Deeply Rooted Abomination~

''I'm waking up, I feel it in my bones. Enough to make my systems blow.
Welcome to the new age, to the new age. I'm radioactive.''

Met een zucht streken zijn verkrampte vingers door zijn asblonde haar, duwden de langere lokken van zijn ongestijlde mohawk voor zijn voorhoofd weg. In een verdere verkramping van spieren klemden zijn vingers zich om zijn haar, alsof ze de lokken zo uit zijn hoofd wouden trekken. Stiekem wouden ze dat ook, stiekem wouden ze iets pakken en het slaan en maar blijven slaan totdat zijn knokkels zouden bloeden en zijn spieren zouden branden van inspanning. Maar zijn gedachten vertelden hem dat hij moest kalmeren, dat dit niet het einde was. Dat hij dit ook wel zou overleven. Hij had immers zoveel dingen overleefd: pakken slaag van bendes, dronkenschap en sowieso het harde leven in de achterstandswijk, of beter gezegd ''ghetto''. Er waren zoveel dingen die hij had overleefd. Dit kon er ook nog wel bij. En Nate wist dat hijzelf dit ook wel zou overleven.

Hoewel hij aan de ene kant wel wist hoe erg Mike's drankmisbruik was. Wanneer was Mike immers niet dronken? Nuchtere momenten waren zeer zeldzaam. Ze hadden er nooit echt tegenop gekeken, behalve zijn moeder, omdat dit vrij normaal voor de acht broers was. Hun eigen moeder was immers alcoholist geweest. Maar geen van hen merkte eigenlijk hoe erg Mike er aan toe was, tot hij met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht moest worden. Zijn moeder schrok op dat moment meer van haar zoon dan van de hoge zorgkosten. Rehab werd geregeld, hij ging er elke dag heen en het leek allemaal prima. Tot het lot hen de rug toekeerde.

''... en het blijkt dat Mike niet alleen alcoholist was, maar ook drugs gebruikte... Ik schaam me zo erg, Nate. Ik heb dit nooit door gehad. Als ik dat wel had gehad, had ik er gelijk wat aan gedaan... Hij leek het zo goed te doen. Hij ligt nu in het ziekenhuis. De dokters zeiden dat hij een overdosis heeft genomen en dat hij mogelijk in coma kan raken...''

Nate liet zijn arme haar los en zette het volume van zijn iPod op het hoogst. Hij sloot zijn ogen voor een momentje en wreef over zijn oogleden. De brief was een grote schok geweest. Hij wou gelijk naar huis gaan, maar zijn moeder zei met drang dat hij moest blijven en dat hij op verder bericht moest wachten. Hij snapte niet waarom. Zijn broer lag in het ziekenhuis en hij moest hier op school blijven, waar hij waarschijnlijk zich nergens meer op zou kunnen concentreren. Fuckin' hell... dacht hij nors en liep door Oak's Field zonder echt te kijken waar hij naar toe ging. Zijn voeten brachten hem over paden, langs mensen heen en over kleine heuvels. Nate's ogen bleven op de grond gefixeerd en het enige wat hij nog zag waren de letters van de brief. Hij zakte zo ver weg in gedachten dat hij op een gegeven moment tegen een bord knalde. Nate deinsde verbaasd achteruit en keek naar het bord, waar ''Het Krot'' op stond. Hij fronste en merkte toen pas het grote vervallen landhuis op. Hij herkende dit. Hier spraken de anderen altijd over als een spookhuis. Velen zeiden dat er geesten rondspookten. Iets waar Nate dus mooi niet in geloofde. Geesten bestonden niet. Mensen gingen dood en dat was het, ze waren dood. Tot zijn ergenis dacht hij weer aan Mike. Hij schudde zijn hoofd en besloot het krot eens te bezoeken.

There's no such thing as ghosts, right...?

LIGHTY

Light was door de hitte gaan zoeken naar een koel plekje, en was daarbij uitgekomen bij het krot. Door alle treurwilgen die het huis tegen de zon beschermden, was het heerlijk fris hierbinnen. De verhalen van andere leerlingen negeerde hij maar, spoken, Shut up..! Dus hij had de hele middag doorgebracht in het krot. Hij legde even een boek weg, op de kaft was te lezen: Dark Magic for Dummy's Door A. Mateur. Light leerde hier zijn Dark Magic kunsten uit, most of time to lazy to go to the lessons. Hij kon in ieder geval zichzelf verdedigen, of iemand behoorlijk wat schade aandoen. Het probleem was echter dat hij niet genoeg kracht er voor had, en de meeste tijd tijdelijk het bewustzijn verloor.

Maar nadat hij zijn boek in zijn schoudertas had gestopt, was hij op de bovenverdieping van het krot in slaap gevallen in het halletje, tegen de muur. Hij had er de gehele ochtend doorgebracht, heerlijk rustig, koel en alleen. Nog niet lang geleden was Light uit de kast gekomen, en hij hield dit nog maar even stilletjes, en liet zich daarom ook niet zoveel onder de mensen zien.

Plots schrok hij op van een geluid dat hij hoorde. Spookte het hier nou dan echt? Rustig liep hij naar de balustrade die uitkeek over de onderverdieping. Out of all the people on this school, it's freacking him who is interrupting my looking-wel-sleeping. Een tijdje geleden had Light een dierencommunicatie les gehad. En daar was deze grunt op komen dagen. Zijn naam was Nate, of zo stond hij in ieder geval bekend, verder kenden vrij weinig de echte naam van deze jongen. En het probleem was dat Nate homofoob was. Tenminste, he is acting like that. Maar dat was nog niet het echte probleem, het grootste probleem was dat Light een lichte interesse had gekweekt naar de grunt. Hij was so tough, and acting cool. Hij zag zich al tegen de jongen in slaap vallen. Éen probleem, dat zou niet gebeuren zonder vermoord te worden.

Op dit moment hield Light stilletjes de jongen in de gaten, een beetje observeren. Hij zou zo de hele dag kunnen blijven staan, als die ene stap hem niet verraadde. Light had zijn gewicht verplaatst naar een oude, verrotte plank. En meteen zakte hij er doorheen, en viel naar de onderverdieping, recht voor de neus van Nate. Ohmy.. Ik wil nog een verdieping zakken, laat er please nog een kelder zijn waar ik nu in te pletter val. Maar die was er niet, en om het niet helemaal awkward te maken moest hij nu wel wat zeggen. Well, eeh... Hello?

''I'm waking up, I feel it in my bones. Enough to make my systems blow.
Welcome to the new age, to the new age. I'm radioactive.''

Het krot was een oud vervallen landhuis, aangetast door wilde klimop planten en een flinke portie onkruid in de voortuin. De stenen van de muren die wel zichtbaar waren, waren bedekt in donkergroen mos of waren zo oud dat de kleur een lelijke donkerbruin was. Het paadje dat naar de deur liep leek te hebben bestaan uit kiezelsteentjes, maar Nate zag alleen maar zand en enkele kiezelsteentjes verspreid over de grond. Hij richtte zijn blauwe kijkers op het huis, gedeeltelijk verborgen en overkapt door uitgegroeide treurwilgen. Het zag er triest uit en ook een beetje griezelig, alsof iets hem gelijk zou gaan aanvallen. En die kapotte grafstenen waren ook niet al te verwelkomend. Nate wendde zijn aandacht af van de stenen voorwerpen en liep naar de deur. Ietwat twijfelend duwde hij de halve deur open met zulk gekraak dat het zijn trommelvliezen deed tintelen. Hij wou stiekem weer weggaan, maar nieuwsgierigheid bracht hem vooruit.

Een muffe lucht drong binnen toen hij naar binnen stapte. Het was aanzienlijk kouder in het krot door de bomen die erom heen waren geplant. Hij deed de deur gelijk dicht en liet zijn blik rondgaan. Het was echt een heel oud krot, onverzorgd als de pest en smerig door de stof, het ongedierte dat er leefde en de nesten van andere beesten. Spinnenwebben waren volop aanwezig, net als hier en daar wat lijkjes van pluizige diertjes die waarschijnlijk nog opgeruimd of verteert moesten worden. Nate haalde zijn neus op, niet echt geschokt door wat hij zag. Hij had wel engere dingen gezien. Mannen van 100 kilogram, 2 meter, met spieren ter omvang van zijn hoofd. Hoewel hij nou ook niet stond te popelen om hier eens te overnachten. No way. Te spooky en smerig voor hem. Nate zette zijn muziek af en trok zijn oordopjes uit zijn oren. Pas toen hoorde hij licht gekraak. En het stelde hem niet bepaald gerust.

Must be a window... Or not... Y'know what they say: people in horror movies 're incredibly stupid. Think it's a rat, turns out ta' be a monster... Nate zette een paar stappen vooruit, verplaatste zich verder de hal in over het krakende hout van de plankenvloer. Hij stapte bijna in een gat, maar wist dat nog te voorkomen. Zijn ogen gingen rond, zijn gehoor volgde het gekraak. Het klonk als voetstappen, of het verplaatsen van het gewicht van de ene voet naar de andere. Er was dus iemand hier... Maar wie? 'Uhm, hallo? Iemand hier?' vroeg hij en hoorde toen nog luider gekraak, waarna plots het plafond het begaf. De planken vielen naar beneden en Nate sprong met een kreet van schrik weg voordat de planken of de gedaante dat door de vloer zakte niet op hem zouden vallen. Nate greep naar een langwerpig stuk hout en hield het vast als een honkballer die net aan slag ging. Net toen hij gewelddadig aan het meppen wou gaan, merkte hij dat het geen evil gedaante waa, noch een geest of monster, maar een jongen. En verdorie, met wie zat hij opgescheept?

Juist. Light. De blonde dude van zijn dierencommunicatieklas die er plezier in vond om andere gozers af te lebberen. Iets wat Nate's maag niet toe stond en zeker zijn geest niet. Nate liet zijn makeshift wapen zakken en keek pissig naar Light. Hallo? Zei hij nou hállo? 'That's all ya gotta say, dumbass? Well, hello. Welcome to mah teaparty. Here, have some "get the fuck away from me".' Nate smeet het hout weg en liep langs Light heen zonder hem overeind te helpen. Voor Nate was Light niet meer dan een klodder spuug op de stoep. En dat was klaarduidelijk.

Na een gewoon gedag zeggen, vloog Nate in de aanvallende positie. Een langwerpig stuk hout hielad hij vast alsof hij Light zijn hoofd van zijn romp ging scheiden. Of alles wat hij ging zeggen 'Hallo' was. Serieus? Was die gladiool dan echt zo dom als hij leek? "I thought it would be a nice begin, but if the only thing you could do is screaming stupid words to me, than you should get away, so piss off, idioot. I'll get rid of your... your.. weapon?" Daarmee duidde Light op het stukje hout, wat vrijwel niets zou uithalen op magiërs. Nate was waarschijnlijk nog steeds niets gewend hier op school, aangezien magie bestrijden met een plankje hout niet werkte.

Meteen schoot Lighty een schaduw op de plank af. Deze versplinterde terwijl hij nog steeds rustte in de handen van Nate. "Well, I think it is a lot of a nicer talk if you don't have any weapons, so don't try to get another one, I will destroy it anyway." Light mocht dan 'gozers aflebberen', een mietje was het zeker niet, en voor een gevecht om zichzelf te beschermen deisnde hij niet voor terug.

Beter nog, als Nate niet gauw leerde zich met magie te beschermen, had hij vrijwel geen kans tegen Light, welke plank dan ook. "By the way, what the hell are you doing here? Sneaking up on me.. And then take a offensife atttude. So what was you thinking?" De toon was gezet, Light liep niet over zich heen lopen, en dat was nu wel duidelijk.

Even een ongestijlde post because I'm lazy as fuck
---

Oh, dus deze gast had ook nog eens een grote mond? Fijn. Fiiiijn. Het was altijd fijn als mensen gewoon hun mond hielden en begrepen dat hij niets met ze te maken wou hebben, maar sommigen beten terug en dat irriteerde Nate. Hij vond het niet eens grappig zoals hij dat wel vond bij mensen die hij "normaal" noemde. Ergens was Nate dan ook heel oppervlakkig met zijn definitie van normaal. Normaal was voor hem heteroseksueel. Abnormaal was alles wat daarbuiten viel. Maar wat hij als abnormaal beschouwde, was normaal voor deze tijd. Ging hij honderd jaar terug de tijd in, dan had hij nog een enigszins kloppend beeld gehad. Nu zouden mensen hem alleen maar gek aankijken. Niet dat hij daar echt om gaf. Hij gaf geen reet over hoe mensen hem aankeken. Hij had zijn eigen mening, zijn eigen beeld en daar bleef hij bij, en geen aardig persoon die hem daarvan af kon helpen. En hoewel zijn beeld oppervlakkig was, lag er een reden dieper dan je je kon bedenken.

Nate fronste door Light's attitude en liet de plank al zakken. Uit schrik had hij het voorwerp gegrepen, klaar om elk monster het hoofd in te slaan, maar het was dus geen monster. Hoewel hij nu liever een monster had gehad. Niet alleen door zijn duidelijke haat, maar ook omdat hij geen studenten mocht verminken en dat beter kon doen op een monster. Want hij miste et ruige leven best wel. Mensen mochten hem gek noemen, maar hij was het leven op straat gewend. Elke dag gevaar, bendes waar je voor moest uitkijken, zo nu en dan een gevecht. Nate was letterlijk als straattuig opgegroeid en dat zou hij ook altijd blijven, ongeacht wat er later van hem werd. Hij verslapte zijn greep wat op de plank en vroeg zich af wat Light van plan was, tot het hout versplinterd werd, recht in zijn hand. Hij keek verbaasd naar het kapotte hout en bedacht zich toen weer dat hij op een magieschool was. Natuurlijk kon dit soort dingen hier. Hij zou het eigenlijk zelf ook moeten kunnen, maar toch greep hij steeds weer naar solide wapens. Ze voelden gewoon beter, betrouwbaarder. Maar zo zou magie ook moeten voelen. Hij had nog veel te leren op dat gebied. Sigh.

'Whatever. I don't fuckin' care, 'k?' sprak Nate kort maar krachtig en zette zijn bril recht. Hij liep langs Light heen om het krot verder te bestuderen. En om de jongen zelf niet meer te zien.
Hij stak zijn handen in zijn zakken en wou net weer verder lopen, tot Light hem opnieuw weer aansprak. Nate grijnsde en lachtte zacht. 'Me sneakin' up on ya? Keep dreamin', bro. I wouldn't sneak up on ya for ten grand. I reckon that I should be the one askin' you.' Nate ging met een hand door zijn haar en zijn hand bleef daar even hangen. 'Oh wait, I don't fuckin' care. Now get away.'

Light wist niet wat hij deed, zonder er over na te denken reageerde zijn mind met happende opmerkingen, hij ging volop tegen de jongen in. De o zo stoere badboy. Was dat niet wat Light interesseerde? Was Light niet gewoon geïnteresseerd in de jongen?

Right from the start
You were a thief
You stole my heart
And I your willing victim
I let you see the parts of me
That weren't all that pretty
And with every touch you fixed them

Het voelde alsof hij zich aan het bewijzen was, bewijzen voor een hoger doel, een doel wat hij nog niet voor ogen had, maar vast en zeker duidelijk zal worden. Ondertussen zou hij blijven gissen, en doen wat zijn mind hem zei te doen. Zijn hart zou hij niet volgen, als hij die volgde ging hij tegen de principes in van Nate. Nate was een homo-hater, daar kun je als homo niets goed doen in zijn ogen. En toch, toch werd Lighty geïnteresseerd, de stoere badboy, dat was wat Lighty nodig had in zijn leven. He needed a 'real' man.

I'm sorry I don't understand
Where all of this is coming from
I thought that we were fine

De jongen schrok nogal toen de plank versplinterde, blijkbaar had hij niet gedacht weerloos te staan tegenover de bruinharige al liggende op de grond. En even dacht Light machteloosheid in de ogen van de stoere jongen te zien. Een blik van machteloosheid in een gezicht vol ruigheid, een gezicht getekend door het achterliggende verhaal. Het verhaal wat Light zeer interesseerde, en waar hij ook het één en al van zou willen weten, maar treurig genoeg op deze manier niet veel van te weten zou krijgen.

There's nothing more than empty sheets
Between our love

Nate zei dat het hem allemaal geen moer kon schelen, deed afstandelijk. Het deed Light bijna zeer, de jongen keek hem afwijzend aan, maakte Light dat hij voelde een misbaksel te zijn. Het gaf Light in ieder geval geen goed gevoel, bijna het idee niets meer terug te kunnen zeggen. Nee, bijna het gevoel niks meer terug te WILLEN zeggen. De jongen had hem geraakt. Light wou graag dat Nate om hem gaf, in tegenstelling tot Nate he gives a fuck, Light does care who cares about him. Het deed hem zeer dit soort groffe uitspraken naar zijn hoofd te krijgen, en hij gaf het idee al op ooit normaal te kunnen doen tegenover Nate. En net op het moment dat hij tot de conclusie kwam:
"Well.. if that's what you think, I'll quit, I wanted to tell you how I think about yo-..
Die zin had Light nog niet kunnen afmaken, of de volgende stortbui aan puin kwam door het plafond zakken, en bedekte Light van top tot teen. Ergens tussen de puinstukken stak een pluk golvend volumevol haar, en daar omheen werd het puin steeds meer bedekt door een laag bloed. Light needed help, desprately. Ieder normaal mens had hem geholpen op dit moment, toch?

Our tear ducts can rust
I'll fix it for us
We're collecting dust
But our love's enough
You're holding it in
You're pouring a drink
No nothing is as bad as it seems
We'll come clean

Als één van de acht gebroeders Collin was hij gedoemd om als hen te zijn. Er was een leerproces vanaf zijn geboorte, gewoontes en tradities die hij aanleerde. Alle acht broers aten vrijdag altijd pizza met elkaar en waar iemand in de problemen zat, waren de broers er voor elkaar. Het was niet ongewoon om een lolletje met elkaar te trappen en zeker niet ongewoon om elkaar te lijf te gaan. Alle broers waren agressief en lichtgeraakt aangelegd. Gooi er het kleinste vonkje bij en ze braken elkaars neuzen al.
Toch was de jongste zijn niet gemakkelijk. Hij was het baby-broertje, hij was degene die zich het meest moest bewijzen en degene die zijn kin hoog moest houden of ze zouden op hem neer gaan kijken. En dat was iets waar Nate slecht tegen kon. Minachting op hem gericht. Hij wou niet minder dan anderen zijn. Hij wou juist zo hoog mogelijk boven anderen uitstijgen. En tja, wat deed men dan? Opstandig zijn, arrogantie vertonen en een stoere houding aannemen. Nou had dat voor Nate op school wel geholpen, maar zijn broers waren niet zo snel onder de indruk. Het voelde soms zelfs alsof hij niet goed genoeg was, dat ze alsnog op hem neerkeken simpelweg omdat hij niet met vuisten, maar met voorwerpen vocht. Omdat hij geen twee hele pizza's op kon, slechts eentje.

En ondanks wat hij had aangeleerd wanneer het aan kwam op contact was Nate degene van de zeven broers met het grootste hart, hoe onwaarschijnlijk dat ook kon lijken. Nate fronste licht in zijn positie en speelde met zijn dogtags. Het kon hem geen reet schelen of hij Light nu gekwetst had. Hij wou gewoon dat hij weg ging en hem met rust liet, voor hij toch echt naar een wapen ging grijpen, ook al zou die toch weer versplinterd worden. Hij had hier geen zin in. Niet na het nieuws van Mike. Maar zou hij met rust gelaten? Natuurlijk niet. Dat gebeurde nooit. Mensen die hij niet mocht zaten hem toch altijd wel achterna, als puppies die van de grote boze wolf wouden leren. Well, screw this. Screw that guy and screw it all. Hij ging het niet nog eens herhalen. Als hij weer niet wegging, ging hij wel mooi weg. Niet iets wat hij normaal deed, maar vandaag wou hij echt even geen gezeik. Zeker niet van de jongen achter hem.

Nate hoorde de jongen weer praten en tot zijn verbazing klonk hij gekwetst. Waar was die attitude van net heen? Waar waren die aanvallende woorden? Had hij zo eng geklonken dat hij bang was geworden? Hij had geen idee, maar het deerde hem ook niet. Hij zou in ieder geval weg gaan, maar hij moest het weer zo onnodig uitrekken. Jus' leave, dammit! I don't need any o' that girly sobbin'. Hij fronste dieper toen Light begon over dat hij iets wou vertellen en keerde zich om naar hem. Light kon zijn zin echter nooit afmaken. Het plafond gaf een luid gekraak en zakte plots in. In Nate's hoofd werd er een schakel overgehaald: zijn overlevingsinstinct. Hij kon maar één ding doen: wegspringen voor het puin. Hij had Light ook wel weg kunnen trekken, maar daar zou hij alsnog te laat mee zijn. Hij dook weg voor het vallende plafond en debris en landde op zijn zij. Hij rolde een rondje over de grond, maakte een schouderrol en landde als een kat op zijn voeten, gebogen door zijn knieën met zijn handen op de grond. Lenig en sportief zijn had zo zijn voordelen. Hij hoestte even door het opwaaiende stof en stond op van zijn plaats. Hij deed vlug een check-up van zichzelf, zoals hij gewend was. Hij zat onder het stof en had hier en daar wat kleine houtsplinters in zijn huid, maar verder had hij nergens pijn. Behalve zijn pols, maar het voelde als een lichte kneuzing, niet echt iets serieus. Ok, I jus' acted like I fell four floors down, but I'm fine. Can't have a bruise spoilin' trainin'... Ho, what 'bout the gay kid? Hij keek om en vreesde dat Light niet oké was.

'Holy shit...' Een stel blonde haren staken vanonder het puin uit. Van waar Nate vermoeddr dat Light's hoofd was, begon bloed de donkerbruine vloer donkerrood te kleuren. Verder zag hij niets van de jongen en hij gaf verder ook geen kik. En hier werd Nate toch weer op de proef gesteld. Want wat moest hij doen? Moest hij hem helpen, moest hij hem achterlaten? Een groot deel van hem wou hem achterlaten en hem laten vinden door een ander persoon, maar een ander deel wou iets anders. Het andere deel wou hem helpen. Hij wist niet waarom. Hij hielp mensen die hij verachtte nooit. Niet op Puffoon en waarschijnlijk ook niet hier, wetende dat de regels hier hem niet zouden tegenhouden... Hoewel, als hij even nadacht, er een verschil was tussen Puffoon en hier. In zijn wijk waren alleen maar nare mensen met slechte bedoelingen. Hier, op Kovomaka, waren normale mensen. Mensen die je niet neer wouden steken of bestelen. En hoewel hij homo's haatte, vertelde een deel van hem dat hij hem moest helpen. Light had immers niks verkeerds gedaan (alhoewel, hij deed in Nate's ogen al genoeg verkeerd door zijn seksuele voorkeur bij mannen te leggen (LOLSORRYSANDERxD)), afgezien van een attitude geven die binnen een seconde al weg was. Nate zuchtte gefrustreerd en wreef in zijn ogen, lichtelijk in conflict met zichzelf. Weglopen of helpen? Hij moest een keuze maken, als Light nog niet doodgebloed was in de paar minuten waarin hij nadacht. Uiteindelijk klopte hij zijn kleding af en liep op het puin af. Hij knielde neer en trok wat puin uit zijn weg, zodat hij bij de deur kon en weg kon. Hij kreeg de deur echter niet open, dus trapte hij het uiteindelijk van diens haken af. Met een klap stortte de al kapotte deur op de grond. Hij zette zijn bril even recht en liep de enge tuin in, maar stopte abrupt met lopen. Hij keek achterom naar het vervallen huis, compleet in tweestrijd. Na een paar seconden rende hij bliksemsnel terug naar binnen en knielde neer bij het puin.

I'm completely nuts dacht Nate terwijl hij het verband rond zijn handen losmaakte. Hij vouwde het op, propte ze in zijn zakken en begon toen aan het graven. Hij liet zijn handen onder een hoop hout glippen en flipte het alsof hij een tafel omgooide. Met al zijn armkracht smeet hij de zware stukken hout weg. Splinters groeven zich een weg onder de huid op zijn palmen, maar hij gaf geen kik en tilde al het puin en debris van Light af. Zijn hoofd werd zichtbaar en al vlug had hij zijn bovenlichaam en een gedeelte van zijn benen bevrijd. Uiteindelijk glipte Nate zijn handen onder Light zijn armen en sleepte hem vanonder het resterende puin weg. 'Hey, wake up there!' zei hij luid en dringend en haalde een van de verbanden uit zijn zak. Zoals hij gewend was om te doen, begon hij het bloed rondom Light's wonden weg te vegen. 'C'mon, tough guy. Wake up! While I rather not have ya wakin' up, I'm bein' dead serious right now! Try movin' somethin'.' Hij voelde met zijn vrije hand in Light's hals om zijn hartslag te voelen. If my brotha's ever saw this... They'd be remindin' my ass for long as I live...

Het puin was tamelijk hard op Light's hoofd geknald, hierdoor was er een grote glip in zijn voorhoofd terechtgekomen. Het bloed sijpelde er met een aardig grote snelheid uit. Door de snikhete zon van buiten, verdampte het meeste aardig snel, het nadeel was die ijzerlucht. Die ijzerlucht bleef maar hangen, je kent het wel die overheersende ijzerlucht als je een bloedneus hebt. De geur bedwelmde.

Donker, pijn, stof, pijn.

Elke ademstoot was meer een stofwolk die naar buiten kwam, gevolgd met een klodder bloed. Light had nu snel hulp nodig, achtergelaten worden zou voor hem het einde betekenen. Maar wat deed Nate, Light hoorde dat Nate wegliep en een deur naar de maan trapte. Onder het puin was een gedempte klaagzang te horen. Niet dat kinderachtig gejammer. Maar een huilbui, die, als je het hoorde, door merg en been moest gaan. Light vreesde zijn leven, het zou snel ten einde zijn.

Wachten, dood, waar blijf je?

Wachten op de dood duurde lang, vooral als je machteloos staat is het een vreselijk gevoel. Light was aan het wachten tot hij 'gered' werd door de dood. Hij lag nu een aantal minuten onder de brokken puin, maar voor hem voelde het als eeuwen. Wat hoorde hij daar? Waren het voetstappen? Wat voelde hij? Begon iemand daar de brokstukken weg te halen? Maar Light was zo gewend aan het duister dat elk stukje licht wat hij zag hem irriteerde. Hij kon echter zijn lichaam niet meer bewegen, en zo ook niet zijn hoofd blokkeren van het licht.

Wit licht, snijdend, brandend fel licht.

In Light's mind:
De meer licht er kwam, des te meer pijn Light voelde. Het licht bracht hem weer tot de werkelijkheid, deed hem weer denken aan zijn wonden. Damn wat deed dat gemeen pijn. Het licht kwam steeds dichterbij, wacht waren dit van die situaties waarvan altijd werd gezegd niet naar het licht te gaan? Nou dat was nu dus onmogelijk het licht omhulde hem helemaal.
Truth:
Light lag te ijlen, het zweet droop van zijn hoofd recht zijn wonden in, zijn hersenen hadden het tijdelijk begeven door de steeds ergere pijn. Dus ook toen Nate schreeuwde en deed, werd Lighty niet wakker. Dood was hij niet, en de wonden waren niet erg genoeg om hem dood te laten gaan, maar een flinke klapper had Light wel gemaakt en hij moest toch wel weer eens bijkomen. Op het moment dat de pijn het ergst wordt, ziet Light een wit licht. Hij verliest het bewustzijn.

Terwijl hij bezig was met het onderzoeken en stelpen van het bloeden van Light's hoofdwond gingen er duizenden gedachten voorbij, snel als een trein en verwarrend als een spelletje sudoku. Hij wist niet wat hij moest denken, wat hij moest zeggen, hij wist zelfs voor een momentje niet meer wat hij moest doen in deze situatie. Het was lastig om te oordelen op het moment. Dit ging tegen zijn principes in, maar aan de andere kant ook weer niet en hoe moest hij hem hierna gaan behandelen? Hij wou hem ontwijken, maar hij wist dat Light óf uit dankbaarheid hem zou gaan achtervolgen, óf hij gewoon bleef hangen om de ''nice'' guy uit hem te halen. Er was ook een kansje dat hij gewoon kwaad was omdat Nate eerst was weggelopen. Hij wist het niet helemaal. Het enige wat hij wist dat dit foute boel was en dat hij dit niet op zijn geweten wou hebben. Wacht. Níét? dacht hij even fronsend en keek naar Light. Hij beet licht op zijn onderlip, nog twijfelachtiger dan eerst. Hij besloot er verder niet over te gaan piekeren en eerst ervoor te zorgen dat Light oké was. Daarna keek hij wel naar wat hij ging doen. Waarschijnlijk ronduit negeren, dat leek hem nog het beste.

Nate haalde het bloederige verband van Light's hoofd en keek naar de wond. Het was een flinke wond en hij had misschien een hersenschudding opgelopen door de klap. Hij kon niet erg veel voor hem doen op het moment, behalve het bloed weghalen en er verband om verbinden. Hij moest hem ook wakker krijgen. Dan pas wist hij zeker of hij oké was. Zijn hartslag voelde prima, maar het was flink wat bloed dat hij had verloren. Nate graaide in zijn tas en haalde er een fles water uit. Hij opende de dop en liet wat van het water over Light's wond glijden. 'Hey, beweeg iets! Maakt niet uit wat. Maak gewoon duidelijk dat je oké bent.' zei hij terwijl hij het bloed wegspoelde met het water. Hij streek even met zijn duim over de wond, keek bedenkelijk naar Light voordat hij het water wegstopte en het tweede verband wat nog niet vies was uit zijn zak haalde. Hij tilde Light's hoofd wat van de grond en bond het verband om zijn hoofd en de wond heen. Mooi, het bloeden was gestopt en hij verbond de wond nu. Hij zou oké moeten zijn, hoewel hij nog steeds een reactie nodig had. Hij merkte dat Light niet eens meer kón reageren. Hij hoorde hoe zijn ademhaling langzamer werd en hoe de spieren in zijn gezicht ontspanden. Nate legde zijn hand in Light's hals en voelde diens hartslag langzamer worden, iets wat gebeurde bij óf het slapen óf bij bewusteloos raken. En Nate geloofde dat het tweede zojuist gebeurd was. 'Fuck this shit!' snauwde hij en opende zijn flesje water weer, wat hij daarna leegde over Light's gezicht. 'Wake the fuck up!' riep hij uit.

If you can't hear what I'm trying to say
If you can't read from the same page
Maybe I'm going deaf
Maybe I'm going blind
Maybe I'm out of my mind

Light voelde lichtelijk dat de wonden minder zeer deden, of hij gleed nog verder weg dan hij al was weggegleden, of iemand had toch de moeite genomen om zijn wonden te verzorgen. Rustig voelde hij kou in zijn gezicht. Was dat ijlen? Was dit fijne gevoel nou sterven? Of werd hij beter? Het voelde alsof een goed iets hem tegemoet kwam. Rustig kwam hij steeds meer bij zinnen. Iemand had voor hem gezorgd.

Good boy
I know you want it
I know you want it
I know you want it
You're a good boy

Toen hij zijn ogen rustig open sloeg, was het eerste wat hij zag een gezicht. Na een aantal keer knipperen werden de contouren wat strakker en zag hij Nathan zorgzaam, en toch zichzelf wezend door te schreeuwen, over hem heen hangen. Waarom deed hij dit? Had hij Light niet graag onder puin zien verdwijnen? Wat moest hij van hem? Light had toch vernomen dat de jongen een pestpokkepleures hekel aan hem had, om wie hij was. Wat deed hij nou dan?

But you're an animal
Baby, it's in your nature

"I'm sorry, but what are you doing? Didn't you want me to die?" Dit was wel heel 'vriendelijk'. Zonder Nathan te bedanken, had hij alweer een toon gezet. Het was niet om ruzie te maken, maar hij moest de onduidelijkheid weghalen. Waar strugglede Nathan toch mee? Hij keek steeds bedenkelijk aan. "Oh.. Leave it, you regret saving me. I can see it in your eyes." Natuurlijk wist Light niet dat Nathan strugglede met een probleem om zijn broers, maar het enige wat hij kon verzinnen was dat Nathan hem toch liever had zien sterven.

Oke, misschien had hij het overdreven. Misschien had hij zijn water niet moeten verspillen aan hem en gewoon weg moeten lopen, zonder hem verder nog te helpen. Hij had hem immers genoeg geholpen met zijn verbanden voor hem opgeven en tijd aan hem besteden, waarna hij ook nog eens zijn water verspilde. Niet dat het water zo precious was, maar toch. Stiekem had hij hem niet eens moeten helpen. Want ja, de haat bleef en hij ging compleet tegen zijn principes in. Hoewel hij het nu ook acceptabel zou vinden als hij gewoon zou weglopen, zonder Light te wekken. Light hoefde niet te weten wie hem verzorgd had, dat zou hij ook nooit weten als hij nu weg zou lopen. Alles zou gewoon normaal zijn. Hij die Light negeerde, Light die hem negeerde en waarschijnlijk haatte omdat hij gewoon weg was gelopen en niets vermoedde over wat Nate eigenlijk voor hem had gedaan. Hij zou zelfs over dit rotgevoel heen komen en er een jaartje later niet eens aan denken.

Met een zucht smeet Nathan zijn fles water weg en besloot zijn plan maar op te volgen, voor Light nog echt wakker zou worden. Helaas liet zijn lot hem dat niet toe, want Light werd al wakker voor hij kon opstaan. Hij vloekte in zijn hoofd en wist dat dit heel raar over zou komen. Waar had hij toch het idee vandaan gehaald om hem wakker te maken? Waarom werkte zijn hoofd zo raar en onlogisch? Waarom was hij hier nog uberhaupt? Als hij de normale Nate was geweest, was hij gewoon weggelopen. Maar nu, nu vond hij zichzelf niet bepaald normaal, niet als zichzelf. Hij keek Light aan en merkte dat hij zijn hand alweer op Light's hoofd had liggen. Vlug trok hij zijn hand terug en stond vlug op, een frons zichtbaar op zijn gezicht en een ietwat verbeten uitdrukking die hij niet helemaal kon verbergen. Hij ging met een hand door zijn haar en greep het opnieuw weer vast, met de neiging om het gewoon uit zijn hoofd te trekken. Deze dag was hem net wat te veel. Eerst het bericht van Mike, nu dit weer. Hij voelde dat hij toe was aan een dutje.

Nate keek naar Light toen hij begon te spreken en probeerde zijn meest nuchtere gezicht op te zetten. Hij liet zijn hand zakken en wist dat dat nuchtere gezicht opzetten niet lukte. Hij wist dat Light wel had gezien dat hij zich hier niet fijn bij voelde, dat hij het liefst gewoon weg wou rennen en hem nooit meer wou zien. Hij zuchtte opnieuw en pakte zijn tas van de grond. 'Don't want any trouble now.' mompelde hij uiteindelijk. 'If ya died, there'd be a pretty big damn chance people would find out and kick my ass off this school. Otherwise I would've left ya.' Het was een grote smoes want stiekem wist hij dat zelfs de school hem niet zou hebben afgeschrokken, maar wat moest hij anders zeggen? Hij had geen ander idee. En no way dat hij zijn troubles met Light ging delen.

Nate begon een smoesje te vertellen, zelfs een hond zonder hersenen kon het hem nog vertellen. Dé Nate, die zich niks aantrok van wat dan ook. Ja die Nate ja! Die zou zich zorgen maken om school? Om deze school nog wel? Light geloofde er geen reet van, er had wat achter moeten liggen. Was het misschien een schreeuw om aandacht geweest? Had Nate wel iemand waarmee hij dingen kon delen? Kon Nate zijn hart wel eens luchten. Plots schoot Light hem te binnen wat hij had gezien ten hij net zijn ogen open deed, hij had een blik van zorgen in de ogen gezien van Nate. Of hij moest zich vergist hebben natuurlijk.

"Yeah Right! And you think I'll believe you? Nathan, you don't give a fuck. About... everything! Hoe kun jij je nou zorgen maken om school? Ben je een softy aan het worden?" Oei, dat had hij misschien niet zo moeten formuleren. Nu kon hij waarschijnlijk een in-elkaar-slaan-beurt verwachten. Of was Nate echt aan het verzachten? En zo ja, wat was daar de reden dan van. Sinds wanneer gaf Nate ook maar iets om hem. Nee, Light kreeg waanideeën. Nate gaf niets om hem, maar sinds wanneer gaf Nate dan wel wat om school?

Het was nogal een rare situatie. Met vragen waar Light geen antwoorden op had. En die zou hij ook waarschijnlijk niet krijgen, aangezien Nate zijn hart niet zou luchten bij Light. Nate moest niets hebben van Light... toch?

I don't wanna be the guy who has to fill the silence
The quiet scares me 'cause it screams the truth

Please just leave... Just leave... Nate richtte zijn blik op de rits van zijn jas, om maar iets anders hebben om naar te kijken. Alles behalve naar Light kijken, omdat hij dan alles in zijn ogen kon zien, hem als een open boek zou kunnen lezen. Want momenteel was hij niet in staat om alles te verbergen, om alles zo ver mogelijk weg te duwen. Zijn gedachten waren een sneltrein aan gedachten met wel een honderd stations waar hij langs ging. Hij wou gewoon even een momentje, een klein momentje om zichzelf weer op te pakken en de ruwe Nate te zijn die hij altijd al was geweest en altijd zou zijn. Want hij wist niks anders. Hij was ruw opgegroeit, hij was ruw in zijn handelingen en hij dacht niet dat dat ooit nog zou veranderen. Hoewel hij zichzelf op het moment alles behalve ruw voelde. Hij had het intussen warm gekregen, warm door de benauwdheid van de ruimte en de ernst van de situatie, hoewel Light nu oké was en hij zich geen zorgen hoefde te maken. Het was lichtelijk misselijkmakend, waardoor hij zijn jas maar openritste zodat hij het was minder warm had.

Nate hees zijn tas over zijn schouder en zette een paar stappen richting de deur, niet van plan om verder naar Light te luisteren of iets tegen hem te zeggen. Het was genoeg zo. Hij had hier geen zin meer in en wou even alleen zijn, met niemand om zich heen, zeker Light niet. Hij stopte even met lopen toen Light begon te praten en dat was al een fout van zijn kant geweest, anders was zijn reactie niet zo heftig geweest. Hij wist dat hij gewoon had moeten weglopen, Light had moeten negeren, maar hij bleef toch staan om Light uit te horen, ook al wist hij al wat hij ging zeggen. Stiekem snapte hij ook niet wat hem deed stoppen. Hij was gewoon een hoopje stress momenteel, hij kon niet helder denken. Light had hem zo door met zijn smoesje en hij ging er nog wat verder op in. En oh, Nate kon zichzelf niet meer stoppen. Het lontje was nou eenmaal aangestoken geweest en kwam nu eindelijk bij de bom.

Please don't tell me that we had that conversation
I won't remember, save your breath, 'cause what's the use?

Met een ruk draaide Nate zich op en liep met zware passen naar Light, zijn ogen al vol woede toen hij Light aankeek en zijn vuist in de lucht hief. Met een zwaai van zijn arm ging zijn vuist op Light's kaak af en gaf hij hem een fikse mep. 'I-' Vlak na de mep greep hij Light's shirt en gaf hij hem een stomp in zijn maag, zonder enige genade. 'AM-' Hij duwde Light tegen de muur met een knal en stompte hem nogmaals in zijn maag. 'NOT A-' En als afsluiter nog een klap in zijn gezicht. 'SOFTIE!' Hij trok zich terug en hijgde van inspanning, zijn vuisten trillend door woede en zijn ogen bijna tranend door woede. Op het moment kon niemand hem een softie noemen zonder een paar klappen te ontvangen. Niet nu, niet vandaag en eigenlijk nooit. Hij kon het niet hebben, niet na al zijn moeite voor zijn imago, niet na al zijn gevechten en al zijn bewijsproefen voor zijn broers. Hij was alles behalve een softie, hoewel hij na dit hele gedoe met Light ook dááraan begon te twijfelen. 'You may just die for all I care, fuckin' ass!' riep hij woest.

Oh, the night is calling?
And it whispers to me softly come and play

Nou, Light's gedachten werden waarheid. Nate gaf hem de eerste klap, zijn verbanden vielen weer van hem af. Nate gaf hem de tweede klap, Light spuugde wat bloed. Nate gaf hem de derde klap, Light zijn tand ging door zijn lip. Hij bloedde nu hevig, uit de oude wonden, uit zijn mond, en zijn lippen waren gebarsten. Zijn gehele gezicht was a mess. Hij wist niet eens of hij dit verdiend had, zwaar misvormd zag hij er nu uit, zijn gezicht was glimmende van het natte bloed, wat weerkaatste door het zonlicht. Als het niet zo'n triest iets was geweest, had het er mooi uitgezien, dieprood was immer Light's kleur.

Nate was een schoft, een klootzak. Meer kon Light er niet van maken, en als het aan hem lag, kon Nate rotten in de kerkers. Light was niet snel een verklikker, maar reken er maar op dat het schoolhoofd hier wat van te horen zou krijgen. Zo'n idioot hoorde hier niet op school rond te lopen, en Nate interesseerde het toch niet.

"I'm dissssapointed in you Nate. Dissssapointed. I thougghht thatss you had a heart." Light slisde nogal, door het bloed wat met elke 'shis' klank over zijn onderlip vloeide, hij spuugde nog eens bloed op de grond, maar door het slijm leek het bloed alleen maar meer. Waar had hij dit aan te danken? Was hij echt zo ver gegaan? Of was hij gewoon letterlijk het lijdend voorwerp van Nate's omstandigheden. "I thought you gave a ssffuck about being at this school, but I sssthink sthat you want to be kicked off." Hiermee doelde hij op Nate's verleden. Toen Nate een klootzak was in de les, had Light sneaky wat achtergrond informatie opgezocht, en was er achtergekomen dat Nate de enige magiër was van zijn generatie in zijn familie. "You'll dissssapoint alsssso your familie. Included your brothers. Buttt I'm off, right to the headmassster." Er golfde nog een vlaag bloed over de smerige vloer. Light probeerde op te staan, waarschijnlijk zou het praten over Nate's broers wel wat teweegbrengen, hij had het eveneens opgezocht. Al had het Light bijna zijn leven gekost, hij had simpelweg het dossier van Nate een uurtje 'geleend'. Het interesseerde hem niet, hij moest nu alleen bij het schoolhoofd komen. Nogmaals probeerde hij op te staan, ook al werd de ijzer-achtige smaak van bloed hem er niet misselijker op.

Wuuz, I don't know what to do anymore.. it even looks like you don't want your plan anymore.. Light suffered enough I think Stare

I don't wanna be the guy who has to fill the silence
The quiet scares me 'cause it screams the truth

Er waren al redelijk wat mensen die zijn woede op het felst en het heetst hadden gezien. De bruinharige was zeker niet de eerste, hij was juist een van de velen die eronder leed. Nate zijn woede was als een uitbarstende vulkaan. De lava die eruit stroomde waren zijn stoten en klappen en de rook was representatief voor zijn furie. Lava kon hele dorpen verwoesten en zo kon Nate ook zijn banden verwoesten: een belangrijke reden waarom hij áltijd wegliep en nooit in de hitte van zijn woede bleef. Maar helaas werkte zijn lichtgeraaktheid tegen, net als zijn eigen gedachtengang en jeukten zijn vuisten te erg, neigend naar gewelddadige handelingen. Hij was het gewoon niet anders gewend. Hij was strijdlustig als de pest.

Hoewel dat zijn handelingen niet rechtvaardig maakte, bedacht hij zich altijd achteraf, om het daarna van zich af te schudden. Dat was Nate ook precies van plan momenteel. Weglopen en zich niks meer van dit voorval aantrekken. Maar Light, oh die Light gaf hem zo'n slecht gevoel met zijn woorden. Hij besefte het zelf niet helemaal, hij was nog steeds te furieus om alles helder op te vatten en hij moest zich een momentje weer heroppakken. Met diepe zuchten probeerde hij zijn ademhaling onder controle te krijgen, zichzelf te kalmeren en de gekte uit zijn hoofd te krijgen. Een gekte dat dieper lag en niet zo oppervlakkig was als hij soms leek. Stiekem was hij niets meer dan een simpele troubled jongen onder al die lagen van strijdlust en een niet normale jeugd. Het kwam echter te weinig an het licht, te weinig door zijn eigen belangen en deels door alle verwachtingen waaraan hij vond dat hij moest voldoen. Nathan sloot zijn ogen en beet licht op zijn lip terwijl Light's woorden nu pas als messen begonnen te snijden, nu hij in the right state of mind was. Recht door zijn muur heen. En die muur, voelde hij, begon af te brokkelen. Hij keek naar Light toen hij gekalmeerd was en hij zichzelf weer in bedwang had. Robijnrood bloed liep uit de wonden op zijn gezicht. Druppels bloed die Nate had laten spillen met zijn eigen handen. Hoewel zijn handen wel vaker doordrenkt waren geweest met diezelfde vloeistof, was hij er deze keer niet zo luchtig over. Het voelde haast alsof hij voor de eerste keer iemand in elkaar geslagen had. En stiekem was dat ook een feit, want deze keer had hij het alleen gedaan. Zijn broers waren er niet bij geweest, niemand had hem ertoe aangemoedigd en niemand beïnvloedde hem. Was dat de invloed van zijn broers geweest? Was hij over de jaren heen steeds meer in hun lege handen gevallen? Nathan schudde zijn hoofd inwendig. Zo wou hij het niet formuleren. Maar deels was het waar, hoewel Nate het maar niet wou geloven. Wat hij wel geloofde, was dat het stekende gevoel in zijn maag iets anders dan woede en verdriet was. Het was spijt.

Please don't tell me that we had that conversation
I won't remember, save your breath, 'cause what's the use?

En oh, het was zo overheersend.
Hij balde zijn pijnlijke handen tot vuisten en haatte het gevoel dat hij gekregen had. Hij haatte hoe zijn gevoelens de macht hadden, hem zo naar konden laten voelen dat hij een stikkend gevoel kreeg, alsof adem hem tekort schoot. Hij wou plots niets anders dan zichzelf in een kamer opsluiten en daar blijven tot alle pijn weg was, tot hij het weer vergeten was. Maar emoties kwamen terug, staken je in de rug als de eerste de beste bedrieger. Met een prop in zijn keel draaide hij zich om naar de bruinharige jongen. 'Light,' bracht hij gesmoord uit, een zacht klein stemmetje als een fragiel kind. Hij liep langzaam naar hem toe en knielde bij hem neer, zijn ogen op de grond gericht. Zijn wenkbrauwen waren gefronst, maar zijn ogen waren een toegangspoort naar zijn gevoelens. Duidelijke spijt en daarnaast ook duidelijke verwarring. 'I...' begon hij zacht en probeerde een prop in zijn keel weg te slikken, zonder succes. 'I... am so fuckin' sorry...' fluisterde hij bijna onhoorbaar Hij hief zijn hoofd langzaam en keek Light aan, maar keek na een seconde al weer weg. 'I just... snapped. Really bad. I shouldn't 've done this to ya. I fucked up and... Ah, shit man, I don't even know what I'm thinkin' right now.' Hij beet op zijn lip en deed zijn vest uit, waar hij de mouw van af scheurde en dat vervolgens tegen Light's onderlip drukte. 'Ugh, just... just go on and tell the headmaster. 's Not the first time I'll be kicked off a school, anyway... Street thugs like me clearly don't belong here...' Hij keek naar de grond en beet zijn lip inmiddels bijna kapot. Hij wou hier eigenlijk helemaal niet weg. Hij begon nu pas te genieten van de school. Er waren leuke mensen, de lessen waren... meh, maar praktijklessen waren vaak wel leuk en het was een fijne omgeving. Een beetje anger management en dan zou het goedkomen toch? Nate keek even op naar Light. Nope, Light wou hem vast te graag hier weg hebben...

Oh, the night is calling?
And it whispers to me softly come and play

Light was vastberaden, Nate hoore hier niet, en hij, hij zou de bitch zijn die hem van deze school af zou krijgen. Niets en niets anders. Hij zou Nate met een bitchy handzwaaite uitzwaaien als hij in de shuttle naar huis zou zitten, en als Nate uit het raampje keek, zou hij een hairflip doen, en terug naar school lopen. De school die Nate zojuist had verlaten.

Maar toen begon het ergens te knagen, wou hij de toekomst verpesten van deze jongen? Zou hij echt wel naar de hoofdmeester gaan? Weer spuugde hij een golf bloed uit, en keek ranzig naar de vlek die hij al had uitgespuugd. Naja, Nate had geluk, in deze staat zou Light nog niet eens halverwege het grasveld komen. En Light, Light had met dit spuugwarme weer, geen zin om ook nog eens in dat hok van de hoofdmeester te zijn. En de hoofdmeester zelf, nee daar wou hij ook niet bij slijmen.

Hij spuugde de laatste klodders bloedslijm uit, en merkte dat het alweer fatsoenlijk spuug was in zijn mond. Met een kleine beweging, kon hij dan ook de scheur in zijn lip fixen. De blauwe plekken en builen waren te ingewikkeld te genezen, maar dit was in ieder geval gefixed. Hij zou zich namelijk dood irriteren om een maand met een scheurlip te moeten lopen. Even klakte hij met zijn mond om de rekking te testen, en kwam er toen achter dat hij het perfect geheeld had.

Nate kwam met een excusses. Wat had Light er aan? Light wist toch wel dat die trol er niets van meende, en Light over een uur alweer zou haten. Those homophobic stupid bastards. Afschieten zouden ze met hem moeten doen, nobody cares.

"Why are you even trying to apoligise? You just beat me up, and apoligising already. Who are you even? Do you got a personality disorder or something? Yeah, I'm talking you down! Got problems with it? Of course beat me up again! It fixes everything, Right?!" Light had het laatste op een sarcastische toon gezegd. Hij was hier namelijk nog niet klaar mee. Why do you even try to apoligise? You don't even want something from me, you don't even care!"

I don't wanna be the guy who has to fill the silence
The quiet scares me 'cause it screams the truth

Er waren maar weinig momenten waarop hij het gevoel spijt had gevoeld. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij het nooit gevoeld had, immers was het een gevoel wat iedereen wel eens gevoeld had. Echter, spijt moest je niet hebben als full-time afranselaar, maar hij had zichzelf meerdere malen betrapt dat hij zichzelf gewoon in een kamer wou opsluiten en er even niet meer uit wou komen. Hij wist dat het zo niet lang door kon gaan met zijn broers. 'Suck it up like a man, bro. Ain't got time for any o' that sissy whinin' of ya. Otherwise you're just a disgrace to us and we'll have ta leave ya home, 'llright? So, you're in or out?' Mensen zagen nooit wat hij voelde of wie hij eigenlijk was. Zijn broers zagen de agressieve dappere broer, die hen nooit zou teleurstellen. De mensen op school zagen de stoere pesterige Nathan, die een gevecht niet uit de weg ging en ontvlambaar was als een vat buskruit met een lucifer eraan toegevoegd. Hij was overal in principe hetzelfde, behalve bij zijn moeder. Zijn moeder beïnvloedde hem op geen enkele manier, afgezien van wat kleine dingetjes, maar die bepaalden zijn karakter op mindere mate. Hij kon bij haar een compleet ander persoon zijn, een persoon die hij nergens anders kon zijn. Want nog steeds had hij het gevoel dat hij zich overal moest bewijzen.

Please don't tell me that we had that conversation
I won't remember, save your breath, 'cause what's the use?

Nate keek naar de grond terwijl Light reageerde. Hij kon zich voorstellen dat het compleet gestoord was. Eerst in elkaar slaan en dan verontschuldigen. Stiekem begon hij zich ook af te vragen of hij een persoonlijkheidsstoornis had, of hij misschien naar een psychiater moest. Eigenlijk wist hij niet eens meer wat hij nu moest doen. Weglopen was altijd het antwoord geweest, maar nu kon hij geen haartje bewegen, alsof hij vastgenageld aan de grond was. Hij begon een ijzerachtig smaakje in zijn mond te proeven, iets wat het misselijkmakende gevoel in zijn maag nog ietsje sterker maakte. Hij schudde zijn hoofd langzaam en stond op van zijn plek. 'I got issues, ok? You want to fuckin' know who I am? Well, I don't know either at the moment! You're right, I don't even fuckin' care about you. But I still saved you from the debris and I feel this horrible guilt for beatin' you up, and I don't know what it means!?' Hij had zich absoluut niet zo willen openen tegenover Light, hell, hij vertelde nooit of te nimmer iets over zijn situatie aan iemand, maar hij kon er niet meer tegen. Zijn hoofd was gewoon een zooitje op het moment. Hij hield zijn hand tegen zijn gezicht en begon te ijsberen in kleine rondjes, alsof dat hem zou helpen zijn gedachten te sorteren. Het hielp trouwens niet. Was hij inderdaad een softie aan het worden? Was hij dat hart wat hij ooit verloren had aan het terugwinnen? Maar dat wou hij niet eens. Alles was prima geweest toen hij thuis was! Niks geen drama, geen problemen, helemaal geen ene reet. Toen hij hier net kwam was er ook geen enkel probleem geweest. Hij was misschien wat aardiger geworden, maar dat was geen drama. I'm startin' to think that... perhaps I'm much nicer without my brothers, much more... sensitive...? Euugh, this is crappy...

Oh, the night is calling?
And it whispers to me softly come and play

Light was verward, hij wist zich geen houding te geven. Hij wist zo ook niet hoe hij nu moest antwoorden op het gedrag van Mate. Hij sprak zichzelf tegen, good cop bad cop leek het bijna. Nate zou perfect horen bij een ruw iemand, maar Light, Light wist hier niet mee om te gaan. Het was net alsof er twee verschillende Nates waren. The Bad Cop, je weet het, de Nate die iedereen kende, de klootzak, de opstandige, de idioot, en de vechter. The Good Cop, die Light net kende, de Nate die zich zorgen maakt, de lieve, de schat, de verzorgende, verontschuldigende. Nu was Nate weer in zijn rol gevallen van TheGoodCop.

Nate moest nu toch ook begrijpen dat Light lichtelijk verward was? Nate sprak zich nu al 4keer tegen, en gaf elke keer Light op de kop. Wanneer ging Nate inzien dat je schuldgevoel niet afschreef als je een ander maar snel de schuld gaf? Die voelde zich toch niet schuldig, alleen de schuld werd verplaatst, het gevoel zou bij Nate blijven liggen. Iemand moest hem dit duidelijk maken, maar al bloedend vond Light dat toch maar geen taak voor hem.

"You don't know what it is? Maybe we'll start earlier. Think. Why do you even hate me this much?" Als Nate er over zou denken waarom hij Light zo haatte, misschien dat Light dan eens een doorbraak zou vinden, en een oplossing kon krijgen. Of misschien leerde Nate wel eens te kijken vanuit een geheel andere hoek. Ondertussen was Light het smerige verband alweer aan het aanleggen om zijn hoofd, het zou gaan ontsteken door het zand en stof, maar zo gutste er niet steeds bloed in zijn oog.

Zijn nog niet onder het bloed zittende oog keek Nate nu aandringend aan, Light wou antwoord, en Nate zou er niet makkelijk van af komen. Nate was nu aan het ijsberen, alsof daar iemand ooit beter van was geworden?

_______________________________

'''Cause I'm only a crack in this castle of glass,''

Dit was raar. Dit was hartstikke raar. Dit was zo raar dat hij geen enkel ander raar moment uit zijn leven nog raarder kon noemen. Waarom was alles nou zo raar? Kon het niet wat duidelijker voor hem worden? Moest hij echt zoveel van zijn hersencapaciteit gebruiken om tot een oplossing te komen, die hij nog steeds niet uitgevogeld had omdat hij de kern van het probleem niet eens zag? Nee, de kern zag hij wel. Het probleem zelf begon hij ook wel te zien. Maar hoe was het op te lossen? En hoe in hemelsnaam kon deze jongen hem tot deze gedachten brengen, van alle personen die er op deze wereld stonden. Waarom hij? Hoe kon hij hem zo erg verwarren? Hij had hem nu allang moeten laten liggen, met of zonder broers, omdat hij homo's nou eenmaal haatte. Maar wat deed hij? Hij hielp hem. Hij zag de logica er gewoon niet in. Uit frustratie begon hij te ijsberen, alsof rondjes door de kamer lopen hem zou helpen. Het maakte hem niet uit of het er raar uitzag voor Light. Light wist nu immers toch wel dat er wat aan de hand was. En hij geloofde dat hij niet zomaar van hem af zou komen.

Nathan stopte met lopen en liet een diepe zucht vol ergenis. Hij ging op de grond zitten en wreef met zijn ruwe handen in zijn ogen, dan over zijn wangen en weer terug naar zijn ogen. Daarna ging hij in kleermakerszit zitten en leunde hij zijn elleboog op zijn knie, steunde zijn hoofd op zijn hand. Light kwam met een vraag, een vraag waar Nate het antwoord gelijk op wist, maar niet echt bereid was om het te delen. Het was een vervelende ervaring geweest en hij stond nou niet bepaald te popelen om het te vertellen. Maar toen hij zijn mond eenmaal opende, stroomden de woorden die al zo lang opgekropt waren er als een waterval uit. 'To tell ya this in short: it's because of... which gender you date. But ya knew that already, so I'll skip that part... Fuck, don't even want to tell this... My father and I used to be real close, ya know. He was the person I wanted to be when I grew older... So my parents started fightin' for a short time, 'till I turned eight and my father left and never came back again... My mom told me he had ditched her for a man... He even had invited her for his marriage, fuckin' asshole. My mom was so sad, so angry at him... And I was too. I fuckin' hate him for lettin' her down for another guy... It's like he was bored of her, like he just went ''oh hey, women bore me, I'll go gay!'' Fuckin' sick.' Nate trok zijn benen op zodat zijn knieën zijn kin raakten en sloeg zijn armen om zijn knieën. Uit lichtelijke schaamte verborg hij zijn gezicht in de holte tussen zijn knieën en borst. Hij voelde het gat in zijn borst, wat zijn vader lang geleden had geopend, opnieuw weer openen. En god, het voelde gruwelijk.

'So there ya have it... I hate every single one of you... You're all just sick, messed up, just like my father!'

''Just hit them as twice as hard, my son.''
_______________________________

Je moet ook weten: zijn moeder droeg ook bij aan dat homofobie-gedoe.

Nate stopte eindelijk met ijsberen. Gelukkig, het liet hem er uit zien als een sukkel, terwijl hij dat niet was, verre van dat, Nate was stiekem alles wat Light zocht in een vent, the only problem was the homofobie. Whatever, Nate begon zijn verhaal. Dus hij was samen met zijn moeder gedumpt door een gay, Nate's dad. Gay. Als het niet zo dramatisch in deze situatie was, had Light zich kapot gelachen als iemand, like Rhine, his Sistah, dit soort verhalen had verteld. Wat een gruwelijke ironie. Mister Gay Hater had een Gay Dad. Light moest wel toegeven dat dit een triest slecht smoesje was om hem te haten. Hij was zoch zeker Nate's vader niet?

''Nate listen, no offence but. Serious man, think about it. Do I look like your dad?" En Light liet Nate eens goed naar hem kijken. "Do I sound like your dad?" En Light zei het hard genoeg zodat Nate hem wel moest horen. "Do I think like your dad?" En Light drukte een vinger tegen zijn hoofd, en draaide met zijn hand. Alsof hij zijn brein uitbeelde. "Do I move like your dad?" En Light stond op, kermde even, en liep rustig al wandelend op Nate af. "Do I smell like your dad?" En Light stond vlakbij Nate, zodat Nate de combinatie van overwelmende parfum gemixt met de pure bloed geur wel moest ruiken. "Do I feel like your dad?" En Light stond zacht tegen Nate aan, zodat Nate wel moest voelen hoe Light gepostuurd was. Aan deze reactie zou Light kunnen zien hoe Nate er nou écht over dacht.

"Yes, I maybe love like your dad, but dear Nate, I'm not your dad."

Ergens voelde Nate de drang om weg te rennen. Gewoon te verdwijnen en niet meer terug te komen, zijn moeder te vertellen dat hij de school niks vond zodat hij niet meer hoefde te gaan. Hij wou de grond in zakken en er niet meer uit komen, als een konijn in een hol - wat best accurate was, sinds zijn dierlijke vorm een konijn is. De schaamte liep over en het verdriet kwam er weer in volle teugen uit. Hij voelde hoe de prop in zijn keel zowaar nog groter werd en hoe zijn ogen begonnen te prikken. Hij vloekte in zichzelf. Hij kon zich niet zo vertonen, accepteerde het niet en probeerde zich te vermannen, zichzelf te vertellen dat het verleden het verleden was en hij er niets meer aan kon doen. Hij had er toendertijd sowieso niets aan kunnen doen. Hij was nog jong, zijn moeder vertelde hem zich er niet mee te bemoeien en zijn vader werd sowieso afstandig. Het was eigenaardig hoe de man had kunnen veranderen van een liefhebbende echtgenoot naar een verrader. Hij begreep het niet. Hij begreep niet hoe hij zijn zoon had kunnen achterlaten, hoe hij zijn vrouw had kunnen bedriegen. Ook al was hij gay. Het was niet oké, volgens Nate. Zijn moeder was zo verdrietig geweest dat zij de enige werd waar hij naar luisterde. Hij kreeg een sterkere band met haar, leerde alles van haar, zowel haar vermogen om zelfs soep te verbranden, als haar eigen gedachten en meningen. Zo had hij wel meerdere negatieve gedachten over gays, maar die besloot hij niet te delen. Immers waren er een paar outdated vanwege gelovige onzin (Nate was tegenwoordig de minst gelovige persoon ooit, in tegenstelling tot zijn moeder die nog altijd de hielen van de bijbel likte) en wist hij al wel wat Light ging zeggen. Nate hoorde altijd dezelfde antwoorden - mensen werden ermee geboren, ze werden het niet zomaar - en hij geloofde er niets van (En hier moet Ruuz hem even meppen).

Nathan hief zijn hoofd iets op, maar zijn gezicht was nog half bedekt door zijn knieën. Hij wou niet naar Light luisteren, maar zijn oren vingen het toch op... Light zag er niet uit als zijn vader. Hij klonk niet als zijn vader. Hij dacht niet als zijn vader. Dat laatste geloofde Nate niet. 'Of toch wel...?' fluisterde Nate zachtjes en luisterde naar wat hij zei. Light kwam dichterbij, tot op het punt dat er fysiek contact was en Nate genoodzaakt was om afstand te nemen. Hij stond op van zijn plek en liep een klein stukje weg. 'Goddamnit, I can't breathe...' mompelde hij zacht en hoorde de conclusie van Light. Hij wist ook wel dat Light zijn vader niet was. Maar het ging hem meer om hoe hij dacht, hoe hij was. Nate haatte zijn vader met een passie doordat hij met een man was gegaan, zijn moeder had hem daarna alle anti-gay dingen in zijn hoofd gestampt die er waren. Natuurlijk was Light zijn vader niet. Niet in fysieke vorm althans. Want zijn gedachten, die vertrouwde Nate niet. Nate zuchtte diep en keek om naar Light, de prop nog altijd aanwezig in zijn keel. Hij voelde zich benauwd, alsof hij door een rietje ademhaalde. Tegelijkertijd klopte zijn hart als een razende en vocht een manier naar buiten, of dat voelde in ieder geval zo. 'I... Ok, you may not be my father, but he's just one of the many reasons I hate you guys. Ugh, never mind! Can't we just forget this shit and like, never speak each other again? Because I really-' Op dat moment hoorde hij een gekraak en viel de andere helft van het ingestortte plafond naar beneden. Uit schrik sprong Nathan een gat in de lucht en moest hij opzij stappen voor een stuk hout dat naar beneden viel. Door die actie lette hij niet op in welke richting hij ging en botste hij bijna, maar net niet, tegen Light op. Hij stond nog maar een paar centimeter van Light af, maar merkte dit niet helemaal doordat hij nog naar het ingestorte plafond staarde. 'Holy shit, ik schrok me--' Opnieuw kapte hij zijn zin af, deze keer doordat hij opeens merkte hoe dichtbij hij stond. Hij staarde Light aan met zijn blauwe kijkers en zijn hart leek wel van zijn plek te springen. Het voelde alsof hij aan de grond vastgenageld stond - waardoor wist hij niet, hij snapte sowieso de helft van deze hele gebeurtenis niet. Hij snapte ook niet waarom zijn lichaam zo reageerde. Hij snapte niks meer... Scumbag brain.

Zo, ik hoop dat je er wat mee kan? o3o
En even geen opmaak, want luiheid.

Nate had als een klein kind zijn vingers in zijn oren gestoken. Dus zo had zijn moeder hem opgevoed, kinderachtig, wat we niet horen dat is er niet. Toen Light op hem af gestrompelt was, had Nate meteen naar achter gelopen. Hij was er niet van, hij haatte alles wat ook maar een link tot zijn vader kón hebben. Light had het al door, dit zou nooit wat worden. En toch, als hij in de ogen van Nate keek, hoopte hij vurig op een wonder, een klein zetje. Het ene zetje wat Nate op dit moment nog nodig had, er moest iets gebeuren zodat Nate zijn gehele onverschilligheid een tijdje liet varen.

Of het een wonder was of niet, een stuk dak stortte neer. Nate gaf een half gilletje, of was het Light zelf? En bewoog meteen zijn richting op. Light had al meteen door dat Nate enorm close op hem stond, wel verdacht dichtbij voor iemand die hem haatte, maar deed alsof hij niets door had. Er zou iets in Nate omgedraaid moeten worden, maar ook alleen in Nate. Niet van daar buiten kon hem daar bij helpen, Nate moest zelf deze verstandige keuze maken om niet zo hatelijk te zijn, hij zal na de tijd weten dat hij de beste keuze had gemaakt. Maar op dit moment was er niemand die het Nate uit zijn hoofd kon praten, door omstandigheden en gedachten zou de jongen zelf moeten nadenken of het verstandig was om Light te haten.

Nate wou uitleggen hoe erg hij zich wel niet kapot schrok, tot hij zag hoe dicht hij wel niet bij Light stond. Maar ook nu was de keuze aan Nate, hij moest dit zelf doen. Zou hij Light weer slaan, dan was het duidelijk, dan had hij verstandelijk gezien verkeerd gekozen, en was Light niet de persoon om wat aan de gedachten van Nate te sleutelen.

Zou hij doen alsof er niets gebeurd was, dan zou Nate al goed op weg zijn naar het accepteren van zijn verleden. En zou Light als een vriend Nate de goede weg op helpen, en er voor zorgen dat Nate op dit pad zou blijven. Misschien kon Nate zijn verleden dan wel verwerken, en door gaan als Nate, de leuke jongen die Light af en toe onder de berg van vervormingen tegenkwam.

Of was er nog een andere keuze voor Nate?

En het werd uiteraard alleen maar gekker. Natuurlijk. Nate vond het al niet gek genoeg door zijn gemengde emoties en verwarring jegens deze hele situatie. Zijn acties waren nog niet gel genoeg hoor, zijn emoties ook niet. Waarom niet nog ietsje gekker, om hem compleet van streek te maken? Waarom niet nog iets verwarrender, om zijn limieten te testen? Hij kon zich niet anders bedenken dan hoe gek dit allemaal was. En zo langzamerhand werd hij bang, want hoeveel gekker zou het nog gaan worden? Uit ervaring wist hij dat als hij eenmaal in de problemen zat bij iemand, dat hij er niet meer van af kwam. Het was net zoals de bendes waar ze tegen vochten. Was er een gezicht bekend, dan werd diegene tot aan diens dood opgejaagd. Hoewel dat hier waarachijnlijk in mindere mate verliep, had hij het gevoel dat hij niet zomaar van Light af zou komen. Misschien als hij hem goed duidelijk zou maken dat hij moest opdonderen, maar om de een of andere reden lag zijn tong slap in zijn mond, alsof het plots verlamd was geraakt. Hij kon geen woord uitbrengen, kon alleen maar staren en zijn hart voelen racen.

Op een gegeven moment begon het wel weer te werken in zijn hoofd. Het ene standbeeldachtige momentje veranderde in een compleet andere, waarin hij in een klap terug werd geslagen naar de realiteit en hij zich realiseerde dat hij nu iets moest doen. Het eerste wat in hem op kwam, was uiteraard slaan en wegduwen. Hij wou niets met hem te maken hebben, hij wou hem niet eens zo dichtbij hem hebben en de jongen leek geen centimeter te willen bewegen van zijn plaats. Nou, dan liet Nate hem wel bewegen! Zijn hand jeukte licht en hij wou net zijn spieren aanspannen om hem een fikse klap te geven, maar ergens in zijn gedachten, veranderde hij zijn actie plots. Hij wou hem heel graag slaan, maar om de een of andere reden kon hij het niet weer, wetend dat hij net zials eerder die vreselijke spijt zou voelen. Hij wist dat hij zichzelf alleen maar meer pijn zou doen en Light ook. Hij had genoeg klappen gehad... Dacht Nate. Alles waar hij op het moment uit bestond, waren twijfels. Twijfels zo ingewikkeld als draden die door elkaar waren geraakt. En hij kon ze niet uit elkaar halen. Als hij het al niet kon, wie kon het dan wel? 'Ehm... This uh...' mompelde hij en deed een stap achteruit, voelde zich awkward als de pest. Nog erger: hij voelde dat het bloed naar zijn wangen steeg.

Het werd inderdaad nog gekker. Hij kon zich geen moment herrineren waarop zijn wangen zo warm hadden gevoeld, afgezien van het momentje waarop hij zijn eerste succesvolle sprong van gebouw naar gebouw had gemaakt en zijn broers hem ervoor prezen omdat zij het niet konden. Gelijk hadden ze hem erom geplaagd, dat hij bloosde als een meisje en daarmee moest kappen. Sindsdien was het nooit echt meer gebeurd. Niet omdat hij moest kappen en zijn bloedtoevoer kon stoppen - hell, dat zou pas een gruwelijk stukje magie zijn, maar omdat hij nooit echt meer momenten had gehad waarin zijn wangen rood konden kleuren. Tot nu. Om een reden die Nate niet kon uitvogelen - nog een mysterie, alsof hij er al geen hoop had, gloeiden zijn wangen en kleurden ze een lichte rode kleur. Hij wist dat hij bloosde, hij wist het door dat warme gevoel op zijn wangen en hij wist dat hij nu overkwam als een idioot. Waar was zijn stoere gedrag nu? Kwam hij nu over als een badass? Niet bepaald en Nate kon niet in woorden uitdrukken hoe erg hij het haatte. Euuuugh, fuckin' hell, just kill me already. dacht hij gefrustreerd en pakte zijn donkerblauwe vest op. Hij trok het vlug aan, haalde de capuchon over zijn hoofd en keerde zich weg. 'Eh, I'm out of here. I- uh... Well bye!' Hij liep al langzaam naar de deur toe en schaamde zich meer dan ooit. Hij wou momenteel gewoon in de grond zakken. Ten eerste had hij Light geholpen, geslagen en weer geholpen. Ten tweede had hij zijn verhaal eruit gekraamd, waar Light waarschijnlijk niet overtuigd door was. Ten derde, hij bloosde als een gek. Ten vierde, hij werd gek van zichzelf. Ten vijfde, stop met het opnoemen van redenen want Nate kon er nog zo twintig bedenken.

Ze waren close, maar Light had de verandering al gemerkt, tuurlijk hij had niet kunnen verwachten dat het makkelijk ging. Want hij zag de drang van diens hand om in Lights gezicht te eindigen. Maar hij onderdrukte het! Nate was onderweg naar in ieder geval acceptatie van zijn verleden, en Light had er vrede mee. Had hij toch nog iets goeds kunnen doen vandaag.

Nate stond er te blozen, vuurrode wangen sierde het gezicht van de 'bad' boy. Het zag er enorm schattig uit, en Nate werd zojuist een enorm lekkerding! Light baalde, baalde van diens moeder, hoe kon dat wicht d'r kroost opvoeden tot het haten van gays, als dat wijf niet zo middeleeuws was geweest, en die broers Nate niet zo hadden op zitten jutten, had Light er nu naast kunnen lopen, een arm om zijn heup, en een hoofd op zijn schouder.

Nate wist niet wat hij aan moest met het schaamtegevoel, Light had ergens medelijden met de vent, één en al stoer en opstandig, en werd dat zojuist verpest door vuurrode wangen waar je zelf nog niet eens wat aan kon doen. Ook dit was als Light het van een ander had gehoord een verhaal waar hij enorm om in een deuk zou hebben gelegen.

Nate ging weg, Light vond het jammer. Ze hadden het toch de laatste minuten wat gezelligER gehad. Light werd in ieder geval niet geslagen, en werd niet neergeschopt, werd niet uitgescholden. Hij had bijna zin om met Nate nog even te praten, maar gaf de moed al op. "Well... Tot ziens?"

~~WUUUZ WAT DOE JE, U MAAKT EEN EIND AAN HET TOPIC?~~

Zo hooghartig en hatelijk hij binnen gekomen was, zo vertrok hij niet. Iets wat hij nog nooit in zijn leven had meegemaakt, iets wat hij nooit weer wou meemaken. Zijn scherpe randjes - de randjes waar hij mensen grotendeels mee wegjoeg, waren bot geworden. Zijn brutale tong - zo scherp als chilipepers en pas geslepen dolken, was opeens verslapt. Het was weg en hij was niets meer dan een hoopje blozende twijfels en verwarring. Zo verliet hij het krot, kwetsbaarder dan hij zich ooit had gevoeld. Hij had naar zijn gevoel tientallen fouten gemaakt, fouten die hij niet eens had moeten maken omdat de antwoorden eigenlijk zo voor de hand hadden gelegen: gewoon zijn ruige zelf zijn en hij had ook dit gerust kunnen afsluiten. Het hele schuldgevoel negeren en gewoon weggaan, verdwijnen en niet meer met Light spreken. Maar ergens had iets hem vastgegrepen, hem compleet verward. Het hart waarvan hij dacht dat hij het jaren geleden verwaarloosd had en ergens in een kluis had gestopt, had hem toch bij de keel gegrepen. En hij wist niet hoe hij het kon loswrikken, hoe hij eraan kon ontsnappen. Een onmogelijke opgave, zo onmogelijk als het licht van de zon doven. Licht... Light... Was het niet gewoon Light? Had de jongen hem niet gewoon gehersenspoeld zonder dat hij het merkte? Waren de keren dat hij hem uitschold en sloeg momenten waarin hij uit die hypose brak? Of was hij zichzelf nu gewoon gek aan het maken?

Nate beet op zijn onderlip en sloeg zijn vest strak om zijn lijf heen, alsof een reddingsvest was, hoewel hij voelde dat er geen redding was. Hij had zich opengesteld, Light meer verteld dan hij wou en het voelde vreselijk. Ergens voelde het fijn, de jarenlange frustratie was weg en het voelde opluchtend, maar hij had nooit zijn schild willen laten vallen. Hij wist zeker dat Light nu dacht dat hij een watje was, een sukkel, een zwakkeling. En hij kon het niet hebben. Hij wou hier gewoon weg en onder zijn dekens kruipen en er niet meer uitkomen tot Light van school ging. Hij liep door de deuropening heen, waar nu geen deur meer aan hing door zijn trap en hoorde Light nog ''tot ziens'' zeggen. Nate fronste licht en antwoordde niet terug. Hij liep gewoon door over het steenachtige pad vol onkruid en keek heel even achterom naar Light, die hij door de deuropening nog kon zien. Wat er hierna ging gebeuren wist hij niet, maar hij wist dat hij deze verwarring moest oplossen en zich moest heroppakken. Daarbij kon hij het nog wel hebben als maar één persoon hem kwetsbaar had gezien. Ging Light het doorvertellen, dan was ie nog laaaang niet jarig. Maar hij wist ergens dat hij dat niet ging doen. Want als Nate er zo over nadacht was Light best... aardig. Aardig. Iemand die hij automatisch al niet mocht en hij ging hem aardig vinden. En hij had ook nog eens als een gek gebloosd.
What the fuck... was het enige wat Nate zich daarover kon bedenken.

Woep, ik ben uitgeschreven c:

PROFILE MAGICIAN