Met een haarelastiekje bind ik mijn haren vast in een hoge staart. Enkele plukken die meteen weer uit de staart vallen zet ik vast met een schuifspeldje. We hebben net gym gehad, waardoor mijn haar te rommelig is geworden om los te blijven hangen. Het is één van de nadelen van gym. Een ander nadeel is dat ik er nooit goed in ben geweest, de helft van de tijd deed ik niet eens mee en smeerde ik de leerkracht een smoesje aan. Dingen zoals ‘Ik heb mijn voet verstuikt’ of ‘Ik heb enorme buikpijn’ leken ze altijd te geloven. Nu is er echter geen reden om een smoesje te moeten zoeken, het is niet zo dat ik geen T-shirt met korte louwen aan kan doen zonder vragen te krijgen. Nou ja, dat hoop ik toch. Hij is naar hier gekomen en de woorden waarmee hij me achterliet na ons weerzien, waren niet echt geruststellend. Zonder me te haasten trek ik mijn sportschoenen uit en ruil ik ze in voor korte laarsjes met een kleine hak. Ik trek mijn jas aan, stop mijn sportschoenen in mijn tas en loop de kleedkamer uit. Ik ken al enkele mensen waarme eik zo nu en dan omga, maar ze zitten niet bij me in deze les, en jammer genoeg is er hier nog niemand op me af gekomen. Ik zou het zelf moeten doen, mensen aanspreken en proberen vrienden te maken, maar dat vind ik gewoon veel te moeilijk. Ik begin dan nog erger te stotteren dan normaal, en hoewel ik normaal wel goed ben met woorden, maak ik wel eens rare zinnen als ik zenuwachtig ben. Als iemand anders me aanspreekt is dat een stuk minder, ik weet dat ik hun niet tot last ben want ze komen zelf naar me toe. Op die manier heb ik hier ook mijn eerste ‘vrienden’ gemaakt. Gewoon afwachten en dan komt het wel. Jammer genoeg is dat niet altijd het geval.
Ik breng een kleine glimlach naar boven als ik langs een groepje mensen loop en enkele blikken opvang. Een paar mensen glimlachen vriendelijk terug, waarop ik kort knik net voordat ik voorbij ze ben. Zo ver gaat mijn communicatie met onbekende mensen. Glimlachen en knikken.

Eenmaal buiten loop ik meteen richting de rand van het bos, een rustig plekje om te oefenen. De meeste mensen zijn op het midden van het grasveld te vinden of juist ergens in het bos zelf. Overdag is het een fijne plek, maar ik zou alsnog de weg kwijt raken. En ’s nachts lijkt het me niet zo’n fijne plek. Ik zet mijn tas op de grond neer en ga er in kleermakerszit naast zitten. Ik begin met kleine dingetjes, bepaalde stukjes gras meer laten groeien, plantjes uit de grond laten groeien en op die manier bouw ik het op. Heel veel heb ik nog niet echt geleerd, maar ik pik het al redelijk goed op. Meestal probeer ik zelf ook dingen uit, en leer ik het op die manier naast de lessen. Een klein half uurtje later zit ik geconcentreerd te oefenen. Een wortel laat ik verder uitbreiden, waardoor die een stukje boven de grond uitschiet en weer in de grond verdwijnt om verder te groeien.

(Voor Kid. En ehh, jep, dit is dus een beginpost, derpy. -.- )

De vroege ochtenden waren saai en eentonig. Wakker worden, met meer gemak dan de meeste mensen van zijn leeftijd, douchen, een gretig ontbijt en zichzelf klaarmaken voor school. In alle opzichtig leek hij op een doodnormale jongen, totdat het bij het laatste puntje kwam. Dan moest alles perfect zitten. Zijn niet symmetrische haar, waardoor hij gemiddeld twee keer half bewusteloos neervalt, werkt daar niet echt mee. Verder moet zijn das goed zitten, de knopen perfect gepoetst zijn en mag er natuurlijk geen haartje op zijn pak zitten. Na daarna nog vijf keer in de spiegel te hebben gekeken, zijn hele kamer te hebben doorzocht of alles symmetrisch was en de deur achter zich op slot had gedaan, was Kid eindelijk klaar voor zijn schooldag. En was het ruim een uur later.

Ook nu weer liep de jongeman door de gang die vanuit zijn kamer dieper het gebouw in leidde. Hij had zijn handen in zijn zakken gedaan en in het borstzakje van zijn colbert zat een pakje sigaretten waar hij zo dadelijk gretig gebruik van ging maken. Halverwege de gang stond hij stil, haalde een potje uit zijn broekzak en sloeg twee pilletje achterover. Daarna verdween het potje in de prullenbak en liep Kid het gebouw uit.
De frisse lucht deed hem goed. Hij had een gedeelte van het schooljaar verpest door zijn kamer niet meer uit te komen, zijn medicatie te laten versloffen en niets te hebben gedaan. Nu was hij weer op het rechte pad, voor zover dat kon, en ging hij proberen wat meer contact te leggen. Met het blauw harige meisje genaamd Alexis probeerde hij al het contact te vermeiden, iets wat goed ging de afgelopen maanden.

In gedachten was de Dark Magician naar buiten gewandeld en aan de rand van het duistere bos terecht gekomen. Hij voelde zich hier altijd wel op zijn gemak, zijn duistere magie reageerde met sfeer van het bos. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht toen hij over de grens heen stapte en dieper het bos in wandelde.
Na een tijdje rond gewandeld te hebben en zijn gedachten weer op een rijtje te hebben gehad, was hij terug bij de grens aangekomen, waar hij wonderbaarlijk genoeg nu een meisje zag zitten oefenen. Kid wandelde naar haar toe en ging op z'n hurken zitten. "Mag ik erbij komen zitten?" vroeg hij rustig. Zonder echt op antwoord te wachten ging hij zitten en haalde het pakje sigaretten uit zijn borstzakje, pakte er een uit en hielt haar het pakje voor, voor het geval ze er zelf ook een wilde. Met zijn andere hand pakte hij een aansteker en stak de sigaret aan, waarna hij rustig een trekje nam en de rook uitblies in de vorm van het symbool van een doodskop, gelijk aan het symbool op zijn das.

[Sorry, ik ben langer posts niet meer gewend, dus het is noga derp ;w;]

Eigenlijk had ze meer moeilijkheden verwacht op school. Op gebied van leerstof tenminste. Het maken van vrienden was ongeveer even lastig geweest als ze had gedacht, maar gelukkig waren er ook nog mensen op de wereld die haar niet meteen zouden afrekenen op haar verlegen houding of haar gestotter. De leerstof had ze echter wel veel zwaarder ingeschat. Natuurlijk kon ze niet de beste punten halen zonder er hard voor te werken, maar dat was nu net iets wat ze niet erg vond om te doen. Hard werken, met haar hoofd natuurlijk. Dingen onthouden, trucjes leren om het makkelijker te maken en uiteindelijk ook vrij snel vaardigheden oppikken. Zo was ze nu ook bezig, en het ging weer redelijk goed. Zo nu en dan gebruikte ze een simpele spreuk om licht te werpen op kleine plantjes in de schaduw, wat het makkelijk maakte om het groeiproces te versnellen. De magie die ze het beste onder controle had was degene waar ze mee opgegroeid was, woudmagie. Dat was vanzelfsprekend, voor de rest was het allemaal een beetje gelijk, sommige magiesoorten waren wat moeilijker dan de anderen, maar over het algemeen was het goed te doen.

Het geluid van voetstappen, gedempt door de zanderige ondergrond, deed haar opkijken. Haar blauwe ogen, die zochten naar de bron van het geluid, vonden al snel een jongen. Hij was net gekleed, tot op het perfecte toe. Opmerkelijk waren de witte strepen in zijn zwarte, korte haar. Dat ook weer zo perfect leek te zijn. Ze bracht het beeld van zichzelf en haar outfit van vandaag in haar hoofd en voelde zich wel erg underdressed nu. Ze droeg haar vertrouwde zwarte short weer, maar had de witte blouse verruild voor een blauw bloesje, dat fijn samen ging met haar oogkleur. Daarover had ze een dunne jas aan, die een beetje te groot was. Eigenlijk hadden ze de jas wat te groot gekocht, maar dachten ze dat ze er tegen de winter wel in zou groeien. Twee jaar later was ze een beetje gegroeid, maar veel was het niet geweest. Daarbij was ze vooral in de lengte gegroeid, waardoor de jas in breedte toch te groot bleef.

"Mag ik erbij komen zitten?" vroeg de jongen. Nog voor ze ‘ja’ of ‘nee’ kon zeggen, hoewel dat laatste onwaarschijnlijk zou zijn, zat de jongen al. Een kort knikje kwam er echter nog achter, als enige bevestiging dat ze het geen probleem vond. Nogmaals waren haar ogen op de jongen gericht. Nu pas vielen de goudgelige ogen haar op. Naar haar idee was het een kleur die je niet vaak zag qua ogen, maar het had wel iets. “N-nee dankje.” Wees ze het aanbod op een sigaret af met een lichte stotter. Ze had nog nooit gerookt en was ook niet van plan om dat ooit te gaan doen. Ze had geen hekel aan mensen die wel rookten, maar zelf had ze er geen behoefte aan. Een fascinerend wolkje rook werd zijn mond uit geblazen, de vorm was die van een doodshoofd. Net zoals het symbool op zijn das. “Ik ben Hayden, en jij?” Vroeg ze, waarbij een glimlach haar lippen sierde.

(Sorry dat ie zo laat is, en ook niet echt goed.. :/ )