Kit ging languit op het gras liggen, vouwden zijn handen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen. Nica mekkerde zachtjes en duwde haar kopje tegen Kits zij. Kit zuchtte even en opende zijn ogen. Het zwarte geitje keek hem hoopvol aan. Kit glimlachte en legde zijn hand even op de kop van het geitje. Hij schoof iets op en klopte naast zich op de grond. Nica keek hem even twijfelend aan en keek daarna kort om zich heen. Pas toen ze er zeker van was dat ze gewoon kon gaan liggen zonder dat een of ander vreemd beest haar zou bespringen, ging ze naast hem liggen. Kit sloot zijn ogen weer en kreeg de grijns gewoon weg niet meer van zijn gezicht weg. Nica bewoog onrustig heen en weer en besloot uiteindelijk nog een poging te wagen en mekkerde nogmaals. Kit grinnikte zachtjes en zocht met zijn rechterhand naar de tas die naast hem stond. Hij draaide zijn hoofd richting de tas en opende zijn ogen. Hij pakte er een stuk stokbrood uit en brak er een stukje vanaf. Hij hield het voor Nica’s gezicht en wachtte tot het geitje het uit zijn handen pakte, wat ze al vrij snel deed. Ze smakte duidelijk terwijl ze het stukje stokbrood naar binnen werkte. Kit keek er met een glimlach naar. Hij herinnerde zich de dag dat Nica haar eerst stukje brood kreeg. Hij had over de grond gerold van het lachen. Het geitje had heel wat moeite gehad met het droge stukje brood. Zelfs toen hij het van haar afgepakt had en hij het nog kleiner had gemaakt. Hij had die handeling een paar keer moeten herhalen voordat Nica het probeerde te eten. Tegen de tijd dat ze begon aan haar eerste stukje brood dat ze ook echt daadwerkelijk doorgeslikt had, was het niet eens meer te breken en kwam het dichter in de buurt van kruimels dan van gewoon echt brood.
Nu kreeg het kleine geitje het voor elkaar het stuk wat Kit haar gegeven had bijna in een keer op te eten. Nica keek hoopvol op toen ze het stukje op had. Kit zuchtte even en schudde zijn hoofd. ‘Ongelooflijk hoeveel jij eet.’ Hij brak nog een stukje af en hield het opnieuw voor Nica’s gezicht. Toen het geitje wilde happen, trok hij zijn hand terug. Nica deed een poging nog eens te happen, maar aangezien ze naast Kit lag en nooit van haar leven bij het stukje stokbrood zou komen, gaf ze het na twee keer proberen al op. Kit glimlachte. ‘Dit is het laatste stuk dat ik je wil geven. Wil je het echt nu hebben?’ Nica stond op, liep om hem heen en pakte het stuk stokbrood uit Kits handen. Kit wilde er iets van zeggen, maar Nica leek haar keuze wel gemaakt te hebben. Ze wilde het stuk overduidelijk nu al hebben.
Kit ging rechtop zitten en zette zijn tas voor zich neer. Hij zocht de flesjes water die hij bij zich had. Eentje zette hij naast zich neer en de andere maakte hij open en dronk hij zelf uit. Toen hij zag dat Nica klaar was met haar stuk stokbrood, pakte hij het andere flesje en klakte hij kort met zijn tong. Nica kwam naar hem toe lopen. Hij opende het flesje en hield Nica’s kopje iets omhoog terwijl hij haar wat te drinken gaf. Toen ze genoeg gedronken had rende ze het grasveld verder op. Kit glimlachte kort en deed de twee flesjes terug in zijn tas. Hij zuchtte even toen hij het geritsel van papier in zijn tas hoorde. Hij sloot zijn ogen en deed zijn best de gedachtes die op kwamen dagen weg te jagen. Hij vervloekte zichzelf dat hij die brief nog niet in honderden stukjes had gescheurd en weg had gegooid. Hij snapte niet eens dat hij zich nog zorgen maakte over die brief. Hij opende zijn ogen en haalde de brief er voorzichtig uit. Hij vouwde het open en liet zijn ogen over de letters glijden, te diep gefocust op de letters om te merken dat hij niet meer alleen was.

Sorry voor de waardeloze titel XD
Ik hoop dat je er wat mee kan

Hij was diep genoeg in gedachten verzonken dat hij niet had gemerkt dat hij niet meer alleen was. Een zacht kuchje maakte hem er echter op attent dat hij gezelschap had. Hij wachtte nog heel even en las snel nog een keertje de laatste regels van de brief. Toen hij opkeek zag hij een jongen staan, die op een subtiele manier iets zijwaarts gebogen stond. Kit keek naar de brief die hij in zijn hand had en glimlachte kort. Hij verfrommelde de brief en stond op. Hij glimlachte kort en knikte met zijn hoofd, maar zoals gewoonlijk leek het meer op een korte buiging. ‘Sorry, ik had je niet gezien.’ Hij had er een hekel aan als hij iemand niet meteen begroette. Hij stak uit gewoonte zijn hand uit. ‘Mijn nam is Kit.’ Het bleef een gewoonte zichzelf voor te stellen. Vroeger had hij het minder sterk gehad. Vroeger was hij koppig en ergens toch wel onbeleefd geweest. Het had hem nooit wat uitgemaakt of andere zich ongemakkelijk voelde. Maar hoe ouder hij werd, hoe meer waarde hij begon te hechten aan manieren, die van hem, maar ook die van andere. De kans dat dat te maken had met alles wat er gebeurd was, was groot. Hij was sowieso heel veel verandert na alles. Na de dood van zijn moeder al, maar na de dood van zijn vader al helemaal. De dood van Leylya had ook nog een deel van hem verandert. Alle drie bij elkaar hadden hem tot een heel ander persoon gemaakt. Zowel positief, als negatief. Hij glimlachte even en draaide een kwartslag om. ‘Nica!’ Hij had nu liever dat het geitje bij hem in de buurt was. Nu hij niet meer alleen was, kon hij niet meer op haar lette en als ze naast of achter hem stond kon hij haar nog een beetje in de gaten houden. Nica kwam vrolijk naar hem toe lopen. Toen het zwarte geitje op zo een tien meter afstand stond, stopte ze en keek ze twijfelend naar de jongen. Kit grijnsde en wenkte dat ze gewoon kon komen. Nica kwam nog steeds voorzichtig naar hem toe lopen. Ze kwam half achter hem staan. Ze was altijd al schuw geweest en Kit had er zijn twijfels over of dat ooit nog zou veranderen. Kit wees naar Nica. ‘En deze kleine heet Nica.’ Hij legde zij hand op de kop van het geitje. De horentjes van het geitje begonnen steeds groter te worden en soms was hij bang dat ze hem er nog mee zou verwonden. Zeker als ze nat werd, werd ze helemaal panisch en kon ze nog wel eens om zich heen schoppen en het zou hem niks verbazen als ze straks ook met haar horens ging werken.
Hij keek naar zijn hand, waar hij de brief in had. Het papier prikte in zijn hand, maar hij kneep zijn hand wel steviger dicht. Hij wist dat de jongen het had willen lezen, het zou hem ook niet veel uitmaken als hij het had gelezen. Wat maakte het ook uit? Het was niks meer dan een brief van zijn “vrienden”. Zo had hij ze ooit genoemd. Nu noemde hij ze moordenaars. Moordenaars van de liefde van zijn leven.. Hij zou het ze nooit vergeven en als hij de kans zou krijgen zou hij het straffen voor hun daden. Het liefst zou hij ze het zelfde aan doen als zij en hadden aangedaan..

Meh, heb hoofdpijn, dus hij is niet geweldig. Hoop dat je er wat mee kan