Aanvallen en vernietigen.

Rose was in de lucht aan het vliegen, en ze zag dan het lanceringsplatform in de verte. Ze vloog steeds dichterbij, en ze was nog niet tegengehouden. De controle was nog steeds ver weg, en ze liet dan een vlaag vuur naar beneden gaan. Ze was in een enorme snelheid ernaartoe gegaan, en ze kwam dan in de lucht boven het lanceringsplatform tot stilstand. Niet veel later liet ze een raket ontploffen, en de mensen die er waren renden in paniek weg. Niets kon deze fury stoppen tenzij men met meerdere waren, maar enkel haar familie wist de truc om haar te stoppen. Alweer ging er een raket in vlammen op, en ze deed dat zo met de andere raketten ook. Ookal wilde ze dat niet doen toch kon ze het niet zelf stoppen, en ze bleef maar vuur naar de plek komen. Het enige nadeel was dat er sommige mensen geraakt werden, en ze besefte dat dan ook niet echt. Help!! Riep ze in zichzelf aangezien ze angst had om mensen te doden net zoals ze vroeger had gedaan, maar helaas voor haar werden mensen bevangen door de rook. Het groepje dat haar altijd achterna zat om haar te pesten konden geen kant meer op, en ze vielen haast bewusteloos neer door de rook.

(Voor iedereen die het durft op te nemen tegen haar, maar pas op ze is in een fury toestand en heeft geen enkele controle over haar lichaam. Dit hoort ook bij haar verleden, maar dat deel komt nog bij haar beschrijving.)

Selavin was ook op het lanceringsplatform. Hij keek op toen er een raket ontplofte. Hij keek op en zag maar moeizaam een meisje herkennen. ''Rose'' mompelde hij zacht. Hij rende naar de mensen en hielp hen om veillig weg te komen. Daarna keek hij weer naar Rose. ''ROSE, STOP JE BLAAST DE BOEL NOG OP'' riep hij naar haar. Zolang ze in de lucht bleef kon Selavin niet bij haar komen.

Rose landde opeens neer, en ze had de woorden van Selavin gehoord. Alleen ze kwam niet om te kalmeren, want de fury was nog heel sterk. Ze liet weer dingen opblazen, en ze liep dan op hem af. Doordat ze zoveel geleden had kwam echter alles vrij, en ze hoopte diep van binnen dat Selavin weg zou gaan zodat ze hem niet zou vermoorden. Opeens liep ze op hem af, en ze liet vuurballen naar hem gaan.

Selavin zag de vuurbollen aankomen en reageerde direct. Hij stampte een keer op de grond en liet een dikke muur van steen oprijzen waar de vuurballen tegenaan knalde. Wat dat betrefd was hij blij dat hij meer ervaring en spreuken kende dan Rose anders zou hij het niet lang volhouden tegen haar. Hij had geen flauw benul hoe hij Rose zou moeten stoppen. Hij begreep haar woede maar hoe moest hij haar laten ophouden met alles te vernietigen? Selavin legde zijn handen tegen de grond en spande ze wat aan. Stenen verzamelde zich rond zijn handen en zette zich vast als een soort stenen handschoenen. Selavin vuurde ze op Rose haar polsen af en drukte haar zo tegen de muur.

Rose had het niet door, en ze werd dan plots tegen de muur geduwd. Ze was diep vanbinnen geschrokken, maar toch was ze blij dat er iemand was die haar wilde tegen houden. De Phoenix kwam aanvliegen, en hij ging op de schouder van Selavin zitten met een briefje in de hand dat haar neef had achtergelaten. Geachte schoolhoofd, ik wil je er bij verzekeren dat Rose haar controle zal verliezen, net zoals toen ze klein was. Ze herinnert zich erna niet meer wat er gebeurd is, en ze kan aan kortetermijngeheugen lijden. Gelieve haar niet van school te sturen, aangezien ze enkel daar nog kan blijven. Na dit briefje zal ook ik er niet meer zijn, en dat omwille van dat ik doodziek ben. Wie het ook mag ontvangen van de phoenix zal er een spreuk in vinden. Deze spreuk noemt 'Imelth Dragonata Siremona Lasmethe.' Hiermee kan je haar terug normaal maken, maar je moet het wel een paar keren zeggen voordat het effect heeft op haar. Ook zal ze een tijdje bewusteloos vallen, en ze zal schrikken als ze zich het hierna allemaal herinnert. Met voorbaat dank Gwydion. Rose probeerde zich dan ook los te maken, en de woede werd enkel nog sterker. Ze brandde zo fel dat men het niet zou uithouden, en ze had ook overal wel enkele sneden van het vuur. De brandmerk van de phoenix gloeide dan ook sterk, en het deed haar om eerlijk te zijn wel een beetje pijn.

Selavin keek op toen er een Phoenix op zijn schouder neerstreek. Verbaasd nam hij het briefje aan en liet zijn ogen over de regels glijden. Toen hij klaar was las hij nog een paar keer goed de spreuk om hem in zijn geheugen te printen. ''Nou dan gaan we dat maar eens proberen'' mompelde Selavin tegen de Phoenix. Hij streek het dier even over zijn veren. Daarna concentreerde Selavin zich op de spreuk. ''Imelth Dragonata Siremona Lasmethe'' mompelde hij zacht. Hij bleef dit in uiterste concentratie herhalen.

De phoenix keek hem aan, en hij volgde mee met zijn kop hoe hij het briefje las. Hij genoot van zijn aanraking, en hij maakte krijsgeluidjes dat hij niet moest stoppen. Rose hoorde de spreuk diep vanbinnen, maar natuurlijk was de fury nog te sterk om te kalmeren. Pas nadat het een paar keer vertelt werd ging het vuur wat minder, en niet alleen rondom haar lichaam maar ook het vuur in het gebied werd steeds minder. Ze kreeg na lange tijd weer gewone ogen, maar de fury probeerde er nog steeds tegen de spreuk vechten. Rose hoopte maar dat ze snel zichzelf kon worden, aangezien ze angst had dat er mensen dood waren. Iets wat ze nooit zou willen, en vooral niet omdat ze dat vroeger al meegemaakt had. Helaas geraakte ze niet los, en ze leek wel onder hypnose van die spreuk.

Selavin stopte niet met de spreuk. Hij liep voorzichtig op Rose af. Hij trok haar tegen zich aan. Selavin bleef de spreuk mompelen totdat hij zeker wist dat Rose weer normaal was. Het vuur dat er wel nog was brandde wat gaten in zijn kleren maar dat maakte Selavin nu even niets uit. Zijn eerste zorg was nu Rose weer normaal krijgen.

Rose bleef onder hypnose van de spreuk, al wilde de fury er zich tegen verzetten. Ze merkte ook dat hij op haar afkwam, en gelijk werd ze tegen hem aangedrukt. Diep van binnen was ze aan het blozen, maar dat zag je niet. Na lange tijd werd ze langzaam normaal, en ze was erg verzwakt door de energie. Niet veel later was het vuur in de omgeving verdwenen, en stilaan verdween ook het vuur om haar heen. Toch bleef er nog een vlaag vuur over haar lichaam, en het verbaasde haar een beetje dat ze zo snel weer normaal geworden was. Ook had ze niet echt verwacht dat er iemand haar weer terug rustig kon maken, maar ze was wel blij om hem te zien. Langzaam aan sloot ze haar rode ogen, en ze viel ineens bewusteloos in zijn armen. Dit omdat ze bijna al haar energie had opgebruikt tijdens de fury, en ze ademde dan ook een beetje onrustig.

Selavin ving Rose op toen ze bewusteloos viel. Hij tilde haar op door een arm om haar schouders te leggen en een arm onder haar knieholtes te plaatsen. Hij loiep met Rose in zijn armen naar een van de dichtsbijzijnde bankjes en ging zitten. Hij legde Rose naast zich en legde zijn cape over haar heen. Haar hoofd liet hij op zijn schoot rusten. Selavin kon nu alleen nog maar wachten tot ze bij zou komen. Hij streek zachtjes door haar blonde lokken met zijn hand.

Rose ademde nog steeds een beetje onrustig, en ze was voor een paar uren bewusteloos. Ook als ze wakker zou worden zou ze haar geheugen kwijt zijn voor een paar weken, maar dan zou ze het zich allemaal herinneren. Na een lange tijd werd ze weer wakker, en ze deed heel langzaam haar ogen open. Ze merkte plots Selavin op, en ze wist inderdaad niet meer wat er gebeurd was.

Selavin merkte dat Rose weer wakker werd. In het briefje dat de Phoenix hem gegeven had stond dat ze haar geheugen kwijt zou zijn. ''Hoe voel je je?'' vroeg hij zacht toen hij zeker wist dat Rose wakker was. Hij keek haar even aan met zijn violet kleurige oog. Voor zijn andere gewonde zat immers nog altijd een pluk haar.

Rose keek hem aan, en ze hoorde zijn vraag dan. "Ik voel me zwak, maar wat is er gebeurd?" Vroeg Rose dan verward aan hem, en ze keek hem in de ogen aan. Ze werd wat rood, en ze voelde haar hart dan ook sneller slaan. Ze sloot heel even haar ogen, en ze merkte nu pas dat haar hoofd op zijn schoot lag. Ze deed haar ogen weer open, en ze probeerde dan ook recht te gaan zitten. Toch bleef ze nog steeds op zijn schoot liggen met haar hoofd, en ze keek dan in het rond. Het probleem was dat ze door het vuur om haar heen geen kleren meer aanhad, en ze keek dan even onder de cape die op haar lag. Ze werd natuurlijk knalrood, en ze wist even niet wat doen. Ze hoopte enkel dat hij dat niet gemerkt had, waarna ze dan gewoon zweeg en haar hart sneller voelde slaan dan voordien.

Selavin had wel gezien dat Rose knalrood werd maar reageerde er niet op. ''Volgensmij flipte je. Je wist in elk geval niet meer wat je deed en je hebt een hoop in de brand gestoken of laten ontploffen'' zei hij rustig. De phoenix kwam aangevlogen en streek neer op Rose haar been. ''Het is dankzij hem dat ik wist hie ik je weer rustig moest krijgen'' vervolgde Selavin. Daarna gaf hij het briefje de Phoenix eerder aan hem had gegevan nu aan Rose.

Rose keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ohja?" Was het enige wat ze daarover kon vragen, aangezien ze het niet wist. Ze merkte niet veel later phoenix op, en ze aaide hem over het hoofd. Dan richt ze haar blik weer op Selavin, en ze ging wat rechter zitten met nadeel dat de cape wat zakte van haar lichaam. Ze had het echter niet door, en ze leunde wat tegen hem aan. Ze keek dan naar het briefje, en ze zweeg toen ze ernaar keek.

Selavin wende zijn blik af terwijl zijn wangen licht rood kleurde. Hij trok de cape bij Rose waar wat omhoog. Daarna keek hij haar pas weer aan al duurde het nog even voor hij zijn normale huidskleur weer terug had. ''Gaat het wel?'' vroeg hij wat zacht. Hij wist dat Rose veel verdriet had gehad om de dood van haar neef. Misschien had Selavin haar dat briefje maar beter niet moeten geven.

Rose merkte dan pas dat de cape gezakt was, en ze merkte dat hij die weer omhoog trok. Ze werd nu nog roder dan dat ze al was, en ze bleef naar het briefje kijken. Ze voelde tranen opkomen, maar ze hield zich dit keer sterk. Ze hoorde zijn vraag, en ze keek hem dan recht in de ogen aan. "Het gaat wel." Zei Rose zacht glimlachend, en ze keek voor kort naar zijn lippen. Dan richt ze haar hoofd weer op phoenix, en ze aaide deze dan ook weer.

''Als jij het zegt'' zei Selavin nog wat onzeker over haar antwoord. Hij glimlachte even flauwtjes terug naar Rose. ''Kan ik iets voor je halen?'' vroeg hij. Hij wou Rose gwoon helpen op de manier waarop hij haar kon helpen. Selavin kon haar neef niet terug halen uit de dood maar hij kon Rose wel helpen als ze wat nodig had.

Rose keek hem aan, en ze aaide de phoenix nog. "Ik hoef niks hoor, nouja enkel wat gezelschap vind ik wel fijn." Zei Rose dan met een glimlach tegen hem, en ze keek hem weer in de ogen aan. Ze wist even niet wat doen, en ze gaf hem dan uiteindelijk een kus. "Wat er hier ook gebeurd is dankje." Zei ze dan na de kus, en ze richt haar blik dan even naar de grond.

Selavin wist nog steeds niet goed hoe hij op die kus moest reageren. Hijwas niet gewend dat vrouwen intiem met hem waren. Meestal haatte ze hem een beetje vanwege het werk dat hij deed. Maar Rose kon het kennelijk niet eens schelen. ''Graag gedaan'' zei hij maar op haar woorden. Hij wist niet goed of hij haar nu een kus terug moest geven of het zo maar moest laten.

Rose keek hem weer kort aan, en ze knikt dan naar phoenix. Deze begreep wat ze bedoelde, en hij vloog dan ook gewoon weg. Dan kijkt ze Selavin weer even aan, en ze glimlacht even kort. Ze wist nu op wie ze verliefd was, maar of het wederzijds was wist ze niet. Dan schud ze even haar hoofd, en ze keek dan weer naar Selavin. "Sorry ik had u niet moeten zoenen." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek dan naar de grond.

''Dat maakt niets uit hoor. Ik ben het alleen niet gewend. Meestal slaan vrouwen me liever de hersens in'' zei hij met een kleine glimlach. Hij legde zijn vingers onder Rose' kin en duwde die zachtjes omhoog zodat ze hem aan moest kijken. Daarna gaf Selavin haar zachtjes een kus terug op haar lippen.

Rose luisterde naar zijn woorden, en ze moest er van blozen. Ze merkte ineens zijn vingers onder haar kin, en ze keek hem nu recht in de ogen aan. Plots voelde ze zijn lippen op de hare, en ze sloeg dan automatisch haar armen om zijn hals. Ook haar ogen had ze gesloten, en ze voelde haar hart nog sneller slaan.

Toen Selavin stopte bleef hij Rose nog even aankijken. Daarna ging hij voorzichtig weer overeind zitten. ''Sorry'' zei hij daarna zachtjes. Waarom hij sorry zei wist hij niet. Het floepte er gewoon uit. Hij liet zijn blik even rond het verwoestte lanceringsplatform gaan. Hij zuchtte even zachtjes. ''Ik voel nu al weer hoe een rip uit m`n lijf wordt getrokken om dit te vergoeden'' verzuchtte hij.

Rose keek hem aan in de ogen, en ze was weer eens rood geworden. Ze hoorde dan zijn 'sorry', en ze keek hem even aan in de ogen. Ze volgde zijn blik even, en dan hoorde ze zijn woorden. "Als dit door mij kwam dan betaal ik het wel met de erfenis van mijn familie." Zei Rose dan tegen hem, en ze ging op zijn schoot zitten. Ze hoopte dat hij het niet erg vond, en ze keek hem recht in de ogen aan. "Waarom haten de meeste vrouwen je eigenlijk? Je bent hoe je bent toch?" Vroeg ze dan aan hem, en ze sloeg haar armen om zijn hals heen.

PROFILE MAGICIAN

» Reminder: Tournament aanvallen

Aanvallen en vernietigen.

Aanvallen en vernietigen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen