‘Andy, ik ben vanavond uit eten! Zorg goed voor jezelf!’ klinkt het vanuit de keuken. Haastig geklak van haar moeders schoenen komt dichterbij. Andy zet net de tv aan en roept ongeduldig: ‘Jaa-haa! Ga nou maar anders kom je te laat!’ Ze kijkt bezorgd. ‘Je hebt beloofd naar het nieuws te kijken,’ zegt haar moeder straffend.
Andy draait met haar ogen. ‘Alsof die gast echt hier naar toekomt,’ spot ze. Haar moeder geeft haar een kus op haar voorhoofd en verdwijnt in de koude lucht.
Het is hartje winter, een paar dagen na oud en nieuw, en het sneeuwt hard. Het is nog gek dat Andy’s moeder met de auto weggaat aangezien ze als de dood is dat ze iemand aanrijd met deze gladheid.
Het is donker buiten en het NOS-journaal begint. ‘De moordenaar die vorige week op 28 december is ontsnapt uit de zwaar beveiligde gevangenis in Vught is nog steeds voortvluchtig.’ Klinkt de stem van de presentatrice van het NOS monotoon en ze gaat verder. Andy is wat meer geïnteresseerd. Ze had er al over gehoord maar er lijkt nieuwe informatie aan te komen. ‘De man, Rohan L., is een paar keer gezien in Eindhoven in de buurt Woensel. Het schijnt dat daar nog enkele familieleden wonen die nog geen slachttoffer zijn geworden van zijn moorddadige praktijken. Wij waarschuwen u, hij is voor het laatst gezien in een zwarte overjas, donkere kleding en een donkere muts. ’ Het nieuws laat een paar foto’s zien van de man met een gehavende, kromme neus en gaat dan over naar ander nieuws.
Ze staat op en loopt naar het raam dat uitkijkt over haar voortuin. Niets te zien. Zelfs geen voetstappen in de sneeuw van haar moeder, zo hard sneeuwt het. Opeens verstijft ze. In de tuin staat een man, een lange, zwarte overjas, gehavende, kromme neus vol littekens en een donkere muts op.
Ze grijpt naar de telefoon, probeert met trillende handen het nummer van 112 te bellen en kijkt op terwijl de hoorn over gaat. Het is hem! Hij heeft gezien dat ze naar de telefoon greep, nu kwam hij haar vast ook vermoorden!
Ze kijkt naar de man, die verschrikkelijk dichtbij is gekomen. Maar er zijn geen voetstappen in de sneeuw. Hij grijnst. Ze laat de hoorn van de telefoon uit haar handen vallen. Het is zijn spiegelbeeld.
Andy draait zich om en kijkt verschrikt hoe een zilverblinkend keukenmes recht op haar hart afkomt.

Weer iemand minder die hem heeft gezien.