’ er en dat was precies hoe ik mijn schooldiploma over enkele jaren zou gaan halen.

Enkele avonduren waren al aan mij voorbij gekropen toen mijn ogenleden zwaar begonnen te worden. De woorden in mijn boek sloegen nergens meer op en de hele pagina leek uit dezelfde zin te bestaan. Ik slaakte zachtjes een zucht en legde mijn hoofd zijlings op de open pagina. In mijn linkerhand lag mijn lievelings pennenveer, gekregen van mijn vader, vlak voordat ik naar Starshine Academy ging, waar ik nu allerlei doodles mee aan het maken was op een nabij liggend stuk perkament. Enkele tijd was ik totaal van de wereld, in dromenland, tot de pennenveer al haar inkt verloren had. Ik tuit m’n lippen lichtjes, alvorens ik rechtop ga zitten, m’n ruggengraat poppende geluidjes makend. Ik schroef m’n inktpot dicht en leg de pennenveer op haar plek in een houten doosje. Nadat ik al mijn spullen terug in mijn tas heb gedaan, verlaat ik de bibliotheek al gauw.

Het was een vrij korte wandeling naar de licht etage en ik was dan ook binnen een mum van tijd in de buurt van mijn kamer…. Waar ik Lias tegen de deurpost aan zag staan. ‘’Mereru? Lias hier,’’ hoor ik hem zeggen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik zo zacht mogelijk dichter naar hem toe loop. ‘’Hey Lias,’’ roep ik dan, terwijl ik op zijn rug spring, armen rond zijn nek. Lias was net altijd dat beetje warmer dan andere mensen, waarschijnlijk door zijn Raziaanse afstamming, en ik vond het heerlijk. ‘’Fijne avond gehad?’’ Ik laat mij van zijn rug afvallen en schravel langs hem heen om de deur open te doen. Ik grijp zijn mouw lichtjes beet en trek hem de kamer in, de deur achter hem met mijn voet dicht doend. Ik laat zijn mouw los en kijk op naar hem en kan een giechel niet onderdrukken. Ik ga ietwat op mijn tenen staan en aai door zijn zwarte haren heen, waardoor de sneeuw naar de grond dwarrelt. ‘’Ben je weer gevallen?’’ vraag ik lichtjes plagend, maar zonder echte venijn in mijn woorden, zelfs lichtjes bezorgt, mij zorgen makend of hij zich geen pijn heeft gedaan. Ik order zijn haren met een kleine glimlach op mijn gezicht, er wellicht iets teveel van genietend. ‘’Daar,’’ zeg ik blij, mijn vingers uiteindelijk uit zijn haren halend. ‘’Geen sneeuw meer.’’

Sorry for the wait~~!

meg of candyland couture + caution + atf + shine

Lias Falken

<< I dreamed a dream that life was a song, and that song was exciting. But there are dreams that cannot be.>>

Geduldig wacht Lias op een antwoord. Maar wat eens geduld is veranderd snel naar ongeduld. Lias vuist knalt een tweede maal tegen het hout aan, ditmaal iets ruwer, sneller en harder. ''Meruru?'' komt er met een hint van bezorgdheid uit, zijn oor schuin tegen het hout van de deur aandrukkend. Zodanig als hij gefocust is op wat zich mogelijk binnen zou kunnen afspelen, merkt hij het naderende meisje achter hem niet eens op. De kamer is stil vanbinnen, zou ze al slapen? Bedenkt Lias zich schaapachtig, het idee schrappend terwijl hij terugdenkt aan de keren dat ze met hem is meegegaan om de nachtelijke pracht te bewonderen. Lias is in mid-draai wanneer hij een plotse kracht op zijn lichaam voelt drukken. Als een wild paard besprongen door een tijger, vernauwt hij zijn ogen klaar voor enig gevecht. Pas wanneer zijn trage brein eindelijk betekenis gegeven heeft aan de gesproken woorden, en de afzender ervan herkent heeft ontspant hij weer. Een smalle glimlach vormt zich ongewild op zijn lippen waarop zijn wangen lichtjes warm worden. In zijn gedachte bedankt hij de nacht voor haar duister terwijl hij een verwoede poging doet om Meruru van zich af te werpen. Meru klampt zich steviger vast aan hem als hij mogelijk kan bokken waardoor hij het na een kleine 5 seconden opgeeft. En dus staat hij daar - midden in de nacht - met rode oortjes en ontsporende gedachten die hij liever voor zich hield. Zijn groeiende affectie voor het meisje met haar opvallend roze haren was Lias zelf bovenal niet ontgaan. Waar velen naïef zijn en hun eigen liefde en haat gevoelens niet kunnen onderscheiden is Lias zeker van zijn zaak. De nood om bij haar te zijn, haar huid tegen de zijne te mogen voelen en de bijkomende fysiologische reacties wanneer ze in de buurt is wijzen allemaal op een ding. Hij is verliefd, of misschien nog meer verliefd als hij eerst al was? De gedachte van zichzelf open en bloot stellen aan iemand benauwt hem waardoor zijn eerdere 'gebok' een vervolg krijgt.

Meru laat zich van zijn rug afglijden waardoor Lias nu de mogelijkheid heeft gekregen om zichzelf kwijt te raken in haar zeeën diepe poelen. Ze prevelt een vraag maar geeft Lias niet de tijd die hij nodig heeft om te antwoorden; vooraleer ze hem mee naar binnen trekt. Zo weinig als die simpele aanraking is er nodig om hem te laten verstijven op de plaats, zijn standbeeld fase pas weer verlatend zodra haar ivoren vingers zijn lichaam verlaten hebben. ''Zoiets.'' mompelt Lias als antwoord op haar vraag, bitter door zijn 'zwakte'. ''Het weer was koud en ik was onhandig; zegt dat genoeg?'' Bij zijn woorden verschijnt een voorzichtige grijns. Het is niet alsof het een groot geheim is dat hij onhandig en opvliegend kan zijn. Die twee eigenschappen werken niet altijd samen, uitzonderingen daar gelaten. Zijn antwoord was in principe genoeg antwoord voor beide haar vragen maar Lias verkiest om haar nog een extra antwoord te 'schenken'. ''De sneeuw viel mij eerst aan. mompelt hij beteuterd. Lias schrikt bij haar abrupte aanraking en besluit voor het eerst in zijn leven de sneeuwvlokjes die uit zijn haar dwarrelen met uiterste interesse te bestuderen. Zijn ogen hangen even rond de uiteindes van haar vrolijke jurkje voor ze naar de grond vallen. ''En hoe was je bezoekje aan de bibliotheek?'' vraagt hij fragieler als hij zou willen.''Ik dacht dat ik je gevraagd had niet te veel rond te dwalen op dit tijdstip..'' spreekt hij dan streng, haar berispend op haar zorgwekkende gedrag. Meruru's vingers strelen zacht door zijn ravenzwarte haren heen, zijn ruggengraat een tinteling bezorgend elke keer dat ze een 'gevoelig' plekje raakt. Het moment had van Lias geen minuut langer mogen duren of het was hem te veel geworden. Lias toont een korte glimlach als dank en baant zich dan een weg haar bekende kamer in. In een rechte lijn loopt hij naar de ruiten waar hij de gordijnen voor trekt, een sombere blik op zijn gezicht. Hij leek meer op haar vader als dat hij op potentieel vriendjes materiaal of überhaupt een vriend leek. ''Waar ben je de afgelopen dagen mee bezig geweest?'' vraagt Lias uiteindelijk; de stilte verbrekend. Kort mompelt hij enkele woorden in het Raziaans waarna er een knapperend vuur ontstaat in de open haard. Vermoeid staart hij enkele momenten in het vuur wat stenen muren rondom de haard likt. O hoe het anders zou zijn als vuur zou helen en wonden als kussens waren. O hoe het zou zijn als prinsessen en zwervelingen bij elkaar zouden kunnen leven.. Voor altijd.

[Very very late; #sorry
Weet niet of je er wat mee kunt, maar naja.. ok. ^^]

PROFILE MAGICIAN