Zijn houding was gespannen. Alert. Hij was klaar om ieder moment overeind te springen en zichzelf te verdedigen mocht dit nodig zijn, maar hoopte dat dit niet het geval zou zijn. En als deze persoon toch niets goeds in de zin had, hoopte hij de kans te krijgen om zich uit de voeten te maken in plaats van een eventueel gevecht aan te gaan. Het zou vast laf overkomen. Evenals zwak. Maar wat maakte dat hem uit? Woorden zou hij kunnen vergeten. Littekens blijf je je hele leven houden en ze zouden je blijven herinneren aan wat er was gebeurd.  
Zijn ogen vonden beweging tussen de bomen die deel waren van het duistere bos. Een meisje met warrige zwarte haren verscheen. Echter was het enige wat hij aan haar kon zien haar rug. Pas toen ze over haar schouder zijn richting uitkeek, veranderde zijn houding. Alsof hij het bij het verkeerde eind had gehad en het toch een hertje bleek te zijn. Een gewond hertje.

Ze draaide zich helemaal om. Zijn richting uit. Met haar handen wrijvend over haar wangen om haar uitgelopen make-up eraf te krijgen. Wellicht hopend om de indruk die ze maakte te veranderen. Maar ook de sneeën in haar polsen ontgingen hem niet. Mentale pijn bestrijden met fysieke pijn. Hij kende het. Misschien maakte zij wel hetzelfde door als wat hij doormaakte. Of al had doorgemaakt. Maar dat hielt nog steeds niet in dat je jezelf moest verwonden. In zijn ogen was dat gewoon geen oplossing. Het had zeker een paar keer door zijn hoofd gespookt, maar toch. Het was er overigens nooit van gekomen. Misschien was dat ook maar beter, maar misschien ook niet. Ergens had hij niet het recht tot spreken als hij erover na dacht. Zijn manier was ook niet veel beter. Misschien zelfs slechter. 

Haar wankele stappen richting de waterval trok zijn aandacht weg bij zijn gedachten. Zijn ogen volgde haar iedere stap tot aan de waterval waar ze haar polsen schoonmaakte onder het ijskoude vallende water. Alayta sprak geen woord. Alsof dat haar zou afschrikken als hij dit wel deed. In plaats daarvan draaide hij zich weer om naar het water. Liet zijn armen rusten op zijn gebogen knieën, terwijl hij zijn hoofd er een beetje in begroef. Kijkend naar de rode waas die met de stroming voorbij kwam. Hij voelde de hartslag in zijn borstkas langzaam versnellen. Zijn bloeddruk ietwat stijgen. Al wist dat hij weer richting controleverlies helde, maar hij was niet van plan het zover te laten komen. Niet hier. Niet vandaag. Niet omdat er iemand in zijn buurt was die op het moment zwakker oogde dan hijzelf. Nooit niet.

Zuchtend sloot hij zijn ogen en opende ze weer bij een nieuwe ademhaling. Rustig hees hij zichzelf overeind op zijn lange benen en liep richting het zwartharige meisje bij de waterval. Ondertussen scheurde hij een stukje mouw van zijn zwarte vest af. Vervolgens pakte hij haar onderarm met één hand stevig beet, net achter haar pols en de verse wonden. Zo stevig dat ze met geen mogelijkheid uit zijn grip kon ontsnappen. Slechts enkele seconden keek hij erna en liet zachtjes de woorden over zijn lippen glijden 'Je zou beter voor jezelf moeten zorgen. Al helemaal wanneer niemand anders het doet.' Het stukje zwarte stof dat hij in zijn rechterhand vast had, bond hij om haar pols. Over de verse snijwonden. Hetzelfde deed hij met haar andere pols. Scheurde een stuk van zijn mouw eraf en bond het over de wonden heen. Het was misschien niet de beste oplossing, maar het was het enige wat hij nu voor haar kon doen. Wat hij nu voor haar kon betekenen.

De zon was al achter de horizon verdwenen en de zonnestralen die er normaal gesproken nog bovenuit konden komen, werden geblokkeerd door een deken van donkere onweerswolken. Alayta nam een paar stappen terug om weer wat afstand te creëren tussen hem en het meisje. Het moest niet erg fijn zijn als een totale vreemdeling je plots vast pakte en een stukje van zijn eigendom gebruikte om je wonden mee te verbinden. En misschien al helemaal niet als je die wonden jezelf hebt gegeven. Hij wist echter niet hoe dat echt moest zijn. Hij kon het alleen maar raden gezien hem nooit zoiets is overkomen. Al draaide zich om en liep weer richting de plek waar hij aan het water had gezeten. Rug gekeerd richting het meisje. Zijn vuurachtig gekleurde ogen dreven richting de lucht die oplichten door een enkele bliksemschicht. Hijzelf was geen fan van onweer. Tuurlijk, het was prachtig om te zien, maar het maakte zoveel herrie en meestal betekende het dat het weer kouder werd. Eigenlijk was het niet het onweer zelf waar hij een hekel aan had, maar wat het meebracht en wat het betekende: kou. En dat was iets waar hij een gloeiende hekel aan had. Kou was zijn tegenpool en het vergrote zijn kans om ernstig ziek te worden. Waar hij absoluut niet op zat te wachten.


Soms is hij toch zo'n schatje xD