K  i  s  h  é  e

all the kings men brave, and all the burned bridges

Weddenschappen. Je moest er eigenlijk nooit aan beginnen, want het liep altijd wel slecht af. Zeker als je zelf het type was dat altijd gewoonweg uit trots 'ja' zei en de ander berekend was en alleen mee deed als ie zeker wist dat ie zou winnen. Dan was het gewoon geen slim idee over het algemeen. Maar Kishée zou Kishée niet geweest zijn als hij het niet had gedaan. En natuurlijk had ie verloren. Natuurlijk lukte het hem niet om een rebuskubus op te lossen binnen vijf minuten. Hij wist dat er een simpele truc voor was, een bepaalde volgorde van draaien die je steeds weer opnieuw moest uit voeren, maar het lukte hem maar niet om die te begrijpen laat staan te onthouden. Dus toen de timer uiteindelijk was afgegaan en hij nog geen eens halverwege was met de puzzel was dat eigenlijk voor niemand een verrassing geweest. Net zo min dat het gevloek en het getier van de jongeman dat daarna kwam onverwachts was.

Maar goed. Weddenschappen dus. Nooit verstandig om aan mee te doen – maar o zo verleidelijk. En Kishée wist dondersgoed dat hij de eerste beste uitdaging die op zijn pad kwam niet zou afslaan. Uiteraard niet. Daarvoor was hij Kishée. En hij was dan ook wel weer zo eerlijk dat hij zijn deel van de weddenschap na kwam. Zelfs als dat betekende dat hij de deur van het kantoor van de hoofdmeester zuurstok roze moest schilderen. Ach, zulke grappen waren wat je schooltijd leuk hield. Zolang je maar niet gesnapt werd uiteraard – want de hoofdmeester die scheen nog al verschrikkelijk te zijn. Niet het type waarvan je de deur roze zou willen schilderen. Maar hoe waarschijnlijk zou het nou zijn dat die man nog in zijn kantoor zou zitten terwijl hij een vuurles behoorde te geven? Juist ja. Heel onwaarschijnlijk. Dus liep de jongen fluitend met een roze verfpot en een kwast door de school op weg naar het kantoor van de meest gevreesde leraar van heel de opleiding. Hoe zeiden ze dat ook al weer in the Lion King? “Danger? Hah! I walk on the wild side. I laugh in the face of danger. Ha ha ha ha!” Juist ja – dat ja.

Eenmaal bij het kantoor zette de jongen de pot met verf zachtjes neer op de grond en keek rustig om zich heen. De ruimte er voor was leeg. Mooi zo. Nu kijken of het kantoor ook verlaten was. Rustig klopte de bruinharige jongen op de deur. Het bleef stil. Was dat verzekering genoeg om veilig te zijn? Zachtjes beet hij op zijn onderlip en besloot uiteindelijk de deurklink te openen en om het hoekje van de deur te kijken. Zover kwam ie echter niet. De deur zat op slot. Perfect. Die man duidelijk gewoon braaf zijn les gaan geven. Een wilde grijns bekroop het gezicht van de jongen. Wat een verrassing zou het toch zijn als de 'geliefde' Savador zo meteen van zijn les af kwam, terug naar zijn kantoor liep en een knalroze deur aantrof. Prachtig gewoon, prachtig.

Vluchtig keek Kishée op zijn mobiel. Hij zou hier vijftig minuten voor hebben. Ruim de tijd zou je zeggen, maar dan moest ie wel nu beginnen. Rustig zakte hij door zijn hurken en opende de pot. Onmiddellijk bekroop de prikkende geur van de verf zijn neusgaten. Hopelijk was de rest van de gang ook leeg en zou er niemand op de sterke geur afkomen. Stom dat hij daar nu pas aandacht. Maar goed. Het was te laat om terug te gaan. De kwast was dan ook al snel in de verf gedoopt. Kishée stond weer op en wilde net de eerste knalroze streep op de deur aan brengen toen hij achter zich voetstappen hoorde. Uit schrik liet hij de kwast op de grond vallen waar de verf nu roze vlekken veroorzaakte. Fuck, fuck, fuck. Hij zat nu al in de problemen en hij had de deur nog geen eens aangeraakt.

// alleen voor Emma ~

De bel ging, de les begon. De tijd begon langzaam af te tikken tot het einde van deze marteling. De leerlingen waren rumoerig, er hing een sfeer in de lucht die weinig goeds betekende. Toch had de leraar het lef om met schrille piepstem te vertellen dat het tijd was en de les zou beginnen.  Allereerst.. De opdrachten die ze zelf af hadden moeten maken. De hele klas draaide volledig door. Als wilde beesten haast wel. Het huiswerk was niet gemaakt. Kinderen vouwden vliegtuigjes. Waren dit serieus zeventienjarigen waarmee hij vast zat? Het was ongelofelijk en ontzettend irritant. Dominic bleef kalm zitten op zijn stoel aan de raamkant van de tweede rij. Keek toe. Zuchtte diep bij de aanblikken die zijn netvlies te verduren kreeg. Een jongen tilde een meisje op, zette haar op een kast. Het kind begon panisch te krijsen. Lawaai. Gegooi. Gegil. Chaos. De leerkracht deed pogingen sancties te laten volgen voor de oproerkraaiers, maar faalde miserabel toen een klein blond meisje gewoonweg weigerde het lokaal te verlaten. Het was te laat. Als zelfs zij zijn gezag niet meer accepteerde.. Nee, vandaag was het al te laat voor hem. Deze les was verloren. De docent, duidelijk in paniek, wist niet meer wat hij moest doen. Het was een groentje, eentje die makkelijk over zich heen liet lopen. Dominic stond op, waarmee hij kort de aandacht trok omdat mensen vol verwachting naar hem keken: Zou hij meedoen? Maar nee, de jongeman pakte kalmpjes zijn spullen en liep naar voren toe. Legde een hand op de schouder van de bevende leraar en knikte begrijpend. ''Gaat U maar even een kopje koffie drinken, ok? Dan gaat U het het volgende uur gewoon weer opnieuw proberen.'' Zijn zachte stem was haast liefdevol te noemen. De man stamelde nog wat over dat er pas tien minuten voorbij waren, dat hij echt nog niet kon gaan. Maar dat hield algauw op en de docent verliet het lokaal. Dominic bleef nog even staan, draaide zich naar de klas toe en liet een mysterieuze lach over zijn lippen glijden. ''Jullie kunnen ook gaan.'' De klas rende uitbundig naar buiten, hij was opeens de held van de dag. geweldig. Terwijl alles wat hij wilde ontsnappen aan de rotzooi was.


Wanneer iedereen uit het lokaal verdwenen was pakte hij een nakijk vel voor zichzelf, vouwde dit keurig kaarsrecht doormidden en stopte het in zijn boek. Dominic verliet het lokaal en sloeg linksaf, de tegenovergestelde richting van de kleuters die hij noodgedwongen zijn klasgenoten moest noemen. Hij wandelde met snelle passen langs gevulde lokalen, besteedde nauwelijks aandacht aan zijn omgeving. Tot een wel heel vreemde situatie voor zijn voeten gevonden werd. Een jongen zat op zijn hurken voor een deur. Dominic hield in, vertraagde zijn pas. Vlak achter het gehurkte silhouet hield hij halt. Zette met een ijskoud gebaar zijn tas neer naast zijn voeten. Trok sceptisch een wenkbrauw op bij het schouwspel. ''Wát heeft dit te betekenen?'' siste hij emotieloos. Alsof in plaats van een roze vlek op de vloer de jongen zijn eigen bezittingen eigenhandig aan het slopen was.  Dominic boog zich voorover en viste de kwast van de grond af. ''Je hebt een halve minuut om je leeghoofdige onzinactie uit te leggen. Je tijd start nu, lieverd, dus wacht niet te lang.'' Een zoete lach. Hij keek met gezag naar de ander, zijn blauwe ogen vol neerbuigende spot. Hij had gezag, De ander was neergehurkt in de meest lage positie. En Dominic had hem gevonden. Wat een aangenaam toeval, precies wat hij nodig had om de tijd te verdrijven. ''En nog een tip.. misschien moet je wat beter oppassen, straks veroorzaak je vlekken op je kleding.'' Met een knikje alsof dit werkelijk een waardevolle aanwijzing was beëindigde hij zijn gepraat. Met een klein gebaartje spetterde hij wat felroze verf richting de ander, het landde in de buurt van diens broek.