May he now rest under aegis of mirage,
As the sands slowly turn to Elysian fields

Hij was geen uitgaanspersoon. Dat was hij nooit geweest, ook al was het maar een etentje bij een restaurant. Hij was er niet dol op, hij voelde er ook niets voor om zich tussen onbekenden te moeten mengen. Mensen zaten vol vooroordelen, roddelden altijd over figuren die in hun opzicht als ''raar'' bestempeld moesten worden. Ze dachten dat ze niet gehoord werden, maar Xavier hoorde alles. Hij was zich bewuster van zijn omgeving dan de meesten en zijn zintuigen waren gelijk ook sterker. Hij kon de praatjes duidelijk horen, hij kon de ogen in zijn rug voelen branden. Dat was dan ook meer dan genoeg reden om een kleine ongeluk te veroorzaken, iets als het omgooien van de tafel met levitatie of ze een hartaanval geven door Rei op ze af te sturen. Dat gebeurde er nou eenmaal als hij zich ergens aan ergerde en roddelen was één van die irritatiefactoren.

Daarom vroeg hij zich dubbel zo veel af waarom hij hier was verschenen, zo in zijn eentje in de Bokkenburcht. Hij had een hekel aan uitgaan, hij had een nog ergere hekel aan mensen en hij koos er vrijwillig voor om zijn avondje een pure hel voor zichzelf te maken. Hij begreep niet zo waar dat masochisme vandaan kwam, maar hij legde de schuld maar bij verveling. Immers was het ook saai om de hele avond op zijn etage te zitten en boeken te lezen die hij al vijf keer uitgelezen had. Zijn kalligrafeer-inkt was op, dus hij moest wachten tot hij nieuwe kon kopen en het was zo stil in het kasteel geweest dat hij zelfs een speld had kunnen horen vallen. En ergens was hij toch weer op zoek naar het ergeren van anderen, maar hij had nog geen geldige reden kunnen vinden. Niet dat hij die écht nodig had, maar het stelde sommige dingen wel te recht.

Hij zuchtte diep en gooide een grote slok raki naar achteren, zijn favoriete alcoholische drank omdat het naar zijn thuisplaneet smaakte. Hij was al jong aan de alcohol gegaan, maar dat had zijn vader nooit zo erg gevonden. Er waren maar weinig dingen die hij erg had gevonden, vandaar dat hij een lichte sociopaat slash sadist als zoon had. Hij zette zijn glas neer op de bartafel en keek de barman licht chagrijnig aan. 'Nog een glaasje.' sprak hij en leunde wat tegen de rand van de bar. Hij streek zijn zwarte overhemd glad, waar de bovenste knoopjes van loszaten omdat het anders verstikkend voelde voor hem. Hij zag er niet heel bijzonder uit voor de meesten, wat ook de reden was dat hij alleen zat en de meisjes meer naar de ''pretty boys'' toe gingen. Des te beter, vond hij zelf. Hij kon noch flirten, noch maar ook een beetje begrijpen wat meisjes nou precies van hem zouden willen. Seks, een drankje, zijn huiswerk? Geen enkel idee.
Zijn tweede glas raki werd hem aangereikt, welke hij aannam van de barman en zonder bedankje zijn rug weer naar hem toekeerde op de barkruk. Hij nam een slok van de troebele drank en keek kalm rond. Hij zag geen enkel teken van problemen, hoewel hij er zo langzamerhand één moest gaan zoeken, want hij verveelde zich alsnog te pletter. Iets of iemand moest hem nu gaan verblijden, of hij zou zelf het probleem worden.

WORDS: 557 || WRITTEN ON: xxx || NOTES: Niet gelijk het gevecht gestart :3

De sterke drank gaf zijn slokdarm een licht branderig gevoel en zijn maag begon steeds warmer aan te voelen, alsof hij te hete thee naar binnen gegoten had. Het was op het eerste opzicht een raar gevoel, maar het wende vlug genoeg, verspreidde zich sneller door zijn lichaam dan hij eigenlijk merkte. Want waar hij het meest op lette, was uiteindelijk zijn omgeving. Hij lette altijd op, ook al leek het soms alsof hij in gedachten verzonken was. Nee, misschien waren zijn ogen ergens anders, maar zijn oren vingen alles op, zijn intuitie voelde alles. Het was iets waar hij niet meer vanaf kon komen, iets wat op sommige momenten ongelooflijk vervelend kon zijn.
Dan had hij het niet over de alcohol die hij nu naar binnen goot als een trechter. Van alcohol had hij sowieso meer dan twee glazen nodig, meestal rond de zes, om echt de effecten ervan te zien, wat tamelijk vreemd over kon komen gezien zijn lengte en uiterlijk. Hij zag er niet bepaald uit als de gevaarlijkste. Maar mensen die hem ontmoet hadden, wisten daarna wel beter.

Zijn ogen volgden de bewegingen van de personen in de kroeg en hun woorden. Wat hij grotendeels opving, was geklets over vrouwen, opschepperij over hoeveel bier ze konden hebben en vaker dan eens gezeur over alcoholmisbruik. Niet teveel drinken, alcohol maakt meer kapot dan je lief is, bla bla. Gezeur dat Xavier niet aan wou houden. Hij nam als innerlijke rebellie een slok van zijn drank en probeerde iets interessants te vinden in de kroeg, in plaats van gesprekken die hem niet boeiden.
Daar, richting de ingang van de kroeg, begon er een kleine ruzie. Een mysterieuze jongen met een capuchon stond bij een andere jongen, die hem op zijn plek probeerde te zetten terwijl zijn vrienden als idioten lachtten. Hij kon niet helemaal horen wat er gebeurde, maar de capuchon-jongen liet zich blijkbaar niet kennen. De jongen liep rood aan, besloot aan te vallen, maar was helaas sneller onderuit gehaald dan hij zelf kon meppen. Xavier grinnikte zacht om de situatie daar en keerde zich weg toen het – helaas – afgelopen was. Hij had wel eens wat actie willen zien.

Xavier zuchtte diep en zette zijn glas neer, ook weer leeg. Hij keek op toen de capuchon-jongen – een andere naam zou hij even niet krijgen – plaats nam op de barkruk naast hem. Opnieuw grinnikte hij even, geamuseerd door het onnodige voorval veroorzaakt door een aanstelleritus slash pestkop persoon. ’Vast,’ dacht hij terwijl hij zich van zijn barkruk liet glijden en zijn weg tussen de mensenmassa door drong. Zijn plaats van bestemming was recht voor hem, namelijk de mannen-WC’s, maar die plaats zou hij niet bereiken. Niet nu, in ieder geval, omdat iets zijn aandacht trok. Zijn groene ogen gingen naar een hoekje van de kroeg, waar een stel jongens stonden met een meisje tussen ze in. Door de drukte merkte vrijwel niemand wat op, maar dat zou al snel gebeuren als ze niet weg zouden gaan. Dat bleek ook hun plan te zijn, want een van de jongens probeerde het meisje mee te slepen, die zich verzette.

Probleem gevonden, vaarwel verveling. Het was niet alsof hij het voor het meisje deed, hij wou zich gewoon vermaken… Op zijn eigen manier. Hij liep op de jongens af, een stuk of vijf, allemaal een stuk langer dan hem en ze leken ook sterker. Niet dat Xav daar bang van werd, het was meestal maar een vals exterieur voor de bangerikken die ze diep van binnen waren. Hij ging op de jongen af die het meisje mee probeerde te slepen en gaf hem een harde duw met beide handen op zijn borst. ’Hey, assholes. Zo laag gezonken dat jullie maar meisjes gaan lastigvallen?’ Haha, alsof hij daar om gaf. De jongen die geduwd was, keek hem pissig aan en liep op Xavier af, terwijl zijn vrienden zich ook om hem heen verzamelden. ’En waar bemoei jij je mee, dwerg?’ sprak hij terwijl hij Xav een duw tegen zijn schouder probeerde te geven, die Xav met gemak afweerde door zijn onderarm tegen de jongen zijn hand te werpen. ’Lager dan jou kunnen we niet zinken, kleintje. Als je begrijpt wat ik bedoel.’ begon een andere jongen. De bende sukkels begonnen te lachen om de slechte woordgrap, waar Xavier slechts een wenkbrauw bij ophaalde. ’Spotten met meisjes en lengtes. Nog iets anders? Nee? Mooi.’ Met verder geen zin in chitchat besloot hij zich in de strijd te gooien. Hij zette een stap naar voren, gooide zijn knie omhoog en liet die recht in de kruis van de jongen recht voor hem landen. De jongen kon het niet ontwijken en zakte ineen, luid vloekend. Xavier grijnsde licht hierom en hoorde een zwiepend geluid achter zich, wat hij herkende als een uithaal. In die seconde kon hij bukken, waardoor hij een vuist van de jongen achter hem ontweek. Zijn twee armen gingen omhoog, grepen de vuist en de onderarm van de jongen vast. Hij gooide zijn armkracht in de strijd en smeet de jongen tegen de jongen aan die nog aan pijn in zijn kruis leed, waardoor de twee kerels omvielen. Hij hoorde nog een slag van zijn zijkant, maar was te laat om het te ontwijken, waardoor hij een flinke mep in zijn gezicht kreeg. Hij wankelde achteruit, zag eventjes sterretjes en voelde een straaltje bloed uit zijn mond lopen door zijn tand die niet al te zacht tegen de binnenkant was geslagen. Hij gromde zacht, maar de grijns stond nog licht op zijn gezicht, entertained met de slechte vechtkunsten van de jongens.

WORDS: 929 || WRITTEN ON: x || NOTES: FIGHTUU~