''When I feel like talking, I'll never be wrong
If I feel like walking, you best come along
I close my windows, crank the heat up high
'till my palms are wet and my tongue is dry''

Tik, tok, tik, tok, tik, tok, tik, tok, tik, tok, tik, tok, tik, tok.
Elke tik was irritant en elke tok was irritant. Het weerklonk zo prominent door het grote lege lokaal, waar na de laatste paar lessen niemand meer zat en er haast een doodse stilte heerste, als de hartslag van de klok niet meetelde. Het was een typisch en cliché momentje dat voorkwam in vrijwel elke film waarin er in stilte gezeten moest worden. Er was altijd wel een klok aanwezig, alsof de klok dingen beter uitstaanbaar maakte terwijl het alles alleen maar erger maakte. Het getik was het geluid van voorbijgaande tijd, van elke seconde die verstreek. Het getik zorgde voor een zenuwslopend gevoel, het maakte gewoon bijna gek als het te lang door ging.
En dat was precies de reden dat zijn handen jeukten om op te staan en de klok te molesteren, het tegen de muur te slaan tot het kapot was... Hoewel hij had geleerd dat dat niet genoeg was, sinds alleen het frame kapot ging. Het mechanisme zou nog doorwerken. En dan als in de vele tekenfilms die hij had gezien, zou hij het geluid pas kunnen doden met zwaarder geschut. Hij herrinerde zich nog wel een aflevering waarin het hoofdpersonage met een tank was aangekomen en het mechanisme ging nog niet kapot... Wel, hij had geen tank en hij vermoedde dat het in de echte wereld met een fikse trap wel kapot ging. Niet dat hij ging doen, sinds hij wel genoeg nagebleven had de hele week en hij niet wou nablijven voor iets suls als het breken van een klok. En het kon helaas niet per ongeluk gaan, want de klok hing nogal hoog en het was niet erg realistisch om een klok te molesteren wanneer er ook stoelen en tafels waren... Yeah, hij moest dus maar lijden.

Nablijven was nou eenmaal lijden. Niemand had er zin in om twee uur in een leeg lokaal te zitten en niets te kunnen doen, slechts kijken naar hoe de secondewijzer van de klok een rondje maakte en hoe elke minuut voorbij ging. Hij had twintig minuten voorbij zien gaan - nu elf, omdat de secondewijzer een rondje had volbracht - en dat betekende dat hij hier nog een tijdje moest gaan zitten. Ongeveer 40 minuten en één uur. Hij zuchtte diep bij dat besef en zakte onderuit op zijn stoel, ging met een hand door zijn donkerblonde haar. Hij wendde zijn blik van de klok af en staarde naar het bord, waar de tijd van het nablijven op stond om zijn neus nog even fijn op de feiten te drukken. De leraar had voor het bord aan zijn bureau gezeten, maar had het lokaal voor onbepaalde tijd verlaten. Een gigantische fout volgens Nate, sinds hij zomaar het lokaal uit kon lopen en het nablijven kon skippen. Maar daar wist hij ook weer de nadelen van en daar had hij geen zin in... Hoewel hij zich nu ook voelde alsof hij elk moment kon sterven van verveling... Struggles.
Zijn lichtblauwe ogen keken lui naar het bord en keerden zich toen naar de enige persoon in het lokaal, naast hijzelf. Voor twintig minuten lang had de stilte het lokaal overheerst, maar uiteindelijk kon Nate het toch niet meer aan. Hij haatte stilte en hij kon niet stil zitten of stil zijn. Het ging tegen zijn natuur in. Hij moest altijd iets doen of bewegen, wou hij niet gek van zichzelf worden. Daarbij leek de mede-nablijver op een redelijk normaal persoon...  ''normaal'', want hij wist niet in hoeverre mensen hier normaal konden zijn.
'Dus... waarom zit jij hier?' mompelde hij in een monotone stem, niet bepaald in staat om opgewonden te klinken. Waarom? Hij zat verdorie na te blijven in een stoffig lokaal zonder iets interessants om te doen! Dan kon hij simpelweg niet opgewonden of levendig zijn. Tenzij de zwartharige metgezel daar verandering in kon brengen.

Meh, screw sheetjes. En lang posten.
ZEPHYR GET YOUR FINE ASS OVER HERE

<sub>Hij had zich niet verroerd, voor zover dat ging. Ergens langs een raam was hij stil blijven staan en had hij zich een kwartslag gedraaid, waarna hij naar buiten was gaan staren. De geluiden van anderen, de voetstappen en stemmen, die eerst zo oorverdovend waren – werden steeds minder. Mede omdat hij het onbewust zelf dempte, maar ook omdat er steeds minder studenten waren. Hoe langer hij bleef staan, des te minder het werden. Sommigen waren klaar voor vandaag, anderen moesten ervoor zorgen dat ze zich zo snel mogelijk van punt A naar punt B begaven in de hoop dat ze op tijd waren voor de volgende les.
Hij was niet op tijd geweest. Daarna had de desbetreffende docent hem bestempeld als lui en ongeïnteresseerd, weer een van die rumoerige leerlingen die niet bekend was met het woord discipline – had hij er even naast gezeten. Hij was juist een van de uitzonderingen en ook om die reden had hij er niks tegen gedaan en had hij de straf geaccepteerd. Een straf die beter bekend was als nablijven, een puur kinderachtig iets in zijn ogen – maar het moest maar.

Nu hij eraan dacht realiseerde hij zich pas hoe lang hij hier had gestaan, te lang. Hij had zich allang moeten meldden! Maar in plaats van naar het lokaal te gaan had hij naar buiten zitten staren naar de zon en dan de conclusie trekken dat deze eerder zou verdwijnen tijdens deze jaargetijden. Al zuchtend draaide hij zich om, kon zichzelf wel een klap geven voor het feit dat hij zichzelf had afgeleid met hele irrelevante zaken. Nu zou hij alleen nog maar meer problemen krijgen en hij had nog wel een low profile willen houden.
Langzaam kwam hij in beweging, begon maar rustig te lopen naar de plaats van bestemming. Het geluid van zijn voetstappen galmde door de gang, deze was helemaal leeg. Hij was de enige persoon die er momenteel liep, waarschijnlijk omdat de volgende lessen allang waren begonnen en al de studenten die vrij waren, waren hem allang gesmeerd. Dus bleef hij als enige over.
Uiteindelijk had hij het lokaal bereikt, een lokaal waarvan de deur al openstond waardoor hij dus gewoon naar binnen kon lopen. Wat hij ook deed. Halverwege de opening bleef hij staan, keek het lokaal in en spotte daar al snel de docente die op hem moest gaan letten de komende uren. Wanneer zij hem zag wenkte ze enkel dat hij moest gaan zitten, dit deed hij. ”Wat is jouw naam?” Niet gelovend dat het systeem alles zo snel en goed door had kunnen voeren keek hij haar eerst even aan, waarna hij toch maar besloot antwoord te geven. ’Zephyr. Zephyr D’Ivore.’ Na het horen van zijn naam keek ze op een lijst, waarna ze fronste. ”Je achternaam past niet bij je afkomst.” Hij vernauwde zijn ogen ietsjes, alsof hij dan een of andere superkracht zou krijgen waardoor hij alles kon lezen wat er op dat papiertje stond – want stiekem wilde hij wel weten wat er allemaal opstond. ”Maar goed, Zephyr, ga maar gewoon zitten en wees stil. We hebben nog ongeveer twee uur te gaan.” Hij knikte, waarna hij zich installeerde bij het bankje waar hij was gaan staan. Wat boeken en een schrift en hij kon beginnen aan zijn huiswerk.

Veel gebeurde er niet. Er was een jongen bijgekomen, een jongen die hij al straal was gaan negeren nadat hij één glimp van hem had opgevangen, en de vrouw was weggegaan omdat er nog wat zaken waren die ze moest afhandelen. Het kon hem allemaal vrij weinig schelen. Hij had huiswerk dat afgemaakt moest worden en omdat hij toch niks beters te doen had, deed hij het maar. Afleiding was niet welkom en vandaar dat hij het vermeed, want als hij eenmaal afgeleid zou worden dan zou hij zich never nooit meer kunnen concentreren op zijn huiswerk.
”Dus… Waarom zit jij hier?”
Bij het horen van die woorden werd zijn greep op de pen krampachtig, raakte vrijwel gelijk geïrriteerd. De woorden moesten wel op hem gericht zijn omdat er niemand anders in het lokaal was. Na een paar tellen draaide hij zich om en schonk de ander een felle blik, waarschuwend eigenlijk. ’Je neemt me in de maling,’ begon hij, ’Heb je werkelijk niks anders te doen, of ben je gewoon te lui om iets nuttigs te doen, waardoor je je verveelt en dat probeert op te lossen door mij te gaan storen?’ Hij was geen laatste redmiddel tegen een wereldramp zoals verveling, dat weigerde hij te zijn. Zoals hij eerder al had gezegd dat hij huiswerk en die jongen daar zou wel de laatste zijn die hem er vanaf zou houden.

WORDS: 778 || TAGGED: Nathan
NOTES: Hij is echt bagger, sorry, maar ik had beloofd dat ik zou posten dus doe ik dat ook ^^'</sub>