-GENERAL-

"Hallo, ik ben Alba, Alba Ciaversa. Spreek mijn achternaam alsjeblief uit als 'Tsjiaversa', want anders is er een grote kans dat ik je bijna ga vermoorden. Ik ben een meisje, ik ben 17 jaar oud en op 15 juli word ik een jaartje ouder. Ik ben geboren op Nova, daar sprak ik voornamelijk Italiaans. Mijn magie is licht en ik gebruik dat licht defensief: ik val niet graag aan. Ook heb ik een niet zo ernstige vorm van een narcistische persoonlijkheidsstoornis."

-OUTSIDE-

"Ik ben 173 cm lang. Ik weeg weinig voor mijn lengte, omdat ik mezelf vroeger uithongerde en die slechte gewoonte is nooit echt gestopt. Ik heb geen grammetje vet en word vaak vergeleken met een stok of een skelet. Ik heb roze krullen en blauwgroene ogen. Op mijn polsen staan ontelbare littekens en vaak ook recente wonden. Ik sneed mezelf… En eigenlijk doe ik dat nog altijd. Ik draag vaak skinny jeans en lange truien die over mijn handen hangen, zelf in de zomer draag ik die truien. Het laatste wat ik wil is dat iemand mijn polsen ziet."

-INSIDE-
Narcist ~ Wantrouwend ~ Afstandelijk ~ Zoekt aandacht ~ Kwetsbaar ~ Egocentrisch

"Ik lijk geobsedeerd door mijn spiegelbeeld en moet toegeven dat dat eigenlijk wel zo is. Ik ben nogal egoïstisch en wil een voorkeursbehandeling, en heb ook erg weinig inlevingsvermogen. Het lijkt echt alsof ik verliefd ben op mijn eigen spiegelbeeld… Maar dit is niet zo. Diep vanbinnen haat ik mezelf. "
"Als ik vrienden word met iemand, zal ik die niet snel vertrouwen. Ik zal nooit geloven dat al mijn geheimen, mijn verleden, veilig zijn bij iemand ook al zegt die dat in mijn gezicht en zie ik dat het gemeend is. Ik denk niet dat je iemand volledig kunt vertrouwen want uiteindelijk zal er toch altijd bedrog zijn."
"In contacten leggen ben ik niet afstandelijk, maar in die contacten bijhouden wel. Ik spreek niet graag af en wordt niet graag close met iemand. Dit omdat ik het moeilijk heb met anderen aandacht geven en omdat ik niet wil dat iemand achter mijn geheimen komt."
" Ik val graag op. Ik roep door de klas en op het schoolplein om alle aandacht te krijgen, en daar geniet ik ook van. Eigenlijk ben ik gewoon altijd op zoek naar aandacht van andere mensen. Zelf haat ik het om anderen aandacht te geven: alle aandacht moet naar mij gaan."
"Je kan me makkelijk breken. Je hebt maar één scheldwoord nodig en je kan er zeker van zijn dat ik die avond zal huilen in mijn kussen of misschien zelf iets scherp bovenhaal en mezelf snijdt. Soms is er zelf nog minder nodig dan een scheldwoord. "
"Het liefst van al zet ik mezelf in het middelpunt van de belangstelling. Anderen interesseren me niet echt. Ik vind het moeilijk om mezelf in iemand anders zijn standpunt te verzetten en te denken hoe hij of zij zich moet voelen. Ook krijg ik liefst een voorkeursbehandeling."

-QUOTES-

"All I care about is being number one"
"I feel like I'm the worst so I always act like I'm the best"

-PAST-

"In het begin van mijn leven leek het alsof ik een perfect leven zou leiden. Rijke ouders met veel geld en veel vrienden die woonden op een groot stuk land met een gigantische villa en een reusachtig zwembad. Maar, verrassing. Het zou nog mislopen later.

Toen ik de leeftijd had bereikt om naar school te gaan, kreeg ik thuisonderwijs. Een vriendin van mijn veel oudere zus was recent afgestudeerd als leerkracht en ze zocht werk. Een rijkelijk betaalde job als thuislerares zag ze dus wel zitten. Mirella heette het meisje. Ze was jong, 24 jaar, en had zelf ook een dochter van haar ex-man die 2 jaar ouder was dan mij: Nerezza. Mirella en Nerezza woonden bij ons in het huis. Daardoor werd ik ook goede vriendinnen met haar.
De band tussen mij en Nerezza verbeterde steeds meer. Ik overtuigde mijn ouders om een kamer met haar te mogen delen en dat lieten ze toe. We speelden samen, praatten samen,… We hadden samen altijd plezier. Ik vertrouwde haar en zij vertrouwde mij. Nooit hadden we ruzie. Die onbezorgde kinderjaren mis ik. Toen ik een tiener was, veranderde dat allemaal.

Ik en Nerezza werden allebei wie we voorbestemd waren om te zijn. En helaas voor iedereen in mijn omgeving bleek ik een narcist te zijn. Oh, niet gewoon een narcist. Ik had een narcistische persoonlijkheidsstoornis, al wisten ze dat toen nog niet.
Die stoornis had wel degelijk gevolgen voor mijn band met Nerezza. Ik was als het ware geobsedeerd door mijn spiegelbeeld en wou een voorkeursbehandeling. Dat was al altijd wel een beetje zo geweest, maar nog nooit  zo erg als nu. En al die tijd al was het niet omdat ik mezelf zo mooi vond, maar omdat ik mezelf haatte.
Ook had ik meer aandacht nodig. Die zocht ik bij mijn ouders. Omdat ik nu al die aandacht opeiste, toonde Nerezza daar natuurlijk reactie op. Ze zocht op haar beurt zelf weer de aandacht en trok die weg van mij, en dat botste. Ik trok die aandacht weer terug, en vaak eindigde dat dan in ruzie om wie de aandacht kreeg. We wouden de aandacht niet delen. Het was ik of zij.
Mijn ouders werden er gek van. Ze kregen ruzie. Daardoor ging mijn vader zijn verdriet kwijt bij Mirella. Mirella was single, jong en een natuurlijke schoonheid. Logisch was het dan ook dat hij iets begon met Mirella. Terwijl hij nog altijd getrouwd was met mijn moeder natuurlijk. Egocentrisch als ik was kon het me niks schelen dat dit door mij was en ik vond het zelf oké. Alles liep goed, tot mijn moeder mijn vader betrapte met Mirella. Ze vertrok meteen. Hierdoor kregen ook Mirella en mijn vader ruzie. Mirella was doodongelukkig. Hiervan gaf Nerezza me de schuld. Ik had voor al deze miserie gezorgd en het was mijn schuld dat Mirella zo ongelukkig was. Het kon me echt niks schelen.
Tot Nerezza mij begon uit te schelden. Ze bleef maar roepen tegen mij. Dat ik lelijk en dik was, een trut, een bitch, een egoïst, en nog een hele rij. Ik barstte meteen in huilen uit. Ik kon het niet meer aan. Ik moest weg, en nu. Zo snel als ik nog nooit was gegaan, stormde ik naar beneden en belandde in de woonkamer. Het breekmes dat daar op tafel lag leek naar me te glimlachen. Ik twijfelde niet en nam het, waarna ik naar de badkamer ging. Zonder aarzelen zette ik het mes aan mijn pols en trok het door. Het deed pijn. Het was de ergste pijn die ik ooit had gevoeld. Maar iets in me negeerde die pijn en zei dat ik die pijn verdiende, om dat ik een lelijke, dikke, egoïstische bitch was.

Het snijden ging weken aan een stuk door want Nerezza's beledigingen stopten niet. Ook hongerde ik mezelf af en slikte ik enorm veel pillen. Ik was 16 en zat in een depressie. Ik slikte elke dag pillen en sneed elke dag in mijn polsen, als ik niet huilend in mijn bed lag. Ik deelde geen kamer meer met Nerezza dus ze wist niks af van mijn depressie en bleef verder schelden. Het ging steeds slechter met me, tot op een dag ik zoveel pillen had geslikt dat ik bewusteloos was gevallen. Nerezza had de bonk gehoord en was meteen naar de badkamer gelopen. Ze zag me daar liggen met bloedende polsen en nog enkele pillen in mijn handen. En wat deed ze? Ze lachtte en probeerde me wakker te maken. Maar ik werd niet meer wakker. Toen ze het bebloede mes zag wist ze dat het serieus was. Ze haalde Mirella en mijn vader. Samen reden ze dan met mij naar het ziekenhuis. Gelukkig kon ik nog gered worden, maar het was echt nipt.

Helaas had het Nerezza's ogen niet geopend. Nog geen maand later begon alles opnieuw. Ik die alle aandacht trok, zij die hetzelfde deed, de ruzie die daarop volgde… Ik had het mes onder mijn matras gestopt en gezworen dat ik het nooit meer opnieuw zou nemen. Maar ik deed het opnieuw. Bovenop de oude littekens kwamen nieuwe sneden.
Ik besefte wel dat het zo niet meer verder kon. Ik vertelde het aan mijn vader. Het leek hem niks te schelen. Dat maakte mij zo boos. Ik begon tegen hem te schreeuwen dat hij ook maar beter zou scheiden van Mirella, dat die bitch Nerezza alleen maar problemen bracht en dat ze beter weg zou gaan. Hij reageerde erop dat hij nog altijd van Mirella hield, maar dat kon me niet schelen. Ik kon Nerezza niet meer zien. Ik kon Mirella niet meer zien. En met elke dag die passeerde kon ik mijn vader niet meer zien.
Ik nam dus mijn koffers en ging op zoek naar mijn moeder met een grote pak geld in mijn portemonnee. Ik vond haar uiteindelijk en eiste dat ze me in huis nam. 'Dat komt niet zo goed uit, Alba.' was haar reactie. Toch stormde ik binnen en zei dat ik bij haar wou wonen omdat ik het daar niet meer aankon, dat het me niks kon schelen dat het niet lukte. Toen nam ze me dan toch nog in huis omdat ze wist dat het niet anders kon. Ze wist dat ik nooit iets gaf om andere mensen, dat ik wou dat alles om mij draaide.

Toch hield ze het niet lang uit met me. Ik bleef steeds maar meer kenmerken vertonen van iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis, en dat wist zij maar al te goed want ze had een vriendin met die stoornis. We moesten maar één keer naar de psychiater gaan en hij wist het al: ik had die stoornis. Niet zo erg maar ik had hem wel. Nu lijkt dat misschien niet zo erg, maar wat je wel moet weten is dat mijn moeder narcisten haat. Ze had namelijk niet zo goede herinneringen aan die vriendin. Haar enige oplossing? Mij wegsturen. Ik was woedend… Maar toch ga ik proberen om er hier het beste van de maken, al is de kans groot dat dat vast niet ga lukken, want ik heb een geheim.

Ik snijd mezelf nog. "