De jongen voor haar, Dublé, zoals op het papier vermeld stond, had meteen door wie ze was zodra Q’leen zich had omgedraaid. Een zuinige glimlach speelde rond haar lippen. Hij was nerveus. Voor haar. Ze zou bijna zover gaan om te zeggen dat de jongeman bang voor haar was. Het was uiteraard te begrijpen, als het haar niet aan had gestaan had ze hem onnoembare dingen aan kunnen doen. ‘Voor een persoon met uw aanzien heb ik vrij weinig keus..’ Awh.. Het was schattig om te zien hoe hij over probeerde te komen als iemand die niet angstig was en daarnaast vermakelijk om te zien dat hij een van de weinige personen was die zijn plaats wist. Haar ogen glansden opnieuw naar de tekening in haar handen. Een tekening die zeer gedetailleerd was en een titel die er volgens haar oog perfect bijpaste. Toch vroeg ze hem ernaar, wilde weten wat hij zag, wilde weten waarom juist dit moment moest worden vastgelegd. Blijkbaar had ze hem verrast met haar vraag. Was dat niet een normale vraag? Ze was al een lange tijd niet meer met tekenaars of schilderaars in contact geweest, maar het was altijd een standaardvraag geweest. Het was meestal juist beleefd om ernaar te vragen. Op die manier kon je erachter komen hoe de artiest zijn kunstwerk zag. Dublé’s uitleg was meer dan duidelijk en een lichte gemeende glimlach daalde op de tekening neer. Haar uitvoering van Ramona was dus voldoende voor een nietsvermoedende artiest die haar tegenkwam. Q’leen knikte licht. ‘Het komt uit een boek inderdaad. In deze taal noem je het; Het Vergeten Hart.’ Haar stem was zacht, alsof het eerder voor haarzelf bedoeld was dan voor zijn oren om te horen. Haar blik ging opnieuw naar de roodharige jongen. Had ze hem eerder gezien? Zijn energieën kwamen haar namelijk veel te bekend voor. ‘Je hebt het voor deze keer goed gemaakt door deze tekening aan me te schenken.’ Vertaling: Ze nam de tekening in beslag. ‘Toch kun je nog niet gaan.’ Queralena liep bij Dublé weg om plaats te nemen op een marmeren bankje enkele meters verderop. De tekening werd met rustige halen opgerold en verdween in de schaduw van een wolk om in haar kamer opnieuw te zullen verschijnen om voor haar te bepalen wat ze ermee zou gaan doen. ‘Op wat voor manier heb je dat gemaakt Dublé? Ik weet voor een feit dat je niet lang bezig bent geweest.’ Haar ijzeren blik boorden zich nu in de licht heen en weer springende van de jongen.

Queralena keek met een licht warme blik naar het dorp dat in de oude volksmond ook wel “Kalè” werd genoemd voordat ze haar hoofd draaide om naar haar passagier te kijken. Miles Dublé, dacht hij nou werkelijk dat ze niet enig idee had wie hij was? Nou ja, ze kende hem niet goed, maar zijn moeder? De vrouw die in haar echte leven een dokter was, maar wiens hart lag bij het tekenen en schilderen. Enkele schilderijen van de vrouw hingen in haar oude kasteel, vooral schilderijen waarbij je de emoties van de canvas kon lezen en een reden had om je emoties te laten gaan en je er niet voor hoefde te schamen. Q’leen glimlachte de jongen toe en verdween toen in de richting van het dorp. Hij zou er nog wel achter komen wat het is dat ze hem wilde vertellen. Ze nam niet iedereen mee hiernaartoe en ze zag enkele kunstenaars haar al afwijzend aankijken waarop ze enkel grijnsde. De mensen konden er niet goed tegen als er een nieuw persoon binnenkwam en dan vooral een persoon die niet van Shadra kwam en meteen door het dorp heenliep zonder ook maar eerst de oudste van het dorp aan te spreken en te vragen om permissie. Werkelijk waar, de jongen lukte het gewoon maar niet om beleefd te zijn en de tradities te volgen. De reden voor tradities was zodat er niets mis zou gaan, de reden dat de mensen elkaar hier niet op de vuist gingen omdat alles geregeld was volgens de oude wetten van weleer. Terwijl een deel van haar bewustzijn gericht was op het volgen van de roodharige aap die nu door het dorp raasde, was het andere deel van haar bewustzijn gericht op de kunst die voor haar werd gemaakt. Sommige mensen waren buiten bezig, knikten haar toe als ze niet te druk bezig waren, en sommigen kon je van binnen horen. Het was niet alleen een dorp voor de tekenaars, al wist ze dat dit het enige was waarmee Dublé bekend was. Nee, alle vormen van kunst konden hier worden vertegenwoordigd, tot op de kunst van het vergiftigen aan toe. Zolang het een kunstvorm was die alleen kon worden gemaakt door maar een klein deel van de populatie zou het volgens de wetten mogen worden gemaakt in het dorp. Dat was de reden dat het dorp alleen maar uit zou breiden als er een nieuwe kunstvorm bijkwam. Er werden geen nieuwe slaapplekken of werkplaatsen bijgebouwd zodat het een plaats was alleen de elite zou kunnen komen en blijven. Kwam je aan en alle plaatsen voor jouw vorm van kunst waren vol dan kon je de reis naar huis opnieuw gaan plannen, want je zou er de nacht nog niet mogen spenderen.
Het was pas toen een man een hand voor haar ogen heen en weer zwaaide dat Q’leen uit haar gedachten over het dorp raakte en voor zich uitkeek. Ze was blijkbaar beland bij een instrumentenmaker en ze glimlachte hem licht toe toen hij haar vroeg of er iets was dat haar interesseerde. Dit was een van de redenen dat ze het ook fijn vond om hier te komen op zoek naar nieuwe spullen, de mensen gaven eerlijk en uitstekend advies ondanks dat het in hun aard lag om hun eigen spullen hoger te schatten en verkondigen dan de spullen van de ander. Haar blik gleed over de voorwerpen die met zoveel perfectie en liefde waren gemaakt dat het moeilijk was om haar hoofd te schudden en van de werkplaats weg te lopen. In haar toren had ze al een perfect gemaakte harp staan. Het was de harp die ze van haar grootmoeder had gekregen als cadeau bij het trouwen van haar toenmalige man. Q’leen maakte verder haar weg naar het grote plein waar het standbeeld stond van de eerste kunstenaar die het dorp had opgericht, Genya Irinei Zaravinus. Op het plein ging ze bij het fonteintje zitten onder het standbeeld en wachtte rustig af totdat mister Dublé weer in beeld zou komen.
Met een grijns sloeg ze haar ene been over de ander zodat ze gekruist waren bij haar knieën en legde haar kin in de palm van haar hand om die vervolgens te laten steunen op de knie die niet al bedekt was door de ander. Mister Dublé, zoals ze al eerder tegen had gezegd, dacht niet aan de beleefdheidsvormen die golden in het bijzijn van bepaalde anderen en dat zou hem nu iets duurder komen te staan. Hij had zijn eigen ticket aan verbanning gekregen als hij het zo dadelijk niet goed zou spelen. Q’leen had het duidelijk gevoeld dat de wachters van het dorp achter hem aan waren gegaan al deden ze dat op een ietwat rustiger tempo dan dat de jongen voor hen wegrende, op zoek naar een plaats waarvan zij alleen maar kon raden. In ieder geval ging hij richting het gedeelte van de schilderaars en de wachters gingen erachteraan. Tegen deze wachters was niets te doen, tenzij je met een leger het dorp binnen zou vallen en de wachters wist uit te schakelen voordat je eigen vechters magieloos werden. Dat was de magie van de wachters, ze waren gebouwd als sterke mannen die de macht hadden om de magie van hun verdachte weg te nemen voor zolang zij dat nodig achtten. En op dit moment waren ze Dublé op het spoor. De klok sloeg twee van de vier slagen voordat ze voelde hoe er een band om de energie van haar passagier werd gelegd en met een gestage pas de energie steeds meer haar kant opkwam. Het plein zelf stroomde ook iets voller met de oudste kunstenaars die het recht hadden gekregen om in het dorp te blijven wonen tot hun dood om te wetten te blijven handhaven. Vaak wilden of konden deze kunstenaars niet zelf meer hun kunst beoefenen en maakten ze hiervan gebruik om toch nog een deel te blijven van wat ze hun hele leven hadden gedaan.
Na enkele minuten en begroetingen later waren de wachters bij hen aanbeland. Twee van hen droegen Mr. Dublé tussen hen in naar voren terwijl de derde zijn spullen naar voren bracht. Queralena’s gezicht stond strak, zoals de rest van de mensen die om hen heen stonden op de enkele zachtaardigere mensen na dan. Andere kunstenaars drupten ook stilletjes het plein op en begonnen met elkaar te praten, het was immers al weer een tijd geleden dat iemand zomaar naar binnen was gekomen en ieder kleine verstoring kon voor een inspiratietoename zorgen bij deze mensen. De wachters waren geen bruten, ze plaatsten hun gevangene kalmpjes terug op zijn voeten op de lang geleden ingeslagen kinderkopjes. ‘Mr. Zaravinus, mag ik u voorstellen aan Mr Dublé?’ De man, die nu uit zijn standbeeld kwam, liep tot voor de jongen en keek kritisch naar hem. ‘Has he introduced himself?’ Hierbij draaide de oude ziel zich om naar zijn schare kunstenaars die hierop hun hoofden schudden. Niemand kon zich herinneren dat deze jongeman zich officieel had voorgesteld aan een van de andere meesters. ‘Mr. Zaravinus, misschien herinnert u zich zijn moeder? Al weet ik uiteraard niet met welke naam zij zich aan u heeft voorgesteld.’ De ziel draaide zich terug naar de jongen die nog steeds gevangen stond tussen twee wachters toen de derde wachter zijn spullen naar de meesters voor zich bracht. ‘One of my artists say your mother was a member of this community, if this is true, tell us her name Mr Dublé.’ De gedaante bleef voor de jongen zweven, wachtend op een antwoord toen de andere kunstenaars de canvassen uit de perkamentrol haalden en beschuldigend naar de jongen keken. ‘My my, Mister Dublé. I thought you were rude but you exceeded my expectations. Stealing from the community? How far are you willing to go boy? Please explain yourself to them.’, grijnsde Q’leen naar de jongen. Ze had hem hier mee naartoe genomen om hem te leren dat de jonge generatie nog veel te leren had van de oude generatie en dat hij moest leren om beleefd te zijn tegen zijn meerderen, maar ze had niet kunnen verwachten dat hij zichzelf zo in de problemen zou krijgen en al helemaal omdat ze wist dat hij hier vaker was geweest met zijn moeder die hem zeker zou hebben geleerd om respect te hebben voor de community aangezien zij een van de weinigen was die niet op Shadra leefde en toch iedere keer weer terug mocht keren.