So trust me, darling dear. I am so sincere, there is no need to tear. Trust me, honey, do. Just like I trust you

SOH

• 
  volledige naam Sander Oliyas Harison
  stelt zich voor als Son of Heaven
  roepnaam Soh
  
  leeftijd 17 jaar
  geslacht mannelijk
  geaardheid biseksueel
  
  thuisplaneet Nova || Shadra
  taal Novaans Iers || Shadraans Japans
  magie Licht
  magiegebruik In feiten is Soh een normale sterveling, maar hij slikt pillen die hem magische krachten geven. ‘Vergif’ noemt ie het liefkozend. Van die pillen krijgt hij de krachten van een genezer: meester van lichaam en geest. De kracht van zijn magie hangt af van hoe lang het is geleden dat hij Vergif heeft geslikt. Als hij er net één op heeft, zijn dingen als botten breken en in mensen hun gedachten inbreken om hun ergste angsten op te roepen geen probleem. Echter als hij een á twee dagen niks geslikt, gebeurd iets simpels als een schaafwond genezen al met moeite.
  
  passende nummers
  ►"I am the closest thing to God, so whorship me and never stop."
  ►"I am so sincere."
  ►"For your soul, my love, rip out the wings of a butterfly."
• 
  stem
  
  uitstraling Ja, het is waar dat Soh maar een normale jongen is – maar dat doet niet af aan zijn uitstraling. De uitstraling alsof hij persoonlijk gemaakt is door God. Alsof het alleen maar terecht is dat de rest van de wereld voor hem zou moeten buigen. Een flinke -overdreven- portie zelfvertrouwen en gewoon een zeer goed uiterlijk maakt dit mogelijk. Toch heeft zijn uitstraling twee kanten. De ene kant dat overdonderende wat mensen soms naar adem doet snakken, aan de andere kant een koude uitstraling die tevens ook zacht is. Een uitstraling als sneeuw.
  
  lichaamsbouw De jongen is lang, erg lang – rond de twee meter lang. Lang en gespierd. De jongen is zeer breed, als hij langer door zou trainen bijna bodybuilder-achtig, en zorgt er ook voor dat hij gespierd blijft. Elke dag trainen dus: opdrukken, buikspieroefeningen en slaan op een boksbal. Zijn spieren zijn zowel uit ijdelheid als bescherming uitstaan. Overleven in de achterbuurt als jongen terwijl je niet sterk bent? Dat kun je je niet permitteren.
  
  gezicht Er zijn enkele kenmerken die duidelijk opvallen aan zijn gezicht als de jongen voor je staat. Laat ik ten eerste beginnen over zijn ogen die een kristalblauwe kleur hebben of zoals hij dat zelf liever zegt: ijsblauw. Ogen die elke seconde een ander blik met zich mee dragen. Dan kil en afstandelijk, een moment later hongerig en verleidelijk. Als je een kans wilt hebben om Soh enigszins te voorspellen – let dan op de blik in zijn ogen. Een ander duidelijk kenmerk is zijn scherpe kaaklijn die de jongen zeer knap maakt. Het soort jongen dat niet mis zou staan in een folder met mannen-lingerie-modellen. Zeker met zijn witte/asblonde haar dat tot net in zijn nek valt. Veel doet ie vaak niet met zijn haar. Gewoon haar dat slordig over zijn gezicht valt: de ene keer wel voor zijn ogen, de andere keer niet.
  
  kleding De jongen heeft geen vaste kledingstijl. Voor iemand die zo wisselvallig is als hij, is een vaste kledingstijl vreemd. Maar er is een rode draad die zijn kleding altijd typeert: netjes en zonder oneffenheden. En hij kiest zeer bewust voor koele kleuren. Wit en lichtblauw-tinten. Wellicht weliswaar hier en daar een zwart kledingstuk, maar nooit andere kleuren dan dat (op grijs na). Voor de rest draagt hij standaard een zakmes mee, totdat de schoolleiding deze zal af pakken. Iets wat met de prikkelbaarheid van Soh niet lang kan duren.
  
  tatoeage 痛み|| Uit de tijd dat hij nog in ‘Itami’ zat, heeft hij twee Japanse tekens achter zijn rechter oor getatoeëerd die samen de naam van de bende vormen Itami/Pijn. Een reden waarom hij zijn haar lang houdt is ook om die tatoeage te verbergen.
• 
  karakter Als je mensen vraagt die Soh kennen om hem te omschrijven, kan je allemaal compleet andere antwoorden krijgen. De een zal hem omschrijven als charmant, maar een vreselijke flirt – de ander als een chagrijnig, agressief persoon dat alleen maar bloed wilt zien – en de laatste zou wellicht wel zeggen dat hij juist hartstikke lief en zorgzaam is. Geen een van hen zou dan liegen. Soh kan het allemaal zijn, maar je weet van te voren nooit welke kant je van hem te zien krijgt. Hij is nog wisselvalliger dan het weer en in staat om met elke ademhaling een andere emotie aan te nemen. Zo snel kunnen zijn meningen ook veranderen: over alles. Zeker over personen. Het ene moment haat je uit het diepste van zijn hart, het volgende moment wilt hij het bed met je delen. Hij heeft last van zowel bindings- als verlatingsangst en weet daardoor iedereen alsnog op een afstand te houden. Op zijn manier dan. Soh is een charmeur, daar kan je niet om heen. Flirten is zijn beste verdediging. Vertrouw je iemand niet? Charmeer hem, deel het bed met hem en zet hem compleet naar je hand. Sowieso heeft de jongeman de gewoonte om te nemen wat hij wilt. Hij is het middelpunt van de wereld – dus waarom zou hij dan rekening met houden met anderen? Dus hij gooit zijn woede er uit, hij gooit zijn lusten eruit en hij goed zijn, soms, goede humeur er uit. Soh zou nooit een emotie verstoppen. Maar je moet niet vergeten, hoe innemend hij ook kan zijn, dat hij een egoïstisch is. Zijn wereld draait om hem: niet om jouw – wat de zoete woorden die over zijn lippen rollen ook mogen zeggen.
  
  verslaafd Soh is een verslaafde. Verslaafd aan de pillen die hem zijn magische krachten geven. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Slikt hij de pillen niet dan voelt hij zich zwak, onbelangrijk en alsof hij er niet toe doet. Tevens zou zijn lichaam zichzelf langzaam afbreken: als reactie op het gebrek van aanwezigheid van de pillen. Dit is een zeer pijnlijk proces die de jongen, vanzelfsprekend, het liefste zoveel mogelijk probeert te ontwijken. Daarom reist hij bijna elk weekend terug naar Shadra om een nieuwe dosis pillen op te halen.
  
• 
  Soh heeft zijn ouders nooit gekend, aangezien hij vlak na zijn geboorte al in een mandje voor de kerk is gedumpt. De priester vond de pasgeboren baby, hij zat nog onder het bloed, terwijl de sneeuw langzaam het mandje begon te bedekken. Het was een koude winter dat jaar, zeker voor Novaanse begrippen. De baby werd onmiddellijk naar het klooster gebracht die bij de kerk hoorde. Soh was niet makkelijk als kind. Hij was altijd verbitterd door het feit dat zijn ouders hem niet wilden hebben en ook omdat hij geen magie kon. Om hem heen zag hoe de nonnen de meest vreselijke wonden konden genezen met een handoplegging, maar hij zelf bezat niks van die wonderbaarlijke krachten. En, hoewel het Christendom hem met de paplepel ingegoten werd, begon hij een haat richting God te ontwikkelen. Al op zeer jonge leeftijd raakte hij gefascineerd met de zeven hoofdzonden en besloot dat hij aan allemaal wilde doen. Zijn egoïsme en beruchte lust komen zeker hier vandaan. Op zijn twaalfde kregen de nonnen genoeg van hem en besloten hem weg te sturen. Beweerde dat hij bezeten was door een demon waar zij niet tegen konden vechten, terwijl de jonge in werkelijkheid alleen maar aansluiting en aandacht zocht. Eenmaal op straat besloot het kind vrijwel direct dat hij niet op Nova wilde leven. Vond de mensen daar schijnheilig en tegelijkertijd te behulpzaam. Hij wilde helemaal geen hulp, maar liever zwelgen in zelfmedelijden. Het besluit om naar Shadra te gaan, was dan ook snel genomen. Het probleem ontstond pas echt toen hij daar aankwam. Wat moest een klein jochie als hij dat was opgeroeid in een klooster in Shadra doen? Overleven. Het ging hem moeilijk af totdat hij opeens gevonden werd door een wat oudere jongen. Rond de twintig jaar. Zwart haar, getinte huid, maar dezelfde kleur ogen als Soh zelf had. Hij nam het kind mee, adopteerde hem als het ware en leerde hem te overleven. Hij was ook degene die Soh de bijnaam Son of Heaven gaf: als pesterij naar zijn verleden. De jongeman die hem gered had, zo kon Soh het wel noemen, heette Poizun. Althans, zo noemde hij zichzelf – maar nu nog steeds betwijfeld de blonde jongen of dat zijn echte naam was. In ieder geval: Poizun was leider van een bende in de achterbuurten van een grote stad op Shadra. Itami [pijn] heette die bende en het was alleen maar vanzelfsprekend dat Soh lid zou worden. Poizun stelde de jongen voor aan de rest van de bende als Son of Heaven: een engel verstoten uit de hemel. Een identiteit die de jongen besloot aan te houden, omdat het mensen afschrikte en op afstand hield. Maar met het aannemen van die identiteit ontstond ook een probleem: zijn ontbrekende magie. Het was op dat punt dat Poizun aan kwam zetten met de pillen waar hij magische krachten van zou krijgen. Soh dacht er geen seconde over na en zei er gelijk ‘ja’ op. Vanaf dat moment was hij verslaafd. Maar, min of meer, gelukkige tijden duren nooit lang. De politie van Shadra kreeg lucht van de bende die met de dag groter groeide en op een gegeven moment wisten ze Poizun te pakken zien te krijgen. Als geadopteerde zoon van Poizun werd Soh de nieuwe bendeleider. Hij was toen pas zestien jaar. Hij hield het ook maar een half jaar vol, voordat hij zelf ook opgepakt werd. Omdat hij nog minderjarig was, kon hij niet op de normale manier berecht worden. Dat werd een taakstraf of verplicht naar een school. Soh koos voor dat laatste. Hij werd op SSA geplaatst, want er werd gedacht dat hij een normale magiër was. En opbiechten dat zijn magie uit een pilletje kwam? Dat zou uiteraard tegen het eergevoel van de jongen in gaan.