Arriving..at last (Saf)

Zijn outfit
Roger keek door de ruiten van de shuttle. Eindelijk...arrived at least...hij had zijn handen statig over zijn wandelstok gehouden de hele rit. Ze zag hij er nog ouder uit dan hij al was. Zijn hoed net voor zijn ogen. Ook zijn mondkap zat voor de zijne. Guustaaf zoals altijd op zijn schouder. Toen bijna iedereen uit de shuttle was, stond hij moeizaam op. Een medewerker van de shuttle bood zijn hulp aan. Roger wuifde deze af. Nee, van hulp moest hij niets hebben. Hij mocht dan wel van middelbare leeftijd zijn, maar hij was nog altijd in staat alle dingen zelf te doen. Echter, doordat hij kreupel was kwam hij nog wel eens ouder over dan hij was. Hij stapte de shuttle uit, zijn koffer achter zich aan zwevend. Meteen buiten scheen de zon volop op hem. Hij deed zijn handen even voor zijn ogen en deed zijn hoed lager. Ugh...hij wou nou al terug naar Shadra..deze planeet was veel te licht. Even keek hij om zich heen. Oh fijn..niemand die hem opwachtte ofzo..hij mopperde even in zichzelf, en liep verder. Nee, hij was niet echt in zijn hum vandaag. Hij namelijk altijd al ene hekel gehad aan reizen. Sommige mensen keken raar op van hem. Je zag immers niet iedere dag een dik gekleed iemand met een Kraai op zijn schouder. Hij liep naar de vast sta plaats van de koetsen. Hij liep naar de dichtstbijzijnde, en keek de koetsier nors aan. "Rij je ook toevalig lang Moonshine Academy?" vroeg hij op norse toon. De koetsier keek hem raar aan. "U bedoeld vast Starshine Acedemy meneer." Roger zuchtte. "Ja ja dat..." De koetsier knikte. "Daar kan ik u zeker heen brengen. Zal ik bagage aanne-" "Nee!" De koetsier keek even lichtjes verbaasd over de korte uitbarsting. Roger wou de koets ingaan, maar de koetsier hield hem tegen. "Sorry meneer, maar dieren zijn niet toegestaan in de koets." Hij keek even naar de koetsier. Hij zuchtte weer diep. "Goed goed.." Hij keek even naar Gustaaf, en fluisterde iets tegen zijn Kraai. De Kraai maakte een knikkend gebaar, en vloog op, eventjes geluid makend. Toen ging Roger de koets binnen, en zette zijn handen weer statig over zijn wandelstok. Zijn bagage liet hij met ene plof neerkomen op de bank tegenover hem. Toen kwam de toets hobbelend in beweging. Hij zuchtte. Dat hij dit echt ging doen...lesgeven aan kinderen...lawaaierige bengels..ach het bracht tenminste geld in het laadje...Hij keek uit het raam. Huizen kwamen voorbij. Hij keek toen naar boven. Naar de lucht. Boven de koets was een zwarte vogel te zien. Dit was Guustaaf.

Eenmaal bij de school aangekomen bij Starshine Academy stapte hij uit de koets, zijn koffer achter zich aan zwevend. Hij keek even rond, op zoek naar Guustaaf. Deze zat in een boom vlakbij de school. Toen keek hij naar de koetsier. "Hm" Hij gaf een knikje als bedankje. Toen streek Guustaaf neer op zijn schouder. Deze poetste even zijn veren. Toen begaf Roger zich naar de deur. Eens zien..om twee uur was zijn afspraak met de directeur van deze school..Savador Sathandiai. Even keek hij op zijn zakhorloge. Half 2. Hij knikte even tevreden. Ruim op tijd al zei hij het zelf. Hij opende de deur van de school. Het eerste wat hem opviel was dat hij weinig leerlingen zag. Ach ja, de lessen zouden vast al begonnen zijn.. Ach dat scheelde weer..Hij liep verder. Eens zien..zal hier ergens ene plattegrond zijn van dit gebouw..vast wel..hij keek even rond, en zag toen iets wat op een kaart leek. Ah...eens kijken..hij liep naar deze kaart toe. Eens zien..hij was nu in de aankomst hal...en het kantoor van de Headmaster was hier..Hij volgde de weg met zijn vingers. Hij prentte het pad in zijn geheugen en ging toen verder lopen.

Op zijn weg naar het kantoor, viel 1 ding hem al snel op. Dit was een zeer grote school. De weinige leerlingen die hij tegenkwam keken hem ook al na. Roger was er inmiddels wel gewend aan. Na een tijdje zag hij een deur met daarnaast een naambordje. "Savador Sathandiai. Ah...hier moest het zijn..Hij keek weer op zijn zakhorloge. Kwart voor twee. Keurig op tijd..zelfs vroeg. Hij klopte even een paar keer op de deur. Terwijl hij even wachtte op antwoord, deed hij zijn beide handen overelkaar op zijn wandelstok, zoals hij vaker deed als hij aan het wachten was.

_{'Nee,' zei hij kordaat. 'Dat is niet mogelijk.' Hij zat zoals gewoonlijk achter zijn bureau met zijn ineen gevouwen handen steunend onder zijn kin. De strenge goudgele ogen erboven staarden de leerling voor zijn neus berekenend aan. Een norse blik die hem vertelde dat hij beter kon opschieten met zijn tijd te verdoen, en tevens een verveelde blik die hem duidelijkmaakte dat hij van geen enkel belang voor hem was. De jongen stond nog geen tien minuten in zijn kantoor, maar had nu al een duidelijk antwoord gegeven. Ze dachten zeker dat hij gek was om de ene na de andere kans te blijven geven. Zo werkte het niet. En ze zouden beter moeten weten dat hij niet de persoon was om zulke kwesties door de vingers te zien, zeer zeker niet als het op schoolwerk aankwam. Je studeerde hard, je zette je in - en je zorgde er maar voor dat je alles voor de betreffende deadlines klaar had. Vooral de leerlingen uit zijn mentorklas moesten onder dat genadeloze lot lijden, maar het gold sowieso voor iedere leerling die al blij genoeg moest zijn dat hij ze überhaupt op school had aangenomen. Er waren in de afgelopen twee schooljaren geen enkele uitblinkers geweest. Geen énkele. Het was al erg genoeg dat zelfs zijn eigen dochtertje van vier op sommige vlakken meer kennis over magie had dan een oliedomme derdejaars. Dat zijn leerlingen niet bepaald intelligent waren was voor hem al een algemeen bekend feit, maar dat ze nog konden denken dat hij twee vingers in zijn neus zou steken en met een achteloos wuifje op het verzoek instemde - dat was waanzin. Hij was overeind gekomen, zijn halfvolle wijnglas in de ene hand en zijn blik nog gevestigd op het nieuwe hopeloze geval voor zijn neus. 'Maar - sir, als ik.. als we nu eens afspreken dat -'
'Ik zei: dat is niet mogelijk.' herhaalde hij kil. Hij zag de hand van de jongen waarmee hij zijn beschamende cijferlijst vasthield even trillen. 'En wat als we dan - ' Het joch kreeg geen kans meer zijn zin af te maken, want hij werd in een onverwachte grissende beweging ruw bij zijn nek gegrepen.
'Ben je al net zo doof voor mijn woorden als dat je blind bent voor de werkelijkheid, jongen?! Moet ik het voor je uitspellen?! Het binnenhalen van redelijke compensatiepunten is JOUW verantwoordelijkheid, en NIET de mijne!' Zonder pardon en zonder er verder nog woorden aan vuil te maken sleurde Savador het joch eigenhandig aan zijn nek mee tot aan de deur, waar hij hem achteloos buiten zijn kantoor smeet. De deur vloog vervolgens met een geweldige klap voor de neus van de beduusde jongen dicht. Verachtelijke dwazen ook. Ze konden hun tijd beter besteden door zichzelf als de wiedeweerga nuttig te gaan maken in plaats bij hem te komen smeken en te janken. Daar stond hij niet voor open, bij Medusa nog aan toe. Er ontsnapte een zachte kreunerige zucht uit zijn keel terwijl hij zich met zijn ogen gesloten weer in zijn bureaustoel liet zakken. Hij was er niet meer aan toegekomen het recept voor de pillen voor zijn ziekte bij de apotheek af te halen en dat eiste nu duidelijk zijn tol. Hij zakte net onderuit en wilde het wijnglas aan zijn lippen zetten toen de vredige stilte opnieuw ruw verstoord werd door aankondigend geklop op de deur. Verdomme, hoe vaak moest hij zichzelf nog duidelijk maken?! Als het dat joch weer was kon hij een trap onder zijn luie kont krijgen, period. Mopperend kwam hij uit zijn stoel overeind en beende in een luide woedende pas richting de deur, klaar om de dwaas een oplawaai te geven. Toen hij deze echter in zijn ergernis openzwaaide stond er geen zielig onderkruipsel dat zijn domheid zo graag voor een tweede keer wilde bewijzen, maar een man. Een onbekende, wat duister ogende, maar goedgekleedde man. En toen herinnerde hij zich de afspraak weer die hij deze middag had staan, met ene sir Swain die hier de rol als leraar Duistere Magie zou vertolken. 'Ah..' Het kwam er zo kalmpjes uit dat je je niet in zou kunnen denken dat hij een paar minuten ervoor nog woedend een leerling bij zijn lurven gegrepen had. Met opgeheven kin en iets vooruitgestoken borst nam hij de man roerloos in zich op. De eeuwige trots was nu ook zichtbaar aan zijn stijve houding, als een mannetjesdier tegenover een ander dat moest laten zien dat hij de dominante was, en daar zijn trots voor droeg. Maar ondanks zijn bijna hooghartig permanente houding was te zien dat zijn ogen even fonkelden. De stok waar zijn handen op rustten, de nette kledij, de serieuze uitdrukking op het oudere gezicht. De man was Shadraans, geen twijfel mogelijk. Zo Shadraans als het maar zijn kon. Net als hij. Dat kon hij wel waarderen. Dat kon hij zeer waarderen. 'Ik verwachtte je al. Kom binnen.' En zoals het ook betaamde wanneer hij ergens tevreden over was, klonk er een flintertje van enige hartelijkheid in zijn anders zo kille stem terwijl hij uitnodigend opzij stapte.}

Het duurde eventjes, maar uiteindelijk werd er voor hem opengedaan. De persoon in de deuropening straalde meteen autoriteit uit, dat kon je zien. Ja..dit moest Savador Sathandai zijn. Ah..hij mocht deze man nu al..dat was een goed teken. Het kwam niet vaak voor dat Roger iemand al meteen mocht. Hij maakte een kort knikje, terwijl hij zag hoe Savador hem bekeek. "Thank you my good sir." zei hij, zo Shadraans als het kon. Hij liep het kantoor binnen, ondersteund door zijn wandelstok, en deed ondertussen zijn hoed af. Deze hield hij in zijn handen. Toen deed hij zijn jas uit, terwijl hij zijn hoed over de stoel heen legde. Dit ging echter zeer moeizaam, omdat hij maar 1 hand vrij hiervoor had. Toen hij eenmaal deze uit had, Deed hij zijn hoed omhoog en legde zijn jas over de stoel, zijn hoed erop. Hierna, ging hij toen moeizaam zitten, zijn handen weer statig over elkaar op de kop van zijn wandelstok gezet. Nu was ook zijn nogal rare haarstijl te zien. Drie strepen zwart haar over een kaal hoofd. Het was een nogal rare combinatie om te zien. Deze kledij en dan dit haar. Hij keek even om zich heen. Aah..alsof hij terug op Shadra was... Hij hield erg van de ouderwetse inrichting. "Het was tot mijn genoegen erg rustig in deze school toen ik aankwam.." Hij knikte even. Waren er nou zo weinig leerlingen...of waren deze leerlingen voor de verandering eens van die rustige types...niet van die types die hij wel eens had gezien in de straten van de steden van Shadra..Onbenullige, lawaaierige dwazen...die nog moesten leren hoe het was om je als een volwassene te gedragen... Echter, zette hij dit beeld al gouw uit zijn hoofd. Het was immers onder lestijd. De lessen zouden natuurlijk zijn begonnen. Toen zag hij vanuit zijn ooghoek een bekende zwarte vogel bij het raam neerstrijken. Deze keek even naar binnen. Hij knikte naar deze. Dit was niemand minder dan Guustaaf. Hij keek weer naar Savador. "Ik hoop dat u geen bezwaar hebt als mijn Kraai mij vergezeld tijdens dit gesprek?" zei hij, knikkend naar de Kraai die bij het raam stond. Guustaaf was altijd een erg betrouwbare raadgever geweest, en kon hem misschien herinneren aan eventuele afspraken die hij tijdens dit gesprek maakte.

_{Goed, de man zag er wellicht wat eigenaardig uit, al de formele aspecten weggedacht. Zijn haarstijl deed hem nog het meest denken aan de krijgers uit de laatste stammen op Erd en zijn verouderde gezicht tekende hier en daar een litteken af. Maar geen Shadraanse man kon zich Shadraans noemen als hij niet op zijn minst één opvallende eigenschap had waar je hem direct aan kon herkennen. Bij hem was het zijn combinatie in een licht getinte huid en ravenzwart haar, wit op zwart - en bij de man voor hem waren het zijn bloedrode ogen en de opvallende kledij. Bovendien zaten die littekens er vast niet voor niets. Het waren veelal de nagelaten bewijzen van strijdlust en ervaring die hij ongetwijfeld in zijn leven had opgedaan. Want sir Swain oogde als een man op leeftijd, of dat leek enkel zo door het gebruik van zijn wandelstok en zijn iets gebogen rug tijdens het lopen. Klachten die hij, ondanks zijn jongere leeftijd, ook herkende. Maar de beste man onderwierp zich aan hem, zoals het hoorde, en dat hij de bewijzen van strijd droeg op zijn gelaat beloofde enkel veel goeds voor de aankomende lessen die hij zou geven. En daarbij werd zijn ego nog eens extra gestreken doordat Swain blijkbaar ook over enig fatsoen beschikte en een goed woordje Shadraans kon spreken. Zoals hij het het liefste hoorde. Nauwelijks opmerkzaam trok één van zijn mondhoeken zich iets op in wat leek op een poging tot een zuinig glimlachje terwijl de man zijn kantoor binnentrad. Het feit dat de man de juiste manieren had werd hem nogmaals bewezen toen hij zijn hoed afzette, zoals dat een heer betaamde binnenshuis, en zijn jas over de leuning van zijn stoel drapeerde. Hij wierp even een korte neutrale blik richting Swain toen deze wat moeite leek te hebben om plaats te nemen, maar keek toen de andere kant op en naderde met zijn handen voor zijn onderbuik dichterbij. Het was bijna dezelfde reactie van iemand met redelijke manieren die wist dat het onbeleefd was om iemand aan te staren die iets mankeerde, en dit openlijk aan het uiterlijk te zien was.
'Het was tot mijn genoegen erg rustig in deze school toen ik aankwam..,' vertelde sir Swain toen hij uiteindelijk zat, wat een spottende blik en een sceptisch opgetrokken wenkbrauw van Savador tot gevolg had, die met een hand tegen zijn heup naast zijn stoel stond en bedenkelijk op de man neerkeek. 'En helaas berust dat op toeval,' kwam er al net zo smalend uit als de emotie op zijn verwrongen gezicht. 'Je bent zojuist een internaat binnengetreden met broodnodige uiterlijke zorg en educatie voor de meest incompetente, onhandelbare idioten. Wen er maar niet teveel aan.' Hij deed een la van zijn bureau open en haalde er enkele documenten uit, geen acht slaand op de informatie die hij zojuist gegeven had en die niet bepaald uitnodigend was voor een zojuist gesolliciteerde om te weten te komen. Het was niets meer dan de waarheid, en hij wist dat Swain over genoeg hersens beschikte om dat ook allang te weten. Hij leek hem een verstandige man, anders dan die jonge dwazen die hij normaal over de vloer kreeg die met een lief lachje en zachtaardig gedrag hun gewenste rang dachten te kunnen krijgen. Met een zachtaardige aanpak kwam je niet ver in het leven. Gold ook voor onwetende pubers.
Zijn ietwat norse blik ging weer naar Swain toen deze hem iets met een kleine knik achter hem verzocht, en vervolgens naar de kraai bij het raam. Er trok even een onvoldane frons over zijn gezicht, maar hij draaide zich toch om en beende naar het raam. Zonder iets te zeggen draaide hij deze open om het dier tegen zijn zin in binnen te laten. Liever had hij geen beesten in zijn kantoor die haren, veren of wat dan ook in zijn traditionele Shadraanse tapijt kon blijven hangen hadden. Slangen, dat waren pas reine dieren. Gladde schubben, geen onsmakelijk geslobber of gekauw tijdens hun maaltijd, ze waren snel en intelligent en bijzonder hulpzaam. Maar goed - als de man erop stond. Het was dat hij hem wel kon waarderen, anders was het kortaf een 'geen sprake van' geweest van zijn kant.
Hij probeerde geen aandacht te besteden aan het verenpak van de raaf, en of het beest in de rui was terwijl hij zijn stoel naar achter schoof en er kalmpjes op ging zitten.
'Heb je eerder ervaring opgedaan in het onderwijs?' luidde zijn eerste vraag zonder dat hij daarbij naar de man voor hem opkeek. Zijn hand maakte sierlijke bewegingen en strakke, strenge uithalen op het perkament voor zijn neus met de veer van een Shadraanse Griffioen die hij als schrijfveer gebruikte.}

PROFILE MAGICIAN

» Arriving
» Arriving. [&NIGHT]

Arriving..at last (Saf)

Arriving..at last (Saf)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen