Zwijgzaam liep hij over het grasveld heen. Zijn voeten voelde de lichte kou niet die de winter met zich meebracht. Zijn lange donkerblauwe jas die bijeen werd gehouden door een paar knopen en een gesp rond zijn middel hield hem goed warm. Zwijgzaam draaide Norwood zich kort om naar het schoolgebouw en zuchtte even. Eyolf was gebonden geraakt aan zijn mand en had maar af en toe zorg nodig. Norwood had meegekregen van de wolf dat hij zijn eigen weg moest gaan. En Norwood had heftig geprotesteerd. Had tegen de wolf gezegd dat hij tot de laatste uur bij hem zou blijven vanaf dat punt. Maar de wolf had hem alleen maar toegehapt. Had hem gezegd dat hij moest doen waar hij zijn rust in kon vinden. Eyolf was altijd al bezorgd geweest over anderen, meer dan over zichzelf. Norwood beet zijn kaken even op elkaar. 'Je bent beter nog in leven wanneer ik terug kom...' sprak hij met een verbeten toon in zijn stem. Hij zuchtte even en ontspande weer. Hij liep verder richting de stenen die op het grasveld lagen. De natuurlijke rotsen die afgebrokkeld waren en hier tot rusten waren gekomen. Norwood zeeg neer op een van de rotsen en klapte in zijn handen, tweemaal kort en krachtig. Hij keek naar de bladeren die zich verzamelde voor zijn voeten, kropen op elkaar en versmolten. Langzaam bouwde zich er een zekere gitaar koffer open. Norwood blies een keer krachtig en de wind nam de bladeren mee, waardoor er een zwarte glimmende koffer tevoorschijn was gekomen. Hij klikte het open en haalde het houten intsrument er uit. Linde, tilia tomentosa, het hout dat zelden werd gebruikt voor gitaren maar het gaf zo'n mooi geluid. Een geluid dat beter samensmolt met de stem van Norwood dan welk houtsoort van een gitaar dan ook. Hij pakte het instrument rustig vast en zette het neer op zijn knie. Hij liet zijn hand langzaam langs iedere snaar gaan. Een toonladder volgde al snel na dat hij dat had gedaan. Even inkomen, hij had sinds de ontmoeting met Eres het instrument niet meer vast gehad. Hij begon met de eerste noot van een bekend nummer. Hij begon het deuntje te spelen en neuriede rustig wat. Langzaam ging hij over op woorden en echte zang. Hij speelde rustig niet doorhebbend dat een nog onbekend figuur langzaam naderde. Hij speelde rustig door en negeerde de naderende voetstappen. Hij legde zijn emotie zo in de muziek dat het voor velen vaak duidelijk voelbaar was dat hij ergens worstelde en dat het vaak gekozen was op zijn eigen worstelingen. Zwijgzaam liet hij de laatste noot wegsterven over het grasveld. Het was vroeg in de ochtend en hij zat ver genoeg van het gebouw af zodat hij niet gestoord zou worden. Hij hoorde ineens de voetstappen vrij dichtbij. Hij opende zijn ogen langzaam en keek opzij, naar de persoon die was komen kijken naar wat het hoorde.

[open voor 1 docente]

Norwood speelde met passie, hij was niet voor niets een solo-artiest geworden. Hij zong altijd al met passie in de band maar sinds hij op eigen weg verder ging is hij alleen maar welvarender geworden. Hij had een aantal fans in Oak's Field maar hij was niet enorm bekend. Zwijgzaam sloegen zijn vingers de gitaren van de acoustische gitaar aan. Een perfecte klank en goed gestemd was het resultaat van een mooie harmonie tussen stem en begeleiding.

Norwood eindigde het nummer en haalde even diep adem om zijn emotie die er mee speelde los te laten. Nu pas hoorde hij voetstappen en opende hij langzaam zijn ogen en keek hij recht naar Eres. Hij kreeg een warme glimlach en legde de gitaar voorzichtig in zijn koffer. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe toen ze het houtsoort opnoemde. 'Ik verwachtte niet anders van de docente muziek dan dat ze dat goed raadde...' sprak hij met een vriendelijke toon in zijn stem. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. 'Ik speelde al sinds mijn jeugd in een band. Toen was de gitaarsoort echter wat anders, we speelde meer rock en soms ging het tegen metal aanzitten als we ons er toe zette...' sprak hij kalm en keek over het landschap uit. 'Ik ben de laatste tijd op mezelf gaan beginnen in de muziekwereld en heb een album uitgebracht...' sprak hij glimlachend en keek voor zich uit. 'Ik speel al geruime tijd op dit instrument...' sprak hij glimlachend en keek toen naar Eres. 'Dat is ook weer, een aantal weken geleden voor we gesproken hebben, is het niet?' sprak hij kalm. 'Als je ruimte wilt om na te denken en dingen te verwerken kun je dat ook gewoon zeggen.' sprak zijn stem met een vriendelijke stem en glimlach terwijl hij zijn blik weer over het landschap liet glijden. 'Ik ben vrij goed in het lezen van mensen geworden, Eres.' sprak hij kalm. 'Het liefst maak je momenteel ook rechtsomkeer, puur omdat je alles wat een paar weken terug had plaatsgevonden alleen maar in de weg zit.' sprak hij en klikte het gitaarkoffer dicht. Hij had het vermoeden dat hij voorlopig niet meer zou spelen. Hij stond langzaam op en voelde nu het effect van de winterse kou. Hij voelde zijn voeten licht tintelen. Bij het ademen kwamen kleine dampwolkjes uit zijn mond en met een kleine glimlach keek hij richting Eres. 'Er is iets wat me zegt dat je nog niet alles hebt verteld, Eres. Iets in me zegt me dat je iets voor me verzwijgd of niet durft te vertellen. En wat, kan ik mijn vinger niet op leggen.' sprak hij zijn hart in het algemeen uit maar met de bedoeling dat Eres er op zou kunnen reageren. Hij keek even richting het schoolgebouw om vervolgens naar het grasveld in de verte te turen om zijn blik daarna op Eres te richten. 'Hoe gaan de lessen verder?' sprak hij toen om maar een onderwerp aan te haken. Hij wist zlef niet wat hij moest zeggen maar dit leek een goede gespreksstarter voor hem.

De lange nachten met Zateph? Wie was die Zateph en waarom had ze lange nachten met hem gehad. Hij wilde er niet teveel bij stil staan. Wat gebeurd is is gebeurd. Kijk vooruit." galmde een bekende stem door zijn hoofd. Queralena was degene die hem had gemotiveerd om op zijn minst nog verder te kijken naar wat hij kon bereiken. Niet naar wat er was gebeurd. Tevens was dat zo met zijn band met Eres. Het was ooit close geweest, ze waren getrouwd geweest. Maar het was uit elkaar gegaan. Nu was het aan hem om te zien waar het kwam op dit moment. Ze waren niet meer officeel getrouwd nam hij aan. Tenminste ze had een dochtertje, ongetwijfeld van een andere man. Ze was vergeten wie ze was, dus ze waren waarschijnlijk niet meer een officieel echtpaar. Deed het hem pijn? Nee, ergens was het zijn stomme schuld. Als hij nooit naar Malaika was gegaan was Eres nooit vertrokken en had ze nooit geheugenverlies gehad. Dus zou ze nog bij hem zijn als haar echtgenote, die kans was er. Maar nu, waren ze als twee vreemde die langzaam weer een vriendschap opbouwde. Het maakte hem niet veel uit, hij had alle tijd om die vriendschap te laten groeien. En hij zocht momenteel ook niet heel veel meer in een relatie. Als het gebeurde dan gebeurde het. Maar momenteel was dat niet zijn doel meer. Hij was niet echt meer bezig met een levenspartner, ergens bang in het falen van de bescherming er van. Hij vroeg zich ergens af of hij zich uberhaupt druk maakte wat Savador met Eres zou kunnen uitspoken. Ja, in positieve zin wel. Hij maakte zich zorgen over het feit dat ze niet ongewild dingen deed. Maar verder was het ook dat. Als ze zich overgaf, haar keuze. Hij kon er zich druk over maken, maar dat was dan enkel verspilde energie.

De lessen, daar ging hij over. 'In tegenstelling tot het schoolhoofd ben ik het er inderdaad over eens dat meerdere leeringen talenten hebben en deze ontwikkelen. Het is ons de taak ze begeleiden en hun potentie te laten bloeien waar het kan...' sprak hij en glimlachte. Mooie woorden. sprak Zabima tegen hem. Norwood's glimlach bleef onveranderd staan en hij keek naar Eres toen ze begon over zijn zoon. Zijn glimlach verdween even en hij wendde zijn blik naar het woud toe. 'Aageth, doet het in feite prima. Ik weet hoe optimitisch is en hoe vriendelijk hij is. Hij heeft het immers van zijn ouders. Hij ziet het goede in een persoon iets wat hij typisch van zijn moeder heeft geërft...' sprak hij. Hij wist donders goed dat het ook Eres zoon was. Maar hij wilde haar niet direct confonteren. 'Maar ik merk aan hem dat hij gewoon bepaalde dingen mist. Hij heeft nooit een vast moederfiguur gehad en wanneer het stabiel leek viel die pilaar ook weer om...' sprak hij over de dood van Malaika. 'Het is moeilijk, als alleen staande vader een zoon op te voeden.' sprak hij terwijl hij opstond en naar de lucht keek alsof iets heel moois er stond. 'Ik snap nu pas wat mijn moeder zei over alleenstaande moeders met meerdere kinderen...' sprak hij met een lichte grinnik in zijn stem. 'Trouwens...' sprak hij zacht en keek naar Eres. 'In feite is hij ook jou zoon. Genetisch gezien tenminste...' sprak hij met een klein glimlachje. Hij wist dat Eres het moeilijk vond om geconfronteerd te worden met wie ze ooit was geweest voor het ongeluk. Maar hij moest deze opmerking maken. Hij glimlachte. 'En hoe is het met Elune?' sprak hij vriendelijk en glimlachte toen wat breder. Het was een schat van een kind, en had al net zo mooie kenmerken als die van haar moeder. Hij glimlachte en keek toen weer naar het landschap om te wachten op een mogelijke reactie.