Eragon :3 Als iemand anders erbij wilt, PM ons beide!! XD

Shou deed alles mee op de eerste schooldag. Hij was nog geen uur op school aangekomen of volgde de eerste les al. In de pauze maakte hij vlug huiswerk omdat hij te horen had gekregen dat je anders de les niet in mocht. Het zat hem vandaag ook niet mee. Na de les gym was hij twee tellen langer blijven zitten in de kleed kamers. Hij had het een beetje benauwd gekregen en rijkte met zijn hand naar zijn borstkas waar het als een gek tekeer ging. Shou rijkt naar zijn tas en haalde er een doosje uit. Hij nam er een van zijn pillen eruit en nam die in. Met een doosje kon je 1 seizoen mee doen, Shou deed er soms wel makkelijk 2 seizoenen mee. Langzaam verliet Shou de kleed kamer en liep de gangen door. Zonder het door te hebben liep hij naar de grote zaal. Wat avond eten zou er wel in gaan na een lange dag. Veel at hij echter niet dit keer, zijn trek leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Moeizaam stond hij weer op, pakte zijn spullen gehaast en maakte dat hij wegkwam. Een leuke dag was anders voor hem. Vandaag had hij het zich in ieder geval anders ingebeeld. Zijn kamersleutel vond het sleutelgat van zijn kamer uiteindelijk. Loom liep hij naar binnen en liet zijn tas vallen in een hoekje. De deur deed hij weer dicht op slot, hij draaide zich weer om en keek de 3 verhuisdozen aan. Hij had middel dozen mee tot kleine dozen. Al zijn spullen konden erin. De dozen waaren zelfs gemerkt: Kleding, Schoolspullen, Eigenspullen. Hoewel hij zich er niet naar voelde pakte hij de spullen uit Bij de derde doos keek hij recht op een fotolijstje met een foto van zijn familie. Het was hem erg dierbaar net zoals de rode haarspelden die hij van zijn broertje had gekregen. Nadat alles uitgepakt was, goedstond en schoon was voelde hij zich moe. Een geeuw ontsnapte hem en keek toen pas naar de tijd. Het was al oer twaalf en over zeven uur zou zijn wekker weer gaan. Langzaam hijst hij zich in een pyjama, de deken voelde lekker aan toen hij die over hem heen trok. Langzaam viel hij dan in slaap. Goed slapen deed hij niet. Hij droomde weer eens over zijn fobie Zijn jongere broertje was hem weer eens aan het opjagen, Ze waren nog niet zo oud toen dus de meeste zagen het simpel als spelen. Snel rende Shou een toren in, het was al een hete dag op Razen, en hun hadden vakantie met de ouders. Als je het weer niet gewend was, was het al heel heet. Eenmaal in de toren rende Shou zo snel mogelijk naar boven toe met Kaoru op zijn hielen. Het leken miljoenen trappen naar zijn idee, toen hij eindelijk boven was, was hij dood op. Hij keek naar de deur die verder omhoog liep en een deur aan de zijkant van de muur. Hij hoorde zijn broer dichterbij komen “Nii-sama!!” Riep hij al te vrolijk. Snel probeerde Shou de deur die naar boven liep. Het zat op slot. En rammelde er nog een keer aan. Nu zag hij zijn broer, hij dacht niet na en probeerde de andere deur. Hij voelde dat de deur mee ging en rende de deur achterna. Tot grote schrik zag er niets als grond en het was telaat om te stoppen. Hij hing aan de deur van de toren en Kaoru moest enkel lachen over de situatie. “Zo slim ben je dan ook weer niet heh? Broer?” Klonk al heel grinnikend. Shou hield zich nog met moeite vast aan de deur terwijl die, door de wind, tegen de toren sloeg. De grond was onder hem, maar het leken 100 meter tot je de grond inderdaad kon aanraken. Langzaam verloor Shou zijn grip op de deur en keek doodsbang naar beneden. “K.Koaru! H.help m.me!!” Schreeuwde hij naar zn broertje. Koaru leek een slappe lach te hebben want het enige wat uit zijn kant kwam was gelach. Shou werd steeds banger toen hij alsmaar meer zn grip verloor en een hevige pijnscheut kwam in zijn borst. Het nam veel lucht van Shou en alles deed zeer, de grip op het deurtje was er niet meer. Met een snelheid viel hij naar beneden. De droom stopte en het leek voor Shou alsof hij vanuit het niets. Met grote schrik en tranen van angst schoot shou overeind in zijn bed. Het scheelde niet veel of hij had ook nog eens gegild. Benauwd zoals hij was kwam hij langzaam overeind en ging op het randje van zn bed zitten. “w.wat… H.het leek… voelde… zo echt…” Mompelde hij half in shock. Hij zocht wat afleiding en keek naar de klok. De pijn in zijn borstkas zat er nog steeds, hij zat dan ook op het randje van zn bed met een hand op zijn borstkas. Het was half acht en toen pas kwam hij uit zijn kamer. Hij had niet meer geslapen, doodop zoals hij was liep hij verder. Hij had geen trek en liep dus maar direct naar de eerste les. Hij voelde zich meer dan verroerd op het moment, de lessen volgde hij en de laatste les viel uit. De klas was buiten gaan zitten en Shou nam hetzelfde voorbeeld. Hij zat rustig buiten, zijn zicht werd zwart voor zijn ogen en ging erbij zitten. De pijn in zijn borst werd erger, dit had hij een keer eerder gehad. Hij werd bang en alles werd zwarter. “Shou? Gaat het wel?” Hoorde hij een van zn klasgenoten zeggen. Hij voelde dat iemand zijn pols oppakte. Hij hoorde nog het een en ander en viel weg. Soms kwam hij even bij, hoorde wat en viel weer weg. “ Pols?” Vroeg de een. “Laag, zeer laag…” klonk een ander serieus. Veel zag hij niet maar horen deed hij half. Shou leek in beweging te zijn zonder zelf te bewegen. “Geen zorgen Shou…” Zei iemand. ‘Wie wist mijn naam? Wie… is het?’ Vroeg hij zichzelf af van binnen. Het kon een klasgenootje zijn of een leraar… je wist het niet, Shou hoorde nog wat maar viel weer weg. Shou werd wakker na een lange tijd. Bijna een complete dag later. Hij deed zijn ogen open en keek wat rond. “w.waar…” Hij was nog duf, had geen idee meer wat er was gebeurd. Het leek alsof er een blok beton op zijn borstkas zat. Een piep was te horen en hij keek naar het apparaat. “wat….” Vragen deed hij, maar of hij antwoord kreeg was ook maar een vraag. Langzaam rijkte hij naar zijn tas waar pillen in zaten. Hij had geleerd dat je de pillen moest gebruiken wanneer je last had. Dat zei de dokter die hij had. Hij nam er een in. keek toen pas naar iemand die bij zijn bed stond. "Wie...?" Hij klonk duf.

.



.

Voor de allereerste keer had Eragon eens niks te doen als legendarische magiër. Een geweldig gevoel was dat. En wat het nog beter maakte was dat zin volgende afspraak met en patiënt pas vanavond was. Dus had hij de hele namiddag vrij. Een geweldig dag was dat. Het best dat hij nu kon doen was eigenlijk gaan slapen. Hij had er namelijk veel in te halen. Vreemd genoeg had hij er helemaal geen zin in. Wanneer eragon er echt geen zin in heeft is het echt onmogelijk om hem er toe te dwingen. Behendig streek hij door zij warrige ravenzwarte haren. Het was zo heerlijk om weer even niks te doen te hebben. Om op je gemakjes te eten zonder dat zijn secretaresse binnen komt om weer een hoop brieven en documenten aan hem af te leveren zodat hij er weer een hele hoop tijd in moest gaan steken; Geeuwend rekte hij zich even uit. Om het nog beter te maken, stapte hij onder de douche en liet het water over hem heen stromen. Het bezorgde hem een verfrissend gevoel. Genietend sloot hij zijn ogen. Zijn haren die nat waren plakten juist boven zijn ogen over zijn voorhoofd. Nadat hij daar een kwartier onder had gestaan kwam hij er weer uit; nam een trainingsbroek en een witte shirt dat strak tegen zijn bronzen huid aanspande. Kort na eragon zijn haren met een handdoek had gedroogd maakte hij opnieuw zijn ontbijt klaar. Nu dat hij toch tijd zat had kon hij er maar beter volop van genieten. Dus voor en 2de keer ontbijten. Wanner Eragon alles had opgegeten verliet hij zijn toren. Met zijn handen in zijn zakken gestopt wandelde hij op zijn gemakjes door de gangen. Op zich had hij niet meteen een eind bestemming in gedachten. Gewoon wat ronddwalen en zien waar hij zal eindigen; Zijn voetstappen echoden door de lege gangen. De meesten hoorden in de klas te zitten. De enkele die een tussen uur hadden zaten allemaal buiten te genieten van de zon, nu het eindelijk lente was; Daar moet je natuurlijk gaan van genieten. Nonchalant stapte hij sloom verder door de gangen; hij bleef dan ook verwonderd staan toen er een dokter hem al rennend passeerde richting de zieken zaal. Verbaasd trok Eragon een wenkbrauw op. Wat gebeurde er daar wel? Puur uit interesse en vooral verveling volgde hij op zijn gemakjes de rennende dokter naar de ziekenzaal. Al snel zag hij daar een jonge student in een ziekenbed liggen. Wat zou er met hem gebeurd zijn? Zonder enige toestemming begon Eragon zich ermee te bemoeien. Geen enkele dokter had het lef om er iets op te zeggen. Want eragon was nu eenmaal een legendarische magiër. Eerst luisterde hij naar zijn hart, die nogal traag ging. Daarna ging hij naar een kast en haalde daar verschillende pilletjes tevoorschijn. Een zware zucht verliet zijn keelgat. Geen enkel pilletje was goed voor. Dan zal hij straks maar er zelf gaan halen. Al snel ging Eragon in vlammen op en kwam na een tijdje weer tevoorschijn met een spuit en een doosje met pillen. Hij prikte de naald in de huid van de jongen en spoot er iets doorzichtigs in. Het zou zijn hart weer tot rust laten komen. Het was Eragon zijn gewoonte om te blijven bij zijn patiënten tot ze wakker worden, want wie weet kon er opeens iets heel onverwachts verkeerds gaan. Verveeld nam hij een stoel en ging er afwachtend op gaan zitten. Zijn ogen sloten zich langzaam van vermoeidheid. Pas nadat de student paar keer wat had gemompeld opende Eragon zijn ogen. ”Wat…” Was het enige wat Eragon had gehoord. “Je bent flauw gevallen Cutiepie” Was direct het koosnaampje dat de student van Eragon kreeg . “Zou je me kunnen uitleggen hoe dat komt?” Eragon weet zelf heus wel hoe dat kwam, maar hij hoorde het liever van de jongen zelf.

Een blokbeton zat op zn borstkast, zo voelde het althans. Hij was nog duf en kon zich weinig herinneren. Waar ben ik? Zit ik thuis? Nee… dit is thuis niet… waar… dacht hij. “w.waar…” zei hij. Hij rijkte naar zn tas terwijl hij aan het denken was. Hij keek op van een apparaat dat bliepte. “Wat…” Hij keek het apperaat aan. Veel kwam er uit zn mond, maar of het allemaal logisch was was dan ook maar nog de vraag. Iemand stond bij zn bed en keek hem vaag aan. Z’n zicht stond nou niet bepaald geweldig op scherpte. Maar, hij kon zeggen dat het een man was. “Wie…? “ Klonk hij duffig. “Je bent flauw gevallen Cutiepie” klonk een onbekende stem. “cutie….pie?” Vragend keek Shou hem aan. Hij leunde op zn ellebogen en onderarmen om een beetje overeind te zitten en bleef hem vragend aan kijken. “Zou je me kunnen uitleggen hoe dat komt?” Klonk de jongen. Shou probeerde wat rechtop te gaan zitten maar de druk op zn borst werd groter. Het ontnam hem even de adem en ging gelijk weer liggen. Nam een hap adem en besloot te blijven liggen. “Ik… ehhhhh… Heb hartklachten…” Begon Shou een beetje onhandig. Ieder ander, zelfs een blinde, had dat gelijk al gemerkt. Hij keek de jongen even aan. Zwart haar, een vreemde tattoo op zn oog… Keek toen snel naar zn voeten. kan weer... scherp zien... in iedergeval... Even was het stil, wist hij niet goed wat hij moest zeggen. “ik… “ Begon hij uiteindelijk maar weer, op een toon dat verbazend rustig was.” Heb dit een keer eerder meegemaakt… begint met benauwd worden… terwijl alles zwart werd. Denk dat ik gewoon wat te druk heb gedaan… “ Hij had zn medicatie al een paar dagen niet ingenomen. Even keek hij naar de datum. Het was al een complete dag verder. Ergens besefte hij het, ergens ook weer niet. Hij dacht even terug aan de eerste keer dat hij dit had. Op Razen met zn broer… Die pijn in zn borst vergat hij nooit meer… Hij had zn hand op al zn borst gelegd waar zn hart zat. Greep het shirt vast zonder het allemaal door te hebben. De stof kreukte terwijl hij zn shirt vastgreep bij die herinnering. Ook rilde hij, het was hetzelfde als die ene droom, alleen miste er een deel ook in zn geheugen. Hij viel al die meters en kwam er levend vanaf. ( Flutje T-T Sorry! )

.


.