Odi et Amo?

Diva, als een van de laatste leerlingen, nog te lunchen. Ze had zich vandaag weer ziek gemeld. Dit was de zesde keer binnen twee weken. Waarom ze uberhaupt naar de aula was gegaan wist ze niet. Het liefst was ze in bed gebleven. Ze had zichzelf moeten dwingen op te staan. Ze keek even naar het onaangeroerde bord met eten voor zich. Ze schoof het daarna met een zucht van zich af. Haar sprankje honger was inmiddels alweer verdwenen nog voor ze een hap had kunnen nemen. Ineens flitste er, en niet voor het eerst die week, een oud gezegde door haar hoofd. Odi et Amo. Ik haat en ik heb lief. En eveneens niet voor de eerste keer die week vroeg Diva zichzelf iets af. Maar welk van de twee heb ik?

Savador liep de aula binnen en direct toen hij zijn blik over de tafels liet glijden, wenste hij ergens dat hij dat niet had gedaan. Hij zag Diva eenzaam aan een tafel zitten en voelde opeens een harde knoop in zijn maag. Niettemin sprong zijn hart op dat zelfde moment ook op, want hij had haar aanwezigheid gemist. Hij wist niet of ze al was ingelicht wat hij met Madeline had gedaan. Diep van binnen hoopte hij van niet. Deze keer wilde hij het haar liever zelf vertellen dan dat ze het via iemand anders te horen moest krijgen. Des te harder zou het op die manier voor haar aankomen, en hij wilde haar vertrouwen niet schenden. Mogelijk had hij dat al gedaan. Hoe dan ook wilde hij haar alles behalve kwijt. Savador bleef nog even aarzelend staan maar liep toen op haar af. Hij kon haar toch moeilijk hier alleen laten zitten en net doen alsof hij haar niet zag? Hij schoof een stoel naar achteren en ging zwijgend tegenover Diva zitten. Haar bord met eten was niet tot nauwelijks aangeraakt en ze leek zichzelf ook niet helemaal te zijn. 'Ik heb je gemist,' zei Savador zacht. Met een bezorgde blik bekeek hij haar gezicht even. Er was in ieder geval geen vrolijke uitdrukking te vinden, of de spontane fonkels in haar blauwe ogen die hij zo liefhad. 'Ik heb je afwezige uren bijgehouden. Wellicht zou je eens langs de ziekenzaal moeten gaan, snoes,' voegde hij er nog zachter aan toe.

Diva keek even op van het tafelblad toen ze hoorde dat er een stoel naar achteren werd geschoven. Had ze dat maar niet gedaan. Dan had ze zich nog een paar seconde langer voor Savador verborgen kunnen houden. Ze hoorde zijn woorden en twijfelde even. Zou ze de keiharde confrontatie met hem aangaan? Nee, ze wou weten of hij eerlijk en oprecht genoeg was het haar zelf te vertellen. Ze wist allang van de afaire tussen Savador en Madeline. Als Suasama was het onderdeel van haar werk dingen te weten. Al waren er dingen die beter geheim konden blijven. Diva forceerde zichzelf daarom een zwakke glimlach te tonen al lachte haar ogen niet mee. ''Ik heb u ook gemist'' zei ze zacht met een stem die meer leek op die van een verlegen tienjarige dan haar eigen. Haar geforceerde glimlach was dan ook snel weer verdwenen. ''Misschien ga ik binnenkort wel even langs. Als ik er de fut voor vind'' zei ze daarna met iets meer vastheid in haar stem zodat hij meer op haar normale stemgeluid leek.

Savador dwong zichzelf een klein glimlachje op zijn gelaat te toveren toen Diva hetzelfde deed. Hij was te nerveus voor wat er komen ging en haar reactie om uit zich eigen naar haar te glimlachen. Hij keek haar een moment zwijgend aan en terwijl hij dat deed onderzocht hij haar houding even. Ze leek zo anders te zijn. Depressief. En ergens had hij het nare gevoel dat het allemaal door hem kwam. Hij beet even peinzend op zijn duimnagel terwijl hij met een ernstige blik even naar de tafel staarde. Wat had hij haar aangedaan? De gevolgen realiseerde hij zich niet wanneer hij eenmaal weer een stap in de foute richting had gezet. Savador trommelde met zijn knokkels zacht op het tafelblad om de gespannen sfeer gedeeltelijk weg te krijgen, al ging het gepaard met stroeve en krampachtige bewegingen. Zijn hand lag dan ook snel weer stil en hij zocht naar toepasselijke woorden om het zware gesprek wat dreigde te komen te beginnen. 'Diva..? Wil je even naar me luisteren?' vroeg Savador uiteindelijk zacht. Hij legde een trillende hand bovenop die van haar en streek er zacht met zijn duim over terwijl hij in zijn hoofd zocht naar verdere woorden. Het viel allemaal niet mee, vooral niet als je niet graag je gevoelens uitte. 'Ik moet je namelijk iets vertellen. Iets wat je waarschijnlijk niet leuk gaat vinden, maar alsjeblieft - probeer naar me te luisteren tot ik ben uitgepraat. Denk je dat je dat kunt?' Zijn hand sloot zich beverig om die van Diva. Wat klonk dat stom! Alsof ze een klein kind was in plaats van zijn geliefde. 'Ik heb iets met Madeline gedaan. Een zeker moment met haar gedeeld en zekere handelingen gedaan die ze zelf niet aanstond.' Hij zweeg even. 'Mijn brein zat te vol, de drang was te groot en de lust te sterk.' Savador wendde ongemakkelijk zijn blik af. Vanaf dit punt wilde hij er liever niet verder op door blijven hameren en hoopte hij zelfs dat er met dit kleine beetje informatie al een lampje bij Diva ging branden. Hij voelde zich te schuldig om haar nu onder ogen te komen.

Diva had haar blik weer afgewend naar het tafelblad. Haar ogen gleden kort over het bord eten dat ondertussen steenkoud was geworden. Haar ogen keken weer op toen ze de stem van Savador hoorde. Zijn stem klonk zacht en schuldbewust. Dat betekende in elk geval wel dat hij er spijt van had. Ze voelde zijn trillende hand op de hare. Hij was nerveus hiervoor. Zijn hand was net zo onvast als zijn stem. Ze zei niets op zijn woorden. Ze wist wat er komen ging maar toch lukte het haar hem afwachtend aan te kijken. In zekere zin vertelde hij haar wat ze al minstens twee weken wist. Waar ze nou al twee weken ziek van op bed lag en niet eens meer de energie kon vinden om lessen te volgen. Diva bleef Savador een paar minuten zwijgend aankijken. ''Zelfs nadat u belooft had het niet meer te doen?'' vroeg ze kalm. Boos was ze, dat zeker. Maar de depressie was groter. ''U begrijpt hopelijk wel dat, na dit, ik u niet zo veel meer kan vertrouwen. Dat heeft u helemaal zelf stuk gemaakt. Toch vind ik het wel dapper dat u het me zelf komt vertellen. Ik wist het al, al bijna twee weken. Toch wou ik het liever van u horen'' zei ze zacht. ''Ik kan niet ontkennen dat ik het niet begrijp. Want dat doe ik wel. Maar al te goed zelfs. Ik heb vaak dezelfde situatie gekend als u, alleen heb ik mezelf altijd tegen weten te houden. Het zat eraan te komen. Als u het niet had gedaan dan ik waarschijnlijk wel. Ik ben wel kwaad hoor. Maar niet echt op u'' eindigde ze.

Savador leek even ineen te krimpen toen hij Diva's eerste reactie hoorde. Dat was waar; hij had een belofte gemaakt, en nog had hij die gebroken. De schuld werd vele malen erger toen hij hoorde dat Diva het minstens al twee weken wist. En twee weken lang had hij haar alleen in verdriet en woede laten zitten. Arm kind. Als hij dat had geweten was hij veel eerder naar haar toegekomen, hoeveel moeite hij er ook voor moest doen om al zijn moed bijeen te schrapen. Hij werd even overspoeld door een opgelucht gevoel nadat hij zwijgend naar Diva's woorden had geluisterd, al begreep hij het niet goed. Waarom zou ze niet kwaad op hem zijn? Hij had zijn belofte gebroken en haar verraden. Dat waren redenen genoeg om hem de rest van haar studiejaren op deze school geen blik waardig meer te gunnen. Savador hield zijn blik ontroerd op de tafel gericht en zweeg in alle talen. Toen schoof hij zijn stoel naast die van Diva. Zonder iets te zeggen sloot hij zijn armen om haar heen en hield haar even vast. Ze verdiende het, en ze verdiende nog veel meer. Zijn schuld was te groot. 'Het spijt me, Diva,' zei hij zacht in haar oor. Hij stond op het punt om in huilen uit te barsten, maar hield zich in. Hij wilde niet overkomen als een wanhopige ziel die achter haar rug om de casanova uithing, al kon hij aan dat beeld vast niet veel meer veranderen. 'Kan ik iets doen om je vertrouwen terug te winnen? Wat dan ook?' Savador liet Diva weer los. Zijn goudkleurige ogen zagen vochtig en staarden haar bedroefd aan.

Diva was van binnen opgelucht toen ze zag dat haar boodschap aan Savador was overgekomen. Ze had het hem zo kalm mogelijk uitgelegd omdat ze met woede toch niks zou bereiken. Hoewel Savador het niet zei met woorden was het duidelijk te zien in zijn ogen. Ze stond het toe dat hij haar omhelsde. Ze kon aan zijn stem wel horen dat hij echt op het punt stond in huilen uit te barsten. Toen hij haar los had gelaten keek ze hem even aan. ''Momenteel niet. Zoiets heeft tijd nodig, veel tijd. Het enige wat ik u kan aanraden is geduld hebben'' zei ze zachtjes. Eerst moest ze dit goed verwerkt hebben. Daarna stond Diva op van de tafel. ''Ik denk dat ik terug ga naar bed. M'n hoofdpijn speelt weer op. En daarbij, volgens de administratie ben ik ziek vandaag'' zei ze zacht.

Savador knipperde een paar keer met zijn ogen om te voorkomen dat de tranen naderhand toch zouden gaan vloeien. Hij voelde er weinig voor om voor haar neus uit te huilen, vooral nu hij zo'n daad geflikt had. 'Neem alle tijd, Diva. Ik hou nog steeds van je. Ik heb het al eens eerder gezegd: wat ik ook doe of zeg, ik zal je altijd liefhebben,' zei Savador zacht. Hij schonk haar een begripvolle blik en streek even zacht over haar wang. 'Het is toch niet zo dat je niets meer voor me voelt? Ik wacht tot je gereed bent met me verder te gaan.' Hij volgde Diva's voorbeeld door ook op te staan. 'Moet ik met je meelopen of iets voor je halen? Ik doe het graag,' bood hij met een kleine maar liefdevolle glimlach aan. In de angst en wanhoop om haar kwijt te raken, wilde Savador nu zo lief mogelijk voor haar zijn.

(ik ben even eten xd)

Diva schudde even kort haar hoofd. ''Lief aangeboden maar dat lijkt me onnodig'' zei ze tegen Savador zonder hem aan te kijken toen hij vroeg of hij mee moest lopen. Toch voelde ze zijn angst en wanhoop. Waarvoor? Om haar kwijt te raken? Die gedachte raakte Diva wel en zorgde er voor dat haar afstandelijke houding iets minder werd nu. Ze keek even op naar Savador. Ze ging even op haar tenen staan om hem een kusje op zijn wang te geven. Ze merkte daardoor pas dat ze wat gegroeid was. In het begin had ze helemaal op het uiterste van haar tenen moeten staan maar nu allang niet meer.

Savador beet even op het puntje van zijn tong toen Diva zei dat het onnodig was als hij met haar mee zou lopen. Het kwam naar zijn gevoel wat over alsof ze even genoeg van hem had gehad. Voor nu moest hij haar haar gang maar laten gaan. Binnenkort moest het vast veel beter gaan dan dat het nu ging. Ze hadden een familie waar ze alletwee even goed de plicht hadden om voor te zorgen, en die twee kinderen zou hij niet alleen aan hun lot overlaten als zijn plaats ooit door een andere man vervangen werd. Dat wilde hij ook niet; het waren ook zijn kinderen, en daar kwam geen andere vent dan hijzelf aan. Savador voelde het ritme van zijn hart versnellen toen Diva een kus op zijn wang drukte. Anders dan dat het hem geruststelde, nam het ook meteen de twijfels weg of Diva nog van hem hield. Hij boog zich op zijn beurt wat voorover om een kus op haar wang terug te geven. Een kleintje maar, veel wilde hij nu niet van haar eisen. 'Rust maar wat uit. Het is hard aangekomen, nietwaar? Dat spijt me nogmaals. Denk niet aan mijn daad, maar aan je behoeftes. Als je me nodig hebt; ik zit in mijn kantoor of in mijn lokaal. Wees niet bang om binnen te komen, mocht je me nodig hebben. Dat wat ik Madeline heb aangedaan zal ik geen tweede keer doen,' zei Savador zacht. Hij streek met zijn handen even langs Diva's taille en begeleidde haar naar de deur van de aula. Zoals ze zelf aan had gegeven, zou hij haar niet helemaal tot aan haar rustplaats bijstaan.

Diva liet zich door Savador meenemen naar de deur. Daar bleef ze even staan en draaide zich nog een keer naar hem om. Ze wou niet dat hij zich hierdoor nu rot voelde. Hij had gedaan wat hij kon en Diva was trots op hem dat hij het zelf aan haar vertelt had. Ze legde een hand in zijn nek en kuste hem nog even kort maar teder op zijn lippen terwijl haar andere hand de zijne even vast hield. ''Niet verdrietig zijn. Ik red me wel'' fluisterde ze zacht tegen hem. Ze liet, bij het weglopen, zachtjes haar hand uit de zijne wegglijden. Daarna liep ze met regelmatige, galmde passen weg.

Savador bleef in de deuropening van de aula staan en keek Diva even aan. Ze moest hier overheen komen, en daar zou hij haar bij helpen door geduld te hebben. Hij kon nu niet meer van haar vragen dan mogelijk was. Hij had het jammer gevonden, maar het haar absoluut niet kwalijk genomen dat ze wat afstandelijk op hem reageerde. Het was dan ook een kleine verassing toen ze plots een hand in zijn nek legde en hem op zijn mond kuste. Hij streek met zijn vingertoppen even over zijn lippen terwijl Diva haar hand uit de zijne liet glijden. Hij was opgelucht dat ze in ieder geval niet zo op een genadeloze manier had gereageerd als hij gedacht had. Hij kon zich de klap in zijn gezicht van de vorige keer nog goed herinneren. 'Doe het rustig aan, lieverd. Dat heb je meer dan verdiend,' zei Savador haar glimlachend na terwijl hij toekeek hoe Diva van hem wegliep.

PROFILE MAGICIAN