Een paar weken was ze hier nu al. Op deze vreemde planeet vol met vreemde wezens, leerlingen heetten ze. Liri vond ze maar vreemd en engig. En sommige stonken zelfs verschrikkelijk. Jugh, nee erg blij om hier te zijn was ze niet echt. maar ach, wie weet kon haar Lm'er er wel voor zorgen dat ze weer normaal werd, dat ze niet langer gevangen zat in dit halfmenselijke lichaam. Iedere dag was een marteling, ze wilde dit niet, ze wilde dit leven niet. Ze wilde niet onsterfelijk zijn, ze wilde geen mens zijn. Ze wilde weer een vos zijn, een normale vos. Maar helaas tot nu toe was niemand in staat geweest om haar te helpen. Gehuld in een veel te groot overhemd – dat ze van eodan had “geleend” - en een losse broek liep ze door de gangen. De glimmende tegels voelde koel en hard aan onder haar voeten. Haar witte pluizige staart had ze in de broek weggewerkt. Haar pluizige oren had ze onder een wollen muts verscholen. Dat deed ze vaak sinds ze hier was. Ze wilde niet teveel opvallen, niet met die enge leerlingen in de buurt. Ze vertrouwde hen niet. Iets dat zo vreemd was kon gewoonweg niet goed zijn, wat die hippie van een Eodan dan ook mocht beweren. Liri wist niet echt waar ze heen liep, maar wat ze wel wist was dat ze de toren helemaal beu gezien was. Ze wilde het hier verkennen, een klein beetje vrijheid voelen ookal was dat haast onmogelijk voor haar nu ze gevangen was in dit lichaam. Liri liep door gangen, stinkende gangen, was dat angstzweet? Jup, dan moest ze vast dicht in de buurt van het kantoor van de hoofdmeester zijn. Ze had er al wat verhalen over gehoord, van hoe bang leerlingen waren voor de man, de man die toch zo verdacht charmant kon zijn. Ach ja, dat was die vreemde wezens hun probleem. Liri vervolgde haar weg tot ze plots iets hoorde. Haar onder de muts gestopte vossenoor hoorde iets, een gepiep, het geluid van nageltjes die over de vloer trippelden ; een muis! Oe jottem! Muizen waren leuk om mee te spelen, leuk om achter te jagen. Liri likte langs haar aangescherpte hoektanden. Speurde de vloer af tot ze het grijze haarballetje zag zitten. Liri dook naar de vloer, kroop achter het beest aan. Ze moest het hebben, ze wilde het hebben! Liri’s dierlijke instincten namen het open, ze lette niet meer op haar omgeving, op het feit dat ze net niet wilde opvallen. Ze ging achter de muis aan en toen deze in zijn holletje verdween, stak ze haar slanke arm er tot haar elleboog in. Graaiend naar het kleine grijze knaagdier. Haar lichaam zat in een vreemde hoek tegen de oude kasteelmuur geperst. Haar blik was een en al concentratie.

Flutje, je m’excuse

Vervelend klein knaagdier! Waarom moest dat ding nu weer een hol hebben? Kon die muis nu niet gewoon stil blijven zitten en zijn naderende dood accepteren? De vervloekte lafaard. Ja werkelijk ze haatte deze muis nu al, het bedierf bijna haar eetlust. Ze lette niet op ahar omgeving ze was gefocust op haar prooi die ze koste wat het kost wilde grijpen. Ze had het naderende wezen dan ook niet gezien. De kleine viervoeter die op twee poten had leren lopen. Ze merkte het rosse dier dan ook pas op toen hij vlak voor haar stond en haar aandacht trok met zijn stem. ”Beunas dias señorita.” Begon hij met glimmende ogen. ” heeft U wat hulp nodig?” Zijn blik gleed naar de arm die in het gat zat. Liri schrok best wel. Haar hoofd draaide zich naar de kater toe. "N....nee...hoor...alles gaat prima" Sprak ze met een schaapachtige grijns, er niet aandenkend dat haar scherpe hoektanden zo te zien waren. Haar arm trok ze uit het gat in haar hand zat een hevig spartelende doodsbange muis. Maar hij kon niet weg ze had hem in haar vuist geklemd en nu achter haar rug verborgen. ze moest normaal overkomen. Zich vermommen als mens was makkelijker dan de hele tijd aangestaardd te worden. Ze wilde niet gekend zijn, ze wilde op de achtergrond blijven en wachten tot ze eindelijk weer normaal zou zijn, niet langer gevangen zou zitten in dit halfmenselijke lichaam. Ze haatte het, ze haatte het dat ze zo moest leven, dat ze niet meer in de bossen kon rondrennen en dieren met haar blote tanden vangen en doden, dat ze geen bloed meer over haar kin mocht laten lopen. Ze moest zich net gedragen, menselijk gedragen dat was wat haar er was ingestampt. De muis bewoog erg in haar hand en beet haar uiteindelijk ook met een gil sprong ze omhoog, de muis viel uit haar hand en trippelde weg. Fijn haar hand bloedde. Vervloekt zwak menselijk lichaam ook. Oh ja, ze was hier niet alleen met haar hand als een gewonde poot tegen haar borst aangedrukt keek ze naar de kat voor zich. "Wat moet een kat met laarzen?" Vroeg ze terwijl ze hem aankeek met haar blauwe ogen haar mond in een emotieloze streep.