The solitude.

Deshas was even naar de kerkers gegaan. Hij wou even alleen zijn maar hij werd compleet gek in die torenkamer nu. Daarom was hij naar de plaats gegaan die hij samen met Aiden zo lang geleden had geschapen. In een van de martelkamers was hij in een stoel gaan zitten die tegenover een haardvuur stond. Als Deshas zijn ogen sloot kon hij het geschreeuw nog horen dat hier zo lang geleden had geklonken. Nu was het er ijzig stil. Deshas' donkere ogen keken naar de na-smeulende hopen as in het haardvuur. Het enige andere licht in de kamer was afkomstig van zijn sigaret waarvan het puntje felrood oplichtte als hij inhaleerde. Deshas blies een wolk wit uit terwijl hij onderuitgezakt in de stoel zat. Hij had hier zelf voor gekozen na Katherine's dood. Maar toch bleef hij ook gevoel houden of hij het nou wou of niet. En als Deshas nu heel eerlijk moest zijn, al was het maar tegen zichzelf, dan voelde hij zich een beetje eenzaam. Het was zijn eigen schuld, dat wist hij wel. Maar toch was dat feit niet voldoende om het gevoel van eenzaamheid weg te nemen.

Kalm liep er een nieuwe meid gewoon rond door het gebied, aangezien ze was aangekomen op deze school. Ze zucht dan ook even diep, omdat ze niet naar school wou gaan. Maargoed dan liep de dame gewoon verder, en zoals gewoonlijk zonderde ze zich gewoon af van al de anderen. Geen zin om mensen tegen te komen, aangezien ze hen toch sowieso niet moest hebben. Kalm sloot Felicia haar ogen even, maar dan liep ze gewoon verder. Toch was ze wel verdwaald, maar je kon dat niet merken aan haar. Nouja ze deed alsof dat ze goed wist wat ze deed, en ze grijnsde dan ook even breed. Haar lange blonde haren gingen mee met haar bewegingen, en tot haar grootste verbazing was ze uitgekomen bij de kerkers. Ze keek even kort in het rond, maar dan liep ze gewoon naar binnen. Eindelijk eens een school waar je jezelf kon afzonderen, en alweer grijnsde ze bij die gedachten. Na een tijdje liep ze dus wat rond door de kerkers, en ze snoof dan ook even diep. Haar lange nagels begon ze tegelijk ook bij te vijlen, en ze liep voorbij elke cel of kamer. Opeens kwam de geur van sigaretten door haar neus, en ze stopte dan ook voor een kamer waar ze een licht zag van een sigaret. Kalm bleef ze heel even staan, maar voor de rest zou ze echt niet gaan bewegen. Bij het voelen van deze zijn kracht, kon ze uitmaken dat hij wel erg machtig moest zijn.

Deshas keek vanuit zijn ooghoeken naar het gestalte in de deuropening. Aan de vormen en haar figuur te zien was het overduidelijk een meisje maar leeftijd kon hij in dit duister nog niet echt schatten. Deshas inhaleerde nogmaals en blies de wolk rook naar boven uit. Hij bewoog licht met de vinger van zijn vrije hand en een kleine bliksemschicht afschoot en daarma de vlammen wat hoger liet oplaaien maar al gauw waren die weer gekrompen tot armzalig vlammetje. Toch was de kamer nu iets beter te zien. ''Is er een rede dat er leerlingen zo laat nog rondsluipen in de kerkers?'' vroeg Deshas kalm terwijl hij nogmaals de rook van zijn sigaret uitblies. Hij deed niet vals of gemeen. Dit meisje kwam immers van Shadra.

Kalm bleef Felicia gewoon nog staan, en ze hield haar blik op de persoon gericht. Ze snoof dan ook even diep, maar de grijns was wel al verdwenen. Ze vroeg zich wel af wie of wat er daar zat, maargoed dat ging ze dan wel snel te weten komen. Dan merkte ze opeens dat de kamer wat beter zichtbaar was, en ze deed dan een stap naar voren. Haar blik bleef nog steeds op de man gericht, en ze bekeek hem dan ook van top tot teen. "Wel ik ben hier net aangekomen op deze school, maar ik ben hier net met de laatste shuttle gekomen. Maargoed dat is een andere zaak, ik was gewoon nieuwsgierig naar de school heer." Zei Felicia dan tegen hem, en ze ging rustig tegen de muur aanleunen. Ze was altijd al keurig opgevoed, aangezien ze wel een redelijk rijke familie heeft. Met een zachte blik keek ze de man wel aan, omwille van dat hij erg machtig was. Haar kleding deed ze dan ook wat beter, en alweer begon ze haar nagels te vijlen. Ze zou echt niet gaan zeggen dat ze verdwaalt was, aangezien haar trots groter was. Ze deed kalm een haarlok achter haar oor, en ze wendde dan even haar blik van hem af. Om te zien wat voor spullen er hier waren, en alweer was er een grijnsje te zien.

Deshas blies voor de laatste keer de rook van zijn sigaret uit waarna hij die uit drukte tegen de zool van zijn schoen. De peuk gooide hij in het vuur waar de verterende vlammen direct op afgingen als een groep hongerige wolven op een stuk vlees. Deshas ging rechtop in zijn stoel zitten en leunde even naar voren waardoor zijn onderarmen op zijn knieën steunden. Hij keek even opzij naar het meisje. Vreemd dat iemand van Shadra zulke blonde lokken kon hebben. ''Je bent verdwaald is het niet?'' vroeg hij met een kleine grijns, maar niet bedoeld om haar uit te lachen. ''Het is geen ramp. Ik weet nog hoe vaak ik hier verdwaalde in het begin. Kun je nagaan, en ik heb meegeholpen dit gebouw neer te zetten'' zei hij met zijn blik weer nar de vlammen gericht. De flakkerende vlammetjes weerspiegelde in zijn ogen terwijl Deshas met een zwakke grijns terug dacht aan die herinnering.

Felicia bleef echter gewoon tegen de muur staan, en ze hield dan ook haar blik weer op hem gericht. Ze volgde dan ook zijn bewegingen goed op, waarna ze dan even de ogen sloot. Ze plaatste haar vijltje weer in haar zakje, en ze keek dan weer om zich heen. Bij het horen van zijn vraag keek ze hem met grote ogen aan, maar ze probeerde haar trots te behouden. "Nee, ik ben niet verdwaald." Zei Felicia dan ook tegen hem, hoewel ze dit keer te koppig en te trots was om het toe te geven. Bij het horen van zijn andere woorden beet ze op haar onderlip, en toch wilde ze er niet aan toe geven. Kalm liep ze gewoon wat dichterbij, en ze bekeek hem dan ook weer van top tot teen. "Wie bent U eigenlijk?" Vroeg Felicia dan aan hem, en dit keer stond ze vlak voor zijn neus. Niet dat ze iets ging doen ofzo, maargoed ze wilde wel weten wie deze man -voor haar in de stoel- was. Haar haarlok was weer eens voor haar ogen beland, en ze liet het dan gewoon maar zo. Het kon haar namelijk niet schelen dat haar blonde haarlok steeds terug voor haar ogen kwam, maargoed dan richt ze weer haar blik ergens anders op.

Deshas was ondertussen weer rechtop in zijn stoel gaan zitten tegen de rugleuning aan. Hij keek het meisje recht aan toen ze vlak voor zijn neus was gaan staan. ''De meeste kennen me onder de naam Deshas. Of als de Heer der Duisternis. Kies maar'' zei hij kalm tegen haar. ''En jij? Mag ik jouw naam weten?'' vroeg hij daarna. Pas nu ze zo dicht voor hem stond kon Deshas haar goed zien. Ze leek hem jong. Waarschijnlijk 18 jaar. Lange blonde lokken, donkere ogen. Maar wel overduidelijk van Shadra. Dat was iets dat Deshas zeker wist.

Kalm keek Felicia hem weer aan, en ze richt haar blik dan op de zijne. Toen ze zijn woorden hoorde keek ze hem iets dieper in de ogen aan, waarna ze dan even kort moest nadenken. "Hmm Deshas hé, mooie naam." Zei Felicia dan zacht tegen hem, en daarna hoorde ze zijn vraag over haar eigen naam. "Tuurlijk mag U mijn naam weten heer. Mijn naam is Felicia." Zei ze dan rustig tegen hem. Daarna keek ze weer in het rond, en rekte zich dan ook heel even kort uit. "Laat me eens raden U bent al meer dan 300 jaar, maar toch ziet U er nog steeds knap uit als vroeger?" Vroeg ze hem dan nieuwsgierig aan hem, en terwijl deed ze een paar stappen naar achteren. Ze had wel veel gehoord over de heer der duisternis, en dus wilde ze natuurlijk ook wel meer weten dan enkel die verhaaltjes. Waarvan ze wist dat sommige wel leugens waren, en anderen de waarheid. Kalm ging ze gewoon dichter bij de haard staan, en ze keek dan ook naar het vuur. Een grijnsje vormde zich om haar lippen, waarna ze dan even nadacht over haar vorige school. Man, wat had ze het daar leuk gevonden om anderen te kwetsen, maargoed dat kwam dan weer omdat ze haar zaten uit te dagen. Dan richt ze haar blik op Deshas, en ze bekeek hem weer van top tot teen. "Wat valt er hier eigenlijk allemaal op deze school te beleven? En kan U mij ook zeggen waar ik die etage van Shadra kan vinden?" Vroeg ze dan aan hem, en ze keek dan weer gewoon naar de haard. Algauw stond ze weer recht op, en ze ging dan weer voor zijn neus staan. Ze keek hem recht in de ogen aan, waarna ze dan haar beide handen op de armleuningen plaatste. Toch bleef ze Deshas diep in de ogen aankijken, waardoor er weer een grijnsje om haar lippen kwam. Ze was iets van plan, maar wat liet ze eerst niet merken. Kort daarna drukte ze haar lippen op de zijne, maar haar ogen bleven gewoon open. Dit had ze wel eens vaker gedaan bij iemand, maar dat was dan meestal voor haar eigen plezier dat ze dat deed.

Deshas keek even op met iets van lichte verbazing in zijn ogen toen hij Felicia's woorden hoorde. Dat had hij nog nooit iemand tegen hem horen zeggen. Meestal werd zijn naam gevreesd. Na haar volgende woorden of eigenlijk vraag voelde Deshas zich licht verkleuren al probeerde hij dat tegen te gaan. Deshas keek Felicia verdwaasd aan toen ze daar zo bij het vuur stond. Vond zij hem echt knap? Hij herstelde zich weer toen ze zich omdraaide. ''Die vraag heb ik al vaker gehad maar veel kan ik er niet op antwoorden. Ik heb het toen ook gezegd dit blijft een school. Veel anders dan leren zal er niet te doen zijn. De etage van Shadra lijkt me niet zo moeilijk te vinden'' zei hij daarna kalm. Hij staarde terug in haar ogen en merkte dat hij iets achteruit ging toen ze haar handen op de armleuning legde. Wat was Felicia van plan? Toen ze haar lippen op de zijne drukte was de verbazing pas echt in zijn ogen af te lezen. Zijn hele lichaam stond gespannen. Zoiets als een kus had hij al driehonderd jaar niet meer mogen voelen. Geen enkele vorm van vrouwelijk aandacht. Alleen maar angst en afgunst. Ineens flitste Katherine door zijn gedachten heen.

Felicia liet na een tijdje zijn lippen weer los, en ze had de antwoord op haar vragen wel gehoord voordat ze hem zoende. Toch bleef ze hem in de ogen aankijken, en ze dacht dan even na. "Nou ik ben net hier, en ik weet hier amper iets zijn dus daarom vroeg ik het." Zei ze dan rustig tegen hem, en ze ging dan weer gewoon recht staan. Haar donkere ogen bleven hem gewoon aankijken, en ze sloot deze dan ook even. "Sorry kon het even niet laten." Zei ze dan tegen hem met als doel op die kus. Kort daarna rekte ze zich even uit, en ze keek hem weer gewoon rustig aan. Zijn lippen waren zacht dat moest ze toegeven, en een grijnsje was even te zien om haar lippen. "Zin om wat gemeens te doen?" Vroeg ze hem dan kalm, waarna ze dan een stapje naar achteren deed. Bang voor iemand was ze nooit geweest, nouja misschien enkel voor haar neef. Ze huiverde even bij de gedachte wat haar neef had gezegd, maar dan herstelde ze zich weer even.

Deshas voelde zich een beetje ongemakkelijk worden toen Felicia hem recht aan bleef kijken. Hij was dit niet meer gewend. Pas toen ze zich verontschuldigde lukte het Deshas om zijn blik van haar ogen los te scheuren. ''Het is al goed. Zolang het maar niet nog eens gebeurd'' zei hij zacht maar of hij die woorden echt meende wist hij niet. Hij kon voor andere wel ontkennen maar in zichzelf wist hij dat dit precies was waar hij al een tijd naar verlangt had. En Felicia had het hem nu gegeven. Hij keek haar even met een steelse blik aan toen hij haar volgende vraag hoorde. '''Waar dacht je zoal aan?'' voeg hij kalm.

Felicia keek hem nog steeds aan, en ze richt dan haar blik even op de haard. Ze deed haar haarlok weer achter haar oor, en ze hoorde dan zijn woorden. In zichzelf dacht ze natuurlijk van 'we zullen wel zien', maar ze zei het niet hardop. "Het zal niet meer gebeuren heer." Zei ze dan ook met een buiging, en ze sloot dan heel even de ogen. Daarna keek ze hem weer aan, en ze hoorde dan de vraag die hij stelde als antwoord op haar vraag. "Onheil plaatsen hier, uhm leerlingen of leraren het zuur maken. Oh en slaafjes zoeken ofzo. Nouja kiest U maar wat U wilt doen." Zei ze dan tegen hem, en ze grinnikte even bij de gedachte van slaafjes. Zelf had ze ook altijd op school slaafjes gehad, en ze rekte zich dan weer even kort uit. Even speelde ze tegelijk wat met een zwarte magiebal, en ze liet dat dan in het vuur oplossen van de haard. Kalm bleef ze wachten op zijn reactie, en ze sloot dan even de ogen. Diep in haar gedachten wou ze hem ook laten 'schrikken' door op zijn schoot te gaan zitten, maar dat liet ze nog even voor later. Haar ogen had ze weer uiteindelijk op de zijne gericht. Ze kwam weer met haar gezicht dichter tot bij hem, maar ze deed niets omdat ze hem wat aan het plagen was.

PROFILE MAGICIAN