Clear my mind.

Savador sloot zijn vingers om die van Madeline toen ze die met de zijne verstrengelde. Hij liet het toe dat ze zijn schouder wat ontblootte en hem daar beet, al betrok zijn gezicht wel even. Hij streek Madeline's haren uit haar nek en drukte hier en daar zacht een aantal kusjes op haar huid. Savador stak zijn armen onder haar oksels en trok haar op zich zodat hij er beter bij kon. Misschien iets te hard beet hij haar nu op dezelfde plek. Zijn puntige tanden hadden in ieder geval wel een afdruk achtergelaten. Hij likte er een keer over alsof hij de pijn weg wilde nemen als ze die gevoeld had. Via haar nek ging Savadors tong langzaam over naar haar oor, waar zijn vingers de strelingen over haar ranke oorschelp het overnamen.

(Dat kan gebeuren hehe xd)

Madeline voelde haast niet dat Savador terug beet. Bijna uit automatisme ging Madeline's hoofd een beetje opzij zodat haar hals bloot lag. Madeline begroef haar gezicht even in zijn nek terwijl ze zijn strelingen langs haar oor voelde. ''Goden Savador, wat doe je me aan'' mompelde ze half fluisterend tegen hem. Ze gaf hem een klein kusje op zijn oor. Met een hand ging ze door zijn zwarte lokken heen terwijl haar andere rustte op zijn borstkas.

Savador grijnsde licht en trok zijn hand van Madeline's oor terug. Die legde hij op haar buik. 'Ik doe je niets aan,' zei hij zacht terug. Na die woorden gezegd te hebben, hief hij met duim en wijsvinger haar kin op en kuste haar weer voorzichtig op haar mond, iets langer deze keer. Toen hij haar weer losliet, liet hij zijn voorhoofd tegen die van Madeline rusten terwijl hij haar voor een lange tijd alleen maar in haar ogen staarde. 'Als ik Diva niet had gehad, zou ik gezegd hebben dat je nu van mij was,' zei Savador glimlachend. Hij streelde haar zacht met zijn vingers over haar wang en bleef uiteindelijk bij haar lippen hangen, alsof hij wilde voelen hoe zacht die wel niet waren.

Madeline had haar handen nu allebei in Savadors nek liggen. Toen hij haar kin optilde keek ze hem recht in zijn ogen aan. Ze sloot haar ogen weer toen hij haar nogmaals kuste. Langzamerhand, hoe sterk Madeline er ook tegen vocht, voelde ze dat ze moe werd. Een vooral nu zag het bed er comfortabel uit. Maar ze wou niet in slaap vallen zolang Savador nog bij haar was. Toch zakte haar oogleden al half dicht.

Savador streek een paar blonde lokken voor Madeline's ogen weg en zag met een jammerlijk gevoel dat haar oogleden bijna dichtvielen. 'Blijf nu nog even wakker,' zei hij zacht. 'En geniet er nog even van.' Hij boog zich voorover om Madeline minnelijk een kus op haar voorhoofd te drukken. Daarna duwde hij haar voorzichtig van hem af zodat hij de ruimte kreeg om zijn vest los te ritsen. Hij trok ook zijn coltrui die hij eronder droeg over zijn hoofd uit. Zijn bovenkleding wierp hij ergens op de vloer, waarna hij weer naast Madeline kwam liggen. Hij trok de dekens hoog op. 'Kan ik iets doen om je wakker te houden?' vroeg Savador met een grijns.

Madeline ging comfortabel in de kussen liggen. Ze was in een klap weer wakker toen ze merkte dat Savador ineens zijn bovenkleding uit trok. ''Ik denk dat dit eigenlijk al meer dan genoeg was'' grinnikte ze zacht op zijn woorden. Waarom grinnikte ze? Was ze nerveus? Onbewust was ze iets dichterbij hem gaan liggen zodat ze zijn lichaam bijna voelde. Ze bleef Savador in zijn ogen aankijken.

Savador glimlachte voldaan toen hij zag dat hij met die actie Madeline weer klaarwakker maakte. Dat was precies ook zijn bedoeling geweest. Hij werd de liefkozingen nog lang niet zat en was nog niet van plan Madeline te verlaten tot hij genoeg had gehad. Eigenlijk een vreemde gedachte; zijn behoefte aan liefkozingen konden nooit opraken. Savador bleef Madeline langdurig aanstaren en genoot van haar schoonheid. Hij kreeg het opeens snikheet toen hij merkte dat ze zowat tegen hem aan lag. Hij trok Madeline verder tegen zich aan zodat ze zijn warmte ook kon voelen. 'Laten we het nog niet beëindigen door behoefte aan slaap,' zei hij smalend. Savador boog zich naar Madeline's gezicht toe en gaf haar de eerste echte gepassioneerde zoen in de tijd die hij vanavond bij haar was.

Madeline sloot haar ogen en kuste Savador terug. Maar ineens scheurde ze zich los van hem. ''Ik kan dit niet'' zei ze zacht. Ze ging rechtop in het bed zitten en keek Savador even aan. ''Ik hou van je echt waar, maar ik kan dit niet doorzetten. Ik voel te schuldig'' zei ze zacht tegen hem. De vorige keer stond haar nog goed in haar geheugen gegrift. Madeline stond op uit het bed en liep naar het raam waar ze haar handen in de vensterbank zette voor steun. ''Ik heb Norwood al een keer verraden en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het een tweede keer te doen. Hij vertrouwt me, hij heeft me een tweede kans gegeven. En dat kan ik niet verspillen'' zei Madeline. ''Ik hou van je Savador, maar ik hou ook zielsveel van Norwood. En het lot wil nou eenmaal dat ik met hem ga trouwen'' zei ze zacht.

Savador had ook zijn ogen gesloten en woelde door Madeline's haar terwijl hij zichzelf steeds verder kwijtraakte in de zoen. Zo wilde hij de hele nacht wel blijven liggen. Hij keek dan ook verstoord op toen Madeline zich ineens van hem losscheurde. Zelf bleef hij verbaasd in bed liggen terwijl hij toekeek hoe ze voor het raam ging staan. Zijn bleke gelaat betrok meteen bij het horen van haar schuldbewuste woorden. Zacht Shadraans gescheld ontsnapte uit zijn mond. Waarom liet ze zich daar nu weer door tegenhouden? Hij stapte ook uit bed. 'Madeline, Madeline, Madeline,' glimlachte hij hoofdschuddend terwijl hij naar haar toe liep tot hij vlak achter haar stond. 'Dus daarom moeten we er nu het beste van maken. Als je eenmaal getrouwd bent zul je vaker met Norwood zijn dan twee eendagsvliegen,' siste Savador nu op een wat nijdige toon, kwaad omdat Norwood hem onbewust deze kans ontnam. Hij sloeg zijn armen om Madeline's middel en drukte haar tegen zijn borst. 'Dus kom er nog even bij,' fluisterde hij zacht in haar oor, op zijn meest charmanste toon die hij te boven kon halen. 'Norwood weet van niets. Iedereen weet van niets.' Savador nam Madeline's slanke hand en trok haar zachtjes maar uitnodigend mee naar het bed, met een zachte glimlach op zijn gezicht om het niet dwingend over te laten komen.

Norwood liep over het grasveld en keek naar het raam waar Madeline zou slapen. Hij glimlachte. Met een bos met rode rozen liep hij verder. Hij sprong omhoog en toverde een groot blad tevoorschijn. Hiermee schoot hij richting het raam. Wat hij echter zag was wat minder. Hij zag dat Madeline opnieuw met Savador in een kamer was. En ditmaal opnieuw stelde het hem niet gerust. Hij toverde het raam open en stapte naar binnen. Gelijk hoorde hij in de vaas waar een aantal bloemen in zaten iets tegen hem zeggen. Ze wil niet, ze wil niet.. hoorde hij vaag. Norwood keek strak naar Savador. Dus Madeline had gezegd dat ze niet kon. Dat vond hij tenminste wel fijn om te horen. Toch voelde hij woede in zich opborrelen. Hij kneep een hand tot een vuist waarin de rozen zaten. Twee doornen die Norwood was vergeten te verwijderen boorde zijn huid in. Norwood voelde warm bloed langs zijn hand kruipen. Maar hij negeerde het. Hij voelde woede. Maar deze keer niet gericht op Madeline. Savador was nu de oorzaak.

Madeline voelde zich steeds ongemakkelijker worden. Ze kon dit Norwood niet aandoen. Ze kon zijn hart niet breken. ''Savador dit is niet goed. Hou kan ik Norwood trouw beloven in de kerk als ik hem nu al verraad. Wij zijn nog niet eens getrouwd'' zei Madeline zacht. Ze voelde hoe hij haar tegen zich aandrukte. En hoewel zijn blik uitnodigend was voelde zijn grip op haar hand dwingend. Madeline keek op toen ze het raam open hoorde gaan en zag Norwood. Aan de ene kant opgelucht omdat ze nu zeker niet meer toe zou geven aan Savador. Aan de andere kant een beetje teleurgestelt omdat ze nu ook niet meer alleen met hem was. Maar het kon nou eenmaal niet. Madeline had Norwood en Savador had Diva. Zo was het.

Savador voelde dat zijn geduld langzamerhand opraakte. Al die twijfels en aarzelingen die Madeline ervan weerhielden van dit moment te genieten, maakte hem diep van binnen al kwaad. Zijn grip op haar hand verstevigde en hij drukte haar tegen de muur, haar woorden totaal negerend. 'Ontspan je nu maar,' zei hij zacht, maar ook in zijn stem was de ongeduld licht te horen. Hij hield Madeline stevig bij haar middel vast zodat ze geen kant op zou kunnen en drukte zijn lippen weer op de hare. Met een hand frunnikte hij al aan zijn gulp en riem, maar zijn bewegingen stopten op slag toen hij onderbroken werd door een schuivend geluid. Hij keek met een ruk opzij en zag Norwood in de kamer staan. Savador bleef hem minutenlang aankijken met een blik die gemengd was met schrik en minachting. Hij liet Madeline nog niet los. Ergens lukte het hem ook niet; hij was totaal versteend van schrik. Savador wendde zijn blik van Norwood af terwijl hij zachte verwensingen in het Shadraans siste. Hij was betrapt. Alweer.

Norwood zag dat Madeline tegen de muur werd gedrukt en voelde zijn woede opborrelen. Hij smeet de bos bloemen tegen de muur en liep op Savador af. Hij greep heb bij zijn keel en smeet hem tegen de grond. Daarna ging hij met een redelijke vaart zijn knie op zijn buik planten. Dit zou al pijn leveren. Norwood balde zijn vuist en sloeg Savador tegen zijn gezicht. "Je hebt lef..." siste hij woedend. Hij hoorde vaag een stemmetje in zijn achterhoofd iets zeggen. Dood hem, Dood hem... ging het door zijn gedachten. Norwood keek strak naar Savador en sloeg nogmaals met een vuist in het gezicht van Savador. Daarna siste hij een spreuk en sterke wortels die met magie nog versterkt waren bonden Savador vast aan de vloer. Daarna ging zijn blik naar Madeline. Hij liep naar haar toe en hoe dichter bij hij kwam des te minder gespannen voelde hij zich. Hij omarmde haar en drukte haar tegen zich aan. Hij wist dat ze niet wilde. Dat hadden de planten hem net ingefluisterd. En planten hadden het haast nooit mis.

Madeline wou zich los trekken toen ze voelde hoe Savadors grip om haar hand verstevigde maar ze werd al door hem tegen de muur gedrukt. Nu werd ze bang van hem. Angstig keek ze hem aan en kon geen kant op. Vooral niet toen hij zijn lippen weer op de hare drukte. Toen Norwood Savador bij haar weg trok trilde Madeline nog een beetje terwijl ze met gemengde gevoelens toekeek hoe Norwood Savador in elkaar mepte. Ze drukte zichzelf nu strak tegen de muur aan alsof ze er dwars doorheen wou en probeerde zich klein te maken. Ze voelde even later hoe Norwood haar omhelsde. Als een angstig klein kind begroef Madeline haar gezicht in zijn hals.

Norwood voelde hoe Madeline angstig haar gezicht in zijn hals begroef. "Geen nood. Ik ben niet boos op je..." zei hij om haar gerust te stellen. Hij wreef met zijn handen over haar rug en legde een hand op haar achterhoofd. Hij keek even om naar Savador en zuchte even. Savador zou er nog voor boeten. Even keek hij weer naar Madeline en bleef haar stevig vasthouden. Hij wilde haar een veilig gevoel geven. Norwood mompelde zacht een spreuk en de wortels die Savador gebonden hadden begonnen langzaam zijn energie weg te nemen. Norwood bleef gewoon staan. Savador verdiende het. Het zou toch stoppen als Savador flauw viel of zich op een of andere manier wist los te maken.

Savador kon zich amper bewegen toen Norwood op hem afkwam gelopen. Hij liet Madeline los toen hij bij zijn keel werd gegrepen en het volgende moment tegen de grond werd gesmeten. Hij kromp op de grond naar adem snakkend ineen toen hij een knie in zijn maag kreeg, niet veel later gevolgd door een klap in zijn gezicht. Hij hield zijn armen van de pijn tegen zijn buik gedrukt. Doordat hij zijn bovenkleding niet aanhad was het des te harder aangekomen, hoe gespierd zijn buikspieren ook mochten zijn. Savador voelde nog een harde klap aankomen en draaide zich op zijn rug terwijl hij door wortels aan de vloer werd vastgepind. Hij hijgde gejaagd en onderdrukte een kreun. Zijn mond vulde zich met bloed, proefde hij, maar dat kon hem niet baten. Hij keek zwijgend toe hoe Norwood een spreuk over de wortels uitsprak en hij niet veel later zijn energie voelde wegebben. Zijn lippen waren kwaad samengeperst. Nooit kon hij Madeline een moment voor zichzelf hebben of die spriet moest er weer tussenkomen. Om zijn woede te laten blijken, spuugde Savador wat bloed richting Norwood. 'Lafaard,' siste hij zacht.

Norwood keek naar Savador en zuchtte even. "Eigenlijk zou ik dit Diva moeten vertellen..." zei hij. Hij keek weer naar Madeline. Hij bleef haar vast houden. "Hoe laf het ook mag zijn, er zijn normen en waarden waarj ij niet van af weet.." zei hij en keek nijdig naar Savador. "Madeline mag van jou houden. Maar als ze 'nee' zegt. Dan ga je haar niet dwingen..." zei Norwood. Inderdaad, Norwood was ook ginformeerd over het feit dat Madeline ook van Savador hield. Norwood keek naar Madeline en hield haar vast. "Madeline, ik ben er niet boos over. Het heeft geen nut. Liefde is en blijft een gevoel dat je niet kunt beheersen..." zei hij om haar gerust te stellen.

''Maar met een beetje weerstand is liefde toch zoveel leuker.'' Deshas stond in de hoek in de schaduw tegen de muur geleund in zijn schaduw vorm. Zijn rode ogen glinsterde gevaarlijk. Hij liep kalm op Savador af en greep de wortels vast waarna die afbrokkelde alsof het niets was. Deshas trok Savador overeind en keek naar Norwood en Madeline. Hij greep Savadors pols beet en beet hem even in zijn slagader. Dit om kracht van zichzelf in hem te laten doorstromen. Deshas liet Savador weer los en keek naar Norwood. Langzaam aan nam hij zijn tweede vorm aan en keek op de twee neer. Deshas' staart schoot op Norwood af en greep hem stevig om zijn middel. Deshas hield zijn nagels tegen Norwoods keel gedrukt. Een beweging en hij zou zichzelf doden. Ondertussen bleef Deshas hem stevig vasthouden maar deed hem gek genoeg verder niks. ''Ik zou zeggen, geniet van de show'' grijnsde hij vals.

Norwood keek op bij de woorden van een albekende stem. Hij beet zichzelf op zijn onderlip. Hij liet Madeline los en keek naar Deshas. Die inmiddels zijn tweede vorm aannam. Norwood zag hem op hem afvliegen en keek strak naar Deshas. Snel wist hij nog een zegel met zijn hand te vormen. Nu keek hij grijnzend naar Deshas. Hij keek even naar Madeline met een bezorgde blik. "Madeline..." mompelde hij. Hij keek naar Savador. Daarna grijnsde hij weer richting Deshas. Dit komt je duur te staan... dacht hij en zijn blik ging weer naar Madeline.

Savador bleef woedend naar Norwood op kijken toen hij over Diva begon. 'Je laat het!' snauwde hij hem toe. Hij hief zijn hoofd verbaasd op toen hij Deshas' stem hoorde en hij even later uit de schaduwen stapte. Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht. Nu was er geheid een kans dat hij Madeline voor zichzelf kon hebben. Hij liet zich door Deshas overeind trekken nadat de wortels afbrokkelden en beet zijn tanden even op elkaar toen hij zijn scherpe tanden in zijn pols voelde zinken. Daardoor voelde hij de kracht wel langzaam maar zeker weer terugkomen. Hij zag hoe Deshas zijn tweede vorm aannam en Norwood in zijn greep hield. Met zijn arm veegde Savador het bloed van zijn gezicht en keek Madeline met een veelbetekende blik aan. 'Wees nu niet zo angstig, Madeline,' zei hij zacht terwijl hij haar mee naar het bed trok. Hij duwde haar misschien iets te hardhandig op het matras en klemde zijn knieën tegen haar dijen. 'Hier hebben jij en ik al te lang over gedroomd, nietwaar? Het is tijd dat dat nu werkelijkheid wordt,' vervolgde hij half fluisterend. Savador greep de zoom van Madeline's nachtjapon beet en trok het met een voldane glimlach over haar hoofd uit.

Norwood grijnsde en keek naar Savador die naar Madeline liep. Hij merkte dat hij haar op het bed duwde en keek strak er naar. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Sai... mompelde hij. Ineens schoten zijn ogen open en schoot het raam open. Een wind kwam het kamer binnen en langzaam begon het buiten te regenen. Norwood's ogen waren niet meer bruin maar lichtgroen. Langzaam brokkelde hij uiteen in bladeren. Lianen schoten op Savador af en grepen hem bij zijn keel en zijn armen en benen. Ze wierepen hem tegen de muur. Nu schoten de lianen richting Deshas die hem naar buiten sloegen. Een aantal bladeren vormde zich samen en vormde een monsterlijke gedaante van hout takken en lianen. Het monster ging voor Madeline staan en Norwood kwam er naast tevoorschijn. Er stond een woedende blik in zijn ogen eentje die niet veel goeds voorspelde.

Madeline probeerde haar hand terug te trekken maar fysiek was Savador nog altijd sterker dan zij en dus knalde ze op het matras. Ze kon niet weg. Savador klemde haar vast tussen zijn knieen. ''Niet op deze manier Savador'' fluisterde Madeline zachtjes op zijn woorden. Meer dan gefluister kreeg ze er toch niet uit. Toen hij haar nachtjapon uittrok lag ze letterlijk alleen nog maar in haar onderbroek op het bed. Ze probeerde zich klein te maken maar dat ging niet echt met Savador bovenop zich. Ze kneep haar ogen dicht en wende haar blik af toen Svador van haar af geslagen werd. Madeline greep direct naar de deken om haar bovenlicham af te schermen.

Deshas gebruikte de klap waarmee hij naar buiten werd gelanceerd door een salto te maken, zichzelf af te remmen en met veel vaart terug naar binnen te vliegen. Hij beukte Norwood en het monster aan de kant en greep Madeline met deken en al beet. Hij hield haar stevig vastgeklemd met de deken om haar heen en vloog richting plafon. ''Grijp je kleren Savador. Tijd om dit feestje ergens anders heen te verplaatsen'' grijnsde Deshas. Savador was hem na dit echt heel veel verschuldigd. Met Madeline vloog hij het raam uit.

Savador begon er al van te genieten, toen hij onverwachts werd gegrepen door lianen bij zijn keel en ledematen. Hij hief een hand gericht op de muur toen hij er door de lianen tegen werd geworpen, en remde de klap door net op tijd een grote zwarte bol tussen hem en de muur te creëren. Hij landde op beide benen en volgde Deshas' bevel meteen op toen hij op de grond stond door zijn kleren te grijpen. Savador sprintte naar de andere kant van de kamer en sprong het raam uit. Tijdens zijn val nam hij de gedaante aan van een grote witte slang, die zich kronkelend een weg langs het gebouw naar beneden maakte. Eenmaal op de grond raasde de slang over het grasveld terwijl zijn giftige ogen gericht waren op Deshas, die hem meters boven hem in de lucht de weg leidde.

Norwood keek op toen hij aan de kant werd geslagen. Hij stond recht overeind. Hij keek op toen Madeline werd meegenomen. Norwood voelde de woede nog meer opborrelen. Maar hij voelde zich meer dan schuldig. Hij was niet eens in staat om Madeline te beschermen. Wat voor man was hij dan, een man van niks. Althans dat dacht hij zelf. Norwood sprong het raam uit veranderde in een uil en vloog recht achter Deshas aan. Hij wilde Madeline beschermen. Koste wat kost. De uil kraste wat en keek strak naar zijn doel. Shadow of the cameleon... dacht Norwood. Al gauw werd de uil onzichtbaar. Hij was er nog wel maar niet meer zichtbaar. Een strakke blik had Norwood. Hij voelde woede, verdriet, schuld en nog veel meer.

PROFILE MAGICIAN

» To lift the fog is to clear the mind
» It's all so clear now
» Clear blue sky [art]
» Les: The siren's call || Clear
» {Open} Clear as water

Clear my mind.

Clear my mind.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen