Trying something out

Kort beet lightning op haar onderlip. Sloeg haar kristalblauwe ogen naar de wekker op haar houten nachtkastje. Om 17u had Lightning afgesproken met Hayden aan de ingang van de school. Waarom ze hadden afgesproken? Wel, de les van Master Kuran was interesant geweest, wat al bijzondre was voor Lightning haar doen aangezien ze maar zelden echte interesse voor een vak had. Dus dat zegt opzich al veel. Wel? Hayden had dezelfde mening als Light, en dus had Lightning voorgesteld om het zelf eens te doen zonder Master Kuran natuurlijk. Oke, dat was misschien niet zozeer een goed idee...Maar het leek zo cool en wie niet waagt die niet wint, toch? Niet dat die gezegde ervoor had gezorgt dat ze het deed. het was de uitdaging zelf erin dat Lightning zo beviel. Abrupt werden haar gedachten verstoord doordat de wekker luid door haar kamer galmde. Eindelijk het is zover. Meteen sprong ze uit bed kleede zich om en kamde haar haren. Lightning dagenlijkse routine. Voor zover ze zich kon herinneren hadden ze niks nodig gehad, nou wel een ding, maar ze waren maar met z'n tweeën dus hoogstwaarschijnlijk hadden ze niks nodig. En anders kunnen ze nog altijd later iets gaan halen als het echt nodig is al betwijfelde Lightning het. Nadat ze de deur had opengedaan schoot kairi tussen haar benen door de gang op. Kort grinnikte Light, dat welpje is vol energie. Het leek wel dat het onuitputtelijk was. Had Lightning ook maar zoveel energie en interesse in dingen, alleen had Light dat toevallig niet. Zonder nog verder ergens over te denken stapte ze de gang op nadat ze haar deur achter zich had gesloten en volgde dan zwijgend Kairi door de gangen richting de ingang van de school. Daar vond ze Hayden al. 'hey' groete ze het jonge meisje 'laten we naar de rand van het duistere' stelde Lightning voor 'daar worden we niet makkenlijk gestoord, hoop ik.' Kort wachtte ze op Hayden haar antwoord en vertrok toen samen met haar naar het bos. Bij de bestemming aangekomen liet Lightning zich geeuwend op de grond neervallen.'Je weet zeker dat je dit wilt doen Hayden?' Vroeg Lightning nog eens voor de zekerheid.
.

(Hayden and Master Kuran only)

Zachtjes neuriënd trok ze een lange broek uit de kast. Het was uiteindelijk toch maar eens tijd geworden dat ze niet altijd een shortje droeg, een paar gewone broeken, rokjes, bloesjes en truien hadden haar kast dan ook opgevuld. Ook was er plaats gekomen voor nog wat schoenen erbij, sommige met een kleine hak, anderen gewoon plat. Dat laatste zou nogal wennen wijn, ze leek namelijk altijd net wat langer door de hakjes die ze droeg. En zelfs dan was ze al klein. Ze trok een roze bloesje aan en schoot in een paar sneakers. Zachtjes bijtend op haar lip bekijkt Hayden zichzelf in de spiegel. Ze is enkele centimeters korter dan normaal en voelt zich niet geheel op haar gemak zo. Haar blik gaat even naar de kast, waar haar bekende outfit nog hangt, maar ze schud haar hoofd kort en kijkt dan op de klok. Ooit zou ze toch haar outfit moeten veranderen en als nu ooit is, dan is het zo. Een blik op de klok bevestigt haar gedachten, het is nu toch al te laat om zich nog om te kleden, anders zou ze te laat bij Lightning zijn. Ze haalt nog snel een kam door haar haren heen en vertrekt dan. Ze had met het meisje afgesproken om hetgeen wat ze geleerd hadden een beetje uit te proberen. Natuurlijk had Hay er geen ‘nee’ tegen gezegd. Ze zag dit als een kans om misschien vrienden te maken, en zo’n kans liet ze niet schieten. Of het geheel verstandig was, zo zonder leerkracht te oefenen was te betwijfelen, maar wat kon er nu mogelijk mis gaan? Ze hadden toch geen gevaarlijke dingen geleerd, dus grote problemen konden er niet veroorzaakt worden door de twee meisjes.
Bij de uitgang van de school stond Hay te wachten tot Lightning eraan kwam, iets wat gelukkig niet al te lang duurde. Met een zachte ‘hoi’ begroette Hay het meisje. Hay stemde in met het voorstel door kort te knikken en Lightning daarna te volgen. Met dit soort dingen was het inderdaad handig als ze niet snel gestoord werden, dat zou, zeker bij Hayden, aan de concentratie meehelpen. Eenmaal aangekomen volgde Hayden het voorbeeld van het meisje en liet ze zich ook neerzakken in het gras. In kleermakerszit zat ze tegenover Lightning, zachtjes plukkend aan enkele sprietjes gras. “Ja,” Zei ze met een knikje, haar lippen vormden zich in een bescheiden glimlachje. “d.. dus, hoe gaan we dit doen? Gewoon concentreren en doen wat we g.. geleerd hebben, of?” Een vragende blik gericht op Lightning bij haar woorden. Misschien had ze iets anders gevonden wat ze uit wou proberen, hoewel dat Hayden niet zo slim leek moest dat het geval zijn.

-volgende post komt de nachtmerrie DX-

er zou niks horen verkeerd te gaan. Alles zou normaal perfect moeten lopen aangezien ze niks gevaarlijks hadden geleerd. Gewoon een soort basis. Ja zo zou je het kunnen noemen. niks gevaarlijks aan. Gewoon exact het zelfde doen zoals hen was aangeleerd. En het was niet dat er iets mis kon gaan. De gedachten eraan bleven maar in haar hoofd rondspoken. Lightning was druk bezig met haar gedachten terwijl ze half luisterde naar haar eigen voetstappen die in de gang rond echode. Een diepe zucht verliet haar keelgat. Dat ze maar snel konden beginnen. En niet dat het geen onverwacht regenen aangezien lightning van plan was om aan de rand van het duistere bos te gaan zitten. In het bos zelf gaan zitten was geen goed idee, aangezien ze beide zich nog gemakkelijk moeten vinden, en als je hele tijd werd afgeleid door enge geluiden van het bos was het onmogelijk om je te focussen. Hayden stond aan de ingang al te wachten. Hopelijk niet al te lang. Samen stapte ze naar het duistere bos, nadat Light het had voorgesteld. Daar ging ze op de grond zitten. . “d.. dus, hoe gaan we dit doen? Gewoon concentreren en doen wat we g.. geleerd hebben, of?” Even keek Lightning bedenkelijk.'Heb je je totem mee zoals ik had gevraagt?' Lightning pakte haar eigen tevoorschijnt, die ene waar de linkerhelft een engel was en de andere helft een demon. Nou niet de leukste totem maar goed. Die zette ze voor die van hayden en ging toen met haar knieeën tegen de hare zitten. Vervolgens pakte ze de handen van Hayden 'Goed, sluit gewoon je ogen, en ik zal proberen te sturen goed. Vertrouw me maar.' Vervolgens sloot ze net als Hayden haar eigen ogen. Stillaan lukte het Lightning om een groen grasveld te krijgen.
.

Het geluid van voetstappen gaf aan dat Lightning eraan kwam. De meeste mensen zaten namelijk nog buiten, sommige zaten dan al binnen om te wachten op het avondmaal. Maar hier was zowat niemand te vinden. Een korte begroeting en het tweetal was op weg, Lightning voorop en Hay die stilletjes volgde zonder veel te zeggen. Nadat ze pillen voorgeschreven kreeg, was ze altijd zo geweest. Het stille, volgzame type dat mensen nooit echt tegensprak. Een mening had ze wel, maar die bleef vooral in haar hoofd. Het duistere bos, Hay was er eigenlijk nog nooit geweest, stelde het zich ergens best eng voor, maar dat bleek mee te vallen. In het licht leek het op een gewoon bos, misschien als je dieper het bos in ging dat het enger werd, maar aan de rand was het niet zo eng. Rustig was het wel, en dat maakte het de perfecte plek voor deze samenkomst. Hayden volgde Lightnings voorbeeld en ging zitten, recht tegenover haar. 'Heb je je totem mee zoals ik had gevraagt?' Met een knikje graaide ze in haar jaszak, waar ze uiteindelijk het olifantje uithaalde. Het had een donkerblauwe kleur en had hier en daar kleine sneetjes als een soort van afwerking. Het had haar zo gefascineerd dat ze de eerste dag dat ze het had alleen maar naar haar totem wou kijken. Gelukkig, Lightning zou de leiding nemen, dat maakte het al een stuk makkelijker. Hay’s handen werden vastgenomen en net zoals Lightning sloot ze haar ogen. Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg ze een grasveld in zicht, so far so good.

goed, dit moet gewoon werken. Het was de bedoeling dat ze mensen van elkaar zouden zien van beide hun verleden maar ook de toekomst. Heel simpel. De mensen hoeven niet zozeer dood ze zijn. Het is gewoon hen kunnen zien, en met hen praten zoals je ze van vroeger kenden. Je praatte niet echt met hen maar een beeld gecreëerd. Geweldig toch. Zo zag je mensen die je voorbeeld miste en kon gewoon met hen praten alsof ze helemaal geen beeld zijn gemaakt van je gedachten en herinneringen. Al lag het wel wat ingewikkelder met de mensen van de toekomst. dat begreep Lightning nog niet zozeer, maar goed, ze moet het daar nu maar meedoen. je kunt namelijk niet alles weten toch? Niet dat Lightning daar mee blij is. Vlak bij de rand van het duistere bos waren ze gaan zitten. De knieën tegen elkaar terwijl ze elkaars handen vasthouden. De totem van hayden had ze tussen haar benen gedaan, light had haar eigen totem aan aangezien het een ketting was dus die hing nu aan haar nek. Daarna sloten ze beide hun ogen, en kwamen al snel op het groen grasveld terecht. Een glimlach sierde haar lippen. Kort keek ze rond. Vreemd er klopte iets niet...waar waren de mensen? "Er klopt iets niet Hayden, we trekken ons terug' Langzaam opende Lightning haar ogen. Haar eigen ademhaling werd zwaarder, alsof er iets tegen haar borstkas duwde en haar het ademen moeilijker maakten. Light's totemketting begon te trillen. "Wat gebeurd er? Hayden" waarom opende Hayden haar ogen niet? Meteen sloot lightning weer haar ogen. Ze moet Hayden daaruit halen

Het grasveld waar eerst de zon o zo mooi scheen was verdwenen, in de plaats van de zon waren er nu donkere duistere wolken tevoorschijn gekomen door heel de omgeving. In plaats van dat er regen uit de wolken komen is het duister slijmerig bubbelend zwart spul, dat heel de grond een vuil laagje geeft. De bomen die eerst zo mooi in de bloei stonden waren nu allemaal kaal en verrot. Meer en meer bomen kwamen tevoorschijn, leken Hayden te omcirkelen, haar in te sluiten. Struiken dat rood van het bloed waren maakten samen met de bomen een soort omheining waardoor ze nergens meer door kon. En daar, daar lag een kindje ineengedoken. In een foetushouding tegen de wortels van een zieke verrotte boom. Het gegrom van een duister beest was door heel het bos te horen. Takken kraakten onder het gewicht van het beest. Het leek dichter en dichter te komen. Het gejammer van het meisje was te horen. Het kind zat te trillen van angst. en als je een beter keek naar het jong kind kon je zien, dat het kind het gezicht van Hayden had. Toen opeens kwam vanachter de kleine hayden een hellhound tevoorschijn. er hing nog wat bloed aan de hellhounds bek, alsof het nog maar juist had gegeten. het keek de beide Hayden's hongerig aan. Grijnsde breed waarbij er bubbelende zwarte kwijl uit de bek viel. Het spande haar spieren op. Klaar om hen beide aan te vallen.
.

Een tevreden glimlach siert mijn lippen als ik het grasveld voor me zie. Enkele zonnestralen zijn op het veld gericht en zorgen voor een aangename warmte, een koel briesje zorgt er dan weer voor dat het niet té warm wordt. Alles voelt helemaal echt aan, dit ging beter dan verwacht. Verbaasd kijk ik rond als Lightning iets zegt over de mensen, inderdaad, er zijn geen mensen. Ik knik en sluit mijn ogen in de illusie, om ze in het echt weer te openen. Er komt echter geen verandering meer in het beeld wat ik zie wanneer ik mijn ogen open. Het enigste wat veranderd is, is dat Lightning er niet meer is. "Wat gebeurd er? Hayden" De stem klinkt als een vage gedachte die door mijn hoofd schiet, en ze passen ook bij de situatie. De aangename zonnestralen verdwijnen en er komt een onstabiele wind, het ene moment niks en dan weer eens een flinke windvlaag. Hierna vielen de bomen me op, ze waren kaal alsof het hartje winter was, maar het was niet mooi en bedekt met sneeuw. Nee, de bomen zagen er akelig uit op deze manier en t slot waren er ook nog die wolken. Onheilspellende wolken waar je elk moment dikke druppels regen uit kon verwachten. Dat gebeurde echter niet. Een slijmerige, donkergekleurde substantie komt uit de wolken, bedekt de grond met een bubbelend laagje afschrikking. Alsof dat nog niet erg genoeg was. “W.. wat gebeurd er?” Ik zet een stap achteruit, waarbij ik tegen een kale boom oploop en meteen weer wat naar voren schiet om zo ver mogelijk van het enge ding weg te zijn. Een boom lijkt echter recht voor mijn neus te verschijnen, verschrikt zet ik een stap opzij,w aar nog een boom staat te wachten. Alsof ze me in willen sluiten en ervoor willen zorgen dat ik niet weg kom. Ik draai een rondje en zie nu overal waar ik kijk bomen staan. Bomen die hoog boven me uit lijken te torenen, lang uitstekende takken lijken op armen, alsof ze elk moment tot leven kunnen komen en me vast kunnen grijpen.

En dan hoor ik het, een angstaanjagend gegrom doet me omkijken waardoor ik recht tegen een klein meisje aankijk. Ze is jong, maar los van haar leeftijd lijkt ze klein en fragiel gebouwd. Alsof haar botten met een handomdraai gebroken kunnen worden. Mijn ogen richt ik wat omhoog, tot ze een weerschrikwekkend beest tegen komen. Het ijkt op een wolf, of een hond, maar de tanden zijn veel scherper en groter, de kaken lijken sterker, alsof ze iemands nek kunnen breken met wat simpele beten. Aan diens poten zitten lange, scherpe nagels, iets wat al pijn doet als ik er alleen maar aan denk. De vacht ziet er ruw uit en aan de mond hangt wat bloed. Het is duidelijk een soort hellhound en de hongerige blik kan niet veel goeds betekenen. Ik blijf staren naar het beest, waarna mijn ogen enkele seconden naar het kind gaan en dan weer naar het beest, alsof het anders meteen zal aanvallen. Dat dit een illusie is ben ik compleet vergeten, het voelt allemaal levensecht aan. Zonder nog meer tijd te verliezen zet ik mijn brein aan het denken. Ik ben omringd, ik kan het wagen om in één van de bomen te klimmen of om over de struiken te klauteren en zo te vluchten. Vluchten.. Ik bijt op mijn lip, ik zit in een tweestrijd die te veel tijd vraagt. Ik vlucht mijn hele leven al van alles wat ik eng vind en wat als ik vlucht? Gaat het meisje hier dan alleen blijven? Dat kan ik niet maken. Ik moet toch iets proberen om haar te redden, ik moet toch iets doen, in plaat van altijd te vluchten. Zonder dat ik het door heb rolt er een traan over mijn wang heen. Het doet me teveel denken aan dingen die ik wil vergeten, moet vergeten. Vluchten doet me denken aan mijn broer, aan hoe ik voor hem ben gevlucht. Nog een traan en nu merk ik het wel op, vluchtig veeg ik ze weg waarna ik het op een lopen zet. Nee, niet weg van de wolf, maar er recht op af. Mijn hoofd schreeuwt nee, mijn verstand zegt me dat ik moet vluggen maar mijn hart zegt wat anders, en deze keer ga ik niet zo laf zijn. Ik ben klein en onhandig, waardoor ik ook af en toe struikel over niets, vallend doe ik dan nog net niet. Mijn hand reikt naar die van het kind en ik trek haar naar me toe, een handeling waarbij ik naar de hellhound kijk en diens ogen ontmoet. De mijne staan vol met angst, iets wat aangeeft dat ik toch het liefst zou vluchten, maar ik moet het proberen. Ik ren weg, trek het kind met me mee, maar net als we bijna op een goede afstand zijn valt ze, mijn ritme wordt verstoord waardoor ik struikel en ook val. Onhandig, het meisje is ook best onhandig. Ik pak haar weer bij de hand om haar omhoog te helpen, maar zie haar gezicht waarbij ik meteen achteruit krabbel. Ik. Mij. Dit ben.. nee, dat kan niet. Ik kan het niet zijn, ik ben ik en zij is.. mij? Dat kan niet, dat kan gewoon niet.

Buiten de illusie zit ik helemaal te trillen, rollen er tranen over mijn wangen en heb ik een zware ademhaling. Kalm is momenteel een woord dat niet in mijn woordenboek staat. Het lijkt eerder alsof mijn brein alleen nog maar weet wat de pijnlijke gevoelens zoals angst en paniek zijn.

*Ik hoop dat het niet te flut is, en sorry voor het lange wachten!*

PROFILE MAGICIAN