Florence Tahlberg

“ I don't tell anyone about the way you hold my hand
I don't tell anyone about the things that we have planned”

Naam: Florence Thalberg
Bijnamen: Florrie, Zuckerwatte, Floor
Leeftijd: 15
Geslacht: Vrouwelijk
Planeet: Nova

“ I won't tell anybody that you turn the world around
I won't tell anybody that your voice is my favorite sound”

Magie: Florence’s magie is extreem onderontwikkeld door haar vele zieke dagen, maar het is duidelijk dat ze een talent heeft voor photokinese, de controle over licht. Ze kan op het moment kleine illusies scheppen en zwakke lichtstralen creeëren. Een specifiek talent in haar familie is het scheppen van vleugels uit licht, een talent wat ze heeft geërfd, maar nog niet kan nabootsen.
Dierlijke vorm:Ze is een keer in een wit konijn verandert, maar heeft dit nooit kunnen herhalen. Het is dus niet helemaal duidelijk of ze haar dierlijke vorm behouden heeft of hem is kwijtgeraakt door medicijnen.

“ I don't need a parachute, baby if I've got you
Baby if I've got you, I don't need a parachute”

Lichaam: Florence staat met haar 1 meter 56 niet bepaald op de lijst van lange mensen. Ze heeft wat vormen, maar is duidelijk nog in de groei. Haar huid is niet extreem bleek, maar heeft weinig zon gezien. Het is duidelijk dat ze niet al te sterk is.
Haar: Floor heeft lang, roze haar tot haar tot haar heupen wat ze meestal los draagt, met twee kleine staartjes aan de zijkant. Soms vlecht ze het, maar omdat er lagen in haar haar zitten is dat moeilijk.
Ogen: Florence’s ogen varieren van licht tot donkerroze. De variatie wordt veroorzaakt door zowel haar gezondheid als haar humeur. Haar ogen waren voor de medicatie blauw, maar zijn door een bepaalde chemische combinatie in roze veranderd.

“ Don't believe the things you tell yourself so late at night
And, you are your own worst enemy, you'll never win the fight”

Familie: Florence’s ouders zijn gelukkig getrouwd. Ze heeft een broertje dat twee jaar jonger, maar een kop groter is. Haar vader is een dokter en haar moeder was een accountant, maar heeft haar baan opgegeven om voor Floor te zorgen. Ze heeft goede banden met zowel haar ouders als haar broertje, maar ze heeft ook het gevoel dat ze bij hen in het krijt staat.
Vrienden: Florence is nooit naar school geweest en heeft dus weinig idee hoe ze vrienden moet maken. Met haar awkward persoonlijkheid en klunzige gedrag heeft ze echter het voordeel dat de meeste mensen haar verschrikkelijk schattig vinden. Dat maakt vriendschappen sluiten weer wat makkelijker, maar ze is er nog steeds niet zo goed in. Waarschijnlijk leert ze het vanzelf wel.
Vijanden: Floor heeft weinig reden om vijanden te maken en heeft er ook weinig behoefte aan, dus vijanden zal ze niet snel hebben. Als ze die dan al heeft, zijn het waarschijnlijk mensen die haar niet kunnen uitstaan of vinden dat ze overdrijft.
Romantisch: Voor Florence is liefde iets vreemds en toch is er een persoon die haar hart al jarenlang gevangen heeft. De postbode die haar brieven bezorgde toen ze zo ziek was dat ze niet uit bed kon komen. Ze heeft de jongen alleen maar vanuit haar raam gezien, maar is haar hart toch aan hem kwijtgeraakt.
Huisdieren: -

“ Just hold onto me, I'll hold onto you
It's you and me up against the world, it's you and me”

Verlegen: Florence heeft haar halve leven in een bed doorgebracht. Geen wonder dat ze weinig ervaring heeft in sociale interactie. Ze is niet heel handig in het starten van een gesprek of überhaupt het maken van oogcontact. Ze is behoorlijk klunzig, wat ook niet bepaald helpt met haar zelfvertrouwen. Over het algemeen kan je niet verwachten dat ze een gesprek zal starten en dat ze, als ze wordt aangesproken wordt, ontzettend stotteren en/of blozen.
Voorzichtig: In haar korte leventje heeft Florence een ding geleerd: wees altijd voorzichtig. Met haar gezondheid, maar ook met mensen en spullen. Haar klunzigheid heeft al vaker dingen kapotgemaakt, van vriendschappen tot onbetaalbare vazen. Ze zal altijd opletten waar ze loopt, goed kijken dat ze niemand op z’n tenen trapt, letterlijk en figuurlijk. Haar voorzichtigheid heeft als nadeel echter dat ze weinig nieuwe dingen uitprobeert en dat ze vaak nogal vastgeroest zit in haar gewoontes. Haar gevoelens ook. Bang dat ze gekwetst zal raken houdt ze haar hart achter slot en grendel.
Positief: Je zal Florence nooit negatief zien doen. Ze heeft haar halve leven in onzekerheid geleefd en nu ze weer beter is, is alles voor haar iets goeds. Mensen, dieren, gebeurtenissen, overal is wel een positieve kant aan en Florence zal die vaak vinden. Je zal haar ook bijna nooit negatief over iets vinden. Het maakt haar enorm amiabel, het feit dat ze zo positief is over alles en iedereen. Het heeft helaas ook tot resultaat dat ze een beetje naïef overkomt, terwijl dat eigenlijk niet zo is.
Enthousiast: Floor is bijna permanent happy-go-lucky enthousiast over alles. Ze lijkt er misschien niet op, maar zodra ze je kent, is het knuffels en happiness in overvloed. Ook kan ze enorm blij worden van de simpelste dingen. Geef haar een lolly en ze is je beste vriendin. Geef haar een knuffel en ze laat je de komende tijd niet meer los. Het mag misschien kinderlijk zijn, maar het is wel oprecht en dat is iets wat de meeste mensen wel kunnen waarderen.

“ I don't believe anything, don't trust anyone but me
But I believe you when you say we’re never gonna fall”

Verleden: Florence had een normale jeugd tot haar vijfde verjaardag. Haar vader, een dokter, nam haar mee naar het ziekenhuis en op de een of andere manier heeft ze daar een gemuteerde versie van Pfeiffer opgelopen. Het virus was niet besmettelijk en het is niet zeker hoe ze aan de ziekte kwam, maar ze kreeg onherroepelijk Pfeiffer. En niet zo’n beetje ook. Het virus was dan wel niet overdraagbaar, het was wel behoorlijk vasthoudend. Negen jaar had ze er last van. Negen jaar heeft ze half in haar bed, half in haar woonkamer geleefd. Haar moeder nam ontslag om voor haar te zorgen, haar vader stortte zich op zijn werk, in de hoop een medicijn te vinden. Soms had ze goede dagen en dan kon ze naar buiten, maar die dagen waren schaars en vaak zat ze wekenlang in bed. Haar enige lichtpuntje waren de brieven die ze van mensen kreeg. Niet alleen vond ze het heerlijk om met mensen te kunnen “praten”, de brieven werden bezorgd door de enige persoon van haar leeftijd die ze dacht te kennen: de postjongen. Ze heeft hem slechts uit haar raam kunnen zien, ze hebben nooit meer dan blikken kunnen wisselen, maar voor haar gevoel was hij haar beste vriend. Een keer heeft ze hem een brief geschreven. Dat was de brief waarin ze vertelde dat ze wegging, naar school moest. Dat ze beter was geworden en dat ze hem zou missen. Die brief heeft ze aan haar moeder gegeven en heeft haar laten beloven dat ze hem zou geven zodra Florence vertrokken was naar SSA.
Motto: “Often a man wishes to be alone and a girl wishes to be alone too and if they love each other they are jealous of that in each other, but I can truly say we never felt that. We could feel alone when we were together, alone against the others. But we were never lonely and never afraid when we were together.”

“ I won't fall out of love, I won't fall out of
I won't fall out of love, I fall into you”

AGENT, SHE IS SO CUTE.