Okay… zo zijn pech dag… was gewoon een worst case senario. Van de trap afvallen, onder de schrammen komen, zijn hoofd stoten waardoor hij hoofdpijn had, zijn rug dat brandde van de pijn, Eragon had hem alleen gelaten, bijna verdronken. Yup… zeker happy day ever!! En hij liet zn handen zijn hoofd ondersteunen. Hij slaakte een diepe zucht. Toen dat hij handen op zijn schouders kreeg wilde hij in paniek omhoog springen. Was het een leraar?! Eragon?! Wie?! Hij hoorde toen een stem, dit was te jong voor een leraar. “ NIET SCHRIKKEN?! Wat denk je wel niet?!” Begon hij in tegenspraak met grote ogen, hij had zich helemaal lam geschrokken! Fijn, dit kon dus misschien toch nog erger. Blauwe ogen, zwart haar. “ . . . “ Even bekeek hij hem nog, was het een goed plan… ach… waarschijnlijk zou hij hem toch niet meer tegenkomen hierna. “ Shou Kurusu… aka Syo. En jij? Of… U?” Hij was al eerder de val in getrapt met iemand die achteraf toch een man bleek te zijn. Spyro ging op Syo’s schouder zitten en hield Dominic in de gaten. Hij had een slecht gevoel bij hem. Niet dat Syo zich daar iets van aan zou trekken. Hij wilde het zelf achterhalen. Er viel een korte stilte, deels had Syo nou geen zin in praten. Ook al keek hij hem soms aan via zijn ooghoeken.

Hij was zo diep in gedachtes, dat hij zich rot had geschrokken. Na een mompeling en hem van boven tot onder bekeken te hebben vertrouwde hij, net zoals Spyro iets niet. Wat kon hij niet plaatsen maar naar Spyro luisteren deed hij niet. Hij vond het wel een moeite waard, en ach. Veel zal hij hem hierna toch niet meer zien? “ Shou Kurusu… aka Syo. En jij? Of… U?” Hij wist het niet zeker, zn uiterlijk zei dat hij wat ouder was, maar zn stem zei anders. Spyro zat op zijn schouder, hield elke beweging van Dominic in de gaten. "Dominic Gabriël Fedelmid. Geen u nodig. Ik wilde je niet laten schrikken, Syo, maar ik handelde voor ik dacht." Hoorde hij hem. Shou keek er echter iets van op. “Leuk je te ontmoeten… “Sprak hij iets te kil zonder dat hij het doorhad, hij was nog iets saggerijnig door de gevallen eerder die dag.  Hij keek hem rustig aan, wat ging hij doen met z’n hand. Hij deed er echter nog weinig tegen. Echter was het schrammetje nog licht gevoelig, z’n hand volgde uit een reflex van zn gedachtes en tikte de hand van Dominic weg. "Heeft je draakje dat gedaan? Dan issie wel agressief voor zo'n klein ding." Syo keek hem aan, reageerde er niet op. Zo aggresief van Spyro ook weer niet, alleen als je hem verbood om snacks te eten… Tja… met gevolg geen middag eten als hij doorging… dat kon dan nog wel schrammen geven ja. "Watvoor soort is het trouwens, een pygmee-draak?"
“Niet echt… Het is een Primea-licolious. Een zeldzaam ras..” Net zoals eerst had hij niet echt zin om te praten, hij voelde zich er gewoon niet naar. Waarom bleef deze jongen echter zo bij hem? Hij stond op en rekte zich even uit, zonder veel te zeggen liep hij weer naar binnen, het zat er vol stof… dat was waar, maar buiten was het niet veel kouder dan binnen, dan kon hij net zo goed nog een keer door dat krot heen gaan lopen. Ergens in een kamer stond hij stil keek hij rond, het leek erop dat hij hem niet gevolgd was… of dat ook zo zeker was was nu nog maar een vraag. Hij plofte op de band, met grote spijt. Hij moest niezen en flink ook, de stof sloeg op zn longen waardoor hij begon met hoesten. Spyro begon ook alweer te mopperen op syo, nope… geen geluksdag, geen nadenken meer erin bij hem. Wat mopperend stond hij weer op en ging op de grond zitten. Hij tekende wat randoms op de grond en zuchtte weer. Hij hoorde alweer wat geluid in het huis, was hij hem dan toch gevolgd?

Hij was op de bank gaan ploffen en merkte dat het een hele hoop stof gaf waardoor de jongen zo gigantisch moest hoesten. Hij stond op en ging daardoor maar rustig op de grond zitten. Op de grond lag ook een laag stof en hij maakte er een paar vormpjes op. Een rondje, vierkantjes, driehoeken en hartjes. Hij merkte het hartje op en veegde deze met zijn voet gelijk weer weg. Hij zuchte even diep en keek op van de geluiden die hij hoorde. Was hij dan echt achter hem aan gekomen?
Daar stond hij in de deurpost en klopte er even op. Spyro gromde even richting hem maar werd al snel weer de bronze band die normaal om zijn pols zat. Hij hoorde het stemmetje van zijn draak alweer in zijn hoofd. Op een of andere manier wist spyro hem altijd zo te bereiken. Het was gek, maar ondertussen raakte je er aan gewend. Hij keek Dominic aan en knikte wat, ook maakte hij plaats op de grond, alsof er niet genoeg plaats was. “ Sure.. “ Zei hij kort maar beetje weer normaal. Alsof dat ploffen even kort geholpen had was zijn humeur al weer iets beter. “You really should see more sun..” Hij had de bleke huid van hem gezien, het leek haast aanjagend. Hij zag het pruillipje maar het deed hem weinig, hij keek terug naar zijn eigen voeten. “I know… sorry, won’t be doing it again. “ Zei hij wat rustig. “ I know manners… Just don’t follow them as always.” Als het een cartoon was geweest zag je een klein adertje op z’n hoofd kloppen van irritatie. Hoe vaak hij dat wel niet gehoord had. “Leer jij ze me soms nog een keer, Meneer?” Sprak hij met een grijns, ja… even gek doen, dollen en gewoon zijn gedachtes praten zoals altijd moest het wel doen. Zijn houding werd alweer wat anders, zelfverzekerder en aangezien het een jongen was, iets meer groter dan hij eigenlijk was.

// Engels… automatisch, als dit irritant is gewoon zeggen dan verander ik het weer terug naar Nederlands.