Een poging wagen.

Shong nam Mèadraid voorzichtig aan haar hand mee naar de ziekenzaal en liet haar voor de deur los. Hij haalde even diep adem en keek even met een bemoedigende blik naar Mèadraid omhoog. Ondanks het beklemmende gevoel dat hem steeds meer dwars had gezeten naarmate ze dichterbij de ziekenzaal kwamen, kon er nog wel een zwak glimlachje vanaf. Zonder nog iets te zeggen of te twijfelen, duwde hij de deurklink naar beneden en liep de ziekenzaal binnen. Zijn ogen zochten automatisch naar Hatori. Hoe hij dit zou gaan aanpakken of wat hij tegen hem zou zeggen om hem over te halen, wist hij nog niet, maar hij was zich er ergens zeker van dat hij hem tegen kon houden.

Mèadraid was met Shong meegelopen. Bij elke stap die ze zette werd ze steeds onzekerder of Hatori wel om te praten was. Het was iemand die heel erg vasthield aan zijn doelen. Toen Mèadraid Shongs bemoedigende blik zag glimlachte ze even zwak. Toen ze de ziekenzaal betraden zochten Mèadraids ogen ook direct naar haar broer. Wat als hij in die tijd dat zij bij met meer had gezeten nou wel was vertrokken? Een lichte angst sloeg Mèadraid om haar hart.

Hatori was juist aan het inpakken. Hij kwam de deur uit die naar de privè vertrekken leidde van Mèadraid en hemzelf. Zij moesten immers ook ergens slapen zolsng ze hier waren. Hatori deed net een paar dingen in zijn tas die hij absoluut mee moest hebben. Zijn doktorsjas had hij verwisseld voor een legerjas. Aan zijn riem bevestigde hij een pistool. Pas toen Hatori opkeek en Mèadraid met Shong zag staan, legde hij zijn tas even neer. In een oogopslag kon hij zien dat Mèadraid de brief had gevonden.

Shong bleef even verbouwereerd staan toen hij Hatori al zag inpakken. De legerjas en het pistool aan zijn riem beloofden niet veel goeds. Onzekere gevoelens namen daardoor de overhand en hij voelde de moed als lood in zijn schoenen zakken. Hatori was echt van plan te gaan. Maar hij moest hem hier houden. Niet alleen voor hem en voor zijn eigen veiligheid, maar ook voor Mèadraid. 'Wees alstublieft één en al oor, heer,' begon Shong met een wat bevende stem. 'Of u nu liever uw dokterskunsten hier toont om er nog iets nuttigs mee te doen of u uzelf graag naar de sterren wilt laten knallen, wie ben ik om die keuze voor u te maken? Maar bedenk wel dat wij een professionele dokter hier tekort komen..' Shong trok Mèadraid voorzichtig naar zich toe zodat ze nu oog in oog met Hatori stond. '..en een fantastische broer.' Omdat Hatori vele koppen groter was, moest Shong zijn hoofd in zijn nek leggen om hem met een vurige blik aan te kunnen kijken.

Hatori's blik vestigde zich op Shong toen die het woord nam. Toen hij klaar was maakte Hatori zijn tas dicht. ''Luister, ik ben hier ook niet blij mee. En geloof me als ik de keuze had dan zou ik hier blijven. Maar in dit geval voelt het als mijn plicht'' zei hij terwijl hij naar een kast liep en die met een sleutel gemaakt van lichtenergie openmaakte. Uit de kast pakte hij een groter geweer en kogels. Hatori zette zijn voet op een stoel en het geweer op zijn knie terwijl hij hem met geroutineerde, ruwe en snelle bewegingen laadde met de kogels. Er was duidelijk aan te zien dat dit niet zijn eerste keer met een geweer was. ''Denk je nou echt dat ik daar heen ga om me te laten afknallen Shong? Ik ga daarheen om mensen te helpen. Gewonden uit het leger die de burgeroorlog probeert te stoppen. Onschuldige mensen helpen die er de dupe van worden. Kinderen die er al helemaal niks aan kunnen veranderen maar toch een been verliezen of zelfs sterven. Ja Shong, ik ga graag naar Erd op het moment''. De laatste zin klonk behoorlijk sarcastisch. Hatori liep terug naar zijn tas en hing die schuin op zijn rug terwijl hij het geweer over zijn schouder hing. ''Daarbij kan Mèadraid het wel aan hier. Je bent oud en wijs genoeg. Je hebt genoeg kennis om de ziekenzaal draaiend te houden'' zei Hatori. Terwijl hij dat zei pakte hij een sigaret uit het pakje van zijn borstzak en stak die aan met de aansteker uit zijn broekzak waarna hij verwoed de witte rook uitblies.

Mèadraid stelde zich defensief op tegenover Hatori toen hij begon met zijn uitleg. Hier had ze wel voor gevreesd maar Shong had een goed punt. Niettemin kon ze Hatori geen ongelijk geven dat die mensen daar ook hulp nodig hadden. ''Kunnen de doktoren daar dan niets doen?'' vroeg ze zacht. ''Hatori de meeste mensen daar verliezen dagelijks familie. Moet ons dat dan ook overkomen. Er zijn hier zoveel mensen die om je geven. Hoe kun je hen achterlaten!'' schreeuwde ze nu. Ze wende haar blik even af alsof ze een klein kind was dat haar zin niet kreeg. ''Weet Madeline het al?'' vroeg ze zacht.

''Nu in ieder geval wel''. Madeline's stem had scherp en ergens een beetje fel geklonken. Anders dan Mèadraid was zij iemand die wel snel van zich afbeet als er iets gebeurde dat haar niet zinde. Ze stond achter Shong en Mèadraid en keek Hatori fel aan. Met stevige passen liep ze nu op hem af. ''Ik verbied je weg te gaan. Ookal ben ik geen schoolhoofd meer. Technisch gezien ben ik zolang jij op deze school werkt wel nog degene die je aangenomen heeft. Dus eigenlijk ben ik je baas. En Hatori, ik verbied je naar Erd te vertrekken'' zei ze. Het was duidelijk dat er geen speld meer tussen dat besluit te krijgen was. Madeline kon net zo standvastig zijn als Hatori.

Norwood was met Meadriad en Shong meegelopen en zweeg heel de tijd. Toen shong begon over het missen van een dokter en broer keek hij naar Hatori en knikte. "Vergeet niet vriend..." zei hij zacht en keek naar Hatori. "Ik vind dat Shong en Meadriad gelijk hebben..." zei hij. "Al kan ik niet verbi..." hij stopte abrupt toen hij de woorden hoorden van een albekende stem. Madeline wilde het hem echter wel verbieden. Norwood glimlachte maar die verdween al snel. Hij zweeg verder en zuchtte.

Hatori keek op toen ook Norwood en Madeline er waren. Hij zuchtte even zacht terwijl hij opnieuw rook uitblies van zijn sigaret. ''Dit is nou juist waarom ik jullie pas op het laatste moment hierover wilde vertellen. Jullie zouden enkel proberen me tegen te houden'' riep hij uit. Hatori keek Madeline recht aan. Omdat hij nog altijd een kop groter was dan zij keek hij op haar neer nu ze zo voor hem stond. ''En anders? Als ik wel ga wat wou je doen Madeline? Jullie hebben mijn hulp niet langer nodig. Jullie kunnen op eigen benen staan. Jij en Mèadraid. Jullie hebben allebei iemand die om jullie geeft. Ik zie het elke dag weer en telkens opnieuw verbaas ik me erover hoe ongelofelijk jullie gegroeid zijn Madeline. Je bent niet meer dat kleine meisje dat ik moest behoeden om niet het criminele pad op te gaan. Maar Madeline, er zijn daar nu mensen op Erd die niet zo iemand hebben. Die worden daar aan hun lot over gelaten. Mogen die van jullie allemaal creperen in de goot?'' vroeg hij algemeen.

Mèadraid keek haar broer licht hoofdschuddend aan. Dit had geen zin zo. Ze wende haar blik even af. Daarna keek ze Hatori recht aan. ''Als jij naar Erd gaat dan ga ik met je mee Hatori'' zei ze met veel zekerheid in haar stem. Het was eruit voor ze er erg in had. Maar nu kon ze niet meer terug. Toch had die zekerheid die net in haar stem had geklonken nu alle kracht verloren. Ze was doodsbang ervoor en keek Hatori nu aan als een soort bang vogeltje.

Shong kromp ineen als een klein angstig dier toen Hatori beslist een geheel andere mening uitte. Zoals hij net grote woorden had, hield hij zich stilletjes en afzijdig toen Mèadraid, Madeline en Norwood aan het woord kwamen. Alsof zijn eigen woorden op waren. Hij verstopte zichzelf zelfs half achter Mèadraid, maar schrok toen hij haar woorden hoorde. 'Nee!' riep hij op een wat boze toon. Hij sloot in een verwoede poging om haar over te halen zijn korte armen om Mèadraids middel en drukte zijn gezicht tegen haar buik. 'U gaat niet! Dat kan ik niet tolereren,' zei hij met een gedempte stem. 'En u!' Shong had zich kwaad omgedraaid naar Hatori, een bevende vinger op hem wijzend. 'U denkt dat oorlog een spelletje is! Een spelletje dat u moet winnen. Plicht? Er zit geen enkele plicht bij! Weet u wat u als uw plicht zou moeten stellen? Om hier te blijven bij uw zusters en de oorlog tegen te gaan in plaats van erin mee te vechten, zonder geweld. Lafaard! Dat is wat u bent. Een lafaard!' Shong veegde ruw de tranen die over zijn wangen stroomden weg en liep vastberaden op Hatori af. Even leek het erop alsof hij hem iets aan wilde doen, maar hij trok enkel ruw het geweer uit Hatori's handen en liep toen naar het raam dat hij opende. Het geweer hield hij met de loop in de hoogte gericht, zodat hij geen enkel organisme zou raken, en begon het wapen toen kogel voor kogel leeg te schieten. Bij ieder schot viel hij door de kracht haast achterover, maar het kon hem allemaal niets schelen. Als er één ding was wat Shong nog meer haatte als duistere types en alles wat water ongunstig maakte, dan was dat wel oorlog.

Norwood keek naar Meadraid met verbaasde blik. Hij had niet verwacht dat ze dat zou zeggen. De reactie van Shong kon hij wel begrijpen alleen dat hij het geweer pakte was wat anders. Norwood had Shong nog niet zo gezien. Norwood liep naar Shong toe en pakte het geweer vast. Hij wist het uit de greep van Shong te halen en hij keek even met een serieuze blik naar Shong. Het geweer legde hij op een tafeltje in de ziekenzaal. Norwood keek Shong aan. "Shong, Kalmeer!..." zei hij kalm, maar met een licht verheven stem, in een poging om Shong wat te kalmeren. Hij keek even naar de drie. Het was voor hem meer een familiekwestie. Hij voelde zich verplicht om te helpen maar hij kon niet veel doen. Hatori had al beslist te vertrekken dus veel kon hij niet betekenen. Norwood keek naar Shong. Hij zuchtte even. Hij keek naar het geweer en daarna naar Hatori. Hij pakte het op en duwde het in zijn handen. Hij liep daarna naar de uitgang van de ziekenzaal en ging tegen de muur staan. Hij zuchtte even en keek naar de grond. Hij was niet goed in dit soort dingen. Hij was bij het meer zo vastberaden maar nu hij er zo voor stond. Was hij nutteloos.

Shong had tegengestribbeld om het geweer door Norwood af te laten nemen, maar vanwege zijn kleine lengte was hij eveneens klein in spierkracht. Hij had niet op Norwoods woorden gereageerd, bang om ook tegen hem uit te barsten. Toen het geweer weer terug aan Hatori werd gegeven, liet hij zich stilletjes huilend op zijn hurken zakken en maakte zich klein. Hij kon hier niets aan veranderen, hoeveel en hoe vaak hij ook beloftes had gemaakt. En daarmee stelde hij Mèadraid teleur. Zijn optimistische houding en meestal volwassen gedrag, waren op slag verdwenen. Shong steunde met zijn voorhoofd op zijn knieën en verborg zijn gezicht tussen zijn benen. Hij besloot te zwijgen en geen zinloze woorden meer te verspillen.

Hatori liet zich willoos zijn geweer afnemen. Hij keek toe hoe Shong hem helemaal leeg schoot. Hij liet zich het lege geweer ook weer in handen drukken. Hij wende zijn blik even af. Zwijgend drukte hij zijn sigaret uit tegen de zool van zijn bergschoen en gooide die in de prullebak. Hij lietp naar de kast om nieuwe kogels te pakken en zijn geweer opnieuw te laden. Toen hij daarmee klaar was keek hij iedereen even zwijgend aan. ''Mèadraid, jij blijft hier. Ik wil jou niet in dat geweld hebben'' zei hij zacht tegen haar en het klonk meer als een suggestie dan als bevel. Na nog een paar minuten zwijgzaam iedereen een voor een te hebben aangekeken twijfelde Hatori of hij het volgende zou vertellen. ''Als jullie denken dat ik alleen ga, dan hebben jullie het mis. Ik ben van school niet de enige die deze brief heeft gehad. Kale is ook opgeroepen. Ze hebben hem gevraagd nieuwe rekruten een snelcursus te geven'' zei Hatori zacht.

Mèadraid keek verast om naar Shong. Zo'n felle reactie was ze niet van hem gewend. De rest ging een beetje in een roes aan haar voorbij. Ze keek naar Hatori toen hij haar verbood mee te gaan. ''En waarom zou jij dan wel mogen gaan? Wij willen jou ook allemaal niet in dat geweld zien maar je gaat toch'' zei ze verwijtend tegen hem. Mèadraid liep naar Shong, knielde bij hem neer en trok hem tegen zich aan.

Kale stond in de deuropening toen hij Hatori's woorden hoorde. Hij keek schuldbewust naar het groepje mensen dat er stond. Ook Kale was compleet in uitrusting. Een legerjas, tas met bezittingen, geweer, pistool en bergschoenen. Echter in tegenstelling tot Hatori was Kale er wel om te vechten. Hem zouden ze nooit sparen als ze hem te pakken zouden krijgen. Hatori wellicht nog wel. Die kon mensen immers genezen en daar was in elk leger behoefte aan. Kale keek naar Hatori. ''Ben je hier bijna klaar, onze shuttle vertrek over tien minuten en ik moet nog langs Esmeralda'' zei hij zacht tegen hem.

Shong liet zich geheid tegen Mèadraid aantrekken, en verborg zijn gezicht nu in plaats van tussen zijn benen in Mèadraids hals. Een oorlog meemaken was een hel gelijk. Maar om afscheid te nemen van iemand die is opgeroepen waarvan er een kans bestaat dat hij niet meer terug zal keren, deed hem ook pijn. 'Licht het schoolhoofd maar vast in om een vervanger te zoeken voor dokter en leraar duistere magie,' zei hij met een bevende stem. 'U en heer Kale komen niet meer terug. Daarbij bent u half blind! Uzelf verplichten mee te vechten staat gelijk aan uzelf vrijwillig op te offeren. Dat doen mensen die levensmoe zijn. Maar u toch niet?' Shong droogde zijn wangen maar keek Hatori niet aan. Zijn verslagen blik was strak op de grond gericht toen hij Kale's stem door de ruimte hoorde galmen. Zijn vastberaden woorden deden Shong licht in Mèadraids schouders knijpen.

Madeline keek op toen Kale binnenkwam. Ze keek van Hatori naar hem en weer terug. Ze hoorde Shong's woorden. ''Jullie zijn echt van plan te gaan hè? Niemand van ons zal daar iets aan kunnen veranderen'' zei ze zacht. ''Ik kan het jullie niet verbieden hoe graag ik ook zou willen'' vervolgde ze. Ze liep naar Hatori en omhelsde hem stevig en gaf hem een kus op zijn wang. Bij Kale deed ze hetzelfde. ''Wees voorzichtig, jullie alletwee. En probeer zo heelhuids mogelijk terug te komen'' zei Madeline met bevende stem. ''Succes verder'' fluisterde ze er zacht achteraan.

Hatori liep naar Mèadraid en Shong en knielde bij de twee neer. ''Shong, ik ben een man die halfblind is, die geen jeugd heeft gehad omdat hij te snel moest opgroeien om voor zijn zusjes te zorgen. Dat is het enige dat me door al die jaren heen heeft gesleept. Ik ben dokter geworden omdat hen te kunnen beschermen tegen dingen waar ik anders geen weet van zou hebben gehad. Maar daar is nu een einde aan gekomen. Madeline en Mèadraid zijn allebei volwassen vrouwen. Madeline heeft Norwood die haar nu kan helpen en Mèadraid heeft jou. Ze hebben mij niet meer nodig. En ik heb dus geen doel meer om moeite te doen zelf in leven te blijven. Ik kan op z'n minst proberen dan dat van anderen te redden'' zei hij zacht tegen Shong. ''Wil je me beloven dat je een beetje op Mèadraid let? Soms is ze nogal onzeker maar ik weet dat ze het kan'' zei Hatori. Mèadraid gaf hij een kus op haar voorhoofd waarna hij opstond. Hij liep naar Madeline en drukte haar stevig tegen hem aan. ''Dank je zus'' zei hij zacht. Hatori liep daarna naar Norwood en legde een hand op zijn schouder. ''Zorg goed voor Madeline'' zei hij tegen hem en liet hem daarna los. Hij keek naar Kale. ''Lopen'' zei hij met een knik van zijn hoofd en verliet de ziekenzaal.

Shong keek Hatori aan toen hij voor hem en Mèadraid neerknielde, maar wendde direct zijn blik weer af. Al keek hij hem niet meer aan, zijn woorden raakten hem diep. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij ook een blik op Kale. Het kon immers de laatste keer zijn dat hij hen kon zien. Shong sloeg zijn armen om Mèadraid heen toen Hatori opstond en afscheid van Madeline en Norwood nam. Hij liet zijn hoofd tegen haar schouder rustten en keek zwijgend toe hoe Hatori en Kale even later de ziekenzaal verlieten, zichzelf afvragend of ze inderdaad niet meer terugkwamen.

Norwood keek op toen hij merkte dat Kale ook opgeroepen was. "Ook hij.." zei hij zacht. Hij zuchtte even. Hij keek naar Kale en naar Hatori. Hij knikte bij zijn woorden. "Twijfel daar maar niet aan..." zei hij. "En beloof dat je, wanneer je de tijd hebt, eens contact houdt..." zei hij en wuifde een keer met zijn hand als gedag. Hij liep nu het hoekje om de ziekenzaal in. "Ze komen terug. Dat weet ik zeker. Ze zijn sterk en dat werkt in hun voordeel." zei hij meer om zichzelf gerust te stellen dan de rest. Kale en Hatori, jullie 'moeten' terug komen. dacht hij. Hij zuchtte even. Hij kon het niet hebben dat Hatori, een goede vriend, en Kale, iemand die hij ook meer als een vriend dan een collega beschouwde, te verliezen. Het zou bij hem een leegte achter laten.

Madeline zuchtte licht. ''Zolang Kale bij hem is kan hem weinig overkomen'' zei ze plotseling. Ze draaide zich om naar Mèadraid, Shong en Norwood. ''Weten jullie wat de Suasama zijn? Het zijn de huurmoordenaren van Shadra. Een soort ninja's, de beste krijgers die je je kunt voorstellen. Toen heel lang geleden voordat ik Norwood kende ik iets met Kale had moest hij onze verloving afzeggen. Ik had nooit geweten waarom tot voor kort. Kale was en is nog steeds een lid van de Suasama. Dat niet alleen hij is de hoogste in rang, de beste van de beste dus. Zolang Kale bij Hatori is vrees ik niet veel voor hen'' vertelde ze zacht.

Shong keek Madeline met een droevige blik aan. Hij wist wat Suasama waren, maar niet dat Kale er toevallig een hoog opgeleid lid van was. Toch stelde het hem niet gerust; of er in deze wereld nou geruleerd werd met magie en behendigheid of niet, een kogel kon altijd nog sneller zijn dan menselijke handelingen. Hij haatte het om eraan te denken en op die manier geen hoop voor Hatori en Kale te hebben. Het was voor hem gewoon te onlogisch om een oorlog te overleven. Tussen al die veldslagen en geweerschoten was de dood snel te vinden. 'Ik weet niet wat ik hiervan moet vinden,' zei Shong hoofdschuddend terwijl hij de nattigheid uit zijn ogen veegde. Hij stond op en ging met zijn handen in zijn zij voor het raam staan. Eigenlijk wist hij ook niet hoe hij zich nu moest voelen. Aan de ene kant woedend op beide mannen dat ze toch waren gegaan, aan de andere kant verdrietig en verward.

Mèadraid keek even naar Madeline. Ook zij wist niet dat Kale lid van de Suasama was, een hoogopgeleid lid nog wel. Ze keek wel ineens met heel andere ogen naar de man maar vreesde ook nog steeds het ergste. Ze moesten het overleven. Dat moest gewoon. Ze kon zich niet voorstellen dat zulke sterke mensen als Kale en Hatori zomaar dood gingen door een kogelschot. Ze stond zelf ook op en keek even naar Shong. Toen nam ze een besluit, Misschien een raar besluit om juist nu te nemen maar nu voelde het als het juiste moment gek genoeg. Mèadraid liep naar Shong toe en bleef achter hem staan. ''Shong, kan ik even met je praten?'' vroeg ze zacht.

Shong veegde de opnieuw opkomende tranen weg en snoof even zacht. Waarom de tranen maar bleven komen, begreep hij niet. Wat hij wel kon begrijpen was de bedrukte sfeer die nu in de ziekenzaal hing. Iedereen maakte zich nu natuurlijk ernstige zorgen over het welzijn van Hatori en Kale, en dat was erg aanstekelijk. Het bezorgde hem een nog belabberder gevoel dan hij eigenlijk al had. Shong keek Mèadraid vanover zijn schouder met een vragende blik in zijn vochtige ogen aan toen ze vroeg of ze even met hem kon praten. Hij nam zich voor voor haar zijn zorgen aan de kant te leggen en zijn vriendelijke houding weer aan te nemen. 'Natuurlijk, juffrouw,' zei Shong zacht met een zwakke glimlach.

PROFILE MAGICIAN

» Laten we dit opnieuw doen, Margelique poging numero 2!

Een poging wagen.

Een poging wagen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen