Savador stond voor de zware deur van Dorchadas en klopte kalm aan. Hij was na zijn oefening met Zalas direct doorgelopen en had nog niet eens de tijd genomen zijn nachtkleding te verwisselen voor zijn gebruikelijke. Zijn steile haar zat op Zalas' advies in een strakke maar lage staart, die op het onderste stuk van zijn nek op zijn rug rustte. Alleen een aantal sluike en eigenwijze lokken die uit de staart waren losgeraakt, hingen nu aan weerzijden van zijn gezicht over zijn oren. Hij duwde de zware deur open en sloot hem weer achter zijn rug toen hij de kamer binnenkwam. Terwijl Savadors slangachtige ogen de ruimte doorzochten, knoopte hij zijn ochtendjas strakker dicht. Was Deshas er wel? Nog steeds de kamer doorzoekend, liep hij verder Dorchadas in. Nu Deshas er kennelijk even niet was, kon hij op zijn gemak ieder voorwerp en detail bekijken. Kijken deed je met je ogen, luidde het gezegde. Savador vond dat niet voor hem gelden. Het duurde dan ook niet lang of hij stootte per ongeluk iets om. Hij wist niet wat het was of waar het voor diende wat nu roerloos op de grond lag, maar in ieder geval deed hij net alsof er niets was gebeurd. Savador zeeg neer op een stoel en streek zacht over Saethions lijf terwijl hij geduldig op Deshas wachtte, alsof hij er de hele tijd al braafjes had gezeten.

Het geluid van iets dat omviel had Deshas gealarmeerd. Hij stond in de deuropening van een zijkamer en keek Savador recht aan. Zijn blik ging eerst even naar de fles die was omgevallen waarvan de inhoud nu nasissend op de vloer lag. Niet dat het veel opviel in de kamer. Die zag eruit alsof er een storm doorheen geblazen had. Er lag van alles over de vloer, de tafels en de kasten verspreid. Omgevallen flessen en potten, kleding, boeken, oude perkament rollen en meer van dat soort spul. Op de tafel voor Savador lagen er een aantal landkaarten en een paar vreemde zeekaarten. De twee bovenste waren helemaal uitgerold. Een kaart van Shadra en een vreemde zeekaart die geheel in het oud- Shadraans geschreven was. Deshas zelf zag er ook niet als normaal uit. Hij droeg een net zwart victoriaans pak met gouden knopen en zwarte handschoenen. Zijn haren waren netter verzorgd dan anders. Ze waren zelfs geknipt en zaten net als bij Savador strak in een lage staart. Om zijn middel droeg hij een riem met daaraan zijn zwaard. De ivoren schede was het enige aan het gehele plaatje dat wit was op Deshas' bleke huid na dan. ''Excuses voor de rotzooi. Ik moest ook nogal onverwacht vertrekken'' zei Deshas tegen Savador. ''Marina! Zijn al mijn spullen ingepakt'' riep Deshas naar een andere zijkamer. Daar kwam Marina uit lopen met een stapeltje kleding in haar hand. Ze deed ze in een tas en maakte die dicht. ''Nu wel, mijn Heer'' zei ze en boog eerbiedig haar hoofd. Deshas liep naar de stoel tegenover Savador en ging zitten. In de kleding die hij nu droeg leek hij ineens veel meer gratie uit te stralen dan anders. Hij zat ook rechter op zijn stoel. Hij keek Savador aan. ''Ik wou je nog even spreken voordat ik zou vertrekken. Ik moet een paar dagen weg Savador. Ik weet niet wanneer ik terug kom maar ik kan je dit keer niet meenemen'' zei hij. Hij zweeg even voor hij verder ging. ''Je weet nog lang niet hoeveel macht en verantwoordelijkheid je uiteindelijk krijgt. Maar ik moet terug naar het Rijk der Schaduwen. Het valt een beetje te vergelijken met dingen als de twilight zone of het dodenrijk of iets dergelijks in die richting. In elk geval een plek waar maar weinig stervelingen komen. Maar de reden dat je niet meekan dit keer is omdat de reis ditmaal levensgevaarlijk is'' zei Deshas. Om die woorden kracht bij te zetten kwam uit de zijkamer waar Deshas vandaan was gekomen een vreemd soort wezen. Vasco, de demoon van de stormen. Hij leek een beetje menselijk maar had ook veel dierlijke trekken van een wolf. ''Heer, u wilt echt in de zomer naar het Rijk der Schaduwen? U weet dat alle zeeën dan het sterkst zijn. Zomer is het seizoen van de Novanen, het is in de winter al haast onmogelijk de Straat der Duisternis door te komen en de Bitterzee te bereiken maar in de zomer is het regelrechte zelfmoord'' zei de demoon. Deshas keek even om naar Vasco. ''En het bevel van de Raad negeren? Vasco, dat wordt pas mijn dood. Daarbij heb ik ook persoonlijke redenen dat ik dit wel moet doorzetten. Als iemand het kan ben jij het'' zei hij.

(Dit pak alleen wat hier wit is, is bij Deshas zwart https://2img.net/r/ihimizer/img714/95/jiro11.png
https://2img.net/r/ihimizer/img33/9458/jiro10.png )

Savador keek met een ruk opzij toen hij iets in zijn ooghoeken zag en het sterke gevoel kreeg dat hij bekeken werd. Hij zag een net gekleed persoon staan in een strak zwart pak en wiens haren in een strakke staart gebonden zat. Toen pas zag hij dat de man Deshas was. 'Wat zie jij eruit,' zei Savador toen Deshas plaatsnam op de stoel tegenover hem. Hij had lichtelijk een wenkbrauw opgetrokken toen hij dingen te horen kreeg zoals dat Deshas onverwachts moest vertrekken en of zijn spullen al waren ingepakt. Waarschijnlijk stond hij op het punt een reis te maken. Waar naar toe was enkel nog de vraag voor hem. Hij zweeg zodra Deshas kennelijk op het punt stond juist antwoord op die vraag te geven. Het Rijk der Schaduwen had hij alleen gekend van fabels, mythen en legende. Een slecht afgebeeld Rijk waar kwade wezens huisden en die vaak de plaats waren van horrorachtige sprookjes. Hij keek dan ook wat vreemd op toen Deshas' zei dat dat zijn plaats van bestemming was. Het was ongeveer hetzelfde als de hemel en hel voor hem; een plek waar mensen in streefden te geloven, maar het pas zelf geloofden wanneer ze er zelf waren geweest. Hij geloofde dan ook graag dat het levensgevaarlijk kon zijn één voet in dat Rijk te betreden. Savador richtte zijn blik op een vreemd wezen dat uit de zijkamer zomaar binnen kwam lopen. In ieder geval geen vijandelijke; het praatte en toonde respect voor Deshas. Savador kapte het gesprek tussen Deshas en de demoon, Vasco, onbeschaamd af met een vraag. 'Wat heb je daar dan te zoeken?' Terwijl hij Saethion zonder zijn blik op hem te wenden voorzichtig over zijn lijf streek, staarde hij Deshas een lange tijd onbeweeglijk aan. Als hij dan ineens zo nodig weg moest, wilde hij er het fijne van weten.

Deshas keek met een ruk weer om naar Savador toen hij zijn vraag hoorde. Vasco had zijn hand al op het gevest van zijn zwaard liggen en het wapen al half uit de schede getrokken maar Deshas stak zijn hand op waardoor de demoon met tegenzin het zwaard terug in de schede schoof. ''Vasco, deze man is mijn opvolger. Dood hem, en er staat jou iets gruwelijkers te wachten'' zei Deshas angstaanjaagend kalm. Vasco zweeg en bleef tegen de muur geleund staan. Deshas bleef Savador aankijken. ''Zoals ik al zei is er veel van jou macht die je nog lang niet bekend is. Er zijn van die Rijken die enkel in mythes en legendes bestaan. Het Rijk der Schaduwen, Utopia, het Verloren Rijk. Al dat soort legendes, die bestaan en zijn echter dan je denkt. De legendarische magicans zijn niet voor niets legendarisch Savador. Niet omdat we al door de eeuwen heen leven maar omdat wij deze Rijken kunnen besturen en ervoor zorgen dat de belans blijft bestaan. Het Rijk der Schaduwen is mijn domein. En ooit op een dag ook het jouwe. En er zijn meerdere redenen waarom ik heen moet. Ik ben veel te lang afwezig geweest. Het Rijk is een grote puinzooi. De Raad, mijn adviseurs die regeren tijdens mijn afwezigheid weten inmiddels van het feit dat ik een demoon in me heb zitten. En ze vinden dat ik het verdient heb die te behouden. Ze zijn van plan om die demoon nu volledig met me te laten versmelten zodat zijn krachten compleet van mij worden. Ook moet ik een beetje orde herstellen. Vandaar dat ik niet weet wanneer ik terug kom. Ik had je graag mee willen nemen Savador. Maar ik durf je de reis niet aan te doen'' zei Deshas rustig.

Savador wierp Vasco even een vuile blik toe toen hij zag dat hij op het punt stond hem aan te vallen. Alsof hij daarmee wilde zeggen hoe hij het durfde hem als een indringer of iets dergelijks aan te zien. Die blik verdween compleet zodra hij Deshas' woorden hoorde. Al die sprookjes over verre Rijken en landen waren dus werkelijkheid. Het kwam regelrecht uit Deshas' mond, en ondertussen had hij zoveel vertrouwen in hem genomen dat hij het zich niet meer kon voorstellen dat hij leugens van hem voorgekauwd kreeg. Dat was gewoonweg een wens in vervulling. 'Uitstekend. Dus behalve een hooggeplaatste rang als Heer van het Duister die ik ooit op een dag moet aannemen, krijg ik ook een heel Rijk voor mezelf ter beschikking? Dat spreekt me wel aan. Wat zeg ik? Dat is een droom die uitkomt,' zei Savador met een brede grijns terwijl hij met een blik van vroege trots achterover tegen de rugleuning leunde. Een schooltje als dit waar hij toch merendeel gehaat dan geliefd werd, stelde dan haast niets meer voor. Een miezerig zandkorreltje in een reusachtige woestijn, want hij ging ervan uit dat zijn toekomstige domein groot en machtig was. Precies wat hij nodig had; land waar hij zogezegd zijn kasteel op kon vestigen en waar hij met een ijzeren vuist ruleerde. Niets grootgebekte leerlingen of erge rivalen onder leraren. Hij maakte dan het hele zooitje uit en niemand die het dan ook maar moest wagen hem tegen te spreken. Fantastisch idee. Savador wuifde kalm Deshas' laatste woorden weg. 'Het geeft voor nu niets. Over een tijd, als ik uiteindelijk deel uit mag maken van de Legendarische Magicans, kom ik er toch vaak genoeg,' zei hij nonchalant, alsof dat allemaal al vaststond. Zijn lust naar macht was zo gewekt, dat hij in het eerste geval Deshas' reden van zijn bezoek aan het Rijk der Schaduwen amper gehoord had. 'Geen nood. Je bezit over een grote spreukenkennis en een onuitputtende kracht. Dat kun jij met gemak regelen,' eindigde Savador geruststellend.

''Ik had je liever wel meegehad Savador. Van de Raad moest dat eigenlijk ook. Ik heb ze verteld dat de zware zeereis voor jou niet echt is weggelegd. Maar als je mee wilt staat de uitnodiging open'' zei Deshas kalm. Hij wenkte Vasco daarna dichterbij. ''Vertel, hoe ziet onze route eruit?'' vroeg hij aan de demoon. Vasco was op een stoel gaan zitten en bekeek de bovenste zeekaart even. ''Allereerst moet ik u naar Shadra escorteren. Daar bij de haven ligt mijn schip. Dan gaan we via de eindeloze zee naar dit punt waar alles bij elkaar komt: de Straat der Duisternis. Als we die kolkende massa door zijn komen we uit in de Bitterzee die ons in een rechte lijn leid naar de Bloedbaai. Als we de Straat gepasseerd zijn, zijn we veilig. Àls we hem passeren'' legde Vasco uit. Deshas knikte even kalm op zijn woorden en bekeek de kaart aandachtig.

Savador voelde zijn gevoel van trots en het overvloed aan zelfvertrouwen weer langzaam wegebben toen Deshas hem uitnodigde of hij op eigen keus mee wilde gaan of niet. Hij voelde er helemaal niets voor een reis over zee te maken. Dat was niets meer dan een eindeloos lijkende waterpoel waar hij met gemakzucht in terecht kon komen. En dan kwam hij er ongetwijfeld niet meer uit. Niet dat hij niet kon zwemmen, maar uit pure angst zou hij verstijven, mocht dat gebeuren. De route die Vasco Deshas voorlegde, bracht hem ook geen veilig gevoel tewee. Het klonk al niet alsof het een kort reisje zou worden. 'Ik ga mee,' besloot Savador dan ook tot zijn eigen grootste verbazing. Hij sloeg de reis dan liever over, maar een vooruitblik op zijn toekomstige domein kon hij gewoon niet missen. Hij moést weten hoe zijn land later eruit zag.

Deshas keek Savador verbaasd aan toen hij zei dat hij meeging. Hij had nooit verwacht dat Savador echt zou toestemmen. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ''Dan kun je beter je spullen gaan pakken, we vertrekken zo namelijk. En we gaan dit keer niet met een shuttle. Die dingen vertrouw ik niet en ik ben niet zo'n fan van vliegen als ik het zelf niet in de hand heb'' zei hij. ''Ik ga jou een heel andere doorgang naar Shadra tonen'' zei hij met een grijns. ''En die bevind zich gewoon hier in de Toren, in Dorchadas zelfs'' zei hij. Hij keek even naar Vasco. ''Vertel je bemanning nog maar niet dat we de Straat door willen. Ik heb geen zin in muiterij en op volle zee is het toch moeilijker voor ze om te muiten dan als we de haven nog niet uit zijn. Dan kunnen ze namelijk nog weg'' zei hij. Vasco knikte dat hij zijn bevel begreep. Want al mocht het dan misschien als een sugestie klinken het was voor hem hoe dan ook een bevel.

Savadors frons werd dieper en dieper naarmate Deshas verdersprak. Eigenlijk had hij meteen spijt dat hij ermee in had gestemd. Dat betekende dat hij opnieuw zijn waterangsten moest doorstaan en Diva een hele tijd moest missen als hij op reis was. Hij kon nu nog terug, maar zijn keuze als een angsthaas veranderen zag hij toch ook niet zitten. Al helemaal niet in Deshas' bijzijn. 'Dan ga ik dat maar eens doen,' zei Savador met een brede grijns terwijl hij opstond toen Deshas hem zei dat hij maar beter zijn spullen kon inpakken. Behalve dat, was het ook een slim idee zich eindelijk maar eens aan te gaan kleden. In zijn nachtkleding kon hij niet mee. Terwijl hij Saethion over zijn schubben streek, liep hij al richting de deur. In de deuropening draaide hij zich nog even naar Deshas om. 'Ik ga er van uit dat ik straks hier gewoon weer naar moet terugkomen?' vroeg Savador eerst voor de zekerheid.

Deshas was inmiddels ook opgestaan. Hij knikte even ter bevestiging op Savadors vraag. ''Inderdaad. We vertrekken vanuit deze kamer'' zei hij. Hij draaide zich om en riep daarna nog een paar bevelen in het oud- Shadraans naar Vasco. Die sprak in dezelfde taal terug. Eerbiedig en onderdanig. Heerlijk om eens zijn moedertaal met iemand te kunnen spreken. Natuurlijk had Deshas wel Zalas die het kon en Savador die er een beetje van verstond, maar met die twee was het niet hetzelfde als Deshas eerlijk was. Na die bevelen vertrok Vasco weer de zijkamer in. Marina kwam weer aanlopen en legde Deshas tas en rijk versierde zwarte mantel neer voor hem en begon toen op de ruimen. Deshas liep naar het raam en staarde even naar buiten. Over niet al te veel dagen was hij terug in het Rijk, zijn rijk. Het was als een soort thuis geworden voor Deshas, meer dan Shadra zelf en hij verlangde ernaar terug te keren.

Savador gaf een kleine knik als reactie op Deshas' antwoord terug. Daarna verliet hij Dorchadas om zijn eigen spullen bij elkaar te gaan zoeken in zijn kantoor. Eenmaal daar aangekomen, kleedde hij zichzelf vlug om en pakte zijn benodigde spullen in. Hij drukte even een kleine foto van Diva tegen zijn hart voor het ook in zijn tas verdween. Toen hij er vrijwel zeker van was dat hij de meeste spullen had die hij nodig zou kunnen hebben, keerde Savador weer terug naar Dorchadas. In plaats van zijn gebruikelijke zwarte kleding en zijn donkergrijze vest eroverheen, had hij nu makkelijkzittende kleding die hij vaak gedragen had in zijn vrije tijd op Shadra. Het bestond uit een beige-achtig kleed dat nog het meeste weghad van een nachtjapon en die met twee flappen de beide kanten van zijn onderlichaam bedekte. Daaronder droeg hij echter nog wel zijn oude colltrui. De broek was bewegingsbiedend en lichtgrijs. Een paarsgekleurde buttbow om zijn middel hield het hele zaakje omhoog gehesen(https://2img.net/h/i305.photobucket.com/albums/nn202/ReyHadesSharinganbyakugan/Naruto/Orochimaru.jpg). Savador zette zijn tas neer toen hij weer in Dorchadas stond en staarde Deshas afwachtend aan. 'Wat mij betreft kunnen we vertrekken,' duidde hij aan dat hij al gereed was te gaan.

Deshas draaide zich niet om toen hij Savadors stem hoorde. Vasco was inmiddels terug gekomen en rolde de zeekaarten op die hij in een tas deed en mee nam. ''Dan zullen we maar eens vertrekken niet?'' zei hij zacht. Hij draaide zich om naar Savador en glimlachte even licht. Daarna greep hij zijn zwarte mantel en maakte die vast om zijn schouders. Hij hing zijn tas schuin om zijn schouder heen. Hij knikte naar Vasco en wenkte Savador hem te volgen achter Vasco aan door de zijkamer. Ze kwamen uit in de studeerkamer van Deshas. Maar het tapijt op de vloer was opgerold en toonde een luik dat nu open stond. Vasco sprong gewoon naar beneden, gevolgd door Deshas. Beneden in de gang werd hun weg enkel verlicht door fakkels. Ze liepen de gang door totdat ze bij een grotere grot opening kwamen. Er waren meer gangen die hierop uitkwamen. Verder waren er een aantal lichtgevende gangen. Een soort teleport portalen kon je ze mee vergelijken. Eentje in het fel wit, een in het paars zwart, een in het beige, een in het geel, een in het groen, een in het rood en een in het blauw. ''Hier komen alle kamers van de Toren bij elkaar. En elk van deze wegen lijd naar een van de vele planeten in ons sterrenstelsel'' vertelde Deshas aan Savador.

Savador wachtte geduldig af tot Deshas en Vasco de laatste dingen gereed maakten om te kunnen vertrekken. Op Deshas' wenkgebaar pakte hij zijn tas weer op en volgde hem en Vasco naar de zijkamer. In de deuropening van Deshas' studeerkamer bleef hij even staan. Hier was hij weinig of nooit eerder geweest. Het open luik in de vloer, die anders door het tapijt verborgen werd gehouden, was hem ook nooit eerder opgevallen. In plaats van dat hij Vasco's en Deshas' voorbeeld nam door er zomaar in te springen, ging Savador op de rand van het luik zitten en liet zich tot zijn armen helemaal gestrekt waren langzaam naar beneden zakken. Hij had geen zin om de reis nu al stop te zeggen door een verzwikte enkel. Eenmaal op de grond versnelde hij even kort zijn pas om Deshas en Vasco, die al een eind vooruit liepen, bij te kunnen houden. Savador hield zijn strakke blik gericht op de verscheidende gangen die op een bepaald punt uitkwamen, met ieder een verschillende kleur. Hij wierp Deshas een kleine grijns toe bij het horen van zijn uitleg. Het was niet moeilijk te raden welke gang naar Shadra leidde. Savador sloeg de zoom van zijn beige overkleding achter zijn benen en maakte al aanstalten de paarszwarte doorgang van één van de gangen te betreden.

Vasco wachtte met een beetje ongeduld tot Deshas zijn 'educatieve' les had gegeven. Daarna liep hij met stevige passen dwars door de paars zwarte ingang. Deshas liet Savador even voorgaan en liep hem daarna zelf achterna. De gang kwam uit in een café aan de haven. Deshas deed de achterdeur open en meteen kam de eigenaar op hem afgerend. Hij zag eruit als een mens maar hij had een te kille blik in zijn ogen. Daaraan was te zien dat hij een demon was. Hij maakte met zijn hoofd even een kleine buiging. Vasco liep op de man af. ''Mathai, hoe is het met m'n schip?'' vroeg hij direct. De andere demon keek Vasco recht aan. ''Rustig maar, ik heb goed op haar gelet Vasco. Ik en je bemanning tenminste. En het water is rustig vandaag, en je hebt wind mee'' zei Mathai. Deshas schraapte even zijn keel om aan te geven dat ze het nu niet over schepen gingen hebben maar dat hij en Savador er op een mee moesten. Vasco had de hint begrepen en zei Mathai gedag waarna hij het kleine gezelschap voorging naar buiten. Er woei inderdaad een wind uit het noorden. Tussen alle schepen die het in de haven voor anker lagen was een groot schip met zwarte zeilen er duidelijk tussenuit te halen. ''Dat daar is ons schip Savador. Ze mag er misschien ouderwets uitzien maar ze is beter dan welk nieuw schip dan ook'' zei Deshas tegen hem met een hoofdknik naar het schip met de zwarte zeilen.

Savador volgde Vasco door de zwartpaarse gang. Hij bleef even verstelt stilstaan toen ze bij een café uitkwamen. Dat was nog wel de laatste plaats die hij had verwacht om op Shadra te komen. Hij keek even schichtig rond maar hield zich onopmerkelijk in de schaduw achter de bar schuil. Het was goed weer thuis te zijn, maar desalniettemin was het nog steeds Shadra waar ze waren, nog altijd de planeet met de meest gure types die erop rondliepen. Savador keek zwijgend toe hoe Vasco een gesprek aanging met een man uit het café die op hen afkwam gerend. Hij wachtte tot ze uit waren gesproken en volgde Vasco toen door het café naar buiten. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen tuurde hij langs de haven naar het grote schip met de zwarte zeilen dat Deshas hem aanwees. 'Nog altijd beter dan een krakkemikkig roeibootje,' probeerde Savador zichzelf mompelend gerust te stellen. Varen op een schip had hij eens gedaan en nooit meer. Althans, dat was wat hij toen besloten had. Opnieuw zou hij zijn angst weer moeten overtreffen voor de komende paar dagen. Het zou zwaar worden, daar was hij al zeker van. Savador beet even zacht op het puntje van zijn tong. Hij merkte dat hij al lichtelijk begon te trillen naarmate ze dichter en dichter bij de loopplank tussen de haven en het schip kwamen.

Deshas glimlachte even kort maar bemoedigend naar Savador. Vasco was met stevige passen doorgelopen en was de loopplank al over. Hij schreeuwde zijn bevelen al over het dek heen toen Deshas de loopplank opliep. Deshas wachtte op het dek eerst op Savador. Daarna nam hij hem mee naar het beneden dek waar hun hutten waren. Deshas duwde een van de deuren open. Het was een vrij grote ruimte. Er stond een bed, een kast, een stoel, een tafel en een hangmat. Deshas deed een stap opzij zodat Savador erlangs kon. ''Hier is jouw hut. Die hangmat is alleen voor zware stormen. Je ligt daar dan beter dan in een bed waar anders uit rolt. Mijn hut is hier tegenover. Onder het halfdek is de kapiteinshut van Vasco. Als ik niet in mijn eigen hut ben zul je me daar wel vinden of op het dek zelf. We varen zo uit. De zee is nu nog rustig dus je kan denk ik met een gerust hart zo aan dek komen als je wilt'' legde Deshas uit. Daarna liet hij Savador alleen. Hij ging naar zijn eigen hut waar hij zijn tas van zijn schouder liet glijden en in de kist die dienst deed als kast legde. Zijn mantel hield hij om. Het was buiten, ondanks dat het zomer was, best koud. Daarna ging Deshas terug naar boven en liep in een keer door naar het hoger gelegen halfdek waar Vasco samen met zijn roerganger en eerste stuurman bij het roer stond. Toen Deshas boven was bogen die laatste twee even. ''Alles gereed voor vertrek Vasco?'' vroeg Deshas, de andere twee in het gezelschap negerend. Vasco knikte even. ''Ik heb al de opdracht gegeven om het anker in te halen en de zeilen te reven'' zei hij tegen hem.

(Na jouw post even een nieuw topic op Shadra aanmaken?)

Savador glimlachte als een boer met kiespijn naar Deshas terug en volgde hem met grote twijfels over de loopplank. Hij negeerde de aanwezige bemanning op het dek, waarvan een groot deel druk in de weer was om Vasco's bevelen op te volgen. Hij ging Deshas zwijgend achterna naar het benedendek en gunde niemand een blik waardig. Vlak achter hem bleef hij staan toen hij hem voorging in één van de hutten. Savador liep langs Deshas naar binnen en liet zijn ogen even door de ruimte glijden. Het was groot genoeg; hij had niets te klagen. Terwijl hij naar Deshas luisterde, streek hij even keurend over de houten wanden van de hut, alsof hij er toch zeker van wilde zijn of het wel naar zijn voldoeningen deed. Savador haalde zijn tas van zijn schouder toen Deshas hem alleen liet en zeeg neer op de rand van het bed. Het enige wat hij uit zijn tas haalde was Diva's foto. Dat streek hij even glad terwijl hij het kort bekeek. Daarna propte hij het kleine fotootje in een meegenomen fotolijstje en zette dat op het kleine kastje naast het bed neer. Als Diva er zelf niet bij kon zijn om hem te steunen, moest een foto van haar dat werk maar doen. Savador liet zijn spullen in zijn hut en kwam even later weer het dek opgelopen. Bij de grote mast bleef hij even staan om naar Deshas te zoeken. Die stond samen met Vasco op het halfdek bij het roer. Savador liep het smalle houten trappetje op en voegde zich zwijgend bij het gezelschap, zijn blik strak gericht op de open zee voorbij de boegspriet.

(Is goed)