Morning dawn.

Mizore was helemaal in zijn ogen verzonken en schrok een beetje toen ze een hand op haar middel voelde. De schrik reactie was alleen te zien en haar ogen die even van paars naar licht blauw gingen, maar toen ze merkte dat het Zalas was werden haar ogen weer paars. Haar ogen gingen iets verder dicht toen ze een hand langs haar wang voelde. Ze merkte dat hun lippen nog maar net van elkaar verwijderd waren. Haar gezicht werd zo rood als een tomaat en als ze nu iets zou zeggen zou het helemaal stotterend er uit komen. Het moment leek wel eeuwig te duren toen Zalas weer naar achteren ging en zijn excuses aan bood. Ze wist niet goed te reageren omdat ze het helemaal niet erg vond. 'M- maakte ni-iet uit.' Het stotterde zo erg dat ze hoopte dat hij het wel verstaan had. Met haar linker hand friemenlde ze aan haar rokje van de zenuwen. Ze merkte een licht rode gloed op de wangen van Zalas op. 'Ik vind het niet zo erg.' kwam er nu normaal en duidelijk uit. Ze kreeg nu een zwaar behoefte hem vast te pakken en haar hard op zijn borstkas te leggen. De drang werd haar gewoon te groot. Ze stapte in een stap naar voren en pakte hem bij zijn rug, de ene hand tussen zijn schouder bladen en de andere in het midden bij zijn heupen. Haar hoofd legde ze zachtjes op zijn borstkas en luisterde naar zijn hard die steeds sneller ging kloppen. Ze sloot haar ogen, het kon haar niks schelen of hij het nu goed vond of niet, dit moment vond ze fijn en goed en wilde dat dit eeuwig zou duren.

Zalas glimlachte even toen Mizore begon te stotteren. Hij hield haar ook niet tegen toen ze haar armen om hem legde en met haar hoofd tegen zijn borstkas aanleunde. Hij had het gevoel alsof zijn hart uit zijn borstkas zou springen. Hij voelde een grote nijging om Mizore te beschermen al voelde hij aan haar sterke magie dat ze dat toch niet nodig zou hebben. Hij legde zijn arm rond haar middel en drukte haar nog iets dichter tegen zich aan. Met zijn andere hand streelde hij zachtjes door haar lokken terwijl hij nog een klein kusje tegen haar slaap gaf. Hij kon het niet meer helpen. Hij wou hoe dan ook bij haar zijn. Haar voelen, horen, zien.

Mizore leek wel van de wereld af. Het gevoel wat ze nu had was zo goed. Ze kon er gewoon niks aan doen. Alles was vanzelf gegaan. Ze merkte dat Zalas haar nog dichter tegen zich aan drukte, ze deed het zelfde terug. Ze keek even schuin omhoog toen hij een kusje op haar slaap had gegeven. Met iets wat waterige ogen keek ze hem aan. Ze had lichter lijk tranen in haar ogen gekregen van geluk. Het was zo lang geleden dat iemand haar zo van had gehouden. Het leek nu alsof ze nooit in het ijsblok had vast gezeten. Ze verzonk weer helemaal in zijn ogen toen ze die weer in haar bild kwamen. Ze zakte bijna door haar benen, maar ze was net te laat haar evenwicht te herstellen en viel op de grond. Ze keek even verward. Het was nog nooit gebeurd dat ze haar evenwicht of haar verdediging in de steek had gelaten. Ze keek nu met grote ogen naar Zalas, nog helemaal verward.

Het was dat Zalas Mizore vast had. Anders was ze misschien hard op de grond terecht gekomen. Zalas zakte op een knie en hield Mizore half overeind tegen de knie die nog rechtop stond. ''Alles goed met je?'' vroeg hij zacht. Hij keek Mizore even aan. Ze zag er zo teer uit nu ze met die grote ogen naar hem keek. Dit was ook iets nieuws voor hem. En ook Zalas wist niet geheel zijn emoties onder controle te houden. ''Ik zie nu pas goed hoe mooi je bent'' zei hij zacht tegen haar zonder zijn ogen van haar gezicht los te scheuren.

Mizore was nog steeds verward. 'Ik..... ik denk dat het wel gaat' zei ze zacht. Ze lag niet zo heel comfortabel, maar dat maakte haar voor dit moment niet uit. Ze voelde zich alsof al haar woede en kwaadheid uit haar gezogen was. Normaal zou ze iets doen wat de andere emotioneel of lichamelijk pijn zou doen, maar ze had er nu niet eens behoefte naar, nog niet eens een klein beetje. Ze ging wat rechter op zitten waardoor haar gezicht dichter bij de zijne kwam. Ze had haar linker hand naast zich geplaatst zodat ze niet nog een keer om zou vallen, haar andere hand was nog op de rug van Zalas. Ze bleef hem zwijgend aankijken.

Zalas kreeg een wat opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht toen Mizore zei dat het wel ging. Toen haar gezicht dichter bij de zijne kwam deed Zalas niet langer de moeite afstand van haar te nemen. Hij wist dat het geen nut zou hebben. Ze werkte als een magneet op hem. Hij kon niet langer afstand van haar nemen. Haar gezicht was nu zo dichtbij dat hij haar ademhaling kon voelen. Nu gaf Zalas ging compleet over aan zijn innerlijke gevoelens. Hij drukte zijn lippen op die van Mizore. Zo bleef hij maar een paar minuten met haar zitten maar het voelde als een eeuwigheid. Eentje die gelukzaliger was dan al die eeuwen dat hij al leefde.

Mizore bleef nog een beetje verbaast naar Zalas kijken. Toen Zalas zijn lippen op die van haar duwde sloot ze haar ogen. Ze begon helemaal warm van binnen te worden, zo warm dat het leek dat zij helemaal geen ijsmagie kon hebben of in iedergeval nu gebruiken. Ze voelde zich nu machteloos, maar omdat Zalas bij haar was maakt het haar nu niet uit. Ook voor Mizore leek het een eeuwig heid te duren en ze wilde eigenlijk ook niet uit deze houding. Er rolde een traan van blijdschap over haar wang. Het was een mooie lichtblauwe ijs traan. Ze duwde Zalas nog dichter tegen haar aan toen ze de traan over haar wang voelde rollen.

Zalas week uiteindelijk zacht weer terug, alsof hij Mizore liever niet meer los had willen laten. Hij veegde zachtjes met zijn duim de traan langs haar wang weg. ''Was het zo slecht?'' vroeg hij zacht. Dat zou pas genant zijn. Zijn eerste kus en hij was waardeloos. Hij streek een paar lokken uit Mizore's ogen zodat hij haar aan kon kijken. Zijn ledematen waren stijf van de hele tijd in dezelfde positie zitten maar gek genoeg maakte hem dat nu helemaal niks uit. Hij had in eerste instantie niet eens door dat zijn vlecht door de wind weer werd uitgehaald. De punten begonnen zich al om te vormen tot witte mist.

Mizore ging eerst nog een stukje mee toen Zalas terug ging. Ze keek hem nu met grote waterige ogen aan. 'Nee, totaal niet. Ik heb me al in jaren niet zo gevoeld, Het was een traan van blijdschap ' zei ze zacht, maar het woord blijdschap sprak ze niet normaal uit. Ze prak het in haar adem uit zodat er een grote mistwolk te zien was alsof het nu buiten heel koud was. Ze voelde hoe Zalas haar haren uit haar ogen haalde, waardoor haar ogen nu nog beter zichtbaar werden. Ze probeerde ook zijn haren een beetje uit zijn gezicht te halen haar zijn haar was te lang en dus ging het onhandig. Haar hoofd was ondertussen niet neem vuur rood, haar wangen hadden nu weer een licht rode gloed. 'jij bent ook knap' zei ze maar net hoorbaar en ze kuste hem heel kort in zijn nek net onder zijn oor, zodat haar uitgeademde adem lichterlijk in zijn oor kwam.

Zalas glimlachte even. ''Het is ook voor het eerst in jaren dat ik me zoals dit voel'' zei hij zacht. Zalas hoofd ging automatisch een beetje opzij toen Mizore hem in zijn nek kuste. Een kleine rilling ging over zijn rug. Pas toen zag hij dat zijn haar in een soort witte mist aan het veranderen was en dat het al op zoek was naar een prooi. Zalas liet Mizore met een hand los en greep direct naar zijn lokken. Hij hield ze allemaal bij elkaar maar kon ze niet vlechten omdat hij Mizore nog met zijn andere arm ondersteunde zodat ze een beetje comfortabel zat. ''Sorry, er zijn redenen waarom mijn haar altijd in een vlecht zit'' zei hij zacht en verontschuldigend tegen haar. Wat een beroerd moment voor zijn haar om los te raken.

Mizore keek Zalas nu weer aan na dat kusje in zijn nek. Ze keek even verbaast naar Zalas toen hij zijn haren vast greep en zich er voor verontschuldigden. Ze stond nog al iets of wat wangkelig op en ging achter Zalas zitten en pakte zijn haar vast en begon het te vlechten. Het was haar opgemerkt dat Zalas' velcht altijd los zat, dus vlechte ze het nu ook los. Aan hat einde van de vlecht, wat nog wat mistachig was, pakte ze een lok was niet in die vorm was en maakte van haar een soort elastiekje zodat het niet los zou gaan. Toen ze klaar was met vlechten mekte ze pas op dat ze uit die fijne positie was gegaan. Mizore kon haar gevoelens niet bedwingen en sloeg haar armen om zijn nek heen zodat ze nou met haar hoofd op zijn schouder ruste. 'Wat is er met je haar dan?' en keek hem met een schuin hoofd vanuit zijn schouders aan.

Zalas keek op toen Mizore opstond. Pas toe ze achter hem ging zitten en zijn haren bijeen vlechtte keek hij weer voor zich. ''Dank je'' mompelde hij zachtjes. Hij keek haar vanover zijn schouder aan toen ze haar armen om zijn nek sloeg. ''Een van de krachtigste spreuken die ik bezit wordt uitgevoerd door middel van m'n haar snap je. Maar alleen als mijn haar los is. Daarom moet ik het altijd in een vlecht of staart dragen'' zei hij zacht tegen haar. ''Anders dood het mensen. Die spreuk zuigt de laatste adem uit mensen. En dat bedoel ik letterlijk'' zei Zalas. Hij gaf Mizore nog een kusje op haar lippen.

Mizore had aandachtig naar zijn uitleg geluisterd. 'Dat valt nog wel mee toch?' zei ze vrij droogjes van uit zijn schouder. Ze kroop van achter Zalas naar voren en ging daar op haar knieen zitten, een paar centimeter voor hem. 'Mij lijkt die kracht geweldig' en ze kreeg lichterlijke schittering in haar ogen. Ze streek een lok uit Zalas gezicht achter zijn oor, wat dit keer makkelijker en niet zo onhandig ging. Ze bleef hem aan kijken en ze kreeg een glimlag op haar gezicht. 'Het is wel mooi haar' zei ze terwijl ze weer lichterlijk in zijn ogen begon weg te zinken. Ze keek even naar Asb'el en aaide die even over zijn kopje. 'Je bent toch niet jaloers hoop ik' zei ze half in het oud-Shardaans en Shardaans en keek Asb'el vragend aan.

''Maar soms wel erg onhandig'' grinnikte Zalas zacht op het feit dat Mizore zijn kracht geweldig vond. ''Soms schier mijn haar los en dan breng ik perongelijk iemand om waarvan het niet de bedoeling was'' zei hij. Bij die zin was zijn grijns inmiddels verdwenen. Asb'el had ondertussen zijn oude plekje op Zalas' schouders veroverd en keek met een venijnige blik naar Mizore waarmee hij wou aangeven dat hij niet voor haar zou wijken toevallig omdat Zalas haar mocht. Toen ze onder zijn kop aaide siste Asb'el zacht iets mopperends. Zalas lachte even omdat hij het wel kon verstaan. ''Hij zegt dat hij alles best vind zolang hij maar niet vervangen wordt'' vertaalde Zalas voor Mizore. Hij was verast dat ze een beetje in gebroken oud-Shadraans en gewoon Shadraans had gepraat. Van een Cassiaan had Zalas dat niet echt verwacht. Vooral niet dat ze de oude taal zou kennen aangezien die, sinds de komst van het internationale verbond die zijn eigen taal meebracht, een internationale taal, de oude taal verloren was gegaan. Slechts weinige spraken deze nog.

Mizore bleef even naar asb'el kijken toen ze de vertaling van Zalas hoorde. 'Zal ik iemand voor jou maken?' zei ze in de zelfde taal als wat ze eerder tegen hem sprak. Ze deed haar handen boven het gras en er kwam heel behendig een water straal naar boven. Ze maakte een paar bewegingen totdat de straal lang genoeg was en bevroor het meteen. Met wat vinger geprul vormde ze de waterstraal in een slang zonder de straal aan te raken. Ze lied de slang in een vloeidende beweging over het gras gaan en liet hem daarna over haar arm naar haar schouder om daar ongeveer het zelfde te gaan liggen als asb'el. Ze kroelde haar ijsslang ook even onder zijn nek en lied hem zo een soort van tevrede blik uitstralen dat er bijna geen verschil meer was tussen een echte slang en die van haar. 'Zeker vreemd om oud shardaans uit mijn mond te horen?' Vroeg ze daarna aan Zalas. Ze wist zelf ook dat er heel weinig mensen waren die het konden spreken of verstaan. Ze legde na haar zin iets of wat nerveus haar hand op de knie van Zalas en keek hem weer aan.

Asb'el keek met zijn ogen tot spleetjes geknepen toe hoe Mizore een soort ijsslang creëerde. Hij hield zijn kop even scheef toen de ijsslang een beetje zijn spiegelbeeld leek. Zalas streek de witte slang even geruststellend over zijn kop. Dat leek hem iets te kalmeren. Zalas keek even op bij het horen van Mizore's vraag. ''Nogal. Sinds de het internationale verbond is er maar weinig van de oude talen over gebleven. Al minstens honderd jaar heeft geen Shadraan het nog gesproken. Slechts met weinige communiceer ik in het oud- Shadraans'' zei hij tegen haar.

Mizore keek naar Asb'el en zuchten even zachtjes. Na het horen van Zalas z'n woorden bleef ze even stil. 'Ik weet dat ik het eigenlijk niet hoor te kennen, maar ik vind het een interessante taal.' Ze keek even boven zich naar de hemel en kneep haar ogen iets of wat meer samen om het felle licht tegen te gaan. Haar hals was nu goed licht baar en bloot.
De wind liet haar haren zachtjes er langs glijden. De ijs slang hing nog om haar nek heen. 'Het lijkt me geweldig om vroeger geleefd te hebben in plaats van nu.' zei ze zacht en dromerig. Ze bleef naar de lucht kijken. Er waren een paar wolken aan de lucht en ze volgde ze met haar ogen. De wolken gingen niet zo heel snel, maar je kon wel duidelijk zien dat ze bewogen.

Zalas ging iets gemakkelijker zitten en keek Mizore aan. ''Als je zoiets tegen mijn vader had gezegd, dan had hij je de nek omgedraaid'' zei hij even met een kleine grijns die verdween echter snel weer. ''Volgens hem onderscheidde de aparte talen ons van minderwaardige rassen. Vroeger was er nogal veel vijandigheid tussen de verschillende soorten magiërs. En de Shadranen, tja die plaatste zichzelf boven iedereen. Iedereen die geen Shadraan was werd door ons volk met de nek aangekeken, op Razenaren na misschien dan. Maar zelfs dat waren zeldzame gevallen. Maar ja, dat ligt nou eenmaal zo in onze aard. Inmiddels heb ik een beetje geleerd andere rassen en magiërs te accepteren. Maar dikke vrienden zal ik nooit met ze worden. Het eergevoel en de vijandigheid zitten te diep'' vertelde Zalas. Hij haalde Asb'el even van zijn nek en ging op zijn rug liggen met zijn handen onder zijn hoofd. De witte slang verdween even half in zijn bovenkleding maar Zalas trok zich daar niks van aan en liet Asb'el begaan. ''Ik weet niet zo zeker of ik wel terug zou willen naar vroeger. Ik denk het wel maar ik vind deze tijd ook niet verkeerd. Ze hebben veel meer technische dingen dan in mijn tijd'' zei hij.

Mizore luisterde naar Zala's woorden en dacht even na. 'Ik snap de trots van Shardanen. Mijn familie is Shardaans en de meeste hebben mij en mijn ouders altijd vreemt aangekeken. Om een beetje goed in de familie te vallen heb ik het ook geleerd. Mijn neefje heeft me een beetje gehopen.' Ze keek naar hoe Zalas was gaan liggen en Asb'el in zijn shirt kroop. Ze vond het wel een goed idee en haalde haar neppe ijslang van haar nek en legde het in het gras waarna het als water in het gras verdween. Ze ging een stukje van Zalas af liggen en staarde naar de lucht en de wolken die er zweefde. Nadat ze helemaal lach werd het gras rond om haar van ijs en lag ze nu in een soort van wit/blauwe cirkel. 'Ik heb er niet geleeft dus ik kan er helaas moeilijk over oordelen. Maar waarschijnlijk heb je in elke tijd wel voor- en nadelen zoals je overal wel hebt' en ze slaakte een diepe zucht.

Deshas kwam kalm aanlopen. Hij had een zonnebril op met zwart getinte glazen tegen het zonlicht. Hij hield stil bij Zalas. ''Jou zocht ik eigenlijk net Zalas. Jou en Asb'el'' zei hij kalm. ''Ik heb je verteld over de zaak Marcus toch? Ik denk dat ik een manier heb gevonden om zijn geest van Selavins lichaam te scheiden. Maar daar heb ik jou bij nodig. Ik moet een soort drank maken om ze uit elkaar te halen maar daar heb ik een aantal ingrediënten voor nodig. Het zijn er teveel om alleen te halen. Ik wil graag dat jij me helpt met die ingrediënten'' zei Deshas simpel.

Mizore hoorde in de verte al iemand aan lopen, maar ze reageerde er niet op. Ze keek even flauwtjes om hoog toen ze merkte dat het Deshas was. Ze legde haar hoofd weer terug in het gras om naar de lucht te kijken en luisterde wat dromerig naar de woorden van Deshas naar Zalas. Ze schoot echter overeind toen ze de naam Marcus hoorde vallen. Voor dat Zalas antwoord op Deshas kon geven zei ze op een nog al harde toon 'Marces, welke Marcus.' En ze keek Deshas fel aan, maar dat was niet naar Deshas gericht.

Zalas kantelde zijn hoofd nog iets verder naar achter toen er een schaduw over hem heen viel. Hij zag direct Deshas staan. Binnen twee seconden was hij overeind gesprongen. Asb'el keek verstoort op maar boog zijn kop wat toen hij Deshas zag. Zalas knikte kort op Deshas woorden. Een lichte valse grijns speelde om zijn lippen. ''En nu wil je dat ik je boodschappenjongen ga spelen Deshas? Vooruit dan maar, veel meer heb ik hier toch niet te doen en Asb'el en ik zijn wel toe aan een paar dagen ertussenuit'' zei hij kalm. Hij keek verbaasd naar Mizore toen ze zo fel had gereageerd. ''Het schijnt dat bij de uitdrijving van een of andere vloek de geest van Savadors oom is vrijgekomen. Hij heeft het lichaam van iemand over genomen. Wat ik er over gehoord heb heeft Deshas hem tijdelijk gevangen maar moet de geest van Marcus nog uit Selavin krijgen'' vertelde hij.

Mizore keek met groot aankijkende oogen naar Zalas. hoe was het mogelijk, dat die vent weer terug was. het kon gewoon niet. het mog niet. het ging niet eens door haar hoofd dat ze dan nog zelf misschien die vent om het leven kon brengen. Ze ging nu helemaal staan en keek even van Zalas naar Deshas. 'Is dit echt waar. Is mijn vader echt weer terug.' kwam er nog al ongelovig maar kwaad uit. Ze balde haar vuisten. 'Waar is die freselijke vent?' Zei ze half schreeuwend. De informatie die ze net gekregen had had haar zo kwaad gemaakt dat ze even niet wist wat ze moest doen. Ze besloot maar even af te wachten op antwoord.

Deshas keek van Zalas naar Mizore. ''Als Marcus jouw vader is dan ja, hij is weer terug'' zei hij kalm tegen haar. ''Ik weet niet waar hij is. Ik heb hem aan Savador meegegeven en die zou hem ergens opsluiten. Ergens waar hij zijn verkregen krachten van Selavin niet kan gebruiken'' vervolgde Deshas daarna. Hij keek toen weer naar Zalas. Hij haalde een lijst uit zijn zak en gaf hem die. ''Ik wil dat je deze dingen voor me haalt. De planeten waar het te vinden is staat erbij vermeld. En het interesseert me niet hoe je eraan komt zolang je het maar mee neemt'' zei hij. Daarna verdween Deshas om zijn deel van de lijst af te werken.

Mizore stond half te trillen van woede. Ze bleef maar van de een naar de ander kijken totdat Deshas antwoord gaf. Ze luisterde aandachtig naar eider woord die hij zei. Ondanks haar kwaadheid bleef ze staan en keek even Zalas aan. 'Ik moet weten waar hij is.' Het kwam er nog al normaal uit alsof haar woede ineens weg was. Ze liet haar vuisten rustig ontspannen. Dan laat ik jullie verder alleen. Ze bleef even Zalas aan kijken. Ze moest terug denken aan een half uur geleden. Alles zag er nog goed uit en zo. Moest haar vader dan ook echt alles verpesten. Haar woede kwam weer terug. 'Ik ben Savador zoeken, want hij alleen met Marcus kan niet goed gaan.' Na deze woorden nam ze een sprinten ze richting het gebouw waarna ze al snel uit het zicht verdween.

PROFILE MAGICIAN

» A new dawn
» The Morning After~
» The Morning After~
» When the morning sings.
» Dawn Kuroame

Morning dawn.

Morning dawn.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen