Theme:

Tatoeage:

Charactersheet:

Relaties:








Hoewel de geboorte van jonge Ellionora de familie niet goed had gedaan, leefde ze de beginfase van haar leven vredig, rustig en groeide ze langzaam op tot een bijzonder kind. Ellionora groeide op met de uiterlijke kenmerken van haar vader. Ze had zijn lange, slanke lichaamsbouw, zijn handen, zijn haar en hun ogen kwamen bijna precies met elkaar overeen. In combinatie met enkele uiterlijke trekjes van haar moeder, zoals de bouw van het gezicht, een gave huid en andere kleine puntjes over haar lichaam, die ervoor zorgde dat Ellionora er al redelijk vrouwelijk uit zag voor haar leeftijd, werd ze gezien als een knap meisje. Ze was een echte Shadraan, wat enige trots op wist te wekken in de familie. Karakteristiek was ze echter voor grote delen precies Zylvaia toen ze nog jong was. Ze was energiek, optimistisch, nieuwsgierig, eerlijk en deelde eenzelfde passie voor het leven. Van zichzelf was Ellionora alleen wat rebelser, durfde ze meer, sprak ze ongegeneerd haar mening en was ze een aardige doorzetter. Een bijzonder karakter voor een volbloed Shadraan. Bijzonder in de zin wat zeker niet gewaardeerd werd door de rest van de familie. Ze zagen deze eigenschappen als een zwakte en hoopte dat jonge Ellionora wat meer op haar vader zou gaan lijken. Hij was veel harder, oplettend, onverschrokken, trots en een geboren leider. Kwaliteiten die een echte Fyles hoorde te hebben. Kwaliteiten die jonge Ellionora moest ontwikkelen en aanleren. Het was dus zeker dat er zware jaren voor de boeg stonden.
Toch leken de eerste levensjaren van Ellionora leken nauwelijks tot niet uit zorgen te bestaan. Door haar positieve, energieke, rebelse, nieuwsgierige karakter besteedde ze de dagen het liefst in de tuinen van het landhuis. Hier ging ze op ontdekkingstochten, wilde ze op avontuur gaan zoals die heldhaftige ridders in die boeken die haar in de avond voorgelezen werden. Afgezien van de momenten waarop ze even op haar roekeloze, onvrouwelijke gedrag gewezen werd leefde ze haar leventje als een gelukkig kind. Dit veranderde echter nogal drastisch toen Ellionora haar zesde levensjaar naderde. Het begon klein, redelijk subtiel, bijna onzichtbaar. Toch viel het Ellionora na enkele dagen op. Steeds minder vaak zag ze haar moeder. En wanneer ze haar moeder wel zag, deed ze zich heel anders voor dan Ellionora haar kende. Zylvaia zette zichzelf killer tegen haar dochter op, alsof ze haar niet wilde zien. Langzaam begon ze zich van Ellionora af te sluiten, wat Ellionora met onbeantwoorde vragen liet zitten. Eerst wekte dit een onbegrijpend, schuldig gevoel bij haar op, dacht ze dat ze misschien iets verkeerds had gedaan. Maar later sloeg dit gevoel langzaam over in een bepaalde boosheid, een soort woede over haar onbegrip en haar moeder. Ze voelde zich verwaarloosd, achtergelaten. En dit gevoel werd alleen nog maar erger toen Ellionora zes jaar was geworden en haar scholing eindelijk zou beginnen.
De wetten van de familie spraken met tradities en oude gewoontes, waar iedereen zich aan achtte te houden. Wetten waar Ellionora nu pas echt mee in aanraking leek te komen en leerde kennen. In een weerzinwekkende tijd van drie maanden wisten ze haar energieke, vrolijke, nieuwsgierige persoonlijkheid als een vlam te doven. Haar dagelijkse leventje werd niet meer gedreven door ontdekkingen die ze zou maken in de tuin, door te fantaseren over avonturen, het aanhoren van verhalen over helden, ridders en draken. Nee, het was elke dag met haar neus in de boeken gestoken woorden leren waarvan ze de betekenis nauwelijks kon onthouden. Elke dag zwaar leren die voor een gemiddeld kind van haar leeftijd nauwelijks te doen waren, en na afloop van de leersessies meteen over op danslessen en het leren spelen van drie verschillende instrumenten; viool, piano en cello. Haar gedrag, manier van spreken, lopen, kleden, zitten, eten, drinken, alles werd bijgeschaafd en veranderd tot ze de uitstraling van een ware dame zou krijgen. Maar daar bleef het allemaal niet bij. Als de enige opvolger van de familie moest Ellionora ook de verantwoording hoog houden op politiek gebied. Op een opbouwde manier, in een redelijk rap tempo werd ze volgestampt met geschiedenissen over de planeten, oorlogen, culturen, plannen van aanpak, politieke leiders, noem maar op. De beste, strengste, meest volhardende leermeesters werden ingeschakeld hiervoor. Elke dag stierf het energieke kind in Ellionora meer en meer en begon haar leven een grijs vlak te worden, gevuld door een waas van leren en studeren. Dagen werden weken, weken werden maanden en Ellionora begon eindelijk de karakteristieke trekken van haar vader te tonen. Ellionora werd harder, rustiger, stiller, beheerster, maar bovenal; killer. Haar energieke optimisme werd opgeslokt door de lessen die ze kreeg. Ze leerde haar emoties te verbergen achter een masker en opgesloten te houden voor zichzelf, diep binnenin haar. In een halfjaar tijd was haar energieke kant bijna volledig uitgeroeid alsof het niks meer dan een stuk onkruid was geweest. Toch wist ze met veel moeite haar rebelse kant nog in leven te houden. Elke avond, voor het slapen gaan, haalde ze een boek onder haar kussen vandaan waarin verhalen over avonturiers stonden geschreven. Dappere helden die de planeten af reisde, zonder angst voor wat dan ook leefde en zich niks aantrokken van wat de mensen om hen heen dachten. Fanatiek probeerde ze de verhalen die zo af en toe nog moeilijke woorden bevatte te lezen, of staarde ze gewoon voor uren lang naar plaatjes die in de boeken stonden. Dit waren helden die een droom leefde in de ogen van Ellionora. Die helden waren haar motivatie, haar drijfveer, zorgde ervoor dat ze met goede hoop door kon blijven gaan. Maar dit werd na enkele weken ook steeds minder en minder. In een enorme, weerzinwekkende snelheid was het energieke kind steeds kouder aan het worden, leek ze langzaam in steen te veranderen. Het prachtige, levenslustige kind wat Zylvaia op de wereld had gezet leek verdwenen te zijn, uitgemoord. Iets wat voor ondragelijk veel pijn had gezorgd in arme Zylvaia haar hart. Ze had zich ervan geprobeerd af te sluiten, geprobeerd om zichzelf de pijn te besparen. Maar allemaal tevergeefs. Ze kon niks anders dan toekijken terwijl ze zag hoe de glans in haar dochter haar ogen langzaam verdween en ze langzaam veranderde in het gene wat ze haar eigenlijk had willen besparen. Haar dochter, het lichtpunt in dit leven waar ze zelf niet voor gekozen had, was langzaam aan het afsterven.
Op de avond van 8 december, enkele dagen voor Ellionora haar zevende verjaardag, had Zylvaia eindelijk aan de buitenwereld laten merken hoe ze de pijn en dit leven niet meer aankon. Die avond, gehuld in haar slaapkleding, al helemaal klaar om naar bed te gaan, struinde Ellionora door de gangen van het landhuis richting de slaapkamers van haar ouders, opzoek naar haar moeder. Niet om iets te vragen, te laten zien, om te praten, of wat dan ook, maar omdat ze het gevoel had dat ze haar moest zien. Ze had geen verklaarbare rede ervoor, ze had gewoon opeens het gevoel dat ze haar moeder moest zien. Er was een zekere stem in haar hoofd die haar leek te vertellen dat ze het moest doen. En zonder er verder bij na te denken volgde ze haar gevoel. Toen Ellionora eindelijk aangekomen was bij de slaapkamer was er niemand te vinden. De lichten brandde wel, maar haar moeder was er niet. Ze wist dat haar vader op dit late uur nog in zijn kantoor zat te werken, dus daar kon ze het ook niet aan vragen. Maar net toen ze de kamer weer uit wilde lopen om haar zoektocht voort te zetten zag ze dat de deur van de badkamer op een kier stond en tussen de kier vandaan scheen licht. Vrijwel direct wandelde Ellionora de badkamer in, waar ze haar moeder aantrof. Maar niet bepaald in een manier die ze had verwacht. Met haar ogen nog maar half geopend lag het lichaam van Zylvaia zonder ook nog maar een spiertje te bewegen in de halfgevulde badkuip. Warme dampen danste nog van het met bloedgemengde water, markerend dat de daad nog niet eens zo lang geleden verricht was. Bijna nieuwsgierig deed Ellionora een paar stappen dichterbij om haar moeder beter te kunnen bekijken. Haar moeder was gehuld in een simpel, maar elegant, wit jurkje, had haar lange haren los, droeg niks aan haar voeten en ook geen verdere accessoires. Het witte jurkje was door het bloed wat uit haar polsen was gestroomd echter op de meeste delen naar rood verkleurd. Het beetje mascara wat ze deze avond had gedragen was tot over haar wangen uitgelopen door de zoute tranen die ze gehuild had tijdens het uitvoeren van haar acties. Van haar moeder liet Ellionora haar blik voor een klein moment overglijden naar de andere kant van de badkuip, waar ze op de rand het scherpe, bebloede mes kon zien liggen waarmee Zylvaia haar lot bezegeld had. Onbevreesd, zonder dat er ook maar een sprankje emotie haar blik leek te vullen om wat jonge Ellionora net had aangetroffen ging ze bij de badkuip zitten en liet ze haar hoofd op de rand rusten, haar moeder aanstarend. Nog nooit was Ellionora in persoon in aanraking geweest met de dood, maar toch wist ze al precies wat het betekende. Ze zag hoe het licht uit Zylvaia haar ogen onvindbaar was geworden. Het waren niks meer dan twee jadekleurige bollen geworden, vlak en nog zonder enige vorm van leven in zich. Na daar ongeveer een uur gezeten te hebben liep Ellionora de kamer uit om opzoek te gaan naar een dienstmeid. Na vijf minuten zoeken had ze er twee gevonden, die aan het einde van de gang met elkaar stonden te roddelen over enkele leden van de bewaking. Rustig vertelde Ellionora dat ze iets had gezien in de badkamer van haar ouders en leidde ze de twee meiden naar de badkamer, waar ze de schrik van hun leven aantroffen. In pure paniek en wanhoop begonnen de twee meiden te gillen, handen voor hun ogen of mond geslagen. In een helder moment rende één van de meiden de kamer uit, zei dat ze heer Fyles uit zijn kantoor zou halen. De andere meid bleef bij jonge Ellionora. Hysterisch en geschokt probeerde de dienstmeid jonge Ellionora te troosten, die met een levenloze blik naar de dode ogen van haar moeder staarde. Er was geen moment geweest dat ze verdriet om het verlies van haar moeder gevoeld had. In Ellionora haar ogen had ze haar moeder al maanden geleden verloren, vanaf het moment dat ze zich van haar af begon te sluiten. Ze was niet verdrietig om deze gebeurtenis, ze werd er alleen maar kouder en harder van. Haar rebelse vlam was nu slechts nog maar een klein, zwak lichtpuntje in een compleet zwarte kamer.

De jaren kropen voorbij, waarin elke dag hetzelfde leek te bieden. Lessen waren zwaarder en meer geworden, zeker nadat ze op negen jarige leeftijd hadden ontdekt dat Ellionora een schaduwtemmer was. Eindelijk begon ze de zekere perfectie te krijgen waar de familie Fyles zo lang naar streefde. Ze was een slank, lang meisje, met een mooi poppengezichtje, schitterende, mistgrijze ogen, had prachtig, lang, gitzwart haar dat tot haar onderrug kwam en was elke dag gehuld in de mooiste, duurste jurken. Het leven van Ellionora was zo grijs en grauw geworden dat de vlammen van de passie in het leven bijna volledig gedoofd waren in haar. Tot een zekere dag, toen ze elf jaar was. Tijdens het ontbijt kwam haar vader met ‘goed nieuws’. Na enkele problemen en onenigheden tijdens het onderhandelen hadden ze eindelijk een geschikte kandidaat gevonden als verloofde voor Ellionora. Een zeer getalenteerde jonge, net iets ouder dan zij. Op de dag van haar twaalfde verjaardag zouden ze elkaar voor het eerst kunnen ontmoeten. En dit was de druppel voor Ellionora. Ze zou haar leven niet leven als haar moeder; doodongelukkig de rest van haar dagen besteden met een man waar ze niet eens van hield! Maar het antwoord ‘nee’ werd niet getolereerd. Wanneer Ellionora haar mening hierover deelde met haar vader werd ze beloond met een rake klap in haar gezicht en een preek waarin hij haar vertelde over ‘hoe hij dit allemaal deed voor haar bestwil,’ en ‘hoe ondankbaar ze wel niet was.’ Maar Ellionora nam hier geen genoegen mee. De kleine vlam in haar, die haar rebelse kant weerspiegelde was spontaan omgeslagen in een heuse steekvlam en had nog nooit zo intens gebrand. Het was tijd om haar lot zelf te gaan bepalen, zoals de karakters in haar boeken dat altijd deden. Ze zou weggaan van deze gevangenis, de wereld in trekken en haar droom leven; het ontdekken van geheimen en avonturen beleven. Ze had er genoeg van.
12 maart, toen het winterse weer zich eindelijk terug begon te trekken en de temperatuur buiten wat aangenamer werd, had Ellionora besloten te vertrekken. Voor weken lang had ze een plan zitten bedenken, onderzoek gedaan naar de mogelijkheden daarin, het plan bijgeschaafd en beter in elkaar geschoven, tot ze er zeker van zou zijn dat het ging werken. Deze dag zou in haar ogen het beste gaan werken. 12 maart was de avond van de nieuwe maan, waarin ze zich uitstekend goed in de duisternis kon verbergen en onopgemerkt langs de beveiliging kon sluipen. Daarbij was het op een zondag en het was haar opgevallen dat op zondagen de beveiliging altijd wat ‘losser’ was. Ze hadden het weekend nog in hun hoofd, dus lette ze deze dag nooit zo goed op als het zou moeten. Maar dit was niet het enige punt waar Ellionora aan moest denken voor haar ontsnapping. Ontsnappen uit het landhuis was één ding, maar dan uit de klauwen van haar vader blijven was een ander punt. Ze probeerde zichzelf dus zo onherkenbaar als mogelijk was te maken. Diep in de kasten had ze oude jongenskleding gevonden die ze wat scheurde en aantrok. Haar lange haren knipte ze zo kort mogelijk af waardoor het wat omhoog ging springen. Haar gezicht besmeurde ze met oogpotlood en mascara wat ze van de dienstmeiden gestolen had. Op deze manier leek ze een totaal ander persoon; een jonge van de straat, een beetje ‘Oliver Twist’ had ze het zelf genoemd. Het uiterlijk had ze gelezen in één van haar boeken, wat haar toen wel als een goed punt had geleken om te onthouden. Als het eenmaal duidelijk zou worden dat ze vermist was, zouden ze gaan zoeken naar een rijk meisje, niet naar een jonge van de straat. Tevreden over haar manier van aanpak was Ellionora het huis uit geslopen, middenin de nacht. Eindelijk het gevoel van voldoening weer voelend trok ze de stad in waar haar nieuwe leven zou gaan beginnen.

11 jaar||De Hopeloze Straatrat
Hunger makes a Thief of any Man
In de eerste paar dagen die Ellionora leefde op straat kwam ze er achter hoe erg ze zich overal in had vergist. In de boeken die ze had gelezen leken de hoofdpersonages alles altijd met het grootste gemak te doen. Maar voor haar leken zelfs de simpelste dingen een grote uitdaging te zijn. De wandeltochten die Ellionora maakte om zo ver mogelijk bij het landhuis vandaan te raken waren veel uitputtender dan ze had gelezen. Ook het stelen van voedsel was, ondanks dat het altijd zo mooi en simpel omschreven was in haar lievelingsboeken, leverde haar geen maaltijden op, maar problemen en narigheden. Bij het bedelen bleek Ellionora al snel wat succesvoller te zijn, maar ook dit werkte slechts met puur geluk. Shadranen stonden nou niet bepaald bekend om hun vrijgevigheid en medelijden. Toch ving ze hier vaak al sneller wat te eten mee dan wanneer ze een poging deed om het te stelen, dus dat was in elk geval de oplossing voor één van haar problemen. Het was een hele overgang, van de duurste, chicste maaltijden naar goedkoop voedsel wat zakjes en potjes kwam, maar het vulde haar maag tenminste. Een ander probleem, wat minder goed verholpen kon worden, was het slapen. De temperatuur buiten werd met de dag gelukkig wel aangenamer en aangenamer, maar dat maakte niet dat Ellionora haar zachte bed niet meer miste. De harde grond wist haar enkele slapeloze nachten te geven, omdat haar lichaam het harde leven op straat helemaal niet gewend was. En zelfs wanneer Ellionora in slaap wist te komen duurde het nooit lang voordat ze weer wakker werd. Was het niet om de honger, was het wel door de mensen om haar heen. Nee, het waren zeker niet de makkelijkste dagen voor haar geweest. Ze was smerig, hongerig, had blaren op haar voeten van al het geloop, blauwe plekken en schrammen zonder dat ze echt goed leek te weten hoe ze eraan gekomen was en had eigenlijk geen idee waar ze was. Ze had verwacht dat het makkelijker zou zijn, dat de dingen allemaal beter zouden worden als ze eenmaal op weg was. Maar niks wat ze uit die boeken gelezen had leek waar te zijn. Nog nooit had ze zich zo dom gevoeld. Ze begon zichzelf langzaam te haten om haar onwetendheid, terwijl ze moeizaam de dagen uitzat. De gedachte om terug naar huis te gaan kwam echter geen moment in haar op; haar trots zou het nooit toelaten. Ze weigerde om als een laffe hond, met haar staart tussen haar benen en hangende oren terug te kruipen. Ze zou dit leven volhouden, hoe vreselijk het ook mocht zijn. Het kon nooit erger zijn dan trouwen met een zak van een vent. Ze zou dus, als een trots, dwaas kind die in deze weken pas voor het eerst met haar eigen ogen de buitenwereld had gezien, haar dagen uitzitten, hoe duister het vooruitzicht ook mocht wezen.

Het was drie weken geleden sinds Ellionora haar thuis had verlaten nu. En hoewel ze min of meer de wetten van de straat wat beter begon te begrijpen, was het overleven alles behalve makkelijker geworden. Ze had zoveel gelopen, was zo ver van huis dat ze werkelijk geen idee had waar ze zich bevond. Wat ze wel wist over de plek waar ze zich momenteel bevond was dat het verkrijgen van voedsel een bijzonder moeilijke opgaaf was. De mensen zelf hier leken ook niet al teveel geld te bezitten en waren alles behalve vrijgevig naar nog meer bedelaars toe. Ze moest hier weg als ze wilde overleven. Maar hoe verder ze trok, hoe dieper ze in de armoede leek te komen en hoe onguurder de types die ze tekenkwam leken te worden. In een zo rap mogelijk tempo probeerde Ellionora vastberaden uit dit deel van Shadra te komen, maar werd plots teruggehouden bij het aanzicht van iets zeer aangenaams. Iets wat zo simpel leek in het dagelijks leven maar in haar ogen bijna een pot goud was. Een eindje verderop, net aan de andere kant van de straat van waar ze stond kon ze twee jongens zien die stonden te wachten op iets. Ze had werkelijk geen idee op wat, misschien een taxi, vrienden die ze kwamen oppikken, of wat ook, maar dat interesseerde haar ook niet. Wat haar wel interesseerde wat het gene wat op de grond naast één van de jongens stond; een boodschappen tas. Een tas gevuld met etenswaren, net gehaald uit een supermarkt. Hoeveel Ellionora er wel niet voor zou geven om die tas in handen te krijgen… Ze had zo een honger; ze had al een paar dagen lang niks anders gegeten dan droog, oud brood wat een oude vrouw naar haar hoofd gesmeten had om van haar gebedel af te kunnen zijn. En die tas gevuld met etenswaren, net uit de supermarkt gehaald leek haar naam bijna te roepen. Ze zou het snel doen, eropaf rennen, pakken wat wilde hebben en zo snel mogelijk weggaan. De jongens stonden met hun rug naar haar toe, dus viel dat al in haar voordeel. Ze zou de donkere steegjes in duiken, die kende ze al aardig. Het was makkelijk om daar iemand kwijt te raken en te verdwalen, dus zou dat haar beste kans zijn om te slagen. Haar eigen plan goedgekeurd zette Ellionora het op een lopen, griste ze de tas mee en sprintte ze zo snel haar vermoeide benen haar konden dragen richting de steegjes. Gedreven door angst, honger en wanhoop zigzagde ze door de donkere straatjes door. Luide, kwade voetstappen hoorde ze achter zich aan galmen. Bij het horen hoe ze dichterbij kwamen sloeg de angst toe en probeerde ze haar benen sneller te bewegen dan mogelijk was. Een verkeerde stap werd gezet en liet Ellionora struikelen waardoor ze met een harde klap op de grond smakte, de tas met eten tegen zich aangeklemd. Gehaast en in paniek probeerde ze weer overeind te krabbelen in de hoop dat ze nog een kans zou hebben om weg te komen, maar werd precies dat moment omhoog getrokken aan haar korte haren. Nog geen twee seconden daarna ontving ze een rake klap in haar gezicht, waardoor ze opnieuw tegen grond aan klapte. Toen ze op de grond lag kon ze haar eigen bloed proeven en merkte ze pas de pijn in haar onderlip. Tand door de lip, maar in vergelijking met wat er zou gaan volgen, was die tand door de lip nog maar een aai geweest. Toen ze op de grond lag ontving ze nog meer klappen en trappen, samen met boze, bespottende scheldwoorden en preken over ‘waar ze het lef vandaan had gehaald.’ Bang en bijna huilend van de pijn had Ellionora zichzelf opgerold in een bal en hield ze de tas met eten stevig tegen haar borst geklemd. Ze was bang, maar niet laf. Ze zou niet opgeven nu, ze was hiervoor te ver gekomen en had nu al teveel klappen opgevangen om het voor niks te laten zijn. Ze mocht zich hierdoor niet af laten schrikken, ze was een Fyles en die waren nergens bang voor! Ze moest de eer aan zichzelf houden en laten zien dat ze zichzelf heus wel wist te redden. Pijn en lijden was allemaal maar tijdelijk, het duurde nooit voor eeuwig. Ze moest zich er gewoon even doorheen vechten, daarna zou dit alles niks meer dan een slechte herinnering zijn.
En toen stopte het opeens. Geen gescheld meer, geen getrap meer, het was opeens doodstil. Langzaam opende Ellionora haar ogen die ze net stevig dichtgeknepen hield. Haar spieren begonnen zich weer wat te ontspannen, maar spande zich direct weer aan bij het aanvoelen van de zware sfeer die plots in de donkere steeg hing. Heel voorzichtig en langzaam kroop Ellionora wat uit elkaar om te kunnen zien wat er gebeurd was. Daar zag ze dat er een man zich bij het toneelspel gevoegd had, maar niet om samen met de twee jongens haar in elkaar te slaan. Hij stond achter één van de jongens en hield een pistool tegen zijn achterhoofd gedrukt, terwijl een koude blik in zijn ogen lag. Van verbazing kwam Ellionora wat meer overeind. Spontaan was ze de pijn van net volledig vergeten. Een luide knal volgde vlak daarna, waarna spetters die op de grond vielen te horen waren. De ogen van de jonge verloren opslag al het leven uit zich en het lichaam viel slap voorover. Geschrokken kroop Ellionora een stuk opzij, het lichaam ontwijkend. De andere jonge zette het op een lopen, probeerde zo snel mogelijk te ontkomen aan het lot wat zijn vriend net had moeten aanvaarden. Maar zijn snelheid was geen partij voor de kogel die met het grootste gemak door zijn schedel heen boorde en er een snel einde aan maakte. In de tussentijd was Ellionora overeind gekropen en geprobeerd om weg te hinken, maar binnen de kortste keren alweer onderuit gegaan. De man die haar zojuist had gered was in alle rust naar haar toe gelopen en had haar omhoog geholpen, vragend of het wel een beetje met haar ging. Ellionora had er niet op gereageerde. Ze had eindelijk wat ze wilde hebben, dus wilde ze gewoon weg. Maar de man stond erop dat ze met hem meeging en hem liet helpen met haar verwondingen. Na aardig wat tegenstribbelen en gesnauw, van Ellionora haar kant natuurlijk, stemde ze hier uiteindelijk toch mee in en volgde ze de man mee naar zijn ‘huis’.
Ze hadden ongeveer vijf kilometer gelopen –wat voor arme Ellionora eigenlijk meer hinken was geweest- nadat ze eindelijk aankwamen bij de man zijn zogeheten ‘huis’. Het was een klein appartement wat boven een kraakpand stond, vermoedelijk ooit een bakkerij of restaurant geweest. Het was klein, krap en het rook er naar sigaretten, drank en bloed. Toch leek de sfeer die in het kleine appartementje hing gezellig en had het een bepaalde rust. Het soort rust wat Ellionora nog niet eerder mee had mogen maken. Het maakte haar comfortabel in de vreemde omgeving en zorgde ervoor dat haar verkrampte spieren zich wat ontspande. Tijdens het behandelen van Ellionora haar verse wonden stelde de man zichzelf voor als ‘Rox Audax’. Ook legde hij ondertussen uit wat zijn zaken met de twee jongens waren geweest. Dat de groep waarin ze hoorde voor een aantal problemen had gezorgd naar zijn dierbaren toe, voor al enkele maanden en dat hij steeds opzoek was geweest naar een goed moment om daar een einde aan te maken. Dat het een geluk bij een ongeluk was dat zij haar gezicht op dat bewuste moment daar had laten zien, omdat ze hem de perfecte kans aan had geven. Op zijn beurt stelde hij ook vragen aan haar, bijvoorbeeld hoe het was dat ze zo kalm onder de situatie gebleven was, waar ze vandaan kwam, hoelang ze al op straat woonde en of ze mensen had waar ze terecht kon. Maar Ellionora beantwoordde zijn vragen niet. Hij had haar dan wel geholpen, vertrouwen deed ze hem nog steeds niet. Ze had geleerd van haar eerdere fouten en zou daar zeker niet nog eens intrappen. Toch bleef de man Rox, ondanks haar vijandige en afstandelijke reacties haar rustig en vriendelijk benaderen, alsof hij haar vijandigheid niet door had. Hij bleef haar benaderen met vriendelijkheid en maakte toen hij bijna klaar was met haar wonden zelfs een aanbod; of ze naar het dorp ging van ‘zijn mensen’, waar ze een stuk veiliger zou kunnen leven. Ze hadden er voedsel, water, schone kleren voor haar. Ze zou daar een normaal leven kunnen leiden, wat in het eerste opzicht onmogelijk zou zijn omdat ze van de straat kwam. Daar zou voor haar gezorgd kunnen worden en was ze veilig. En voor het eerst reageerde Ellionora open en eerlijk naar de man.
Ze zei dat ze zo een leven niet wilde, dat ze onafhankelijk wilde zijn, voor zichzelf wilde zorgen en haar eigen gang wilde gaan. Rox had haar met een grijns aangekeken terwijl ze haar verhaal deed en reageerde er in eerste instantie spottend op. ‘Klinkt als een mannenleven. Alleen mannen kunnen zo een leven kiezen op straat,’ had hij haar verteld. ‘Dan wil ik een man zijn,’ had zij direct gereageerd, met de vastberadenheid in haar ogen gebeiteld. Met stomheid geslagen had hij haar aangestaard, hij wist niet wat hij hoorde en zag. Hij herhaalde het aanbod wat hij eerder voor haar had neergelegd; over veiligheid, verzorging, een normaal leven leiden. Maar deze keer een stuk minder vriendelijk, ernstiger, doordringender. Maar Ellionora reageerde hier precies hetzelfde op. Opnieuw legde Rox haar een aanbod voor, maar deze keer wat het precies het tegenovergestelde; het leven zoals ze het wilde, onafhankelijk, een eigen pad bewandelend. Het zou hard vechten worden en ze zou vele opofferingen moeten maken. Ze zou het zware pad voor zichzelf kiezen en zou waarschijnlijk niet lang leven op deze manier. Voor de vrijheid die ze wilde moest een hoge prijs betalen. Niet alleen zou ze elke dag haar leven op het spel zetten, alles zou ze moeten veranderen. Het leven wat ze wilde was een typisch mannenleven op straat. Zij waren de vechters, zorgde voor alles, stonden vrij en vochten voor zichzelf. Als ze als meisje in die wereld zou gaan zou ze nooit serieus genomen worden. Altijd zou ze speciaal behandeld worden, of zouden ze misbruik van haar proberen te maken. Het was voor haar eigen veiligheid en om geaccepteerd te worden in de ‘groep’ waar hij over sprak. Rox had gehoopt om Ellionora met zijn harde woorden af te schrikken, maar ze had haar zinnen op het leven gezet. Het leven wat hij aan haar te bieden had was het leven waar zij op gehoopt had toen ze aan deze tocht begonnen was. En nu kreeg ze de gouden kans aangereikt op een zilveren schaal. Ze zou het leven kunnen zien, het kunnen leiden, het leren! Vol energie nam Ellionora het aanbod aan en nam Rox haar de volgende dag mee naar zijn ‘dorp’. Het oord wat de naam ‘Occulta’ droeg, waar eindelijk haar leven echt zou gaan beginnen.

11 – 15 jaar||De Prins onder de Dieven
Rich Men have Dreams. Poor Men Die to make them come True
Een nieuwe dag begon, in het nieuwe leven van Ellionora. Vanaf deze dag werd ze ook niet meer wakker als Ellionora, maar als Elijah. En mocht ze zich niet langer meer gedragen als een meisje, maar moest ze zich voordoen als jonge. Niet lang mocht ze zich aangesproken voelen wanneer er over een ‘haar’ figuur gesproken werd en moest ze zichzelf allerlei nieuwe regels aanleren die zwaar zouden gaan vallen. En daar zou ‘Elijah’ ook zeker wel achter komen. Maar hij had nog even om zich daar op voor te bereiden. Voor enkele dagen bleef hij nog met de man Rox in het appartement, tot zijn verwondingen wat meer genezen waren, hij weer normaal kon lopen en weer op krachten was gekomen. Nog even kon hij genieten van wat rust voordat het ‘echte leven’ zou gaan beginnen.
Na ongeveer vijf dagen lang rusten was Elijah klaar om te gaan en ging hij met Rox op pad. Ze waren een halve dag onderweg te voet tot ze bij een oud dorpje aan kwamen. Een rustig, grauw dorpje waar de mensen niet al te hartelijk leken te zijn. Een guur dorp, waar Elijah eigenlijk niet op gehoopt had. Maar Rox maakte al redelijk snel duidelijk dat dit niet de plek was waar het om ging, maar dat ze wel bijna gearriveerd waren. Via de oude kerk die in het dorp stond gingen ze de trappen naar beneden die zouden leidden naar de oude catacomben. Maar in plaats van catacomben, vonden ze er een dorp, diep ondergronds gevestigd. Occulta. Rox legde uit dat dit de plek was waar iedereen van de straten bijeen kwam, dat dit hun veilige haven was, hun thuis. Hier kwamen ze bijeen om met elkaar te drinken, uit te rusten, onderling vriendschappelijke gevechten te voeren, gestolen waren uit te stallen en te verkopen, om te leven. Het was hier waar Elijah zijn meeste dagen voor de komende jaren zou gaan spenderen en mensen die een belangrijke rol in zijn leven zouden krijgen leren kennen.
Die avond leerde Elijah de jongens van de groep van Rox kennen. Oudere jongens, jongere, maar ook een aantal van ongeveer zijn leeftijd. Dit zou zijn nieuwe familie zijn. Een groep die bestond uit dieven, strijders en moordenaars, die stalen van de rijken om op die manier de armen te kunnen voeden en beschermen. Zij deden dingen die Elijah in de loop van de tijd ook zou gaan leren. Maar voor die tijd moest hij eerst zijn plek leren te verdienen in de groep.
Voor weken lang sprak Elijah niet en hield hij zich afgezonderd van de rest. Hij nam nooit het initiatief om op iemand af te stappen of bij iemand te zitten. Altijd bleef hij op de achtergrond, keek hij toe van een afstand. Rox vertelde de groep dat het kwam omdat hij wantrouwend was, een zwaar leven achter de rug had en het er moeilijk mee had om opnieuw te beginnen en daarmee mensen te vertrouwen. In werkelijkheid was het zo omdat Elijah eerst het gedrag van de jongens in zich op moest nemen, voordat hij zich werkelijk kon uiten en acties kon ondernemen in de groep. Alle lessen die hij thuis had geleerd moesten vergeten en vervangen worden door al deze nieuwe regels. Het grote verschil was dat hij voor de regels tijd enkele jaren de tijd had gekregen. Hier moest hij alles weer opnieuw leren in topsnelheid. Toch wist Elijah de dingen goed in zich op te nemen en nam hij het gedrag van de jongens uit de groep snel over. Eindelijk leek hij de draai een beetje door te hebben en begon hij langzaam een plekje in de groep te krijgen. Hij begon gewent te raken aan dit leven, tot het echte werk begon; de training. Hij wilde voor zichzelf kunnen zorgen, dus moest hij getraind worden om te overleven. Een training waar Elijah naar uit keek, omdat hij nu eindelijk goed zou leren hoe hij moest leven in een wereld als deze en onafhankelijk kon worden. Maar de dingen vielen zwaarder dan hij had verwacht. De eerste paar weken had hij vrij rustig geleefd in Occulta, maar die rust was nu voor goed voorbij.
De klap die de overgang maakte was werkelijk enorm. Elijah had verwacht dat, nu hij in een grote groep, zijn nieuwe familie, de dingen makkelijker zouden gaan. Dat het echte leven, zoals hij daar over had gedroomd tijdens het verslinden van alweer een nieuw fantasieboek, nu pas zou beginnen. Maar later bleek dat dit alleen maar dwaze, idealistische gedachte was geweest. Zelfs de kleinste dingetjes, die thuis altijd van zo zelfspreken waren geweest, leken nu een grote luxe te zijn. Zijn dagelijkse, warme bad werd vervangen door een wekelijkse wasbeurt met koud regenwater. Het aantal slaapuren wat hij maakte werden niet meer door hemzelf ingevuld, maar door de man Rox, die zijn leven gered had. De uren waren strak en kort en er ging geen dag voorbij dat hij niet wakker werd met dikke, zwarte wallen onder zijn ogen. En de trainingen waarin zijn snelheid, behendigheid en kracht bijgeschaafd werden betekende vaak veel pijn en lijden. De wetten van de straten waren hard en meedogenloos. Bijna nog harder dan de wetten die thuis golden. Maar de maanden werden langzamerhand jaren, en Elijah leerde steeds sneller de handelingen van een ware dief. Ook de relatie tussen Elijah en de rest van de jongens uit de bende verbeterde elke dag. Steeds vaker durfde hij zijn mond weer open te doen, steeds vaker werd hij de oorzaak van lachbuien door zijn scherpe, droge opmerkingen. Het had even geduurd, maar na anderhalf jaar was Elijah eindelijk een echt, compleet lid van de bende. Steeds vaker ging hij mee met missies, met grotere zekerheid bewandelde hij de straten van Shadra, steeds vaker ging hij mee een avondje drinken met de jongens. Ja, het leven had weer zin gekregen. De drijfveren “nieuwsgierigheid”, “energie” en “plezier” wakkerde langzaam weer aan, na een lange slaap. Het rebelse, liberalistische karakter ontwikkelde zich steeds meer en kreeg de kans verder te groeien. Het was een bitter leven, maar iedereen sleepte elkaar er doorheen. Voor elk deel in hun leven moest gevochten worden, maar dat liet elke overwinning ook veel zoeter en beter smaken. En de zware trainingen die hij had gekregen hadden hem sterker en geschikter voor dit leven gemaakt. Zijn gave, zachte huidje werd harder, ruwer, leerde zich steeds beter te verweren tegen de kou en het harde leven wat ze aan het leiden was. Littekens bewezen iedereen dat hij in het straatleven stond en niet terug deinsde voor vuil werk en een beetje pijn. Elijah was sterker geworden, behendiger, sneller. Talenten die in de jaren thuis onaangetast waren gebleven werden nu ontdekt en ontwikkeld. Zo bleek het dat Elijah in zijn manieren van doen enorm snel en behendig kon zijn, waardoor hij de bijnaam ‘Snake’ verdiende. Eindelijk leek Elijah zijn plekje gevonden te hebben, kon hij zichzelf meer zijn. Het leven begon er eindelijk een beetje uit te zien zoals hij dat wilde. Maar zoals met alles, kwam daar ook een einde aan.

Elijah woonde nu al een ruime drie jaar in Occulta met de bende van Rox. Elke dag leek hij zich meer te ontwikkelen en kreeg hij steeds meer een welverdiende plek in de groep. Maar zoals zijn vaardigheden en technieken zich ontwikkelde, deed zijn veertienjarige lichaam dat natuurlijk ook. Vrouwelijke kenmerken begonnen zich langzaam te ontplooien en het werd steeds moeilijker om die voor de groep verborgen te houden. Daarbij viel het ook aardig op dat de baard in de keel maar niet leek te komen. Enkelingen begonnen ook al dingen te vermoeden. Maar nog voordat ze de dingen zeker gesteld hadden, werden hun vermoedens bevestigd door stom toeval. Eén van de jongens van de groep, Elroy, hoorde op missie te gaan maar was iets vergeten in één van de kamers. Als een idioot stormde hij naar binnen en kwam daar achter het geheim van Elijah terwijl hij zich stond om te kleden. En toen barste de bom in de groep. Een overweldigende woede stak op en ontvlamde. De jongens in de groep voelde zich beledigd, bedrogen. Hoe had ze zo in hun gezichten erover kunnen liegen zonder dat het haar dwarszat? Ze voelde zich bespot en wilde dat ze wegging uit de groep. Maar Rox en een klein deel van de groep was hier tegen, wat ervoor heeft kunnen zorgen dat ze mocht blijven. Maar de situaties onderling zou alles behalve makkelijker worden.
De weken die na de grote ontdekking volgde leken alleen nog maar zwaarder te vallen. Natuurlijk, Elijah hoefde niet meer te doen alsof ze een jonge was en had besloten weer een andere naam te nemen. Een simpele afkorting van haar vroegere naam; Ellia. Het maakte het leven in de groep iets makkelijker, omdat ze daarover in elk geval niet meer in de stress hoefde te zitten, maar nu waren er zat andere dingen voor in de plaats gekomen. Nog nooit hadden lasten zo zwaar op haar schouders gelegen. Elke dag leek weer een nieuwe test te zijn waarin ze zichzelf moest bewijzen. Elke fout die ze maakte, al was het het kleinste, subtielste foutje, werd het dubbelhard in haar gezicht duizenden keren herhaald en werd ze er flink om uitgescholden. Hetzelfde gold voor wanneer ze om hulp vroeg met iets. Alles wat minder goed dan perfect verliep was haar schuld en meteen een rede om haar te zieken. De band in de groep had nog nooit zo slecht gelegen. Er heerste een constante oorlog tussen twee partijen; de partij die wilde dat Ellia wegging en de partij die wilde dat ze bleef. En hoewel de ene helft van de groep haar probeerde te steunen, nam Ellia nooit hun hulp aan. Ze zou bewijzen dat ze op kon leven naar de verwachtingen. Ze zou laten zien dat ze het allemaal wel aankon en hoe sterk ze was. Dat ze geen speciale behandeling nodig had, dat ze net zo sterk kon zijn. Sterker zelfs, als het moet. Zo leverde ze door de weken heen extreem goede resultaten en was er nergens wat op aan te merken. Maar toen dit gebeurde lokte de jongens haar uit om een rede te hebben kwaad op haar te worden. Steeds vaker braken er gevechten onderling uit, waarbij er echt niet altijd rekening met elkaar gehouden werd. Ellia heeft aardig wat littekens aan die gevechten overgehouden. Steekwonden, schotwonden, botbreuken, glaswonden, niks leek te gek te zijn. En toch liet ze zich niet wegjagen. Ze stond haar mannetje en verdedigde haar plekje. En op die manier wist ze langzaam maar zeker het vertrouwen van de hele groep weer terug te winnen.
Na ongeveer een jaar was alles weer volledig hersteld en lag ze hechter in de groep dan ooit. Haar daden hadden ervoor gezorgd dat ze een enorme hoeveelheid aan respect van iedereen kreeg. De dingen liepen weer goed en waren weer hersteld, zoals het hoorde. Of tenminste, voor nu.

15 – 16 jaar||De Genadeloze Soldate
How many Goodbyes can Fit in One Lifetime
Zoals de leden van de bende zich ontwikkelde en veranderde, deed Shadra dat zelf ook. Zo werd er nieuwe wetten ingevoerd, die hielpen de rijken rijker te maken. Maar zoals de rijken rijker werden, werden de arme armer. Veranderingen die natuurlijk niet zomaar getolereerd werden door het hele volk. Eerst lieten de arme mensen hun ontevredenheid uiten door opstanden. Steeds vaker vonden rellen plaats en steeds vaker werden die agressiever. Steeds vaker vielen er meer en meer gewonden, tot dat uitliep in doden. Zo liepen de opstanden en rellen uiteindelijk uit in een burgeroorlog. Een vrij hevige, wel te verstaan. De overheid deed niet zijn best om dit uit de weg te gaan, of om zo snel mogelijk met aangepaste wetten weer op te lossen. Ze zag dit als een gouden kans om die straatratten, waar ze al eeuwen lang las van hadden, uit te roeien, met wortel en al. Ze hadden nu een legale mogelijkheid om iedereen uit de weg te ruimen, dus grepen ze die ook met beide handen vast.
Iedereen die van de straat kwam werd genadeloos aangepakt en gestraft, er bestonden geen uitzonderingen. Oude mensen, volwassenen, tieners, kinderen, de politie leek niemand te sparen. Steeds vaker vonden er gevechten plaats met als doel dat de stemmen van de zwakkere gehoord zou worden. Maar deze gevechten leken nooit ergens toe te leidden, op ongeluk en verlies na. De burgeroorlog was nu al voor twee maanden gaande en nog steeds was er geen succes geboekt. Sterkere krachten moesten dus ingeschakeld worden, waaronder de groep van Ellia dus ook viel. Het gebeurde steeds vaker dat de groep ingeschakeld werd om te vechten tegen de autoriteiten. Rox zag dit ook wel als een goede training voor de groep, omdat ze dan het echte vechten leerde, waar alles gemeend moest worden. Hij bereidde elke dag na een gevecht de groep voor op het ergste en probeerde ze overal klaar voor te stomen, want hij als veteraan kon alleen maar weten dat het ergste er nog aan zat te komen.
Zoals de mensen van de straat met sterkere kracht waren gekomen, deden de autoriteiten dat ook. Ze brachten zwaardere, betere wapens en namen steeds minder vaak gevangen. In plaats daarvan doodde ze steeds meer ter plekke. En elke dood was een zwaar verlies. Ellia was zoveel mensen verloren in slechts een paar weken tijd, dat ze de tel niet eens meer bij kon houden. Geen enkele dag was er tijd om te rouwen om de verliezen die de leedde, omdat ze elke dag volledig gefocust moesten blijven op de gevechten. Geen enkele dood werd dan ook maar een beetje respectvol herdacht. Lichamen werden met een groot gemak en disrespect opgeruimd alsof het zakken vuilnis waren. Daarna werden ze gewoon op de brandstapels gegooid en werden ze volledig van deze wereld weggewist, verwijderd, alsof ze nooit hadden mogen bestaan. Dit maakte dat iedereen van de groep steeds kouder werd om de dood van iemand, Ellia natuurlijk niet uitgezonderd. Er was dan ook geen dag dat ze ook maar één traan om de verliezen die ze leedde liet vallen. Dit was hoe een oorlog te werk ging, hoe het was om in dit soort situaties te leven en te overleven. En dat leerde Ellia op deze jonge leeftijd beter dan ze ooit gedacht had.

Een half jaar was voorbij gegaan en nog steeds heerste de burgeroorlog in het zuidwesten van Shadra. Vele levens waren verloren en vergeten. De bevolking van Occulta was enorm verzwakt en had veel te voorduren gekregen. Het dorp was net een bloedend lichaam; elke dag leek het zwakker te worden. Was het niet dat ze verzwakt werden door het dodenaantal wat met de dag hoger werd, was het wel om de zware verwondingen die iedereen opliep. Als het zo door ging zou het niet lang duren voordat ze deze oorlog zouden verliezen en dan zou al hun moeite voor niks geweest zijn. Al het verlies, alle offeringen die gemaakt zouden zijn zouden dan voor niks geweest zijn. Het werd tijd om het allemaal een stapje verder te tillen. Tijd om iedereen te laten zien waar ze echt toe in staat waren in situaties als deze. Ze hadden genoeg levens verloren, tijd om die prijs terug te betalen. En Ellia, samen met twee andere jongens van de groep, kreeg de opdracht om die prijs te betalen. Vanuit bronnen hadden ze gehoord dat er op een dinsdagavond een vergadering in een gemeentehuis plaatsvond. Die avond zou bijna heel Occulta voor een enorme rel zorgen, zodat ze alle machten in die streek nodig zou hebben. Ondertussen zou de groep van Ellia het gebouw in de fik steken om zo een aantal lastige figuren kwijt te kunnen raken. Op die manier zou de overheid niet alleen zien waar ze toe in staat waren, ze zouden het ook voelen.
Die avond verliep beter dan iemand ooit had kunnen denken. Politie hapte naar het aas en bijna elke vorm van versterking werd bij de rel betrokken. Het gemeentegebouw was rustig en vredig, perfect voor een aanslag. Op enkele bewakingsleden en dienstmeiden waren verder alleen de ambtenaren aanwezig in het gebouw, die allemaal druk aan het vergaderen waren. Beveiliging werd in stilte en met precisie uitgeschakeld, waarna het kleine groepje van Ellia de ambtenaren onopgemerkt opsloten in de kamer waar ze aan het vergaderen waren. Nadat ze alles gecheckt hadden kon de laatste stap in gang gaan en lieten ze het gebouw in de fik vliegen. Terwijl de groep van Ellia zich een eind verderop van het gebouw had gevestigd nadat ze de laatste stap hadden uitgevoerd keken ze toe naar hoe het gemeentegebouw langzaam in de as gelegd werd, samen met iedereen die erin was. Die gedachte knaagde als een hongerige rat aan hun geweten, maar toch deed niemand er meer wat tegen. Genade was de eerste fout die een soldaat kon maken. Vele levens werden die nacht ontnomen, zowel schuldige als onschuldige. Maar dat was een opoffering die ze bereid waren te maken. Ze zouden leren leven met het schuldgevoel wat ze vanaf deze dag waarschijnlijk elke nacht zou achtervolgen, maar ze zouden niet terugkrabbelen. Bij het zien branden van het gebouw en het geschreeuw wat ze hoorde helemaal in de verte viel de jongens dan ook zwaarder dan ze ooit hadden kunnen denken. Hoewel het bij lange na niet zo een zwaar effect op Ellia leek te hebben. Zij bleef gewoon toekijken naar hoe de vlammen het gebouw in de as legde, zonder ook maar één keer weg te kijken.
De gevechten die na de grote brand plaatsvonden leken steeds minder heftig te worden. De boodschap die in de grote brand had gelegen was duidelijk aangekomen en de overheid was druk bezig met het aanpassen van de wetten. Nog een aanslag als deze wilde ze voorkomen, aangezien ze vele belangrijke mensen verloren hadden. Na veel lijden en verliezen had de partij van Ellia uiteindelijk toch nog gewonnen, wat toch een schrale troost was in vergelijking met wat ze er allemaal voor hadden verloren.

De burgeroorlog had zich bedaard en liet niks meer van zich horen. Zo nu en dan waren er een paar kleine rellen, maar dat gebeurde ook voordat de oorlog was begonnen. Het had een lange acht maanden geduurd, maar eindelijk konden ze de oorlog als ‘over’ beschouwen. De dingen werden weer opgebouwd en iedereen leek weer wat meer tot rust te komen. De mensen van Occulta leken langzaam weer zichzelf te worden en te genezen, op Ellia na. Ellia zat in zichzelf met een zwaar gevecht. Ze zag het niet meer zitten om in de bende te blijven. Ze had het gevoel dat ze vast bleef zitten, dat haar leven niet vooruit ging, maar stil bleef staan. Ze wilde meer zien, wilde ontdekken, haar nieuwsgierigheid sussen met nieuwe ontdekkingen. Ze wilde weten hoe het daar buiten was, wat voor een geheimen de andere planeten droegen. Hoe leefde de mensen daar? Hoe anders was de cultuur daar in vergelijking met die van haar thuisplaneet? Haar nieuwsgierigheid en verlangen om verder te trekken groeide met de dag, tot ze het niet meer kon onderdrukken, niet meer wílde onderdrukken. Ze had genoeg van haar leven op Shadra, een planeet waar ze zich niet eens thuis voelde! Daarbij had de burgeroorlog aardig zijn tol van haar geëist. De littekens die in haar huid gekerfd waren, waren diep en droegen nog een bittere pijn met zich mee, wat nooit echt helemaal meer zou genezen. Ze was moe, doodop, toe aan rust. Ze wilde de dingen in zichzelf kunnen verwerken en uitdenken, zonder dat ze zich steeds sterk moest houden tegenover de groep en zich met alles maar weer moest bewijzen. Ellia vond het tijd om op te stappen en te gaan doen wat van kinds af aan al haar plan was geweest; het ontdekken van de planeten. Ze vond zichzelf sterk en onafhankelijk genoeg om te gaan, ze was er klaar voor. Ze had die afleiding nodig voor zichzelf en de tijd op zichzelf. Hoe laf het ook mocht zijn tegenover de rest, zou ze binnenkort vertrekken.
Op zestienjarige leeftijd, net in het begin van de winter had ze besloten om weg te gaan. In het huis van de groep in Occulta liet ze een briefje achter voor de groep waarop uitgelegd stond wat ze ging doen en dat ze nog wel een keer langs zou komen. Ze wilde geen lang afscheid, dus vertrok ze toen niemand thuis was. En op die manier liet ze haar avonturen dan eindelijk beginnen.

16 – 18 jaar||De Rusteloze Reiziger
A True Opportunist doesn't know Where he is Going, but is Always on his Way
Eindelijk wat het dan zover; de droom die Ellia al zo lang achterna had geprobeerd te jagen begon ze dan eindelijk te leven! Eindelijk kon ze gaan reizen, kon ze dingen gaan ontdekken, kon ze haar eigen avonturen leven zoals ze daar zolang op gehoopt had! De oorlog die nog maar enkele weken geleden afgesloten was brandde nog wel vers in haar gedachte, maar dat werd in een mum van tijd alweer aan de kant geschoven met de nieuwe ervaringen die Ellia opdeed tijdens haar reistochten. Voor haar eerste tocht wilde ze het rustig aan doen, omdat ze ook nog bij moest komen van alle gevechten en het verlies wat ze geleden had. Haar eerste trip ging naar de planeet Erd, waar ze bij de heetwaterbronnen een beetje tot rust hoopte te komen voor de eerste paar weken. Als ze eenmaal weer wat meer met haar hoofd bij de zaken was zou ze wel verder denken.
Nadat Ellia een ruime twee weken op Erd zat, haar wonden wat beter genezen waren en haar hoofd veel minder vol met zorgen zat, had ze eindelijk haar plan van aanpak getrokken. In die korte twee weken had ze zoveel nieuwe dingen en ervaringen op gedaan, dat haar hoofd er vol mee kwam te zitten. Bang om ook maar één puntje te vergeten over haar ontdekkingen schreef ze in het kort alles op, om zichzelf op die manier ook scherp te houden. Ook had ze haar verblijf op elke planeet opgedeeld in korte periodes. Ze had er een hekel aan om te lang op één plek te blijven zitten, dus leek dit haar de perfecte manier om het reizen interessant te houden. Elk seizoen zou ze op één planeet blijven om die te onderzoeken en te ontdekken op haar geheel eigen manier. Op die manier kon ze ook onderzoeken hoe de planeet en haar bewoners mee veranderde de tijd.
Zo gezegd, zo gedaan. Voor een ruime twee jaar reisde Ellia elk seizoen een nieuwe planeet af, opzoek naar nieuwe ontdekkingen, ervaringen en uitdagingen. En in een korte tijd heeft ze veel van de planeten gezien. Ze heeft het vuurwerk op Razen gezien tijdens het nieuwjaarsfeest, de kristallen van Nova zien schitteren in de felle zomerzon, nieuw leven zien ontstaan op Gren, drakenvluchten bekeken op Puffoon, werkelijk teveel om op te noemen! Bij elke nieuwe ervaring die ze opdeed op de planeten groeide haar passie voor het reizen en ontdekken en is ze steeds meer en meer gaan houden van elke planeet. Maar de planeet Cassia heeft toch wel het meest bijzondere plekje in haar hart gekregen. Nog nooit had ze de oceaan mogen aanschouwen in levende lijven, kende ze het alleen van plaatjes en tekeningen. Maar toen ze die lente naar Cassia getrokken was kon ze nauwelijks haar eigen ogen geloven. Het ijs was aan het smelten was en meters hoge golven creëerde was werkelijk een adembenemend gezicht. Het was zo indrukwekkend dat ze niet in woorden kon omschrijven hoe geweldig ze het vond.
Natuurlijk verliepen de tripjes van Ellia niet geheel smetteloos. Ze was redelijk onwetend over de planeten, had geen idee wat ze moest verwachten, waardoor sommige van haar handelingen nogal onhandig en roekeloos waren. Ze heeft veel mooie herinneringen aan haar reizen overgehouden, maar zeker ook minderleuke. Zo wist ze aardig wat nieuwe verwondingen op te lopen en zichzelf in benarde situaties te krijgen. Maar dat mocht niet baten, de dingen die ze daarbij om zich heen zag waren veel te mooi geweest daarvoor.



18 jaar||De Ontembare Gevangene
Go Ahead, Try and Break me, but I Bet you won’t find One Weak Bone in Me
Het moment dat ze voet zette op Shadra werd Ellia ingerekend door oude vrienden; de politie. Ze verzochten haar ‘vriendelijk’ om mee te gaan naar het bureau waar ze enkele dingen op wilde helderen. Rebels als ze is, ging Ellia hier niet zomaar mee akkoord en beantwoorde ze dat verzoek met haar vuisten. Maar na een lang gevecht wist ze niet succesvol te zijn en werd ze alsnog meegenomen. Maar niet naar het bureau, zoals de agenten dat eerst zo prachtig hadden vermeld. Door haar ‘ongehoorde gedrag’ sloegen ze dat tripje over en mocht ze meteen mee naar de eindbestemming; de gevangenis. Hier zou ze de komende dertig jaar zitten wegens diefstallen en de betrekking van de moord op een belangrijke politicus. Daden die verricht waren op datums waar Ellia niks vanaf wist. Het was niet mogelijk dat zij verantwoordelijk was voor die daden; ze was in die tijd haar ontdekkingstochten aan het doen. Maar het vechten hiertegen was zinloos. Politie vertelde haar dat ze een anonieme tip gekregen van iemand en dat zij het juiste profiel leek te hebben wat perfect aansloot bij de omschrijving van één van de daders. Zonder dat ze er dan ook maar iets tegenin kon brengen werd Ellia weggestopt achter dikke, ijzeren deuren.
De periode die Ellia in de gevangenis spendeerde was wat in haar ogen het dichtstbij de hel zou komen. Voor iemand die zo rebels en liberalistisch is, was dit werkelijk het ergste wat haar kon overkomen. De vrijheid waar ze al die jaren zo hard voor had gevochten, waar ze al die offeringen voor had moeten geven leken opeens geen betekenis meer te dragen. Ze zou voor dertig jaar lang hier zitten om langzaam weg te rotten en weg te kwijnen in het geschreeuw en gekrijs van haar medegevangenen. Ze zou haar dagen verslijten achter gesloten deuren, omwille van een daad die ze niet eens verricht had! Ze zou hier de straf uitzitten terwijl de echte dader nog vrolijk en vrij rondliep in de buitenlucht. Een gedachte wat Ellia absoluut niet uit kon staan. Het maakte haar nog kwaaier en gemotiveerder om uit dit helhol te ontsnappen. Maar elke poging liep uit in een totale mislukking en werd met harde klappen bestraft.
Haar medegevangenen lieten haar verblijf er ook niet bepaald verbeteren. Een gevangenis gevuld met voornamelijk mannen waardeerde het natuurlijk wel aardig wanneer er weer vers, vrouwelijk vlees binnengebracht werd. Maar wanneer Ellia fel van zich afbeet waren de interesses toch wel anders gericht. Elke dag raakte Ellia wel verstrikt in een gevecht waarin ze haar mannetje moest staan. Het was bijna weer alsof ze terug was in Occulta, waar ze zichzelf ook constant moest bewijzen. Maar hier leek het alsof de hele wereld tegen haar gekeerd was. Het maakte haar tijd in het oord alles behalve dragelijker. Maar daar bleef het niet bij. Bij dit alles kwam er ook nog eens een schepje bovenop. Nog niet iedereen die betrokken was geraakt bij de diefstallen en moord waren opgepakt, dus werd Ellia zo nu en dan meegebracht naar de verhoorkamer, waar ze de namen van de missende linken op moest noemen. Namen die Ellia niet kende, waardoor elke verhoorsessie uitliep op het opvangen van zware klappen en loze dreigementen. Zo moest ze enkele martelmethodes ondergaan die door oude tradities nog gebruikt werden.
Maar de ergste van alles was toch wel de witte kamer. Voor twee dagen lang werd ze opgesloten in een vierkante kamer, ongeveer vijf bij vijf groot. In de kamer was niks en de muren, vloer en het plafond waren volledig wit geschilderd, met een glimmende laag lak eroverheen gesmeten. De enige lichtbron in de kamer was puur, Novaans licht. Iets wat brandde als de pest voor een gemiddelde Shadraan. Maar voor een volbloed was het werkelijk hel. Krijsend en kermend van de pijn, met het gevoel alsof ze van binnen aan het verbranden was had Ellia in de kamer gelegen, voor twee dagen lang, zonder voedsel of water. Toen ze er eindelijk uit werd gehaald kon ze nauwelijks op haar eigen benen staan en was het al een heel gevecht voor haar om haar ogen open te houden. Vlak hierna volgde weer een verhoorsessie, maar geen vragen werden beantwoord. Uiteindelijk gaven ze de sessies op na vier maanden en zeiden ze dat ze later wel weer terug zouden komen bij haar. Met goddank al één grote uitdaging weggestreept nu, moest Ellia het nu weer elke dag afleggen tegen haar medegevangenen.
Voor een halfjaar lang moest Ellia dit leven ondergaan, waarin elke dag een herhaling leek te zijn van de vorige. Het duurde een halfjaar voordat ze eindelijk weer in de vrije lucht, zonder muren om haar heen, kon lopen. Ze werd vrij gelaten omdat ze na beter onderzoek hadden geconcludeerd dat zij toch niet de persoon was geweest waar ze naar gezocht hadden. Alsof het halfjaar wat van haar leven was ontnomen niks waard was werd ze werd op straat gegooid.

18 jaar – Heden||De Afgesloten Scholier
Sometimes Solitude is a Choise
Vrijwel direct nadat Ellia vrijgelaten was uit de gevangenis van Shadra pakte ze de eerst volgende shuttle naar Cassia, waar ze even de tijd wilde nemen om tot zichzelf te keren. De overheid had haar een vergoeding gegeven samen met hun ‘welgemeende excuses’ en ‘hoopte de pijn daarmee te verzachten over dit vreselijke misverstand’. Het woord ‘woede’ kwam niet eens in de buurt bij wat Ellia in die dagen voelde over de situatie. Dat was uiteindelijk ook de rede geweest dat ze zo snel mogelijk van Shadra was vertrokken en de rust van Cassia had opgezocht. God mocht weten wat ze in haar woede bui anders had aangericht. Op Cassia bleef ze ongeveer voor een maand. Toen begonnen de nachtmerries die ze over had gehouden aan die vreselijke plaats langzaam weg te ebben, dus vond ze van zichzelf dat ze wel weer klaar was voor de volgende stap in haar leven. Natuurlijk word ze tot op de dag van vandaag zo nu en dan nog lastig gevallen door nachtmerries en slechte herinneringen over haar verbleef in de gevangenis, maar die beelden duwt ze altijd maar gewoon opzij. Aan de buitenwereld zal ze nooit laten merken dat ze last van deze beelden heeft. Maar wanneer je haar tegen komt met dikke, zwarte wallen onder haar ogen is de kans groot dat haar herinneringen weer een loopje met haar hadden genomen tijdens haar slaap.
Na haar ‘vakantie’ op Cassia ging Ellia naar SSA. Het plan over dat ze op school meer wilde leven over de planeten en de bewoners daarvan zette ze door. Het geld van de vergoeding stak ze in deze studie, hopend dat het ook weer voor enige afleiding kon zorgen.



Persoonlijke quote: Life is a Bitch and then you Die. Deal with it.
Huisdier: Een wolfshond met het bloed van een direwolf. Ellia had hem gevonden op de straten van Shadra, net toen ze uit de gevangenis was vrijgelaten.

Ven: