Met een zucht keek ze naar haar wekker. De les was vast al begonnen, maar ze had er geen zin in. Het was verschrikkelijk saai en ze kon die tijd wel gebruiken voor andere, nuttigere dingen. Ze zat op haar vensterbank en keek nog eens naar buiten. De zon begon al naar boven te kruipen, de stralen probeerden overal door te schijnen en licht te brengen. Men zei dat zonlicht je goed gezind maakte, wel, bij Lune was dat dan toch niet het geval. Het maakte haar slecht gezind want ze had een enorme hekel aan vrolijkheid. Hoe konden mensen blij zijn op een wereld zo wreed? Volgens haar theorie, waren mensen niet gemaakt om vrolijk te zijn, maar door de jaren heen werd men naïef, dacht dat de wereld een paradijs was en besloot men vrolijk te zijn. Het was gewoon ziekelijk. Niet dat zijzelf een kind was dat depressief ergens in een hoekje ging zitten huilen, nee, ze had gewoon geen gevoelens. Zoals ieder mens zou moeten zijn. Wel, dat ze geen gevoelens had was ook weer niet waar, maar ze hield haar gevoelens altijd verborgen, maar één persoon mocht haar gevoelens kennen. Maar ze bleef er bij, mensen waren dieren en dieren hebben ook geen gevoelens, dus waarom de mensheid wel? Lune slaakte nog eens een zucht en stond recht terwijl ze nog een vluchtige blik op haar wekker wierp. Ja, ze zou te laat zijn en dat was toch o zo jammer. Dus niet. Het kon haar niets schelen, lessen interesseerden haar geen moer. Lune besloot om zichzelf maar aan te kleding, ze zat nog steeds in haar pyjama die bestond uit een korte short en een topje, beide zwart. Ze deed de deur van haar kast open en koos een skinny jeans, een donkerblauwe ribtop en een zwarte vest. Goed genoeg. Met haar kleren wandelde ze naar de badkamer en kleedde ze zich om. Haar tanden had ze al eerder gepoetst, ze was al wakker van 4 uur in de ochtend. Nadat ze haar tanden gepoetst had, begon ze zichzelf aan te kleden. Een douche nam ze dadelijk wel tijdens de pauze, anders zou ze veel te laat komen en ze was nu al verschrikkelijk te laat. Op haar gemakje droogde ze zich af en deed haar kleren aan. De vest liet ze open hangen en haar mouwen stroopte ze op, anders werd het net iets te warm, maar zonder de vest was het te koud. Als laatste deed ze nog een klein beetje mascara op, niet veel, gewoon voor een subtiele look. De schoenen die ze aan deed waren maar normaal, zoals de rest van haar outfit. Ze koos voor zwarte sneakers, want veel andere schoenen had ze niet. Daarna was ze klaar. Ze waagde zich de gang op en sloot de deur van haar kamer. Ookal wist ze dat ze te laat was, ze wandelde op haar duizende gemakje. Waarom zou ze zich haasten? Het was nu eens rustig op de gang nu ze zo laat was, op de enkele studenten na die door de gangen racete omdat ze te laat waren. Wat had het voor zin om je te haasten als je wist dat er toch een sanctie zou komen?

Uiteindelijk kwam ze voor de deur te staan van het lokaal waar ze moest zijn. Ze zuchtte nog eens even en opende dan de deur. Alsof er niets aan de hand was, ging ze naar binnen en deed de deur dicht. Ze lette niet echt op wat er gebeurde. Maar de duisternis zorgde wel voor opluchting bij haar, ze wilde de zon nu liever niet zien. Ze hoorde een zacht lachje in haar hoofd, een lachje dat alleen zij kon horen dat gevolgd werd door zijn stem. ”Een collega van me is hier ook…” Sprak Grawl in haar hoofd. Ondertussen ging Lune ergens achteraan in de klas zitten. ”Wel, dat is dan erg fijn voor jou. Maar ik snap niet dat je hém als een collega ziet, het is maar een docent duistere magie.” Sprak Lune terug in gedachten. Meestal als ze een conversatie had met Grawl, praatte ze luidop, maar nu waren er andere mensen dus mocht ze niets luidop zeggen. ”Ik heb het niet over de docent, Lune, maar over een andere demoon…” Heel even fronste Lune haar wenkbrauwen, maar herstelde zich meteen weer toen ze zich bedacht dat het vreemd zou zijn voor iemand die niet wist dat ze eigenlijk een conversatie had. ”Wel, zie het maar niet als een gelegenheid om mijn lichaam over te nemen zodat je leuk een koffiekletsje kan houden met je collega want jij moet geheim blijven. Niemand mag van je weten of het plan is naar de knoppen.” De stem lachte weer zachtjes. ”Dat was ik ook niet van plan, al zeker niet met die docent die hier rond loopt, ik vertrouw hem niet. Maar wel jammer want ik vraag me af hoe het met hem zou zijn, ik heb Chuubin al lang niet meer gesproken. Oelala, er zijn hier zelfs twee collega’s, Duvessa is er ook.” Lune kon het niet onderdrukken, maar keek eventjes niet begrijpend. ”Je kent de demonen die hier zijn?” Lune keek rond en dacht na wie de andere dragers konden zijn. ”Ik ken bijna alle demonen die er bestaan, maar ik weet niet of ze mij ook kennen. Ik was zegmaar, onbekend, maar ikzelf kende wel bijna iedereen.” Daarna volgde er een kort vals lachje. ”Whatever, zwijg nu maar gewoon, ik moet de les volgen.” Grawl zuchtte. ”Ik begrijp nog steeds niet waarom je moeite doet voor iets wat je niet interesseert, maar ach, mijn mensenkennis is dan ook weer erg beperkt. Veel ‘plezier’ nog.” Was het laatste wat hij zij.

Lune zat nonchalant op haar stoel te wachten tot dat de les zou beginnen. Niet dat ze er zin in had, maar ze wilde er gewoon snel van af zijn, en ze wist hoe leerkrachten waren. Als ze iets niet afgewerkt kregen tijdens hun les, betekende dat huiswerk. Jakkes, daar had ze al helemaal geen zin in.

Het duurde niet lang, of de deur werd al gesloten door de leerkracht met behulp van magie. Maar wat moest je anders verwachten op een school vol magiërs? De kraai of raaf, ze had geen flauw benul wat het was, vloog van de docent zijn schouder af en ging op de rugleuning van de stoel zitten terwijl de docent rechtstond en naar het bord liep. Voor het eerst sinds dat ze de klas binnen kwam wierp ze een blik naar het bord. Dus ze gingen leren over spirituele lichamen en zijn naam was master Swain. Hmpf, hoe moest ze dat gaan onthouden? Het leek op… zwijn? Ja, ze zou het onthouden met zwijn. Ze grijnsde even. Nu maar hopen dat ze niet ‘per ongeluk’ Mast zwijn ging zeggen. "Allereerst heet ik jullie van harte welkom bij deze eerste les die jullie van mij krijgen." Wel, dat klonk nu ook weer niet zo overtuigend, eerder licht sarcastisch. "Ik ben Master Swain, en meer hoeven jullie ook niet te weten. Ik wordt ook graag met "Master" of "Master Swain" aangesproken. Als ik aan het woord ben praat er niemand. Wie dit wel doet, kan zich gelijk melden bij de hoofdmeester." Oké, ze liet het plan om hem Master zwijn te noemen vallen, hij leek nogal streng en ze had geen zin in een gesprekje met Savador, ze meed hem het liefst. Maar wat voor saaie leerstof zouden ze gaan zien? "Goed. In deze les wil ik het graag hebben over het oproepen van spirituele wezens. Dit zijn wezens gemaakt van pure, duistere magie. Je kan ze gebruiken voor allerlei dingen. Denk hierbij aan je helpen met bepaalde dingen. Maak hier een notitie van" Duistere wezens oproepen? Hmm, klonk niet slecht. Misschien kon de les toch nog interessant worden? Ze hoorde een zacht gegrinnik in haar hoofd, dat was Grawl weer die zoals gewoonlijk haar hele leven meevolgde door haar ogen. Met een zucht nam ze pen en papier klaar om notities te maken. Iets waar ze een hekel aan had, of toch als een leerkracht het niet opschreef op het bord. Want dan gingen ze altijd veel te snel en als ze moeilijke woorden gebruikten, wist je soms ook niet hoe je het moest schrijven. Dan steek je je hand op om te vragen hoe je het schrijft, duurt het een half uur voordat ze je aanduiden en heb je de helft van je notities niet, leerkrachten… Ze waren toch altijd zo irritant… Master zwijn tikte een aantal keer met zijn staf op de grond en opeens verscheen er het silhouet van een kraai, maar dan in het paars. "Dit wezen is nu nog stil. Dit komt omdat ik hem nog geen Command heb gegeven, dit zijn opdrachten de je je wezens dient te geven, wil je dat ze iets voor je doen. Je hebt verschillende Commands die je je wezen kan geven. Echter gaan we deze les enkel de 5 basis Commands leren. Maak hier een notitie van." Maak hier een notitie van… Was het er zo eentje? Een vage leerkracht die je niet eens fatsoenlijk uitlegde wat je moest noteren? Of het kon ook aan haarzelf liggen, aangezien ze niet echt de slimste was. Ze zou wel afwachten, dadelijk zou het wel duidelijker worden. . "Allereerst moet je je wezen tot leven wekken. Dit doe je met het Command Vitam" Gefascineerd keek ze naar de kraai die tot leven kwam en met zijn vleugels fladderde en vervolgens neerstreek op zwijn’s schouder. "Dan, kun je je wezen zich laten voortbewegen. Als je wezen vleugels heeft is dit het Command Fuge" Vervolgens tikte hij weer met zijn wandelstok op de grond en de kraai begon door het lokaal te vliegen. "Als je wezen geen vleugels heeft, is dat het Command Ambulo." De kraai landde op de grond. "Fuge." De kraai begon weer door het lokaal te vliegen zoals hij eerst deed. Master zwijn tikte alweer met zijn wandel stok een aantal keer op de grond waardoor er twee targets verschenen. Wanneer ging hij eens ophouden met dat getik? Dadelijk gaf ze hem nog een tik in het gezicht. Het was om gek van te worden. "Je kan je wezen iets of iemand laten aanvallen. Dit doe je door te wijzen op het ding dat je wilt dat het wezen aanvalt, en gebruik dan het Command Impes" Vervolgens gaf hij het dier het commando en de kraai deed wat zijn meester zei. Het was gewoon perfect, het perfecte huisdier. "Om het wezen naar je te laten terugkeren, gebruik je het Command Reditio" Zonder eigen wil of tegenstribbelen, keerde de kraai weer terug naar de leerkracht. "En als laatste, om het wezen helemaal te alten verdwijnen gebruik je het Command Interficiat" Daarna vervaagde de kraai. Ze had besloten dat ze dit ook wilde kunnen dus zou ze haar best doen. Vervolgens verschenen de vijf commando’s op het bord. "Schrijf over." Lune had het niet zo op gecommandeerd worden en normaal zou ze hem nu tegengesproken hebben, maar toch begon ze de commando’s over te schrijven, gewoon omdat ze geïnteresseerd was. "Zijn er nog vragen?" Niemand in de klas zei iets. "Geen vragen? Mooi. Dan kunnen jullie de tafels aan de kant schuiven, en gaan beginnen met het oproepen van jullie favoriete dier." Lune stond op en schoof haar tafel en stoel aan de kant. Een dier, hmmm… Welk dier? Ze besloot om maar gewoon een wolf te nemen, dat was al jarenlang de trots van haar familie, de familie waar ze eigenlijk geen bal om geeft. Maar ze kon nu gewoon even op niets anders komen. Goed, dus eerst kwam het oproepen van het dier. Lune concentreerde zich op de wolf, maar hoe hard ze ook probeerde, er kwam maar niets tevoorschijn. Lune keek het lokaal rond en zag dat iedereen al een dier gevormd had. Verdomme, hoe deden ze dat toch zo snel? Lune probeerde nog eens, en nog eens. Maar er kwam niets. Grawl lachte in haar hoofd en Lune gromde kort en zachtjes, als waarschuwing dat hij stil moest zijn, maar ook uit frustratie. Ze sloot haar ogen en zuchtte nog eens. Ze moest rustig zijn, mocht zich niet opjagen. Ze concentreerde zich weer op de wolf, opende haar ogen weer en zag dat er weer niets was. Dit was gewoon… Verschrikkelijk. Toen ze voor de tweede keer rond keek, had iedereen zijn/haar dier al gevormd en was er al met aan het experimenteren, of toch degene die ze zag. Deze keer zou het haar lukken. Het moest gewoon! Opnieuw sloot ze haar oen en ademde diep in en uit. Ze sloot zich af van de buitenwereld zodat ze niet afgeleid kon worden en concentreerde zich vervolgens op een wolf. Ze concentreerde zich op de vorm en de vacht, de geur en kleur, gewoonweg op alles wat een wolf had. Ze dacht aan niets anders dan aan de wolf. Toen ze haar ogen weer opende, stond voor haar het silhouet van een grote wolf, net zoals ze in haar gedachten had. Het was gewoon perfect. Vlak voor zeem tot leven wilde wekken, verdween hij weer. Fijn, dit kon nog eens een lange les worden… Of misschien… Ze wierp een zijdelingse blik op de leerkracht. Nee, ze zou zijn hulp niet vragen, nog niet. Wel, het was haar bijna gelukt dus nu zou het haar lukken want ze wist dat ze het kon. Lune sloot haar ogen weer en probeerde zich te concentreren. Maar het hielp niet, het silhouet wilde maar niet verschijnen. Deed ze iets fout? Nee, dat kon toch gewoon niet? Ze probeerde het nog eens, en nog eens en nog eens. Na zes maal gefaald te hebben, besloot ze dat het misschien toch een beter idee was om hulp te vragen aan de leerkracht. Zuchtend wreef ze over haar voorhoofd. Dit was zo beschamend. Ze stak haar hand in de lucht. ”Master zw-“ Ze schraapte haar keel even. ”Swain, ik heb een probleempje…” Oef, ze had net op tijd door dat ze ‘zwijn’ ging zeggen. Gelukkig heeft ze zich op tijd verbeterd, anders had ze een probleem.

Het knikje dat Master Swain haar gaf gaf haar weer goede hoop. Ze keek naar de Basilisk. "Youre name is gonna be...Yori." Ze glimlacht even en kijkt rond. Het meisje met de naam Lightning, daar ging het ook goed bij. Bij het meisje met de naam Linea wat minder volgensmij. Haar aandacht ging naar Mortal. De lichten gingen weer langzaam doven. Hell No. Don't. Like.It. Ze keek scherp naar de jongen om de aandacht weer op Yori te richten. Ze liep een stuk weg van de Basilisk, die haar al Sissend aan het bekijken was alsof ze een hapje is. 'Don't Dare..' zegt ze zacht in het Razziaans tegen Yori. Ze grinnikte zacht en aaide hem over zijn kop. Ze liet hem nog een paar keer de Target aanvallen om vervolgens op een tafel te gaan zitten met Yori onder haar om het lokaal rond te kijken. My,My wat een mensen, en dan voornamelijk meisjes. Eigenlijk zijn Alleen Master Swain en Mortal..Toch? Achja hun waren de enige Jongens hier. 'AUW!' Ze kijkt naar haar hand, waar een beetje bloed uit drupt. Had Yori haar gebeten? Of had ze zich opengehaald? Hij keek haar wel eng aan.. Ze keek een beetje raar naar haar hand, toen haar zicht wat zwakker werd. Dit had ze alleen als ze veranderde, en ze wist zeker dat ze nu niet zo veranderen , toch?

Met een geïrriteerde blik wendde ze haar blik af van de leerkracht. Het lag niet aan hem, totaal niet, ze was geïrriteerd omdat ze voor de zoveelste keer hulp nodig had met een spreuk omdat ze maar weer eens te dom was. Het was zo frustrerend. Ze deed wel altijd iets verkeerds en dan was het meestal een erg domme fout die ze maakte. Ze durfde erom te wedden dat het nu ook zo was. Waarom bestond er geen vak zoals ‘hoe-vermoord-ik-iemand’ daar was ze tenminste goed in. Alhoewel, het zou een beetje saai worden omdat ze er al zo veel over wist. Iedereen had een talent, dat van haar mocht dan wel een beetje vreemd zijn, maar ze had er wel één en het was zeldzaam. Maar oefening vergt kunst, een gezegde dat ook echt waar is want ze was nog nooit gepakt geweest en dat zou ook niet gebeuren. "Ja jongedame, wat is er?" Ze kon de lichte irritatie in zijn stem horen. Oh, wel sorry hoor meneer zwijn, ik ben ook maar een leerling, als ik alles kon was ik niet gekomen. Het is trouwens je job om me te helpen dus je kan maar beter wat aardiger zijn… Lune slikte de woorden weg en zette een ‘pokerface’ op, keek neutraal alsof er niets aan de hand was en ze die woorden niet gedacht had. ”Ik probeer het dier op te roepen, maar het lukt niet. Het was me één keer bijna gelukt, maar toen verdween het weer.” Ze maakte haar hoofd weer leeg en dacht aan de wolf, hoe hij eruit zou zien, zijn vacht, ogen, grootte. Even later verscheen er het silhouet van een wolf. Opeens, voor ze het kon tegenhouden, bedacht ze zich hoe het zou zijn deze leerkracht te vermoorden. Een grijns verscheen op haar gezicht. Net bij deze gedachte, verloor ze haar concentratie en verdween het silhouet weer, maar zelf had ze niet door dat het aan haar concentratie lag. ”Baka…” Hoorde ze als een geïrriteerde zucht met een spottende ondertoon in haar hoofd weergalmen. Lune fronste heel even haar wenkbrauwen, maar herstelde zich weer. Het zag er vast uit alsof ze dat deed omdat ze zich afvroeg waarom het niet lukte, des te beter. ”Wel, dat bedoelde ik dus…” Sprak ze al half zuchtend terwijl ze nog steeds staarde naar de plek waar het silhouet eerst stond. Ze was gewoon een ramp, een regelrechte ramp.

Weer probeerde ze om de wolf te maken, maar opnieuw lukte het niet. Ze voelde zich zo verschrikkelijk dom. Wat deed ze toch fout? "Concentratie jongedame. U moet uzelf beter concentreren...probeer uw gehele concentratie te zetten op het maken van uw wolf. Probeer het nog een keer. Als het niet lukt hoor ik het wel hmn?" Lune knikte en probeerde het nog een keertje. Dit maal met succes, het silhouet verscheen en voor de verandering verdween het eens niet. Fantastisch! ” Vitam.” Zei ze zacht, bijna een fluistering. Maar het had effect, er kwam leven in het silhouet, het silhouet was nu een wolf geworden. Wel, dan werd het maar eens tijd om wat commando’s uit te proberen. ” Ambulo” De wolf begon door het lokaal rond te lopen, perfect. Daarna wees ze naar een target. ” Impes” De wolf viel aan. Wel, als je het kon was het best makkelijk. ” Reditio” De wolf keerde terug en ging langs haar staan. Wel, was dit het dan voor vandaag? Hmm, leuke les. Dit kon nog erg handig worden voor later. Opeens drong een zalige geur haar neus binnen. Ze snoof even, ja hoor, ze had het goed geroken, het was bloed. Ze keek naar waar de geur vandaan kwam. Haar blik viel op het bijtwondje bij het meisje met haar zee blauwe haar. Voor dat ze het zelf door had, begon ze te watertanden. Nee, niet nu, nu kon ze het doen. Lune wendde meteen haar blik weer af. Misschien dat ze na de les haar even apart kon nemen, de hoek om en dan snel leegzuigen. Niemand zou het door hebben. Maar de les zou nog zo lang duren, ging ze dit wel volhouden? Ja, ze moest het, ze zou volhouden, ze kon niet anders. Wie weet wat er zou gebeuren als ze te weten komen wat ze echt is en wat er in haar schuilt. Dat mocht niet, het was haar geheim, niemand mocht het weten.