Het was middag, iedereen was aan het eten. Break keek toe vanaf het dak. Hij leunde naar achter terwijl hij aan het zitten was en ging liggen in het koude sneeuw. Wolken leken snel voorbij te gaan en de kou trok zijn jas in. “misschien was het toch niet zo slim om te gaan liggen..” Mompelde break tegen zichzelf. Hij schoot overeind toen iemand schreeuwde, keek over het plein onder hem. De schreeuw leek te komen van de ziekenzaal. Het leek erop dat er iemand nieuw was op de ziekenafdeling. Hij ging weer liggen, sneeuw schoof soms wat van de dakpannen. Hij keek naar boven en hield zijn linkeroog dicht, soms kwam de wind en sloeg zijn haren weg. De wolken leken langs te vliegen, de kou deerde hem niet. Hij legde een hand voor zijn oog en keek weer naar zijn hand toen hij die eraf haalde. Hij dacht terug toen hij net zijn oog had verloren.

Een jongen met wit half lang haar zat in de vensterbank. Keek uit het raam, een verband zat om zijn hoofd en dekte het linker oog af. Vele mensen wezen naar hem en negeerde hem. De jongen keek naar buiten en zijn hand ging langzaam naar het verband. vingers gleden langs het verband, op en neer. Langzaam begon er een rode vlek te komen. De jongen bleef krabben en de vlek werd groter en groter. Het maakte de jongen niet uit, hij bleef krabben. De vlek was zo groot geworden dat het bijna over het hele verband zat. Een straaltje liep naar beneden, vormde een druppel op zijn kin en viel op de grond. Er kwam steeds meer bloed waardoor de straal breder werd. Het druppen ging ook sneller. Er lag nu een klein plasje bloed bij de jongen. Hij stopte niet, dacht aan alles wat hij had meegemaakt, waarom dit was gebeurd wist hij niet. Waarom moet ik het meemaken? Waarom zijn ze er niet meer… Waarom was ik er niet voor ze toen ze me nodig hadden. Steeds meer twijfels en bedenkingen kwamen in hem op. Er stond iemand in de deur opening toe te kijken. De persoon liep snel naar hem toe. “Stop daarmee, Break!” Hij had de hand van Break vast gepakt. Boos sloeg hij deze weg en keek geërgerd naar de persoon. “waar bemoei jij je mee?” Snauwde Break. “Als je iets dwars zit, hoef je jouw leven ervan niet te beroven.” Zei hij kalm.” En als je iets dwars zit, vertel het me dan!” Hij klonk erg overtuigend, maar break leek op hem neer te kijken. “Waarom zou ik je iets gaan vertellen, ga gewoon weg!” De persoon leek niet onder de indruk te staan en bleef Break aankijken. “Omdat ik je anders nooit alleen zal laten, iedereen oordeelt hier, ik wil het zelf meemaken.” Break keek hem nog een keer aan, de persoon lachte vriendelijk en hield uitnodigend een thee voor hem. Break nam deze twijfelend aan, keek erin en zag zijn eigen spiegelbeeld. De persoon ging bij hem zitten en zo bleven die twee nog veel praten.

Break opende zijn ogen weer, de lucht was nog net zo helder als net. Weinig wolken waren nu zichtbaar. Even lachte hij nog een keer over de herinnering. Rein… hij was altijd zo koppig. Maar hij bleef wel aan je zijde, het was Breaks beste vriend. Maar door de jaren heen ging hij een andere kant in. Hij ging bij Pandora. Dat was een organisatie terwijl Break vast kwam te zitten in de Abyss. Rein moest nu wel dood zijn, het is immer 100 jaar verder. Break ging op de richel zitten en keek naar beneden. Hij zag iemand bij de ruit staan. Keek die al de hele tijd al naar hem? Hij volgde de blik van de persoon. Inderdaad, de persoon keek naar hem maar leek snel door te lopen toen Break hem of haar doorhad. Hij sprong naar beneden en lande rustig op de grond. Dit soort dingen had hij vaak gedaan. Na wat doelloos rond gelopen te hebben liep hij door de traphuizen. Veel was er nu niet echt te zien, sommige lessen waren natuurlijk actief. Break had geen zin om door de stof weer heen te gaan, maar wat hij niet wist was dat het allemaal veranderd was. Terwijl hij door deze traphuizen liep zag hij nog een docent. Abrupt had hij zich omgedraaid en was de raam uitgeklommen. Lenig Sprong hij naar beneden, mazzel dat het de eerste verdieping was. Want Break had de actie helemaal niet overdacht en lande bijna op iemand. “Mijn fout, gaat het?” vroeg hij rustig. Terwijl hij het laatste beetje sneeuw nog van zijn jas klopte.

// Open MAX 2.