De geheime kamer.

Deshas had Madeline meegenomen naar de Toren. Hij vloog via zijn openstaande raam naar binnen. Wat maar weinig mensen wisten was dat hij twee geheim kamers in de Toren had. Met Madeline over een schouder liep Deshas naar de boekenkast en trok er een boek uit. Toen hij die open sloeg zat er een dubbele bodem in. Deshas tilde een kant eruit en greep naar een roodkleurig kristal. Die plaatste hij in de zijwand van de boekenkast waar een opening zat, waar het kristal precies inpaste. De boekenkast schoof opzij en toonde een nieuwe doorgang. Deshas ging naar binnen en maakte eerst een bed uit schaduwen. Hij gooide Madeline erop en liep weer terug waarna de ingang zich afsloot en de boekenkast er weer voor schoof. Deshas pakte het kristal weer en wachtte op Savador.

De grote witte slang die Deshas gevolgd was, nam in Dorchadas Savadors menselijke gedaante weer aan. Hij schonk Deshas een grijns terwijl hij hem voorbijliep naar een doorgang wat erop leek dat die naar een geheime kamer leidde die hem nooit eerder was opgevallen. Hij schonk er nu geen aandacht aan; hij moest zijn tijd nu benutten met Madeline. Hij klom zonder een woord te zeggen bovenop haar en rukte de dekens van haar lijf. Met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht trok hij ook haar ondergoed uit. Hij keek haar strak aan. 'Nu moet je even meewerken, Madeline. Anders komt er nooit iets terecht van die droom,' zei hij zacht. Zelf begon hij zijn onderkleding al uit te trekken. Gehaast en met vlugge bewegingen. Hij liet de kans niet nog een keer door Norwood ontnemen. Savador wierp een vluchtige blik over zijn schouder. 'Sluit die doorgang af!' siste hij gespannen. Hij kon niet met een gerust hart zijn gang gaan zolang de doorgang nog niet afgesloten was. Savador richtte zich weer tot Madeline en drukte grijnzend een kus op haar lippen.

Deshas liet Savador erlangs. ''Jij bent me hierna flink wat verschulkdigd'' zei hij kalm. Daarna sloot hij de ingang weer af. Het kristal verstopte hij ergens in de kamer. Zelf pakte Deshas een stoel en een fles wijn. Hij ging op die stoel zitten en trok de kurk met zijn tanden uit de fles. Hij nam een flinke slok terwijl hij nu wachtte op Norwood. Die moest hen ongetwijfeld gevolgd zijn.

Madeline had zich de hele weg geprobeerd los te krijgen uit Deshas greep. Het vervelende was, dat het nacht was. Op zulke momenten waren haar krachten minimaal en kon ze maar weinig doen. Ze voelde hoe ze in een donkere kamer op een bed werd gesmeten en achtergelaten werd. Op het flakkeren van een aantal kaarsen na die het enige licht in de kamer brachten was het er stil. en op het bed na leeg. Madeline maakte zich klein op het bed. Ze keek angstig op toen Savador binnen kwam. Ze werd tegen het matras gedrukt toen Savador bovenop haar klom en haar van alles ontdeed. Hij had het wel telkens over een droom maar voor Madeline was dit inmiddels meer een nachtmerrie geworden.

Norwood was Deshas al die tijd gevolgd en vloog ook de kamer binnen. Hij dacht na of hij nu wel of niet naar binnen moest gaan. Het zou riskant zijn, heel erg. Maar hij wilde Madeline ook niet aan Savador overlaten. Een dilemma speelde naar boven. Wel of niet naar binnen? En als hij binnen was. Wat zou hij doen? Hij kon niets doen. Even voelde hij een traan over zijn veren lopen. Hij nam zijn normale gewoonte weer aan maar bleef onzichtbaar. Hij twijfelde. "Madeline.." mompelde hij zacht en onhoorbaar. Hij merkte dat Deshas naar buiten kwam en hij wilde naar binnen rennen. Te laat, de deur was gesloten. Norwood sprong het raam uit en landde buiten. Hij kon niets meer doen. Hij was nutteloos. Hij was niet in staat Madeline te beschermen. Het was allemaal zijn schuld. Langzaam kwam er een bolletje uit zijn tas die zich in zijn schouder begroef. Norwood voelde de woede toenemen. Een lange harde en lage brul was te horen over de hele school.

Savador ging met zijn hand langs Madeline's gezicht toen hij de bange uitdrukking zag. 'Doe niet zo angstig. Dat is nergens voor nodig,' zei hij op een serieuze toon. Hij keek weer even snel over zijn schouder en zag tot zijn grootste genoegen dat de doorgang al afgesloten was. Hij wierp zijn lange zwarte haren over zijn schouders en ging met zijn lippen Madeline's hals af, steeds verder naar beneden. Hij veerde plotseling verschrikt overeind toen er buiten een brul te horen was. Op het moment dacht hij dat het niemand anders dan Norwood kon zijn. Hij smeet de kledingstukken van het bed en boog zich ver over Madeline heen. Gehaast maar met passie ging hij verder met zijn liefkozingen.

(en de rest zal ik maar niet beschrijven xd)

Toen hij klaar was, lag Savador roerloos over Madeline heen. Hij was bezweet en hijgde zwaar, maar bovenal had hij gedaan wat hij wilde doen. Hij nam de moeite niet om zijn kleding weer aan te trekken. Nu het moment toch daar was, kon hij net zo goed blijven liggen tot hijzelf vond dat het genoeg was. Savador streek zijn zwarte lokken weg, die nu in vettige strengen in zijn gezicht hingen, en kuste Madeline zacht op haar lippen. 'Ik hou van je,' zei hij zacht.

Norwood voelde de woede opborrelen. Hij sprong opnieuw terug naar het raam. Hij bleef onzichtbaar. Aan zijn hand begon zich een enorme vuist te vormen en hij sloeg tegen de deur van de geheime kamer. Hij merkte dat er een lichte deuk in kwam. Maar of het veel uit zou halen wist hij niet. Ondertussen bleef hij Madeline mompelen en er stonden tranen in zijn ogen. Hij wilde niet dat ze tegen haar zin gebruikt werd als een of ander lustobject. Hij keek naar deshas en merkte dat hij rustig wat zat te drinken. Hij voelde zich alleen maar woedend worden. Hij moest naar Diva, ze had het recht om het te weten. Hij sprong het raam uit en schoot de lucht in. Ondertussen liet hij een tiental lianen naar diva zoeken.

(Gemenerik xD. Mij eens even verkrachten he)

Madeline had de brul ook gehoord. Ze beet op haar onderlip. Het spijt me zo Norwood dacht ze. Ze kon wel janken maar wist haar tranen binnen te houden. Dit was niet precies wat ze zich had voorgestelt bij haar eerste keer. De rest ging allemaal in een roes voorbij. Zwaar ademend lag Madeline op het bed. Haar lichaam glom ook van het zweet. Madeline staarde naar het plafon. Ook nog steeds toen Savador haar een kus op haar lippen gaf. Hij had niet naar haar geluisterd. Ze had nee gezegd en toch was hij door gegaan.

Norwood keek richting Deshas. Het spijt me... dacht hij en zakte door zijn knieën. Savador had waarschijnlijk zijn daad al gedaan. Hij voelde tranen opkomen. Vermoord hem, vermoord hem.. zei opnieuw een stemmetje in zijn achterhoofd. Norwood gaf zich er aan over. Langzaam werd hij weer zichtbaar. Een laag boomschors kroop over zijn lichaam. Hij draaide zich om naar Deshas. Zijn groene ogen gaven nu groenig licht. Norwood schoot op Deshas af en greep hem bij zijn keel. Hij duwde hem tegen de muur. "Waarom?" zei een zware kille stem. "WAAROM!!!" bulderde hij naar hem. Hij wierp Deshas naar de andere kant van de kamer waarna hij er bladeren die vlijmscherp waren er op af schoten. Hij voelde een drang naar moord, hij wilde Deshas vermoorden en Savador evenmin. Hij voelde dat het monster zich over nam en hij liet het toe.

Deshas lette niet op Norwood. Hij nam nog een slok wijn en staarde als dood voor zich uit. Hij zette de fles met een klap neer toen Norwood op hem afkwam maar was niet snel genoeg. Hij knalde tegen de muur aan en keek strak in Norwoods ogen. Hij werd naar de andere kant van de kamer gesmeten maar hield zijn vleugels ter bescherming voor zich zodat de bladeren hem niet raakte. Ze kwamen niet door de leerachtige vleermuisvleugels heen. Daarna stormde Deshas op Norwood af en drukte hem tegen de muur. ''BEDAAR EEN BEETJE'' schreeuwde hij tegen hem. ''Moet ik je zeggen waarom? NOU?'' vroeg hij maar wachtte niet op antwoord. Hij liep naar de boekenkast en trok er ruw een boek uit dat hij doorbladerde waar hij bijna een paar bladzijde mee uit scheurde. Op een open pagina drukte Deshas het boek tegen Norwood aan. ''Lees! Er staat een spreuk om de tijd voor een persoon terug te draaien. Ik kan de tijd voor Madeline terug draaien naar voordat Savador ook maar iets bij haar gedaan heeft. Dacht je nou werkelijk dat ik hem zomaar z'n gang zou laten gaan. LUISTER GOED HOUTKOP. ALS IK DIT NIET HAD GEDAAN DAN HAD SAVADOR ZIJN DOEL OP EEN HEEL ANDERE MANIER BEREIKT EN DAT ZOU IK NOOIT KUNNEN TERUG DRAAIEN WANT DAN HAD IK VAN NIKS GEWETEN'' snauwde Deshas schreeuwend tegen Norwood. Hij keek hem nog even aan met een blik vol haat en ging toen weer zitten.

Savador ging naast Madeline liggen, al lag hij nog wel half over haar heen. Met zijn gezicht lag hij haast tegen haar nek gedrukt om haar geur in zich op te nemen. Het rook veel anders dan zijn eigen naar brand en zwavel ruikende lichaamsgeur. Het had iets.. Novaans? Door het zweet was het in ieder geval sterk te ruiken. Terwijl Savador lang naar Madeline's gezicht bleef staren, streelde hij haar zacht door haar blonde lokken. 'Ontken het nu maar niet. Zo erg heb je het niet gevonden, is het wel?' zei hij zacht in haar oor. Hij beet zijn tanden op elkaar toen er tegen de afgesloten ingang werd gebeukt. Norwood was dus al in Dorchadas. Hij schoot half overeind toen hij op slag zichtbaar werd en in de geheime kamer zelf stond. Terwijl Norwood zijn woede op Deshas zegevierde en Deshas op zijn beurt uitbarstte, drukte Savador Madeline's naakte lichaam tegen zich aan en sloeg de dekens om hen heen. Niet om haar als schild te gebruiken, maar meer omdat Norwood hem minder snel iets aan zou kunnen doen als hij in Madeline's buurt bleef.

(Zeg Saffie, ik denk dat je het verkeerd hebt aangezien Norwood en Deshas niet in dat kamertje zijn....tenzij ik het verkeerd heb)

Norwood keek naar Deshas en zuchtte even toen de bladeren werden tegengehouden. Hij schrok even toen hij tegen de muur werd geduwt. Norwood keek Deshas strak aan toen hij tegen hem snauwde. Hij zuchtte even. Langzaam kroop het hout weer terug. Even ging zijn blik naar de deur van de geheime kamer maar al gauw weer naar het boek dat in zijn gezicht werd gedrukt. Als reflex pastte zijn ogen zich aan en kon hij duidelijk lezen wat er stond. Hij knikte even naar Deshas en keek schuldbewust naar de grond. Deshas had een punt. En nu hij het zo zei klonk het wel logisch. Toch keurde hij het niet goed. "Dat betekend dus ook dat ze het niet meer herrinerd. Het is voor haar immers niet gebeurt..." concludeerde hij zacht. Ineens vlogen er een paar vogels naar binnen met een set kleding. Norwood knikte even en nam zonder nog wat te zeggen deze kleding aan. Hij keek nog even naar Deshas en liep toen zonder wat te zeggen naar de plek waar het steentje was verstopt. Hij had immers wat hulp ingeschakeld. Tientallen mieren hadden de kamer doorzocht en hadden het gevonden. Norwood opende de deur en sprak een spreuk uit waardoor hij en de kleding onzichtbaar. Daarna keek hij strak naar Madeline. Hij liep naar het bed en gebruikte een spreuk. Madeline, ik ben hier..alles komt goed... zei hij tegen haar in gedachten. Daarna legde hij zijn hand op haar schouder en mompelde een spreuk. Nu werd ook voor Savador Madeline onzichtbaar. Savador zou momenteel, door de spreuk, niet meer in staat zijn om Madeline en Norwood te zien. Terwijl Norwood wel zichtbaar was voor Madeline en andersom. Norwood gaf de kleding aan Madeline en keek haar even aan. Het spijt me dat ik je niet kon helpen... zei hij en keek daarna weer naar Savador en zuchtte even onhoorbaar.

Madeline had haar blik afgewend van Savador en staarde nu naar de muur. Ze hoorde zijn woorden wel en het ergste was dat hij nog eens gelijk had ook. Dit omdat Madeline inmiddels ook van Savador hield, maar ze was Norwood trouw al voelde dat nu niet zo. Savador was veel te ver gegaan. Ineens hoorde ze de stem van Norwood door haar gedachte galmen. Haar ogen, alleen haar ogen, speurde het halfdonkere vertrek af maar ze kon Norwood nergens ontdekken. Toch kon ze zweren dat ze hem gehoord had. Pas daarna voelde Madeline een hand op haar schouder. Het volgende moment zag ze Norwood ineens wel. Ze begreep het ineens. Hij was onzichtbaar geweest, en nu was zij dat ook. Voorzihctig maakte Madeline zich los uit Savadors greep en stond op uit bed. Het kon haar nu even niet schelen dat ze nog steeds naakt was. Ze viel Norwood om zijn hals. Maar ze bleef zwijgen. Daarna kleedde Madeline zich stil en zwijgend aan.

Norwood keek Madeline aan en begreep haar stilte. Hij merkte dat ze hem omhelsde en hij legde zijn armen om haar heen. Er rolde een traan over zijn wang. Hij keek haar aan en daarna keek hij naar de deur. Op het moment dat ze aangekleed was pakte hij haar hand en trok haar zachtjes de kamer uit. Hij had een lichte grijns op zijn gezicht. Hij had voor Savador een geschenk achter gelaten. Een duizendtal rode mieren kropen naar het bed en zette zich neer op Savadors armen en benen. Een voor een beet er één van de mieren. Dit zouden ze doen tot Savador zijn bewustzijn zou verliezen. Het was immers geen poging om Savador te doden. Norwood trok Madeline de kamer uit en keek naar Deshas. "Als je de spreuk hebt uitgevoerd wil ik samen met Madeline hier weg..." zei hij tegen hem en keek daarna naar Madeline. Hij had een arm om haar schouder geslagen om haar een veilig gevoel te geven en te weten dat hij er voor haar was. Hij voelde zich schuldig. Hij had Madeline niet kunnen helpen en voelde zich alles behalve goed. Hij keek naar Madeline en daarna weer naar Deshas en wachtte af.

Deshas zelf had inmiddels zijn fles wijn weer gepakt en half leeggedronken. Hij had Norwood niet tegen gehouden toen die de kamer betrad. Deshas wist ook wel dat hij nu echt op zijn tellen moest passen. Met Madeline's ontvoering was hij eigenlijk al te ver gegaan. Hij keek om toen hij Norwoods stem weer hoorde. Zijn blik gleed even over Madeline. Zwijgend zette hij zijn fles voor zich op tafel en stond op. Hij pakte Madeline bij haar hand en trok haar zachtjes mee naar de grotere tafel tegen de muur. Hij dwong haar zachtjes erop te gaan zitten. ''Ontspan je, ik ga niks geks met je doen Madeline. Ik ga de tijd voor je terug draaien naar voordat dit gebeurd was. Je moet begrijpen dat als ik Savador niet had geholpen hij je ook op heel andere manieren tot dit had kunnen dwingen'' zei hij zachtjes tegen haar en misschien zelfs met begrip voor haar situatie. Deshas toonde nu meer emoties aan Madeline dan hij ooit naar enig ander persoon had gedaan. Valse blikken en kille woorden zouden nu toch niet helpen. Zelfs in zijn blik was een klein spoortje van bezorgdheid te zien. ''Kijk me nu goed aan. Let verder helemaal nergens op kijk alleen naar mij'' zei hij zacht tegen haar. Deshas mompelde zachtjes een spreuk en plaatste de vingertoppen van zijn wijs en middelvinger tegen Madeline's slapen. Zijn ogen lichtte even felrood op en die van Madeline automatisch ook. Daarna hielp Deshas Madeline van de tafel en bracht haar naar Norwood. ''Ze kan zich wat duizelig voelen'' zei hij enkel tegen hem. Toen Deshas zich omdraaide lichtte zijn ogen weer op, maar dit keer zwakker. Het moment daarna vloog de deur open.

Norwood keek naar Deshas en zuchtte even. Het was voor hem moeilijk hier mee om te gaan. Zijn blik ging naar Madeline en keek toe hoe de spreuk werd uitgevoerd. Op het moment dat Deshas Madeline weer naar hem toe bracht omarmde hij haar even. Hij hield haar stevig vast en keek haar even in haar ogen. "Laten we gaan..." zei hij zachtjes tegen haar. Hij hield een arm over haar schouder heen en bood haar wat ondersteuning. Hij had immers de woorden van Deshas gehoord. Hij liep met Madeline naar de deur en liet haar eerst de deur door gaan waarna hij haar hielp. Hij zou haar naar de ziekenzaal brengen en als ze wilde bleef hij nog bij haar. Maar dat was alleen als zij wilde.

Savador wilde Madeline weer aan haar pols terugtrekken toen ze zich uit zijn greep bevrijdde, maar doordat ze onzichtbaar was greep hij mis. Hij balde woedend zijn vuist en liet die met een harde bons op het matras neerkomen. Hij had nog niet genoeg gehad. Nog lang niet. En Deshas' voorstel zou er voor zorgen dat Madeline dit moment met hem totaal zou vergeten. Het enige voordeel van dit alles zou nog zijn dat ze niet zwanger van hem raakte als de tijd voor haar werd teruggedraaid, want een kind baren was niet zijn bedoeling geweest. Vooral niet nu hij al twee eigen kinderen had. Savador liet zich zuchtend in het kussen achterover vallen en staarde nors voor zich uit. Opeens schoot hij met een ruk overeind toen hij overal op zijn lichaam gekriebel voelde en kleine pijnscheuten door zijn armen en benen. Een duizendtal rode mieren hadden zich op zijn lichaam genesteld en pareerden nu als één grote massa over zijn huid. Door zich voor een kort moment in vuur en vlam te zetten viel er een groot aantal gedode mieren op de vloer. De rest veegde hij er met de hand zelf af. Gren-magiërs met hun smerige woudmagie ook. Toen hij weer terug in bed kroop, merkte Savador dat hij wat suf werd. Met een laatste lome beweging trok hij de dekens tot zijn middel op. Daarna sloten zijn ogen en zakte zijn hoofd in het kussen opzij. Het voelde als een diepe slaap waarvan hij vreesde dat hij er voorlopig niet meer wakker uit zou worden.

PROFILE MAGICIAN

» Stickies & Kamer Personalisering

De geheime kamer.

De geheime kamer.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen