Welcome To Our Insanity~

''After my dreaming
I woke with this fear
What am I leaving
When I'm done here?''

De eerste paar herfstbladeren begonnen al te vallen. In gele en bruine verkronkelde blaadjes begonnen ze al van de bomen te vallen. Iets wat altijd aangaf dat zijn maand voorbij was, dat zijn naam niet langer meer van toepassing was op de tijd van het jaar. Ergens vroeg hij zich af waarom hij August was genoemd. Hij was geboren in augustus, maar hij vond zichzelf meer een december persoon. De maand augustus was de overgang van zomer naar herfst, maar hij zag zichzelf niet als een warm persoon. Misschien regenachtig, misschien stonden de vallende bladeren voor zijn nog steeds instabiele geest. Toch vond hij dit niet bepaald een passende maand voor hem.
Ergens begreep hij ook niet waarom hij over dit soort diepzinnige dingen na dacht. Het was maar een naam. Hij deelde dan wel de naam van de persoon die hij verachtte, maar hij kon er nog altijd zijn eigen betekenis aan geven, zijn eigen persoon aan koppelen. Niet dat hij erg trots was op die persoon. Hij was trots op wat hij bereikt had. Hij was een succesvolle dokter geworden, hij had zo lang gestudeerd en gevochten om op dit niveau te komen. Hij had zijn eigen pad gevormd en niet die van zijn vader gevolgd. Hij had een fantastische man gekregen, hoewel hij er nu niet meer was, en hij was getrouwd. Als hij vijftien jaar terug in de tijd ging, had hij dit nog nooit voor ogen gehad. Hij had heel wat bereikt. Maar hij had ook net zoveel verpest. En daar was hij niet trots op. Die dingen wou hij het liefst ergens wegstoppen als een boek en er nooit meer naar kijken. Toch vielen zijn ogen elke keer weer op die kaft en opende het boek zich vanzelf en las hij dingen die hij niet weer wou lezen.
August zuchtte diep en liep over het zandpaadje naar het lanceringsplatform, zijn handen in de zakken van zijn zandkleurige trenchcoat gestopt. De wind waaide sterk tegen zijn lijf. Het was geen koude wind, maar ook geen hele warme. Het was precies goed. Hij had een bericht gekregen van het schoolhoofd dat er een assistent voor hem kwam en ook nog eens een schoolpsychiater... Als hij eens keek naar alle leerlingen die hij bij zich op de ziekenzaal had gehad, was dat zeer zeker nodig. Hij wist al dat hij geen normale school binnen zou komen, maar zó abnormaal? Het was bijna alsof hij weer terug was in dat gekkenhuis op Nova... Oké, misschien wat overdreven, maar er liepen zeker wat instabiele typjes rond. En daar was een schoolpsychiater handig voor. Zelf was hij geen beste psychiater. Hij was zelf onstabiel als de pest, maar dat wist hij nog allemaal te onderdrukken met medicatie. Als hij die niet had gehad, wist hij zeker dat hij binnen de kortste keren weer terug moest naar het gekkenhuis.
Met kalme passen kwam hij aan bij het lanceringsplatform en duwde hij zijn bril recht. Hij had zich redelijk netjes gekleed, zodat hij geen slechte indruk zou achterlaten bij de psychiater. Hij moest op een normale schooldokter lijken, want hij wedde dat de psychiater één of andere betweter zou zijn die zo door mensen heen kon kijken. En hij had geen zin in gedoe. Hij wou gewoon zijn werk doen, dat was alles. Daarbij was hij de baas in de ziekenzaal, dus kon hij zo stilte bevelen... Tenzij het een koppig typje was. Dan zou hij gewoon pech hebben. Hij keek omhoog toen er een shuttle aan kwam, die landde op het platform waar de Grenanen uitstapten. Hij liep er alvast heen, benieuwd naar wie de assistent en psychiater zou zijn.

THOMASSO <3

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Thomasso had een hekel aan shuttles. Niet omdat ze klein waren, of omdat de kinderen in dezelfde shuttle als hij maar niet stil wilden zijn, of omdat het voedsel niet te eten was, nee. Thomasso haatte de shuttles met twee redenen: de motoren maakten teveel lawaai en de man werd ongelooflijk luchtziek. En toch zat hij nu in een van de vervloekte dingen. Hij had twee keer eerder in een shuttle gezeten: een keer naar Nova voor zijn studie en dan de shuttle terug naar Gren. Het was nog net zo verschrikkelijk als hij het zich herinnerde. Zijn hoofd tolde, zijn oren deden pijn en hij had zijn maag van te voren maar leeg gelaten om te voorkomen dat hij de boel hier onder zou kotsen. Gezellig, zo’n vliegreisje. Dank de medische wereld voor reispillen, zelfs al moest Thom er vijf nemen om een effect te krijgen.
Hij was gelukkig halverwege de reis in slaap gevallen en werd wakker gemaakt door een stewardess. Thom glimlachte dankbaar naar haar, bedankte haar daarna vriendelijk. Wist hij veel dat hij er aantrekkelijk uitzag met z’n slaaphaar en net wakker-ogen? Hij had werkelijk geen idee waarom ze nu zo bloosde. Hij ging met zijn hand door zijn warrige haar, ging rechtop zitten. In zijn slaap was hij kennelijk helemaal in elkaar gezakt. Zijn bril was uit zijn haar geschoven en op zijn neus gevallen, maar viel daar ook bijna af. Hij zette de bril weer op zijn hoofd – die had hij voorlopig nog niet nodig. Zo slecht was zijn zicht nog niet, de bril was alleen om zijn ogen te verbergen en dingen te lezen.
Met zijn ene hand pakte hij zijn tas met kleding en met de andere hand pakte hij het kooitje van Hannibal. In tegenstelling tot Thomasso had het konijn kennelijk totaal geen last van het vliegen. Hij had gewoon braaf op zijn worteltje zitten knagen, daarna een dutje gedaan en verder vrolijk rond gehupt in zijn kooitje. Een lach verscheen op Thom’s gezicht. Alleen de aanblik van Hannibals verbaasde snuitje was al genoeg om de man op te vrolijken. Hoewel hij het konijn alleen in huis had genomen omdat hij tegen de proeven was geweest die ze op hem wilden uitvoeren, was het beest al gauw zijn beste vriend geworden. Zelfs al was hij een knaagdier.
Hij wachtte geduldig tot de stroom nieuwe leerlingen de shuttle uit was gegaan en stond toen op, liep kalm de shuttle uit. Het eerste wat hij deed was de lucht opsnuiven. Heerlijk. Verse lucht, niet de herhaalde zuurstof uit de shuttle. Het zuchtje wind en het beetje zonlicht voelde heerlijk aan op de ontblootte huid van zijn onderarmen. Zijn rood-geruite overhemd had hij opgestroopt tot ongeveer zijn ellebogen, wat zijn gespierde onderarmen bloot liet. Na het moment van “eindelijk weer op de grond” hupte hij zo snel mogelijk van de trap af, het platform op.
Er stond iemand te wachten. Een man, rond de veertig. Keurig gekleed, in tegenstelling tot Thom in zijn spijkerbroek en overhemd, met het konijnenkooitje onder zijn arm. Een jongensachtige grijns lichtte zijn gezicht op. Hoewel deze man zijn collega zou zijn en niet zijn vriend, kon hij het niet helpen. Hij liep rustig op de man af, zette Hannibal op de grond en stak zijn hand uit. ‘Ciao,’ groette hij de man. ‘Ik ben Thomasso, de psychiater en nieuwe doktersassistent. U moet meneer Altman zijn.’ Ja, hij had een klein beetje research gedaan. Maar meer dan een naam was er niet uit zijn onderzoek gekomen.

Derp.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Hij herrinde zich nog de eerste dag dat hij hier aan kwam. Na een behoorlijk lange reis en wilde acties van zijn duiven omdat ze per sé naar buiten wouden - wat August dus niet toeliet, bang dat ze op iemand's hoofd hun uitwerpselen zouden lozen - was hij veilig en wel aangekomen. Hij had maar een paar keer gerezen met een shuttle, maar sinds die ene keer dat hij en zijn man naar Cassia vlogen en ze tijdens een zeldzame onweersbui van meteorieten gingen vliegen waardoor de piloot genoodzaakt was om de meteorieten neer te knallen als een spelletje Space Invaders... Sindsdien vloog hij liever niet meer met shuttles. Veilig en wel aangekomen, was hij gelijk door naar de ziekenzaal gegaan om zijn spullen te lozen en zich dan present te melden bij de hoofdmeester. En voor hij ook maar de ziekenzaal was binnengestapt, was er al een patiënt. Fijne eerste dag. Ga maar gelijk aan de slag, August, leek die dag wel te zeggen. Inmiddels wist hij ook wel waarom dat zo was gebeurd. De mensen hier waren óf roekeloos, óf dom, óf allebei en of gewoon ontzettende pechvogels. Hormonen waren al geen excuus meer. Die smoes had hij zo vaak van andere artsen gehoord dat hij het niet eens een smoes meer vond.

Maar in principe had hij wel mooi gekregen waarvoor hij was gekomen: een kalme werkomgeving zonder operaties of levensbedreigende situaties. Hoewel, hij had het een paar keer meegemaakt, maar het was niets wat hij niet aan kon. Daarbij kwamen dat soort situaties niet dagelijks. Gelukkig maar, anders was hij geheid weggegaan. Hij keek op naar de shuttle toen de deur open ging en er een hele stroom leerlingen naar buiten liepen. August vouwde zijn armen over elkaar en liet zijn ogen over het groepje leerlingen skimmen, alsof hij een tekst vlug aan het lezen was. Hij wist niet precies hoe de assistent eruit zag. Hij wist dat het een man was - Thomasso, welk gedeelte aan die naam was vrouwelijk - en hij wist dat hij rond de 24 was, dus hij zou ietsje ouder dan deze stoet moeten lijken. Hij knikte koeltjes toen een leerling hem goedemiddag zei en zag uiteindelijk een jongeman op hem af komen lopen. Hij had bruin piekerig haar, was duidelijk ietsje ouder dan de andere personen die uit de shuttle waren gestapt. Hij had nog wat jongensachtige kleding aan, dingen die jongens van 18 zouden dragen, maar het was niet dat August zich daaraan stoorde. Hij zag er in ieder geval verzorgd uit, niet zoals één of andere biker of hangjongen met een veel te grote pet, veel te groot shirt en een broek waarvan het kruis tot op z'n knieën hing.

De man genaamd Thomasso legde een kooitje neer met het schattigste konijn wat August ooit had gezien - August's hart bleek te smelten bij het aanzien van schattige dieren - en stak zijn hand naar hem uit. Hij stelde zich voor als Thomasso, de psychiater en nieuwe doktersassistent. Hij bleek zijn naam te kennen. Oké, dat was al goed. Hij was dus wel gemotiveerd om aan de slag te gaan. August liet zijn armen zakken en nam de hand van de jongen aan, die hij kort schudde. Er was geen glimp van een glimlachje op zijn gezicht te zien. 'Dat klopt, Herr Thomasso. Je mag me gerust August noemen, iedereen doet dat toch.' Merendeel van de mensen riepen elkaar toch bij de voornaam en niemand noemde hem daadwerkelijke meneer of dokter Altman, dus waarom zou hij daar een probleem van maken? Hij liet Thomasso's hand los. 'Kom, ik leid je alvast naar de ziekenzaal.' Daar was hij sowieso voor gekomen. Verdwalen ging namelijk nogal makkelijk op deze school. Hij keerde zich om en begon alvast te lopen, ervan uitgaand dat Thom hem wel zou volgen.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Om eerlijk te zijn wist de man niet zo goed hoe hij zich moest gedragen rond zijn mentor. Hij was een collega, dus zou hij hem moeten behandelen met hetzelfde koude masker waarmee hij iedereen van zijn werk behandelde, maar tegelijkertijd was deze man, August Altman, zijn enige connectie op deze planeet. Thomasso wilde hem dolgraag in een van de twee categorieën indelen en hem dan als de rest behandelen, maar dat kon hij niet doen. Als hij dingen van hem wilde leren, kon Thom niet zomaar zijn kille masker opzetten en hem compleet negeren buiten zijn uren om. Dat ging gewoon niet, uit zowel sociaal als educatief perspectief. Dus moest de man voor een keer zijn hele systeem omgooien en zowel tijdens zijn werkuren als buiten zijn werkuren vriendelijk zijn. Dit ging nog moeilijker worden dan hij gedacht had.
De man die hij had aangesproken bevestigde dat hij dokter Altman was, maar vertelde hem meteen dat het beter was hem gewoon August te noemen. Thomasso lachte. ‘Geen probleem, Auguste.’ Hij kon het niet helpen dat de naam er wat vreemd uit kwam. De man had af en toe nog wat problemen met de uitspraak van de algemene voertaal in Kovomaka. Kwam vast omdat hij de taal pas op zijn twaalfde geleerd had. Voor die tijd had Thom altijd alleen Italiaans gesproken. Hij hoefde ook niets anders te spreken. Iedereen in zijn omgeving sprak Italiaans, niemand sprak de voertaal behalve zijn moeder en later zijn zusje. Vandaar dat zijn uitspraak, zeker bij namen, soms niet helemaal perfect was. Niet dat het slecht klonk, gewoon anders.
Aan de stem van August bleek ook dat hij de voertaal niet als eerste taal had. Een Erds accent, meende Thomasso te horen. Nu was hij niet erg goed in het onderscheiden van accenten en talen omdat hij zijn hele leven op Gren had doorgebracht, maar die paar jaar die hij in de studentenstad had doorgebracht hadden hem veel geleerd. Het was echter wat sterker dan het zweempje Italiaans wat er in zijn stem doorklonk. Alsof de man half in zijn moedertaal sprak. Thom vond het niet erg, zolang hij August maar kon verstaan.
Kennelijk vond zijn mentor dat doorgaan de beste manier was om dingen gedaan te krijgen. Thomasso waardeerde het wel en pakte vlug Han’s kooitje op, haalde August toen met grote passen in. ‘Dus de ziekenzaal,’ begon hij, ‘Is er veel personeel of zijn wij de enige twee?’ Het leek de man een beter idee om eerst praktische info te verzamelen voordat hij zou gaan kennis maken met de man achter August’s gezicht. Oftewel, voordat hij zich in August zou gaan verplaatsen, wilde hij eerst weten wat hier zo’n beetje de gang van zaken was. Hij vervolgde zijn vraag met een andere vraag. ‘Zijn er veel patiënten die gebruik kunnen maken van psychiatrische hulp?’ Van wat hij gehoord was waren er een hoop die dat nodig hadden, maar dat viel ook wel te verwachten op zo’n grote school. Bijna een kwart van het hele universum had aan deze school gestudeerd of studeerde er op dit moment. Natuurlijk waren er mensen met psychische klachten. Er was echter een verschil in de gang van zaken als dit er tien waren of dat het er honderd waren.

Derp again. Was afgeleid.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

De nieuwe assistent en schoolpsychiater bracht al een indruk op bij August- iets waar hij sowieso niet naar zou luisteren, gezien zijn wil om zo objectief mogelijk te blijven. Het was tot nu toe redelijk positief, al wist hij niet precies of de man zich professioneel op kon stellen. Die grijns leek voor August teveel op een grijns van een 18-jarige, een onprofessionele nog kinderachtige jongen die niet wist wat hij deed. Iets als de grijnzen van de leerlingen die wel eens langskwamen. Maar uiteraard kon hij daar pas over oordelen als hij hem leerde kennen. Hij keek vaak niet eens naar eerste indrukken, vond ze niet-kloppend en vaak generaliserend. Hij had wel simpele dingen waar hij naar keek als hij een persoon ontmoette, zoals kledingkeuze, woordkeuze, karakter, maar het bleef vaak maar bij kijken. Misschien was de man wel heel professioneel en kon hij de lijn tussen werk en sociaal contact goed vinden. Hij kon het niet weten. Hij was immers geen psychiater. Hij vertrouwde daarom maar op zijn eigen twijfels.

Thomasso ging met zijn verzoekje akkoord en noemde hem August. Of eerder: Auguste. Hij kon zijn naam niet helemaal goed uitspreken en hij hoorde al dat hij een Grens accent had, iets lichter dan zijn eigen Erdse weliswaar, maar het was aanwezig. De enige reden waarom hij het accent ietwat kende, was omdat hij onder andere ook naar Gren was gegaan voor zijn studie en ook eens voor vakantie. Het was een mooie planeet, Gren. Veel kleurrijker dan Erd en vele malen mooier dan Nova, waar hij nu nog steeds woonde. Hij had er nooit echt over nagedacht om terug te gaan naar Erd. Nova was min of meer zijn thuis geworden door de jaren heen. Hij had sinds zijn studententijd op Nova gewoond, hij had er een huis, hij had er geweldig mooie herrineringen, unlike Erd. De taal was echter blijven hangen. Hij wou zijn roots niet compleet kwijtraken.

August knikte goedkeurend en keerde zich al om om terug te lopen naar het kasteel. Hij zette de eerste paar passen over het zandpaadje, wetend dat Thom hem wel zou achtervolgen. Hij moest het maar eens níet doen. Dan mocht hij de ziekenzaal lekker zelf vinden. August had besloten zo vriendelijk te zijn om hem op te halen zodat hij niet zou hoeven te zoeken. Of hij er gebruikt van ging maken, moest hij zelf weten. Maar zoals August al verwachtte hoorde hij wat snelle passen achter hem en de man had hem al vlug ingehaald. August begroef zijn handen in de zakken van zijn trenchcoat en keek om naar Thomasso toen hij met een paar vragen kwam. Of er veel patiënten waren. Ha ha, als het goed was, mocht hij gelijk aan het werk gaan. De hoeveelheid freaks die August had gezien... Het waren er behoorlijk wat. 'Wel, wij zijn de enige twee. Hoewel het met jouw als assistent wel iets makkelijker gaat worden. Ik had mijn handen behoorlijk vol aan die dummkopfs in mijn eentje.' Hij keek weer voor zich en wreef met zijn middelvingers over zijn slapen toen hij dacht aan de patiënten die hij tegen kwam. 'Mein Gott, begin niet over de patiënten die psychiatrische hulp nodig hebben. Het zijn een stelletje koppige ezels die beweren dat ze oké zijn terwijl ze denken dat bestek wapens zijn en wapens bestek.' Goed, misschien wat overdreven. Maar zo begreep Thom wel de ernst van sommige patiënten.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Tijdens zijn gesprek met August gaf Thomasso zijn ogen flink de kost. Na de verhalen van zijn moeder over deze school en planeet kon Thom het niet laten om te kijken of ze waar waren, de verhalen over de bossen en het veld en de toren waar de machtigste magiërs in het universum verbleven. Waar hij zich nu echter over verbaasde was de omvang van de school. Het was gigantisch in Thom’s ogen, zelfs al was hij gewend geraakt aan de hoge gebouwen in de stad waar hij had gestudeerd. De grootte van deze school was echter iets wat zelfs zijn fantasie oversteeg. Zijn helderblauwe ogen probeerden elk klein detail in zich op te nemen, maar Thom wist dat dat hem nooit zou lukken.
Er was een ding zeker: de man zou hier vaker wel dan niet verdwalen. Wat ook zeker was was dat hij waarschijnlijk van elke verdwaling zou genieten, want als je niet wist waar je heenging dan zag je de mooiste dingen. Voor nu was hij echter blij dat hij August kon volgen, want op zijn eerste dag wilde hij liever uitrusten en zijn werkplek zien dan de magische plekken op deze school ontdekken. Je weet wel, uit praktisch oogpunt. Het was gewoon makkelijker om het even uit te stellen.
Hij hield de man makkelijk bij, moest zijn tempo zelfs wat lager maken dan normaal om naast August te blijven lopen. ‘Oh,’ reageerde hij, niet écht verbaasd over het antwoord wat hij gekregen had. Stiekem had hij al geraden dat er niet al teveel personeel was, als de school een stagiair aannam die ze moesten betalen omdat hij ook psychiatrisch werk zou doen. ‘Dat wordt een hoop werk, zo te horen.’ Ondanks de teleurstelling dat er niet meer medisch personeel was keek Thomasso uit naar het werk wat hij zou gaan doen. Zijn moeder was altijd een heler geweest en nu kon hij de traditie voortzetten. Misschien zelfs wat van zijn moeders werk in zijn eigen medicijnen werken.

August’s informatie over zijn andere baan hier, het psychiatrische deel, schokte hem echter wat. Thom had geweten dat er hier een behoorlijk aantal nutters rondliepen en had dus ook vrijwillig voor deze school gekozen, maar aan August’s reactie te zien was dat geen pretje. ‘Wel,’ sprak hij voor zich uit, ‘Dat is wel de definitie van een psychopaat: iemand die niet inziet dat wat hij doet slecht is, of ook maar spijt heeft.’
Hij draaide zijn hoofd naar August toe, keek hem onderzoekend aan en ging verder met zijn verhaal. ‘Ze zijn in ontkenning. Psychopaten geloven werkelijk dat wat ze doen het goede is. De meesten, in ieder geval. Dat is wat ze zo gevaarlijk maakt. Die ontkenning.’ Zijn blauwe ogen glansden geïntrigeerd en hij keek weer voor zich.
‘Het is dezelfde ontkenning waar jij je nu in bevind, Auguste.’ ging hij onnadenkend verder. ‘Sinds je man dood is ontken je dat er iets mis met je is en de medicatie die je neemt onderdrukt de kant van jezelf die je niet wil zien, maar hij neemt hem niet weg. Net zoals een psychopaat. Hoewel je waarschijnlijk geen psychopaat bent, omdat je weet dat er iets mis met je is.’ Alsof hij het over het weer praatte sprak Thomasso zijn gedachten over August uit, een psychoanalyse die hij onbewust uitvoerde. Of om het beter te zeggen, voelde. De man had zo zijn conclusies getrokken en daarvan een theorie gemaakt, waarna hij de eenzaamheid was gaan voelen.

Poof.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Er kwamen veel patiënten langs in de ziekenzaal. Van aanstellers die van het kleinste druppeltje bloed al schrokken tot strijders die pas op het laatste moment aankwamen met klachten en ernstige toestanden. Hij kon aan de patiënten merken dat ze niet graag in de ziekenzaal kwamen en aan anderen kon hij merken dat er gewoon echt iets mis was in het hoofd. Hij was geen psychiater, maar hij was zeker niet dom en had redelijk wat kennis op het gebied van mensen. De blikken in de ogen, de acties, de tonen en woorden waarin gesproken werd. Het was vrij simpel af te leiden of iemand psychisch wel in orde was. Hoewel hij het bij hemzelf zoveel mogelijk verborgen had, slikte pillen om alles te onderdrukken: de depressie, zijn lichte ADD, de psychosen. Niks ervan wou hij laten zien aan de buitenwereld, puur omdat het niet goed voor zowel hem als de buitenwereld zelf was. Ergens was het ook een reden waarom hij best baalde van dat hij een psychiater naast zich had werken. Zij waren de enigen die door zijn schild konden zien, die konden zien wat hij onderdrukte en August haatte het als mensen hun neus in zijn zaken gingen steken. Hij vond het prima op deze manier, hij ontweek zijn gevoelens en stoornissen en hij was er tevreden mee. Als hij het voor eeuwig kon ontwijken, zou hij dat doen. Alles om zijn toestand te verbergen en niet te voelen.

August staarde naar het pad voor hen terwijl hij liep, zijn ogen gefixeerd op de weg die ze hen naar de academie zou leiden. Het leek alsof hij niet oplette, maar zijn oren werkten nog. Zijn aandacht lag volledig bij Thomasso, ook al zag hij hem maar in zijn ooghoeken. Hij knikte licht toen Thomasso reageerde, een hoop werk zou het zeker gaan worden. Zeker voor de arme jongen met al die patiënten. Hij vroeg zich af voor hoe lang hij het zou volhouden tot hij het zat was om met puberale koppige ezels te werken. Het was immers niet makkelijk om met jongeren te werken. De meeste ouderen en volwassenen accepteerden hun toestand nog wel eens, maar jongeren... Sommigen waren in volle ontkenning, anderen liepen ervoor weg, anderen onderdrukten het. Er waren tientallen dingen die ze deden, afgezien van één ding: naar een goddamn psychiater gaan. Stiekem was dat precies wat hij deed en het was niet iets waar hij trots op was. Hij sprak zichzelf compleet tegen, maar het ging al jaren op deze manier en het ging ook prima, dus hij kon zich niet bedenken waarom hij nog een psychiater nodig had. Het hoefde niet, het ging goed.

Met een kalme pas vervolgde hij de weg naar de school en luisterde ondertussen naar Thomasso en zijn theorie over psychopaten. Hij knikte licht en ook al keek hij niet eens naar Thomasso: hij kon zijn ogen voelen branden in zijn hoofd, als twee laserlichtjes die op hem gericht waren. August fronste heel licht en hield zijn blik strak voor zich, zijn ogen op slot. Thomas aankijken was iets wat hij nu liever niet deed. Hij was bezig met het praten over psychopaten, hij zat in zijn element en August wist dat hij gelezen kon worden en dat wou hij vermijden. 'Klopt...' sprak hij kort na Thomasso's theorie en wou net over een ander onderwerp beginnen, tot Thomasso zijn mond weer opende en hem bewust maakte van zijn eigen ontkenning. ‘Het is dezelfde ontkenning waar jij je nu in bevind, Auguste.’ zei Thomasso. August balde zijn handen licht in de zakken van zijn trenchcoat en voelde een sterkere frons over zijn gezicht kruipen. Hier was hij al bang voor geweest, voor het gelezen worden. Hij wist dat Thomasso nu alleen nog maar door kon gaan.

En dat was precies wat gebeurde.

Een zeker gat in zijn borst - dat al lang geleden gedicht had moeten zijn, opende zich weer als een wond met teveel druk erop. Het schrijnde, het brandde en het liet hem diezelfde herkenbare pijn weer voelen. Zijn spieren spanden zich aan en zijn kaken klemden zich zo strak op elkaar dat het voelde alsof zijn tanden elk moment konden barsten. Zijn lichaamshouding verraadde hem gruwelijk, verraadde alles wat hij door de jaren heen opgesloten had, verdrongen had, achter slot en grendel had gezet. Niemand had er toegang tot gehad, werkelijk niemand, totdat deze man was komen opdagen en alle wonden opnieuw weer opengereten had. En hij kon er niet tegen, hij kon niet tegen de pijn die de dood van zijn man hem gegeven had. Het was de reden dat hij er vrijheid van had gezocht en niet veel later er bijna aan onderuit was gegaan. Het was de reden dat hij alle medicatie nam. Alles om niet die depressie, niet de aftermath van zijn zwarte periode te voelen. Toch voelde hij het weer, werd het in zijn gezicht gesmeten, en god, hij haatte het zo erg. Hij stopte in zijn looppas, kwam tot stilstand en bleef akelig gespannen staan, zijn ogen op de grond gericht en zijn uitdrukking alsof hij bijna kon uitbarsten in woede. Of tranen. Of allebei. 'Hoe... wist je dat?' kwam er trillend uit zijn keel, zijn stem vele tonen lager dan eerst. Hij begreep niet hoe Thom hem zo gemakkelijk had kunnen lezen. Hij had vast zijn trouwring wel gezien bij het handen schudden, maar hoe wist hij dat Dimitri dood was? Hoe wist hij dat hij er nog steeds onder leed? Hoe wist hij dat hij alles onderdrukte? Hij had zo zijn best gedaan om zo normaal mogelijk over te komen, maar toch, TOCH werd hij uitgevogeld. En nee, August was er niet tevreden mee. Zeker niet.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Je kon veel zeggen over Thomasso Cavallo, maar soms was hij een ontzettende sociale ramp. Zeker als het ging om ongemakkelijke dingen, of pijnlijke trauma’s. Waar hij er in zijn werk zo ontzettend professioneel mee omging wilde het nog wel eens gebeuren dat Thom opmerkte wat er mis was bij iemand en diegene daar dan hard mee confronteerde. Met zijn eerlijke, stabiele karakter kon de man dat soort dingen zelf prima aan. Hij vergat alleen af en toe even dat andere mensen dat niet konden en dat hij ze dan pijn deed. Achteraf voelde hij zich dan vreselijk schuldig. De afgelopen jaren was het steeds minder gebeurd, maar zelfs nu kwam het nog wel eens voor dat Thomasso ineens een groot geheim ontdekte wat hij niet hardop zou moeten zeggen, en het dan toch zei.
Zoals nu. Het moment dat August halt hield wist Thom dat hij zijn eeuwige fout weer begaan had. Hij was ook te praatgraag. Dit gebeurde er als hij zijn lijnen uitwiste en Thomasso de man met Cavallo de psychiater verwarde. Hij sloot zijn ogen, stopte zijn pas en keek naar achteren, zijn blauwe ogen gevuld met schuld. August vroeg hoe hij het wist. Even dacht de man er over na, formuleerde hij zijn woorden. Hij wilde niet dat dit verkeerd over zou komen. Hij kreeg de draad van zijn gedachten te pakken en volgde hem terug, probeerde daarna zo goed en zo kwaad als het ging uit te leggen hoe hij had geconcludeerd dat August een weduwnaar was.
‘Altman is geen Duitse naam. Het kan onmogelijk je eigen naam zijn.’ begon hij. ‘Getrouwd dus. Met een man, want een vrouw geeft haar achternaam niet aan de man.’ Hij staarde voor zich uit, in de verte. ‘Waren jullie nog bij elkaar dan zou je hier nooit werken. Het loon is hier niet al te hoog en er zijn doktersplekken genoeg op Nova. Maar nee, je komt hier naartoe. Alsof je wegrent dus.’ Hij wierp een blik op de dokter, staarde daarna weer naar het kasteelachtige schoolgebouw voor hen. ‘Je draagt je ring nog. Zijn achternaam. Gescheiden ben je niet, want dan zou je Faust heten en geen ring dragen. Dus hij moet dood zijn.’ Er kwam een soort lachje op zijn gezicht, alsof hij zijn eigen uitleg uitlachte. ‘Maar mijn grootste hint was je geur. Je medicatie laat zijn sporen na, al zijn ze bijna onmerkbaar en zal een ongetrainde neus het niet herkennen. Ik ben echter meer dan getraind.’
Thom stapte op de man af, beet op zijn lip. Hij kon het beter nu doen dan later. Get this over with, voordat het vreemd werd. Dit was de perfecte gelegenheid, besloot hij. ‘Ik wil je niets achterhouden Auguste.’ vertelde hij hem, zijn stem de stem van zijn psychiater-kant. ‘Ik ben geen persoon om geheimen voor te houden. Zeker niet geheimen over je mentale status.’ Hoewel hij niet dreigend probeerde te klinken, was zijn stem lager en vlakker dan hij had gewild. ‘Het spijt me dat ik je heb herinnerd aan iets zo naar als de dood van een geliefde. Maar dat is nu eenmaal wat ik doe.’ De schaduwen uit zijn ogen leken weg te zweven en hij kreeg zijn jongensachtige grijns weer terug. Zijn stem was weer luchtig en vrolijk. Thomasso had zijn punt gemaakt.

‘Het ziet ernaar uit dat we er bijna zijn. Laat me de weg naar de ziekenzaal maar zien, mentor.’

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

En daar was dus de grondreden voor zijn lichte afkeer jegens psychiaters. Hij had geen absolute hekel aan ze, maar hij mocht ze ook niet bepaald. Thomasso was daar geen uitzondering op. Sterker nog, hij was hét voorbeeld van het soort dokter waar hij niet langs bij wou gaan, wetende dat die dokter door alle schilden kon kijken en ze ook allemaal kon afbreken. Als een huis dat gesloopt moest worden om een grote schat uit de grond eronder te graven, als het breken van een fles wanneer de schatkaart er niet uitgehaald kon worden via de hals van de fles. Een tijd lang had de dokter zelf dokters nodig gehad en het was herkenbaar geworden, de werkwijze. Doordringen, vervolgens afbreken en dan alles opnieuw maar op de juiste manier aan elkaar vastlijmen. Maar hell, August wist wat voor een pijn dat kon doen. Ergens halverwege had hij er dan ook genoeg van gehad, wou hij er niets meer mee te maken hebben. Hij was eigenlijk nog niet eens compleet geheeld toen hij de kliniek had verlaten, zonder enige vorm van toestemming, puur uit hekel aan alles wat ze hem vroegen en aan de pijn waar hij een ontsnapping van had gezocht, had gevonden, maar het hem meer schade had gedaan dan de bedoeling was.
Zijn ijsblauwe ogen bleven strak op de grond gericht terwijl hij op zijn plaats stond, zijn handen gebald tot vuisten. Hij luisterde naar Thomasso's uitleg, naar hoe hij erachter was gekomen dat hij een weduwnaar was. Altman was geen Erdse achternaam. Dat klopte, het was een Novaanse en August's familie bestond voornamelijk uit een mengeling van Erdsen en Cassianen. Hij had zich altijd afgevraagd waarom zijn man multi-culturele namen had, maar hem was verteld dat hij zowel Novaans als Shadraans was. Dat terzijde, het kon onmogelijk zijn eigen achternaam zijn en hij moest wel met een man getrouwd zijn, sinds vrouwen hun achternamen niet aan de man gaven. In overleg had hij dan ook de achternaam van Dimitri genomen. Hij wou namelijk niks meer met zijn eigen familie te maken hebben en Dimitri's familie behandelden hem beter dan zijn eigen. Waren ze nog bij elkaar geweest, dan zou August hier nooit gewerkt hebben. Hij voelde een stekende pijn bij die statement. Het klopte, klopte absoluut. Was Dimitri nog bij hem geweest, dan had hij nog die baan in het ziekenhuis gehad, had hij nooit zo'n misbruik gemaakt van middelen of had hij nooit in de kliniek hoeven te zitten. Het was de reden dat het zo mis was gegaan en het brandde nog steeds. Thomasso ging door met zijn uitleg terwijl August zich stil hield en alles verwerkte. Niet alleen was alles kloppend, ook werd hij zich bewust van Thomasso's ongelofelijke waarnemingsvermogen. Geen seriemoordenaar zou tegen hem kunnen liegen of hij zou het zo merken.
En dat werd hem goed wijsgemaakt. August hief zijn hoofd weer en keek Thomasso aan met harde kille ogen, een lichte uitdrukking van afkeer. Thomasso leek te veranderen in dat ene momentje. Hij veranderde van de jongvolwassene Thomasso naar een kille psychiater, een kant die hij niet had kunnen zien aan het begin, maar nu wel zag. Het was vreemd hoe hij van de ene kant op de andere kant kon overslaan. Echter, August had nog wel wat te zeggen. 'Laat me je waarschuwen, Thomasso. Steek je neus niet in zaken die je niets aangaan. Je mag iedereen psychoanalyseren, maar mij niet. Begrepen?' Hij kwam los van zijn plek en liep in een ietwat sneller tempo dan eerst over het bospad, terwijl hij wat kalmeerde. Ergens voelde hij dat hij nog veel te verduren zou gaan krijgen en het enige wat hij ertegen kon doen, was het gewoon over zich heen laten komen. Immers had hij hier te maken met een psychiater - die wel een hele last van zijn schouders kon halen door de mentaal gestoorden te behandelen, maar toch wist hij niet of hij zijn aanwezigheid als positief of negatief moest ervaren.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

Herptothederp

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Hij voelde zich schuldig. Zelfs al bekeek hij August vanuit zijn psychiater-kant. Het schuldgevoel bleef altijd op de achtergrond spoken. Hij deed er als psychiater echter niets mee, hield zijn mond en liet de informatie die hij vergaard had rondgaan in zijn hoofd. Als Thomasso zou hij uitvoerig zijn excuses aanbieden, tot op het irritante af. Als professional was er echter niets waar hij zijn excuses voor kon aanbieden. Hoe kon je je verontschuldigen voor iets wat je hoort te doen?
Zijn hand wuifde August’s protesten weg. ‘Auguste, dat is juist het punt wat ik probeer te maken.’ Even leek hij gepijnigd te zijn, een soort verdriet in zijn ogen. ‘Ik kan mijn geest niet uitschakelen.’ De pijn verdween en een soort bittere eenzaamheid verscheen, maar ook die vluchtte snel. ‘En mijn geest kruipt in die van anderen. Ik begrijp je, zoals niemand anders dat zal doen. Zoals zelfs jij jezelf niet kent. En het ergst is dat ik nog voor je voel ook.’ Hij keek even alsof hij iets smerigs proefde. Thomasso haatte dat deel van zijn geest, waarin hij medelijden had met de psychopaten. Aan de andere kant was dat wat hem gezond hield: juist het medelijden was wat hem van de psychoten scheidde. Elk voordeel heb zijn nadeel, elk nadeel heb zijn voordeel, zoals de buurvrouw gezegd zou hebben.
Zijn vijandige houding jegens zijn mentor zwakte echter even snel af als hij was opgekomen en Thomasso was weer de vrolijke Thom. Hij volgde August met een hupje, waarop Hannibal paniekerig piepte omdat hij ineens geen grond meer onder zijn pootjes had. ‘Oh, scusi Hanni.’ bood hij zijn excuses vrolijk aan het konijntje aan, het voorval nog niet vergeten maar wel vastbesloten om het nu te laten rusten. Het was beter om dat soort dingen even te laten inzinken, was Thom’s ervaring.

Stil bleef Thomasso echter niet, want vragen stellen zat in zijn aard. Hij pikte zijn eerdere snelheid weer op, haalde August makkelijk in. ‘Dus, August. Ik heb Hannibal, heb jij nog iets van huisdieren?’ Hij probeerde de man weer in een wat luchtiger stemming te krijgen. Hoewel Thomasso het vermoeden had dat de man zwaar onder de medicijnen zat, had hij weinig zin om met een half psychopatische man met een slecht humeur te zitten. Het slechte humeur sowieso al.
Hun snelle passen brachten hen naar de ziekenzaal, waar Thomasso in de deuropening halt hield. Er waren op dit moment geen patiënten te zien en dus besloot hij Hanni even los te laten. Hij zette het kooitje voor zich neer, klapte het deurtje open en reikte naar binnen. Het konijn hupte vrolijk in Thom’s handen, waarna hij hem ophief en op ooghoogte hield. ‘Ciao Hannibal, wil je samen kijken waar ik ga werken? Ja, dat wil je, he?’ Hij hield het konijntje tegen zijn borst aan, liep toen op August af. ‘Hanni verhaart niet, maak je geen zorgen. Hoop dat je het niet erg vindt.’

Mweeh D:

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Het pad naar de school leek voor een momentje oneindig, hij wou er opeens zo snel mogelijk zijn, maar het pad leek weg te kruipen en hem te misleiden, bracht hem niet verder terwijl zijn lichaam wel verder probeerde te komen. Het was net als de momenten waarop hij gewoon weg wou uit een plaats, weg van een aanwezigheid, maar de plaats of aanwezigheid maar niet leek te willen verdwijnen. Zijn tijdsgevoel was sowieso al fucked up, er was niets logisch aan. Soms voelden dagen als slechts uren, soms was het omgekeerd en kon hij niet wachten op het afloop van die ene lange dag, dat eigenlijk als meerdere dagen had gevoeld. Werken was dan ook fijn in dat geval, dan vloog de tijd gewoon voorbij. Helaas was er soms helemaal geen werk en bleef hij uren niksen, waarin hij planten waterde, wat met zijn duiven speelde en de flesjes in de voorraadkast recht en geordend neerzette.
August fronste. Eigenlijk was er al een frons op zijn gezicht, maar die werd nog ietsje sterker door wat hem verteld werd, door wat hij met zijn eigen ogen zag. Van het ene op het andere moment veranderde Thomasso's uitdrukking van verdrietig naar een ander soort verdriet, een gevoel dat hij alleen op de wereld stond en niemand er voor hem was. Een prima weerspiegeling van August's eigen gevoelens. Op de één of andere manier was Thomasso in zijn geest gekropen en kreeg hij de gevoelens binnen die hij zelf had, voelde hij de pijn die hij voelde. Alsof ze een geest ''deelden'', samen ooit één geest waren geweest en het plots in tweeën was gesplitst. En dat had Thomasso niet alleen met hem, maar ook met anderen. Een enorme empathie, iets waar August nog nooit mee te maken had gehad. Thomasso leek niet erg tevreden en dat kon August goed begrijpen. Zijn hoofd zou ontploffen als hij alles wat een ander voelde zou voelen.
Niet lang na zijn uitleg was August wel weer op weg, helemaal pisnijdig, maar hij kon zichzelf gelukkig nog kalmeren. Hij hoorde niets van zijn excuses tegenover zijn konijn en wou het kasteel zo snel mogelijk bereiken zodat hij zichzelf weer compleet kon afleiden met werk. Hij wou nergens aan denken, gewoon met een leeg hoofd en volle concentratie zich op iets anders storten. Thomasso leek hem daarmee te willen helpen, want plotseling begon hij te vragen naar zijn huisdieren. August's handen ontspanden licht en zijn frons zwakte ietwat af, al was zijn uitdrukking nog steeds nijdig. Zijn humeur zou nog wel even zo blijven voor een uur of twee, voor hij uiteindelijk weer zonder nijdige opmerkingen te geven bezig kon met patiënten en andere mensen. 'Ik heb drie duiven. Je zult ze zometeen wel zien.' zei hij kort maar krachtig en vervolgde zijn weg. Hij stapte over de drempel van de ingang van de school en liep over de marmeren vloeren een paar gangen door, die redelijk leeg waren vanwege lessen. Het hoge plafond met de puntbogen zorgde voor een echo van zijn voetstappen en ergens verderop het dichtslaan van een deur. Ondanks alle moderne snufjes in de buitenwereld was dit gebouw toch wel erg achtergebleven op het gebied van techniek, al klaagde August daar niet echt over. Het had zijn charme.
Na een draai aan een gouden deurknop duwde hij de grote deuren van de ziekenzaal open. Hij stapte naar binnen en trok zijn trenchcoat uit, die hij aan een kapstok naast de deur ophing. Hij floot zacht een drietonig melodietje en kort daarna kwam er een spierwitte duif aanvliegen, die op zijn schouder landde en lieflijk naar de dokter koerde. Twee andere kleinere witte duiven voegden zich bij hun baasje, waarvan de ene plaatsnam op August's geheven hand en de andere voor zijn voeten landde nadat de ene duif hem van August's hand had geduwd. 'Thomasso, dit zijn Archimedes,' Hij knikte met zijn hoofd naar de duif op zijn schouder. 'Socrates,' Hij hief zijn hand licht, waar de tweede duif op zat. 'En die op de grond is Hippocrates.' Socrates en Archimedes bleken niet erg geïnteresseerd te zijn in Thom, want ze vlogen al weer weg. Slechts Hippocrates hupste koerend naar Thom toe. Thom's konijn, Hannibal, liet August's ijzige hart iets smelten. Als August ergens van hield, dan waren het zeker dieren. Zijn uitdrukking gaf echter niets weg, bleef stoïcijns als de pest. Hij stak zijn hand uit en kriebelde Hannibal over zijn hoofdje. 'Nee, het is niet erg. Je mag hem gerust hier houden.' zei hij en wenkte Thomasso om hem te volgen, zodat hij hem zijn kantoor kon laten zien, maar het volgende moment kwamen er een leraar en een leerling naar binnen met een derde lijkbleke leerling vast, die een stel nare wonden - naar August's vermoeden van één of ander fabeldier - had. De ergste was nog wel de snee op zijn pols, die bloedde als een openstaande kraan. 'Thomasso... je mag gelijk al beginnen.' zei hij en rukte een stel witte handschoenen uit een la. Hij wierp ze naar Thomasso toe. 'Help hem op een bed. Druk zijn slagader af-' Hij was nog de drukpuntenpraktijk gewend. '-zodat het stopt met bloeden. Ik ben zo bij jullie!' Zijn stem was krachtig, maar toch kalm en beheerst. Hij snelde naar de andere kant van de zaal toe, waar hij wat verbanden uit een kast haalde, evenals naald en draad. In zijn voorraadkast begon hij vlug te rommelen, op zoek naar het helende serum wat hij vaak gebruikte voor het versnellen van heelprocessen. Thomasso mocht zeggen wat hij wou, maar op het moment vond August het maar al te handig dat er een assistent was.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Hannibal’s kleine, snel kloppende hartje sloeg tegen zijn handpalm. Het lichaampje van het konijn voelde dun en warm aan in zijn grote handen, die het vasthielden alsof het van porselein was. Het bloed in zijn eigen aderen was net zo warm en rood, maar klopte een heel stuk langzamer. Snuffend ging de ademhaling van het beestje, sneller en schattiger dan Thomasso ooit zou kunnen ademen. Hij hield zijn vriendje dicht tegen zijn lichaam geklemd, bang hem te laten vallen, maar tegelijkertijd zo zacht als hij kon, bang hem pijn te doen.
Zijn blauwe ogen gleden van het snuffende snuitje van zijn beste vriend naar August’s duiven. Hij bekeek elke vogel met aandacht, proberend om kleine details te vinden die de vogels van elkaar onderscheidden. Daar, een vlekje, daar een kromme snavel, de ander had een rare teen. Genoeg om de beesten uit elkaar te houden dus.
‘Toepasselijke namen.’ reageerde hij op August’s voorstelrondje. Hippocrates was de vader van de geneeskunde, wist Thomasso. Het was inderdaad zeer toepasselijk voor het huisdier van een dokter. Archimedes was een architect uit de oudheid, die volgens legenden stierf omdat een Romeinse soldaat hem niet herkende en door zijn tekeningen in het zand heenliep, waarop Archimedes boos werd. De soldaat doodde hem, tot grote spijt van zijn aanvoerder, die de briljante architect en wiskundige graag had willen overhalen voor hem te vechten. En dan had je Socrates, de vader van de moderne filosofie. Ook wel de horzel genoemd, was hij de schrik geweest van de straten van de grootste stad in de oudheid. Hij stelde altijd vragen. Ergens leken Socrates en Thomasso op elkaar.
Twee van de duiven waren duidelijk schuw. De derde bekeek hem nieuwsgierig met een typische duivenuitdrukking. Vrolijk glimlachte hij naar het beest, het voornemen nemend om de vogel later nog even onder zijn kopje te kroelen. Daarna draaide hij zich naar August, die toestemming gaf om Hannibal hier te houden.
‘Mooi. Ik kan me niet herinneren of ik je mijn beste vriend al geïntroduceerd heb, dus dit is Hannibal.’ Hij hield het konijntje even omhoog als in de lion king, zette het daarna neer op de grond. Slim als het beestje was hupte hij meteen terug naar zijn kooitje, waar een paar half opgeknabbelde wortels lagen. Glimlachend keek Thom hem na, even zijn gedachten verliezend.

Hij zette al een stap in August’s richting, maar draaide zich op het geluid van rennende voetstappen abrupt om. In een seconde sloeg zijn grijzende gezicht naar een ijzige uitdrukking. Zijn bril zette hij voor zijn hemelsblauwe, expressieve ogen en de emoties die in zijn irissen en pupillen leefden werden onzichtbaar voor anderen.
Met gemak ving hij de handschoenen. ‘Ik zie het.’ reageerde hij kortaf, in dezelfde stem waarmee hij net August had verteld dat geheimen houden voor een psychiater geen goed idee was. Zijn lange vingers gleden in de witte kunststof en hij richtte zijn aandacht op de bloedende jongen. Slagaderlijke bloeding, wat minder ernstige vleeswonden en een hoop blauwe plekken. Hij gebaarde de leerling en de leraar om de gewonde op bed te leggen, stuurde ze daarna weg. Hij hield er niet van aangestaard te worden als hij bezig was. Bovendien zouden ze alleen maar in de weg lopen. ‘Niet in paniek raken. Haal langzaam en diep adem.’ instrueerde hij de patiënt kil, waarna zijn handen zich om de jongen zijn pols sloten.
Hij draaide zijn hoofd even naar zijn mentor om een opmerking te maken. ‘Dat is niet hoe het werkt.’ klonk zijn stem droog, waarna zijn aandacht weer terugging naar de jongen op het bed. In plaats van August’s advies op te volgen en de slagader af te drukken, vond Thom met getraind oog het uiteinde van de beschadigde ader en drukte die af.
Wachtend op naald en draad om de ader en wond te repareren inspecteerden zijn blauwe ogen vakkundig de rest van de wonden van de jongen. Een snee over zijn hals, die met zwaluwstaartjes wel dichtgehouden kon worden. Dan was er nog een diepe snee in zijn zij, die ze waarschijnlijk wel zouden moeten hechten. Hij zag er nogal beschadigd uit en over interne bloedingen kon de man nu weinig zeggen.
Uiteindelijk ontving hij dan toch naald en draad en begon hij in een vlugge, handige manier de ader met elkaar te verbinden, nog steeds druk uitoefenend op de wond. Tegen de tijd dat hij dat klaar had, begon hij aan de rest van de wond, drukte de huid tegen elkaar en ging er met vlugge steken doorheen. Er zou een litteken zijn, maar dat zou niet door de hechtingen komen. De wond was gewoon diep en ernstig. ‘Waar liggen de zwaluwstaartjes en de tape?’ vroeg hij dringend aan August, aandacht bestedend aan de wond op de hals van de jongen. Het ergste gevaar vermeden, ging er maar een ding door zijn gedachten: Lekkere eerste dag.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Waar dokter Altman kwam, daar kwamen ook zijn drie duiven. Nou was het geen letterlijk feit, dat zou namelijk betekenen dat ze ook de operatiekamer mee in zouden gaan en zich waarschijnlijk ergens zouden nestelen zodat de kamer helemaal niet steriel meer was - in het ergste geval kropen ze tussen de organen van de patiënt omdat het daar warm was - maar ze gingen altijd mee op zijn reizen en ze hadden allemaal hun eigen verhaal. Oktober 1991, op een ietwat regenachtige dag had hij de weg van school naar huis gelopen, omdat zijn band lek was en niemand hem kon brengen. In de regen zag hij een klein wit bolletje op de grond. Hij wist niet wat het was, het leek het meest op een klein hoopje sneeuw, maar het was nog te vroeg om te gaan sneeuwen. Hij liep er langs, maar toen hij zacht gekoer hoorde, merkte hij dat het een klein babyduifje was. Het was uit zijn nest gevallen en was verdwaald geraakt. Zijn pootje was beschadigd en het had geen moeder meer. August nam het duifje zonder het met zijn ouders te overleggen mee naar huis en verzorgde het. Daar kreeg de duif de naam Archimedes en hield August hem verscholen voor zijn ouders tot hij het huis uit ging. Archimedes was dan ook zijn oudste duif.
Een lange tijd nadat hij Archimedes had gevonden, besloot hij nog een duif te nemen. En nog één. Zo had hij in zijn hele studentenleven drie duiven als huisdieren, zijn beste maatjes in die tijd. August had wel wat vrienden gehad, maar hij zag zijn dieren tot altijd meer als zijn beste vrienden, gewoon omdat zijn vertrouwen in de mens redelijk gekrompen was. Helaas verloor hij twee duiven in zijn foute periode, waarin hij met een verstoorde geest de twee duiven had ontleden. Archimedes was de enige overlever geweest, omdat hij zo slim was geweest om weg te vliegen en op de lamp te landen. August was kapot geweest van het verlies, maar had niet lang daarna weer een duif gevonden. Socrates, herkenbaar aan het zwarte vlekje op zijn bek was de duif waar Archimedes altijd bij op de tak zat. Hij was geen sociale duif geweest, maar doordat August hem de hele tijd voerde, begon Socrates aan de man te wennen. Zo nam August Socrates uiteindelijk ook onder zijn vleugel. Hippocrates was weer een ander verhaal. Dit was namelijk de duif die August en Dimitri hadden losgelaten op hun bruiloft. Blijkbaar werd de duif na het loslaten weer gevangen zodat ze het opnieuw konden gebruiken. August zag de duif in het dierenasiel en herkende de duif meteen aan de vreemde vorm van zijn teen. De duif bracht herrineringen op, herrineringen die hij wou koesteren en daarom nam hij Hippocrates ook mee - niet compleet legaal.

August richtte zijn blik even op zijn dierenvriendjes en keek dan naar Hannibal, het knuffelige konijn van Thomasso. Het was een lief beestje, zeker één die hij nog veel zou gaan aaien en knuffelen - wel als Thomasso weg was. Hij knikte kort en het volgende moment kwam er al een patiënt binnen met een niet zo goede toestand. August snelde op zijn voorraadkast af terwijl Thomasso de leerling op het bed legde en de wond afdrukte zodat het bloeden enigszins zou stoppen. Hij liet zijn handen snel in de witte handschoenen glijden en pakte alles wat hij nodig had uit de kast: naald, draad, helende serums, verbanden, ontsmettingsmiddel en smeet alles neer op een metalen blad. Hij snelde op de patiënt af en druppelde wat ontsmettingsmiddel rond en in de wond die Thomasso aan het verzorgen was. Daar ging ook wat van zijn helende serum bij, wat de helingstijd van de wond zou versnellen. Hij liet Thomasso zijn werk doen en keerde zich naar de rest van de schade. Er waren nog twee wonden die er niet prettig uitzagen en die in de jongen zijn zij baarde hem zorgen. Hij zou de wond goed moeten onderzoeken, kijken of er een nier of iets dergelijks was geraakt. Hij hield zijn hand boven de wond, sprak in een kalme stem een spreuk uit waardoor zijn hand en ogen licht begonnen te gloeien. Zijn blik leek bijna nietsziend doordat zijn ogen praktisch op slot stonden, maar hij kon zoveel meer zien dan het menselijk oog werkelijk kon. Bijna als een x-ray kon hij in het lichaam van de jongen kijken, door lagen huid, vlees en aderen heen. De spreuk was een ietwat rare beleving, men zag immers niets anders dan of microscopisch vergrote cellen of hele organen, maar het was een erg handige spreuk. Hij "keek" naar of er inwendige bloedingen waren rondom de wond en besloot daarna de rest ook te onderzoeken. Hij liet zijn hand over de jongen zijn lichaam zweven en merkte niks eigenaardigs op. Geen gebroken botten, geen inwendige bloedingen. Het was alleen de wonden en de blauwe plekken en kneuzingen. De jongen had nog geluk gehad, zeker met de timing sinds de jongen al een hoop bloed had verloren op weg naar de zaal. 'Geen inwendige bloedingen, geen botbreuken. Alle wonden zijn oppervlakkig.' meldde hij en hief de spreuk op, waardoor de gloed ook verdween. Hij pakte de naald en draad over van Thomasso toen hij klaar was met het dichtnaaien en begon zelf aan de wond in de jongen zijn zij. Hij druppelde er ontsmettingsmiddel op, plus het serum en drukte de wond dicht, waarna hij met vaardige snelle vingers de wond dichtnaaide. 'Ligt allemaal in de kast achterin de zaal, de kast met het grote medische kruis op de deur.' vertelde August terwijl hij zich focuste op het hechten van de wond, zijn tong een centimetertje naar buiten en zijn blik geconcentreerd.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________
[/quote]

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Zijn vingers trilden niet, hij zweette niet van nervositeit. Voor Thomasso was dit dagelijkse kost geweest in het ziekenhuis waar hij de afgelopen twee maanden had gewerkt. Bloedingen stelpen, botten zetten, zelfs kleine lokale operaties die niet konden wachten hadden onder zijn handen plaatsgevonden. Er was geen enkele reden voor de man om zenuwachtig te zijn, dus was hij het ook niet. Hij bewoog precies, minimalistisch en beslist.
Het leek alsof de jongen alleen maar nerveuzer werd van Thom’s strakke bewegingen, want in tegenstelling tot wat de man verwachtte stribbelde hij tegen. Strak keek de man zijn patiënt aan, een blik in zijn ogen waaraan je niet kon ontsnappen. ‘Houd je stil, dan heb je straks een minimaal aantal littekens.’ vertelde hij de leerling ijzig, waarna hij afhechtte en de zwarte draad doorknipte met een haal van een chirurgische schaar.
Kort bekeek hij zijn werk. Nette, kleine steken, misschien iets te dicht op elkaar geplaatst. Waarschijnlijk zou het wel blijven zitten en anders dan kwam de jongen gewoon terug. Sowieso dat ze hem nog wel even op de ziekenzaal zouden houden, gewoon, ter inspectie.
Ook hield hij even halt om naar August’s spreukgebruik te kijken. Hij kende de techniek die bij de spreuk hoorde, maar wist zelf niet hoe hij hem moest gebruiken. Dat was dan ook niet zijn vakgebied, maar het was altijd interessant om te zien hoe het gedaan werd. De man meldde dat er geen inwendige bloedingen of botbreuken waren, noch dat er veel inwendige schade was. Dat had Thom ook al geconstateerd, maar toch was het prettig dat August het nog even bevestigde.

Thomasso haastte zich naar de kast die zijn mentor had beschreven en vond daarin inderdaad de zwaluwstaarten en de tape. Samen met een paar gazen nam hij het mee terug. Met een met ontsmettingsmiddel doordrenkt stuk gaas depte hij de wond op de jongen zijn hals schoon. Die vertrok zijn gezicht van pijn, maar Thom had zichzelf aangeleerd om er niet op te letten. De pijn zou hem een hoop infecties besparen. Hij zou er blij mee moeten zijn.
Met dezelfde vaste handen die de wond op de pols van de jongen hadden gehecht stelpte hij het bloeden, plakte hij de wond op de hals van de jongen dicht met een stuk of vijf zwaluwstaarten. Daarna bracht hij zijn aandacht terug naar de pols van de jongen, die hij met tape en gaas stevig inbond. ‘Voorlopig niet bewegen, tenzij je nog een bloeding wilt.’ vertelde hij de jongen met zijn doktersstem.
Hij liet zijn blauwe ogen nog eens over de jongen glijden, plakte nog een paar flinke pleisters en kon daarna niets meer vinden wat hij aan de jongen kon doen. ‘Ik wacht wel in het kantoor.’ vertelde hij August, dit keer weer in zijn normale stem. De jongen keek hem vreemd aan, alsof hij een heel ander persoon was. Dat was Thom natuurlijk ook, maar dat wist die leerling niet.
Met een snap trok hij de bebloede handschoenen van zijn handen af. Hij waste vlug zijn handen, greep toen zijn tas en Hannibal’s kooi, wandelde op een kalm tempo naar de ruimte waarvan hij meende dat het het kantoor van August was. Daar zette hij Hanni weer neer, haalde hij het beestje uit zijn kooi en ging met hem zitten in een van de stoelen die er stond, het konijntje tevreden onder zijn kopje kroelend. Net alsof hij niet zojuist nog een bloedende jongen had geholpen.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Het feit dat hij voor een lange tijd geen dokters-in-spe had begeleid, deed hem ook vergeten dat hij eigenlijk Thomasso's mentor was en hij moest kijken naar hoe hij werkte en hem zo nodig hier en daar moest gaan begeleiden. Hij lette er absoluut niet op, was meer bezig met de gewonde leerling en ervoor zorgen dat hij niet dood bloedde of infecties kreeg. Zijn ijsblauwe ogen waren puur en alleen gericht op de wond in zijn zij, maar er liep geen enkele zweetdruppel van zijn voorhoofd in het proces van het hechten. Zijn handen werkten vaardig, snel en tegelijkertijd ook zorgvuldig, terwijl de kalmte haast van hem afstraalde. Hij was dit al wel gewend na veertien lange jaren operaties verrichten. Eigenlijk was dit vergeleken met de operaties in zijn verleden gewoon niks. De dingen die hij daar voorbij had zien komen... Hij was maar blij dat hij een doktersmaag had en tegen alle ranzigheden kon, anders was hij geheid gestopt met de baan.
Met een lange schaar knipte hij het draad door na het afhechten en veegde het bloed rondom de wond weg, waarna hij de wond netjes dichtplakte met een gaasje en wat tape. Hij rechtte zijn rug en keek even naar wat er nog gedaan moest worden. Thomasso had het meeste al gedaan, had de wond op zijn pols dichtgenaaid, de wond in zijn nek dichtgeplakt met zwaluwstaartjes en pleisters op overige krassen en wonden geplakt. Het zag er allemaal goed uit. Hij was onder de indruk van Thomasso, over hoe hij dat allemaal zo snel had gedaan. De meeste van zijn mentorleerlingen waren het niet compleet gewend geweest en moesten nog leren om zowel snel als efficiënt te zien. Zo te zien had Thomasso dat al aardig in de vingers. August knikte kort toen Thomasso mede deelde dat hij in zijn kantoor zou wachten en pakte nog een spuit van zijn blad, die hij vulde met een doorzichtige vloeistof. Antibiotica, om infecties nog verder tegen te houden. Hij kon zich voorstellen dat het fabeldier belachelijk wat bacteriën had achtergelaten en dat moest zoveel mogelijk bestreden worden. Hij wou geen risico's, zoals aan het begin van zijn opleiding waarin hij een idiote fout had gemaakt en het iemand bijna het leven had gekost.

Na de antibiotica bij de jongen te hebben ingespoten, het bloed te hebben weg gewassen en hem wat vocht te hebben toegediend, richtte hij zich nu tot de jongen zelf die hem ietwat angstig aan keek. 'Je bent oké nu. Je hebt alleen heel wat bloed verloren dus je moet hier een nacht blijven. Niet teveel bewegen, durf het ook niet om de ziekenzaal te verlaten want ik weet je heus wel te vinden. Als er iets is, kun je dat belletje naast je bed gebruiken. Jullie twee,' En hij richtte zich tot de twee vrienden van de jongen. 'Haal een pyjama voor hem en laat hem daarna met rust. Verstanden?' Hij keerde zich om en liep weg bij de drie jongens terwijl hij zijn handschoenen van zijn handen stripte. Hij smeet het bloederige paar in een prullenbak en waste zijn handen nog even voor hij zijn kantoor in liep. Thomasso zat in een van de stoelen met Hannibal op zijn schoot.
Met een plof liet August zich zakken op zijn bureaustoel en zuchtte. 'Fijne eerste dag, nicht?' mompelde hij ietwat bits en streek een loshangende pluk roetzwart haar naar achteren. Het leek wel alsof de dagen hen wouden testen. Eerst zijn eerste dag met het meisje dat uit haar oog gebloed had, nu die van Thomasso met de zware verwondingen van de jongen. Nou ja, zo wist hij in ieder geval al gelijk wat hem te wachten stond.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Zijn helderblauwe ogen hadden meer bloed gezien op kleinere mensen. Kleine kinderen die onder een auto terecht waren gekomen, ouderen met een ernstig geval van droge huid, volwassen mannen die na een vechtpartij met minder tanden dan ogen op de eerste hulp binnen kwamen lopen. Nee, het eerste jaar van zijn studie medicijnen was geen echt pretje geweest.
Niet dat Thom dit geval niet als ernstig beschouwde; integendeel, hij nam elke kleine verwonding bloedserieus. Het was gewoon dat hij erger gezien had en dus totaal niet in paniek was geraakt. Hij had op instinct gereageerd en dat had hem zoals gewoonlijk geholpen met het objectief bekijken van de situatie. Daar werd zijn behandeling niet slechter van, juist beter. Als hij emoties zou toelaten, zouden zijn handen gaan trillen. Zijn ogen zouden wegschieten, zijn adem zou gejaagd gaan. Dat had nu allemaal niet plaatsgevonden.
In plaats van een adrenalinekick had de man nu een moment van rust en kalmte. Hij krabde Hannibal achter zijn omgevallen oortjes, die tevreden tegen zijn borst snufte. Het bruinige konijntje had weinig gemerkt van de commotie die er rond hem plaats had gevonden terwijl hij in zijn kooitje had gezeten. Het beestje knabbelde meestal gewoon braaf op zijn worteltjes als Thom bezig was.
Dat maakte hem vrijwel ideaal voor de rol van doktershuisdier. Hij was rustig, vereiste praktisch geen werk en was daarbij nog eens knuffelig en lief ook, dus de ideale afleiding van de bloedige en angstaanjagende bezigheden waar Thom als doktersassistent en psycholoog bij betrokken was. Hij glimlachte, hield het konijn vast onder zijn voorpootjes en drukte het snuitje tegen zijn neus.

Op dat moment kwam August echter binnen en van schrik liet hij zijn beste vriendje bijna vallen, maar zijn sterke handen hielden hem gelukkig vast. Wel bracht hij het konijn snel terug naar zijn borst, stiekem bang dat zijn mentor had gezien hoe kinderlijk blij hij was met zijn konijn. Hij was wel een volwassen man zeg. Het was net zoals zijn zingen: het maakte hem ongemakkelijk.
Zijn mentor zakte met een plof in zijn bureaustoel. Thom ging wat rechter op zitten, legde Hannibal in zijn schoot, waar het konijn rustig snuffend naar de andere man begon te staren. Ook Thomasso keek nieuwsgierig naar August, zijn ogen nu niet meer verborgen door de glazen van zijn bril. ‘Ligt eraan. Als het telkens zo gaat, kan ik mijn slaap wel gedag zeggen. Als dit een uitzondering was, dan.. sja, dan was het misschien een rare eerste dag ja.’ analyseerde hij August’s opmerking droog, waarna hij zijn blik van de man naar de kamer liet glijden.
‘Dus.’ begon hij na een korte pauze waarin hij Hanni een aai gaf, ‘Wat waren de plannen? Zijn er al dingen geregeld voor mijn verblijf of moet ik daar zelf achteraan zitten?’ First things first, hij moest zijn verblijf hier even regelen. Zonder kamer of eten of werkruimte kon hij hier weinig en als er iets is waar Thom een soort van hekel aan had, dan was het wel ongeregeld dingen gaan proberen.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Met een humeur zo slecht als die van een vrouw tijdens haar menstruatie - niet geheel overdreven, gezien het nog geen halfuur geleden was dat Thomasso hem geconfronteerd had met zijn zorgen en ze daarna overdonderd werden met een patiënt die alles behalve in een goede staat was geweest, wat hem eigenlijk niet heel erg had gedeerd, maar hem toch wel enigszins bittere gedachten had gegeven over de roekeloosheid van sommige leerlingen op deze school - was hij neergeploft op zijn bureaustoel, licht terugverend door de veertjes in de stoel zelf. Hij wreef in zijn binnenste ooghoeken met zijn duim en wijsvinger, waardoor zijn bril wat omhoog ging, maar na die handeling weer correct op zijn neusbrug viel. Zijn blauwe kijkers gingen weer naar Thom, de kleur van zijn ogen een heel stuk kouder en ijziger dan die van Thom en de uitdrukking waarschijnlijk meerdere malen chagrijniger. Het was niet alsof hij vierentwintig zeven een brompot was, maar sommige dingen konden hem voor de rest van de dag gewoon een slecht humeur geven. Dingen als irritante patiënten, decafé, zelf ziek zijn en nog wel een tiental dingen.
'Je kunt het eigenlijk een uitzondering noemen... Laat ik je vertellen dat het ongeveer elke dag wel raak is, maar er niet elke dag kritieke toestanden zijn, eerder gevallen van aanstelleritus en opdringerij van de leraren. Sommigen weten niet wanneer ze moeten komen en sommigen komen alleen wanneer ze gedwongen worden.' Hij pakte met wat geritsel een stuk perkament en noteerde in zijn nette handschrift een tijdstip, daarachter een naam en een korte beschrijving van de reden voor absentie, waarna hij het briefje netjes opvouwde en aan Archimedes' pootje bond, die de hele tijd op zijn bureau had gezeten. 'Schoolhoofd.' zei hij zacht, waarna de duif zijn vleugels spreidde en door het open raam vloog. Hij legde zijn schrijfveer neer en keek naar Thomasso, die de korte stilte tussen hen twee onderbrak met een typische ''dus''.
'Er zijn al dingen voor je geregeld.' sprak August na Thomasso's vragen te hebben aangehoord. Een paar dagen geleden was er nog een kantoor voor Thomasso aangebouwd. August's kantoor was eigenlijk veel groter, tot de komst van de psychiater was bevestigd en ze een extra kantoortje als werkruimte moesten bouwen. August's kantoorruimte was daarom gehalveerd. Er was een muur gebouwd die zijn kantoor en Thomasso's nieuwe kantoor van elkaar scheidden. Iets wat August niet zo gewaardeerd had, sinds hij kasten met dossiers in zijn kantoor had en die ook ruimte nodig hadden, waardoor hij een deel van de dossiers maar in de berging had gezet voor onbepaalde tijd. Hij stond op van zijn plek en besloot hem maar kort rond te leiden. 'Naast mijn kantoor is jouw kantoor, waar je je patiënten kan behandelen.' zei hij terwijl hij zijn eigen kantoor uitliep en de deur daarnaast opende. Het was nog een redelijk lege kamer doordat het zo nieuw was, maar het was een prima ruimte om mensen te behandelen, tenzij er patiënten claustrofobisch waren, maar dat moest de psychiater maar zien te regelen. 'Je appartement is ook geregeld. Aan de andere kant van de zaal is een trap, die je naar je appartement leidt.' Tweede verdieping, omdat August al de eerste geclaimd had. De zaal was naar zijn mening redelijk fijn ingedeeld, hoewel hij nog steeds niet blij was met zijn kantoor. Kon hij helaas weinig aan doen, dus moest hij er maar mee leren leven. 'Nog vragen?' vroeg hij kort.

Derpig.
Ik denk dat dit topic zo wel klaar is?
AND THEN WE SHOULD START A NEW ONE ;D

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

"You know those days when you want to just choose
To not get out of bed, you're lost in your head again.
You play the game but you kind of cut
’Cause you’re coming down hard and your joints are all stuck."

Al met al was het hem met het gebouw wel meegevallen. Thom had, om eerlijk te zijn, een heel oud vervallen gebouw verwacht. Een gebouw waar weinig licht binnenviel en de stof door de lucht danste, met schimmel op de muren en haardvuren die weinig warmte brachten. Hij was dus aangenaam verrast geweest toen hij de lichte hallen had gezien, de hoge ruimtes, de schone lucht had ingeademd. Hier, had hij op weg naar de ziekenzaal besloten, hier kon hij best werken.
Het kantoor van August beviel hem ook wel. Hij had in zijn tijd in het ziekenhuis weinig prettige kantoren gehad: veel vierkante hokjes waarin dossiers door elkaar heen lagen en er geen orde aan te pas kwam. Deze ziekenzaal had echter veel rondingen en het kantoor was ruim en licht. Hij voelde zich er een beetje op zijn plek en dat vond de man maar wat fijn, op een nieuwe planeet in een nieuwe sociale omgeving.

Hij knikte rustig na August’s halve preek. Ja, bemoeizuchtige volwassenen, die kende hij wel. Er was een kinderafdeling geweest op zijn vorige stageplek en hij had sommige mensen wel de nek om kunnen draaien, zelfs al begreep hij hun angst. ‘Het is dus hopen dat er nog wat normaals tussen zit.’ Half grapte hij het, half meende hij het. De dramatische spoedoperaties en het nutteloze pleisterplakken was een stuk stressvoller dan een normale patiënt met een relatief normale verwonding. Then again, het was ook verkeerd om te wensen dat mensen normaal gewond raakten. Ze moesten over het algemeen gewoon gezond blijven.
Gefascineerd keek hij naar zijn mentor’s omgang met de duif. Waar hij gewend was om alle dossiers aan het eind van de dag door te spitten op zoek naar dingen waarvoor hij excuusbrieven voor moest schrijven, deed August dit gewoon on the spot. Misschien moest hij die duiven maar voor zich winnen, zou zijn leven een stuk minder druk maken.

Daarover gesproken, zijn eigen dossier. Met vlugge vingers opende hij de schoudertas die hij naast zijn stoel had neergezet, haalde een relatief dun mapje eruit. In zijn keurige handschrift stond zijn naam erop geschreven. Hij legde het op August’s bureau. ‘Mijn dossier.’ verklaarde hij. ‘Mocht er iets grandioos mis gaan.’ Er stond niets in over zijn moeder of zusje, aangezien die onbereikbaar waren in de wildernis. Wel stond er info in over zijn fysieke en vooral mentale conditie. Zijn stabiliteit werd genoemd, maar ook zijn enorme empathische vermogen. Misschien zou August het beter begrijpen als hij het doorlas, redeneerde Thomasso.
Tevreden luisterde hij naar August’s instructies. Er was al een kantoor voor hem, dat was prettig. Hij stond op en keek even in de lege ruimte. Prachtig. Hier kon hij wel wat mee, bedacht hij zich. Het appartement was ook een leuk nieuwtje, zo dicht bij zijn werk. Letterlijk de trap af en de deur door. Alleen het feit dat hij het met August zou moeten delen was iets minder. Niet voor Thomasso, maar waarschijnlijk wel voor August. Thom was nu niet bepaald de ideale huisgenoot, laten we het zo zeggen. Maar August zou daar maar aan moeten wennen.

Laten we zeggen dat August nog veel had om aan te wennen.
Einde Topic

PROFILE MAGICIAN