Een waterig zonnetje scheen naar binnen en maakte het lezen gemakkelijker. Ze wachtte op de shuttle naar Gren, maar buiten was het te koud om te wachten. Sinds haar ruzie met Lie, haar gesnauw tegen Savador en het gevecht met Malekith, had ze hen alledrie niet meer gezien. Bij Flora, wat gaf dat een rust. Vooral bij Savador was ze blij dat hij haar genegeerd had de afgelopen dagen. Gniffelend sloeg ze een bladzijde om en las verder.
Alleen het probleem met Lie moest en zou verholpen worden. Het was gewoon absurd om te denken dat ze een half jaar lang haar bloedeigen broer had lopen daten. Brr, het idee maakte haar weer kotsmisselijk. Wat had ze een zin om opnieuw zijn neus te breken, dat zou hem goed doen en haar nog veel meer. Naast haar kraste Mully in zijn kooi. Hij zag er al een stuk beter uit sinds ze hem van Lie had gekregen. Zijn veren hadden meer glans en hij had weer gewone eetlust. Milly wipte geestdriftig op en ging bovenop Mully's kop zitten.

Ze wilde net haar boek dichtslaan om even van de onverwachte warmte te genieten, maar haar rust werd abrupt verstoord door de verschijning van 's werelds grootste zak. Zijn troeteldiertjes leken niet echt op hun gemak met Milly en Mully in de buurt, pech voor hen. Lie leek ook niet echt blij om haar te zien, dat was dan jammer voor hem. Hij kon ophoepelen met z'n haar.
'Waar ga je naar toe?' Ze wist niet of ze daar antwoordt op moest geven. Ze wilde een rustige vakantie zonder trammelant en gedoe. 'Naar huis.' zei ze kortaf, zonder van haar boek op te kijken. Hij wist niet waar haar huis was, maar wel dat ze een huis had, dus zoveel kwaad kon het niet. Stel je voor dat die idioot het aan Malekith vertelde, gewoon om haar dwars te zitten.
Ze sloeg haar boek dicht maar gunde hem nog steeds geen blik. Toen het vervelend werd snauwde ze: 'Wat wil je?!' Lie was niet het type om zonder reden bij iemand te blijven staan terwijl hij die persoon niet mocht. Dus hij moest een idee hebben om haar lastig te vallen.

Kennelijk was het een aanleiding geweest om haar humeur te meten. Hij moest niet denken dat ze zich ooit nog door hem liet schaken. 'Ik wil gewoon zitten en van die verdomde pijn af.' gromde hij als antwoord. Pff, hij kon brullen wat hij wilde. Voor het eerst keek ze op en schrok toch een beetje van wat ze zag; hij zat onder het verband en de schrammen. Ze begon een zin. 'Wat is er met jou geb...' ze klapte haar mond weer dicht. Niet doen of ze ineens geïnteresseerd was.
'En ik wilde je toch wel bedanken, voor wat je hebt gedaan voor mij.' Ze keek hem aan met een blik waar het ''wat-heb-jij-op'' vanaf droop. 'Mag ik vragen waarom je naar huis gaat? We zitten toch nog in een vol trimester?' Ze vermande zichzelf, knipperde een paar keer met haar ogen en schraapte even haar keel. Zat hij nu weer spelletjes te spelen? Dat moest hij eens proberen!
'Doe nu niet opeens alsof het je iets kan schelen!' zei ze opeens kwaad en ging wat meer overeind zitten. 'Het is toch wel duidelijk geworden Thomas? Je lult gewoon uit je nek!' In alle opwinding was die naam haar ontglipt. Maar ze bleef hem priemend aankijken en omklemde haar boek zo stevig dat haar knokkels wit werden.

Met samengeknepen ogen bleef ze hem woedend aanstaren. Een zweem rood in haar ogen verraadde dat ze werkelijk kwaad was. 'Wie is Thomas?' Vroeg hij nadenkend. Die uitspraak kalmeerde haar weer. Ze had zichzelf wel op haar kop willen slaan. Natuurlijk wist hij het niet en ze zou wel drie keer nadenken voor ze het hem vertelde ook! Nijdig pakte ze haar boek weer op. 'Niemand.' bitste ze.
'Als je wilt dat ik opflikker, zeg het gewoon. Ik heb toch niets te doen, ik zuip me wel weer vol zoals altijd.' O wat een medelijden had ze toch. 'Je verdiende loon!' snauwde ze. Ze had het geprobeerd, nou ja, geprobeerd...Ze had hem in bad gestopt, gold dat als proberen? Het was in ieder geval een erg moedige daad als zij het bekeek.
Ze ging weer verder met lezen zonder nog acht op hem te slaan. Ze wilde geen ruzie meer, maar het was zo ontzettend lastig om uberhaupt te begrijpen wat er in dat hoofd van hem omging. Net zoals zij had hij ook veel geheimen en werd hem van alles onthouden. Misschien was dat de voornaamste reden dat ze hem nog steeds wilde helpen. Dit was een totaal andere Lie dan degene die ze vorig jaar zomer ontmoet had.

Nijdig las ze verder en keek af en toe schuin opzij naar hem. Kennelijk wilde hij blijven zitten om haar te ergeren, dat moest hij dan maar doen als hij daar trek in had. 'Verdomme.' hoorde ze hem mopperen. Ze keek hem weer wat langer aan. 'Wat?!' Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes. Hij had iets wat hij niet vertelde. Zonder toestemming ging ze op haar knieën zitten en pakte zijn hoofd beet. Ze streek haarplukken weg en hield zijn gezicht in de houtgreep. Na een minuut of wat zoeken vond ze wat hem ergerde. 'Glassplinters in je hoofd, ben je nu helemaal...!' stoof ze op. Ze griste haar tas van de grond en graaide erin tot ze een pincet vond. 'Zitten blijven!' blafte ze hem toe.
Ze zou die schooldokter eens aanklagen met hem erbij. Als die krengen te diep in zijn huid gingen zitten bleven ze daar tot het einde van zijn dagen en hielpen er ook nog bij om die dag sneller te laten komen. Nijdig mompelend zocht ze in zijn hoofdhuid en peuterde de kleine moordmachientjes eruit. 'Je bent niet goed wijs.' mompelde ze. Alle scherfjes belandden in haar ietwat vrije hand waarmee ze ook zijn haar aan de kant streek. Het viel haar nu op wat voor kleur zwart die had en aan wie het haar deed denken...