I have to leave

M_{et een ferme ruk trok hij de inktzwarte gordijnen dicht om het felle schijnsel van de lentezon tegen te gaan. Meteen kreeg de zijkamer een duistere, lugubere sfeer. Hij liet een verachtende snuif horen om zijn ongenoegen over het nieuw aangebroken seizoen te laten blijken. Walgelijk. Als er iets was dat hij haatte dan waren het wel vrolijk zingende vogels, de brandende zon, spelende luidruchtige kinderen, dartelende lammetjes in de wei. Niet alleen deze kamer kwam aan de beurt - nee, ieder vertrek dat hij als zijn persoonlijke domein beschouwde werd handmatig verhuld in een verduistering die voor iemand anders als een ontspannend warm bad op een koude winterdag zou zijn. Zacht in zichzelf in het Shadraans murmelend frunnikte hij met de kin op zijn borst even aan de uiteinden van zijn stropdas, die hij zorgvuldig voor een spiegel schikte. De norse frons stond nog zichtbaar tussen zijn wenkbrauwen op zijn gelaat toen hij de hoofdkamer van zijn kantoor - waar hij alle gasten ontving en de nodige gesprekken hield - weer binnentrad. Ook de zoom van zijn stropdas hield hij nog tussen twee vingers om deze glad te strijken in zijn afwezige handeling, toen hij plots abrupt stilstond en tegen de rug van een ongewenste gast aankeek. Well, for god's sake. Ongewenst, want hij had geen afspraken staan voor vanmiddag en hij had haar ook niet horen binnenkomen, laat staan ook maar de toestemming gegeven om binnen te mogen komen. Roerloos bleef hij even op zijn plek staan. Starend naar de leerlinge - want iets anders kon het niet zijn - nam hij zich een oppervlakkige houding aan terwijl hij met verontwaardigd opgetrokken wenkbrauwen een hand op de leuning van zijn stoel legde. Alsof hij met blik en houding alleen al een verklaring voor haar stiekeme binnentreding eiste. 'Ik geloof niet dat wij een afspraak hebben staan?' vroeg hij op een zoet toontje alsof hij het tegen een klein kind had, maar waar het sarcasme van zijn semi-vriendelijkheid als dikke stroop van de woorden afdroop. Het viel hem later pas op dat de persoon Scarlet was, waarop hij zich opvallend stil hield. Ze was immers één van de leerlingen die hem blijkbaar nog wel kon waarderen. Er veranderde niet veel aan zijn gelaat of houding, maar zijn blik stond wat vragend toen het meisje zich naar hem omdraaide en terneergeslagen haar blik op de vloer vestigde.
'Het spijt me meneer,' verontschuldigde ze zich. 'Ik bracht gewoon wat papier.' Zijn blik volgde haar wijzende vinger naar een brief op zijn bureau. 'Gewoon' wat papier, jaja. Dat wilde hij eerst even zelf zien. 'Zou ik mogen gaan meneer?' Er trok even een bedenkelijke frons over zijn gezicht nadat hij een paar stappen richting zijn bureau had gezet en al met de brief in zijn handen stond, die hij op zijn gemakje openvouwde. Bit in a hurry, aren't we?
'Een momentje,' zei hij terechtstellend. In hetzelfde ogenblik maakte hij een beheerst knipje in zijn vingers waarna de deur achter Scarlet een zacht klik-geluid maakte. De schaduwen die zich op zijn commando in het sleutelgat hadden samengepakt deden de deur op slot. Het overrompelde hem allemaal een beetje, en het was ook een beetje verdacht om zijn kantoor op je tenen binnen te sluipen en een brief achter te laten. Wat moest hij daar nu weer van denken? Uiteraard dat hij dus allereerst het fijne hiervan wilde weten, of ze het daar nu mee eens was of niet.}