Het was tien uur s’avonds en de lessen waren al lang afgelopen. Toch was er nog één iemand die zich geruisloos door de gangen bewoog en zich verschool in de schaduwen die her en der verspreid waren. Hij wist dat waar hij nu mee bezig was strikt tegen de regels was, maar hij was voorbereid. Feder zijn huisdier aka beste vriend aka partner in crime stond in het begin van de gang op wacht en zou hem bij het minste verdachte geluid komen waarschuwen. Eenmaal aangekomen bij het duisternis lokaal pakte hij enkele stukken ijzer uit zijn jaszak en begon aan het slot te sleutelen. Hij had vroeger zoveel sloten gekraakt dus het duurde niet echt lang voor ook deze deur zich opende met een lichte klik. Er brandde geen enkel licht in het lokaal, maar Uriah was een shadraan en was dus wel gewend aan duisternis. Hij ging meteen naar de achterste rij banken, daar lag het niet. Het duurde langer dan verwacht voor hij uiteindelijk zijn amulet had gevonden in een donker stoffig hoekje van de klas. ‘Hoe is dat daar terecht gekomen’ dacht hij terwijl hij het weer veilig in zijn zak opborg. Dat amulet was niet van zijn ouders geweest, aan hen wou hij geen enkele herinnering meer en ze waren trouwens veel te stom en te arm om zo’n juweel te bezitten. Dit amulet dat bestond uit een robijn met daarin een arend gegraveerd die zijn klauwen kromde om een schedel was van zijn eerste slachtoffer geweest. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij op het randje van de dood was, uitgehongerd liggend tussen het vuil. Toen er een man naar hem toekwam en hem een envelop liet zien gevuld met geld. Zijn ogen glinsterde en hij had geprobeerd het uit zijn handen te grijpen, maar de man was gezond en sneller en stak de envelop snel weg. Hij toonde hem een revolver en gaf hem een naam en een adres. Uriah wist wat hij moest toen en hij was zo gebroken en hongerig dat hij zelfs niet twijfelde of hij deze opdracht zou accepteren of niet. Hij wist nog hoe hij over het lijk van de man gebogen stond, het wapen trillend in zijn handen. Hij trillende over zijn hele lichaam en besefte nu pas wat hij werkelijk gedaan had. Tranen vloeide over zijn wangen, maar hij kon de tijd niet meer terugdraaien, hij nam het amulet dat de man droeg mee als bewijs dat hij dood was en ontving het geld. Daarna volgden er meer opdrachten, maar geen enkele kon hij zich zo helder herinneren als deze en enkel van deze had hij een aandenken dat hij niet wou kwijt geraken. Doordat hij zo in gedachten verzonken was had hij te laat door dat zijn kleine zwaluw de klas binnen was gevlogen en in zijn oor was aan het kwetteren. Hij zat als een rat in de val en verstopte zich als laatste redmiddel achter het bureau van de leraar.

Tik..tik...tik...het geluid van een tikkende stok, weergalmde door de gang. Er was een vaag schijnsel te zien van een lichtpaarse bol. Roger zuchtte nog een keer terwijl hij op een bankje in de gang ging zitten. Hij had voor deze avond nachtwacht gekregen. Hij mopperde even in zichzelf. Wat dachten ze wel niet..hem op zijn leeftijd nog nachtwacht geven..hmpf..Hij keek even om zich heen. De gang was in complete duisternis gehuld. Hij liet de bol even door de gang zweven. Nu zag je pas dat Guustaaf op zijn schouder mistte. Hij had de Kraai eropuit gestuurd om de gang te patrouilleren. Hij zelf kon dat ook wel, maar niet zo snel en efficiënt als zijn Kraai. Hij zuchtte weer, en liet de bol weer tot bij zijn gezichtsveld zweven. Toen kwam na een tijdje Guustaaf om het hoekje vliegen. Ten minste, hij hoorde geklapper van vleugels. Guustaaf ging op zijn schouder zitten. "Ah, je bent terug. Wat heb je gezien?" Guustaaf kraste. Een leerling in de buurt van zijn lokaal...op dit uur? Die leerling moest verdulleme nu in zijn bed liggen..ah well...Roger stond moeizaam op, en liep richting zijn lokaal.
Eenmaal daar aangekomen, zag hij dat de deur openstond. "Wel, bij Morrigan nog aan toe.." fluisterde hij ontstemd. Hij hoorde nog een vaag gekwetter uit zijn lokaal komen. Toen hoorde hij haastige voetstappen. Heh, die leerling kon geen kant op..Een kleine grimas ontstond achter zijn mondkap. Hij liep naar het lokaal toe, en tikte een paar keer et zijn stok op de grond. Er ontstonden lichtgevende paarse bollen in de toortsen in het lokaal. Hij keek even het lokaal rond. Die leerling had zich natuurlijk verstopt. Hij liep een paar passen het lokaal in. Toen zag hij Guustaaf naar het bureau kijken, en hard krassen. Hij tikte weer een paar keer met zijn stok, en het bureau werd onzichtbaar. Hij zag een jongen zitten met een Zwaluw. "Wilt u zo vriendelijk zijn om onder het bureau vandaan te komen Hm?" zei hij met een strenge ondertoon in zijn stem. Wat dacht de leerling wel niet..een beetje inbreken in zijn lokaal. Hopelijk voor hem had hij een goede verklaring hiervoor.

Uriah wist dat hij betrapt zou worden, maar stilletjes hoopte hij dat dat door een andere leerling was. Deze zou hij eventueel nog kunnen bedreigen of intimideren, maar toen hij zag hoe de klas plots verlicht werd door pulserende paarse bollen kon hij wel door de grond zakken. Een leraar dus en aan de kleur van de bollen te zien was het master Swain, diegene die duistere magie gaf, maar dat had hij ook kunnen horen aan het tikken van zijn stok. Vluchten zou onmogelijk zijn, net zoals vechten, leraars beschikten altijd over een veel grotere kracht, niet dat hij van plan was te vluchten, hij was een shadraan en zou zich dus niet zomaar in zijn trots laten krenken. Hij stond rustig op vanachter het verdwenen bureau, veegde wat stof van zijn mouwen en trok zijn jas recht. Hij wandelde tot bij de leraar, terwijl Feder plaatsnam op zijn linkerschouder en de Kraai van de leraar nauwlettend in zich opnam. De zwaluw was kleiner, maar wendbaarder en zijn kleine vriend ging een gevecht nooit uit de weg, al voelde hij dat het daar nu niet de juiste tijd voor was. “Indrukwekkend” zei Uriah en keek naar het verdwenen bureau en de paarse bollen die het lokaal verlichtte. “Maar ik neem aan dat een beetje slijmen deze inbraak niet gaat oplossen, u wilt waarschijnlijk weten waarom ik hier ben en ik zal daar heel eerlijk over zijn, door omstandigheden heb ik enkele spullen achtergelaten die nogal waardevol zijn en ik was er zeker van dat als ik ze nu niet kwam halen ze waarschijnlijk gestolen zouden zijn. “ Hij hield een korte pauze om maar ging toen verder met zijn relaas. “Ik kwam hier dus alleen om te halen wat van mij is en had helemaal niet de intentie uw lokaal te beschadigen, want met dat soort flauwekul houd ik me niet bezig”.