Ronove liep door de gangen heen. Met zijn handen diep in zijn zakken gestopt slenterde hij langs de lokalen. Hij het lokaal voor woud magie al gepasseerd en voor witte magie. Hij had besloten om maar eerst op zoek te gaan naar het lokaal water magie. Daar was hij immers voor naar deze school gekomen. Nog even een paar lessen water magie opsteken voordat hij terug ging naar Razen. En waarom Ronove dan juist deze school had gekozen? Simpel, Donovan zat hier. En Donovan was een oude vriend van Ronove. Maar naar hem zou hij later zoeken. Nu was zijn doel eerst om het lokaal te kunnen vinden en dat was pas echt een hele opgave. Na nog een tijdje te hebben rondgedwaald zag Ronove een lokaal waarvan de deur op een kier stond. Nieuwsgierig tikte Ronove met zijn voet de deur wat verder open en glimlachte even kort toen hij zag dat hij het lokaal voor water magie gevonden had. Ondanks dat lag het er een beetje donker en verlaten uit. Waarschijnlijk was het pauze dus werd er hier nu geen les gegeven. Maar wat Ronove vooral fantastisch vond was het gigantische auqarium dat de hele achterwand bedekte. Gefasineerd liep Ronove dichterbij. Het rijtje zilveren ringetjes die over zijn hele linkeroor liepen en de twee wenkbrauwpiercings in zijn rechterwenkbrauw naast elkaar weerspiegelde het blauwe schijnsel. Ronove was een vrij exentriek iemand. Dat konden de meeste mensen wel zien aan de vele piercings die hij had. Zijn nieuwste waren een rode en een blauwe steen onder elkaar in zijn rechteroorlel. Verder had hij enkel zilveren ringetjes. Ronove was zo gegrepen door het prachtige auqarium dat hij niet door had dat er ondertussen iemand anders in de deuropening stond.

Met kleine passen liep Shong door de gangen. Hij droeg een klein bakje gevuld met ziltige zeevruchten met rijst, een Cassiaans recept dat hij al van jongs af aan at. In zijn andere vrije hand hield hij eetstokjes geklemd, dat hij onder het lopen gebruikte om mee te eten in plaats van normaal bestek. Er was hem niets anders aangeleerd. Alsof het met een doodnormale handige lepel ging, werkte hij het rap naar binnen. Op het moment had hij inderdaad pauze, maar hij was warempel vergeten zijn lokaal op slot te doen. Al vanaf een afstandje kon hij zien dat de deur van zijn lokaal op een kier stond. Omdat hij zijn handen vol had, moest hij de deur met zijn schouder verder openduwen. Shong klemde zijn eetstokjes tussen zijn lippen terwijl hij met een hand langs de muur naar het lichtknopje tastte, toen hij zag dat hij niet de enige in zijn lokaal was. Hij was er even van geschrokken, waardoor hij een moment naar de gedaante dat kennelijk zijn aquarium stond te bewonderen bleef staren. 'O,' maakte hij zijn aanwezigheid bekend. Hij haalde de stokjes uit zijn mond en liep met een brede glimlach naar de jongen toe, die ondanks zijn jongere leeftijd zijn kleine lengte altijd nog overtrof. 'Vind u het mooi?' vroeg Shong glimlachend. Hij keek vriendelijk naar de jongen op. Overduidelijk was hij hier nieuw. Hij had hem hier nooit eerder gezien, en vooral niet iemand met zoveel piercings. Shong bleef er een hele tijd bewonderd naar kijken en vroeg zich af of die jongen daar geen last van had. Een moment later richtte hij zich op een grote tropische vis die toevallig voorbij zwom. Staren was immers onbeleefd. 'Master Shong, leraar in watermagie hier,' stelde Shong zich uiteindelijk na een lange stilte voor. Hij schudde zijn kleine hand uit de te lange mouw van zijn uniform en stak die verwelkomend en met een brede glimlach uit naar de jongen.

Ronove draaide zich bij het eerste geluid dat de man in de deuropening maakte met een ruk om. Zijn paarse ogen keken hem even schuldbewust aan. Misschien had hij hier niet mogen zijn. Ronove keek niet echt raar op van het ongewone uiterlijk van de man. Gezien hij uit het circus kwam was hij wel gekkere dingen gewend. Toen het licht aan ging kreeg Ronove een beetje last van zijn ogen. Hij wreef even met zijn gehandschoende hand met twee vingers in zijn ogen. Hij zocht vanuit zijn broekzak zijn bril op en zette hem op. Hij zag dat de man de hele tijd naar zijn piercings zat te staren. Ronove zou het inmiddels gewend moeten zijn, maar toch voelde hij zich er ongemakkelijk onder. Hij was blij toen de man over het auqarium begon. ''Ik vind het echt een prachtig auqarium. Thuis hebben we er ook wel een, maar met lang niet zoveel diersoorten en andere wezens. En ook lang niet zo groot als deze'' zei hij met zijn blik weer gericht op het auqarium. Toen de man zich voorstelde keek Ronove hem weer aan. ''Ronove Laviath'' stelde hij zichzelf voor terwijl hij met een lichte glimlach de hand van de man schudde. Een nogal stevige handdruk vanwege altijd maar helpen op en afbouwen van tenten en wagens.

Shong bleef de jongen met een brede glimlach aankijken. Hij zag graag leerlingen die zich interesseerden in alles wat met de watermagie te maken had. Als ze ook nog eens vriendelijk waren werkte dat alleen maar in zijn voordeel. 'Een aquarium is een aquarium, hoe groot het ook mag zijn. Zolang u het water tevreden houdt, zijn uw waterdieren dat ook. Maar dat leert u nog wel in de lessen,' zei hij vriendelijk op zijn woorden. Zijn glimlach werd iets breder toen de jongen zich als Ronove Laviath voorstelde. 'Aangenaam, meneer Laviath.' Shong vouwde zijn handen op zijn rug terwijl hij zijn eigen aquarium en zijn collectie aan allerlei waterwezens, groot en klein, veelvoorkomend en zeldzaam, een lange tijd zelf bewonderde. 'Ziet u die Oost-Cassiaanse waterleguaan daar?' vroeg hij plotseling terwijl hij naar een groot hagedisachtig beest wees. Op zijn rug leek het iets van twee paar vleugels te hebben die hij gebruikte om mee te zwemmen. 'Het is één van de meest zeldzaamste waterwezens die ik in mijn bezit heb. Helaas laten de mannetjes geïnteresseerde wijfjes niet in hun buurt komen. Doen ze dat wel, dan vind er direct een bloederig verschijnsel plaats. Hij pikt enkel de wijfjes uit die zoveel mogelijk verzet tonen om mee te paren. Vreemd, niet? Het is puur natuur, maar het behoud me wel van een aanschaf aan een vrouwelijke waterleguaan,' vertelde hij met een klein lachje. 'Daarbij..' Shong scheurde zijn blik van het aquarium los en keek onderzoekend naar Ronove op. 'Ik voel een aanwezigheid van een andere magiesoort dan water. Bent u mogelijk ook Raziaans?' vroeg Shong bedenkelijk.

Ronove glimlachte even terug naar Master Shong. Hij luidterde met oprechte interesse naar zijn verhaal terwijl hij de leguaan gade sloeg. ''Ze lijken veel op de vuur varanen bij mij thuis. We hadden er ooit eentje die naar helemaal niemand luisterde. Dus toen kreeg hij als zijn trainer Basta. Die twee hadden een hekel aan elkaar. We riepen nog tegen hem dat Basta moest laten zien wie de baas was dus hij heeft uiteindelijk die vuur varaan in zijn staart gebeten. Wat betrefd reactie geven ze dezelfde als deze leguanen. Na die dag was die varaan zo mak als wat'' vertelde Ronove. Hij keek Shong weer aan toen hij over zijn Raziaanse afkomst begon. ''Ik ben inderdaad Raziaans, al is het maar half. Mijn vader komt van Razen. Hij was op doorreis met het circus toen hij mijn moeder leerde kennen die van Cassia kwam. Ikzelf ben geboren en getogen op Razen maar heb veel van mijn moeders cultuur meegekregen al ligt dat vaak overhoop met die van mijn vader. Ikzelf leef samen met mijn ouders en de rest van mijn familie ook nog altijd in het cirus op Razen'' vertelde Ronove kalm.

Shong keek glimlachend naar Ronove op toen hij zich met interesse mengde in zijn uitleg met een verhaal over vuurvaranen. 'Alle dieren zijn vreedzaam,' reageerde hij zacht en met dezelfde glimlach toen hij uitgesproken was. 'Alleen mogelijke agressie en woede moet simpelweg worden uitgeband. Mensen die dieren verafschuwen om hun bloeddorstige gedrag, begrijpen ze niet goed. Het moet met beleid en zachtaardige handelingen gaan, dat is de beste manier. Bij ieder dier kan het echter wel verschillen. Soms is de beste methode om dezelfde methode in de strijd te werpen als wat het dier zelve toont. In uw geval met de vuurvaraan was het agressie tegen agressie.' Shong wierp Ronove een vriendelijke blik toe. Die verharde echter toen hij antwoordde op zijn eerdere vraag. Hij liet zijn hoofd wat zakken en hield zijn plots zo strakke blik gericht op het aquarium. 'U weet dat kennis in zowel water als vuurmagie geheid met elkaar botsen,' zei Shong zacht en met iets van afkeuring in zijn stem. Zelf was hij een volbloed Cassiaan, die zich altijd keurig aan de gewoontes van de waterplaneet hield, en zo nu en dan langskwam bij een plaatselijke onderwater-basiliek om aan de Watergoden een nieuwe vredige dag te bidden. Zoals water zijn meest favoriete element was, stond vuur ergens helemaal onderaan. Combinaties in zowel vuur- als watermagie tolereerde hij haast niet. In zijn familie, die al generaties lang op Cassia leefde, was het een waar taboe. Je werd als een verrader gezien als je slechts al een klein vonkje wist te creëren. Shong hield zijn blik nog altijd strak gericht op het aquarium en wisselde op het moment geen woord meer met Ronove.

Ronove keek Shong even met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij zijn verhardde blik zag. Zijn stem had afkeurend geklonken. Dat zorgde ervoor dat zijn Raziaanse aard naar boven kwam. Zijn glimlach was omgevormd tot een grimas en zijn paarse ogen leken nu eerder purper. Een paar tinten donkerder dus. ''Alsof ik er wat aan kan doen dat mijn ouders mij kregen. Het is niet mijn schuld dat ik beide magie soorten in me heb zitten'' zei hij fel. ''Alsof het altijd zo makkelijk voor mij is. U trekt nu vooroordelen Master. Dat had ik niet verwacht van een leraar en eerlijk gezegd stelt me dat teleur'' zei hij terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren wat hem niet echt lekker af ging. Ronove wendde even zijn blik af van Shong. ''Ik denk dat ik maar eens mijn etage op ga zoeken. Ik heb nog wat spullen uit te pakken en ik moet nog een oude vriend opzoeken hier'' zei hij zacht terwijl hij richting deur liep.

Shong bekommerde zich niet om de felle toon die Ronove plotseling tegen hem aansloeg, al riep het wel even schrik en verbazing op. Hij bleef onhartelijk naar de waterleguaan staren waar ze een paar minuten geleden nog samen uitbundig over hadden staan kletsen. Zodra Ronove wat kalmer leek te zijn, hoorde hij hem zeggen dat hij maar naar zijn etage ging. Vanuit zijn ooghoeken zag Shong hem al richting de deur lopen. 'Ik zou maar op uw tellen passen, meneer Laviath,' zei hij plotseling zacht. 'Die vurige magie van u kan tezamen met de bron van serene rust als water nog eens flink lelijk uitpakken. Ik heb u gewaarschuwd,' sprak Shong zacht verder zonder zijn strakke blik van het aquarium af te wenden. Hij vond het jammer dat het zo gelopen was. Meestal gingen nieuwe leerlingen hem behoorlijk goed af en had hij direct weer een nieuwe vriendelijke band opgebouwd. Er was veel dat Shong accepteerde, maar dit was een kwestie waar hij zich alles behalve gemakkelijk bij voelde.

Bij de deur deed Ronove zijn bril af en stopte die weer in zijn broekzak. ''Ik vrees dat u degene bent die beter op uw tellen kan passen Master. Niet alleen vuur is gevaarlijk om mee te spelen. Water kan net zo onvoorspelbaar zijn'' zei hij zacht en keek Shong vanonder een paar rode lokken aan. Zijn stem klonk een beetje anders. Wat dieper, maar ook wat meer schor. Een licht trekje van zijn schizofrenie. Daarna verliet Ronove het lokaal. Hij was zwaar teleurgesteld in Master Shong. Het was net zoals vroeger. Al die vooroordelen over hem omdat hij nou toevallig twee tegenpolen in zich had. Hij deed toch zijn best? Natuurlijk botste zijn magie wel eens met elkaar. Maar soms gaf het hem vereende kracht. Hij keek met steeds meer tegenzin op tegen de laatste aankomende lessen.

Mèadraid was net op weg naar Shong, gewoon om hem even te zien, toen ze stemmen vanuit zijn lokaal hoorde. Eigenlijk was afluisteren ongepast maar de stemmen klonken alles behalve blij. Dicht bij de deur bleef ze staan zodat ze bijna alles kon horen wat er gezegd werd. De jongen, Ronove, wekte haar interesse op. Iemand met tegenpolen van magie in zich, dat leek haar wel het onderzoeken waard. Toch voelde ze medelijden voor hem. Ze wist wat het was als je niet geaccepteerd werd om dingen waar je helemaal niks aan kunt doen. Ze rende gauw een andere gang in toen ze hoorde dat Ronove op het punt van vertrekken stond. Toen ze hem even later langs de gang waar zij in de schaduw stond zag lopen, wachtte Mèadraid een paar minuten. Daarna liep ze door naar Shongs lokaal. Ze bleef in de deuropening staan. Ze schraapte even zacht haar keel met haar hand voor haar mond om te laten merken dat ze in de deuropening stond.

Shong keek vanonder zijn eigen witte lokken schichtig terug naar Ronove toen hij zijn woorden hoorde vlak voor hij zijn lokaal verliet. Pas toen hij er zeker van was dat hij helemaal weg was, verscheen er even kort een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij dacht dat die jongen bij lange na nog niet wist hoe water in de vorm van magie in z'n werk ging. Het kon overdonderd zijn in al zijn sterke waterkracht, maar het kon net zo kalm zijn als een verlaten poel. Het was maar net hoeveel controle je over het water zelf had. Daarbij was hij leraar en had hij een boekenreeks over de watermagie geschreven. Hij hield er niet van zichzelf te overtreffen boven anderen. Dat lag niet in zijn aard. Dit was dan ook een zeldzaam moment dat hij het beter dacht te weten. Shong keek bedroefd weer op naar het aquarium. De waterleguaan likte met zijn grote blauwe tong tegen het glas, vast in de hoop hem wat op te vrolijken. Het toverde weer een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij probeerde de gedachtes over de stroeve kennismaking opzij te zetten en tikte zacht tegen het glas om met het wezen te communiceren, die met zachtaardige handelingen terug reageerde. Shong schrok zichtbaar toen de stilte, op de borrelende geluiden van het aquarium na, verbroken werd door iemand die zijn of haar keel schraapte. Hij draaide zijn hoofd richting de deur en voelde alle problemen en zorgen langzaam maar zeker uitgebannen worden toen hij Mèadraid zag. 'Juffrouw,' zei Shong zacht terwijl hij naar haar toeliep. Hij pakte voorzichtig haar handen beet en streek er zacht over terwijl hij met een glimlach naar haar opkeek. Zijn mondhoeken zakten een moment later weer naar beneden en de glimlach maakte plaats voor een ernstige uitdrukking. Hij sprak niet verder maar bleef enkel staan met Mèadraids handen in de zijne. In de korte heersende stilte daarna zocht hij naar woorden. Zijn gedachten werden onderbroken toen hij Amy's stem hoorde. Met lichte blosjes liet Shong gauw Mèadraids handen los. Hij luisterde naar haar woorden en wilde graag helpen, maar voelde zich te belabberd. Iets wat haast niet bij hem speelde, want altijd was hij wel bereid te helpen. Hij schudde zacht zijn hoofd terwijl hij zijn blik van haar afwendde. 'Het spijt me. Kunt u morgen terugkomen?' vroeg Shong zacht. Zonder op antwoord te wachten liep hij met gebogen hoofd naar zijn bureaustoel. Daar begon hij in stilte verder zijn lunch te eten, iedere blik ontwijkend.

Mèadraid zag aan de ernstige uitdrukking van Shong dat hij flink in zat over zijn stroeve kennismaking. Daar hoefde je geen geleerde voor te zijn. Ze keek even om toen Amy binnenkwam. Ze volgde Shong met haar blik en keek toen naar Amy. ''Het spijt me maar Master Shong moet even rust nemen. Dokters orders'' zei ze tegen haar terwijl ze Amy zachtjes de deur uit duwde. ''Je mag zo meteen naar hem toe'' zei ze tegen haar. Daarna trok ze de deur dicht. Ze liep naar Shong toe. Ze bleef even met over elkaar geslagen armen voor zijn bureau staan. ''Dit gaat over die jongen van daarnet. Ronove toch?'' vroeg ze zacht. Ze pakte er een stoel bij en ging bij Shong zitten. ''Met praten bereik je meer dan het binnen te houden. Daar ben ik hier voor Shong. En ik heb zwijgplicht als arts. Ik zal niks doorvertellen wat hier gezegd wordt als je wilt'' zei ze zacht tegen hem terwijl ze haar hand op zijn arm legde.

Shong werkte zijn eten met zijn eetstokjes er een stuk langzamer naar binnen dan normaal. De helft liet hij dan ook tussen de stokjes door glippen. Het drong maar half tot hem door dat Mèadraid Amy wegstuurde en ze nu alleen in zijn lokaal waren. De waterleguaan deed nog een aantal verwoede pogingen zijn aandacht te trekken om hem weer op te vrolijken, maar Shong hield zijn blik ditmaal strak op zijn kom gericht. Hij keek ook niet op maar ontweek Mèadraids blik toen ze voor zijn bureau stond. Hij deed alsof hij zijn mond vol had toen ze over Ronove vroeg. Shong slikte het eten dat hij nog in zijn mond had door toen ze het volgende moment naast hem kwam zitten. Hij bleef met een kleine frons in zijn kom staren terwijl hij naar haar woorden luisterde. Hij keek Mèadraid even zwijgend aan. Daarna zette hij zijn eten weg en bleef nog een tijd schuldbewust naar zijn schoot staren. 'Ooh,' liet Shong plotseling zijn zucht van verwarring ontsnappen. 'Lieve juffrouw, ik waardeer het zeer dat u er voor me wilt zijn,' vervolgde hij zacht terwijl hij droevig een hand op die van Mèadraid legde. 'Ik heb niet nagedacht, vrees ik. Maar het is gewoon zo.. zo.. ik kan het niet goedkeuren, dat spijt me. Die jongen spot met de Watergoden om vuurkennis te mengen met zijn waterkennis.' Shong kneep even zacht in Mèadraids hand. Hij durfde haar nu wel voorzichtig in haar ogen te kijken. 'Excuses, het is me aangeleerd. Niemand in mijn familie keurde het goed, vroeger niet en nu nog steeds niet. Hopelijk neemt u me dat niet kwalijk?' Shong hield zijn blik wanhopig op een tafelpoot gericht bij die vraag.

Mèadraid wachtte rustig af. Ze luisterde zwijgend naar Shong toen hij eindelijk begon te praten. ''Ik snap je punt heel goed Shong. Maar die jongen kan er ook niet veel aan doen. Naar mijn weten was hij trots op zoveel kennis van verschillende magie soorten. Ik snap dat het voor iemand zoals jij die uit een familie komt waar zoiets niet door de bocht kan moeilijk te bevatten is, maar Ronove zou niet het eerste kind met gemengd bloed en magie zijn. Ikzelf ben Novaans maar ik gebruik ook water magie. Spot ik dan ook met de Watergoden? Ik leer veel Cassiaanse gebruiken, maar ik zal toch altijd een Novaanse blijven. Dingen zijn in de afgelopen jaren veranderd Shong. En daarmee wil ik niet zeggen dat wat jou is aangeleerd, slecht is. In tegendeel het is traditie en dat moet bewaard blijven. Maar er zijn zoveel magiërs die gemengde magie hebben'' zei ze. ''Ik zal je eens wat vertellen. Weet je er leefde op Nova ooit eens een meisje. Ze was erg zwak van gezondheid dus niemand kwam graag in haart buurt omdat ze zoveel zorg nodig had. Toen ze ook nog eens wees werd was ze helemaal een buitenbeentje. En alsof dat nog niet erg genoeg was had ze ook nog Shadraans bloed van haar vaders kant in zich. Niet genoeg om de magie te beheersen ervan maar net genoeg voor een scherp karakter. Niemand dacht dat het ooit wat met haar zou worden'' vertelde Mèadraid zacht.

Shong hield zijn blik ongemakkelijk op zijn schoot gericht. Zijn handen ontklemden die van Mèadraid krampachtig. 'Ik wil niemand voortrekken of achterlaten. Discrimineren al evenmin. Denkt u dat ik dit doe gewoon omdat ik maar vind dat volbloed Cassianen het beste volkje zijn? Dat is niet zo, juffrouw. Kovomaka word in balans gehouden door alle zeven elementen, waarbij ze in samenwerking treden. Het is alleen zo dat ik als Cassiaan geen vuurmagie in onze 'reine' magie mag toestaan, zoals dat in onze familie werd gezegd. Het is uit eer voor mijn ouders, snapt u? Ze zijn er niet meer, net als de rest van mijn familie. Het is nu enkel ik en mijn oudere broer Tei-Lang, en hij heeft na de dood van onze ouders de zorg over mij op zijn schouders genomen. Hij heeft onze gebruikelijke tradities en geloven in onze overgebleven familie tot stand gehouden. Het is niet zo dat ik de schuld op hem wil schuiven. Als ik als enige over was gebleven had ik geheid hetzelfde gedaan. Het is eerbetoon, juffrouw. Niets meer en niet minder,' probeerde Shong zacht uit te leggen. 'Daarbij heb ik niets tegen gemengde magie. Ik heb alleen iets tegen Cassianen met de beschikking over vuurmagie. Nee, beter gezegd: ik moet iets hebben tegen Cassiaanse vuurmagiërs,' eindigde hij zacht. Shong keek Mèadraid even aan maar sloeg direct zijn ogen weer neer. Zwijgend speelde hij wat met haar vingers.

Mèadraid knikte even kalm. Het ging gewoon om ouderwets eergevoel. Ze kende het maar al te goed. Ieder volk had dat. Mèadraid vond het maar een nare eigenschap. Meestal bracht het niets anders dan ellende. ''Zou het zo'n enorme deuk in je eer slaan als je die jongen accepteert? Zou de wereld stoppen met draaien? Zou je je nergens meer kunnen vertonen als je het deed Shong?'' vroeg ze rustig. ''Ik begrijp je eergevoel. Elk volk heeft dat daar hoef je je niet voor te schamen. Maar plaats jezelf eens in hem. Je hangt overal precies tussenin. Je hoort niet bij het een maar ook niet bij het ander en jij kan er zelf niks aan doen. Wat is eer dan waard?'' vroeg ze. ''Waarom moet je iets hebben tegen Casiaanse vuurmagiërs? Het zit tussen je oren Shong. Niet dat ik je nu wil beledigen. Totaal niet. Maar als Ronove niet had verteld dat hij zowel Cassiaan als Raziaan was? Had je hem dan wel geaccepteerd? Is het bij je opgekomen dat Ronove zijn dubbele afkomst als iets speciaals kan zien? Dat jij nu een deuk in zijn eergevoel slaat door het af te keuren? Hoe zou je het vinden als men zo met jou om zou gaan?'' vuurde ze vraag naar vraag op hem af. Maar ze sprak alles rustig en kalm uit. Aan kwaad worden had ze niks.

Shong maakte zich steeds kleiner hoe meer vragen Mèadraid op hem afvuurde. De grip om haar vingers verstevigde wat en zijn moed zakte hem in de schoenen. Ronove kwetsen had hij niet gewild. Het was niet dat hij de jongen niet accepteerde. Hij tolereerde alleen het feit niet dat hij zowel water als vuurmagie had. In alles was hij haast wel een makkelijk persoon. Echt streng kon hij zichzelf ook niet noemen, maar de eer die al generaties lang in zijn familie zat kon hij niet zomaar plotseling breken. Als zijn broer daar achterkwam zou hij het hem niet kunnen vergeven. Tei-Lang was immers nog strikter op het eerbetoon vlak dan hijzelf was. Het was in tegenstelling tot hem ook een heel ander persoon. Meer het karakter van een Shadraan tegenover anderen. Tegen hem was Tei-Lang echter als een hartverwarmende Novaan, al toonde hij dat niet direct door zijn strenge en emotieloze houding. 'U begrijpt het niet,' zei Shong dan ook kleintjes. Hij voelde tranen in zijn ogen prikken, maar forceerde zich het binnen te houden. Met wenen bereikte hij niets. Verdere woorden lagen op het puntje van zijn tong, maar hij wist bij God niet op welke vraag hij nu moest antwoorden. 'Het is niet dat ik meneer Leviath niet accepteer. Het is alleen dat ik niet kan accepteren dat..' Zijn woorden leken bij iedere lettergreep zachter te klinken en uiteindelijk te vervagen. Ze gingen verloren in de stilte. 'Het spijt me,' verontschuldigde Shong zich zacht zonder Mèadraid aan te durven kijken. Als zelfs zij geen vertrouwen meer in hem leek te hebben of zijn fouten niet kon inzien, wist hij ook niet meer waar te beginnen.

Mèadraid zweeg even. Ook toen Shong uitgepraat was. Maar daarna keken haar leigrijze ogen hem weer aan. ''Als je dat niet accepteerd kan je hèm niet accepteren Shong. Het hoort bij hem. Het is nou eenmaal een deel van hem dat hij dat kan'' zei ze daarna maar meer kon zij er ook niet over zeggen. Ze wou het wel proberen te begrijpen maar Shong maakte het er nou niet bepaald makkelijker op. ''Laat het maar even rusten. Als je er te lang over piekert is het ook niet goed'' zei ze daarna zacht tegen hem en streek zachtjes met haar duim over zijn hand heen. Zij moest zich er nu ook bij neerleggen dat ze het misschien nooit zou snappen. Maar ja, zij zou het ook niet kunnen begrijpen. Zij was anders opgevoed dan Shong. Zij had geen strenge ouders die zeiden wat wel en wat absoluut niet door de bocht kon. Bij haar was het Hatori die zo goed en zo kwaad als het ging voor haar had geprobeerd te zorgen. Maar Hatori was zelf ook nog maar een puber geweest toen van amper 15.

Shong plukte wat verlegen aan zijn broek in de stilte die na zijn woorden volgde. Hij keek niet op toen Mèadraid de stilte vervolgens verbrak met nieuwe argumenten. Hij voelde zich behoorlijk in het nauw gedreven nu hij op het enkel behouden van zijn eerbetoon werd gewezen. Aan de andere kant probeerde hij zich in anderen te plaatsen die daar anders over dachten. Hij deed een aantal pogingen, maar hij kon het nu eenmaal moeilijk begrijpen. Mensen die er zelf niet mee te kroppen zaten, zouden het respect en het behoud van geloof in een familie, en dat generaties lang - en dan vooral de moeilijkheid het in de familielijnen te houden - niet zo eenvoudig snappen als personen die iedere dag wel geconfronteerd werden met hun eerbetoon. Andersom precies hetzelfde. Shong was dan ook opgelucht toen Mèadraid even later zei dat hij het maar moest laten rusten. Met een klein glimlachje keek hij weer naar haar op. Hij bleef haar een hele tijd aankijken en probeerde het blozen tegen te gaan toen ze over zijn hand streek. 'Dank u,' zei hij zacht. Hij slikte moeizaam een brok in zijn keel door voor hij verdersprak. 'U bent een alleraardigste vrouw,' eindigde Shong glimlachend.