Gelukkig was de gymzaal leeg. Lessen waren voorlopig ook klaar. Het zou minstens twee uur duren voordat er hier een nieuwe les gegeven zou worden. Dit was de perfecte kans om te gaan trainen met Fwinn dus verspilde Celia geen enkele minuut. Zodra de jongen binnen was sloot ze de deur achter hem. Zelfs zoiets simpels als het dichtdoen van een deur zorgde ervoor dat er een diepe galm door de zaal ging die nog even na echode. Dat kon Fwinn in het voordeel werken, mits hij wist hoe hij dat voordeel kon benutten. Anders zou de echo hem alleen maar tegenwerken. Ze zou het vanzelf wel merken.

Celia liep naar het midden van de zaal. Ondertussen bond ze haar lange witte haar samen in een snelle en slordige vlecht. Normaal gesproken zou ze dit strakker en netter doen. Maar dit was maar tijdelijk. Nu moest het alleen alle losse haren uit haar gezicht houden. Toen Celia eenmaal in het midden van de zaal stond wachtte ze tot Fwinn bij haar was. Daarna trok ze met een soepele beweging haar Suasama zwaard wat ze eigenlijk altijd bij zich op haar rug droeg, uit zijn schede. Met een beweging die maar een enkele seconde duurde vloog het zwaard recht op Fwinn af om enkele millimeters voor zijn neus te passeren en de halve cirkel zonder onderbreking te voltooien. 'Hoorde je dat? Het schrapende geluid toen ik het zwaard trok en even later de lucht die zo plotseling verplaatst werd door de slag. Als je wilt kunnen zien zonder je ogen te hoeven gebruiken zijn dat de kleine dingetjes waar je op moet letten. Vroeger vulde je zicht alle details van je omgeving in op een manier die voor hen logisch leek. Nu moeten je andere zintuigen die taak overnemen,' zei ze.

Ze liep naar het materialen hok achterin de zaal en kwam terug met twee lange, stevige stokken die werden gebruikt bij wapentrainingen. Ze gooide Fwinn één van de stokken toe, benieuwd of hij het zou horen en het ding kon opvangen. Of op z'n minst ontwijken. 'Ik wil dat je mij probeert te raken. Probeer maar uit te zoeken waar ik sta, en sla daarna toe,' ging ze verder. Het was apart om deze oefening met Fwinn te doen. Celia herinnerde zich nog de tijd dat ze geblinddoekt en balancerend op een balk had gestaan tegenover iemand die hetzelfde lot was toegekend als zij, proberend elkaar eraf te slaan. Ze had nooit verwacht die technieken nog eens aan iemand anders te leren.

Fwinn had heel wat meegemaakt sinds de laatste keer dat hij met Celia had gesproken, maar vandaag zou de eerste training zijn. Ze hadden na de lessen in de gymzaal afgesproken. Echter was Fwinn niet meer zoals hij was op het moment dat hij Celia tegen was gekomen. Hij had van Cat al enige tips gekregen, het was eigenlijk een spoedcursus van zien zonder ogen. Hij moest nog steeds krachtig mee oefenen en daar kwam Celia haar rol in Fwinn’s training. Fwinn had echter nog een andere tegenslag gekregen. Hij was uit elkaar met Lightning, ze waren vriendelijk uit elkaar gegaan, maar hij had nog steeds een hoop last er van. Hij kon het niet accepteren, hoe graag hij ook wilde. Hij had zijn tas vast en Celia was eerder klaar met haar lessen dan hij was. Hij was dus direct van de lessen naar de gymzaal gegaan. Een prettige manier om alles van je af te  gooien was via intensieve training. Met een kalme pas kwam hij binnen en liet zijn hand langs de muur glijden en legde zijn tas in een van de hoeken. Hij stopte even en bewoog niet. ‘Zo te horen ben je er ook al, Celia…’ sprak hij toen en glimlachte even maar zuchtte daarna. Hij liep wat van de rand weg en zijn bewegingen staakte op het moment dat hij schrapend metaal hoorde. Dit was een zwaard dat uit de schede werd getrokken. Een zoevend geluid dat op hem af kwam deed hem helemaal verstijven. ‘Zeg! Probeer je me te vermoorden!...’ sprak hij toen ineens met verheven stem. Ze had het zwaard zojuist op hem afgegooid. Zijn ogen stonden strak maar verzwakte toen ineens en hij wendde zijn blik af. ‘Sorry, er is gewoon een aantal dingen gebeurd waardoor ik even mijn controle verloor…’ sprak hij. Hij hield zijn ogen even gesloten en klikte met zijn tong een aantal maal. Hij zakte door zijn knieën en voelde over de vloer terwijl hij rustig bij het handvat van het zwaard het oppakte en het zo vast hield dat het haast onmogelijk was iemand er mee te snijden tijdens het lopen. Celia’s stem verraadde welk richting ze stond en zwijgzaam maakte hij weg naar haar. Voorzichtig met zijn voeten op tijd aan kunnen voelen of er iets in de weg stond. Hij overhandigde het zwaard aan haar en liep toen weer terug naar waar hij stond. Of ongeveer stond tenminste. Hij hoorde toen ineens haar terug komen uit de berging, ze had wat gerommeld met hout en hij had dus een vermoedde wat ze had gedaan. Fwinn draaide zich in een ruk om toen hij weer een zoevend geluid hoorde. Ditmaal iets harder en krachtiger. Het was een zwaarder object en Fwinn moest dus snel reageren. Hij klapte eenmaal in zijn handen en concentreerde zich op de luchttrillingen. Een kort maar helder beeld werd duidelijk. Hij zette bewust een luide stap naar voren door zijn voet hard op de grond te plaatsen en ving het zwaard op om daarna sierlijk een draai te maken en te stoppen en het op Celia te richten. Hij stond nog meters van haar vandaan, dus de echte opgave kwam nog. Fwinn had bewust na Cat’s haar tips geoefend er mee en had kleine handelingen als het kort een beeld scheppen door middel van een echo al onder de knië. Maar hij kon het enkel met korte en krachtige geluiden. Veel mensenmassa’s maakte een wazig beeld en hij kon er dus nog geen duidelijkheid in krijgen wanneer het al te veel galmde. Als Celia had gepraat was het voor hem al lastiger. De training zou hem dus harder moeten helpen hierbij. Fwinn maakte een sierlijke beweging met het zwaard om hem om zijn pols te laten draaien en dacht even na. Hij kon op haar afstormen, maar dat zou haar het voordeel geven in dit geval. Maar iets anders kon hij ook niet bedenken, besefte hij. Hij klakte even met zijn tong. Een tweede keer. Ineens zette hij een aanloop. Iedere keer een vlaag van een stap die hij zette. Terwijl hij dat deed had hij zijn arm half voor zijn gezicht en het zwaard in licht defensieve houding. Eenmaal dicht bij Celia wilde hij uithalen naar haar borstkas. Maar in zijn slag voelde hij dat hij doorschoot. Had hij gemist? Of Celia was verdomd snel of hij had niet goed opgelet. Fwinn probeerde haar opnieuw te lokaliseren. Maar hij hoorde geen geluid van haar, noch van haar ademhaling. Iets was apart was vond hij, maar Celia leek getraind te zijn stil te zijn. Fwinn sloeg de boken, het  trainingszwaard, een keer krachtig tegen de metalen buis van een kar waar matten op lag. Hij had gewoon iets nodig wat geluid produceerde. De slag was zo krachtig dat het nog lang genoeg doorgalmde. Na de slag rende hij direct in de richting van het figuur dat verder naar voren stond in het midden van de gymzaal. Terwijl hij opnieuw probeerde uit te halen naar Celia.

Toen Fwinn een opmerking maakte over har aanwezigheid bleef Celia zwijgen. Ze schonk hem geen aandacht en ging onverstoord verder waar ze mee bezig was. Een warming- up training voor zichzelf. In diezelfde soepele beweging kwam uit het niets een aanval gericht naar Fwinn. Celia's zwaard vloog door de lucht alsof hij met de kracht van een pijl uit een boog was afgeschoten. Ze miste hem, ze had ook niet op hem gemikt maar op de zware houten balk achter hem waar het trillend in bleef vast zitten. 'Als dit een echt gevecht was geweest Fwinn, dan had ik niet gemist. Je gaat er vanuit dat ik je geen pijn zou doen. Dat houd in dat je volledig de situatie vertrouwde. In een nieuwe ruimte zijn je zintuigen de enige die je moet vertrouwen. En nooit zomaar je schild laten zakken. Je vertrouwde teveel op de situatie en daar maakte ik gebruik van. Nu heb ik geen intentie om je wat dan ook aan te doen. Maar dat geld niet voor iedereen,’ zei ze kil op reactie van zijn boze woorden. Met de weinige duistere magie die ze bezat wrikte Celia het los waardoor het op de grond kletterde. Maar voordat ze het verder naar zich toe kon krijgen had Fwinn het ding al voor haar opgeraapt. ‘Controle behouden is belangrijk. Het voorkomt dat je ondoordachte dingen doet. Het is begrijpelijk dat die beheersing soms moeilijk kan zijn. Maar daar trainen we voor nietwaar?,’ klonk haar stem al iets vriendelijker.

Ze wachtte tot Fwinn haar zwaard terug gebracht had en borg het weer op in de schede die ze aan de kant legde. Ze wilde hem niet vermoorden, dus zoveel kracht had ze nu ook weer niet nodig. Een houten oefenzwaard was voldoende. Het lag niet zo vertrouwelijk en prettig in de hand als haar Suasama zwaard. Maar het volstond. Zonder iets te zeggen gooide ze één van de oefenzwaarden naar Fwinn. Eens kijken of hij geleerd had van daarnet. Hij ving het ding inderdaad op. Gelukkig leerde hij van zijn fouten en vrij snel ook. Maar een volgende fout was snel gemaakt. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Fwinn had niet de ervaring die zij over de jaren had verkregen. Hij kwam als een stormram op haar af. Een zachte, geluidloze stap opzij was alles wat nodig was om hem te ontwijken. Fwinn miste haar en schoot door. Bij de volgende aanval pakte Fwinn het anders aan. Hij probeerde haar positie te bepalen door de metalen buis al het werk te laten doen. Opnieuw kwam hij op haar af gerend. Celia ging door haar knieën, zette zich af en sprong over Fwinn heen. Eenmaal achter hem op de grond waren alle gedachten verdwenen. Instinctmatig ging ze direct door haar knieën en maakte een halve cirkel met een gestrekt been waardoor ze Fwinn onderuit zou halen. Ze sprong overeind om meteen haar knieën stevig op zijn armen te zetten en het houten zwaard tegen zijn keel.

‘Niet verkeerd voor een eerste keer. Je techniek sloeg nergens op maar het was slim van je om gebruik te maken van die buis,’ sprak ze tegen hem terwijl ze weer van Fwinn af ging en hem overeind trok. ‘Wat niet zo slim was, was om als stormram op iemand af te rennen. Je geeft je tegenstander van te voren genoeg tijd om een tegenaanval te bedenken of gewoon opzij te stappen. Daarbij maak je het jezelf lastiger omdat je onnodig geluid produceert. Je moet niet luisteren naar het geluid wat je zelf maakt, maar naar dat van je tegenstander. Er is altijd wel iets. Geritsel van kleding, je voet net iets te snel neerzetten. Zolang de lucht om ons heen er is, is het onmogelijk om compleet geluidloos te zijn. Jij hebt een enorm voordeel omdat jij de lucht kan besturen. Laat de lucht al het werk voor je doen. Goed, jij blijft hier staan en ik ga je besluipen en proberen tegen de grond te krijgen. Het is heel simpel, houd me tegen,’ zei ze tegen hem. Ze liep met expres veel lawaai naar de andere kant van de zaal. Maar daar eenmaal aangekomen zette Celia al har technieken en ervaring in. Met snelle pas overbrugde ze de afstand tussen haar en Fwinn. Juist door zo snel te gaan minimaliseerde ze de kans om gehoord te worden. Toen ze vlak bij hem was zette ze zich af om hem wederom tegen de grond te werken.

Fwinn voelde het zwaard langs hem schieten en met zijn korte lontje hapte hij haar toe. De wederwoorden van Celia deden hem zijn mond weer snoeren en nadenken. Ze had verdomme gelijk. Een klak met zijn tong en een zucht was te horen en hij hoorde het zwaard vallen. Hij pakte het op en bracht het naar Celia. Zelf ging ze verder waar ze mee bezig was en kwam terug met twee houten oefenzwaarden. Fwinn was weer teruggelopen en hoorde het zoevend geluid achter hem aan komen. Hij ving het behendig op maakte een draaiende beweging en stond in defensieve houding tegenover Celia. Toen de aanval van haar uit bleef liet hij zijn schild iets zakken. Hij keek naar haar toen ze tegen hem sprak en hem de opdracht gaf haar aan te vallen. Fwinn was jaren lang bezig geweest in het ontwikkelen van vlucht en ontwijk technieken. Hij had in geen enkele zin een manier bedacht om aan te vallen op een fatsoenlijke manier.
Het gevolg was vrij snel zichtbaar, Fwinn ging recht op zijn doel af en was te makkelijk af te weren. Met een simpele stap opzij schoot Fwinn door en bleef in verbazing achter. En ook zijn tweede poging mocht niet baten want hij werd uit het niets omvergeslagen. Hij voelde de sterke been van Celia tegen de zijne en vervolgens twee krachtige druk op zijn armen en een houten zwaard tegen zijn keel. Zijn mond beet zich samen maar hij luisterde naar Celia. Geen stormram vormen? Ze ging van hem af en Fwinn pakte zijn zwaard vast en ging recht staan. Ditmaal waren de rollen omgedraaid. Een vastberaden grijns kwam op zijn gelaat. Dit was de manier waar hij voordeel in had. Al moest hij niet te snel juichen, want Celia was al weer op onbekende locatie. Ze kon van voren komen, maar dat verwachtte Fwinn niet. Hij hield zijn ogen gesloten en concentreerde zich. Een haast onvoelbaar briesje dat hij zichzelf liet creëren verraadde haar positie en koers. Fwinn hoorde lichte geluid komen op vier uur. Schuin achter hem. Hij wilde omdraaien, maar ze was zo snel dat hij te laat nog tegen kon houden. Wederom lag Fwinn op de grond met het zwaard tegen zijn keel. Echter was zijn gelaat ditmaal niet kwaad omdat hij neergehaald was maar met een grijns. In een vlugge handeling werd Celia bij haar schouder gegrepen en met een snelle ruk werd ze op haar rug op de grond gelegd, in een snelle handeling had Fwinn zich omhoog gewerkt en zich ditmaal half op Celia geplaatst en het punt van het zwaard voor haar keel te houden. Zijn ogen recht op haar gezicht, maar zijn houding niet verzwakken door deze overwinning, tevens bleef het zwaard op zijn positie en was zijn blik iets strak en fiers naar haar gericht. Tegelijkertijd was de kloon die hij uit stof had gemaakt weer uiteen geklapt en nergens meer te bekennen. Fwinn zijn oren stonden gespitst. Hij had geen houten gekletter gehoord. Ze had nog steeds het zwaard vast, dus. Hij klakte eenmaal met zijn tong om de vage contouren van haar te zien. Het langwerpige voorwerp was inderdaad in haar hand. Hij hield zijn houding krachtig en bleef onverzwakt haar tegen de grond drukken. Ongetwijfeld dat Celia meer ervaring dan Fwinn had en haar weg hier wel uit wist te halen en Fwinn verwachtte ergens dat ze hem niet zomaar liet winnen, en hij hield zich daarom op scherp. Zoals ze de eerste les van vandaag zei. Het is een gevecht, en in een gevecht kun je er niet op vertrouwen dat je er zonder wonden af kwam.

Celia had niet verwacht dat Fwinn direct een goede aanval neer zou zetten. Maar ze moest hem nageven dat hij het beter deed dan ze aanvankelijk had gedacht. Toen ze hem weer overeind had getrokken besloot ze de opdracht iets anders uit te voeren dan eerst. Als ze vaker achter elkaar hetzelfde zouden doen zou het routine worden en zou Fwinn er niet op voorbereid zijn als de situatie anders was. Ook een tweede keer bleek het niet moeilijk om Fwinn onderuit te halen, ook niet nu ze de rollen hadden omgedraaid. Zodra ze was gesprongen had ze hem met haar lichaam, haar lengte hierbij gebruikend, tegen de grond gewerkt. Het was wel zo dat Celia hier jaren ervaring in had dat zwaar mee telde en Fwinn op een aantal gebieden nog moest ontdekken hoe hij met zijn blindheid om moest gaan. Maar terwijl die gedachte door haar heen ging merkte ze dat ze bij haar schouders gegrepen werd. Binnen een paar seconden lag ze op haar rug, Fwinn bovenop haar en de punt van het houten oefenzwaard op haar keel gericht. Ze bleef een paar seconden doodstil liggen. In eerste instantie had ze haar eigen oefenzwaard al in haar hand omgedraaid, klaar om Fwinn een harde klap in zijn onbeschermde nek te geven, maar de bedacht zich. Ondanks dat dit een gevecht was wilde ze hem iets leren, niet permanent schade toebrengen. Ze moest een andere manier verzinnen om vrij te komen.

Lang had ze niet nodig om iets anders te bedenken. Eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze er nog niet eerder aan had gedacht. Hij had zijn magie gebruikt om haar te misleiden, waarom zou zij de hare niet gebruiken om vrij te kunnen komen? Voor het eerst sinds tijden vond Celia het voordelig dat vrijwel al haar trainers duistere magiërs, afkomstig van Shadra waren geweest. Ze had in de loop der tijd een aantal trucjes opgepikt al was ze bij lange na niet zo goed als iemand die er geboren was of zijn hele leven al duistere magie studeerde. Niettemin was er iets wat nu handig van pas kwam. Het was al iets wat ze vaker gebruikt had als ze zich snel ergens uit de voeten moest maken. Helaas bracht het niet verder dan een paar meter, maar meer had ze niet nodig. Vooral niet als ze het kon combineren. Celia haalde rustig en diep adem. Ze concentreerde zich en met een ontploffing van hete lucht, alsof je te dicht bij een kampvuur zat, veranderde ze even kort in zwarte rook. Een meter naast Fwinn nam ze weer een vaste vorm aan. Zichzelf vervloekend omdat ze zich niet genoeg had geconcentreerd rolde Celia weer overeind en nam onmiddellijk een defensieve positie in. 'Beter. Nu eens zien hoe je je tegen een fysieke aanval van dichtbij verdedigt,' zei ze zacht maar kalm. Zonder er verder woorden aan vuil te maken was ze met een stap weer bij Fwinn en begon een reeks snelle slagen, hem dwingend de verdediging in te gaan.

Fwinn had Celia’s haar trainingsmethode nog niet lang onder de loep genomen of hij had al door dat ze niet zo voorspelbaar was als vele mensen waren. Ze had snelle overgangen en snelle sprongen alsof ze een reeks kogels dat op haar losgelaten werd gedwongen was te ontwijken om de kans op een raak schot te voorkomen. Hij was dus in zijn overwinning nog steeds niet helemaal zijn defensie kwijt. Echter had hij niet voorzien dat zijn gebruik van magie haar trigger gaf om ook magie te gebruiken. Misschien niet slim want de hitte die ontplofte sloeg hem in het gezicht en hij viel wat naar achteren. Hij zocht gelijk zijn weg omhoog om overeind te komen en hoorde nog net haar woorden. Vrijwel direct voelde hij aan de lucht dat ze dichtbij was en haar zwaard naar achteren trok. Onbewust leek het allemaal in slow-motion te gaan en hij zette zijn zwaard zijlings naast hem om haar eerste slag te pareren, om vervolgens zich klaar te maken voor de volgende slag die Celia vrijwel zonder moeite toebracht door de beweging van haar zwaard om te zetten in een tegenslag. Fwinn had zijn zwaard in defensief en bij iedere slag deed hij bijna gelijk een stap naar achteren om zijn parerende beweging te compenseren en in balans te blijven door de kracht die Celia in haar slagen wist te stoppen. Fwinn was zo bezig met de slagende bewegingen te pareren dat hij iets, wat Celia misschien bewust had gedaan, over het hoofd zag. Op onverwacht moment wilde hij nog een stap naar achteren zetten maar werd tegengehouden na een simpele centimeter. Een stenige muur stond achter hem en hij vervloekte zich dat hij de omgeving niet in de gaten had gehouden. Nu kon hij geen kant op en toen hij besefte dat hij vergat te verdedigen waardoor de punt van het zwaard zijn schouder klemde tussen de muur en het hout en Celia leek de druk er op te houden om Fwinn te bedwingen. ‘Les #3, let op je omgeving?’ sprak hij sarcastisch met een grijns alsof hij haar doel doorhad. Fwinn kon niet bewegen en moest zijn manier bedenken om hier weer uit te geraken. Het was een worsteling waarin iedere keer de rollen net omgedraaid waren. Fwinn kon het zwaard niet omhoog slaan met zijn zwaard doordat de druk te groot was en het vrij stabiel op een plek gehouden werd. Hij moest haar nageven dat ze dondersgoed wist hoe ze moest vechten, hij had haar ergens zwaar onderschat. Maar zijn grijns verklapte dat hij het niet opgaf. Niet op dit punt en hij draaide zijn vastgepinde arm omhoog waardoor zijn arm zijn acties niet zou blokkeren. Een van de banken aan de zijkant bevond zich vlak achter hem. Hij zette zich af om op de bank te landen met zijn voeten en zette zich krachtig af om een draaiende beweging te maken. Zijn schouder zou deze gedwongen volgen waardoor het zwaard praktisch van drukpunt draaide en met gemak van zijn schouder gleed. Fwinn was echter niet goed voorbereid en een van de stellages die ringen vast hielden was dichterbij dan hij had voorzien. Hij stootte zijn hoofd er tegen en zijn sierlijke beweging kwam abrupt ten einde terwijl hij zijn klap volop op zijn borstkas opving. Het houten zwaard van hem viel met kletterend geluid op de grond. Fwinn zijn longen zochten direct door de heftige klap enige vorm van lucht en hij hapte naar adem. Zijn hoofd die de klap verkeerd opgevangen had had een venijnige snee en zijn haar leek langzaam meer te kleven door het bloed dat langzaam uit de wond sijpelde. Fwinn zijn ogen knepen zich samen toen hij langzaam omhoog kwam en zocht naar wat balans en adem. Een pijnlijke steek schoot door zijn borst wat hem vertelde dat hij of een rib had gekneusd of zelfs gebroken. Pijnlijk haalde hij met korte halen adem en probeerde te oriënteren waar hij was of waar Celia was terwijl hij naar zijn borst greep waar een pijnlijke steek aanhoudend bleef drukken.

Haar aanval had het gewenste effect gehad. Ze had hem al snel tegen de muur vast weten te zetten. Uiteraard was het niet eerlijk dat zij die muur wel had kunnen zien en hij niet. Maar elk andere tegenstander zou ook zijn voordeel uit dat feit gehaald hebben. In de training kon het er dus maar zo echt mogelijk aan toe gaan anders zou Fwinn nog wel eens voor vervelende verassingen kunnen komen staan. Wat Celia niet verwacht had was dat hij gebruik zou maken van de bank die achter hem stond. Maar ze was volledig in het gevecht opgegaan. Dat was misschien een nadeel. Het was maar goed dat ze een houten zwaard had, anders had ze Fwinn echt nog kunnen verwonden. Als ze in een gevecht raakte zoals deze kwam er een punt waarop Celia zich in een soort trance liet wegzakken. Ze was dan letterlijk een niet te stoppen vechtmachine. Pijn zou ze in die toestand niet meer voelen. Je kon haar arm eraf hakken en ze zou het nog niet voelen. Het enige wat ze dan deed was doorgaan totdat het doelwit bewegingloos op de grond lag of totdat zij er het loodje bij had gelegd. Tegenwoordig lukte het haar om halverwege uit die trance te kunnen ontwaken. Maar het was moeilijk en vergde veel energie. Het was de geur van Fwinns bloed die haar hielp weer bij positieven te komen. Ze was halverwege een volgende aanval maar brak die ruw en ongecoördineerd af. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en probeerde het wazige beeld te verscherpen. Ze zag Fwinn op de grond liggen en herinnerde zich weer wat er was gebeurd. Ze rende op hem af en knielde bij hem neer terwijl ze het houten oefen zwaard naast zich neer legde. Ze drukte hem met zachte dwang voorzichtig tegen de grond. 'Niet zoveel bewegen. Zo maak je het erger. Blijf liggen en hou je ademhaling onder controle,' sprak ze hem toe. 'Het is voor vandaag wel genoeg geweest. Het is niet de bedoeling dat je de rest van de dag op de ziekenzaal doorbrengt,' ging ze zacht verder terwijl ze de snee op zijn hoofd onderzocht. Ze scheurde de onderste rand van haar witte shirt kapot en depte het bloed een beetje waarna ze voorzichtig zijn hoofd verbond. 'Je moet hier wel naar laten kijken,' zei ze terwijl ze hem verbond. Daarna drukte ze zacht op zijn borst om te kijken of er iets mis was. 'Het voelt niet gebroken. We hebben mazzel,'.