Zaid stond in de kroeg en wilde vertrekken. De herrie was hem teveel en hij zweeg even kort terwijl hij afronden. Vanuit zijn ooghoeken hield hij de dronken mannen in de gaten. Hij rolde zijn ogen even en wilde omdraaien toen er iemand tegen hem aan liep. Hij draaide zich naar haar en glimlachte toen hij een nog vrij jong meisje voor hem zag staan en grinnikte toen ze zich verontschuldigde. Hij zei dat ze vrij bescheiden was en ging er niet verder op in. Toen ze zich voorstelde keek hij even verbaasd op. Zomaar uit het niets je naam geven was nou niet iets wat iemand direct zou doen in zijn ogen. Hij zakte wat door zijn knieën en sprak haar aan dat haar moeder niet had geleerd met vreemde te praten. Hij besefte zich nu dat de mannen achter hem waarschijnlijk andere plannen hadden gehad en zwijgzaam stelde hij zich rustig voor. Rustig kwam hij aanzetten met de regels van de school en hij zag haar schrikken. Hij pakte toen haar arm vast en dwong haar mee te lopen, eerst weg van die plottende mannen die al iets in hun schild voerde. Na een vijftal meter voelde hij een akelige bron in het meisje. Hij liet daarom gedwongen na nog vijf meter los omdat het leek toe te happen op zijn magiebron. Hij trok vluchtig zijn had terug en keek haar met verwijdde ogen aan. Wat was dat? Hij veegde een zweetdruppel weg. Hij was een lichtmagiër en altijd gevoeliger geweest voor duistere magie en had daarom dit ook makkelijker aan kunnen voelen. Hij pakte spande even de pezen in zijn hand aan en zette weer een glimlach op om zijn serieuze gezicht weg te bergen. Hij hoorde haar een vraag stellen maar negeerde heb bewust om daarna rustig te gaan wandelen richting het schoolgebouw en ze volgde hem gedwee. De woorden die ze had gezegd over wij zette hem net zo goed op scherp. Ze had een zegel op haar schouder, een duistere magiebron die akelig hard toehapte en ze sprak in de wij-vorm en Zaid had zoveel gelezen dat hij ergens wel kon raden wat hier gaande was. Of tenminste met Kasumi om het beter te plaatsen. Zwijgzaam legde hij een hand in zijn achterhoofd en keek opzij naar een kaart die ze vermoedelijk zelf had getekend. ‘Ik ken de weg dus ik breng je wel naar school, over een kwartier zullen we er zijn…’ sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk naar haar. Ze sprak dat ze het haasje was en hij zuchtte even. ‘Ik heb je meegenomen om mee te winkelen, door mij waren we verdwaald en zijn we nu wat later…’ sprak hij en knipoogde naar Kasumi. ‘Ik zal een woordje doen bij de docenten die je kunnen betrappen…’ sprak hij kalm en glimlachte. Hij was normaal niet altijd de meest hulpverlenende maar ze leek zo in paniek. Zwijgzaam keek Zaid voor zich toen ze vroeg of ze hem Zaid mag noemen. ‘Tenzij je liever er professor voor zet..’ sprak hij half lachend. ‘Nee, je mag me gewoon Zaid noemen…’ sprak hij met een kalme stem en keek opzij. ‘Veilig….’ Herhaalde hij. ‘Laten we op houden dat dronken mannen met een zekere uitstraling een open boek voor me zijn en een jongedame zoals jou graag alleen zouden willen treffen…’ sprak hij kalm. Hij glimlachte en keek toen voor zich weer. ‘Vertel eens Kasumi….’ Sprak hij kalm. ‘Wat was die toehappende magiebron in je?’ vroeg hij het recht voor zijn raap. ‘Je hebt iets opgesloten in je, niet waar?’ sprak hij toen. Hij wist niet wat het was, en of het klopte wat hij zei. Maar hij was oprecht geïnteresseerd.

5 meters verder en nog 5 meter liet hij haar eindelijk los. Ze was nog maar half bijgekomen van de schrik of ze dacht aan 100 dingen tegelijk. “H.heb je dat… gezien?” Vroeg ze hem recht terwijl ze het bloesje goed deed. Zaid leek de vraag te negeren. Langzaam maar zeker kreeg ze zorgen erbij. Wat nou als ze op school zouden aankomen, dan, dan was ze het haasje. Zaid liep rustig verder en snel volgde ze hem. Ze keek hem met grote ogen aan toen ze zijn woorden hoorde. ‘Ik heb je meegenomen om mee te winkelen, door mij waren we verdwaald en zijn we nu wat later…’ sprak hij en knipoogde naar Kasumi. ‘Ik zal een woordje doen bij de docenten die je kunnen betrappen…’ sprak hij kalm en glimlachte. Ze kon het niet geloven. Zou hij dat echt doen? “Uhmm, weet je zeker… dat je dat moet doen? Straks………… kost het je baan, en dan?” Ze keek hem aan met grote zorgen. Ze liepen een klein stukje verder en er heerste een korte stilte.  “Ehh… Zaid? Mag ik je Zaid noemen?” Zonder een antwoord af te wachten ging ze snel verder “Wat bedoelde je met… nu zijn we veilig?”  Zaid herhaalde een enkel woord en kasumi keek verschrikt op na zijn uitleg. Ze snapte nog niet goed hoe en wat, maar het was maar een bewijs dat je jongens niet kon vertrouwen ook al had ze haar bedenkingen bij deze man. Hij leek toch niet zo erg?
 ‘Vertel eens Kasumi….’ Hij klonk kalm. Kasumi keek omhoog en keek hem aan. “ja?” Antwoorde ze snel voordat ze het doorhad. ‘Wat was die toehappende magiebron in je?’ Ze zette nog een stap en stond vervolgens stil. Een schaduw viel als het waren voor haar ogen terwijl ze kort naar de grond staarde. Hoe weet hij dit? Dacht ze bij haarzelf. “What are you talking about?” Sprak ze met een gemaakte glimlach. ‘Je hebt iets opgesloten in je, niet waar?’ sprak hij toen. Ze kreeg grote ogen terwijl deze zich ergens vulde met een leegte. Een leegte die kon lezen, herkennen en verbannen. Ze keek weg en zocht een uitweg, ook al was dit wegrennen. Ze keek links waar je het barretje zag staan, na de verhalen van Zaid wilde ze daar geliefde niet naar terug. Haar blik ging terug naar Zaid maar in dezelfde seconde ging het door naar de rechterkant. Ze zag dat de rechterkant vrij stond voor eventuele vlucht route. Eerst antwoord geven op zijn vraag en dan misschien nog verder plannen, ja… dat zou misschien wel zo slim zijn. “Ik…. Nou… Ik word een host genoemd… Ik draag inderdaad wat bij me…. “ Even nam ze een hap adem. Ook een stem binnen haar leek wakker te worden, ze besefte dit meteen. “Anoh…” Begon ze even kort. “ Dankje voor het helpen..” Ze slikte keek iets naar beneden waardoor er een schaduw over haar ogen viel. Beet zachtjes op haar lip, keek vervolgens op en had een glimlach maar kleine traantjes lagen in haar ogen. “ I dont want to hurt you… goodnight… “  Zei ze kort en snel en ze rende naar de steegjes toe. De stem binnenin haar was inderdaad actief en begon met allemaal vragen te komen. Allemaal beelden vulde haar hoofd weer. Altijd moest hij haar sarren.
 

Ze had een eind gerend en stond hijgend, ze boog zich wat naar voren en bleef staan door met haar handen op haar knieën te steunen. Een paar stemmen kwamen van achter haar. Ze rijkte naar haar tas tot schrik had ze die niet bij zich. Gelijk keek ze rond voor hulp terwijl die mensen dichterbij kwamen. Een wist haar al van achter te benaderen en had haar pols vastgepakt. Kasumi kon het niet helpen en gilde een keer hoog. Het galmde zachtjes na door de lege straten.  Andere kwamen ook en ze begon sterk tegen te stribbelen. Ze wilde dit niet. Spontaan werd het zwart voor Kasumi en later deed ze bang haar ene oog voorzichtig open. Haal pols was vrij omdat ze die voor haar gezicht had als in een kruis. Ze keek rond en liet nog een verschrikt kreetje toen alles er roerloos bij lag. Van schrik was ze achterover gevallen en zat nu op de grond, zachtjes begon het gespetter van regen. Steeds sterker spetterde het, dit zou niet de beste dagen zijn van haar. Ze keek naar een man die aan et bloeden was, een hand lag voor haar mond voordat ze weer zou gillen. Haar ogen groot en haar pupillen trilde lichtjes, je kon met een gerust hart zeggen dat is een soort van shock verkeerde. Haar ogen waren troebel roze. Ze hoorde voetstappen en gelijk schoot haar hoofd die kant in, probeerde in alle haast op te staan en verdraaide een spier. Pijn schoot door haar pols heen waardoor het opstaan verstoort werd en weer terug op de grond kwam te zitten. Waarom was haar gedachten blank? Waarom wist ze niets meer van dit? Daar zat ze weer, op de grond met haar hand om der pols. Het deed flink zeer en tranen liepen over haar wangen. Bang wat er gebeurde, ze had niet gezien wie het was.

Zaid trok zijn arm na enige tijd gedwongen terug. Iets leek naar zijn magie toe te spitsen. Iets leek vervaarlijk toe te happen en het baarde zich zorgen om het meisje. Ze zag er niet zo agressief of gevaarlijk uit, maar haar magie speelde een spel met Zaid’s hoofd. Hij legde uit waarom ze veilig waren en keek toen weer voor zich terwijl hij verder wandelde. Hij keek toen met een wat serieuzere blik opzij en vroeg misschien iets te direct naar haar magiebron. Hij zag gelijk aan haar houding dat hij misschien beter die vraag voor zich had kunnen houden. Hij ging voor haar staan en keek haar even vriendelijk aan. Ze keek opzij en vervolgens naar hem. Haar blik gleed gelijk andere kant in, en als Zaid geen psycholoog als vader had wist hij ook niet wat het betekende. Hij liet haar even uitspreken. Ze sprak zachtjes en voorzichtig en Zaid merkte dat ze het er moeilijk mee had. ‘Hosts…’ sprak hij zachtjes. Het was niet geheel ongebruikelijk op Shadra er liepen meer vormen van hosts rond. ‘Mij pijn doen?’ sprak hij toen vragend. Je kunt moeilijk iets pijnigen wat al gebroken was in zijn opinie. Zaid wilde dichterbij komen en zijn hand op haar schouder leggen maar halverwege deze actie zette Kasumi het ineens op een lopen. Zaid glimlachte enkel met een warme blik en keek haar kort na om vervolgens rustig dezelfde richting als Kasumi in te lopen. Die richting was niet de meest onveilige buurt dus weinig zou kunnen gebeuren. Maar niets was minder waar Zaid zag in de verte waar Kasumi naar toe was gelopen een paar schimmen haar achteraan schieten. Zijn ogen verwijdde zich en hij begon te rennen. Dit kon je niet menen! Hij zag vanuit het steegje een onheilspellende gloed komen, of het was zijn ogen die bedrogen werden door de ondragelijke drukkende sfeer die ineens opdoemde. Waar kwam dit vandaan? Dit was niet zomaar een magie dat uit een meisje diende te komen, dammit. Hij knipte in zijn vingers en zijn gympen begonnnen licht te geven. Hij schoot ineens als een gek vooruit. Een paar meter voor de steeg hield hij halt en landde weer op zijn voeten om vervolgens rustig de steeg om te lopen. Zijn ogen verwijdde zich op het moment dat hij het tafereel zag. Een vijftal mannen lagen verwond of bloedend op de grond en leefde nog maar half, als ze al niet dood waren. Een van de mannen lag vlak voor hem en greep zijn enkel. Zaid zijn ogen schoten naar beneden en kon nog opmaken dat de man hem wilde vertellen te rennen. Zaid, zo koppig als hij was trapte zijn voet krachtig opzij zodat de man pijnlijk hem los diende te laten. Met kalme pas liep hij langs de mannen op de grond en hield zijn handen in zijn zakken terwijl hij Kasumi naderde. Ze zat op de grond verborg haar gezicht. Een nat gevoel op zijn hand, vervolgd door een weerkeren van het gevoel. Druppels, wist Zaid, het zou zo gaan regenen. Hij legde zijn handen als vuisten op elkaar en trok ze uiteen. Een gelig licht vormde een massa en Zaid opende de massa als een paraplu. Hij boog zich wat voorover en hield deze boven Kasumi. ‘Zeg jongedame, hoe later het wordt des te meer ik in de problemen kom..’ grapte hij terwijl hij haar pols pakte en haar mee overeind hielp. Hij legde zijn arm even beschermend om haar heen. ‘Kom, dan gaan we terug naar school..’ sprak hij zachtjes en sussend om haar toen rustig mee te trekken.

Ze was in een halve shock gekomen, waarom wist ze nu niet meer wat er was gebeurd? Haar gedachtes waren blank, ze herinnerde zich alleen dat ze net bij Zaid stond, waar was hij? Ze hoorde een geluid van voetstappen, ze keek achter zich en zag een gestalte. Door de tranen in haar ogen zag ze niet scherp meer en knipperde een paar keer. Ze had zich ook zo snel gedraaid dat haar pols een geluidje maakte, het was geen geluid van iets breken maar alsnog had het niet prettig geklonken. Ze viel weer opnieuw om en zat nu alweer op de grond, ze hield haar pols beschermd door de andere om haar pols te leggen. Het deed flink zeer en tranen liepen over haar wangen.  ‘Zeg jongedame, hoe later het wordt des te meer ik in de problemen kom..’ Hoorde ze de stem, de stem van Zaid. Ze keek opnieuw omhoog, recht naar hem. Haar ogen dat eerst zo roze waren zagen nu troebel. De stem bleef in haar gedachten doorgaan, haar afkraken over dat ze niets zelf kon. Waarom had ze dit… “waar…. Was je heen?”  Sprak ze beetje droef, trillend en zacht. Haar goeie pols werd tot haar opluchting gepakt, ze kwam wat meer overeind tot ze weer helemaal stond. Ze kon haar hoofd niet weer omhoog krijgen. Ze voelde een arm om haar heen gaan, ze wilde het ergens wegtikken, van haar weghalen. Maar ze kon haar armen niet bewegen, alsof ze een pop was geworden liep ze met hem mee.  ‘Kom, dan gaan we terug naar school..’ sprak hij zachtjes maar ergens hoorde ze vaag het sussende tussendoor. Ze liep met hem mee, deels omdat ze getrokken werd. Een grote deel tussen het lopen was ze stil, erg stil. De stemmen in ahar hoofd vulde genoeg, maar ook kwamen langzaam beelden. Ze schudde haar hoofd waardoor er een staartje uit haar haren. “Im… scared…” Sprak ze met een trillende stem. “Wie waren dat..?  Waarom… is mijn hoofd nu zo vol… met.. vanalles? “ Ze werd er lichtelijk bang van en de zwartheid in haar ogen leken alsmaar meer toe te nemen. Haar gedachtes bleven bij de stem, de gebeurtenis