Een snijwonde

Rose zucht even diep, aangezien ze net van de waterval was gekomen. Ze had in haar pols een snee, aangezien ze een spreuk had gebruikt om de slechte dingen van herinneringen te doen verdwijnen. Maargoed natuurlijk wist ze dat die nog terug zouden komen, al had ze dat liever niet. Even keek ze naar het bloed, maar dan naar haar stuk shirt dat ze er op had gezet. Alweer slaakte ze een diepe zucht, en ze hoopte maar dat niemand erachter kwam van wat ze gedaan had. Het boek had ze verborgen met een spreuk die de clan altijd gebruikte, maar het vreemde was dat het boek in haar lichaam zat. Nouja voor haar was het niet vreemd, maar voor anderen misschien wel. Kalm stond ze voor de deur van de ziekenzaal, waarna ze dan even op de deur klopte. Vervolgens liep ze naar binnen, en haar witte shirt was donkerrood geworden van het bloed. Dat had ze nu weer, aangezien ze enkel de anderen kon genezen. Zichzelf genezen kon ze dus niet, maar dat kon haar niet schelen. Even dacht ze aan Selavin, aangezien ze hem sinds zijn opsluiting en dergelijke niet meer gezien had. "Is daar iemand?" Vroeg Rose dan zacht maar hoorbaar, en ze keek dan kort in het rond.

Mitsu was in de ziekenzaal aangezien hij nog wat over had van een helende vloeistof die de doktoren vast konden gebruiken. Hij keek op toen hij een stem hoorde. Hij liep een kamertje uit en zag Rose staan met een bloedende pols. Even slikte hij en keek naar het flesje in zijn hand. Hij liep naar haar toe en pakte voorzichtig haar arm en hield de snee naar boven. Hij trok de dop van het flesje en druppelde wat vloeistof op haar wond. "Het prikt even.." zei hij kalm maar met een licht droevige toon.

Rose zucht dan even diep, en ze keek naar haar pols. Dan merkte ze opeens Mitsu op, en ze keek hem dan ook woedend aan. Ze snoof even diep als hij haar arm nam, en ze wilde deze dan terug trekken. Dan keek ze naar de vloeistof die hij op haar wond deed, maar ze negeerde zijn woorden. "Laat me los of ik vermoord je Mitsu." Zei Rose dan ook tegen hem, waarna ze hem niet meer aankeek. Ze wilde hem een mep geven, maar dan hield ze zichzelf tegen om dat te doen. "Je koos voor een wicht dat niet eens zichzelf kan verdedigen, en je liet mij door haar stikken. Waarom zou ik dan nog vriendelijk doen tegen je?" Zei ze nijdig tegen hem, waarna ze dan haar arm los trok van hem. Ze stapte naar het raam toe, waarna ze dan gewoon naar buiten keek.

Hatori kwam binnen lopen. Hij had het hele gesprek van de twee gevolgd en zuchtte even zachtjes. Hij liep op Mitsu af en legde zijn hand op diens schouder. ''Laat haar maar even. Wel goede instelling'' zei hij zacht tegen hem. Hatori liep daarna naar Rose toe. ''Wat is er gebeurd? Mag ik even naar je pols kijken?'' vroeg hij zacht terwijl hij zachtjes haar pols naar zich toe trok. Hij bekeek de wond. Mitsu had meteen die vloeistof erop gedaan maar eigenlijk had de wond eerst schoongemaakt moeten hebben. Meestal was Hatori niet zo zachtaardig of vriendelijk tegen zij patiënten. Dat verried al dat hij iets wist over Rose waardoor hij zich zorgen om haar maakte.

Ineens klonk er vanuit een andere kamer veel gestommel. Mèadraid rukte de deur open en keek naar Hatori. ''Hatori, je moet onmiddellijk hier komen. Selavin's toestand is opnieuw kritiek geworden'' met die woorden verdween ze weer in kamer. Het was de operatie kamer. Hatori en Mèadraid hadden Selavin al een tijdje liggen daar. Ze hadden hem laatst gevonden, helemaal bewusteloos. Later hadden ze opgemerkt dat hij in een coma lag. Ze probeerde er nu alles aan te doen om hem daar uit te krijgen. Maar het enige wat ze nu hadden kunnen bereiken was dat hij op het randje van ontwaken kwam te staan en dan een soort toeval kreeg waardoor hij helemaal hyperventileerde.

Hatori draaide zich met een ruk om. ''Niet alweer'' mompelde hij zacht. Hij keek Rose weer aan. ''Blijf hier, ik kom zo je wond behandelen'' zei hij zacht. Hij rende achter Mèadraid aan en liet de deur met een klap achter zich dichtvallen. Hij liep direct door naar Selavin. ''Mèadraid zorg ervoor dat die beademing apparatuur goed werkt straks'' zei hij tegen haar. Hij zorgde ervoor dat Selavin normaal bleef slikken. Hij pakte een verdoving spuit die er al lag zorgen ervoor dat Selavin's hartslag omlaag zou gaan. Daarna zette hij het lucht masker op zodat Selavin nu weer normaal kon ademen. Hij zuchtte even zachtjes terwijl hij neer keek op de bewusteloze man.

Rose keek wat naar buiten, en ze hoorde dan opeens de woorden van Hatori. Ze liet hem maar haar pols nemen, waarna ze dan kort naar buiten keek. "Er is niets gebeurd waar u zich zorgen over moet maken, enkel een wonde die ik zelf heb moeten doen om mijn doel te bereiken." Zei ze dan ook tegen hem, en ze keek dan weer naar hem. Dan hoorde ze plots Mèadraid binnen komen, en ze schrok dan ook bij het horen van Selavin zijn naam. Ze wist even niet wat doen, en ze keek dan naar Hatori. Ze zakte zowat door haar benen, en ze wist al helemaal niet wat er hier aan de hand was. Laat staan dat ze het niet door had dat hij hier op school nog was, waarna ze dan naar haar snijwonde keek. Ze bleef op de grond zitten met haar ogen op de grond gericht, waarna ze dan de dolk weer vast nam. "Selavin is hier nog? Waarom vertelt niemand mij hier over? Waarom?" Zei ze al mompelend met tranen in de ogen, en ze snikte dan ook even kort.

Mèadraid kwam de deur weer uit. Hatori zou Selavin wel een in de gaten houden. Ze keek vol medeleven naar Rose. ''Rose, we moeten even praten. Kom even zitten'' zei ze zachtjes. Ze trok Rose voorzichtig op een van de bedden. Mèadraid ging naast haar zitten en keek haar recht aan. ''Luister, een paar dagen geleden vonden we Selavin ergens in het bos. Hij was totaal uitgeput en bewusteloos. Wat er precies gebeurd is weten we niet maar het bleek dat hij in coma lag. We proberen nu al een tijdje om hem uit die coma te halen maar het enige wat we bereikt hebben is dat hij hyperventileert. We hebben je niks vertelt omdat het helemaal niet zeker is of hij ooit nog wakker wordt. Maar Hatori en ik hebben een nieuwe theorie. Het is bewezen dat mensen die in een coma liggen vaak de aanwezigheid van naaste familie en geliefden aanvoelen en het schijnt ze te helpen met ontwaken'' legde Mèadraid uit.

Rose keek naar Mèadraid, en ze liet zich dan maar op een bed trekken. Ze keek de hele tijd naar de grond, waarna ze dan haar woorden hoorde. Ze wist even niet wat zeggen, en ze keek haar dan even kort aan. "Waarom moet alles toch zo slecht aflopen bij me? Ik verdien niemand in mijn buurt, aangezien ze toch alleen maar gewond geraken of sterven." Zei Rose dan tegen haar met betraande ogen, en ze keek dan naar de dolk die ze vast had. Ze zucht even diep, waarna ze deze dan weg deed. "Wie zegt dat het wel lukt?" Vroeg ze dan aan haar, en ze probeerde dan ook haar tranen weg te vegen.

''Rose we weten niet goed wat er gebeurd is maar Selavin's coma heeft echt niets met jou te maken'' zei Mèadraid. ''Ik kan je niks beloven. Maar Selavin is sterk. Ik heb er veel vertrouwen in dat het goed gaat komen. Maar misschien als jij naar hem toe gaat. Met hem praat ofzo, of op enig andere manier contact met hem maakt dat hij misschien weer wakker wordt'' zei ze.

Rose keek naar haar, en ze luisterde dan ook naar de woorden. "Maar iedereen sterft in mijn buurt, kijk maar naar mijn familie." Zei Rose dan snikkend tegen haar, en ze keek dan naar de grond. Ze wist het niet meer, en ze hield dan haar hand op de plek van haar hart. "Wat als hij me niet herinnert zoals vorige keer? Ik weet niet meer wat ik moet doen of van wie ik moet houden. Het word me gewoon allemaal teveel." Zei ze dan tegen haar, en ze keek dan kort naar buiten. "Ik hoop voor je dat het werkt, anders weet ik niet wat er met me zal gebeuren." Zei ze dan zachter tegen haar, en ze zucht dan even diep.

Mitsu keek strak naar Rose toen hij haar woorden hoorde. Hij zuchtte even. Hij liep naar de andere kant van de ziekenzaal toen ze zijn hand had weggeslagen en weggelopen was. Hij keek over het veld. Hij had de woorden van Hatori gehoord en zuchtte even. Hij hoorde ineens wat er gebeurde met Selavin. Hij hoorde dat hij opnieuw zijn geheugen kon kwijt zijn. Hij keek op en draaide zich om. "Rose, als dat gebeurt meld het aan Norwood. Hij heeft een manier om zijn geheugen terug te geven..." zei hij kalm. Hij verwachte gesnauw en geschreeuw en keek gespannen toe. Hij had er alleen maar goede bedoelingen mee.

Rose keek naar Mèardaid, en ze voelde dat haar pols begon te prikken. Ze keek er even naar, aangezien deze licht ontstoken was. Daarna hoorde ze Mitsu zijn woorden, en ze wilde dan recht staan om hem een mep te geven. Toch bleef ze zitten op het bed naast Mèadraid, en ze klemde haar kaken op elkaar. "Hou je mond." Zei ze dan tegen hem, waarna ze dan een grote vuurbal op hem af liet komen. Ze floot dan ook even op haar vingers, waarna er dan een draak beantwoorde. Ze glimlachte heel even kort, waarna ze dan het raam liet open vliegen. Demon kwam binnen via het raam, en hij ging dan ook naar Rose toe. "Hallo Demon." Zei ze dan iets vrolijker tegen hem, maar toch zag hij dat ze triestig was. Daardoor werd hij ook triestig, en hij ging bij haar op het bed liggen met zijn kop op haar schoot.

Mitsu keek naar Rose. "Ik wil je alleen maar helpen..." zei hij zacht. Hij merkte haar woorden op en beet licht zijn kaken op elkaar. Hij merkte de vuurbal op en deed geen moeite om zich te verdedigen. Hij viel tegen de muur aan en stond net zo makkelijk weer op. "Rose, ik ben bereid deze wond te helen. Jij echter niet. En dat is een blokkade. Mocht er iets zijn en je hebt iemand nodig. Dan weet je me te vinden..." zei hij met een zachte stem. Niet dat Rose naar hem zou gaan. Mitsu liep naar de deur en bleef daar even stil staan. Hij balde zijn vuisten en rende toen de ziekenzaal uit.

Rose negeerde zijn woorden gewoon, en ze keek dan op als hij geraakt was. Dit zou hem leren om haar altijd dankzij die Kori te negeren, en ze snoof dan ook even diep. "Ik haat je en ik vervloek je Mitsu." Riep ze dan naar hem, waarna ze dan gewoon wegkeek van hem. Ze had hem in het begin wel gemogen, maar nu was hij degene die haar in de steek gelaten had en niet omgekeerd. Ze dacht dan weer aan Selavin, en ze keek naar haar wonde. Ze wist al helemaal niet meer wat ze moest doen, en daarbij was er weer iemand verliefd geworden op haar. Ze slaakte een diepe zucht, en haar gedachten dwaalde steeds af naar Selavin.

Hatori kwam weer de deur uit. Selavin's toestand was weer rustig. Hij pakte twee kommen. De ene vulde hij met water, de ander met iets om te ontsmetten. Verder pakte hij ook nog een naald, draad, schone doeken en verband. Hij liep naar Rose toe en zette alles op de tafel naast het bed. Zwijgend verzorgde hij haar wond. Hij stroopte voorzichtig haar mouw op en depte die in de kom met water om de wond eerst schoon te maken. Hij zuchtte even zacht toen hij zag dat het ontstoken was. Hij pakte een andere doek en depte die in de ontsmettingsvloeistof. ''Dit kan prikken'' zei hij monotoon. Hij depte over Rose's wond om die te ontsmetten zodat de ontsteking niet erger zou worden. Hij legde zijn hand op de wond en mompelde zacht een spreuk die als tegengif voor de ontsteking werkte. Daarna pakte Hatori de naald en het draad en nadat hij eerst Rose verdoofd had in haar arm haalde hij met vlugge halen de naald door haar vlees en maakte zo de wond weer dicht. Hij pakte de doek van het water weer en maakte alles schoon waarna hij verband om haar pols deed.

Rose keek even naar Hatori als hij binnen kwam, en ze zucht dan even diep. Haar ogen zagen nog roder van het huilen, en ze keek dan naar de grond. Ze keek dan toe hoe hij haar wonde begon te verzorgen, maar de naald deed haar wel even bevriezen als ze die zag. Ze hoorde niet veel later zijn woorden, en ze slaakte een kort gilletje omdat het wat prikte. Voor even sloot ze haar ogen, en ze beet dan ook op haar onderlip. Dan keek ze weer naar hem, en opeens zag ze die naald door haar huid gaan. Ze werd zo wit als een lijk, aangezien ze niet van naalden hield. Hoewel ze zich dit keer erg sterk hield, maar anders had ze allang deboel in brand gezet. Even keek ze naar de operatiekamer, en ze richt dan haar blik op beide doktoren. "Mag ik naar Selavin gaan?" Vroeg ze dan ook erg onzeker, en ze keek beide vol hoop aan dat het mocht.

PROFILE MAGICIAN