-

Ze was bezig geweest met een tekening toen ze haar sokken plotseling niet meer wilde. Er zat een gat bij d'r teen. En ze had regenboogkleurige kniekousen gezien. Haar zakgeld had ze binnen gekregen met een envelop en een brief van haar vader. Allemaal geweldig. Dat kon maar één ding betekenen. Op naar Oaks Field om in te slaan~!!!
Ze was helemaal in een blije, energieke mood nu. Niets kon haar stoppen. Ze had een zwart oversized sweatshirt aan, met een capuchon over haar hoofd getrokken. Het was lang genoeg om voor een jurkje door te gaan, als je het zo bekeek. Zwart dus, maar niet helemaal. Op de rand van de capuchon zaten verschillende doorzichtige sterren, met de kleuren van de regenboog. In het donker glinsterden die en gaven licht. Voor haar verjaardag gekregen van Veronica. En Moyra was er zó oneindig blij mee. Dat was haast niet te bevatten. Ze droeg het alleen wanneer ze zich heel erg blij voelde of juist opvrolijking nodig had. Dat laatste was nu écht niet het geval, ze was zo vrolijk als het maar kon. De energie die ze nu had was bijna meer dan menselijk mogelijk. Ze trok haar schoenen aan, strikte de veters op hoog tempo, waardoor dat bijna eindigde in één grootte klitteboel. Haar schoenen waren eveneens zwart met aan de ene voet gele en aan de andere roze veters. Erboven had ze lange witte sokken aangetrokken, waar wonder boven wonder nog geen druppels of modderspetters op zaten. Nee, die waren nog even vlekkeloos en sprankelend als haar ziel. Maar voor de rest was ze zwart, met uitbundige kleuruitspattingen die door het contrast enkel meer opvielen. Bijna vergat ze haar haar vast te doen. In razendsnelle vaart werden die dus in twee slordige staartjes verdeeld, waarin een bijpassend roze en geel lintje gestrikt werd. Mode? Nee. Honderd procent vrolijkheid? Nee.. Eerder 140 %.
Moyra huppelde, rende, vloog door de gangen. Door haar snelheid voelde het alsof de wind in haar gezicht blies met orkaanachtige snelheid. Ze was een tornado, ze was een superheld, zo eentje die heel snel kon lopen. Ja, als je fantasie had was het naar de winkel racen om op het allerlaatste moment nieuwe sokken te kopen meteen een stuk leuker. Ze liep met grote ogen langs de winkels, op zoek naar de plek waar ze de geweldige regenboogsokken had gezien. Die zouden haar outfit helemaal compleet maken. Maar waar ze ook keek, de sokken die ze zo graag wilde vond ze niet. De ene etalage toonde nog mooiere spulletjes dan de ander. Vandaag had ze echter enkel oog voor datgene waarvoor ze gekomen was. Winkel in, winkel uit. Nergens hadden ze het. Had ze het zich maar verbeeld? Nee, dat kon niet. Vastberaden bleef ze rondlopen.
Dáár, een winkel die ze nog niet binnen was geweest, waarschijnlijk omdat het zo afgelegen lag. Maar ja, even kijken kon geen kwaad. Ze huppelde naar binnen, om onmiddelijk te verstijven. Wat was hier gebeurd?! Alles was stuk en donker en.. Gesloopt. Van de heerlijk warme zon, die intens op haar gezicht had geschenen was niets meer te merken in deze kille sfeer, waar de woede haast voelbaar was. Ze slikte en keek licht beangstigd om zich heen. Wie of wat had dit gedaan? Wat was er gebeurd? Was er een bom ontploft ofzo? Of was er een beest binnen geweest.. Haar ogen vielen op de man die ze zag staan. Had hij dit gedaan? Nee, toch? Dat kon niet.. Waarom zou iemand alles stukmaken in een winkel?
'Wie je ook bent, maak dat je wegkomt!' Even schrok ze, deinsde terug. Maar toch.. Ze was toch hier.. En niet van plan weg te lopen. Helaas had de jongen het geroepen. Een bevel. Een regelrecht bevel. Duizelig stond ze trillend op haar benen. Ze draaide zich niet om, maar zette kleine pasjes achteruit. Ze vluchtte het hoekje van de deur om en drukte zichzelf tegen de muur. Moyra probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dit was wat 'weg' betekende. Ze mocht hier staan.. Hij bedoelde uit de winkel. Haar jachtige ademhaling kalmeerde weer iets en het misselijke, drukkende gevoel verdween. Bevelen maakten haar innerlijk ziek, alsof er een betonblok keihard op haar drukte.. Dus dan moest ze ze wel opvolgen. Een onzichtbare, magische kracht dwong haar daartoe. En ze haatte het. Heel voorzichtig stak ze haar hoofd weer de winkel in. Zo ver dat ze net de gestalte kon zien die tegen haar geroepen had. ''S-sor-ry, meneer.'' sprak ze aarzelend en vol verontschuldigende spijt. ''Maar- m-aar verkoopt U toevallig sokken?''

[Herpderp, het is zo een random post geworden QwQ Volgende keer zal ik mn hoofd erbij houden xD]

-

Geschrokken kromp ze vanachter de deur wat ineen toen ze twee woedende ogen naar haar voelde staren. 'Ziet het er zo uit?!' Haar gezichtje verbleekte zich. Nee. Dat niet. Maar. Het was te proberen, toch? ''N-nooit geschoten is altijd mi-mis, meneer.'' fluisterde ze, niet zeker of hij haar van deze afstand wel kon verstaan. Ze was immers de winkel uitgegaan op zijn bevel, was in de deuropening blijven staan. Als je het maar goed beredeneerde kon je dit als 'weg' zien immers was ze niet in dezelfde ruimte als de boze man. Een plotse moodswing in zijn stem verraste haar. Het was als regen en zonneschijn. En dat vond Moyra niet vreemd. Enkel een tikje verwarrend. Maar nu hij zich verontschuldigend uitsprak was zijn stem niet meer eng, eerder vertrouwenswekkend.
'...Het spijt me, ik had niet zo moeten reageren. Evenmin dat ik ook de boel niet kort en klein had moeten slaan.' Ze knikte kleintjes. ''Dingen stuk maken van andere mensen is niet goed.'' sprak ze nog steeds vrij zacht en ingetogen. Want wat nou als hij opeens weer van aardig naar ontzettend kwaad ging? ''Je kan beter een kussen slaan'' Dat was wat Vero haar had laten zien. Een kussen voelt geen pijn en deukt wel lekker in. Maar als je hard, te hard mepte kwamen er veertjes uit, alsof er een vogeltje in het kussen zat.
Ze bleef verstijfd stilstaan, een onzichtbare barriere versperde haar weg naar binnen. Tussen hem en haar zat een geschreeuw bevel in, wat Moyra ervan weerhield van haar plaats te komen. Enkel naar achteren kon ze bewegen, maar weg wilde ze nog niet. Ze twijfelde. Opende haar mond om te spreken, maar sloot die weer, aarzelde nog langer. Op een gegeven moment hield ze het niet meer uit. ''Wil je zeggen dat ik weer naar binnen mag komen?'' verzocht ze hem op een ontzettend vreemd geformuleerde wijze om haar toe te staan naar hem toe te komen. Het klonk vast vreemd, en het was ook een tikje vreemd. Maar voor haar was het de wrange werkelijkheid. ''Alsjeblieft? Misschien kan ik helpen om het op te ruimen.'' bood ze dan verlegen aan. Moyra stond nu vol in de deuropening, keek met haar warme roze ogen naar binnen. Hopend dat de ander haar zag en niet meer kwaad was.

-

Ze wist van zichzelf dat ze niet écht weg kon gaan. Hoe veel makkelijker zou het zijn om gewoon om te draaien en een ander winkeltje uit te proberen? Ze zou nog zo veel kunnen doen, ze zou de sokken die ze zocht wellicht vinden. Maar toch bewoog ze niet, haar hoofd weigerde om haar voeten het bevel 'omdraaien en weglopen' te geven. Hier stond een jongen met problemen, die net tegen haar geschreeuwd had dat ze op moest rotten. Nee. Nee, nee, nee. Vastbesloten verstevigde ze haar houding, vastberaden keek ze op en gaf hem een advies recht vanuit haar hart. Een kussen slaan, als alle grote mensen dat nou gewoon zouden doen in plaats van de slechte dingen die ze nu deden in hun woede.. Dan zou er een stuk minder pijn zijn, dat stond vast. ''Alsjeblieft? Misschien kan ik helpen om het op te ruimen.'' De winkel was verlaten en een volkomen rotzooi. Zo kon je dit natuurlijk niet laten. Opruimen zou met zijn tweeën vast heel snel gaan. Samen werken en opruimen was ook veel minder ongezellig en saai. 'Misschien is dat wel een goed idee,' Haar hart maakte een blij sprongetje. Hij was blij. Zijn stem was nu niet meer koud op een slechte manier-zoals een ijsblokje in je nek, maar eerder op een goede manier, zoals een ijsje op een zonnige dag. Ja, hij bleef op een bepaalde manier kil in haar ogen, maar dat was niet negatief bedoeld. 'Zullen we dat dan maar meteen doen?' Ze aarzelde. Zette een stapje naar voren, slikte onwillekeurig moeizaam. Het voelde alsof een onzichtbare grens met krijt op de grond was getekend. In de vorm van de drempel, waar ze nu op stond. Een vuurrode blos verspreidde zich. Tja, hij had niet gedaan wat ze hem had verzocht. Zeggen dat ze naar binnen mocht. De winkel in, al was die niet eens van hem. Ze schuifelde wat heen en weer met haar linkervoet, testte hoe ver ze kon gaan. Wanneer haar voet over die flinterdunne lijn heenschoot golfde duizeligheid in geringe mate door haar heen. ''M-meneer..?'' Waarom zei ze dat nou? Meneer klonk zo formeel. Ze sloeg een luchtigere toon aan-probeerde dat in elk geval, maar haar stem bleef trillerig en onwijs verlegen. ''Mag ik dus komen helpen.. binnen?'' vroeg ze, iets dwingender. Hij moest het gewoon zeggen, hoe moeilijk was dat. Het was een door hem opgelegd bevel, dan kon hij het toch ook wel weer even terug draaien?

-

'Just keep on smiling. Everything will be alright in the end.'

Hij kwam al in beweging, leek op het punt te staan de grootste rotzooi op te gaan ruimen. Maar midden in die beweging stopte hij en keek haar indringend aan. Want waarom kwam ze nog niet? Tja, dat was een goede vraag, die hij niet stelde. Ze zag hem het echter denken. Waarom komt dat meisje nou niet.. Freak. juist. Hoe moest ze dit nou weer aanpakken? Aangezien Moyra niet echt het type was voor slinkse zinnen en om de hete brij heen draaien, sprak ze maar gewoon direct uit wat ze wilde vragen. ''Mag ik dus komen helpen.. binnen?'' Verlegen keek ze hem aan, beseffend dat dit vast vreemd overkwam. Als een idioot die zich te veel aan feiten vasthield. Dat was ze niet. Maar een deel van haar verleden dwong haar ook vandaag nog om zijn bevelen te volgen, als ze maar duidelijk als zodanig geformuleerd waren. 'Dat had ik net al gezegd, natuurlijk mag dat. En mijn naam is Lie, Lie...' Ja, hij dacht dat al gezegd te hebben. Mooi niet. hij had gezegd dat samen opruimen en goed idee was. Maar dat was technisch gezien niet hetzelfde. In de stilte schuifelde ze kort met haar voet om dan de drempel over te gaan met een stapje dat meer op een opgelucht sprongetje leek. Lie Lauferson kwam op haar af, terwijl ze op de drempel balanceerde. Ze lachte breed naar hem. Zo was Lie veel leuker.
'Kom maar, ik bijt niet. Ik heb gewoon wat last van...stemmingswisselingen. Heeft niets met jou te maken.' Dat was best wel goed nieuws, al betekende het wel dat hij elk moment om kon slaan, net als het weer. Storm en regen in één poef naar zonnestralen.

Dat hij nu zonnig was vond ze al genoeg. Haar hand in de zijne stapte ze de ruimte binnen. 'Ik ben Moyra.' Stelde ze zichzelf voor. 'Jouw naam klinkt bijzonder. Is het Shadraans?' Vroeg ze nieuwsgierig, voordat ze zijn hand losliet en de ravage even bekeek. 'Wacht even.' Zei ze vrolijk, waarna het meisje zich de glasscherven ontwijkend naar achter de kassa verplaatste. Daar bukte ze om een veger en blik aan te treffen, precies zoals ze gehoopt had. En daar in de hoek stond een grotere bezem naast de prullenbak. 'Als jij die pakt, Lie, dan begin ik hier.' luidde haar opgewekte voorstel. Opruimen was niet zo stom en met z'n tweeën ging het dubbel zo snel. Moyra begon voorzichtig een gebroken potje bij elkaar te vegen, terwijl ze af en toe een blik op haar mede-opruimer wierp.l

-

Opgewekt was het meisje bezig met alle taken verdelen. Nou, als ze hier gewoon alles op zouden vegen en het dan in de grote prullenbak deden zou het al een stuk schelen. De schade was aanzienelijk. Zo veel kapotte zaken, scherven, viezigheid. Dat kreeg je ervan, in een winkeltje vol potjes losgaan. Je woede uiten op die onschuldige voorwerpjes. Dat was als een stier in de porselijnkast stoppen. Of zoiets. Hoe het gezegde ook ging. Hoe dan ook, stieren en breekbare zaken waren gewoon geen goede combinatie en spullen in een winkel stukmaken was niet slim. Voorzichtig begon ze op te ruimen. Dingen stuk maken, ze had het te vaak gedaan. Per ongeluk, of als je zo ontzettend boos was dat je gewoon de controle verloor. Al was schreeuwen en in tranen naar boven rennen meer iets voor dit jonge meisje. Moyra veegde zorgvuldig de knopen die hier op de grond verspreid lagen bijeen. Waarom die in een potje hadden gezeten op de toonbank was een raadsel. Misschien wilde de eigenaar-waar was die eigenlijk?!- kleding repareren. Ach. Wat gaf het ook. Een handje vol knopen en andere kleine frutsels legde ze voorzichtig op het houten blad van de toonbank. 
'Mijn naam is inderdaad Shadraans. Het komt uit het Noorden als ik het goed heb.' Geïnteresseerd luisterde ze naar zijn uitleg en knikte dan vrolijk. Als een soort teken dat ze het begrepen had. Hij deed haar een beetje aan Savador denken, statig als een heerser. Maar toch ook zachtaardig, al besefte Lie zelf vast niet dat hij dat uitstraalde, ergens diep vanbinnen. 'En Moyra, waar komt dat vandaan?' Opgewekt zond het meisje hem een brede lach. Haar handen bewogen ondertussen mechanisch om verder op te ruimen. 'Moyra betekent nobel, eigenwijs of bitter. Een van de drie.'' Ze grinnikte zachtjes, vooral nummer twee beschreef haar best wel goed. 'Mijn moeder heeft het gekozen, maar het is geloof ik niet specifiek Raziaans. Dus ik weet niet zeker waar het dan wel vandaan komt.' Verontschuldigend kijkend naar Lie sprak ze de woorden uit. Zou hij het erg vinden? Ze was op haar hoede voor stemmingswisselingen, maar probeerde zich niet al te ongerust te maken. Hij leek zo aardig. Hij was aardig. Nu. 'Wat was er trouwens aan de hand, Lie?' vroeg ze dan gedachteloos, ondertussen een stapeltje papieren ordenend. oeps. Wellicht was dat net een gevoelig onderwerp. Maar teruggaan in de tijd was geen optie.

-

Het schoonmaken was iets waaraan ze vroeger zeker met tegenzin begonnen zou zijn. Nee, Moyra was niet zo van de klusjes geweest. Te snel afgeleid, te avontuurlijk. Maar nu was ze ietwat volwassener geworden. Als je dat zo zei klonk het alsof ze een doodserieus persoon geworden was, maar zo zat het niet. Natuurlijk bleef ze kinderlijk en speels, dat zat in haar aard, gecombineerd met haar leeftijd. Maar toch. Het was lastig toe te geven, maar de vervloeking die op haar schouders rustte zorgde wel dat ze merkte dat het soms helemaal niet zo erg was om iets te doen. Schoonmaken was niet vervelend als je ondertussen kletste of een liedje zong. Tja, het leven was leuk, je moest alleen zelf wel zorgen dat je je dat realiseerde. Wat zei men ook alweer? 'Het leven is een feestje, al moet je zelf de ballonnen opblazen en de taart maken en... Slingers ophangen.' Dat klonk haar wel goed in de oren, taarten bakken kon ze als de beste. En met een beetje hulp en een ladder lukten slingers ook nog wel. Haar aandacht gleed terug naar Lie, ze babbelde rustig verder. Hem met allerlei onnozele informatie overspoelend. Tot ze besefte dat ze te veel sprak. En dat was niet aardig. Je moest anderen ook een kans geven. Dus stelde ze een vraag, impulsief als ze was, om de aandacht weer bij hem te leggen. 'Wat was er trouwens aan de hand, Lie?' Te laat besefte ze dat dit dus echt een tactloze actie geweest was. Geschrokken sloeg ze een hand voor haar mond. Was hij.. Hij was zo stil. En zo verdrietig. 'Ik had slecht nieuws gekregen.' Ze beet vol wroeging op haar lip. Zij had immers de herinnering terug gebracht. ''S-sorry voor mijn nieuwsgierigheid.'' fluisterde ze. Moyra stond op en liep naar de jongeman toe. Daar aangekomen merkte ze op dat er een glinsterend spoor vanaf zijn ogen liep. Hij huilde. Zonder aarzelen landde haar hand op zijn schouder. Een warme, geruststellende lach gleed over haar lippen. ''Ik- hoop dat het snel weer goed komt.'' Hij was zo machtig, maar toch gebroken. En dat was het enige wat haar ervan weerhield hem onmiddelijk om de hals te vliegen.