Deze schemer was gewoon perfect. Haar samurai-zwaarden glommen in het laatste lantaarnlicht dat ze paseerde. Ze was nu al ongeveer een half uur naar hem opzoek, en nu had ze hem gevonden. Hij bekeek een aantal potten, waar duidelijk Shadraanse geesten in hadden gezeten en hem werd verteld dat ze vervloekt waren. De man schrok, en legde ze weer terug. Elveria had een sluwe glimlach op haar gezicht. Deze opdracht leek gewoon een makkie te worden, dat deze man zo hoog geacht was, en hij schrok zelfs van potten waar gewoon een verhaaltje om was verzonnen, slecht. Ze rechtte haar rug en knikte Marr toe, een van de verkopers waar ze wel eens kwam voor haar wapens. Marr knikte terug, maar gaf verder geen blijk van herkenning, ze wist waar Elveria mee bezig was. De man dook een steegje in en ze sloop achter hem aan. Haar donkere ogen schoten even naar de andere kant, er was niemand, afgezien van een paar halfdode straatkatten en omgevallen vuilnisbakken. Haar handen, in leer gebonden gingen omhoog naar de schedes van haar zwaarden op haar rug. Langzaam en stil trok ze uit de scheden en liep ze geluidloos achter de man aan, die zich steeds minder op zijn gemak leek te voelen, en het een na het andere steegje in schoot. Het was hier een doolhof dus hij zou het niet redden. Ze liep nu wat sneller om hem in te halen. Ze vloekte binnensmonds, hij had de uitweg gevonden, en hij begon haast te rennen. Elveria liet dit niet toe, en ze schoot naar voren, ze hief de zwaarden en plantte ze in zijn ruggengraat. Een grote klodder bloed sprong haar wang, en haar gezicht werd daar niet lelijker op. Haar ogen glinsterden van de opwinding, die ze niet heel erg voelde. Ze had dit zo vaak gedaan. Nadat ze Savador had verteld dat ze bij de Suasama zat was ze zwaar gestraft, dikke striemen van zweepslagen op haar rug en op haar handen, en ze had het zwaar te verduren gekregen. Maar ze was niet terug geschrokken en bleef koppig doorvechten voor de organistatie. Nu ze hadden toegegeven dat ze vrij goed was, had ze meer opdrachten gekregen en deze was nu al bijna saai geworden. Op haar gezicht stond een grote glimlach, die haar bijna gek leek te maken. De man viel gorchelend neer, bloot spoot uit zijn rug. Elveria draaide zich genoegend om en keek naar de figuur dat verder weg stond. Haar blijheid was met een klap weer terug bij nul. Iemand had haar gezien.' Oh fuck, shit en de hele klerezooi.' Mompelde ze binnensmonds. Plus, het was een leerling van Starshine, en eentje die ze wel vaagjes kende. Ze liep iets dichterbij, de zwaarden schraapten over de klinkers, en gaven sterretjes af. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. 'Rhine?' Vroeg ze zacht en voorzichtig. Ze draaide nog een keer naar het lijk om, er kwam toch nog een zwak glimlachje op haar gezicht. Haar gezicht zat nu onder het bloed en ze kon moeilijk ontkennen dat ze net niet iemand had vermoord. Nog meer zweepslagen stonden haar dus te wachten.

[size=10]Elveria zuchtte even en keek naar het licht achter Rhine, dat vrij pijnlijk was voor haar. 'Ieder z'n eigen niet?' Zei Elveria, en ze bekeek Rhine terwijl er allerlei vluchtmogelijkheden uitkiende. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon te blijven staan en het duister te verkennen, en het licht te brengen. Rhine knikte en tuitte peinzend haar lippen. 'Het zal wel zeker.' Zei ze droogjes. 'En, er al aan gedacht hoe je de troep die je gemaakt hebt wegkrijgt?' Vroeg ze met een hoofdknik richting het lijk. Elveria haalde alleen haar schouders op. Nee daar had ze nog niet aan gedacht, ze dacht dat de anderen het wel gewoon op zouden ruimen, of dat andere mensen het lijk zouden vinden, of uiteindelijk de man gaan zoeken als deze na een paar dagen niet meer thuis was geweest. 'Dat zullen de anderen wel doen denk ik.' Sprak ze droogjes, en keek Rhine met een normale blik aan. Ze schoof haar Samurai's in de schede's en wikkelde de leren banden los. "Juist hja." Mompelde rhine meer tegen zichzelf. Ze zocht naar een onderliggende boodschap maar die vond ze niet. Ze hield haar aandachtig in de gaten, zag iedere beweging die ze maakte. 'Nog leuke spullen op de zwarte markt gezien?' Vroeg ze toen luchtig, en stak vragend haar wenkbrauw op terwijl ze de banden van haar handen losmaakte. Rhine haalde onverschillig haar schouders op. "Niets speciaals" Zei ze voor haar blik de striemen zagen. Hoe kwam dat? Rhine wilde het weten. Rhine kwam dichter en met een snelle beweging had ze elveria's hand beet en tilde ze hem de lucht in zodat ze de striemen beter kon bekijken, terwijl doorbladerde ze een paar zwarte bladzijden uit elveria's verleden, een mogelijk die rhine bezat door mensen aan te raken. Even snel als ze haar had beet gegrepen liet ze haar waar los. "En waarom moest deze man dood?'' Vroeg ze luchting niet verhullend waarom ze gedaan had wat ze had gedaan.

NOG NIET AF!