Erd, 12 mei
Frederik Maunier, Special Forces

Het was afschuwelijk, gewoon afschuwelijk om te zien hoe in alle verschillende blokken een lijk van een uitgemergeld kind lag. Sommigen mistten zelfs ledematen of zagen er... raar uit. Het was duidelijk te zien dat er experimenten op hen verricht waren, experimenten die blijkbaar mislukt waren. Als ze ons eerder ingelicht zouden hebben, zouden we er misschien toch een paar hebben kunnen redden, maar nu waren ze allemaal dood. Woedend sloeg ik met mijn vuist tegen een muur aan terwijl ik mijn blik met moeite van het lijk van een jong meisje losscheurde. Ze was amper veertien jaar geweest, had nog zo'n mooi leven kunnen leiden. "Maunier?" Langzaam duwde ik me van de muur af en bereidde me al voor op meer slecht nieuws. Het enige geluid dat momenteel te horen was, was het geluid van voetstappen van de mannen die van cel naar cel liepen om te controleren of er toch nog een overlevende was. De mensen die hier gewerkt hadden waren allang verdwenen dus we konden niemand verantwoordelijk stellen voor al de vreselijke dingen die hier gebeurd waren. Mijn ogen werden groot toen ik merkte waarom Carter me geroepen gehad en meteen knielde ik naast Carter en de jongen neer. Zijn borstkas die onregelmatig omhoog ging, maakte duidelijk dat hij nog leefde, maar in kritieke toestand was. “Carter, bel een ambulance.” Voorzichtig draaide ik hem op zijn rug en een verontwaardigd geluidje verliet mijn keel toen ik zag hoe erg hij eraan toe was. In zijn nek zaten allemaal kleine littekens van injectienaalden en je kon zien dat hij al een hele tijd niet meer fatsoenlijk gegeten had. Een opgeluchte zucht verliet mijn mond toen ik zag hoe hij probeerde om zijn ogen te openen en na een paar pogingen keken een paar grote groene ogen me aan. Het eerste dat me aan die ogen opviel was het feit dat de flikkering die er normaal in zou moeten zitten volledig verdwenen was. Zijn ogen stonden dof, alsof ze al het leven uit hem gehaald hadden. Ze hadden zijn leven gewoon totaal verwoest met die stomme experimenten.

Tegen de tijd dat de ambulance er was, had hij zijn bewustzijn alweer verloren waardoor ik de kans niet had om met hem te praten. Hij zou waarschijnlijk sowieso niet kunnen praten over de dingen die hij meegemaakt had, maar daar hadden de wetenschappers die we in dienst hadden wel iets op gevonden. Vanaf het moment dat de dokters in het ziekenhuis vonden dat hij terug stabiel was, hadden ze hem naar het laboratorium laten brengen en voorgesteld om in zijn onderbewustzijn binnen te dringen en zijn herinneringen op het beeldscherm te tonen zodat we wisten wat er juist gebeurd was. Bezorgdheid verspreidde zich door heel mijn lichaam terwijl ik mijn blik op het roerloze lichaam op de tafel liet rusten. Ze hadden verschillende draadjes aan zijn hoofd bevestigd en allemaal liepen ze naar een monitor die op zijn beurt bevestigd was aan een groot scherm. Ze hadden hem wel eerst verdoofd, iets dat ik ergens wel waardeerde. Hij had al genoeg trauma’s opgelopen en zag er veel vrediger uit als hij verdooft was. “Meneer? Gaat u zitten? We beginnen zo.” Ik knikte en liep naar mijn plaats toe nadat ik wat van zijn blauwkleurige haren uit zijn gezicht geveegd had. Op de een of andere manier voelde ik me verantwoordelijk voor hem, alsof hij mijn zoon was. Met een plof liet ik me op een van de stoelen vallen en fixeerde mijn bruine kijkers op het beeldscherm terwijl ik even over mijn nek wreef. Ergens wilde ik niet zien wat er allemaal gebeurd was, maar aan de andere kant voelde ik me wel verplicht om het te weten zodat ik hem misschien zou kunnen helpen.

Het eerste wat we zagen was de binnenkant van een busje en de tralies van een of andere kooi. Die eerste beelden zorgden er al voor dat ik woest werd en dat werd alleen nog maar aangewakkerd toen we ook andere kinderen zagen: jongen en meisjes tussen de zes en de achttien jaar, opgesloten als beesten. Na dat beeld kregen we de jongen zelf te zien toen hij naar een reflectie van zichzelf keek. Hij moest ongeveer zeven jaar oud geweest zijn, wat dus betekende dat hij zeven jaar lang opgesloten had gezeten. Na een tijdje kon ik het gewoon niet meer aanzien en concentreerde ik op de jongen nu die lag te baden in het zweet en zich bewoog alsof hij een nachtmerrie had. Technisch gezien had hij dat ook en langzaam stond ik op en baande me een weg door de rij stoelen heen totdat ik bij hem was aangekomen. Rustig legde ik mijn hand op zijn voorhoofd en fluisterde een paar geruststellende woordjes om hem kalm te krijgen. Na een tijdje lukte dat ook en krulden mijn mondhoeken om in een zwakke glimlach. Geschrokken kreetjes zorgde ervoor dat ik terug richting het beeldscherm keek en ik kon nog net zien hoe en jongen voor onze neus leek te exploderen voordat het beeld zwart werd. Dat moest zo ongeveer zijn laatste herinnering geweest zijn en langzaam leek hij terug tot rust te komen. Dit was zo ongeveer het moment dat ik besloot om hem in huis te nemen. Niemand zou de taak op zich willen nemen om te zorgen voor iemand die vanbinnen gewoon volledig gebroken was en waarschijnlijk amper iets wist over de wereld.

Ik en mijn vrouw leerden hem alles wat we wisten en kwamen na een tijdje tot de ontdekking dat hij een lichtmagiër was. Hoe een lichtmagiër in Erd terecht kwam was voor mij een raadsel, maar ik had zo het vermoeden dat zijn ouders hem verkocht hadden aan mensensmokkelaars. Ze hadden er zelfs voor gezorgd dat hij zijn eigen naam vergeten was en zich alleen nog maar het nummer kon herinneren die ze hem gegeven hadden: 24. Mijn vrouw gaf hem de naam Remy Maunier zodat het net leek alsof hij echt onze zoon was. Twee jaar hielden we het vol om hem op te voeden, maar het was moeilijk om hem te leren omgaan met zijn lichtmagie omdat we er zelf niets van kenden en er in een straal van vijftig kilometer ook niemand was die het kon beheersen. We stuurden Remy naar Starshine Academy in de hoop dat hij daar het nodige zou kunnen leren zodat zijn leven toch niet helemaal nutteloos zou zijn.

basis lijstje: