A fragile ending. || Allen

“Wacht, ik.. Stop, het…” Het waren flarden van zinnen die ik uitbracht met enkele ademstoten. Mijn schoenen maakten het tikkende geluid dat ze altijd maakten, maar nu harder en sneller achter elkaar. Buiten het gelach van de jongens die voor me uitrenden, was dat het enigste geluid wat te horen was. Het was niet bepaald luid hier in de kerkers, iets wat ik wel begreep. Het was donker, kaarsen die de gangen moesten verlichten waren ver van elkaar af geplaatst, waardoor er hier en daar stukken duisternis waren. Je kon makkelijk verdwalen dus het was niet de meest aangename plek. De jongens voor me kenden de weg hier echter perfect, het leek alsof ze het hier geweldig vonden, maar dat kon ook omdat ze dit geweldig leuk vonden. Dit. Met de nieuwe sollen, het was nu al niet meer sollen te noemen. Voor hen misschien nog wel, maar voor mij mocht het nu wel stoppen. Ik vloekte binnensmonds toen ik bijna over mijn eigen voeten viel en mezelf weer in balans moest brengen. De afstand tussen de jongens en mij was nu namelijk nog groter geworden. Zo nu en dan vertraagden ze wel een beetje, maar dat was puur om het spelletje gaande te houden. Ondanks dat ik wist dat ze dit alleen maar leuk vonden, bleef ik er toch zo snel mogelijk achteraan rennen. Ik kon gewoon niet stoppen, ik moest en zou terug krijgen wat van mij was voordat er iets mee gebeurde. “Straks ma..k je t kapooh..” Het waren loze woorden, voor ik het wist waren de jongens namelijk verdwenen, zo uit het niets. Met behulp van één of andere spreuk. Bewegingsloos keek ik naar het kader dat steeds dichter bij de grond kwam, het kletterende geluid van glas tegen een harde grond haalde me echter uit mijn minitrance. Met een zucht deed ik een stap richting het kader, wat nu kapot op de grond lag, en ging ik op mijn knieën zitten om de stukken op te rapen.

“Goedemorgen papa!” Zeg ik enthousiast, vrolijk springend op het bed. Mijn handen houd ik achter mijn rug en ik heb elke keer de neiging om hem meteen zijn cadeau te geven, te ongeduldig om te wachten tot mama er ook bij is. “Mama, mama, schiet op!” Zeg ik, nog steeds op en neer springend als mama de kamer binnenkomt. “Geef het maar.” Ik knik enthousiast en haal een slecht ingepakt pakje achter mijn rug vandaan. Ik geef het aan papa, die voorzichtig het papier openmaakt alsof ik het zo mooi heb ingepakt. Ik glimlach nog breder dan ik al deed als hij naar me glimlacht en zegt dat het prachtig is. Ik ben nooit goed geweest in knutselwerkjes, maar papa leek het toch geweldig te vinden, wat mij altijd zo trots maakte. Het is een kader dat we op school gemaakt hebben van klei, dat ging de oven in en daarna mochten we het nog versieren voor het weer de oven in ging. Het zijn voornamelijk ophopingen van klei die in een misvormde rechthoek waren gezet, maar papa had het altijd naast zijn bed laten staan.

Ik moest nu niet meer huilen over het feit dat hij mij en mijn moeder achter had gelaten, maar dit was een onaangename verassing. Hoe stom dit kader ook was, het bleef altijd iets wat me nog enigszins met mijn vader had verbonden. Nu was het kapot, alsof de fragiele band die ik nog met hem zou kunnen hebben zomaar gebroken was. Zonder pardon. En dat nog wel door een paar rotjongens. Als ik ze nog eens zou zien, dan zouden ze weten dat ze een fout hadden gemaakt, daar zou ik wel voor zorgen. Voetstappen die de stilte verbroken, deden me alert opkijken. Wie het was wist ik niet, en eigenlijk boeide het me ook niet, maar als het een van die jongens zou zijn, waren ze niet zo slim. Ik mag er dan uitzien alsof ik alleen maar onhandig ben. Niet dat ik dat niet ben, maar wat de meeste mensen niet verwachtten, was dat ik kon vechten. Natuurlijk was het wel even geleden, maar ik zou ze in ieder geval kunnen laten weten dat ze uit de buurt moeten blijven. Over het algemeen was ik niet echt het agressieve type, maar af en toe had ik zo mijn momenten. Ik pakte de laatste stukken bij elkaar en bleef stil zitten. Gelukkig zat ik momenteel in één van de minder verlichte delen van de gangen, als ik geluk had zou ik onopgemerkt blijven, dan kon ik daarna op mijn gemak de weg terug vinden.

|| Allen ||

Zijn oranje haren sprongen piekerig in het rond, een duidelijk bewijs van een te korte nachtrust. Slaperig duwde hij zichzelf uit bed, de koude ochtendlucht in. Bah. Het was niet eens zo vroeg, maar hij was pas om half vijf in slaap gevallen. Tja. Dat kreeg je ervan als je een ellelang gesprek had met een paar gezellige mensen. De lege fles die hij in een hoek zag liggen bracht herinneringen én koppijn terug. Hij mompelde zachtjes wat verwensingen toen een kudde eerstejaars langs zijn kamer stormden. Zo veel lawaai.. Grom. En dat op dit tijdstip. Sommige mensen waren veelste vroeg hyperactief. Nee, Allen was daarentegen meer een avondmens. Of lag dat aan de feestjes en het slaapgebrek, wat vroeg opstaan vrij lastig maakte? Hmm, hij wist het niet. Maar je was maar één keer jong en het leven was te snel voorbij om je druk te maken over zulke zaken. Ontbijt zou nu wel niet meer beschikbaar zijn, maar een vroege lunch zou hij nog wel redden. Dan was het in de eetzaal nog lekker rustig. Algauw was de jongen aangekleed en wel op de gang te vinden, in een beter humeur dan vijf minuten geleden. Ja, dat ging snel. Chagrijnig zijn was dan ook echt niets voor hem. Nee, veel te donker en saai. Hij liep direct langs de etalages naar de keuken en stak zijn hoofd om de hoek. ''Is de kust veilig?'' vroeg hij zachtjes. Een vrouwenstem lachtte warm. ''Kom maar binnen, schooier.'' Mooi zo. De enge kantinebazin was er momenteel niet, hij kon ongestoord bij het keukenpersoneel gaan zitten. De meeste kinderen op deze school waren zo ontzettend verwend en onwetend.. Als hij zich niet vergiste beseften die niet eens dat er voor het hele kasteel ook nog eens hartstikke veel personeel nodig was, dat zich onzichtbaar in kamers bevond en het zware werk deed. Allen wist dat wel, natuurlijk, en was bevriend met een aantal personeelsleden. Na wat gebabbel zat hij aan een warm ontbijt. Perfect, zie je wel? Aardig doen tegen mensen die dat verdienden was iets wat hij automatisch deed. En soms had het onwijs lekkere voordelen, zoals bijvoorbeeld deze versgebakken bacon. Met zijn mond nog vol eten en een stuk toast in zijn hand verliet hij breed lachend de keuken, aangezien de officiele lunchtijden bijna begonnen. Dan mochten er absoluut geen leerlingen in de keuken gespot worden. Hoe veel een flink ontbijt wel niet kon doen tegen een kater verbaasde hem keer op keer. Kalmpjes op het brood kauwend liep hij doelloos door de gangen. Een groep leerlingen die hij vaagjes kende wandelde elkaar duwend en opschepperig elkaar overschreeuwend langs. Hij herkende deze manier van lopen. Het gaf aan dat er zojuist iets gebeurd was waarvan de jongens wisten dat het niet helemaal zuiver was, maar ze voelden zich er wel onwijs stoer door. ''Je had haar gezicht moeten zien!'' werd luid geroepen.
''Ja, man, een lelijk eendje was dat.''
''Wedden dat ze nu ergens zit te janken?''
''Vet triest.'' Gevolgd door lawaaierig gelach.
En Allen kon het niet laten, nieuwsgierig keek hij het lacherige groepje aan. Ergens geïrriteerd. Dit klonk niet als een leuke grap.. Eerder als pesten. Inwendig was hij geschokt. Deze gozers kende hij als humoristisch en goedlachs. Blijkbaar zat dat toch anders..
''Over wie hebben jullie het?'' vroeg hij, de ietwat scherpe ondertoon gaf aan dat hij niet genegeerd wilde worden. ''Een of andere nieuweling, die dacht dat ze hard genoeg kon rennen om haar oerlelijke knoeiwerk terug te krijgen.'' Hij lachtte niet, wat zeldzaam was voor Allen. ''Waar?'' vroeg hij luchtig. Vlug zorgde hij dat hij te horen kreeg waar ze haar in de kerkers hadden achtergelaten, derde gang links, dan rechts blabla. Ging dan op weg. God, waarom deed hij dit? Hij was toch geen superheld, geen mensenredder? Nee, daarvoor was Allen toch veelste speels en niet serieus? Maar met een maag vol warm eten was het lastig om deze weldoenersinstincten te negeren. Nou, vooruit dan maar. Gaan met die banaan.

Voetstappen haasten zich door de kerkers. Bijna was hij haar voorbij gelopen. Verborgen in een hoekje, alsof ze in de schaduwen versmelten wilde. En daar. Ja. Daar zat ze dan. Een meisje, inderdaad. Hij trok een grimas toen hij de scherven op de grond zag liggen. Kleine stukjes, de rest had ze wellicht al opgeruimd? Nou. Wat nu? Hij was niet goed met troosten ofzo. Hij bukte bij haar neer, gehurkt keek hij haar aan met blauwe ogen die onzeker over haar gezicht gleden. ''Hey..'' zei hij zachtjes. Hij liet zich naast haar vallen en glimlachtte dan vrolijk, als hij ook sip ging doen hielp dat heus niet. ''En waarom zit jij hier zo alleen in de duisternis? Nieuw op school toch? Ik ben Allen.'' Hij merkte wel dat hij wellicht te veel sprak. Maar het was een poging haar op haar gemak te stellen. ''Hoop dat je het niet erg vindt dat ik je stoor, trouwens.''

Ik schoof een klein stukje opzij, nog meer richting de duisternis waar ik voor een moment in opgenomen wou worden. Lang genoeg om niet opgemerkt te worden door wie het dan ook was die hier rondliep. De kleine scherven op de grond waren echter nog wel een bewijs dat ik hier was. Misschien zou het niet opgemerkt worden. De aardekleur die de klei had kon makkelijk opgaan in de stenen ondergrond. Alleen als je naar me opzoek was zou je het kunnen opmerken. En zeg nou zelf, wie zou er op zoek gaan naar mij? Ik ben maar gewoon iemand. Iemand en niemand. Een nieuw meisje dat niemand kent en niemand wil kennen. Dat is wat ik ben, en zo wil ik het ook houden. Het geluid van de voetstappen werd steeds luider, iets wat erop duidde dat de persoon ook steeds dichter bij kwam. Ik bleef gewoon roerloos zitten, hield mijn adem na een tijdje in om zo min mogelijk geluid te maken. Ik deed momenteel wel erg veel moeite om onopgemerkt te blijven, maar dat was puur omdat ik alleen wou zijn, nu nog liever dan altijd. Het moest niet meteen zo zijn, maar als iemand me op zou merken, dan was er wel de kans dat die persoon met me zou beginnen te praten. Ik voorkwam het liever dan dat ik het moest stoppen.

Shit. Het woord schoot meteen door mijn hoofd toen de voetstappen vlak naast me stopten. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag, om een onbekende jongen te zien. Normale bouw, als je heel snel keek zou hij zo op één van die rotjongens lijken. Zijn rosse haarkleur liet echter meteen weten dat dat niet zo was. “Hmm.. Hoi.” Zei ik. Mijn bruine ogen gleden even over hem heen, de jongen voor me beter bekijkend. Zoals ik al had opgemerkt, had hij een normale bouw en rossig haar. De blauwe kleur van zijn ogen paste hier goed bij en het was niet te ontkennen dat hij knappe gelaatstrekken had in zijn gezicht. Het was het type dat makkelijk populair kon zijn. Geliefd onder vele mensen. Precies het tegenovergestelde van mij. Als hij naast me ging zitten bleven mijn ogen even bij zijn glimlach hangen. Iets wat ik meteen vertaalde als een spottende glimlach, mensen glimlachten namelijk niet vaak naar mij gericht. En als ze dat al deden, was het meestal om me te bespotten. Ik perste mijn lippen op elkaar en trok ze in een rechte lijn, maar zei niks. ''En waarom zit jij hier zo alleen in de duisternis? Nieuw op school toch? Ik ben Allen.'' Ik haalde mijn schouders op en liet de eerste vraag onbeantwoord. Waarom ik hier zat ging hem niks aan. Dat klonk misschien een beetje hard om het zo te zeggen, maar het was wel de waarheid. Dat hij wist dat ik nieuw was verbaasde me echter wel. “Hoe weet jij dat?” Vraag ik. De ondertoon in mijn stem die mensen meestal bij me weghoud was een stuk minder aanwezig nu. Niet omdat ik graag met de jongen voor me wou praten, maar omdat ik het erg vond dat het kader kapot is. Dat ik er niet over moet huilen betekent namelijk niet dat het me niks uitmaakt. Het was het enigste wat me met mijn vader verbond, en nu was het weg. In mijn stem was echter nog wel te horen dat ik het niet geweldig vond om met de jongen te praten. ''Hoop dat je het niet erg vindt dat ik je stoor, trouwens.'' Ik schudde mijn hoofd zachtjes en richtte mijn blik omhoog om de zijne te ontmoeten. “Natuurlijk zou ik het erg vinden als je me stoort. Iets storend wordt namelijk altijd gezien als iets ergs, dus als je zelf beweert dat je me stoort, dan is het erg, ja.” Weer klonk mijn stem niet zoals normaal. Als ik zoiets zei , was er normaal een neutrale kalmte in mijn stem, die me toch sterk liet overkomen. Nu was er een buiging in die neutraliteit. Een klein gaatje waar een pijnlijke emotie door lekte, niet snel, niet veel, maar het lek was wel aanwezig.

|| Hoop dat je er wat mee kan. Weet niet echt of mijn post derpend is ofzo.. So, my excuses if it is, of als er niet genoeg gebeurd of stuff. ||

Allen wist niet goed waarom hij dit deed, zijn vrije tijd verspillen om door de kerkers te lopen, op zoek naar een nieuwelinge. Door jongens uit zijn leerjaar gepest en wellicht helemaal niet meer hier, maar naar haar kamer gevlucht. Wat een sukkel was hij toch, met zijn impulsieve gedrag. Als ze onvindbaar bleek was dat zijn verdiende loon.
Maar nee, daar zat ze dan. Inderdaad een meisje, wat volgens de standaard normen lastig in de mal van prachtige schone jonkvrouwe geperst kon worden. Daarvoor was haar gezicht te.. Ja, wat was het eigenlijk? Allen vond het altijd lastig om zulke dingen te beoordelen. Hij focuste zich in zulke gevallen liever op de feiten. Ze had bruin haar, kort als een bobslee, of hoe dat ook mocht heten. Boblijn, zoiets was het ja. Het gaf haar een stoer tintje, minder girlygirly dan andere meiden die hij vaak op school tegenkwam. Ze was nogal kortaf in haar begroeting, maar dat nam hij haar niet kwalijk. Zo te zien was ze niet echt gestresst, ze was in elk geval niet in janken uitgebarsten. De zwakkere leerlinges huilden al bij het minste of geringste. Muis in hun bureaula? Gillen, krijsen, tranen met tuiten. Bah. Sommige mensen waren zulke ongelofelijke aanstellers. Er was natuurlijk niets mis met emotie's, zeker de positieve niet. Die mochten geuit worden, hij was een van de mensen die meer moeite had met zijn emotie verbergen dan die te tonen. Maar een plaag van aanstelleritus die over de huidige tienermeisjes verspreidt leek te zijn was dan weer iets te veel van het goede. Nou. Voor zover hij dat in een splitsecond kon beoordelen hoorde dit meisje in elk geval bij de groep 'onbesmette' en zeldzame figuren. Of dat waar was zou hij vanzelf zien en of dat in haar geval betekende dat hij goed met haar op kon schieten ook. “Hoe weet jij dat?” Oei, awkward. Dat is lastig uit te leggen. Hij schraapte zijn keel. Bloosde lichtjes. ''Nu moet je niet denken dat ik je stalk ofzo..'' bezwoor hij haar. Eerlijk gezegd herkende hij haar geheel niet. Hoe nieuw zou ze zijn? Want meestal herkende hij mensen wel van gezicht, als hij ze een paar keer had gezien. Wat maakte het ook uit. ''Maar ik hoorde een aantal jongens opscheppen over hoe ze hier een nieuwelinge voor gek hadden gezet ofzo. Dus ehm. Zo weet ik dat je nieuw bent. Of ik vermoedde in elk geval dat ze het over jou hadden.'' Hopend dat deze uitleg haar niet al te veel zou vervreemden. Straks dacht ze nog dat hij een grap met haar uithaalde, bij de troep pesters hoorde. Pff. Hij had wel kunnen verwachten dat dit zo lastig werd. Dat kreeg je ervan wanneer je de held wilde spelen. Liever was Allen de joker, de grapjas. Dat was veel lichter en met minder starre taakomschrijving. Fouten die je maakte werden als grappen weggezet en de hele sfeer van lol maken paste gewoon perfect bij hem.

In haar houding en haar stem werd iets algauw duidelijk. Ze wilde hem helemaal niet als gezelschap. Nou riepen sommige mensen dat ze alleen wilden zijn, terwijl het omgekeerde waar was, maar bij dit meisje betwijfelde hij dat. Of had ze toch meer gevoel dan ze toonde? ''Hoop dat je het niet erg vindt dat ik je stoor, trouwens.'' was de manier waarop Allen haar de kans bood hem weg te sturen als ze het echt zo verschrikkelijk vond dat er hier een praatgrage jongen aanwezig was. Wanneer haar grote bruine ogen de zijne ontmoetten knipperde hij verdwaasd, een sulige, verontschuldigende uitdrukking op zijn gelaat. “Natuurlijk zou ik het erg vinden als je me stoort. Iets storend wordt namelijk altijd gezien als iets ergs, dus als je zelf beweert dat je me stoort, dan is het erg, ja.” Autsj, moest dat nou per se? Zo letterlijk dingen opvatten, terwijl hij het allemaal goed bedoelde. ''Maar..'' sprak hij, niet wetend waar hij heen wilde met die zin. ''Sorry?'' Dat simpele woordje was werkelijk het enige dat in hem opkwam. Een zachte zucht, een korte stilte waarin hij haar woorden overdacht. ''Ik stoorde je misschien, dat ligt aan je eigen interpretatie van mijn aanwezigheid, geloof ik. Maar dat was omdat ik je wilde.. helpen.'' Helpen was een woord wat niet beschreef wat hij bedoelde, maar zo gauw vond hij geen andere term die hem op weg kon helpen om het beter uit te leggen. beseffend dat ze dit misschien weer op zou vatten als iets om een scherpe opmerking over te maken praatte hij vlug verder. ''Je hebt je naam nog niet gezegd. Als je wilt dat ik wegga, dan doe ik dat wel.. Maar stel je dan in elk geval even voor, voordat ik je in mijn hoofd steeds new girl moet noemen.'' Om voor haar onvriendelijkheid te compenseren, zo leek het wel, vormde Allen onbewust een brede lach. In ruil voor haar afstandelijkheid sprak Allen lange zinnen. Het zou stom zijn als al zijn moeite om naar haar toe te komen in de kerkers nu zou eindigen in het worden weggestuurd na enkele zinnen gewisseld te hebben. Maar die keuze lag nu bij haar.

[Aah Allen feels so awkward saying he came to help her =3=]

Mijn poging tot praktisch onzichtbaar worden, was uiteindelijk toch mislukt. Bijna. Hij had me bijna niet opgemerkt, maar uiteindelijk was ik toch zichtbaar geweest. De gloed van de kaarsen was net een stukje verder gereken, precies op het verkeerde moment. Toen hij bij me neer hurkte en me kort bekeek had er een onzekere blik in zijn ogen gestaan. Die werd echter al snel ingeruild voor een glimlach. Oprecht blij, fake, bespottend. Wat het precies was kon ik niet meteen afleiden van zijn gezicht, maar zijn woorden gaven hierna bevestiging. Zijn manier van praten, gecombineerd met de glimlach op zijn gezicht liet hem aardig over komen. Of het oprecht was kon ik echter niet weten. Ik kon het proberen te geloven, denken dat iedereen op deze wereld die aardig lacht het ook oprecht bedoeld, maar dat bracht teveel gevaren met zich mee. Gevaar om gekwetst te worden. Dus hield ik een veilige afstand, als ik het slechtste in mensen zag kon ik nooit onaangenaam verrast worden.
Ik was het soort persoon dat meteen terzake kwam, ik wou weten wat ik weten wou, en ik vroeg er ook meteen om. Meestal draaide ik niet rond de pot. Net zoals nu, mezelf voorstellen liet ik dan ook achterwege, tot het moment dat iemand er specifiek om vroeg. Nu wou ik weten hoe hij wist dat ik nieuw was. Ik knikte alleen maar bij de opmerking over stalken. Natuurlijk zou hij mij niet stalken, zo interessant was dat nu ook weer niet. nee, ik zei niet dat ik mijn eigen leven zo saai vind dat ik het bekritiseer, maar het is wel zo dat er niet veel in mijn leven gebeurd. Daar komt nog eens bij dat ik gewoon geen persoon ben dat men graag zou stalken. ''Maar ik hoorde een aantal jongens opscheppen over hoe ze hier een nieuwelinge voor gek hadden gezet ofzo. Dus ehm. Zo weet ik dat je nieuw bent. Of ik vermoedde in elk geval dat ze het over jou hadden.'' Ik knik alleen maar. Typisch, altijd nog even praten over diegene die volgens hun zo zwak was, om stoer te doen. Ik zag het liever omgekeerd. Zwakke dieren leven namelijk nooit alleen, dus het feit dat zij in groep moeten 'jagen' terwijl ik het in mijn eentje volhou, maakt mij sterker. "Zo dus.." Zeg ik nog, mijn blik bedachtzaam op de grond gericht. Misschien kende hij ze. Dat zou mooi zijn. Dan had ik misschien een manier gevonden om die jongens nog eens tegen te komen. Over het algemeen laat ik de mensen gewoon doen wat ze doen, ook al betekent dat, dat ze mij voor de gek willen houden. Maar dit ging toch net een stukje te ver. Natuurlijk zou ik geen hele wraakactie uitvoeren, ik zou ze alleen laten weten dat ze te ver zijn gegaan.

"Ken je ze?" Vroeg ik. "Die jongens." Verduidelijkte ik mijn vraag. Mijn blik was inmiddels alweer omhoog gericht om de zijne weer te ontmoeten. Dit gesprek, dat ik eerst het liefst ontweek, maar er toch was gekomen, pakte nu toch goed uit voor mij. Dus zette ik het voort. Toch bleef er nog steeds die afstandelijkheid rond mijn woorden hangen. Als ik iets niet wou, dan was het dat deze jongen hier zou denken dat ik het gesprek voortzette omdat ik dat zo graag wou. Straks zou hij nog gaan denken dat ik behoefte had aan gezelschap, of zijn vriendschap. Allen. Ik herhaalde de naam in mijn mijn hoofd, ondanks dat het toaal nutteloos was. Zijn volgende woorden had ik beantwoord met pure logica. Iets wat hij blijkbaar niet echt geweldig vond. Ik trok mijn wenkbrauwen in een korte frons toen hij 'sorry' zei. Waarschijnlijk was het niks. Gewoon een doelloos woord, uitgesproken zonder erbij na te denken. Hij had namelijk geen reden om sorry te zeggen. Behalve als hij bij die jongens hoorde. Iets wat mogelijk zou zijn, want ze zouden waarschijnlijk maar al te graag weten hoe ik e rnu bij wit. Maar Allen had al lang gezien dat ik niet in janken was uitgebarst, dus als hij bij hen hoorde was er toch geen reden meer om te blijven. ''Ik stoorde je misschien, dat ligt aan je eigen interpretatie van mijn aanwezigheid, geloof ik. Maar dat was omdat ik je wilde.. helpen.'' Kijk, dit waren woorden waar iets meer bij nagedacht was. Alles klonk namelijk vrij logisch, behalve het helpen gedeelte. Nou, voor hem misschien wel, maar voor mij niet. Ik had geen hulp nodig, niet het soort hulp waarvan hij dacht dat hij me dat kon geven. Nog voor ik iets kon zeggen, ging de jongen verder. "Mei Tachibana." Zei ik, een formele begroeting, aangezien hij daarom had gevraagd. "En, als je wilt mag je gerust blijven. Je hulp heb ik trouwens niet nodig. Nou, niet de hulp die jij me denkt te geven." Simpele woorden, in volgorde gezet tot het een simpele zin vormt. Mijn stem neutraal, een randje eraan wat het formele hield. "Ik zou je hulp wel ergens anders voor willen vragen, als het mag?" Vraag ik. Een kline glimlach op mijn lippen forcerend, hij verdzijnt echter al weer na enkele seconden. Ik zat op het randje waar ik formeel wou blijven, maar ook niet onaardig wou zijn. Vooral omdat hij zei dat hij me wou helpen. Ondanks dat het niet nodig was, betekenden die woorden ergens toch veel voor me. Ik wou bijna tegen mezelf zeggen dat hij misschien een uitzondering op de slechte personen was, maar daar was het nog te vroeg voor. Ik zou hem langer moeten kennen om dat te beslissen, en ik weet toch al dat dit onze eerste en laatste ontmoeting zal zijn.

"Ken je ze?" Vroeg madame me. "Die jongens." Die verduidelijking brengt een awkward lachje op mijn gezicht. Een schouderophaal is het antwoord wat ze krijgt, gevolgd door een zachte zucht. Dan besluit ik haar toch maar gewoon te zeggen hoe het zit. ''Half. Qua naam deels, maar ik heb ze allemaal wel eens gezien.'' Hopend dat ze me nu niet wegzet als één van hen. Want dat ben ik dus niet, al zou je dat wel kunnen denken. Ook een jongen en ook om mij hangt diezelfde sfeer van 'ik-neem-het-leven-niet-zo-serieus en met de regeltjes neem ik het al helemaal niet nauw.'
Haar logica probeer ik zo goed en kwaad als het gaat met een soort halve redenering te beantwoorden. Tja. Lastig als je kop half bonst van slaapgebrek, maar het lukt nog best aardig. Naar mijn bescheiden mening dan. ''Ik stoorde je misschien, dat ligt aan je eigen interpretatie van mijn aanwezigheid, geloof ik. Maar dat was omdat ik je wilde.. helpen.''

Toch onzeker, vooral door het woord helpen wat ik net bij gebrek aan beter gebruikte, ratel ik maar verder. Vraag om haar naam. Zeg dat ik anders wel weg ga. Als ze dat wilt. Dan kan ik ergens anders rustig mijn hoofd kalmeren en wellicht zelfs even naar de bieb gaan. Dat klinkt vreemd, nietwaar? maar ik heb er zo mijn redenen voor en een tip die ik wel kan verklappen: Het is niet voor huiswerk. "Mei Tachibana." Mei. Dat is een maand. En blijkbaar ook een naam. Niet dat ik degene ben die recht van spreken heeft, allen is ook een normaal woord. Haar naam is in elk geval erg meisjesachtig en doet me denken aan friswitte bloempjes en lammetjes in bloeiende weides. ''En, als je wilt mag je gerust blijven. Je hulp heb ik trouwens niet nodig. Nou, niet de hulp die jij me denkt te geven." Ik zucht, half opgelucht dat ze me in elk geval niet zo zeer afschuwelijk vond doen dat ik weggejaagd word. Hulp aanbieden. Dat klinkt als het begin van een cheesy film, waarin ik en Mei uiteindelijk na een hoop ruzie en misverstanden kussend in een bed belanden. Yeah. En onder dat op de eerste oogopslag zeker niet standaard prachtige meisje zal dan een prinsesje verstopt blijken. Blablabla. Kate en mam keken daar graag naar, maar Charlie en ik konden het nooit laten om of het plot te verklappen of zagende snurkgeluiden door de film heen te maken.

"Ik zou je hulp wel ergens anders voor willen vragen, als het mag?" Oh. Das nieuw.. Ik aarzel kort. Knik dan. ''Natuurlijk. Denk ik.'' Een lach ontsnapt aan mijn haast serieuze gezicht. ''Ligt eraan wat het precies is eigenlijk. Maar, vragen kan altijd Mei, dus ga je gang. Waarmee kan ik je van dienst zijn.''

[prrrrut >.< gemaakt in 2 delen en.. prut ^^']

Ik zucht, bijna gelijktijdig met hem, nadat hij zijn schouders ophaalt. Even lijkt het alsof ik geen duidelijk antwoord zal krijgen, toch begint hij na eventjes gewacht te hebben te praten. Ik knik alleen maar kort en denk na. Hij kent ze blijkbaar niet echt persoonlijk, maar dat hij ze qua uiterlijk kent is al ruim genoeg. Als ik een beetje geluk heb, kan ik ze terugvinden en mijn plan uitvoeren. Nou ja, plan.. Ik heb eerlijk gezegd nog geen plan, maar ik zal wel zien wat er gebeurd als ik ze weer zie, toch? Ik verplaats mezelf een beetje zodat ik niet meer op mijn knieën zit, maar in kleermakerszit. Een houding die naar mijn persoonlijke mening veel gemakkelijker is.
Dat hij net zei dat hij me wou helpen verbaasd me echter toch wel. Ofcourse, hij is aardig en aardige mensen hielpen andere mensen wel vaker. Maar het is niet alsof mensen me vaak hulp aanbieden. Ik heb die vibe rond me waardoor mensen weten dat ik het in mijn eentje wel red en geen hulp nodig heb. Dat is wat ik namelijk ook altijd tegen mezelf zeg. Heel eventjes geef ik toe aan de gedachte dat er misschien nog wel oprecht aardige mensen op deze wereld kunnen bestaan, maar uiteindelijk schuif ik dat toch weer ruw weg. Duw ik het in een hoekje en vergeet ik het. Ik heb nu wel betere dingen te doen dan aan onwerkelijke dingen denken. Mensen zijn, en blijven, toch altijd het zelfde. Hoe oprecht ze ook zijn, vroeg of laat zal je toch wel gekwetst worden.

''Natuurlijk. Denk ik. Ligt eraan wat het precies is eigenlijk. Maar, vragen kan altijd Mei, dus ga je gang. Waarmee kan ik je van dienst zijn.'' Hij lacht, maar zijn gezicht staat serieus. Iets wat niet echt bij hem lijkt te passen. Ik stel me meer een soort van lolbroek bij hem voor. Iemand die altijd lacht en grapjes maakt. Iemand die de regels zou overtreden omdat het gewoon leuk is en dan gewoon verder glimlacht, ook al volgt er een straf. Toch lijkt hij nog een ander type dan de jongens van voorheen. Alsof dit een versie van de lolbroek had die ergens nog wel schuldbesef kon hebben en het op leuke acties hield. Ik hoop dat mijn vermoedens hierbij kloppen en het niet één of andere valstrik is om weer een 'leuke' grap uit te halen. Ik kijk op van de grond, waar mijn blik tot nu toe bijna de hele tijd naartoe gericht was om na te denken. "Nou, ik vroeg me af of je me kon helpen bij het vinden van die jongens." zeg ik. Mijn eerder neutrale blik verandert langzaam naar iets meer vastberaden. Iets wat laat zien dat ik het er toch niet bij zou laten zitten. "Ik wil ze nog wat laten weten." Voeg ik uiteindelijk nog aan mijn vraag toe om tegenvragen te voorkomen. Slim zal het wel niet echt zijn om ze weer op te zoeken. Ik heb ten eerste geen plan of goede aanpak, waardoor ik dus ook niet weet wat ik zou moeten doen. En als ik dan iets zou doen, is de kans groot dat het niks gaat uitmaken. Ik ben mentaal, maar ook fysiek redelijk sterk, als zeg ik het zelf. Twijfelen aan mijn mogelijkheden doe ik niet echt, maar dat begin ik wel te doen als ik in mijn eentje tegenover een groep sta. "Als je me wilt helpen, dan zal ik zeker iets voor je terug doen.. Maar, dit is belangrijk." Voeg ik er nog aan toe. Ervan uitgaande dat het idee van nemen en geven wel aanlokkelijk zal zijn.

|| HerpieDerp.. Hoop dat je er wat mee kunt, zo niet dan moet je het maar even zeggen en dan kijk ik of ik nog iets kan veranderen ofzo. ç: ||

''Natuurlijk. Denk ik. Ligt eraan wat het precies is eigenlijk. Maar, vragen kan altijd Mei, dus ga je gang. Waarmee kan ik je van dienst zijn.'' Tja. Ze maakt me nu wel redelijk benieuwd zeg.. Wat wil dit meisje van me, dit zelfstandige kind. Ze wil hulp. Maar het is al duidelijk dat dat geen 'help me mijn traantjes te drogen' wordt als verzoek, voor huilen is ze te stoïcijns. Ook dingen in de richting van bescherming lijken op de een of andere manier niet bij haar te passen. Zelfstandig sterk zijn. Een onopvallend meisje, als je haar zo vluchtig bekijkt. Ik verbaas me er eerlijk gezegd niet om dat ik haar niet herkende. Ze is het type wat je wel ziet lopen, maar niet waarneemt tot ze vlak voor je neus staan en je er een gesprek mee voert. Dan blijken ze toch leuker dan verwacht, soms. Mei is curieus, anders, bijzonder. Een beetje eng in haar cynische scherpe gepraat. Een tong om bang voor te zijn, zo scherp kan ze woorden formuleren. Terug naar de kern van de zaak, Allen, focus.

Haar chocolade bruine ogen kijken na een tijd weer op en ik besef me dat ik het fijn vind ze te zien. Die ogen geven haar gelaat iets zachts, iets kwetsbaars. Buiten haar verder afstandelijke uiterlijk om weten die ogen de act van emotieloze kalmte niet vol te houden. Zo zie ik het in elk geval. "Nou, ik vroeg me af of je me kon helpen bij het vinden van die jongens." Serieus?
Een lief meisje.. Op wraak actie? God, dit was beter dan verwacht.

"Ik wil ze nog wat laten weten." Ja, ja. ze kan zeggen wat ze wilt, maar ik ken dit gevoel van wraaklust. Genomen op Savador, in mijn geval, vanwege incidenten waarover ik liever niet praat. Maar Mei wil dus wraak op Lucas en de andere gasten van zijn vriendengroep nemen? Hoe... Klein meisje, grote groep lange jongens. Ze is kansloos. Tenzij ze een plan heeft. Iets met verfbommen, vallen, sluipacties. Guerrillaoorlog, dan heeft ze een ka- hier stop ik mezelf. Nadenken over zulke dingen zit in mijn bloed, maar ok heb er nu geen tijd voor.
"Als je me wilt helpen, dan zal ik zeker iets voor je terug doen.. Maar, dit is belangrijk." Ik grinnik geamuseerd. 'Dat klinkt verdacht veel als zo'n slecht filmscript, sorry.' Verklaar ik mijn gelach. 'De jongen die naar alle waarschijnlijkheid aanzet heeft gegeven tot dit gedoe tegen jou is Lucas, bruin haar, arrogante kop. Zijn rechterhand heet..' Ik denk even na. 'Adam, als ik me niet vergis. De rest van de namen is niet relevant, die cirkelen toch altijd om die twee heen.' Ik zucht zachtjes. 'Nou, Mei, hoe wilde je ze terug gaan pakken?' Nieuwsgierig neem ik haar in me op. Zou ze me weten te verrassen met een geweldig plan? Ik betwijfel het..

Ik frons een beetje als Allen begint te grinniken na mijn uitleg. Wat? Is het dan zo grappig dat ik de jongens weer wil opzoeken? Onderschat hij me nu zo erg? 'Dat klinkt verdacht veel als zo'n slecht filmscript, sorry.' Hierbij verlaat de frons mijn gezicht, maar trek ik wel een wenkbrauw op. Ik vraag hem om hulp en hij zit te denken aan een film of wat dan ook? Ik duw de gedachte snel van me af, niet iedereen is zoals mij. Hij is blijkbaar niet het soort persoon dat meteen ter zake komt. Nee, hij moet er nog wat onnuttige opmerkingen tussen gooien. Ach ja, zo lang hij me helpt ben ik tevreden. De gevraagde uitleg kwam gelukkig al snel. 'De jongen die naar alle waarschijnlijkheid aanzet heeft gegeven tot dit gedoe tegen jou is Lucas, bruin haar, arrogante kop. Zijn rechterhand heet.. Adam, als ik me niet vergis. De rest van de namen is niet relevant, die cirkelen toch altijd om die twee heen.' Ik knik kort en denk dan even na. Twee leiderpersonen, één met meer invloed dan de andere. Misschien zouden de volgertjes goed te beïnvloeden zijn. Of ik moet het klaar krijgen om de leiders aan te pakken, misschien een beetje moeilijk, maar als dat lukt is alles geregeld. Zonder een sterke leider zijn ze namelijk niks. Ik ga die jongen heus niet uit de weg ruimen, maar proberen hem zwakker te maken moet toch wel te doen zijn.. dat hoop ik tenminste. 'Nou, Mei, hoe wilde je ze terug gaan pakken?'

Even ben ik stil, verrast door die vraag. “W.. wie zei dat ik ze terug wou pakken?” Vraag ik. “Het kan toch ook gewoon dat ik met ze wil praten en..” Ik hou mijn mond als ik door heb hoe stom dat wel niet klinkt. Het was natuurlijk duidelijk door mijn woorden dat ik ze terug wou pakken en met dat soort personen valt niet te praten. Met een zucht haal ik mijn schouders op. “Ik heb niet echt een plan, ik dacht gewoon er naartoe te gaan en dan wel te zien wat er gebeurt.” Dom, dommer, domst. In mijn hoofd klonk het vrij logisch, maar nu ik het zo zeg is het het domste wat ik ooit had kunnen zeggen. Ik schraap mijn keel even, schuif de gedachtes weg die me onzeker zouden kunnen maken en neme mijn sterke houding weer aan. “Ik had wel de theorie dat het makkelijker zou zijn als ik, of de volgertjes zou kunnen beïnvloeden, of de leiders zwakker kon maken.” Zo, dat was al wat slimmer. Eventjes keek ik naar de grond, nadenkend over wat ik eigenlijk wou doen als ik daar was. “Wel, ik dacht dat ik ze misschien kon intimideren met.. woorden..” Het klonk als een zwak plan. Die mensen leken gewoon te dom om te kunnen intimideren door woordgebruik. “En anders.. tja.” Ik keek naar mijn handen, die ik zachtjes tot vuisten had gebald en losjes voor me hield. “Vechten?” Het kwam er een beetje vragend uit. Als een vraag of het verstanddig zou zijn. Natuurlijk moest ik dat niet vragen. Ik kon vechten, maar het werd me met de seconde duidelijker dat het groepje me zo zou kunnen overmeesteren, slim zou het niet zijn.

In gedachten ziet hij het zo weer voor zich. Films met dramatische plottwists, die je al vijf minuten van tevoren aan zag komen. Ach, het was grappig. Gezellig om met de hele familie te zien, zeker als Kate dan weer eens het verhaal niet begreep. Blijkbaar waren drie mensen in één film te verwarrend. Dan kwam hij toch maar ter zake, merkend dat Mei gewoon niet het type was om met een wildvreemde wat te babbelen en wederzijds grapjes te maken. Tja, niet iedereen kon zo zijn als hij, dat besefte Allen ergens ook wel. Maar het bleef lastig om saaiheid te accepteren. Direct ter zake komen was gewoon niets voor hem. 'De jongen die naar alle waarschijnlijkheid aanzet heeft gegeven tot dit gedoe tegen jou is Lucas, bruin haar, arrogante kop. Zijn rechterhand heet.. Adam, als ik me niet vergis. De rest van de namen is niet relevant, die cirkelen toch altijd om die twee heen.' Relevant, blablabla. Hij voelde zich haast een serieuze kale man die een spion een briefing gaf met aanwijzingen voor de missie. Eén ding interesseert me wel. Wraak wil ze, dat is duidelijk. Maar hoe?
In zijn ogen staat een verwachtingsvolle blik. Benieuwd naar het geweldige plan dat ze wellicht heeft. “W.. wie zei dat ik ze terug wou pakken? Het kan toch ook gewoon dat ik met ze wil praten en..” Zacht gelach kan Allen niet inhouden. Het is gewoon grappig om te horen hoe ze probeert om hem en zichzelf te overtuigen van iets wat geheel onlogisch klonk. “Ik heb niet echt een plan, ik dacht gewoon er naartoe te gaan en dan wel te zien wat er gebeurt. Ik had wel de theorie dat het makkelijker zou zijn als ik, of de volgertjes zou kunnen beïnvloeden, of de leiders zwakker kon maken.” Hmm. Ok, het wordt al iets beter als ze er over na denkt. Impulsief als deze jongen zelf kan zijn weet hij hoe lastig het is. Maar een plan helpt en betaalt zich altijd terug, weet hij uit ervaring.
Woorden, dat klinkt op zich nog wel als iets wat heel misschien heel even zou werken. Als ze maar niet tegen de gehele groep staat, want dan zal gelach het enige resultaat zijn. Nee, met z'n allen vormen mensen een front, wat woorden laat afkaatsen op het motto: wij zijn samen en jij alleen. Als ze Lucas zonder enige back-up te pakken weet te krijgen.. Hij wist het niet zo goed. Wraakactie's gingen bij hem meestal over verfbommen of grote emmers water. Huiswerk vervangen door roze hartjes-papier, zulke dingen. Een muis in hun eten verstoppen. Maar geen woorden als enige aanvalsoptie. Haar volgende optie verrast hem. “Vechten?” Zijn mond valt lichtjes open van verbazing. Langzaam slaat dat om in onmerkbare bewondering. Dit meisje.. Je kan veel zeggen, maar bang is ze in elk geval niet. Dat kan slim of dom zijn, stoer is het wel.
''Hmm. Vechten hé... Je hebt het voordeel dat je een meisje bent. Dus de eerste paar klappen komen sowieso van jou, tot je één van hen echt goed zeer doet.'' is het vrij directe antwoord dat hij haar geeft. Het kan door zachtaardige, fijngevoelige typjes misschien als negatief worden opgevat, maar het is gewoon wat hij verwacht. ''Toch lijkt het me niet slim, hoe veel respect ik ook heb voor zo'n portie lef. Je zet jezelf er alleen maar voor schut, ze zullen je overmeesteren en met gemak aan handen en voeten onder controle kunnen krijgen.'' Even was hij stil. ''Kan je ze niet op een andere manier terugpakken, zonder direct tegenover de hele groep te staan? Het klinkt misschien stom, maar.. met een val of een list heb je meer kans, als je serieus wat wilt doen dan.''

Wraak, ze terug willen pakken en zoals sommige mensen zeggen 'Hun een poeppie laten ruiken.' Het zijn dingen die ik nu met liefde zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik mijn niveau hiermee zo zal verlagen, dat ik me eruit wil praten. Zeggen dat wraak helemaal niet wat ik wil, en dat ik volwassen met ze wil kunnen praten. Dat is echter alles behalve wat ik wil. Met dit soort jongens valt toch niet volwassen te praten, omdat ze gewoon onvolwassen waren. H verbaasde me al dat Allen hier een beetje serieus op mijn vraag kon antwoorden, hij lijkt me nu niet bepaald het volwassen type. Ik moet dus of proberen zo'n goed idee te vinden om de hele groep in één keer neer te halen, fo ik moet proberen ze apart aan te pakken. De leider zwak laten lijken, of sterker overkomen dan de leider. Als iemand sterker overkomt dan hun leider, al is het maar mentaal, vinden ze het veel enger om nog iets uit proberen te halen.Het plan om hen met woorden te intimideren schuif ik maar snel weg. Als ze mijn woordgebruik moeilijk vinden dan gaat het nog wel, maar als ze er niks van snappen, hebben ze nog niet eens door dat ik hun beledig en slimmer ben dan hun. Verder springt 'vechten' meteen mijn hoofd binnen. Een klein stemmetje dat zit te zeuren om hetzelfde te doen als wat ze met de populaire jongen van vroeger had gedaan. Let's kick some ass. Mijn woorden verassen me zelf een beetje en Allen blijkbaar ook. Bij mijzelf is het verassend dat ik zoiets dom durf te zeggen. Voor hem waarschijnlijk omdat ik met zo'n idee kom, iets wat voor hem misschien best wel stoer lijkt.

''Toch lijkt het me niet slim, hoe veel respect ik ook heb voor zo'n portie lef. Je zet jezelf er alleen maar voor schut, ze zullen je overmeesteren en met gemak aan handen en voeten onder controle kunnen krijgen.'' Ik knik, het was iets wat ik zelf ook al inzag toen ik het net gezegd had. ''Kan je ze niet op een andere manier terugpakken, zonder direct tegenover de hele groep te staan? Het klinkt misschien stom, maar.. met een val of een list heb je meer kans, als je serieus wat wilt doen dan.'' Mijn mond vormt zich onbewust naar een 'o'. Het komt echter zonder geluid. Heel even kijk ik hem ongelovig aan, waarna ik een paar keer knipper. Wat hij net zei, was eigenlijk best.. slim. Dat was onverwacht. "Dat is eigenlijk best.. slim." Zeg ik, iets wat misschien een beetje beledigend kan overkomen doordat er een verbazing in mijn stem klinkt. Ik bedoel het niet echt beledigend. Eigenlijk zou hij dit als een compliment moeten zien. Ik denk even na over wat hij zei en begin spontaan te lachen, mijn hand een beetje voor mijn gezicht houdend. Ik moet meteen denken aan van die tekenfilms waarbij iemand één of andere val neerzet om de ander te vallen of te verslaan. Om het bij die jongens te doen lijkt me geweldig, maar het zou onrealistisch zijn. "Sorry, ik moest even ergens aan denken." zeg ik als ik uitgelachen ben. Dus, nu moet ik met een soortgelijk, maar haalbaar plan komen. Fronsend kijkik naar de grond, nadenkend. Ik weet eigenlijk echt niet wat ik zou kunnen doen. In de meeste situaties kan ik wel wat bedenken, maar dit soort dingen zijn vreemd voor me. Ik richt mijn blik weer op Allen. "Ik ben niet echt goed met dat soort dingen.. Zou jij misschien wat weten." Here I go,a sking for help again. Wat ben ik? Een hulpbehoevend klein kind dat haar problemen niet zelf op kan lossen? Ik zucht en blijf hem aankijken.

-- Derpiederp --

Mei. Die naam klinkt als een belofte voor een mooie lentemaand. Die naam klinkt als een lief meisje. Mei, ze ziet eruit als dat lieve meisje wat je verwacht. Een beetje onopvallend, een beetje teruggetrokken. Maar onschuldig en zeker niet kwaadaardig. Aggresiviteit leek niet bij haar grote puppy ogen te passen, maar toch zei ze het met een overtuiging die geen twijfel over liet. Ze was een vechtertje. Liet deze behandeling van de etters niet zomaar op zich zitten. Respect.
Haa rgezicht is alsof ze opeens een reusachtige eenhoorn heeft gezien, vlak achter me. Ja. Ze staart me aan alsof ik in een slagroomtaart ben veranderd, zo verbaasd en verrast. Helemaal van d'r stuk gebracht. Vreemd. "Dat is eigenlijk best.. slim." Een heldere lach galmt door de gang. Als ze denkt hem daarmee te beledigen heeft ze het mis. ''Surprise~'' zegt hij met een speelse grijns. Slim zijn, mwah. Hij is niet de intelligentste en dat hoeft ook helemaal niet. Hij is geen wetenschappper, geen nerd. Niet in staat tienen te halen voor toetsen, deels door het gebrek aan kennis, deels door gebrek aan motivatie. Maar dat heeft Allen allemaal al geaccepteert. Dus de opmerking, compliment fo belediging, brengt hem enkel aan het lachen. En zelfs Mei lacht. Is dat geen wonder, nog groter dan het zien van een eenhoorn? Ze leek hem zo serieus. Dus dit beviel hem wel. Ze was leuk gezelschap, verrassend genoeg. "Sorry, ik moest even ergens aan denken." Een knikje, hij begrijpt het. Tenminste, een beetje. Verder is ze best wel vaag. Eerst volkomen serieus, alles letterlijk nemend. Dan lachend en vrolijk. Moodswings.
"Ik ben niet echt goed met dat soort dingen.. Zou jij misschien wat weten." Twinkelend staren zijn ogen recht de hare in. Hij mag een plan verzinnen. Voor een keertje niet met Charles erbij, maar dat maakt het niet minder leuk. ''Hmm.. Verf werkt over het algemeen wel goed.'' zegt hij met een grijns vol duivels genoegen. Niet echt slecht. Maar wel verlangend naar stoere jongens met roze verf op hun kleding. ''Of..'' even is hij stil en knikt dan. ''Shampoo met roze haarverf erin?'' mompelt hij dan vragend. Is dat te kinderachtig?

PROFILE MAGICIAN

» Fragile soldier~
» So much pain. [&ALLEN]
» Hello there!~Allen&Charlie
» [Aangeboden] Allen
» detention (allen)

A fragile ending. || Allen

A fragile ending. || Allen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen