volledige naam Miotas Narava ze dne Tišina
betekenis naam Stilte van de Natuur
roepnaam Miotas

geslacht Mannelijk
geaardheid Biseksueel, Miotas gelooft niet in dingen als geslacht of ‘dit hoort met dat te gaan’, tevens wilt hij zich niet voortplanten en dus vindt hij het geen vereiste om op vrouwen te vallen. Hij kan die natuurdrift onderdrukken en kijken naar het karakter van iemand, naar de klik en het persoon.

geboortedatum 13 Januari
sterrenbeeld Steenbok
leeftijd 26 jaar.

geboorteplaneet Gren
taal Grenaans Sloveens
magiesoort Woud
magiegebruik Hoewel zijn magie vrij breed is, richt de man zich het liefste op het communiceren ervan. Het communiceren met de natuur. Het lachen om de typische humor die bomen kunnen hebben of luisteren naar het eeuwige gekwebbel van vogels. Miotas houdt er niet van om de natuur te overheersen, om te buigen naar zijn wil. Liever doet hij verzoeken of vraagt hij om hulp. En het allerliefst luistert hij alleen maar. Dan gaat hij midden in het bos ergens zitten, doet zijn ogen dicht en luistert. Luistert naar wat de grassprieten te vertellen hebben en hoe de konijnen vertellen over hun enge ontmoeting met de wolf. Er is geen dier wat hij vreest of plant waar hij ook maar iets minder van houdt. Miotas houdt van de natuur in al haar zijn en zal altijd zijn best doen om er deel van te zijn. En hier hoort het lezen van spirits bij en het aanvoelen van de energie die levende objecten omringen. Dit is iets wat hij maar met moeite kan afsluiten. Wees dus niet verbaasd als Miotas bij de eerste ontmoeting al de grote lijnen van je karakter kent. Hoewel hij het zeker niet precies kan weten en verleden net zo min, zou hij met één oogopslag al kunnen zeggen of iemand geduldig of juist ongeduldig is en dergelijken, uitgesproken karaktereigenschappen.

faceclaim Badou Nails || DOGS: Bullets & Carnage

uitstraling “Toen ik hem de eerste keer zag moest ik denken aan een hyena. Ik zag de dood dansen in de grilligheid van zijn ogen. Gevaarlijk zou ik hem toen omschreven hebben. Gevaarlijk op een wisselvallige manier. Ik wist niet wat ik van hem moest denken, maar wel dat ik op mijn tellen moest zijn. Ik moest elke beweging van hem in de gaten houden, want zijn uitstraling waarschuwde me voor onverwachte passen. Pas toen ik hem beter leerde kennen, besefte ik me dat ik er naast had gezeten. Miotas was alles behalve wisselvallig. Hoewel die dood nooit uit zijn uitstraling is verdwenen, wist ik nu dat het vertrouwd was en standvastig. Als de steeds terugkerende herfst. En net zoals de kleuren van de herfstbladeren, was deze jongeman warm. Een vreemde afbeelding van hoe mooi de dood kan zijn en hoe vertrouwd. Nee, deze jongen is geen hyena maar eerder de herfst. De mooie, vertrouwelijke, doodse herfst.” spoken by Raion Murtex, good friend of Miotas

lichaamsbouw Miotas is een lange jongeman. Lang en smal. Niet gespierd, maar slungelig kan je hem zeker ook niet noemen. Hij is gewoon niet breed zoals iemand die veel aan gewichtheffen doet. De jonge heer heeft eerder de bouw van een hardloper, een jager. Iemand die veel tijd in de natuur heeft door gebracht en daar zeker niet heeft stil gezeten. Hij is ook een uitstekende jager, zeker met pijl en boog en dat zie je terug in zijn lichaam. Niet je gespierde bodybuilder dus, maar het lichaam van een atleet.

kenmerken Ten eerste valt zijn haar op. Rood haar dat iets weg heeft van de kleur van de gevallen bladeren in de herfst. In bepaald licht zou men zijn haar eerder als kastanjebruin omschrijven en niemand kan diegene dan daarin ongelijk geven. Sowieso verandert zijn haarkleur van kleur met de wisselingen van seizoenen, net zoals bij sommige dieren gebeurt. Ten tweede zal men zijn oogkleur opmerken. Ogen die nog het dichtste bij de kleuren van boomstammen in de buurt komen. De ene keer zijn ze donkerder dan de andere keer en soms is er groen in te zien en een andere keer zijn ze strak-bruin. Net zoals zijn haar heeft zijn oogkleur de gewoonte om met de seizoenen mee te veranderen. Daarnaast draagt de jongeman een ooglapje over zijn rechteroog, omdat hij daar een litteken heeft opgelopen aan de tijd dat hij bij de Hutan hoorde.

S I L E N T De jongeman spreekt alleen als hij dat nodig acht. Veel liever dan zijn stem te laten horen aan zijn omgeving, geniet hij van de stilte om zich heen. Van het ritselen van de bladeren, het suizen van de wind en de hartkloppingen van het dichtstbijzijnde dier. Maar als hij spreekt, zijn het oprechte woorden. Nooit, maar dan ook nooit, zou een leugen de lippen van de jonge heer oversteken. Maar hij zegt ook niet heel bot alles wat hij denkt. Hij houdt rekening met de omgeving en straft amper als hij dat nodig acht, omdat hij eigenlijk nooit nodig acht. Hij leeft in het hier en nu van de wolven en vergeeft en vergeet daardoor snel. Het is een diepliggende wijsheid die hem dit mee geeft, een wijsheid die hem vertelt dat iedereen zou doen wat hij/zij denkt het beste is om te doen. Kan je iemand echt straffen omdat hij/zij in zijn eigen waarheid geloofd en hier naar handelt? Maar hij oordeelt wel altijd. De stille schaduw die alles bekijkt en overal een mening over heeft, maar deze alleen zou verkondigen als er hier naar gevraagd wordt.

L O U D Maar hoe stil de jongeman ook kan zijn, als je iets fout doet in zijn ogen, heb je het ook voor goed verpest. Hoewel hij het zichzelf probeert af te leren, en dit redelijk goed gaat, kan Miotas jarenlange wrokken met zich mee dragen. Dit gaat dan over diepgewortelde haat die hij maar niet kan los laten. En als hij iets of iemand zo gepassioneerd haat, zou diegene dat vroeg of laat ook merken. Eerder laat dan vroeg. Miotas is een diplomaat en hij weet mensen heel goed te bewerken en zal dit ook doen om iemand zijn lesje te leren. Pas op, want je loopt zo in het web van deze heer. Het web dat hij met veel liefde en zorg onderhoud. Het web wat zijn leven is en altijd zou blijven. Daarnaast is de humor van deze man haast sadistisch te noemen. Hij heeft er geen moeite mee om mensen in de meest onmogelijke situaties verzeild te laten raken. Het gebeurt altijd met de grootste vorm van respect, maar terwijl het persoon in kwestie steeds meer loopt te worstelen, kan je altijd wel een kleine, wellicht valse, glimlach op het gezicht van de man vinden.

B I R T H Miotas is geboren in een vrij standaard gezin. Er waren al twee oudere broers en er zouden nog twee jongere zusjes volgen. Het hele gezin leefde afgelegen van de beschaving, ver weg getrokken in een oud bos. Het was hier dat Miotas zijn liefde voor de natuur ontwikkelde en zijn vader die ooit een monnik was geweest, leerde de jongen te mediteren en naar de natuur te luisteren. Toch begon dat al snel te vervelen, het enkel en alleen luisteren, en het kind leerde zich aan om deze manier van luisteren (naar de natuur) aan te passen op de jacht. Hij streefde zijn oudere broers tijdens het jagen al snel voorbij omdat Miotas beter keek naar de sporen en beter luisterde naar wat er in het bos om zich heen gebeurde. Zijn vader ontging dit talent niet en na lang twijfelen werd de beslissing genomen dat de jonge jongen voor de dichtstbijzijnde edelman moest gaan werken. Het gezin kon het geld goed gebruiken en het zou zonde zijn om Miotas zijn talent voor de jacht verloren zou gaan.

Y O U T H Op achtjarige leeftijd belandde de jongen zo in het kasteel van de edelman en moest elke doordeweekse dag voor de man jagen en kon dan in het weekend naar huis om het verdiende geld af te geven en zijn familie weer te zien. Toch was dit geld niet veel en het duurde niet lang of de jongen begon uit het huis van de edelman te stelen. Het begon met kandelaren uit vertrekken waar de edelman toch nooit kwam. Daarna werden het sieraden van zijn vrouw waar vervolgens dienstmeiden de schuld van kregen. En als laatste stal de jongen steeds kleine bedragen uit de kas die hij met het grootste gemak open wist te breken. Een paar jaar ging het goed. Dienstmeiden kwamen en gingen en geen enkele keer werd er gedacht aan de jongen met de rode lokken. Miotas was toch maar een simpele boerenknecht, een klein jochie dat alleen maar wildvlees voor het kasteel leverde. Maar uiteindelijk moest het toch mis gaan. De jongen werd betrapt terwijl hij net met de nieuwe parelketting van de minnares van de edelman in handen stond. De tiener kreeg enkele, vrij heftige, bedreiging richting zijn familie te horen en besloot gelijk te vluchten. Hij ging geen eens meer langs huis. Hij rende het woud in en kwam nooit meer terug.

A D O L S E N C E Overleven in het tropische regenwoud viel de eerste maanden lastiger dan de jongen had verwacht. De dieren die er leefde waren anders dan in het bos waar hij was opgeroeid en het bemoeilijkte de jacht. Tevens wist hij niet welke vruchten eetbaar waren en welke giftig waren. Op een gegeven was de honger zo heftig dat de jongen alleen maar op het gras kon liggen, zijn ogen kon sluiten en wensen dat hij dood was. Het was dat moment dat de meditatielessen van zijn vader hem weer binnen vielen. Hij luisterde. Bleef luisteren. Het duurde lang en het voelde voor de jongen aan alsof hij op het randje tussen leven en dood liep. Maar uiteindelijk. Uiteindelijk hoorde hij wat. Hij hoorde de natuur weer om zich heen spreken. Het gekwetter van de vogel, het gefluister van het gras. Het begon met alleen het horen, maar al snel, vooral dankzij de nood om te overleven van het moment, ging het over naar het verstaan. Het werkelijke communiceren zou pas vele maanden later weer volgen, maar op dit moment kon de jongen tenminste luisteren naar de gesprekken van de natuur om zich heen. Op deze manier kon hij ook weer eten vinden en aansterken. Enkele maanden later vond hij een stad. Een geheime stad met zijn krijgers. Assam. Assam en de Hutan. Miotas was bijna onmiddellijk vermoordt door de Hutan krijgers, maar een stamoudste besloot hem te sparen omdat hij nieuwsgierig was naar het verhaal van de jongen. Miotas vertelde over zijn jeugd, over de tijd in het kasteel en de laatste maanden in de wildernis. Na zijn verhaal werd de beslissing gemaakt om hem op te nemen in de Hutan. Zijn training tot krijger begon gelijk de volgende dag.

A D U L T Miotas heeft gelukkige jaren gehad in Assam en hij is de Hutan ook heel dankbaar, maar uiteindelijk begon het krijger-bestaan hem te vervelen. De vijandigheid van het volk stond hem niet meer aan, verachtte hij zelfs op sommige momenten. Rond z'n twintigste besloot de jongeman dan ook dat hij weg wilde uit de verborgen stad. Zonder afscheid te nemen vertrok hij gewoon op een nacht en kwam ook hier nooit meer terug. De roodharige man belandde uiteindelijk in de stad waar hij rond kwam door, weer, te gaan stelen. Maar ook dit begon te vervelen en ergens voelde het vervelend – spullen af pakken van onschuldige mensen. Het was op dat punt dat Miotas besloot om na al die jaren weer terug naar huis te gaan. Daar trof hij zwaar emotionele ouders aan die al die tijd hadden gedacht dat hij vermoordt was door de edelman als straf op zijn diefstallen. Miotas besloot de band met zijn familie weer op te bouwen en voor kort in het ouderlijk huis te blijven wonen. Over waar hij al die jaren was geweest, vertelde hij maar weinig, wilde de geheimen van de Hutan niet prijs geven. Wel ging Miotas vaak met zijn vader mee naar het klooster en ontdekte daar het principe van lesgeven en dat dit hem zeer erg beviel. Eindelijk had de jongeman het idee dat hij een doel in zijn leven had: anderen iets leren. Tevreden dat hij nu wist wat hij wilde doen met zijn leven, melde de man zich aan voor de lerarenopleiding. Hij sloeg in leraar Woud-magie, Gym en Survival. Voor twee jaar bleef hij nog op Gren werken, maar ook dit werd saai en toen besloot Miotas dat hij naar iets groters wilde. De keuze op SSA was vrij snel gevallen.