Er dolde een 2 meter grote vos rond. Deze was wit en had pikzwarte ogen, je kon drie staarten tellen. Het rende zo snel door de bossen en knalde soms tegen een boom op en spatte uit elkaar als as delen. 10 meter verder zag je hem weer. Chuubin was de naam van deze demon. De zwarte kraal oogjes keken naar het gesteente. “weer geen maaltijd…” sprak de demon. Zuchtend ging deze zitten, maar al snel werd dat zitten verveeld en liep de demon verder. Even dacht hij iets te zien en spatte als as uit elkaar, op de plek waar hij dacht iets gezien te hebben kwam de demon weer naar zijn oude vorm. Het stukje grond waar deze uitkwam zag een klein beetje verkoolt uit, als je goed keek zag je nog wat rook opkomen. Een maaltijd zou er wel ingaan… Maar er zijn o~zo~weinig leerlingen hier…’ het likte zijn lippen af. Bij het idee van een lekkere maaltijd. De demon liep nog wat meer rond, op zoek naar eten.

Binnen in de demon zat de seal drager. Zoals sommige het noemde. Het was de halfbloed Kasumi Bell. Dit meisje had lang rood haar en roze ogen. Ongeveer 1 meter 60 groot en opgerold naar de foetus houding. Ze deed haar ogen open en zag alleen maar zwart. Ze had het gevoel dat ze zweefde maar tegelijk tijd ook aan het vallen was. Ze keek om haar heen en zag af en toe beelden van vroeger. Beelden zie ze liever wilde vergeten. Bij het derde beeld schrok ze zo erg dat ze haar handen om haar hoofd had geslagen en een klein gilletje los liet. Het gegil echode door de tijdloze ruimte. Ze sloot haar ogen dicht en opende ze weer langzaam. Ze keek hoe een horror van een paar jaren geleden zich weer opnieuw afspeelde. Ze keek rond, alles was precies zoals die dag. Het vuur, de hitte, het gegil. Alles was hetzelfde. Kasumi keek naar de horror en zag hoe de mensen opnieuw dood gingen. Er rolde tranen uit haar ogen. Ze rende naar de jongen toe, naar wie haar hart ooit had toevertrouwd. Precies voor het moment dat ze hem vast had versplinterde deze. “NEE! NEE GA NIET WEG!” Gilde ze naar de jongen. De jongen zei nog wat woorden, maar die had Kasumi nooit te horen gekregen, zelfs niet toen ze daar zelf bij was. De grond zakte weg, zoals ook daar was gebeurd. Maar opnieuw viel ze in de duisternis. Haar hand rijkte nog uit naar het laatste lichtpuntje wat zich ook uiteindelijk sloot. Sinds dat jaar kreeg ze hekel en angst voor vlammen. Ze kon het niet hebben…

Ze werd wakker in de Ruïnes. Half versuft stond ze op en keek om zich heen… Haar ogen, die ooit roze waren, zagen nu donker roze tot bijna zwart. Iemand die haar niet kende zou denken dat dit haar eigen kleur ogen waren. Wat is er gebeurd was het eerste wat ze dacht. Ze keek rond en zag nog een klein rookwolkje van een brandje. ‘Vuur?...’ Ze klonk verbaasd maar ergens voelde ze de neiging om ervan weg te rennen. Ze stond op en keek naar haar kleding. Het was een ramp! In der kousen zat een kat en der shirt was gescheurd. Waar ze het meeste van schrok was de scheur op haar schouder. ‘Hoe moet ik het nu verbergen?!’ Lichte paniek had haar stem geraakt. Ik moet die tattoo verbergen, wat zulle sommige niet van me denken als ze die verschrikkelijke tattoo zien?! Ze hoorde wat achter haar en draaide geschrokken om. Ze keek waar het geluid leek te komen. Ze zag niets maar ging alsnog op onderzoek uit. De ogen maakte een kleur overgang. Van donkerroze tot zwart naar Licht roze. Haar eigen oogkleur. Der schouder was aan het kloppen en deed zeer. “Het was daar niet… of wel soms?” Klonk een stem duivels binnen in haar. Ze schrok op en keek wild om zich heen. “Joooohoooooe hierbinnen! Of ben je jouw lieve vriendje Chub alweer vergeten?’ Deze klonk alsof hij grijnsde, en lag een vervaarlijke ondertoon in diens stem. Weer hoorde ze een geluid, maar er nu op gaan? Kasumi dacht er niet aan en rende de Ruïnes verder in.

Het getik van een klonk galmde als een echo door de bijna lege kamer van de heer van vuur. Al de hele tijd zat hij in zijn grote zwarte bureau stoel enkele papieren in te vullen. Zijn smargard groene ogen staarden strak voor zich uit. Eragon zal nu al een tijdje te staren, of beter gezegt te piekeren over zijn werk. Hij hield van zijn werk. Maakte er altijd tijd voor ookal koste dat veel van zijn energie, hij gaf er veel tijd voor. Zijn patienten waren merendeels allemaal wezen. Kinderen zonder ouders... Net als hij. Eragon had geen hulp gekregen toen hij zijn ouders verloor. Nu is hij volwassen en kan dat nu wel geven aan de kinderen. En hij zal proberen zoveel mogenlijk te doen. Veel van zijn patienten waren probleem kinderen. Waren misdadigers geworden, alcholisten of drugsverslaafden. En met ieder kind heeft hij leren omgaan, om hen uit dat duister pad te kunnen halen. Wat afwezig strijkt hij met zijn vingers door zijn ravenzwarte haren. Kort schudde hij met zijn hoofd,waarbij verschillende plukjes haar voor zijn ogen heen en weer zwaaiden en er dan uiteindelijk voor kwamen te liggen, die hij meteen weer weg streek. Zijn spieren spanden heel even stevig op toen hij zichzelf overeind trok en door zijn vertrek baande richting zijn slaapkamer. Daar ging hij in zijn ingebouwde kleerkast en opende een reusachtige schuif waar een hele rij schoenen stonden. eragon nam er willekeurig een paar uit en deed die op zijn gemakjes aan.

Vervolgens ging hij naar een ander deel van de kleerkast en greep daar een leren jas vanuit zijn kleerkast en stapt er vervolgens van weg terwijl hij de leren jacket aandeed. Daarna ging hij weer naar zijn bureau en keek nog eens bedenkend naar de papieren op zijn bureau. Ach swat. Een frisse lucht nemen zal hem goed doen. Terwijl hij nog even in het vertrek rond keek haalde hij nonchalant zijn schouders op en stapte de kamer uit. Met zijn handen in zijn trainingsbroek gestopt stapte hij voorbij het bureautje van zijn secretaresse en stapt onwillekeurig verder. Hij zal wel zien waar hij zou eindigen. Terwijl hij verder stapte fixeerden zijn ogen alles in de omgeving. Niets ontging hem. Nam alles in zich op. Toen hij uit zijn gepeins trok merkte hij pas later op dat hij bij de ruines was gearriveerd. Eragon stond abrupt stil toen hij iemands aura voelde. het trilde. Maar dat was niks bijzonders, het trilt altijd wanneer iemand in paniek of bang was. Maar in de aura van deze persoon zit er duisternis. Niet zo sterk als Lightning, en niet zo een als Rhine... Maar toch was die er. Het was zeker zo iets als Lightning. Meteen was zijn nieuwsgierigheid gewekt. Zonder nog echt na te denken volgde hij het spoor. In de verte zag hij een meisje. Ze was in paniek dus bleef hij staan. Kwam niet nog dichter."Ik hoop dat ik je niet stoor?" Vroeg Eragon vriendelijk en kijkt het meisje kalm aan vanaf een afstand. Met zijn handen nog steeds in zijn zakken keek hij haar glimlachend aan. Zijn aura zelf straalde alleen maar kalmte en rust uit.

flutje

Ze was bang weggerend, het vuur. Het bood haar soms troost, maar op dit soort momenten als ze random wakker werd op een plek. Echt niet, verder de ruïnes in was ze gerend. De stem in haar hoofd bonkte. Haar schouder deed zeer. Waarom had ze nou juist die nachtmerrie?! Ze was hem vergeten… eindelijk… ze was een nieuw leven begonnen. En nu herinnerde ze zich elk detail weer. Ze rende verder met tranen in haar ogen. De stem bleef door dreunen. Juist op momenten als deze wilde ze dat het stopte. Zodat ze rust had en rustig alles op een rijtje kon zetten. “For real Kasumi? Keep on running doesn’t work. I wil land stay at your side.’ Ze kon hem voelen genieten van binnen. Het maakte haar misselijk. Na een lange tijd gerend te hebben was ze tegen een stuk steen aangerend. Wat moest ze nu doen? Het liep dood, ze kon hem nooit ontkomen… “I told you~” daar was hij weer. Laat me met rust! Riep ze uit. Mensen zouden denken dat ze gek was. Haar eigen zus vertrouwde har al niet meer omdat ze zo tegen haarzelf sprak. De scheur in haar kleding maakte ze zich meeste zorgen om. Het was een tatoeage dat ze het liefst altijd zou willen verbergen. Vaak trok ze dan ook lange kleding aan, of vesten.

Ze keek weer om. Zou er iemand haar zijn gevolgd na dat? Even leek het er niet op en trok haar bloes uit. Ze had er gelukkig nog een hempje onder. anders zou ze het nooit doen. Even bekeek ze de scheur nog eens. Het was een grote scheur en haar tatoeage zou nu erg zichtbaar zijn. Ze schoot weer in paniek. Niemand mocht het zien! Wat zouden ze wel niet van me denken!? Haar ogen die ooit licht roze waren, zagen nu donker roze. Ze draaide zich om. Er stond een jongen niet al te ver van haar vandaan. “Ik hoop dat ik je niet stoor?” Zijn stem was vriendelijk en zijn blik was rustig. Hij had een leren jacket aan en een trainingsbroek. Ze keek hem aan, we… ik…’ ze was nerveus, zo erg dat ze niet meer helder wist na te denken. Ze schudde met haar hoofd. Wat ze van binnen voelde was een tweestrijd tegen iets. Dit had ze nog nooit gehad, het maakte haar ook niet lekker in haar vel. Ze was blij dat hij op afstand bleef. “Het gaat goed… “ Ze was in de war. Waarom was ze in de war? Wat gebeurde er met haar? “just give in, it will make you feel better…” De stem was nu direct en hard… Het liet haar ineen krimpen en der handen om haar hoofd geslagen. ‘h.het gaat niet… ‘ gaf ze bang toe uiteindelijk. Haar schouder begon te kloppen en de vorm van de seal begon langzaam te vervormen… Wat er gebeurde wist ze niet, maar het leek alsof ze uit haar eigen lichaam naar beneden werd gezogen. Het werd zwart, zowel voor kasumi der geestelijke oog als haar lichamelijke oog. Een grote grijns kwam op der gezicht. “I’m hungry…’

( srry voor late postje XD )

eragon zuchtte. Normaal had hij gehoopt dat hij vandaag een dag als rust kon gebruiken. Daar hoopte hij echt op. Hij mag dan een legendarische magier zijn, dat wilt niet zggen dat hij weken lang zonder slaap zou kunnen leven. Nee hij had ook zijn slaap nodig. En de rust die hij nu had onderweg naar de ruines waren heerlijk. Langszaam liet hij zijn hand even over de tattoo glijden dat door zijn linker oog ging. even glimlachte hij bij de herinneringen. Die ene dag was voor sommige sarkas heel bijzonder, omdat er maar weinigen het teken kregen. Eragon was het nooit van plan te krijgen, maar hij kreeg het alhoewel hij meer dan een week aan de rand van de dood had gelegen. Dat was als hel geweest. Een ware marteling. Het heeft dan ook een hele tijd geduurd voor hij weer genoeg versterkt was om weer alles zelf te doen. nadat hij er bovenop was gekomen was hij meteen begonnen met trainen. Hij wou weer sterk worden. Zoals hij vroeger was. na een lange zware training was hij weer zoals vroeger geworden. beter zelfs vele malen sterker. En volwassen. De week lang marteling had Eragon hard gemaakt. Zijn geduld was sterk verminderd behalve bij zijn werk daar had hij dan weer heel veel geduld. Maar daar had hij geen andere keus. kon je geen kinderen helpen als je geen geduld had en je zelf nog in de problemen zit met jezelf. Vermoeid wreef hij in zijn ogen toen hij eindelijk bij de ruines was aangekomen.

Zijn smargard groene ogen scanden meteen de omgeving. Hij was alert. hij voelde iemand zijn aura, en dat liet zien dat die persoon helemaal niet oke was. Puur omdat hij plichtsgevoel had als dokter en omdat hij gewoon nieuwsgierig was volgde hij de aura. Eragon heeft dan ook een uistekend gehoor waardoor hij het meisje al wat hoorde praten. Zat zij nu tegen zichzelf te praten? Dat wilde alvast niets goeds zeggen. Dat wist Eragon maar al te goed. Hoe dichter hij kwam hoe alerter hij werd. Hij stapte voorbij een afgebrokkelde muur en zag daar een meisje staan. Bedenkelijk keek hij haar aan. bestudeerde haar. Met haar moest hij nu heel voorzichtig zijn. Hij vroeg dan ook heel kalm en rustig of hij haar niet stoorde. we… ik…’ begon ze nerveus. “Het gaat goed… “ zei ze. Gerustellend glimlachte hij naar haar. Hij weet heus wel dat, dat gewoon een leugen was. Ze zou niet moeten liegen, vooral niet in de toestand waar ze blijkbaar nu in zat. Eentje dat hij binnenkort wel zou ontdekken. ‘h.het gaat niet… ‘ gaf het meisje bang toe uiteindelijk. Dat was goed. Even scande hij haar nog eens goed met zijn smargard groene ogen. Die iedereen meteen opvalden. "Ik kan je helpen als je wilt" Stelde hij voor, maar bewoog nog niet. Ze zou nog meer in paniek geraken dan dat ze al is. eerst zou ze wat moete kalmeren. "Je moet me alleen vertrouwen...en wat kalmeren. Ik zal zien wat er aan de hand is...ik ben een soort van dokter." ging hij gerustellend verder. Vertelde haar niet dat hij een legendarische magier was. Dat had voor nu niet echt veel nut. Het meisje wist waarschijnlijk maar amper wat er rond haar gebeurde en wat zij en hij zeiden."Ik kom naar je toe" Sprak hij kalm en duidelijk. Zette als bewijs langzaam een pas haar richting op en wachtte weer voor een momentje. De omgeving waar ze zich beide nu in begeven was nu ook weer neit de perfecte locatie.

Hoe langer hij buiten was, hoe meer Eragon weer naar binnen wou gaan. het was niet zijn bedoeling geweest om toevallig kinderen tegen te komen. Die kinderen die de jeugd van tegenwoordig moesten voorstellen. Onbeschoft en ongemanierd. Vroeger was dat allemaal nog niet zo. Toen moesten de kinderen het niet wagen onbeleefd te zijn of ze kregen een draai rond hun oren. Eragon mist die tijd. De tijd waar de jongeren nog allemaal respect had voor de ouderen. Nu in deze tijd hier vond je dat bijna niet meer. Misschien zo af en toe. Maar dat was zeldzaam. Best jammer eigenlijk, de wereld, vooral de oude mensen hadden nood aan zo'n kinderen. Voor hem zorgde het er alleen maar voor dat hij geirriteerd geraakte, erg geirriteerd. En dan ontweek je hem liever voor een tijdje.Vermoeid rekte hij even zich uit, negeerde de lichte steken pijn dat van zijn rug kwam. Door de magie zou het liteken nooit helemaal genezen. Gelukkig had hij er niet zoveel last van. Meestal alleen maar als hij onverwachte bewegingen maakte of als hij zich sterk uitrekte zoals nu, maar dan nog was de pijn te verdragen. Met zijn handen in zijn zakken keek hij het meisje voor hem kalm aan. Het moest hem weer overkomen dat hij toevallig een student tegen komt dat blijkbaar niet echt gezond was in haar hoofd. Vermoeid zuchtte hij even. Waarschijnlijk had hij gewoon beter in zijn toren gebleven, niet alleen omdat hij geen studenten tegen wou komen maar ook omdat er nu vast wel weer een hele hoop documenten waren. Niet alleen bedoeld voor de legendarische magier, maar ook enkele documenten voor zijn ander werd als kinderpsychiloog.

Hij duwde de gedachten aan die documenten weg en keek weer naar het meisje.Eragon had al meteen gezien dat er iets verkeerds was. Hij was dan ook uiterstvoorzichtig, al zal zo'n kind als deze hem niet veel schade kunnen betrekken. Ze was nog nog maar een beginneling. Dat kon hij aan haar aura lezen. Dat was altijd heel handig om ongezien aan informatie te komen. Hij gebruikte het dan ook alleen maar als het echt nodig was. Hij wist dat er nog andere aura-lezers als hijzelf waren. Daarom had hij ook geleerd om zijn eigen aura stil te laten staan. Zodat de anderen het niet konden lezen. Het vergde wel wat energie van hem maar hij was er al zo goed ingedreven dat het maar beetje vergde van hem, het dus dagenlang kan volhouden. "I am hungry…"Hoorde Eragon het meisje zeggen. Dus blijkbaar zat er iets in haar want zo zou ze niet gesproken hebben. Dat zou zelf een blinde gehoord hebben. "So, you will help me?" Vroeg ze nadat hij had gezegt dat hij naar haar toe zou komen en wou helpen. Toch zei hij er niks op. Blijkbaar wist het 'ding' niet wie hij was, en hij zou het ook niet zeggen. het 'ding' zal er zelf pijnlijk achterkomen. De gedachten al dat hij eindelijk weer even een mini beetje actie zou krijgen vrolijkte hem al wat op, al zou het verstandiger zijn om zich gewoon om te draaien en weg te gaan. Don’t worry, It will be painfull....I mean, u are a doctor. They can’t do that much harm" het arme ding was net zo naieve als het meisje waar hij inzat. Vervolgens probeerde het wezen eragon bang te maken met een zwart vuur. Eragon had al zoveel gezien van de wereld dat niet snel hem nog iets kan bang maken. Dat komt er maar van als je niet dood ging en niet verouderde. Hij doofde het vuur dan ook met gemak met zijn schoen." Wat probeer je nu eigenlijk te bereiken" grijnsde Eragon lichtjes duivels. O eindelijk weer wat actie in dit saaie lm leven.

Chuubin keek naar het vuurtje dat zo uitgetrapt was. Een grote grijns op het gezicht van Kasumi kwam. Het meisje zelf zat in elkaar gedoken binnenin. Het leek alsof er een druppel in het water was gevallen. Allemaal kringen verweide zich en de weerspiegeling was te zien voor haar. Er was daar nog z’n meisje zoals haarzelf. Ook zij har rode haren maar haar ogen waren mat donker en leeg. Ze reikte met haar hand naar het spiegelbeeld. “Wie ben jij?” Vroeg ze stomweg in het wilde weg. Haar spiegelbeeld deed niet vaan dan kijken, wijzen op een aparte manier en vervolgens een glimlach te trekken. Nadat kasumi er rustig naar keek voelde ze een soort druk op haar lichaam komen. Het leek zowat of al het lucht uit haar wilde. Een flits ging door haar hoofd heen, het bezat enkele afbeelding en ze kromp met een gil in elkaar. “Why, who?! Why me?! “ ze wilde weten was dit was. Een beeld, van een master. Hij had een grauwe huid, verband en een open kaak. Kasumi was compleet van slag. Al deze veelden, “Heb ik dat gedaan? Zonder dat ik het doorhad?” Ze opende bang haar ogen, haar spiegelbeeld was er nog. Ze reikte er opnieuw naar uit, raakte het water en het spiegelbeeld verdween met de golven mee.  Nee! L-aat met niet alleen!” Ze verstopte haar gezicht weer. “Please dont leave me…”
 

“Je bent geen gewone dokter, of wel?” deed een stapje dichterbij, Hij was beter in close combat dan op afstand. “Kasumi, kasumi Bell. “ Sprak Chuubin rustig. Hij deed steeds een stapje dichterbij tot er maar 2 meter tussen hun in zat. Het ‘ doktertje’ lachte nu, nee. Grijnsde nu. “Why….” Vroeg hij iet wat te snel. Hij wilde weten hoe en wat hij was. De vraag zelf ging echter naar Wie hij was. Langzaam bouwde hij een gloed over zijn had. Het was rood met zwarte spikkels. Een magiemix, Vuur alleen zou dit keer Chuubin niet helpen. “Who, are you?” Klonk hij vervaarlijk. Het ene plan ging door naar het andere in zijn hoofd. Counter aanval, aanval, verdediging, lucht routes en mogelijkheden gingen door zijn hoofd. In ergste geval zou hij zijn waren form moeten vertonen. “Waarom ben ik zo opgefokt, bij een miezerige doktertje?” Dacht hij in zichzelf.